Στη μνήμη του Λουκά Θεοδωρακόπουλου

Οκτώβριος 1981, λίγο πριν από τις εκλογές της "Αλλαγής". Το νεοσύστατο «Ράδιο του Δρόμου», ακολουθούσε τους δικούς του ρυθμούς μέσα στην παραζάλη της προεκλογικής περιόδου και, προετοιμάζοντας  την παρθενική του εκπομπή, επιχείρησε να έρθει σε επαφή με το Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας (ΑΚΟΕ). Θέλαμε έτσι να δώσουμε το μικρόφωνο σε ένα καταπιεσμένο κοινωνικό υποκείμενο που, εκείνα τα χρόνια, δεν «χώραγε» στον πολιτικό λόγο των κομμάτων εξουσίας και, εν μέρει μόνο, εύρισκε ανταπόκριση στον προβληματισμό μιας μικρής μερίδας της αριστεράς.

Την επαφή με τον Λουκά Θεοδωρακόπουλο, από τα ηγετικά στελέχη του ΑΚΟΕ, την ανέλαβα εγώ, παρότι δεν τον ήξερα καθόλου τον άνθρωπο. Ένα μεσημέρι πήγα ακάλεστος στο σπίτι του στο Παγκράτι (δε θυμάμαι ποιός μου έδωσε τη διεύθυνση), του χτύπησα το κουδούνι και μπήκα μέσα στο διαμέρισμα του «σούμπιτος», καθότι δεν το θεωρούσα ασφαλές να μιλάω για πειρατικούς σταθμούς έξω από την πόρτα. Ο ίδιος υπήρξε δεκτικός απέναντί μου, με άκουσε και συμφώνησε να κάνουμε μια συζήτηση ηχογραφημένη στα γραφεία του περιοδικού «Αμφί».

Το «Αμφί» βρισκόταν σε ένα υπόγειο κάπου στα Εξάρχεια. Εκεί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το άλλο ιστορικό στέλεχος του ΑΚΟΕ, τον Αντρέα το Βελισαρόπουλο (μακαρίτης κι’αυτός), που μου έκανε επίσης πολύ καλή εντύπωση με το ρέοντα λόγο του και το πνεύμα συνεργασίας που τον διέκρινε. Όταν τέλειωσε η συνέντευξη, βγήκα περιχαρής στο δρόμο και τότε έπεσα πάνω σε τρεις μαντράχαλους που, βλέποντάς με να βγαίνω από τα γραφεία των ομοφυλόφιλων, μου ξεστόμισαν ένα προσβλητικό σχόλιο. Αυτά για να θυμούνται οι μεγάλοι και να μαθαίνουν οι μικροί το πώς αντιμετώπιζε (και ενδεχομένως αντιμετωπίζει ακόμα) την ομοφυλοφιλία η νεοελληνική κοινωνία.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, δε διατήρησα καμια επικοινωνία με αυτόν το χώρο. Ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Το Ράδιο του Δρόμου δε φτούρησε ούτε ένα εξάμηνο. Το «Αμφί» σταμάτησε να εκδίδεται γύρω στα μέσα της δεκαετίας του’80, αν δεν κάνω λάθος. Κάπου τότε πέθανε ο Βελισαρόπουλος, στη δράση του οποίου είχε αναφερθεί, με συντομία, η τότε κρατική τηλεόραση. Αυτό το είδα ως μια θετική ένδειξη για μεταστροφή μέσων ενημέρωσης και κοινής γνώμης απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Και όντως, οι ομοφυλόφιλοι σήμερα είναι περισσότερο αποδεκτοί κοινωνικά απ’όσο τριάντα ή σαράντα χρόνια πριν. Ωστόσο κάποιες νοοοτροπίες δεν αλλάζουν. Το 2006, σε μια φοιτητική συνέλευση, ο εκπρόσωπος μιας αυτοαποκαλούμενης ριζοσπαστικής αριστερής παράταξης απέρριψε, μετά βδελυγμίας, ψήφισμα συμπαράστασης σε μια εκδήλωση ομοφυλόφιλων, δηλώνοντας ότι δεν έχει καμια δουλειά με τους «πισωγλέντηδες». Βλέπετε κάποια χούγια παραμένουν στην πολιτική κουλτούρα μερίδας της αριστεράς, που κατά τα άλλα θέλει να παρουσιάζεται ως επαναστατική, αντικαπιταλιστική και οτιδήποτε άλλο.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή το θάνατο του Λουκά Θεοδωρακόπουλου, την περασμένη Πέμπτη, σε προχωρημένη ηλικία. Έστω και αν δεν είχα αναπτύξει ποτέ μαζί του μια ιδιαίτερη γνωριμία, η είδηση με έκανε να θυμηθώ ιστορίες και εμπειρίες που αποτελούν κομμάτι του εαυτού μου...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης