Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΙΜ. ΣΚΙΑΝΗΣ (1960-2015)

Ο ΑΤΑΚΤΟΣ ΛΟΓΟΣ είναι  από το βράδυ της Δευτέρας 30 Μαρτίου 2015 φτωχότερος.
Ο Γιώργος Αιμ. Σκιάνης, μετά από μια μάχη δυόμισι χρόνων με τον καρκίνο, δεν είναι πια κοντά μας.
Έφυγε σεμνά κι αθόρυβα, όπως είχε επιλέξει να ζει.
Όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε χάσαμε έναν υπέροχο φίλο και σύντροφο.
Οι γραμμές που ακολουθούν είναι σκόρπιες προσωπικές αναμνήσεις από στιγμες μαζί του.

Με το Γιώργο γνωριζόμασταν ήδη από το σχολείο. Ήταν μια τάξη κάτω από εμένα, αλλά παρέα αρχίσαμε να κάνουμε όταν τελειώσαμε το σχολείο.
Πάντα λιγομίλητος και φαινομενικά αφηρημένος, όμως σε εξέπλησσε με την οξυδέρκεια των παρατηρήσεών του όταν αποφάσιζε πως άξιζε τον κόπο να πει κάτι. Θυμάμαι ένα βράδυ στου Γκύζη, κατά τα τέλη της δεκαετίας του '70. Μια παρέα τεσσάρων ανθρώπων υποτίθεται ότι χωρίζαμε για να πάμε στα σπίτια μας ενώ συζητούσαμε με πάθος τις πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία. Το επίπεδο της συζήτησης κάτι μεταξύ «βαθυστόχαστης» πολιτικής ανάλυσης και χαβαλέ. Ο μόνος που δεν είχε μιλήσει στο εικοσάλεπτο εκείνο ήταν ο Γιώργος. «Μου φαίνεται ότι ώρες - ώρες γινόμαστε γελοίοι», σχολίασε όταν απομείναμε δυο κι αυτός πήγαινε για το σπίτι του ενώ εγώ πήγαινα για τη στάση του λεωφορείου που θα με οδηγούσε στο δικό μου.
Βρεθήκαμε μαζί στην προσπάθεια - ιδέα του συνονόματου με αυτόν ξαδέλφου του - δημιουργίας ενός ελεύθερου ραδιοφωνικού σταθμού στα τέλη του 1981 (για τους νεότερους τότε υπήρχε μονάχα κρατική ραδιοφωνία), το «Ράδιο του Δρόμου», όπως είχαμε ονομάσει το σταθμό μας. Ο Γιώργος ήταν πάντα εκεί για να προτείνει πρακτικές λύσεις τις στιγμές που κάποιοι μεγαλεπήβολοι οραματιστές της ομάδας πνίγονταν σε μια κουταλιά νερό. 
Τον Αύγουστο του 1982, πήγαμε μαζί στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα, για μαθήματα γλώσσας. Ένας μήνας γεμάτος από τρελό διάβασμα κι αναρίθμητα μπεκρουλιάσματα στις πιο φτηνιάρικες ταβέρνες της πόλης, με παρέες διαφορετικής σύνθεσης κάθε βράδυ. 
Είχαν πια τελειώσει τα μαθήματα και, το τελευταίο βράδυ της παραμονής μας στη Σαλαμάνκα, ένα ετερόκλητο πλήθος μαθητών των θερινών μαθημάτων, άλλοι μισομεθυσμένοι, άλλοι ντίρλα, οχλαγωγούσαμε σε μια κεντρική πλατεία, με τους Πολιτοφύλακες να μην ξέρουν τι να μας κάνουν και πώς να μας στείλουν να κοιμηθούμε επιτέλους. «Δε θα κάνω μεταπτυχιακά στη Φυσική», γύρισε και μου είπε ξαφνικά. «Θα σπουδάσω Ιστορία Τέχνης». Δε μου εξήγησε εκείνη την απόφασή του, ούτε και γιατί τελικά δεν την υλοποίησε.
Στα χρόνια που σπούδαζα στο Παρίσι κάθε φορά που ερχόμουν στην Ελλάδα ο Γιώργος ήταν ένας από τους ανθρώπους που οπωσδήποτε θα συναντούσα. Ήταν η εποχή που κάθε μας συζήτηση, ακόμα και για το πιο τετριμμένο θέμα, μπορούσε να καταλήξει σε ουσιαστική φιλοσοφική συζήτηση. Συνήθεια που την κρατήσαμε μέχρι που η αρρώστεια άρχισε να τον καταβάλλει.
Δε θα ξεχάσω τη χαρά του, στο μήνυμα που άφησε στον τηλεφωνητή μου, σε απάντηση μηνύματος που είχα αφήσει στο εργαστήριο του Πανεπιστημίου Complutense, όπου έκανε μια μεταδιδακτορική έρευνα στα μέσα της δεκαετίας του '90, με το οποίο τον ενημέρωνα ότι τα είχαμε καταφέρει και η Νίλντα η σύντροφος της ζωής του, είχε αποκτήσει άδεια παραμονής στην Ελλάδα.
Όπως και δε θα ξεχάσω τις συζητήσεις μας για τα ζόρια που τράβαγε στο πανεπιστήμιο, όπου, ενάντια σε μύρια εμπόδια, είχε εκελεγεί λέκτορας το 2000. Εμπόδια που έμελλε να τα βρίσκει μπροστά του για μια δεκαετία σχεδόν.
Όταν μια παρέα τεσσάρων ανθρώπων φτιάξαμε τον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ, τα κείμενα του Γιώργου ήταν για εμένα πάντα τροφή σκέψης. Ανάμεσά τους  το κείμενο για τη σκέψη του Καρλ Πόππερ , η Φλεγόμενη γαλάζια μηχανή  και το άλεφ  
Η τελευταία ανάρτηση του Γιώργου  στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ έγινε λίγες μόλις μέρες πριν διαγνωστεί η μετάσταση του καρκίνου στο συκώτι, που, με συνοπτικές  διαδικασίες, έδωσε τέλος στην ύπαρξή του.
Καλό δρόμο καλέ μας φίλε. Μας λείπεις πολύ.

