Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΝΑΣΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ ΛΟΓΟΣ

Διατυπώνοντας εξοργιστικές, για το 99% των Ελλήνων, θέσεις για τις ελληνοτουρκικές διαμάχες ο Νάσος Θεοδωρίδης μας θέτει αντιμέτωπους με τις εθνικές μας μυθολογίες.
Ο τρόπος με τον οποίο καρατομήθηκε εγείρει σειρά ζητημάτων για τον πολιτικό διάλογο και την εσωκομματική δημοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ.
 
Η δημοσίευση στο Facebook ενός σχολίου με το οποίο υιοθετούσε τις τουρκικές θέσεις γύρω από το θέμα των Ιμίων, προκάλεσε άλλη μια έκρηξη ιερής οργής  των «στυλοβατών του Έθνους» κατά του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά, κατά του συντάκτη του σχολίου Νάσου Θεοδωρίδη. 
Οι συγκεκριμένες απόψεις του είναι κατά πάσα πιθανότητα λάθος. Κι ο λόγος είναι ότι το 1996, τις ελληνικές απόψεις σχετικά με τη βραχονησίδα αυτή - ότι δηλαδή η συγκεκριμένη βραχονησίδα αναφέρεται ονομαστικά στη Συνθήκη του Παρισιού του 1932, με την οποία ορίζονταν οι ιταλικές κτήσεις στα Δωδεκάνησα -  είχε αποδεχθεί σχεδόν το σύνολο του ευρωπαϊκού τύπου. Πράγμα που σπάνια συμβαίνει όταν μια ελληνοτουρκική αντιδικία απασχολεί ξένα ΜΜΕ.
Ωστόσο οι απόψεις αυτές του Νάσου Θεοδωρίδη δε στερούνται αξίας. Γιατί μας θέτουν όλους αντιμέτωπους με ένα μύθο, με τον οποίο έχουμε γαλουχηθεί: «ότι το Αιγαίο, με ό,τι υπάρχει πάνω από αυτό και, κυρίως, ό,τι υπάρχει κάτω από αυτό ανήκει στην Ελλάδα». Άποψη στην εμπέδωση της οποίας είχε βοηθήσει το γεγονός ότι, επί πενήντα και πλέον χρόνια, από το 1922 ως το 1973, η Τουρκία δεν είχε κάνει τίποτα απολύτως για να την αμφισβητήσει. Άποψη την οποία, όμως, πλην ημών των Ελλήνων, ουδείς ενστερνίζεται σε αυτό τον πλανήτη.
Πρώτη απ' όλους δεν την αποδέχεται η Τουρκία, η οποία θεωρεί ότι πως έχει μερίδιο στον πλούτο του Αιγαίου. Και η οποία στην επίκληση από μέρους της Ελλάδας σειράς διατάξεων  του Διεθνούς Δικαίου των Θαλασσών αντιτείνει τη δική της ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία οι διατάξεις αυτές δεν έχουν ισχύ στην περίπτωση του Αιγαίου, διότι αυτό θεωρείται κλειστή θάλασσα. 
Την ελληνική άποψη δεν αποδέχεται επίσης καμιά απολύτως από τις παραευξείνιες χώρες, με πρώτη και καλύτερη τη Ρωσία, διότι θεωρούν πως η αποδοχή των ελληνικών απόψεων θα δημιουργούσε εμπόδια στην ελεύθερη πρόσβαση των πλοίων τους, εμπορικών και πολεμικών, στη Μεσόγειο.
Την ελληνική άποψη δεν αποδέχονται οι ΗΠΑ  διότι εκτιμούν πως η αποδοχή της θα μπορούσε, κάποια στιγμή, να δημιουργήσει εμπόδια στην ελεύθερη πρόσβαση του στόλου τους στη Μαύρη Θάλασσα.
Την ελληνική άποψη δεν αποδέχεται η Ευρωπαϊκή Ένωση διότι οι διμερείς εμπορικές σχέσεις των περισσότερων Κρατών - μελών με την Τουρκία είναι πολύ σοβαρές για να τεθούν σε κίνδυνο προκειμένου να ικανοποιηθεί μια «ελληνική ιδεοληψία».
Είναι σαφές λοιπόν ότι, ακόμα και αν δεχθούμε ότι από νομικής πλευράς η ελληνική ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου Θαλασσών είναι σωστή, δεν έχει καμιά ελπίδα να αποτελέσει τη βάση της όποιας διευθέτησης του Αιγαίου.  
Με αυτά τα δεδομένα η πολιτική σοφρωσύνη θα επέβαλε να επιδιωχθεί από ελληνικής πλευράς  η διευθέτηση του Αιγαίου από κάποιο διεθνή οργανισμό - με πλεόν κατάλληλο το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης - κάτι που, στα λόγια τουλάχιστον, το επιδιώκει. Όχι όμως και στην πράξη, όπως αποδείχθηκε δυο φορές στην τελευταία εικοσαετία.
