ΤΟ ΜΠΑΛΤΑΚΕΙΟΝ ΑΓΟΣ*

 Πολλά ειπώθηκαν, και ορθώς, για τις κρυφές και φανερές σχέσεις του στενού συνεργάτη του Σαμαρά και γενικού γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου Παναγιώτη Μπαλτάκου με τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.

Ουδείς όμως ενοχλήθηκε από την προκλητική ομολογία, κατάλυσης του Κράτους Δικαίου, δια στόματος του γενικού γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου.

Σε αυτή την απουσία δημοκρατικών θεσμικών αντανακλαστικών συνίσταται το «Μπαλτάκειον άγος» ή, νεοελληνιστί, «Μπαλτάκοσγκέητ»  .

Αν μετά από όσα είπε στον επίμαχο διάλογό του με τον Ηλία Κασιδιάρη και δεν τα διέψευσε ούτε στιγμή, οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης είχαν εναγάγει τον Παναγιώτη Μπαλτάκο για συκοφαντική δυσφήμιση και η Δικαιοσύνη από την πλευρά της είχε κινηθεί αυτεπάγγελτα εναντίον του, για την προφανή δυσφήμιση του θεσμού που προκύπτει από τα λεγόμενά του όλη η συζήτηση θα όφειλε να εξαντληθεί στις προφανείς πολιτικές ευθύνες του Αντώνη Σαμαρά.

Μια εβδομάδα μετά τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει συμβεί. Και, με εξαίρεση τον Γ. Παπανδρέου και τον βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Ν. Τσούκαλη, ουδείς διανοήθηκε να εγείρει το μείζον ζήτημα της λειτουργίας των θεσμών.

Ουδείς διανοήθηκε να ζητήσει διερεύνηση των όσων παραδέχεται, με τη θεσμική ιδιότητα του γενικού γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου, ο Παναγιώτης Μπαλτάκος.

Αν δεχθούμε, ότι ο Παναγιώτης Μπαλτάκος ψεύδονταν ασύστολα και η Δικαιοσύνη κινήθηκε χωρίς την παραμικρή κυβερνητική παρέμβαση κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, τότε η ηγεσία του Αρείου Πάγου οφείλει εξηγήσεις στην ελληνική κοινωνία για την επί δυο δεκαετίες αδιαφορία των δικαστών έναντι των εγκληματικών ενεργειών μελών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. 

Και να προβεί, ως ελάχιστο δείγμα ευθύνης έναντι της κοινωνίας και του πολιτεύματος,  στη διερεύνηση των ευθυνών εκείνων των δικαστών που έβαλαν στο αρχείο εκατοντάδες υποθέσεων εγκληματικών ενεργειών μελών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Γιατί ο Παύλος Φύσσας δεν ήταν το πρώτο της θύμα. Η σχετική έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη είναι αποκαλυπτική. 

Σε κάθε περίπτωση τίθεται ζήτημα λειτουργίας της Δικαιοσύνης και η ηγεσία της είναι υπόλογη έναντι του ελληνικού λαού διότι δεν προβαίνει στην κάθαρση του θεσμού.

Αν πάλι δεχθούμε ότι ο Παναγιώτης Μπαλτάκος έλεγε την αλήθεια τότε υπάρχει μείζον ζήτημα κυβερνητικής παρέμβασης στο έργο της Δικαιοσύνης. Και υπόλογος στην περίπτωση αυτή δεν είναι μονάχα ο Σαμαράς και οι υπουργοί του. Είναι και η ηγεσία του Αρείου Πάγου και οι συγκεκριμένοι ανακριτές που δεν όρθωσαν, όπως επιτάσσει το άρθρο 120 του Συντάγματος, το ανάστημά τους σε μια κυβερνητική παρέμβαση στο έργο τους.

 Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι η κυβερνητική παρέμβαση ήταν η αντίδραση στο ότι οι δικαστικοί λειτουργοί επιδείκνυαν ύποπτη επιείκεια έναντι των εγκληματιών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ υπάρχει μείζον πολιτικό ζήτημα. Αν η Δικαιοσύνη σε μια Δημοκρατία δεν λειτουργεί ευθύνη αν δώσει λύση έχει η Βουλή, ο εκπρόσωπος του κυρίαρχου λαού, με τη συναίνεση όλων των πιστών στο πολίτευμα πολιτικών δυνάμεων.

