Σε ένα πράγμα συμφώνησαν απόλυτα την Κυριακή το βράδυ ο υποστηριζόμενος από το ΣΥΡΙΖΑ Θοδωρής Δρίτσας και ο Νεοδημοκράτης απερχόμενος Δήμαρχος Πειραιά Βασίλης Μιχαλολιάκος: στις καταγγελίες των χωρίς προηγούμενο παραβιάσεων της εκλογικής νομοθεσίας από τον υποψήφιο της συμμαχίας εφοπλιστών, ακροδεξιών, Εκκλησίας, το Γ. Μώραλη.
Με, μακράν, σοβαρότερη, την καταγγελία διανομής δεμάτων με τρόφιμα ή χαρτονομισμάτων των 20 ευρώ, μαζί με σταυρωμένα ψηφοδέλτια του Μώραλη.
Στο κορυφαίο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Οι Χαλασοχώρηδες», στο οποίο αποτυπώνονται με αξεπέραστη γλαφυρότητα τα εκλογικά ήθη της Ελλάδας του 19ου αιώνα, οι κομματάρχες δίνουν στους ψηφοφόρους, στη γωνία του δρόμου, λίγο πριν το εκλογικό τμήμα, 1,50 ή 2,50 δραχμές (δε θυμούμαι ακριβώς γιατί πάνε 40 χρόνια που το διάβασα), προκειμένου να ψηφίσουν τον υποψήφιο για τον οποίο εργάζονται. Και φυσικά, την εκλογική νίκη κερδίζει αυτός που ξοδεύει περισσότερα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πίσω από τη σφήνα Μαρινάκη στον Πειραιά κρύβεται ένας αδυσώπητος πόλεμος ύποπτων συμφερόντων (επ' αυτού υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του περιοδικού UNFOLLOW αναδημοσιευμένο από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ).
Όμως πολύ πιο σοβαρή είναι η εισβολή της αγοραπωλησίας ψήφων έναντι ευτελούς τιμήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με τα exit polls της Κυριακής - τα οποία έπεσαν μέσα παντού, πλην του ποσοστού της Ρένας Δούρου την οποία υπερτίμησαν κάπως, και δεν τα σκάτωσαν όπως προσπάθησαν να μας πείσουν οι καθεστωτικοί προπαγανδιστές - στον Πειραιά το συνδυασμό του Γιάννη Μώραλη υπερψήφισε ο ένας στους δυο άνεργους.
Αυτό το τελευταίο στοιχείο μας προϊδεάζει πως η πρακτική αυτή θα γενικευτεί στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Κι αυτή τη φορά πιο οργανωμένα, πιο απτά και, κυρίως, μαύρα. Όχι σαν το «κοινωνικό μέρισμα», που μόλις το μοίρασε ο Σαμαράς έσπευσε να το κατασχέσει, για χρέη προς το Δημόσιο ο Θεοχάρης.
Είναι προφανές πως η αδιαμφισβήτητη επιτυχία της μεθόδου αυτής θα βρει πολλούς μιμητές. Και θα επιτρέψει στις συμμορίες του οργανωμένου εγκλήματος να περάσουν από το ρόλο του λομπίστα σε αυτόν του ενεργού πολιτικού.
Από κοντά θα έρθουν κι όλα τα φρούτα που ευδοκιμούν όπου πολιτεύεται το οργανωμένο έγκλημα. Η βία, που δε θα έχει κανένα πρόβλημα να φτάνει μέχρι τη δολοφονία των ενοχλητικών πολιτικών αντιπάλων και δημοσιογράφων, η νοθεία, η αυθαιρεσία, η διαφθορά.
Οι κυβερνήσεις των υπάκουων πετιούνται σαν στυμμένες λεμονόκουπες για να αντικατασταθούν από πειθήνιους υπαλλήλους.
Με την έννοια αυτή, η εκλογική επιτυχία, που ενδεχομένως θα τον οδηγήσει στην εκλογή του στο δημαρχιακό θώκο του Βόλου του υπόδικου για κακουργήματα Αχιλλέα Μπέου είναι παρεμφερής περίπτωση με αυτή του ψηφοδελτίου του Γιάννη Μώραλη. Όχι μονάχα για το σημείο εκκίνησής τους και τον προπαγανδιστικό μηχανισμό που διαθέτουν μέσω των δημοφιλών ποδοσφαιρικών ομάδων που ελέγχουν. Η σύγχυση του ποδοσφαίρου και της πολιτικής στην τόσο ακραία της μορφή είναι απτέλεσμα της ποδοσφαιοροποίησης του πολιτικού λόγου εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά διότι ανοίγουν την πόρτα στην πολιτική σταδιοδρομία του οργανωμένου εγκλήματος απ' ευθείας και όχι πλέον μέσω επηρεαζόμενων διεφθαρμένων πολιτικών.
Απέναντι σε αυτή την πρόκληση το πολιτικό σύστημα δεν έχει απαντήσεις. Όπως δεν έχει απαντήσεις απέναντι στην ενίσχυση των νεοναζί.
Δυνητικά θα μπορούσε να είχε απαντήσεις η Αριστερά, αν την επαναστατική λογοτεχνική γυμναστική συνόδευε και ακτιβισμός με συγκεκριμένη στόχευση στις ανάγκες αυτών που υποφέρουν πιότερο. Των ανέργων, των ανασφάλιστων, των άστεγων, των πεινασμένων.
Θα ήταν άδικο να ισχυριστεί κανείς ότι τέτοιοι ακτιβιστές δεν υπάρχουν στην Αριστερά. Στα κοινωνικά ιατρεία και στους Γιατρούς του Κόσμου προσφέρουν τις εθελοντικές υπηρεσίες τους χιλιάδες από αυτούς.
Υπάρχουν όμως πολύ περισσότερα να γίνουν. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οι άνεργοι έχουν δικά τους, ιδιαίτερα αιτήματα, που δε μπορούν να χωρέσουν στις γενικόλογες διεκδικήσεις των συνδικάτων.
Οι άνθρωποι που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, οι άνθρωποι που έχουν μείνει χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και κινδυνεύουν να μείνουν και χωρίς πρόσβαση στο πόσιμο νερό, όλοι αυτοί έχουν ιδιαίτερες ανάγκες. Στις οποίες οι εκκλήσεις του Αλέξη Τσίπρα να καταστούν οι Ευρωεκλογές δημοψήφισμα για το Μνημόνιο, δεν απαντούν.
Δυστυχώς, μόνο η Αριστερά έχει τα εργαλεία να αντιστρέψει την ομαδική κάθοδο της κοινωνίας προς τον Άδη. Πρέπει όμως να μάθει να τα χρησιμοποιεί ξανά, γιατί έπαψε να τα χρησιμοποιεί από το 1967.
Πρέπει να καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν είναι το πόσο δυνατά θα φωνάζει κατά του Μνημονίου, ούτε το πόσες απεργίες, στις οποίες δε θα συμμετέχει κανείς, θα προκηρύξει. Αλλά το πώς θα κάνει τους ανθρώπους να πάψουν να νιώθουν μόνοι τους και ηττημένοι, πώς θα ξαναπιστέψουν στο «εμείς» και στο «όλοι μαζί».
Καθήκοντα πολύ πιο δύσκολα σήμερα από ό,τι στην προ τηλεόρασης εποχή, μιας και οι άνθρωποι πλέον δε συναντιούνται στην πλατεία της γειτονιάς, δεν μιλάνε εύκολα για τις δυσκολίες που ζουν. Τριάντα χρόνια ακραίας αστικοποίησης της ζωής και ιδεολογικής ηγεμονίας του φιλελευθερισμού έχουν κάνει τα πράγματα αναμφισβήτητα πιο δύσκολα. Όμως δυστυχώς κανείς μας δεν έχει την πολυτέλεια να διαλέξει την εποχή που θα ζήσει. Η μόνη επιλογή που έχει είναι στις συγκεκριμένες συνθήκες, να διαλέξει τον τρόπο που θα αντιδράσει.
Πρέπει λοιπόν η φίλτατη Αριστερά να παρατήσει τις εύκολες υποσχέσεις και να αρχίσει να δίνει ουσιαστικές μάχες. Κι όταν θα πείσει την κοινωνία ότι ,«κάνει το σωστό» θ' αρχίσει να ελπίζει ότι θα ξέρει τι να κάνει την εξουσία αν κληθεί να τη διαχειριστεί.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου