Η παρέμβαση του Κώστα Σημίτη, μέσω της συνέντευξης που παραχώρησε στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, με την οποία ζητά να αρχίσει η κυβέρνηση να μεθοδεύει την αναδιάρθρωση του χρέους, δρομολόγησε, και επισήμως, αυτό που έπρεπε να ήταν η προτεραιότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου από τις 5 Οκτωβρίου 2009. Στο μεταξύ χάθηκαν 18 πολύτιμοι μήνες, η αναδιάρθρωση, εφ' όσον υπερκεραστούν οι αντιδράσεις - όχι των δανειστών αλλάτης ίδιας της κυβέρνησης - θα είναι πολύ πιο επωδυνη και, το σημαντικότερο, στο διάστημα που παρήλθε ο πολιτικός κόσμος έχασε και τα τελευταία ψύγματα αξιοπιστίας του στην κοινωνία. Κι αυτό είναι η χειρότερη μη αναστρέψιμη ζημιά.
Όταν, την επαύριο των εκλογών αναδείχθηκε αυτό που όλοι υποπτεύονταν αλλά ουδείς τολμούσε να πει με τ' όνομά του, η χρεοκοπίοα του ελληνικού Κράτους, η νέα κυβέρνηση επί τρεις ολόκληρους μήνες σφύριζε αδιάφορα. Όταν υποχρεώθηκε να ασχοληθεί με το ζήτημα, αντί να επιδιώξει άμεσα, με την απειλή της στάσης πληρωμών, την αναδιάρθρωση του χρέους, έκανε σημαία της την ελληνική βλαχογκλαμουριά και προσπαθούσε να πείσει την κοινωνία ότι «η χώρα δε θα χρεοκοπήσει».
Η αναδιάρθρωση του χρέους πριν από ένα χρόνο, με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θα είχε υλοποιήσει την υπόσχεσή της να περιορίσει τη φοροδιαφυγή και την ειφοροδιαφυγή τουλάχιστον στα επίπεδα των κυβερνήσεων Σημίτη - πράγμα στο οποίο έχει αποτύχει παταγωδώς - και ότι θα μείωνε δραστικά τις αμυντικές δαπάνες - πράγμα που επίσης δεν τόλμησε να κάνει - θα της είχε επιτρέψει να προχωρήσει στις απαραίτητες αλλαγές, περιορισμού της κρατικής σπατάλης κι αντιμετώπισης της διαφθοράς στο δημόσιο τομέα χωρίς να υποχρεωθεί από τους δανειστές σε οριζόντιες περικοπές εισοδημάτων δικαίων και αδίκων.
Μια τέτοια λύση, αφ' ενός θα της έδινε τη δυνατότητα να ασκήσει την υπεσχημένη προεκλογικά κοινωνική πολιτική, αφ' ετέρου θα της επέτρεπε να φρενάρει την ύφεση μέσω στοχευμένων δημοσίων επενδύσεων και πολιτικών ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας.
Μια τέτοια λύση θα ήταν επίσης επωφελής για τους δανειστές, καθώς, στην περίπτωση που η αναδιάρθρωση γίνονταν μέσω διπλασιασμού του χρόνου αποπληρωμής κι ενός μορατόριουμ πληρωμών τριών - τεσσάρων χρόνων - κάτι τέτοιο θα σήμαινε άτυπο κούρεμα του χρέους της τάξης του 35% περίπου - οι τελευταίοι θα είχαν τη δυνατότητα να απλώσουν τις ζημιές που θα υφίσταντο σε βάθος χρόνου και να μην τεθεί σε κίνδυνο η κεφαλαιακή τους επάρκεια.
Όταν επελέγη η λύση του Μνημονίου, κάποιοι, πολύ λίγοι δυστυχώς, είχαμε προβλέψει - όχι γιατί είχαμε μαντικές ικανότητες, αλλά γιατί το έργο έχει παιχτεί τουλάχιστον δέκα φορές με διαφορετιούς πρωταγωνιστές στα τελευταία είκοσι χρόνια - ότι οι οριζόντια περιστολή εισοδημάτων θα προκαλούσε ασφυξία στην αγορά και ένα φαύλο κύκλο μείωσης των δημοσίων εσόδων, νέας αύξησης των ελλειμμάτων και νέων μέτρων περιορισμού του εισοδήματος που θα οδηγούσαν στο στραγγαλισμότης αγοράς.
Η έναρξη των διαπραγματεύσεων για αναδιάρθρωση του χρέους - οι οργίλες δηλώσεις του κ. Παπακωνσταντίνου, όσο απαπραίτητες κι αν ήταν δεν έπειθαν ούτε τον ίδιο - γίονεται σε μια συγκυρία πολύ χειρότερη από ό,τι ένα χρόνο πριν. Τώρα οι υποψήφιοι για ανδιάρθρωση του χρέους έχουν γίνει πολλοί (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, αύριο Βέλγιο και Ιταλία) και η συνολική ζημιά των δανειστών θα είναι σαφώς μεγαλύτερη. Επιπλέον, αν πριν από ένα χρόνο το κούρεμα του χρέους κατά 35% ίσως να ήταν επαρκές, σήμερα είναι αμφίβολο αν η μείωσή του κατά 50% μπορεί να φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Επιπλέον, η οικονομία της χώρας έχει μπει σε φάση βαθιάς ύφεσης και η όποια προσπάθεια ανάταξης θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο. Αλλά και πάλι, αν δε γίνει τώρα η αναδιάρθρωση, του χρόνου τα πράγματα θα είναι ακόμα χειρότερα και για την κοινωνία και για τους δανειστές.
Στο μεταξύ η κυβέρνηση έχει απωλέσει πλήρως την αξιοπιστία της. Η γενίκευση των κρουσμάτων χουλιγκανισμού, από την Κερατέα μέχρι την επίθεση μιας ομάδας αναλφάβητων ηλιθίων σε έναν 85χρονο νομπελίστα είναι αποτέλεσμα της απώλειας και του τελευταίου ίχνους εμπιστοσύνης των κατοίκων αυτής της χώρας προς τον πολιτικό κόσμο. Πράγμα που αντικατοπτρίζεται και στις δημοσκοπήσεις, με τις αρνητικές αξιολογήσεις της κυβέρνησης στο πρωτοφανές 88% και της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο, επίσης πρωτοφανές, 92%, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποιο μικρότερο κόμμα που να πιστώνεται αυτή την έλλειψη εμπιστοσύνης. Πράγμα που καθιστά τη βλάβη αναντίστρεπτη. Κι αυτό, είναι το χειρότερο απ' όλα.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Όταν, την επαύριο των εκλογών αναδείχθηκε αυτό που όλοι υποπτεύονταν αλλά ουδείς τολμούσε να πει με τ' όνομά του, η χρεοκοπίοα του ελληνικού Κράτους, η νέα κυβέρνηση επί τρεις ολόκληρους μήνες σφύριζε αδιάφορα. Όταν υποχρεώθηκε να ασχοληθεί με το ζήτημα, αντί να επιδιώξει άμεσα, με την απειλή της στάσης πληρωμών, την αναδιάρθρωση του χρέους, έκανε σημαία της την ελληνική βλαχογκλαμουριά και προσπαθούσε να πείσει την κοινωνία ότι «η χώρα δε θα χρεοκοπήσει».
Η αναδιάρθρωση του χρέους πριν από ένα χρόνο, με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θα είχε υλοποιήσει την υπόσχεσή της να περιορίσει τη φοροδιαφυγή και την ειφοροδιαφυγή τουλάχιστον στα επίπεδα των κυβερνήσεων Σημίτη - πράγμα στο οποίο έχει αποτύχει παταγωδώς - και ότι θα μείωνε δραστικά τις αμυντικές δαπάνες - πράγμα που επίσης δεν τόλμησε να κάνει - θα της είχε επιτρέψει να προχωρήσει στις απαραίτητες αλλαγές, περιορισμού της κρατικής σπατάλης κι αντιμετώπισης της διαφθοράς στο δημόσιο τομέα χωρίς να υποχρεωθεί από τους δανειστές σε οριζόντιες περικοπές εισοδημάτων δικαίων και αδίκων.
Μια τέτοια λύση, αφ' ενός θα της έδινε τη δυνατότητα να ασκήσει την υπεσχημένη προεκλογικά κοινωνική πολιτική, αφ' ετέρου θα της επέτρεπε να φρενάρει την ύφεση μέσω στοχευμένων δημοσίων επενδύσεων και πολιτικών ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας.
Μια τέτοια λύση θα ήταν επίσης επωφελής για τους δανειστές, καθώς, στην περίπτωση που η αναδιάρθρωση γίνονταν μέσω διπλασιασμού του χρόνου αποπληρωμής κι ενός μορατόριουμ πληρωμών τριών - τεσσάρων χρόνων - κάτι τέτοιο θα σήμαινε άτυπο κούρεμα του χρέους της τάξης του 35% περίπου - οι τελευταίοι θα είχαν τη δυνατότητα να απλώσουν τις ζημιές που θα υφίσταντο σε βάθος χρόνου και να μην τεθεί σε κίνδυνο η κεφαλαιακή τους επάρκεια.
Όταν επελέγη η λύση του Μνημονίου, κάποιοι, πολύ λίγοι δυστυχώς, είχαμε προβλέψει - όχι γιατί είχαμε μαντικές ικανότητες, αλλά γιατί το έργο έχει παιχτεί τουλάχιστον δέκα φορές με διαφορετιούς πρωταγωνιστές στα τελευταία είκοσι χρόνια - ότι οι οριζόντια περιστολή εισοδημάτων θα προκαλούσε ασφυξία στην αγορά και ένα φαύλο κύκλο μείωσης των δημοσίων εσόδων, νέας αύξησης των ελλειμμάτων και νέων μέτρων περιορισμού του εισοδήματος που θα οδηγούσαν στο στραγγαλισμότης αγοράς.
Η έναρξη των διαπραγματεύσεων για αναδιάρθρωση του χρέους - οι οργίλες δηλώσεις του κ. Παπακωνσταντίνου, όσο απαπραίτητες κι αν ήταν δεν έπειθαν ούτε τον ίδιο - γίονεται σε μια συγκυρία πολύ χειρότερη από ό,τι ένα χρόνο πριν. Τώρα οι υποψήφιοι για ανδιάρθρωση του χρέους έχουν γίνει πολλοί (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, αύριο Βέλγιο και Ιταλία) και η συνολική ζημιά των δανειστών θα είναι σαφώς μεγαλύτερη. Επιπλέον, αν πριν από ένα χρόνο το κούρεμα του χρέους κατά 35% ίσως να ήταν επαρκές, σήμερα είναι αμφίβολο αν η μείωσή του κατά 50% μπορεί να φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Επιπλέον, η οικονομία της χώρας έχει μπει σε φάση βαθιάς ύφεσης και η όποια προσπάθεια ανάταξης θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο. Αλλά και πάλι, αν δε γίνει τώρα η αναδιάρθρωση, του χρόνου τα πράγματα θα είναι ακόμα χειρότερα και για την κοινωνία και για τους δανειστές.
Στο μεταξύ η κυβέρνηση έχει απωλέσει πλήρως την αξιοπιστία της. Η γενίκευση των κρουσμάτων χουλιγκανισμού, από την Κερατέα μέχρι την επίθεση μιας ομάδας αναλφάβητων ηλιθίων σε έναν 85χρονο νομπελίστα είναι αποτέλεσμα της απώλειας και του τελευταίου ίχνους εμπιστοσύνης των κατοίκων αυτής της χώρας προς τον πολιτικό κόσμο. Πράγμα που αντικατοπτρίζεται και στις δημοσκοπήσεις, με τις αρνητικές αξιολογήσεις της κυβέρνησης στο πρωτοφανές 88% και της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο, επίσης πρωτοφανές, 92%, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποιο μικρότερο κόμμα που να πιστώνεται αυτή την έλλειψη εμπιστοσύνης. Πράγμα που καθιστά τη βλάβη αναντίστρεπτη. Κι αυτό, είναι το χειρότερο απ' όλα.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου