Είναι κοινοτοπία, και επειδή η κουβέντα αυτή έχει ειπωθεί πολλές φορές γι' ανθρώπους που δεν την αξίζουν, και επειδή ο καθένας τη χρησιμοποιεί ανάλογα με τις αξίες ζωής του.
Αλλά για εμένα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η κουβέντα που ταιριάζει.
Με το θάνατο του Αντώνη Καρρά ο κόσμος των ενεργών πολιτών γίνεται κατά πολύ φτωχότερος.
Με το θάνατο του Αντώνη Καρρά ο κόσμος των ενεργών πολιτών γίνεται κατά πολύ φτωχότερος.
Τον γνώρισα το 1975, όταν εντάχθηκα στη Νεολαία του ΠΑΣΟΚ. Με εντυπωσίασε το παράστημά του, η ευθύτητα του χαρακτήρα του, ακόμα και το εξαιρετικά «νεανικό» για την ηλικία του ντύσιμό του.
Πιο πριν, στη διάρκεια της δικτατορίας, είχε επιδείξει πλούσια δράση από τις γραμμές του ΠΑΚ. Τότε που οι αντιστασιακοί ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Όχι, σαν τις χιλιάδες των αντιστασιακών της επόμενης μέρας, που είδαμε να ξεμπουκάρουν στις 24 Ιουλίου 1974.
Σε όλη εκείνη την έντονη μεταπολιτευτική περίοδο ο Αντώνης Καρράς, αν και στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν πανταχού παρών σε όλες τις διαδηλώσεις.
Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1980, κι ενώ απ' έξω η Αστυνομία πυροβολούσε διαδηλωτές στο ψαχνό - εκτός από τους Κουμή και Κανελλοπούλου που δολοφονήθηκαν από τα γκλομπς των ΜΑΤ, τρεις διαδηλωτές τραυματίστηκαν σοβαρά από σφαίρες αστυνομικών εκείνη τη νύχτα - ο Αντώνης Καρράς ήταν μέσα στο πολιορκημένο Πολυτεχνείο και προσπαθούσε εναγωνίως, επικοινωνώντας με τους αρμόδιους υπουργούς, να μπει τέλος στον παροξυσμό της κρατικής βίας.
Όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές κι ο τελευταίος ανθυποχαφιές της Χούντας είχε βαφτίσει εαυτόν σοσιαλιστή, όταν οι νεόκοποι «σοσιαλιστές» έσπευδαν να διεκδικήσουν πατείς με πατώ σε θέσεις εξουσίας, ο Αντώνης Καρράς αρνήθηκε με περίσσεια αξιοπρέπεια αυτές τις θέσεις, μολονότι αν τις διεκδικούσε θα το άξιζε. Κι αυτή τη στάση την κράτησε για τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Τον ξαναείδαμε το Δεκέμβρη του 2008, όταν η νεολαία διαδήλωνε, σε έξαλλη κατάσταση, κατά της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Στα 88 του χρόνια, αψηφούσε τα δακρυγόνα και όρθωνε το ανάστημά του απέναντι στην ακραία αστυνομική βία. Η βραβευμένη σε διεθνή διαγωνισμό φωτογραφία του Γιάννη Κολεσίδη, που παραθέτω τα λέει όλα.
Μίλησα για τελευταία φορά μαζί του στις αρχές του Νοεμβρίου 2011, όταν εξελίσσονταν στη Βουλή η πραξικοπηματική ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου. Ήταν βαθύτατα απογοητευμένος, από την εξαχρείωση των κοινοβουλευτικών ηθών. Κι ονειρεύονταν μια ανάσταση των αξιών της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας, που είχαν επιτρέψει στην ελληνική κοινωνία να επιβιώσει στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής.
Ο Αντώνης Καρράς υπήρξε σε όλη του τη ζωή σεβαστός από φίλους κι αντιπάλους. Τον οποίο σεβασμό ουδέποτε τον ζήτησε. Τον επέβαλε με την προσωπική του σεμνότητα και την καθαρότητα των απόψεών του, είτε συμφωνούσες μαζί του είτε όχι. Καλό κατευώδιο Αντώνη Καρρά.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου