Αναρτώ κείμενο της δημοσιογράφου Ιωάννας Σωτήρχου με τίτλο ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, που δημοσιεύτηκε στη στήλη «Εν-στάσεις» του φύλλου της 29ης Ιουλίου 2010 της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, πιστεύοντας ότι συμβάλλει σε κάθε καλόπιστο προβληματισμό για το πολιτικό σύστημα.
Γιάννης Χρυσοβέργης
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
Σε μνημείο σύμπνοιας έχει αναδειχθεί το περιβόητο Μνημόνιο, που κατάφερε να συσπειρώσει εναντίον του Αριστερά και Δεξιά.
Μόνο που το ερώτημα ήταν Μνημόνιο ή χρεοκοπία, οπότε το δυστύχημα γι' αυτές τις πολιτικές δυνάμεις είναι ότι τάχθηκαν με τη χρεοκοπία, χωρίς να τολμούν να εξηγήσουν τι ακριβώς συνεπάγεται η επιλογή αυτή για τους μισθούς και τις συντάξεις όλων. Ετσι αφέθηκε ο ΛΑΟΣ χωρίς αντίπαλο στην αντιπολίτευση.
Αντίστοιχο μνημείο αποτελεί και το Ασφαλιστικό: δεν είναι αδικία σχεδόν το 8% των συνταξιούχων να απολαμβάνει το 50% των συντάξεων, την ώρα που το 92% βολεύεται με το υπόλοιπο μισό; Πώς λοιπόν αρνούνται την αλλαγή και δέχονται τη διαιώνιση αυτής της κοινωνικής αδικίας σε βάρος της πλειονότητας των χαμηλοσυνταξιούχων, προς όφελος μερικών «ευγενών» Ταμείων, στα οποία, παρεμπιπτόντως, συνδράμουν και οι χαμηλοσυνταξιούχοι; Κάτι που αποσιωπούν.
Το πρόβλημα δεν είναι η ταύτιση «Δεξιάς»-«Αριστεράς» στο πλαίσιο μιας καθεστωτικής νοοτροπίας ξεπλύματος διορισμών, στήριξης πελατειακών αιτημάτων και διατήρησης συντεχνιακών ανισοτήτων με τσαμπουκά, αλλά η ανυπαρξία της Αριστεράς καθαυτή: η απουσία ενός προοδευτικού λόγου για την άρση αυτών των αδικιών σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Η κρίση με τους ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου. Σήμερα υπάρχουν στο Κοινοβούλιο δύο αυτοαποκαλούμενα αριστερά πλην όμως ευρωφοβικά κόμματα, ένα εκ των οποίων έχει μείνει στην ένδοξη εποχή του Στάλιν και το άλλο στη σύγχρονη εκδοχή του, δυο κόμματα που βάζουν πάντα πλάτη στους συνδικαλιστικούς εκβιασμούς και τις αντικοινωνικές κινητοποιήσεις, καθαγιάζοντας τις κάθε λογής συναλλαγές του φαύλου ρουσφετολογικού δικομματικού κράτους με τους «πελάτες» του, φλερτάροντας έτσι με τους αδιαφανώς τακτοποιημένους ψηφοφόρους τους. Μήπως και ξεκλέψουν κανένα ψηφαλάκι. Ετσι τα δύο κόμματα της Αριστεράς νομοτελειακά εξελίσσονται σε αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις που ταυτίζονται με καταστροφικά μοντέλα άλλων εποχών. Σήμερα όμως για ένα σημαντικό κομμάτι νέων ανθρώπων η αξιοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη βαραίνουν περισσότερο από το ρουσφέτι.
Αν υπάρχει ένα οραματικό οδόφραγμα, είναι αυτό που στήνεται στις παρέες των λαμόγιων-φοροφυγάδων-νταβατζήδων-εξωχώριων πολιτικάντηδων. Και σε αυτό το «οδόφραγμα» δεν συμβάλλει η αντιπολίτευση. Η ανέξοδη ρητορεία δεν πείθει τις δημοκρατικές μονάδες της κοινωνίας που δεν τυφλώνονται από τη μισαλλοδοξία και αποζητούν τολμηρές ρήξεις, ώστε να αρχίσουμε κάποτε να βγαίνουμε από το τέλμα το οποίο όλες οι πολιτικές δυνάμεις συνδημιούργησαν - και το οποίο όλοι συντηρούσαμε. Είναι ίσως η πρώτη φορά που η πλειονότητα του «λαού» -πόσο κακοποιημένη λέξη, αλήθεια- βρίσκεται πιο μπροστά από το πολιτικό προσωπικό όλων των αποχρώσεων, γυρίζει την πλάτη στις παλαιοκομματικές Σειρήνες, παίρνει τη ζωή στα χέρια του και λέει το δικό του «Φτάνει πια» σε λαϊκισμούς, αφορισμούς, έλλειψη επιχειρημάτων.
Γιάννης Χρυσοβέργης
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
Σε μνημείο σύμπνοιας έχει αναδειχθεί το περιβόητο Μνημόνιο, που κατάφερε να συσπειρώσει εναντίον του Αριστερά και Δεξιά.
Μόνο που το ερώτημα ήταν Μνημόνιο ή χρεοκοπία, οπότε το δυστύχημα γι' αυτές τις πολιτικές δυνάμεις είναι ότι τάχθηκαν με τη χρεοκοπία, χωρίς να τολμούν να εξηγήσουν τι ακριβώς συνεπάγεται η επιλογή αυτή για τους μισθούς και τις συντάξεις όλων. Ετσι αφέθηκε ο ΛΑΟΣ χωρίς αντίπαλο στην αντιπολίτευση.
Αντίστοιχο μνημείο αποτελεί και το Ασφαλιστικό: δεν είναι αδικία σχεδόν το 8% των συνταξιούχων να απολαμβάνει το 50% των συντάξεων, την ώρα που το 92% βολεύεται με το υπόλοιπο μισό; Πώς λοιπόν αρνούνται την αλλαγή και δέχονται τη διαιώνιση αυτής της κοινωνικής αδικίας σε βάρος της πλειονότητας των χαμηλοσυνταξιούχων, προς όφελος μερικών «ευγενών» Ταμείων, στα οποία, παρεμπιπτόντως, συνδράμουν και οι χαμηλοσυνταξιούχοι; Κάτι που αποσιωπούν.
Το πρόβλημα δεν είναι η ταύτιση «Δεξιάς»-«Αριστεράς» στο πλαίσιο μιας καθεστωτικής νοοτροπίας ξεπλύματος διορισμών, στήριξης πελατειακών αιτημάτων και διατήρησης συντεχνιακών ανισοτήτων με τσαμπουκά, αλλά η ανυπαρξία της Αριστεράς καθαυτή: η απουσία ενός προοδευτικού λόγου για την άρση αυτών των αδικιών σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Η κρίση με τους ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου. Σήμερα υπάρχουν στο Κοινοβούλιο δύο αυτοαποκαλούμενα αριστερά πλην όμως ευρωφοβικά κόμματα, ένα εκ των οποίων έχει μείνει στην ένδοξη εποχή του Στάλιν και το άλλο στη σύγχρονη εκδοχή του, δυο κόμματα που βάζουν πάντα πλάτη στους συνδικαλιστικούς εκβιασμούς και τις αντικοινωνικές κινητοποιήσεις, καθαγιάζοντας τις κάθε λογής συναλλαγές του φαύλου ρουσφετολογικού δικομματικού κράτους με τους «πελάτες» του, φλερτάροντας έτσι με τους αδιαφανώς τακτοποιημένους ψηφοφόρους τους. Μήπως και ξεκλέψουν κανένα ψηφαλάκι. Ετσι τα δύο κόμματα της Αριστεράς νομοτελειακά εξελίσσονται σε αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις που ταυτίζονται με καταστροφικά μοντέλα άλλων εποχών. Σήμερα όμως για ένα σημαντικό κομμάτι νέων ανθρώπων η αξιοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη βαραίνουν περισσότερο από το ρουσφέτι.
