Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ

«Ένα μπουλούκι ατάκτων, σε κατάσταση πανικού, είναι ό,τι χειρότερο», σχολιάσε τις προάλλες ο εκπρόσωπος τύπου της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Γιάννης Μιχελάκης. Ακόμα και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δύσκολα θα μπορούσε να αμφισβητήσει το εύστοχο του σχολίου. Μακάρι όμως το πρόβλημα να ήταν ο πανικός των ατακτων των δυο Σουμοτόρι*... συγνώμη, της Κυβέρνησης ήθελα να πω. Το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τα μπουλούκια ατάκτων που, κατ' ευφημισμό, αποκαλούνται «κόμματα της Αντιπολίτευσης».

Για μεν την κυβέρνηση, ο χαρακτηρισμός δε χρειάζεται καμιά επεξήγηση. Οι άνθρωποι, αφού πρώτα φλόμωσαν στο ψέμα την Ελλάδα ολόκληρη - Είναι η πρώτη φορά από το 1920 που μια κυβέρνηση εκλέγεται υποσχόμενη κάτι απόλυτα συγκεκριμένο (πολιτική κοινωνικών παροχών) και πράττει το εντελώς αντίθετο. Τότε τα πράγματα κατέληξαν στην Μικρασιατική Καταστροφή, σήμερα οδεύουμε ολοταχώς προς την κατάλυση του κοινοβουλευτισμού - κι αργότερα υποσχέθηκαν στους Ευρωπαίους εταίρους και τους δανειστές πράγματα που ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ συμπεριφέρονται πλέον σαν τον Μαθητευόμενο Μάγο του παραμυθιού που, έντρομος, προσπαθεί με σπασμωδικές κινήσεις να συμμαζέψει τα τελώνια που ελευθέρωσε.
Δύσκολα θα μπορούσε να προσδώσει όμως κάποιος στη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ χαρακτηρισμό διαφορετικό από αυτό του μπουλουκιού ατάκτων κι ας έχει το προνόμιο να βρίσκεται, προς το παρόν, σε ασφαλές καταφύγιο. Ο πολιτικός λόγος του Αντώνη Σαμαρά, ένα μείγμα Παπαδοπουλικού παραληρήματος, με ατάκες κλεμμένες από τα κείμενα του ΚΚΕ και του ΛΑΟΣ,  είναι απτό δείγμα της τρικυμίας εν κρανίω του ίδιου και των συνεργατών του. Και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αν, ως κυβέρνηση, επιδιώξουν να υλοποιήσουν τις διακηρύξεις τους - πράγμα για το οποίο το παρελθόν του ηγέτη τους συνιστά εγγύηση - η Ελλάδα μάλλον θα πάψει να υφίσταται ως κρατική οντότητα, πριν συμπληρώσει τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821.
Δύσκολα θα μπορούσε να προσδώσει όμως και στο ΣΥΡΙΖΑ κάποιος χαρακτηρισμό διαφορετικό από αυτόν του μπουλουκιού ατάκτων, που κι αυτό έχει το προνόμιο να βρίσκεται, προς το παρόν, σε ασφαλές καταφύγιο. Όμως την ίδια στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει ρητά ότι «δεν τίθεται ζήτημα αποχώρησης από την Ευρωζώνη», η μισή κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος και των οικονομολόγων που εκπονούν τις θέσεις του για την οικονομία, ωμνύει στη δραχμούλα. Κι ακόμα, πλήθος στελεχών του, φλερτάρουν μεπρακτικές που κινούνται στα όρια της ένοπλης πάλης. Ξεχνώντας την παροιμία που λέει «για παππάς - παππάς, για ζευγάς - ζευγάς».
Μπουλούκι ατάκτων σίγουρα δεν είναι το ΚΚΕ. Οι απόψεις του είναι απόλυτα συνεκτικές, ονειρεύεται μια σταλινική δικτατορία και προς την κατεύθυνσή της εργάζεται, όσο κι αν, προς το παρόν ακόμα, το όνειρό του δεν φαίνεται να έχει ελπίδες επαλήθευσης.
Μπουλούκι ατάκτων σίγουρα δεν είναι το ΛΑΟΣ, που ονειρεύεται μια Ελλάδα, Ελλήνων Χριστιανών, χωρίς κιάσματα και εξ εσπερίας φωταδιστές. Το όνειρό του φαίνεται να έχει πολλαπλάσιες πιθανότητες υλοποίησης από αυτές του οράματος του ΚΚΕ, αλλά κανμείς πλέον δεν ξέρει...
Άφησα έξω   τη Δημοκρατική Αριστερά και τους Οικολόγους Πράσινους. Όχι τυχαία, μιας και τα δυο αυτά κόμματα, με όλες τις αντιφάσεις τους, εμφανίζουν, προς το παρόν, ένα σχετικά συνεκτικό πολιτικό λόγο. Ο οποίος όμως, αφ' ενός είναι έντονα μειοψηφικός και βρίθει γενικεύσεων.

Γιάννης Χρυσοβέρργης
 

Κι όμως, η ενοποίηση προχωρεί Το τέλος της κρίσης μπορεί να φέρει περισσότερη Ευρώπη

Κι ένα αισιόδοξο άρθρο του καθηγητή Π. Κ. ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ για το μέλλον της Ευρώπης

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ανεξάρτητα από τα τρέχοντα προβλήματα στη διαδικασία έγκρισης του τελευταίου πακέτου για τη στήριξη της Ελλάδας και την ενίσχυση των σχετικών μηχανισμών της ΕΕ, φαίνεται ότι η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη κρίση στην ευρωζώνη οδηγεί, αν και με αργό και κάπως απρόθυμο τρόπο, στην εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Εως σήμερα έχουν υιοθετηθεί μέτρα για την ενίσχυση της ευρωζώνης που μόλις πριν από δυο τρία χρόνια εθεωρούντο αδιανόητα: τα πακέτα για τη διάσωση κρατών (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία) παρά τις αντίθετες διατάξεις της Συνθήκης, η σύσταση του προσωρινού μηχανισμού (EFSF) για τη συνδρομή κρατών - μελών σε κρίση, η σύσταση του μόνιμου μηχανισμού, του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), η ενίσχυση του Συμφώνου Σταθερότητας με έξι νέους κανονισμούς κ.λπ. Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Οκτωβρίου, ο πρόεδρος Χέρμαν φον Ρόμπαϊ, θα παρουσιάσει νέες προτάσεις για την ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης. Μέχρι σήμερα όμως οι χώρες - μέλη απέφυγαν να ανοίξουν το θέμα αναθεώρησης των Συνθηκών (Μάαστριχ, Λισαβώνας) προκειμένου να εισαγάγουν ευρύτερες μεταρρυθμίσεις στο σύστημα θεσμών και πολιτικών της ευρωζώνης (με μια εντελώς οριακή εξαίρεση, με την προσθήκη μιας και μόνο πρότασης σε άρθρο της Συνθήκης που επιτρέπει τη δημιουργία του Μόνιμου Μηχανισμού Σταθερότητας).
Ηδη όμως βρισκόμαστε μπροστά σε μείζονος σημασίας αναθεώρηση των Συνθηκών. Χώρες όπως οι Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία και άλλες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για να θωρακισθεί με τρόπο στέρεο το ενιαίο νόμισμα ευρώ και συνολικά η ευρωζώνη πρέπει να υπάρξουν ριζικές αλλαγές στο σύστημα που μόνο με αναθεώρηση της Συνθήκης μπορούν να επιτευχθούν. Ουσιαστικά, η καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ ανήγγειλε το επερχόμενο άνοιγμα της διαδικασίας αναθεώρησης λέγοντας πρόσφατα στη γερμανική Βουλή ότι «η τροποποίηση των Συνθηκών δεν είναι θέμα ταμπού που θα πρέπει να αποφύγουμε».