Το πολιτικό πρόβλημα είναι πολύ σοβαρότερο αν ισχύει ο ισχυρισμός του Παναγιώτη Μπαλτάκου ότι «δεν υπήρχαν στοιχεία». Διότι, στην περίπτωση αυτή, έχουμε να κάνουμε με πολιτική εκτροπή. Το ότι σήμερα θύμα της πολιτικής εκτροπής είναι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ μικρή σημασία έχει. Αύριο θα είναι ενδεχομένως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ, η ΔΗΜΑΡ, το ΠΟΤΑΜΙ, ο Γιώργος Παπανδρέου ή οποιοσδήποτε άλλος «κόβει ψήφους» από το Σαμαρά.

Εδώ οφείλουμε να επισημάνουμε σε ανθρώπους που έχουν χύσει, στην κυριολεξία, αίμα για τη Δημοκρατία σε αυτή τη χώρα, πως η σιωπή τους τους καθιστά συνένοχους των κυβερνητικών σχεδιασμών.

Το ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι εγκληματική οργάνωση δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Όμως στη Δημοκρατία, ακόμα και για τον χειρότερο εγκληματία, ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας. Και για τους Χρυσαυγίτες οφείλουν να ισχύουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα που ο νόμος ορίζει για τον κάθε φονιά, τον κάθε παιδεραστή, τον κάθε βιαστή, τον κάθε ληστή. 

Ένα τεκμήριο για το μη σεβασμό του οποίου υπάρχουν βάσιμες υπόνοιες στην περίπτωση της αθρόας προφυλάκισης βουλευτών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ (ως και οι κατηγορίες της πρόκλησης πλημμυρών και ναυαγίων επιστρατεύτηκαν), που ενισχύονται από το γεγονός της συνεχούς διαρροής στοιχείων της δικογραφίας στον τύπο, χωρίς κανείς να ενοχλείται ( ή μήπως πρόκειται για οργανωμένη διαρροή που αποσκοπεί να προστατεύσει από την ανακάλυψη πραγματικών ενοχοποιητικών στοιχείων τους κατηγορούμενους;).

Το γεγονός πως η μοναδική αντίδραση στην αποκάλυψη της εξωφρενικού περιεχομένου της συνομιλίας μεταξύ Μπαλτάκου και Κασιδιάρη ήταν η άσκηση, από μέρους της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου προληπτικής λογοκρισίας κατά της δημοσίευσης οιασδήποτε παρόμοιας συνομιλίας μελλοντικά, προϊδεάζει για το χειρότερο: την οργανωμένη παραθεσμική λειτουργία χωρίς καμιά ουσιαστική αντίδραση. Αυτό είναι το Μπαλτάκειον άγος. Και είναι άγνωστο αν η Β' Ελληνική Δημοκρατία κάποια στιγμή θα προβεί στην «κάθαρση» ή αν θα συνεχίσει να αυτοαναιρείται  ώσπου να γίνει ένα αδειανό πουκάμισο.

Γιάννης Χρυσοβέργης

* Όταν απέτυχε η απόπειρα πραξικοπήματος του Κύλωνα το 632 π.Χ. (κατ' άλλους το 628) οι επιζήσαντες οπαδοί του κατέφυγαν ικέτες στο βωμό της Πολιάδος Αθηνάς. Οι άνδρες του άρχοντα Μεγακλή, παρά το ότι οι ικέτες θεωρούνταν προστατευόμενοι των Θεών, τους κατέσφαξαν. Η πράξη τους θεωρήθηκε ντροπή για την πόλη των Αθηνών, που για να ξεπλύνει το Κυλώνειον άγος, εξόρισε τους Αλκμαιωνίδες, την οικογένεια του άρχοντα Μεγακλή, δίνοντας εντολή ακόμα και να εκταφούν οι νεκροί της οικογένειας και να ακολουθήσουν τους ζωντανούς στην εξορία.