Η πρώτη ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '90, στον απόηχο της βελτίωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων μετά τη συνάντηση Παπανδρέου - Οζάλ στο Νταβός και το Μνημόνιο των τότε ΥΠΕΞ Παπούλια - Γιλμάζ. Οι διαπραγματεύσεις για κοινή προσφυγή στη Χάγη φαίνεται πως είχαν προχωρήσει και ήδη είχε αρχίσει να διαρρέει στο δυτικοευρωπαϊκό τύπο ένα «σχέδιο» για διευθέτηση του Αιγαίου, που απέρριπτε τόσο την ελληνική προσέγγιση όσο και τις τουρκικές αξιώσεις. Ακολούθησαν τα mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου, ο ύποπτος θάνατος του Τουργκούτ Οζάλ και φθάσαμε στα Ίμια.
Η δεύτερη ήταν με τη Συμφωνία του Ελσίνκι, που προέβλεπε υποχρεωτική προσφυγή στη Χάγη αν ως το Δεκέμβριο του 2004 οι δυο χώρες δεν είχαν βρει κοινά αποδεκτή λύση για το Αιγαίο. Αυτή τη φορά ήταν ο Κ. Καραμανλής που κλώτσησε την ευκαιρία, αρνούμενος την ενεργοποίηση του σχετικού άρθρου της Συμφωνίας.
Ο ουσιαστικός λόγος για τον οποίο συμπεριφέρθηκε έτσι η ελληνική πλευρά είναι - και επ' αυτού έχει απόλυτο δίκιο ο Νάσος Θεοδωρίδης - ότι το τμήμα εκείνο της άρχουσας τάξης που έχει δεσπόζουσα θέση στον έλεγχο του πολιτικού μας συστήματος - το σύμπλεγμα εργοληπτών δημοσίων έργων, ιδιοκτητών ΜΜΕ και εισαγωγέων οπλικών συστημάτων (συχνά στην οικονομική συσκευασία 3 σε 1) - κάνει χρυσές δουλειές χάρη στη μη διευθέτηση του ζητήματος του Αιγαίου. Το ότι οι αμυντικές δαπάνες κοστίζουν κάθε χρόνο - μισθοί, συντήρηση στρατιωτικών εγκαταστάσεων αγορά οπλικών συστημάτων - όσο  οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, είναι ταμπού για τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, μηδέ της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς εξαιρουμένης. 
Όμως ερωτηματικά γεννάει και η καρατόμηση του Νάσου Θεοδωρίδη από το ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς να κληθεί για απολογία σε κάποιο κομματικό όργανο, χωρίς καν να τεθεί ζήτημα παραβίασης κομματικών θέσεων, απλώς και μόνο επειδή οι απόψεις του είναι δύσπεπτες για τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ καθαιρέθηκε από εκπρόσωπος του κόμματος στην Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Κι εδώ αναδεικνύεται ότι η απουσία από το καταστατικό προϋποθέσεων διαγραφής ενός μέλους δεν είναι στοιχείο εσωτερικής Δημοκρατίας, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Διότι λαμβάνονται αποφάσεις χωρίς κριτήρια, από άτομα που δεν έχουν την σχετική καταστατική κατοχύρωση και χωρίς την τήρηση των στοιχεωδών διαδικασιών δημοκρατικής κρίσης του υπόλογου.
Το δεύτερο ζήτημα που ανακύπτει είναι η χωρίς εσωτερική πολιτική συζήτηση διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ προς τις λεγόμενες «εθνικοπατριωτικές θέσεις».  
Ο Αλέξης Τσίπρας διέγραψε με μια μονοκονδυλιά τη στήριξη του κόμματός του στο Σχέδιο Ανάν όταν εξήρε τις προσπάθειες του απερχόμενου Προέδρου Χριστόφια για λύση του Κυπριακού κι απέδωσε όλη την ευθύνη για το μπλοκάρισμα στην «τουρκοκυπριακή αδιαλλαξία».
Η αρχική θέση του ΣΥΡΙΖΑ για άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων με την Τουρκία ώστε να γίνει μια αμοιβαία επωφελής διευθέτηση των ζητημάτων στο Αιγαίο αποσιωπάται πλέον συστηματικά από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι δικαίωμα του ΣΥΡΙΖΑ να χαράζει όποια στρατηγική επιθυμεί για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Εκείνο που δεν είναι δικαίωμά του είναι να το πράττει χωρίς συζήτηση μεταξύ των μελών του. Πολύ περισσότερο που, αυτής ακριβώς της στρατηγικής άπτονται οι εξωφρενικές αμυντικές δαπάνες της χώρας.
 
Γιάννης Χρυσοβέργης   
 

4 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Θα μου επιτρέψεις, Γιάννη, να διαφωνήσω. Αν και δεν είμαι μέλος, ούτε κανένας εθνικιστικής ή υπερπατριώτης, πρέπει να σημειώσω ότι δε μιλάμε για καρατόμηση. Φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αφήσει να ξεφουσκώσει το θέμα όπως όλα τα άλλα και να ρίξει το ζήτημα κάπου αλλού, αλλά όπως κατάλαβα ο Θεοδωρίδης διαφώνησε με μία θέση του κόμματος όπως αυτή βγήκε από συνέδριο (ή έστω επικυρώθηκε σε συνέδριο).
Δε μιλάμε όμως για διαγραφή ούτε για παρεμπόδιση έκφρασης της θέσης του εντός ή εκτός ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο, η εκπροσώπηση σε ένα θεσμό, σημαίνει ότι μεταφέρεις υποχρεωτικά τις θέσεις των εκπροσωπημένων/κόμματος (με το δικό σου τρόπο). Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να έχει τέτοιες θέσεις και να είναι εκπρόσωπος.
Βεβαίως κατά τη γνώμη μου πρέπει να τον τοποθετήσουν σε κάποια άλλη επιτροπή (ακριβώς για να μη φανεί ως διαγραφή) άσχετη.

Άτακτος Λόγος είπε...

Δήμο θα συμφωνήσω μαζί σου σε ένα πράγμα. Όταν κάποιος εκπροσωπεί ένα κόμμα σε μια θεσμοθετημένη Επιτροπή ή ακόμα και στη Βουλή, σε μείζονος σημασίας θέματα υπόκειται στους περιορισμούς ενός υπουργού: δεν έχει προσωπικές απόψεις.
Αυτόν τον κανόνα ασφαλώς και τον παραβίασε ο Νάσος Θεοδωρίδης, όμως ούτε ο μόνος ούτε ο πρώτος ήταν. Με την έννοια αυτή εγείρεται ζήτημα καρατόμησης χωρίς καν κλήση σε απολογία.
Πέραν αυτού υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα επεξεργασίας πολιτικής. Και αφορά στον τρόπο εκπόνησης των πολιτικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε μείζονος σημασίας θέματα. Όταν ο ΣΥΝ το 2004 αποφάσισε να στηρίξει το Σχέδιο Ανάν είχε προηγηθεί ένας εντονότατος εσωκομματικός διάλογος. Ποιος πολιτικός διάλογος για την εξωτερική πολιτική γίνεται σήμερα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Τι θέση θα πάρει όταν ο Σαμαράς κηρύξει, χωρίς καμιά διαβούλευση με την Τουρκία, ΑΟΖ στο Αιγαίο; Πράγμα που, αν δεν επέμβει βίαια η γερμανική πολιτική ηγεσία θα πράξει στα τέλη του επόμενου μήνα.
Αυτό το θέμα δεν αφορά μόνο τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά όλους μας. Κι εσένα κι εμένα, ακόμα κι αυτούς που θεωρούν το ΣΥΡΙΖΑ τον απόλυτο όλεθρο για τη χώρα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δε διαφωνώ στο ζήτημα διαλόγου που θέτεις... Δεν ξέρω όμως θα κηρύξει ΑΟΖ στο Αιγαίο ο Σαμαράς, δεδομένης της αρνητικής θέσης των ΗΠΑ στο ζήτημα (το έθεσαν και στον Τσίπρα)...

Ανώνυμος είπε...

Καλή η ΑΟΖ καλά τα τα ...μπαροζ... Λεβέντες, σε λίγο, αν συνεχίσουμε ασχολούμαστε με θέματα που δεν αγγίζουν καν τον λαό σήμερα, θα ας πάρουν ε με τις πέτρες! Έξω βγείτε...στον κόσμο... Θα δείτε ότι ούτε που ασχολούνται με τα Ίμια ή την ΑΟΖ... Άιντε ξεκουνάτε εσείς εκεί κάτω στην Αθήνα!!