Βεβαίως, στο στάδιο αυτό δεν είναι καθόλου σαφές το τι θα διαλαμβάνει η αναθεώρηση: εάν θα γίνει δηλαδή μια γενναία προσπάθεια για τη συμπλήρωση της νομισματικής ένωσης με την οικονομική, δημοσιονομική και πολιτική ένωση τελικά ή, απλώς, θα περιορισθεί σε επιμέρους ρυθμίσεις και μέτρα. Μερικές ιδέες έχουν διατυπωθεί όπως π.χ. να προβλεφθεί στις Συνθήκες διάταξη για την έξοδο ή αποβολή χώρας από την ευρωζώνη εάν δεν σέβεται τους κανόνες της (σήμερα ως γνωστόν τέτοια ρύθμιση δεν υπάρχει), να θεσπισθεί ρύθμιση για την ευρύτερη αναστολή δικαιωμάτων ψήφου για «άτακτη» χώρα - μέλος, να επιτραπεί η παραπομπή χώρας που παραβιάζει τους κανόνες της ευρωζώνης (Σύμφωνο Σταθερότητας κ.λπ.) στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (που σήμερα επίσης δεν προβλέπεται). Ολες αυτές είναι ενδιαφέρουσες αλλαγές αλλά εντελώς περιορισμένες και δεν πρόκειται να επιλύσουν το πρόβλημα της ευρωζώνης. Χρειάζεται να πάμε πολύ πιο πέρα - στην ολική οικονομική και πολιτική ένωση. Αλλά ίσως είναι ακόμη νωρίς να μιλήσουμε για συγκεκριμένα σχέδια, αφού μόλις ξεκίνησε η συζήτηση και η επεξεργασία προτάσεων και ιδεών (μεταξύ άλλων, από Γερμανία, Γαλλία).
Βεβαίως, η αναθεώρηση της Συνθήκης δεν θα είναι μια καθόλου εύκολη υπόθεση. Πρέπει να συμφωνηθεί από τις 27 χώρες - μέλη της Ενωσης και να επικυρωθεί από όλες, είτε μέσω της κοινοβουλευτικής διαδικασίας είτε μέσω δημοψηφισμάτων. Και όλοι θυμούνται τις τραυματικές εμπειρίες για την επικύρωση της τελευταίας, της Συνθήκης της Λισαβώνας. Μια ιδέα που εξετάζεται είναι να μην έχουμε μια τυπική αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβώνας αλλά την εκπόνηση μιας εντελώς νέας μόνο για την ευρωζώνη, που θα συμφωνηθεί από τις 17 χώρες - μέλη. Ενδιαφέρουσα ιδέα αλλά όχι και τόσο εύκολη στην υλοποίησή της. Ο φόβος θεσμοποίησης της Ενωσης δύο ταχυτήτων ή κύκλων απωθεί βαθύτατα κάποιες χώρες (π.χ. Πολωνία, κ.α.), αν και τελευταία φαίνεται η ιδέα των δύο ταχυτήτων να ελκύει κάποιες άλλες, όπως το Ην. Βασίλειο.

Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι μπαίνουμε σε μια νέα εξόχως ενδιαφέρουσα φάση στη διαδικασία υπέρβασης της κρίσης της ευρωζώνης, μια φάση που μπορεί δυνητικά να οδηγήσει στο τελικό ζητούμενο: την οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην αναθεωρητική διαδικασία η «περίπτωση Ελλάδα» θα είναι στο μυαλό όλων. Και η Ελλάδα πρέπει να είναι εκεί, με τον δικό της ρόλο και τις δικές της ιδέες.
Ο Π.Κ. Ιωακειμίδης είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του ΔΣ του ΕΛΙΑΜΕΠ

ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ

Αντιγράφω ανάρτηση του Παύλου Αθανασόπουλου από τη σελίδα ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ στο Facebook. Ένα κείμενο με πολλές εύστοχες επισημάνσεις, που αξίζει ανάγνωσης και σχολιασμού.
Προσωπικά, έχω ένα σχόλιο να κάνω: Συμμερίζομαι τις απόψεις του συντάκτη της FINANCIAL TIMES DEUTSCHELAND, που σε πρόσφατο άρθρο, στο οποίο στήνει την ευρωπαΪκή πολιτική της Άνγκελα Μέρκελ στα πέντε βήματα, εκτιμά ότι αυτή έχει δημιουργήσει μη αντιστρεπτές καταστάσεις στην Ευρώπη. Πράγματι, πιστεύω ότι η προδιαγραφόμενη νίκη των Σοσιαλδημοκρατών - Πράσινων στις εκλογές  του 2013 θα έρθει πολύ αργά και δεν θα είναι σε θέση να αντιστρέψει την κυριαρχία των εθνικιστικών αντιευρωπαϊκών δυνάμεων σε όλα τα Κράτη-μέλη της ΕΕ.