Αν υπάρχει ένα οραματικό οδόφραγμα, είναι αυτό που στήνεται στις παρέες των λαμόγιων-φοροφυγάδων-νταβατζήδων-εξωχώριων πολιτικάντηδων. Και σε αυτό το «οδόφραγμα» δεν συμβάλλει η αντιπολίτευση. Η ανέξοδη ρητορεία δεν πείθει τις δημοκρατικές μονάδες της κοινωνίας που δεν τυφλώνονται από τη μισαλλοδοξία και αποζητούν τολμηρές ρήξεις, ώστε να αρχίσουμε κάποτε να βγαίνουμε από το τέλμα το οποίο όλες οι πολιτικές δυνάμεις συνδημιούργησαν - και το οποίο όλοι συντηρούσαμε. Είναι ίσως η πρώτη φορά που η πλειονότητα του «λαού» -πόσο κακοποιημένη λέξη, αλήθεια- βρίσκεται πιο μπροστά από το πολιτικό προσωπικό όλων των αποχρώσεων, γυρίζει την πλάτη στις παλαιοκομματικές Σειρήνες, παίρνει τη ζωή στα χέρια του και λέει το δικό του «Φτάνει πια» σε λαϊκισμούς, αφορισμούς, έλλειψη επιχειρημάτων.
1 σχόλιο:
Αν δε θεωρούσα το κείμενο ενδιαφέρον δε θα το είχα αναρτήσει.
Προσωπικά πάντως βρίσκω υπερβολικά αισιόδοξη την κλατάληξή του. Όχι πως δε θα ήθελα κι εγώ να είναι έτσι τα πράγματα. Θα ήμουν τουλάχιστον πανευτυχής αν η δική μου ανάγνωση για το υπαρκτό γεγονός ότι η κοινωνία έχει γυρίσει την πλάτη στο σύνολο του πολιτικού συστήματος συνέπιπτε με αυτή της συντάκτριας της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ.
Όμως η εικόνα που έχω από τη συμπεριφορά των διαδηλωτών στις γενικές απεργίες των ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ ήταν ότι αυτό που υπάρχει είναι ένα γενικότερο αντικοινοβουλευτικό αίσθημα, που ονειρεύεται κιόλας «το λοχία που θα μας σώσει».
Το φλερτ μεγάλου μέρους της κοινωνίας με αυταρχικές και ολοκληρωτικές λογικές, που ακόμα δεν έχει βρει πολιτική έκφραση, είναι σαφές από τα διάφορα ανώνυμα e-mails που αποστέλλονται σε χιλιάδες παραληπτών και αναπαράγουν μαζικά τις αντικοινοβουλευτικές απόψεις του ΛΑΟΣ.
Είναι ακόμα σαφές από το πνεύμα που διέπει τις αναρτησεις στην πλειονότητα των blogs, αλλά και τα σχόλια των αναγνωστών τους.
Κι εκεί ακριβώς είναι το μείζον πρόβλημα. «Η ανυπαρξία της Αριστεράς, η απουσία ενός προοδευτικού λόγου για την άρση των αδικιών σε βάρος του κοινωνικού συνόλου», την οποία πολύ σωστά διαπιστώνει η Ιωάννα Σωτήρχου, αφήνει την κοινωνία έρμαιο του φασισμού. Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών σε Ουγγαρία, Ολλανδία και Τσεχία επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.
Σε αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχει τίποτα το πιο αντιδραστικό από τον φιλάρεσκο σχολιασμό των τεκταινομένων από μέρους των «Αριστερών». Οι οποίοι έχουν μπερδέψει τους ρόλους του πολιτκού ακτιβιστή και του παρατηρητή - δημοσιογράφου. Και μιας κι έχουν γίνει υπερβολικά τεμπέληδες για να επιδοθούν σε πολιτικό ακτιβισμό που θα εισάγει «καινά δαιμόνια» αυτοϊκανοποιούνται ασκώντας κακής ποιότητας δημοσιογραφία.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου