ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΚΤΡΟΠΕΣ

Ξυλοδαρμοί συλληφθέντων από την Αστυνομία, εργαζόμενοι που υποχρεώνονται να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις υπό την απειλή ξυλοδαρμού από μπράβους του εργοδότη, δυσφήμιση κομμάτων της Αντιπολίτευσης με χαλκευμένα βίντεο, απειλές κατά της ζωής δημοσιογράφων...

Περισσότερες από τις μισές καταγγελίες της Διεθνούς Αμνηστίας, από τις αρχές του περασμένου Ιουλίου, αφορούν παραβιάσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ελλάδα.

Το σύνολο του δημοκρατικού κεκτημένου της Μεταπολίτευσης καταλύεται εν χορδαίς και οργάνοις. Απέναντι στη συντεταγμένη κατάλυση του Κράτους Δικαίου από κυβέρνηση και παρακρατικούς μηχανισμούς Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ.

 

Το ότι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας έχει τόση σχέση με τη Δημοκρατία όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο είναι γνωστό από την προηγούμενη υπουργική του θητεία όταν ήταν Υπουργός Δικαιοσύνης. Δεν εκπλήσσει λοιπόν που, επί των ημερών του στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης η Αστυνομία έχει μετατρέψει σε κουρελόχαρτο την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και το ελληνικό Σύνταγμα.

Η δημοσίευση των άτεχνα μακιγιαρισμένων φωτογραφιών των δραστών της ληστείας τραπεζών στο Βελβεντό Κοζάνης και υπόπτων για συμμετοχή στη Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς δεν ήταν λάθος. Πολύ περισσότερο που, αν  η Αστυνομία επιθυμούσε να συλλέξει πληροφορίες για τα εν λόγω πρόσωπα μπορούσε να δώσει στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες των αστυνομικών δελτίων ταυτότητάς τους, όπως πάγια έκανε μέχρι σήμερα. Ο στόχος της Αστυνομίας, του Νίκου Δένδια και του Αντώνη Σαμαρά ήταν να γίνει γνωστό προς κάθε κατεύθυνση πως εφεξής «σύλληψη σημαίνει ξυλοδαρμός». Και αυτό ήταν και το νόημα των πρόσφατων τηλεοπτικών δηλώσεών του στις οποίες τόνισε πως «πρέπει να τελειώνουμε με κάποια θέματα που άνοιξαν το 1974-75». Το μόνο θέμα που άνοιξε τότε σε σχέση με το υπουργείο του οποίου προΐσταται είναι πως έκτοτε τα βασανιστήρια θεωρούνται ποινικό αδίκημα.

Πολιτική για την οποία το πρώτο δείγμα δόθηκε το βράδυ της 30ης Σεπτεμβρίου προς 1 Οκτωβρίου, όταν 15 συμμετέχοντες σε αντιφασιστική διαδήλωση στην παλτεία Αμερικής βασανίστηκαν όλη τη νύχτα στη ΓΑΔΑ, πριν παραπεμφθούν την άλλη μέρα στο Αυτόφωρο. Όταν η βρετανική εφημερίδα GUARDIAN κατάγγειλε το περιστατικό ο κ. Δένδιας έσπευσε από το βήμα της Βουλής να προαναγείλει μήνυση κατά της εφημερίδας στα βρετανικά δικαστήρια, πράγμα που δεν έχει πράξει.  

Το ότι ο Υπουργός Προπαγάνδας διένειμε ένα άτεχνα χαλκευμένο βίντεο για να συκοφαντήσει το ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγες μέρες δεν προβλημάτισε τα ΜΜΕ, τα οποία μάλιστα έσπευσαν να το υιοθετήσουν. Αντιθέτως, έσπευσαν να επικρίνουν, πολλά από αυτά, την απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης που τα ανακαλούσε στην τάξη.

Την περασμένη μόλις εβδομάδα, το περιοδικό UNFOLLOW δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ στο οποίο ενέπλεκε, ονομαστικά, το Δημήτρη Μελισσανίδη για εμπλοκή σε λαθρεμόριο καυσίμων. Δυο μέρες μετά ο δημοσιογράφος που υπέγραφε το ρεπορτάζ δέχθηκε τηλεφώνημα από άνθρωπο που ισχυρίστηκε ότι είναι ο Δημήτρης Μελισσανίδης και τον απείλησε ότι θα σκοτώσει αυτόν και την οικογένειά του. Το μείζον θέμα στην υπόθεση είναι ότι το τηλεφώνημα έγινε από τηλεφωνικό αριθμό της εταιρείας πετρελαιοειδών του Δημήτρη Μελισσανίδη.

Πριν από δυο μήνες τρεις εργαζόμενοι σε βιοτεχνία της Βορείου Ελλάδας προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη κατά του εργοδότη τους, κατηγορώντας τον ότι τους υποχρέωσε να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις με δραστικές μειώσεις μισθού υπό την απειλή ξυλοδαρμού τους από τρία τοπικά μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Και η μεν ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ διέψευσε την εμπλοκή μελών της στο επεισόδιο, όχι όμως και ο δικηγόρος του ιδιοκτήτη της βιοτεχνίας, που είπε, στον τοπικό τύπο, πως τα εν λόγω άτομα ήταν φίλοι του ιδιοκτήτη και βρίσκονταν στο γραφείο του για καφέ.

Μικρές και μεγάλες αντιδημοκρατικές εκτροπές που όμως όλες συντείνουν σε ένα πράγμα:  την εμπέδωση κλίματος τρομοκρατίας, τη φίμωση κάθε διαφορετικής φωνής.

Η ευθύνη για όλα αυτά δε βαραίνει όμως μονάχα τον Αντώνη Σαμαρά και τους κολλητούς του, που ονειρεύονται συγκυβέρνηση με τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ (Βλ. σχετικές δηλώσεις Φαήλου Κρανιδίωτη). Βαραίνει εξ ίσου και τους κυβερνητικούς εταίρους του.  Κάποιοι από τους οποίους είχαν - στο παρελθόν - δώσει αγώνες για την εμπέδωση των ατομικών δικαιώμάτων στην κατάργηση των οποίων τώρα γίνονται συνένοχοι.

Η προάσπιση της ελευθερίας του λόγου, της ελευθερίας του τύπου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ήταν πάντα πρωτίστως υπόθεση των πολιτών. Κατά μείζονα  λόγο όταν κυβέρνηση, ΜΜΕ και λοιπές παραγωγικές τάξεις, τα θεωρούν όλα αυτά ενοχλητικά και επικίνδυνα.

 

Γιάννης Χρυσοβέργης