Γιάννης Χρυσοβέργης

3 σχόλια:

γιώργος σκιάνης είπε...

Μεγάλη απώλεια με την πραγματική έννοια του όρου. Δεν τον ήξερε το πανελλήνιο, δεν ήταν celebrity αλλά αυτοί που τον γνώρισαν κέρδισαν πολλά από την επαφή τους μαζί του και θα εξακολουθούν να κερδίζουν όσο ζουν. Δεν έχω σταματήσει να σε σκέφτομαι ξάδερφε και να προσπαθώ να κατανοήσω καλύτερα την σκέψη σου και την στάση σου στη ζωή. Αξίζεις με το παραπάνω αυτόν τον πνευματικό και ψυχικό κόπο.

Ανώνυμος είπε...

Βράδυ Μεγάλης Παρασκευής. Ο Δάσκαλος είναι μακριά μας εδώ και 10 μέρες. Από τον αποχαιρετισμό και μετά έρχεται στις σκέψεις μου κάθε μέρα. Τριγυρνώντας στην Αθήνα μετά τα μαθήματα του μεταπτυχιακού, στο ταξίδι μου για επιστροφή στην Θεσσαλονίκη για τις γιορτές, στις απογευματινές βόλτες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Κοιτάζω συνέχεια το τετράδιο που σημείωνα αυτά που μας έλεγε και σε μια σελίδα μου είχε σχεδιάσει ένα διάγραμμα προς καλύτερη κατανόηση ενός αλγορίθμου. Διάβασα τις αναρτήσεις του όλες, είχε όντως άτακτο λόγο. Αυτός είναι Δάσκαλος. Είπα από μέσα μου από το πρώτο μάθημα. Δεν μπορούν να είναι όλοι. Ένιωθα την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του, ήταν απόμακρος, μιλούσε λιγότερο αλλά πάντα στοχευμένα και έπιανε την ουσία. Το αντικείμενό του δύσκολο. Η συζήτηση που ήθελα να κάνω μαζί του για να του ανακοινώσω ότι ήθελα να με βοηθήσει ώστε να μου προτείνει κάποια θέματα για την διπλωματική μου, δεν έγινε ποτέ. Όμως τον σκέφτομαι ακόμα και θα συνεχίσω.
Παραθέτω αμέσως από κάτω, το τραγούδι που είχε αφιερώσει στην συντροφό του. Όπως έγραφε και ο ίδιος...Για το κατευώδιο...
https://www.youtube.com/watch?v=db94u6R7pLk

Προς το παρών...Απλά ως Σ.Ν. (ίσως νιώσω πως θέλω να συνεχίσω στον διαδικτυακό κόσμο του Δασκάλου)

Logos kritikos είπε...

Είμαι πραγματικά συγκλονισμένος και βαθύτατα λυπημένος για την πρόωρη αναχώρηση του Γιώργου Σκιάνη! Με του που έμαθα το θλιβερό μαντάτο από την ιστοσελίδα του Τμήματος Γεωλογίας, έτρεξα χθες, με πένθος στην καρδιά και θλίψη ανείπωτη, στο νεκροταφείο Ζωγράφου να αφήσω λίγα λουλούδια κι ένα σημείωμα αποχαιρετισμού στην τελευταία του κατοικία!
Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον Γιώργο το 2002-03,όταν ήμουν καθηγητής του στα Γερμανικά σε φροντιστήριο στο κέντρο της Αθήνας. Ό,τι και να πω για τον Γιώργο θα είναι λίγο! Από τον πρώτο κιόλας καιρό γίναμε πολύ καλοί φίλοι, δεν θα ξεχάσω, ιδίως, το γεύμα μας σε μία ζεστή ταβέρνα στα Εξάρχεια, όπου μιλήσαμε για τα πάντα:από την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη Λατινική Αμερική μέχρι και το κίνημα ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση-που την εποχή εκείνη ήταν στο αποκορύφωμά του! Έκτοτε βλεπόμασταν με τον Γιώργο αραιά και που, κυρίως σε κινηματικού χαρακτήρα εκδηλώσεις σε διάφορα στέκια! Πραγματικά, Θλίβομαι που δεν είχαμε πιο συχνή και σταθερή επαφή, ακόμη και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν είναι πια μαζί μας!( και πως πριν από αυτόν έφυγε, εξίσου πρόωρα, η αγαπημένη σύζυγός του!)Στη συνάντηση μας τον περασμένο Σεπτέμβριο-αλίμονο, έμελλε να είναι η τελευταία μας!- μου είχε μιλήσει αναλυτικά για τα προβλήματα υγείας που ταλάνιζαν αυτόν και τη γυναίκα του, άλλα είχα μείνει με την εντύπωση πως τίποτα δεν είχε κριθεί, πως υπήρχαν πολλές και βάσιμες ελπίδες να βγει ο Γιώργος νικητής από εκείνη την περιπέτεια! Αλίμονο, όταν μιλήσαμε ξανά τηλεφωνικά τέλη Ιανουαρίου, μου είπε τα θλιβερά μαντάτα για την μετάσταση ( δεν αναφέρθηκε καθόλου στο θάνατο της συζύγου του!)και τότε συνειδητοποίησα τη σοβαρότητα της κατάστασης! Με θλίβει το γεγονός ότι δεν πληροφορήθηκα εγκαίρως την απώλειά του,αλλά το έμαθα μερικές μέρες αργότερα, και ακόμη και αυτήν τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές δεν μπορώ να συλλάβω πως η ευγενική και διακριτική του παρουσία δεν θα είναι άλλο μαζί μας, πως δεν θα τον ξανασυναντήσω στους δρόμους των Εξαρχείων! Να πιστέψω, αλήθεια, πως είναι νόμος άνθρωποι, σπάνιοι και σεμνοί, όπως ο Γιώργος, να φεύγουν πρόωρα από αυτήν τη ζωή μεγαλώνοντας, έτσι ακόμη περισσότερο τη μοναξιά μας σε έναν ψυχρό κόσμο αποξένωσης; Δεν ξέρω τι να πω, τι να σκεφτώ!
Γιώργο, φίλε, θα σε θυμάμαι, τη σεμνότητα και την σπάνια αξιοπρέπεια σου, την ευρυμάθεια και τον πλούτο των ενδιαφερόντων σου, τη νηφαλιότητα με την οποία εκφραζόσουν! Όλα αυτά θα μείνουν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου, θα μου λείψουν πολύ, όπως θα λείψουν, είμαι σίγουρος, από τους φοιτητές σου, του φίλους σου σε αυτό το μπλογκ,τη μονάκριβη σου κόρη, που εύχομαι ολόψυχα να είναι πάντα καλά και να σε κρατά ζωντανό στη μνήμη της, στις πιο καλές κι ευτυχισμένες στιγμές σας!
Φίλε, Γιώργο, καλό σου ταξίδι, θα μου λείψεις, ήδη μου λείπεις!
Παπαδόπουλος Θανάσης