Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973

Ξημερώματα 17ης Νοεμβρίου 1973. Είμαστε όλοι κολλημένοι στο ραδιόφωνο ως τις 02.30 το πρωί. Πέφτουμε αποκαμωμένοι για ύπνο. Στις 03.00 - 03.30 μας ξύπνησε ο θόρυβος από τις ερπύστριες των τανκς που κατέβαιναν τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. 
Την άλλη μέρα το πρωί στο σχολείο, λίγο πριν μας διώξουν, ρωτάγαμε γι αυτούς που δεν είχαν έρθει. Αργότερα μάθαμε πως τρεις είχαν τραυματιστεί. 
Θυμάμαι ακόμα τον κυρ-Κώστα τον εφημεριδοπώλη της γειτονιάς. Εκείνο το πρωί τον είδα δακρυσμένο. Αργότερα έμαθα πως οι δυο γιοί του, φοιτητές, ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο κι αγνοούνταν η τύχη τους. Έστειλαν μήνυμα τρεις μέρες αργότερα. Ήταν τραυματισμένοι κι οι δυο, αλλά ασφαλείς σε σπίτια που τους περιέθαλπαν. 
Κοντά σαράντα χρόνια τώρα, τιμώ από καρδιάς αυτούς που εκείνο το βράδυ είχαν τα κότσια να μείνουν μέσα στο Πολυτεχνείο ως την ώρα των τανκς. Αλλά κι αυτούς που φύγαν πιο νωρίς. Στα επόμενα χρόνια γνώρισα αρκετούς από αυτούς. 
Οι πιο πολλοί δε θέλησαν να εξαργυρώσουν με τιμές κι αξιώματα την αποκοτιά τους. Αλλά κι αυτοί που τόκαναν δε με θυμώνουν. Οι άνθρωποι αυτοί άνοιξαν το δρόμο για να ζήσουμε 37 χρόνια Ελευθερίας και, για πρώτη φορά, Δημοκρατίας. Όσο για το μήνυμα του Πολυτεχνείου; Είναι απλό. ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΔΙΚΙΑ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ. Και θα τρέφουν τα όνειρα των ανθρώπων για Ελευθερία και Δικαιοσύνη
 Γιάννης Χρυσοβέργης

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Η τραγική ειρωνία με αυτή τη γενιά είναι ότι όση δόξα απόλαυσε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν ο πολύς κόσμος την εκτιμούσε για τον αντιδικτατορικό της αγώνα, τόση απαξίωση εισπράττει τώρα πια, φερόμενη ως υπεύθυνη για την οικονομική κατρακύλα. Λες και όλοι τους έγιναν λαμόγια και κατέστρεψαν τη χώρα... Πρόσφατα,ένα στέλεχος της ΔΑΠ, αν δεν κάνω λάθος, δήλωσε ότι "πρέπει να τελειώνουμε με τη γενιά του πολυτεχνείου". Τί να εννοούσε άραγε αυτός ο φέρελπις νέος; Μήπως ότι "ήρθε η σειρά μας να απολαύσουμε προνόμια και πρόσοδο από θέσεις στον πτωχευμένο πια κρατικό μηχανισμό, στοχοποιώντας αυτούς που μας εμποδίζουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο"; Τέλος πάντων, ας σταματήσω εδώ προς το παρόν...

Γιώργος