Γιάννης Χρυσοβέργης
Το αλλαλούμ με το θέμα των αποδείξεων δείχνει τον πανικό της κυβέρνησης μπροστά στην διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση και τις αφόρητες πιέσεις της τρόϊκα.
Απροετοίμαστη ιδεολογικά και προγραμματικά, προερχόμενη από ένα κόμμα που είναι από τους βασικούς δημιουργούς του σημερινού τερατώδους οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού μοντέλου, στερούμενη προσωπικοτήτων με ηγετικό χάρισμα η κυβέρνηση αντιδρά με σπασμωδικά μέτρα.
Σπασμωδικά μέτρα που ακριβώς επειδή δεν εντάσσονται σε ένα συνολικό συνεκτικό σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης όχι απλώς δεν λύνουν το πρόβλημα αλλά το επιδεινώνουν.
Οι ήδη πληρώνοντες φόρους έχουν φθάσει στα όριά τους από μια απίστευτη, βάρβαρη φοροεπιδρομή που προσπαθεί να βγάλει από την μύγα ξύγκι.
Οι άνθρωποι που κλείνουν οι δουλειές τους λόγω κρίσης δεν έχουν να ασχοληθούν μόνο με το πώς θα  επιβιώσουν αλλά και πού θα βρουν χρήματα για να πληρώσουν το τερατώδες κράτος  λειβιάθαν.
Αντίθετα ο κόσμος της  φοροδιαφυγής, της αρπαχτής, της παραοικονομίας, του παρασιτισμού, της διαφθοράς, της λαμογιάς δεν έχει πληγεί καθόλου.
Δεν έχει καταλάβει κρίση και περιμένει ανυπόμονα την χρεωκοπία της Ελλάδας για να την αγοράσει σε τιμή ευκαιρίας και να γίνει άρχουσα τάξη σε μια τριτοκοσμική χώρα της δεκαετίας του σαράντα.
Ακριβώς ότι έγινε μετά την κατοχή με τους μαυραγορίτες.
Η τρόϊκα από την άλλη δείχνει μια πρωτοφανή μυωπία.
Αντί να βάλει στην κυβέρνηση ποιοτικούς στόχους με μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν το σάπιο αντιπαραγωγικό και μη ανταγωνιστικό οικονομικό μοντέλο δέχεται οποιοδήποτε εισπρακτικό μέτρο που φαίνεται να ικανοποιεί κάποιους ποσοτικούς στόχους χωρίς να μετρά τις παρενέργειες και αδιαφορώντας αν αυτό επιδεινώνει την κατάσταση.
Δυστυχώς σε όλα αυτά δεν φαίνεται εναλλακτική λύση.
Η Ν.Δ. του κ. Σαμαρά ενδιαφέρεται μόνο για την άνοδό της στην εξουσία τάζοντας στους πάντες τα πάντα.
Επαγγέλλεται ένα ανεδαφικό πρόγραμμα, ένα εξωφρενικό λαϊκισμό και ένα οπισθοδρομικό επικίνδυνο κράμα εθνικισμού, ρατσισμού, απομονωτισμού και θρησκοληψίας.
Ίσως ποντάρει σε μια τριτοκοσμική φτωχή και καθυστερημένη Ελλάδα όπου θα ηγεμονεύουν τα ιδεολογήματά της.
Ανέλπιστους συμμάχους έχει διάφορα κόμματα της Αριστεράς που αρνούνται να σκεφθούν  και να προτείνουν ρεαλιστικές λύσεις για την έξοδο από την κρίση και επιδίδονται σε μια απολίτικη επαναστατική γυμναστική.
Έφθασαν να γίνουν σηνήγοροι κάθε συντεχνίας, κάθε λαμόγιου, κάθε παρασιτισμού.
Μέσα στην τύφλωσή τους νομίζουν ότι θα επωφεληθούν από την κατάρρευση μη βλέποντας οι ηλίθιοι τον επερχόμενο ακροδεξιό αρμαγεδώνα.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό μόνη ελπίδα είναι να γίνουν εξελίξεις στην Ευρώπη.
Εξελίξεις προς δύο κατευθύνσεις:
-        Προς την μεγαλύτερη ομοσπονδοποίησή της, την πολιτική ενοποίησή της και την ενιαία οικονομική διακυβέρνησή της.
-        Προς την αλλαγή του μείγματος της οικονομικής πολιτικής της. Στην ισορροπία μεταξύ δημοσιονομικής σταθερότητας και επεκτατικής αναπτυξιακής πολιτικής το βάρος να πέσει στη δεύτερη.
Η έκδοση ευρωομολόγου και ένα πραγματικό αναπτυξιακό ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ θα ήταν σωτήρια αυτή τη στιγμή.
Ήδη υπάρχουν κάποιες θετικές εξελίξεις.
Ο πρόεδρος Ομπάμα πιέζει προς αυτή την  κατεύθυνση.
Ισχυρές πολιτικές δυνάμεις και επιφανείς Ευρωπαϊκές προσωπικότητες με κύρος ενστερνίζονται αυτή τη λογική.
Οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς που σε μεγάλο βαθμό στηρίζουν αυτή τη λογική ενισχύονται στο κέντρο της Ευρώπης.
Μια νίκη του συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων στη Γερμανία θα αποτελέσει καμπή για την Ευρώπη.
Εμείς αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να κρατηθούμε αγκομαχώντας στην ευρωζώνη μέχρι την ώρα της ευρωπαϊκής αλλαγής.
Εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο.
Διαφορετικά όμως θα χάσουμε για πάντα το τρένο.

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Ηρακλής που θα αγαπήσουμε


Οι αθλητικού περιεχομένου αναρτήσεις σπανίζουν στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ. Ίσως γιατί οι συντελεστές του πολιτικού αυτού καφενείου δεν έχουμε επαρκώς εντρυφήσει σε αυτά τα θέματα. Ο φίλος, κι αθεράπευτα ΠΑΟΚτζης, Κώστας Γιαννακίδης, όμως έχει άποψη. από αυτές που θα ήθελα να φιλοξενμούνται. Αντιγράφω λοιπόν τη σχετική του ανάρτηση από το protagon.gr. Καλή ανάγνωση.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Η πρώτη φορά που πήγα στο γήπεδο ήταν σε έναν αγώνα του Ηρακλή με τον Απόλλωνα Αθηνών. Ο μπαμπάς δεν συμπαθούσε τη μεγάλη ομάδα της πόλης και, εκτός των άλλων, τα πράγματα στον Ηρακλή ήταν πάντα πιο ήσυχα. Εκείνη την πρώτη φορά εγώ προσπαθούσα να βρω τον τύπο που μιλάει στο ραδιόφωνο, ο μπαμπάς μου έδειχνε τον Χατζηπαναγή. Λίγα χρόνια αργότερα πήγαινα μόνος στο γήπεδο. Ο μπαμπάς δεν ήταν εκεί. 'Ηταν ο Βασίλης. Και μαζί του μια από τις καλύτερες ομάδες που είδαμε ποτέ στο μίζερο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Τη δεκαετία του '80 ο Ηρακλής έπαιζε πάντα με κόσμο, ειδικά όταν ο ΠΑΟΚ βρισκόταν εκτός έδρας. Κακά τα ψέματα, το ξέρουν και οι «γριές», ήταν ΠΑΟΚτσήδες εκείνοι που γέμιζαν τα τσιμέντα στο Καυτανζόγλειο. ΠΑΟΚτσήδες γεμάτοι τύψεις καθώς ο Γιώργος Παντελάκης, πρόεδρος του ΠΑΟΚ, είχε ουσιαστικά στείλει τον Ηρακλή στη Β' Εθνική, καταγγέλλοντας απόπειρα δωροδοκίας του ποδοσφαιριστή Φιλώτα Πέλιου. Μία χρονιά πέρασε ο Ηρακλής από τη Β' Εθνική και γύρισε στην κατηγορία, διεκδικώντας ως και το πρωτάθλημα που χάθηκε από τη στοιχειωμένη ευκαιρία του Μιτόσεβιτς, στο εντός έδρας παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Ναι, στις αρχές των '80ς βλέπαμε Ηρακλή με Βάσια, Κωφίδη και Λάκη Παπαϊωάννου-θυμάται κανείς καλύτερο κέντρο; Βλέπαμε Ηρακλή γιατί εκεί άργησαν να εμφανιστούν οι ημιάγριοι, το γήπεδο ήταν άνετο και η πόρτα χαλαρή, ως πιτσιρικάς έμπαινες άνετα τσάμπα.
Θα κάνουμε χρόνια να ξαναδούμε τον Ηρακλή ψηλά. Η εποχή του Ρέμου, οι ευκαιριακοί ιδιοκτήτες και οι καιροσκόποι διαχειριστές έστειλαν την ομάδα στη Δ' Εθνική. Είναι λογικό να υποθέσετε ότι ο Ηρακλής οδηγήθηκε στην πλήρη απαξίωση. Δεν θα ήταν λάθος. Όμως δεν πρέπει να είναι και απόλυτο. Ο Ηρακλής υποτίθεται ότι δεν έχει κόσμο-η φιλολογία των σχετικών αστείων είναι τεράστια. Ναι, δεν έχει κόσμο σε σχέση με τους άλλους δύο της πόλης. Όμως στον πυρήνα των οπαδών του βρίσκονται άνθρωποι που δεν αγάπησαν αυτήν την ομάδα για τους τίτλους, αλλά για την κουλτούρα που αντιπροσωπεύει. Αυτή η «εναλλακτική» και ελαφρώς ρομαντική προσέγγιση του ποδοσφαίρου μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για ένα ενδιαφέρον πείραμα. Οι φίλαθλοι της Θεσσαλονίκης-και όχι μόνο του Ηρακλή-ας πάρουν τις τύχες της ομάδας στα χέρια τους. Ας χτίσουν πάνω στα ερείπια, αλλά και στο ισχυρό όνομα του Ηρακλή, μία ομάδα αληθινής λαϊκής βάσης. Ο Ηρακλής είναι η ομάδα που ανέδειξε τον καλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Τώρα μπορεί να γίνει και η ομάδα που θα αγαπήσουν όλοι οι Έλληνες.

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΝΑΙ, ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΟΧΙ - Για ένα σχολείο με σεβασμό στη διαφορετικότητα!

 Κι ένα επίκαιρο κείμενο των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ - ΠΡΑΣΙΝΩΝ


Γιάννης Χρυσοβέργης


Η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης μέσω της εκπαίδευσης στην Ελλάδα παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
Η Ελλάδα διαθέτει το μόνο Σύνταγμα στην Ευρώπη το οποίο αρχίζει με θρησκευτική  επίκληση, αυτήν της Αγίας Τριάδας, καθώς και το μόνο Υπουργείο που συστεγάζει Εκπαίδευση και θρησκεία. Η εκπαίδευση ως θεμελιακός ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους  έχει θεσμοθετημένα  (Σύνταγμα, αναλυτικά προγράμματα) επιφορτισθεί να γαλουχήσει γενιές μαθητών και μαθητριών με βάση της αρχές του ελληνοχριστιανισμού. Έγκριτοι νομικοί υποστηρίζουν ότι η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης μέσω της εκπαίδευσης παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ο σφιχτός αυτός εναγκαλισμός εκπαίδευσης και ορθόδοξης εκκλησίας,  από καταβολής του ελληνικού κράτους, έχει επιτρέψει την παρείσφρηση θεοκρατικών στοιχείων στο χώρο του σχολείου και έχει εκχωρήσει στην εκκλησία την εξουσία για παρέμβαση στα εκπαιδευτικά πράγματα  τόσο στο στενά εκπαιδευτικό επίπεδο (ύλη ιστορίας, βιολογίας κλπ) όσο και στο τελετουργικό (πρωινή προσευχή, εκκλησιασμός, θρησκευτικές γιορτές). Στα αναλυτικά προγράμματα όλων των βαθμίδων (πλην της γ' βάθμιας) είναι πρόδηλος, σαφής και ρητός ο σκοπός της διδασκαλίας των θρησκευτικών η οποία ουσιαστικά αποβλέπει στην ενστάλαξη  των αξιών που πρεσβεύει  η ορθόδοξη θρησκεία και την πνευματική, θρησκευτική χειραγώγηση των μαθητών και των μαθητριών.
  • Η διδασκαλία των θρησκευτικών είναι κατηχητικού τύπου καθώς αποσκοπεί στην ενίσχυση του θρησκευτικού φρονήματος και όχι στην μετάδοση θρησκειολογικών γνώσεων.
  • Είναι μονοφωνική γιατί αφορά την ‘επικρατούσα θρησκεία' και αποκλείει αλλόθρησκους/ες εκπαιδευτικούς  από την διδασκαλία.
  • Είναι υποχρεωτική για όλους/ες τους μαθητές και τις μαθήτριες για τους/τις  οποίους/ες δεν έχει δηλωθεί από τους γονείς άλλο δόγμα.
Η επιβολή της ορθόδοξης χριστιανικής κουλτούρας στο ελληνικό σχολείο θέτει σαφείς διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα παιδιά, δημιουργεί μαθητές και μαθήτριες α' και β' κατηγορίας  "πετώντας" ουσιαστικά έξω από την κοινή σχολική ζωή όσες/ους έχουν  διαφορετικό θρησκευτικό προσανατολισμό και αναδεικνύοντας  με τον πιο εναργή τρόπο τις ανακολουθίες και τις αντινομίες του συστήματος. Η δυνατότητα για αποχή από το μάθημα των θρησκευτικών  και την προσευχή για τα ετερόδοξα παιδιά, ρύθμιση  η οποία υποτίθεται πως προστατεύει τα δικαιώματά τους, χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τον δήθεν  φιλελεύθερο και ανοιχτό  χαρακτήρα του ελληνικού σχολείου αλλά αυτό που κάνει ουσιαστικά είναι να  δημιουργεί  τις προϋποθέσεις  για τον στιγματισμό τους και κατ' επέκταση  για τον κοινωνικό αποκλεισμό τους. Γι αυτό πολύ συχνά γονείς και παιδιά επιλέγουν να μην ασκήσουν το δικαίωμά τους αυτό. Μιλάμε ουσιαστικά για ένα σχολείο δυσανεκτικό στο διαφορετικό θρησκευτικό προσανατολισμό, ένα σχολείο που πόρρω απέχει από το όραμά μας (αλλά και από τις εξαγγελίες των εκάστοτε υπουργών) για ένα σύγχρονο και προοδευτικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Ζητάμε τον πλήρη θρησκευτικό αποχρωματισμό της ελληνικής εκπαίδευσης.
Θέλουμε ένα σχολείο προοδευτικό, κοσμικό, δημοκρατικό με σεβασμό προς τη διαφορετικότητα, ικανό να εφαρμόσει το ίδιο αυτά που επιχειρεί να διδάξει

Η Θεματική Ομάδα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα
Η Θεματική Ομάδα Παιδείας

Αναλύοντας τον καπιταλισμό: Η κρίση της Αριστεράς

Το παρακάτω κείμενο του Λήο Πάνιτς, που αναδημοσιεύω μεταφρασμένο στα ελληνικά από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και προσφέρεται για μελέτη, προβληματισμό και συζήτηση. Μπορείτε να το διαβάσετε και στα αγγλικά ΕΔΩ

Γιάννης Χρυσοβέργης

Του καθηγητή Leo Panitch

Μια συνηθισμένη αντίδραση της αριστεράς στην οικονομική κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2007-2008 ήταν συχνά ένας λαϊκισμός τύπου Michael Moore: Γιατί δίνετε πακέτα διάσωσης στις τράπεζες; Αφήστε τες να χρεοκοπήσουν. Τέτοιες αντιδράσεις ήταν, προφανώς, απολύτως ανεύθυνες, χωρίς καμία έγνοια για τις συνέπειες στις καταθέσεις των εργαζομένων, χώρια οι μισθοί που κατατίθενται στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, ή ακόμα ότι ήταν υπό διακύβευση η στέγη πάνω απ’ το κεφάλι τους. Από την άλλη, μια ακόμα συνηθέστερη αντίδραση αφορούσε την απόδοση όλων των ευθυνών στο κράτος:Η κρίση αυτή είναι το αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η κυβέρνηση δεν έκανε το καθήκον της: οι κυβερνήσεις πρέπει να ρυθμίζουν το κεφάλαιο και δεν το έκαναν. Αλλά αυτή η αντίδραση ήταν στην πραγματικότητα θεμελιωδώς παραπλανητική. Οι ΗΠΑ έχουν μακράν το πιο ρυθμισμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα στον κόσμο αν το μετρήσεις με όρους νομοθετικών πράξεων στα βιβλία, σελίδων διοικητικών ρυθμίσεων, σε χρόνο και προσπάθεια και δυναμικό που απασχολείται στην επίβλεψη του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αλλά αυτό το σύστημα είναι οργανωμένο έτσι ώστε να διευκολύνει τη χρηματιστικοποίηση του καπιταλισμού, όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά στην πραγματικότητα σε όλο τον κόσμο. Χωρίς αυτό η παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού τις τελευταίες δεκαετίες δε θα ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί. 
Ενδεικτικό της λυπηρής έλλειψης φιλοδοξίας της αριστεράς  στην κρίση ήταν το γεγονός ότι οι φωνές για όρια στους μισθούς των διευθυντικών στελεχών της Wall Street και για φόρους στις συναλλαγές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν πολύ πιο συχνές από αιτήματα για μετατροπή των τραπεζών σε δημόσιες υπηρεσίες. Ήταν, ανάμεσα σε όλους, ο συστημικός οικονομολόγος του LSE Willem Buiter (πρώην μέλος της επιτροπής νομισματικής πολιτικής της Τράπεζας της Αγγλίας, προσλήφθηκε το 2009 από τη Citibank σαν ο επικεφαλής οικονομολόγος της) που στις 17 Σεπτεμβρίου του 2008, στο blog του στους Financial Times, λίγες μέρες μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, υποστήριξε το “μακροχρόνιο επιχείρημα πως δεν υπάρχει πραγματικός λόγος  τα τραπεζικά ιδρύματα που δέχονται καταθέσεις να ανήκουν σε ιδιώτες, γιατί αυτά δεν μπορούν να υπάρξουν με ασφάλεια  χωρίς εγγύηση καταθέσεων ή/και  διασώσεις της τελευταίας στιγμής, που εν τέλει βαρύνουν το φορολογούμενο.” Και προχώρησε ακόμα πιο πέρα: “Το επιχείρημα ότι για την οικονομική διαμεσολάβηση δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τον ιδιωτικό τομέα  μπορεί τώρα να επεκταθεί ώστε να συμπεριλάβει τις νέες, προσανατολισμένες στις συναλλαγές, βασισμένες στις κεφαλαιαγορές, δομές του χρηματιστικού καπιταλισμού… Από τη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας στην κοινωνικοποίηση της χρηματοδότησης. Ένα μικρό βήμα για τους δικηγόρους, ένα τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα.”

Η Πίστη στα χέρια του Κράτους;  
Λοιπόν, αυτό ακούγεται, αν έχετε διαβάσει ποτέ το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, κάπως σαν το κάλεσμα που έκανε ο Marx στη λίστα του για τις δέκα μεταρρυθμίσεις- για τη συγκέντρωση της πίστης στα χέρια του κράτους- που απλά έρχεται να αποδείξει ότι σε μία κρίση δε χρειάζεται να είσαι μαρξιστής για να έχεις ριζοσπαστικές ιδέες αν έχεις οποιουδήποτε είδους φιλοδοξία ή αυτοπεποίθηση. Οι περισσότεροι μαρξιστές δεν έχουν αυτή τη φιλοδοξία και την αυτοπεποίθηση σήμερα. Αλλά χρειάζεται να είσαι μαρξιστής για να αντιληφθείς ότι κάτι τέτοιο δε θα συμβεί μαζεύοντας κάποιους δικηγόρους σε ένα δωμάτιο να υπογράψουν μερικά έγγραφα. Αυτό που έβαλε μπροστά ο Buiter ήταν η τεχνοκρατική αντίληψη για το πώς συμβαίνουν οι μεταρρυθμίσεις. Αλλά η θεμελιώδης αλλαγή μπορεί μονάχα να πραγματοποιηθεί μέσα από μαζικούς ταξικούς αγώνες, που θα συμπεριλάμβαναν ένα τεράστιο μετασχηματισμό του ίδιου του κράτους.  
Ακόμα και με όρους απαίτησης για καλύτερες ρυθμίσεις, χωρίς μια εργατική τάξη που κινητοποιείται για να ασκήσει πίεση, δεν μπορείς να περιμένεις από το κράτος να ακολουθήσει πολιτικές οδηγίες που προέρχονται από τεχνοκράτες, προοδευτικούς φιλελεύθερους ή σοσιαλδημοκράτες. Οπότε οφείλουμε να κάνουμε πολύ περισσότερα από το να χρησιμοποιούμε την ευκαιρία και να δίνουμε αριστερές τεχνοκρατικές συμβουλές σε μια μηχανή παραγωγής πολιτικής: οφείλουμε να προσπαθήσουμε να εκπαιδεύσουμε τους ανθρώπους πάνω στην πραγματική λειτουργία του χρηματιστικού κεφαλαίου, γιατί δεν τους κάνει και γιατί χρειαζόμαστε ένα τραπεζικό σύστημα δημόσιο σαν μέρος ενός συστήματος δημοκρατικού οικονομικού σχεδιασμού, στο οποίο τι επενδύεται και πού επενδύεται και πώς, αποφασίζεται δημοκρατικά.  
Το είδος των εθνικοποιήσεων τραπεζών που συνέβη στον απόηχο της πτώσης μετά την κατάρρευση της Lehman – με μπροστάρη τον Gordon Brown και την κυβέρνηση των Νέων Εργατικών στη Βρετανία, που γρήγορα ακολούθησε η Ρεπουμπλικανική κυβέρνηση Bush στις ΗΠΑ- στην πραγματικότητα περιλάμβανε την κοινωνικοποιήση των τραπεζικών ζημιών ενώ εγγυόταν ότι οι εθνικοποιημένες τράπεζες θα λειτουργούσαν σε εμπορική βάση, σε ασφαλή απόσταση από  οποιοδήποτε κυβερνητικό έλεγχο ή οδηγία. Το μόνο που ζητούσαν ήταν οι εθνικοποιημένες τράπεζες να αναζητούσαν τη μεγιστοποίηση της απόδοσης της “επένδυσης” των φορολογούμενων. Όπως σοφά τέθηκε στη δημοσίευση του  Socialist Register του 2010 “Η χαμένη ευκαιρία: μυστικοποίηση, πολιτικές των ελίτ, και οικονομικές μεταρρυθμίσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο” πραγματικά αυτό αναπαριστούσε “όχι την εθνικοποίηση των τραπεζών, αλλά την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου θησαυροφυλακίου σαν ένα νέο είδους διαχειριστή κεφαλαίων”  
Ο πιο σημαντικός λόγος για να τεθούν οι τράπεζες στο δημόσιο τομέα και να μετατραπούν σε δημόσιες υπηρεσίες είναι πως με αυτόν τον τρόπο απομακρύνεις το θεμελιώδες ίδρυμα του πιο ισχυρού τομέα των καπιταλιστικών τάξεων σε αυτή τη φάση του καπιταλισμού. Αυτός είναι ο βασικός λόγος για την εθνικοποίηση των τραπεζών με όρους αλλαγής της ισορροπίας στην ταξική πάλη με ένα θεμελιώδη τρόπο.

Η παραγωγή κοινωνικά χρήσιμων προϊόντων  
Ένας δεύτερος λόγος από την πλευρά των σοσιαλιστών υπέρ της εθνικοποίησης των τραπεζών θα ήταν η αλλαγή των χρήσεων της χρηματοδότησης. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Στον Καναδά απ’ όπου κατάγομαι, η ραχοκοκκαλιά της οικονομίας του Νοτίου Οντάριο, εκτός των τραπεζών, είναι η αυτοκινητοβιομηχανία. Με τις απολύσεις που προέκυψαν και τα εργοστάσια που έκλεισαν (κάτι που συμβαίνει εδώ και τρεις δεκαετίες, αλλά αυξήθηκε απότομα κατά τη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης) δε χάνεται μόνο το πραγματικό κεφάλαιο αλλά και οι ικανότητες των παραγωγών/κατασκευαστών. Ένα τραπεζικό σύστημα που θα είχε μετατραπεί σε δημόσια υπηρεσία θα μπορούσε να αναμειχθεί κεντρικά με την αλλαγή του τρόπου που κινείται το χρήμα, ώστε αυτές οι ικανότητες να χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή αεροτουρμπινών, που με τη σειρά τους θα χρησιμοποιούνταν για την ανάπτυξη εκείνων των μηχανών ώστε να συλλέγουμε ηλιακή ενέργεια φτηνότερα και όχι ακριβότερα.  
Δεν μπορούμε καν να μπούμε σε μια διαδικασία σοβαρής επίλυσης της οικολογικής κρίσης που συμπίπτει με την οικονομική κρίση χωρίς την επιστροφή της αριστεράς σε ένα φιλόδοξο σχέδιο οικονομικού σχεδιασμού. Είναι ασύλληπτο. Δεν μπορεί να γίνει. Έχουμε απομακρυνθεί από αυτή τη φιλοδοξία εδώ και μισό αιώνα εξαιτίας του κεντρικού σχεδιασμού σταλινικού τύπου, με όλα τα απαίσιες συνέπειές του- τις ανεπάρκειες του αλλά κυρίως τον αυταρχισμό του. Αλλά δεν μπορούμε να αποφεύγουμε πλέον την αναγκαιότητα σχεδιασμού. Η κατανομή της πίστης είναι στον πυρήνα του οικονομικού σχεδιασμού για την αλλαγή της βιομηχανίας. Όταν εμείς οι αριστεροί απαιτούμε ελέγχο στην κίνηση κεφαλαίων δεν πρέπει να περιοριζόμαστε στον έλεγχο των ροών κεφαλαίου από τη μία χώρα στην άλλη. Χρειαζόμαστε τον έλεγχο κεφαλαίων επειδή χωρίς αυτόν δεν μπορούμε να ασκήσουμε δημοκρατικό έλεγχο στις επενδύσεις. Δεν είναι μόνο οι διασυνοριακή κυκλοφορία που έχει σημασία: αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για τους σοσιαλιστές είναι ο έλεγχος επί των κεφαλαίων ως προς τα πού κατευθύνονται, με δημοκρατικό τρόπο, τι επενδύεται, πού και πώς.  
Συχνά υποστηρίζεται ότι οι σοσιαλιστές τα τελευταία 20 με 30 χρόνια δεν έχουν να παρουσιάσουν ένα προγραμματικό όραμα. Δε νομίζω ότι είναι αλήθεια. Όπως απέδειξε το τεύχος του Socially Register το 2000 “Necessary and Unnecessary Utopias”, υπάρχουν πιο πολλά κείμενα τις τελευταίες δύο δεκαετίες του 20ου αιώνα από ποτέ, που καταπιάνονται με το πώς θα είναι ο σοσιαλισμός του μέλλοντος. Αλλά οι λεπτομερείς εικόνες μιας σοσιαλιστικής τάξης που παρουσίαζαν – είτε αφορούσαν ένα συνδυασμό αγοράς και σχεδιασμού, είτε συνεταιριστικό οικονομικό σχεδιασμό- ήταν τελείως αφηρημένες σε δύο πολύ κρίσιμα ζητήματα. Το ένα είναι τα άμεσα αιτήματα και μεταρρυθμίσεις. Το άλλο είναι πώς στο διάολο φτάνουμε ως εκεί. Ποια είναι τα οχήματα; Ποιοι θα είναι οι νέοι θεσμοί; Πώς τα οχήματα συνδέονται με την οικοδόμηση των θεσμών;  
Είναι σίγουρα αληθές ότι, ανεξαρτήτως των οχημάτων και των θεσμών, ποτέ κανείς δε θα καταφέρει να κινητοποιήσει τις μάζες απλώς στη βάση της αναγκαιότητας της εθνικοποίησης των τραπεζών για να επιτευχθεί ο σχεδιασμός της οικονομίας, όταν (οι μάζες) γνωρίζουν ότι αυτό δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί για δεκαετίες, με δεδομένη την απουσία πολιτικών δυνάμεων που θα επιβάλλουν το ζήτημα. Οι άνθρωποι πρέπει να κινητοποιηθούν από άμεσα αιτήματα, όπως ήταν τα αιτήματα των σωματείων, η μείωση του ωραρίου, το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης, το κράτος πρόνοιας κτλ.  
Περίπου πριν 15 χρόνια, όταν το FMLN του Ελ Σαλβαντόρ μετά τη συμφωνία τερματισμού του εμφυλίου πολέμου μετατράπηκε από αντάρτικος στρατός σε πολιτικό κόμμα, ήμουν ένας από τους ανθρώπους που καλέστηκαν να τους βοηθήσουν να φτιάξουν ένα κομματικό σχολείο. Εκεί είχα μια συζήτηση με τον Fecundo Guardado που ήταν ο υποδιοικητής στο San Salvador Volcano και αργότερα υποψήφιος πρόεδρος με το FMLN. Μου είπε πως όλοι έθεταν σαν μακροπρόθεσμο στόχο τις επόμενες εκλογές, (που καθώς μιλάμε για το 1995 θα γινόντουσαν το 1999), “κάνουν λάθος”, είπε: “αυτός είναι ο άμεσος(στόχος). Αυτό που πρέπει να ελπίζουμε είναι ότι μέχρι το 1999 θα είμαστε αρκετά δυνατοί, θα έχουμε μια αρκετά ισχυρή βάση, ώστε να έχουμε μια αξιοπρεπή παρουσία στις επόμενες εκλογές. Ο μεσοπρόθεσμος στόχος είναι το 2010, που πρέπει να ελπίζουμε ότι θα έχουμε πετύχει μια ευρεία αντιπροσώπευση και μια αρκετά βαθιά ανάπτυξη των ικανοτήτων των μελών μας ώστε να έχουμε μια πραγματική επιρροή στις κατευθύνσεις της χώρας. Ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι το 2020, όταν θα είμαστε έτοιμοι να εκλεγούμε κυβέρνηση που πραγματικά θα μπορέσει να κάνει κάτι, να μετασχηματίσει το κράτος”. Ο Angela Zambora που με φιλοξενούσε ως επικεφαλής του εκπαιδευτικού προγράμματος, καθόταν και άκουγε, οπότε ξαφνικά είπε: “Αν είναι έτσι αποχωρώ από το κόμμα. Δεν μπορώ να πω στους ανθρώπους που καθοδηγούσα τον αγώνα τους για δεκαπέντε χρόνια ότι πρέπει να περιμένουν μέχρι το 2020 για άμεσες μεταρρυθμίσεις. Είναι αδύνατον. Δεν μπορώ να το κάνω.”

Άμεσα Αιτήματα και Μακροπρόθεσμο Όραμα 
Οπότε πρέπει κανείς να βρει τον τρόπο να συνδυάσει με ένα ξεκάθαρο, φιλόδοξο τρόπο  τα άμεσα αιτήματα με το μακροπρόθεσμό του όραμα. Αλλά στην τρέχουσα κρίση το άμεσο αίτημα της Αριστεράς θα μπορούσε και θα έπρεπε να επικεντρώνεται γύρω από το αίτημα του περάσματος των τραπεζών στο δημόσιο. Η στήριξη του αιτήματος θα μπορούσε να γίνει με αναφορά στην αναγκαιότητα ενός μεγάλου προγράμματος δημόσιας στέγασης. Μετά το πρόγραμμα Great Society τη δεκαετία του 1960 η αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, αντί να απαιτήσει περισσότερα προγράμματα δημόσιας στέγασης ώστε να ξαναχτιστούν οι αμερικάνικες πόλεις κάλεσε τις τράπεζες να δανείσουν λεφτά στις φτωχές μαύρες κοινότητες- με άλλα λόγια για να λυθεί το πρόβλημα ενέπλεξε τους μαύρους, που σε μεγάλο βαθμό ήταν αποκλεισμένοι, στο τραπεζικό σύστημα. Ήταν κάτι παρόμοιο με το αίτημα του φιλελεύθερου φεμινισμού να αποκτήσουν οι γυναίκες πιστωτικές κάρτες, που σε μεγάλο βαθμό δεν επιτρεπόταν από τις τράπεζες μέχρι τη δεκαετία του 1970.  
Ε λοιπόν, πρέπει να προσέχεις τι εύχεσαι. Ένα από τα αποτελέσματα της ικανοποίησης των αιτημάτων αυτών ήταν η εμπλοκή των κοινοτήτων αυτών πιο βαθιά στις δομές του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τον πιο δυναμικό τομέα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ο Clinton προχώρησε ακόμα περισσότερο αυτές τις μεταρρυθμίσεις τη δεκαετία του 1990, αγγίζοντας την εκλογική βάση των Δημοκρατικών σε αυτό το θέμα (ο Clinton  ονομάστηκε “ο μαύρος Πρόεδρος” γι’ αυτό) στη βάση ότι “θα σας αφήσουμε να πετύχετε στο καπιταλιστικό παιχνίδι ακινήτων”. Και μετά ο Bush, φυσικά, άφησε όποιον απατεώνα μπορούσε να βρει, να εμπλακεί στα στεγαστικά δάνεια. Φυσικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος γιατί οι μαύροι ή οι γυναίκες δε θα έπρεπε να θέλουν τα ίδια δικαιώματα όπως όλοι οι άλλοι- γιατί να μην ανυπομονούν η αξία των σπιτιών τους να έχει ανταπόκριση στην αγορά; Αλλά πρέπει κανείς να καταλαβαίνει τη δυναμική και τις αντιφάσεις που περιλαμβάνονται στην προσπάθεια να πετύχεις μεταρρυθμίσεις για το λαό, εμπλέκοντας τον όμως έτσι πιο βαθιά στις χρηματιστικές καπιταλιστικές σχέσεις. Και τα αποτελέσματα είναι τώρα ξεκάθαρα.  
Θα έπρεπε επίσης να ζητάμε καθολική δημόσια ασφάλιση, καθώς τα προγράμματα ιδιωτικής ασφάλισης που κέρδισαν τα συνδικάτα, πλέον επιστρέφουν ανεξέλεγκτα για τους εργαζόμενους και του  δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα. Και αυτό θα συνεισέφερε στην ενίσχυση της εργατικής τάξης, γιατί θα εξαφάνιζε τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών στον οποίο πόνταραν οι εργοδότες μέσω των ιδιωτικών προγραμμάτων ασφάλισης. Πράγματι, βλέπουμε  να αυξάνονται τα σωματεία ακόμα και στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις αλλά και τα σωματεία του δημόσιου τομέα να μην μπορούν να αντέξουν την ασφαλιστική κάλυψη των μελών τους.  
Θα έπρεπε επίσης να ζητάμε ελεύθερη πρόσβαση σε δημόσια αγαθά- να διατίθενται δημόσιες βιβλιοθήκες, δημόσια εκπαίδευση και υγεία. Όλα αυτά συγκλίνουν στην προσπάθεια να πάρουμε ένα σημαντικό κομμάτι αυτών που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, τις βασικές μας ανάγκες, και να τα από-εμπορευματοποιήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο εντός του καπιταλισμού.  
Οι άνθρωποι αντιδρούν θετικά σε τέτοια αιτήματα ακόμα και στη Βόρεια Αμερική. Το πρόβλημα με αυτά είναι όμως, πώς δεν υπάρχει περιθώριο για αριστερές μεταρρυθμίσεις στο σημερινό καπιταλισμό, γιατί για να έχεις ένα μαζικό πρόγραμμα δημόσιας στέγασης, ελεύθερα δημόσια αγαθά, πολύ γρήγορα έρχεσαι αντιμέτωπος με το ερώτημα από που θα βρούμε τα λεφτά; Είναι πιθανόν να επιχειρηματολογήσει κανείς, δεδομένου πόσο φτηνά είναι τα δημόσια ομόλογα σήμερα, πως θα μπορούσε να καταφύγει στην αγορά ομολόγων, ωστόσο αυτό σημαίνει επίσης πως γίνεσαι ευάλωτος στον τύπο πίεσης από τους κατόχους ομολόγων, που απαιτεί από την Ελλάδα την Πορτογαλία και την Ισπανία να κάνουν ό,τι κάνουν στο δημόσιο τομέα τους, ώστε να εγγυηθούν ότι τελικά δε θα χρεοκοπήσουν εξαιτίας αυτών των ομολόγων. Οπότε επιστρέφουμε άμεσα στην ανάγκη να ξεκινήσει, τουλάχιστον, μια διαδικασία κοινωνικοποίησης ξεκινώντας από την εθνικοποίηση των τραπεζών.  
Πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε αυτήν την κρίση από την προοπτική των ανοιγμάτων που μπορεί να δημιουργήσει. Τα όρια μιας εντελώς αμυντικής αντίδρασης στη κρίση βασίζονται στη μη αξιοποίηση των ευκαιριών που δημιουργεί αυτή. Παρά τη ρητορική του “Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός” η αριστερά ήταν περισσότερο προσανατολισμένη στην απόπειρα να διατηρεί κεκτημένα παρά να πάει τα πράγματα προς μια νέα κατεύθυνση.  Είτε ο αγώνας είχε να κάνει με την παρεμπόδιση της ιδιωτικοποίησης του νερού, είτε με μια διαδήλωση στις συνεδριάσεις των G-7 ή των G-20, όσο μαχητική κι αν ήταν η δράση, ήταν συνήθως κυρίαρχα αμυντικά τα αιτήματα που αρθρώνονταν.  
Αυτό είναι , παραδόξως, ένα από τα όρια της οπτικής που υποστηρίζει ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία, χωρίς να παίξουμε στο γήπεδο του κράτους, χωρίς να μετασχηματίσουμε τις δομές του. Η ατζέντα αποτελείται κυρίως από την προσπάθεια να αποκρουστεί το κράτος από το να κάνει συγκεκριμένα πράγματα κι αυτό που είναι εκτός ατζέντας είναι να αλλάξουμε το κράτος, με τέτοιο τρόπο που να διασφαλίζει ότι όταν κερδίζονται νέες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις οδηγούν σε περαιτέρω μετασχηματισμό των ίδιων των δομών του. Πρέπει να αντιληφθούμε τους λόγους για τον αντί-κρατισμό που είναι της μόδας στην αριστερά σήμερα: η καχυποψία σε κάθε συζήτηση για ίδρυση νέων κομμάτων ή μετασχηματισμού του κράτους είναι κατανοητή. Αλλά πρέπει να περάσουμε πέρα από τη διαμαρτυρία, ή θα παγιδευτούμε για πάντα στην διοργάνωση της κάθε φορά επόμενης διαδήλωσης.  
Και καθώς η τρέχουσα κρίση μεταφέρεται σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, κάτι το οποίο κάθε κεντρικό κράτος θα προσπαθήσει να εντείνει, θα βρεθούμε μπροστά στα όρια του τι μπορεί να διασφαλίσουν οι αγώνες που λαμβάνουν χώρα σ’ αυτό το επίπεδο. Πρέπει να μάθουμε πώς οι αμυντικοί και τοπικοί αγώνες μπορούν να δικτυωθούν και πώς να μετασχηματιστούν ώστε να οδηγηθούν σε αγώνα για την κρατική εξουσία. Αλλιώς, όλες οι διαμαρτυρίες θα συναντούν ολοένα και πιο γρήγορα τα όρια των άμεσων αιτημάτων που όμως δε συνδέονται με πιο θεμελιώδεις μετασχηματισμούς.  
Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό γιατί είναι πολύ πιθανό να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την καταστροφή της σωματειακής οργάνωσης του δημοσίου τομέα εκτός αν υπάρξει μια απότομη άνοδος στο συσχετισμό δυνάμεων στο πλαίσιο αυτής της κρίσης. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί  να προχωρήσει παραπέρα με τον ιδιωτικό τομέα να είναι τόσο περιορισμένος στα συνδικαλιστικά του δικαιώματα, να έχει τόσο χαμηλή συνδικαλιστική πυκνότητα, με όρους συλλογικής διαπραγμάτευσης και αναγνώρισης, και ο δημόσιος τομέας να είναι σχεδόν καθολικά συνδικαλισμένος. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Μέρος της τρέχουσας σφοδρής επίθεσης στις δημόσιες δαπάνες είναι να διαλυθεί ο συνδικαλισμός στο δημόσιο. Η δυνατότητα των συνδικάτων του δημοσίου να αντισταθούν σ’ αυτή την κρίση θα δοκιμαστεί πολύ σκληρά. Τόσο σοβαρό είναι το ζήτημα..  
Μιλώντας πιο γενικά, γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι τα σωματεία, όπως εξελίχθηκαν στον 20ο αιώνα, όχι μόνο στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες αλλά και στις περισσότερες χώρες του Νότου, δεν είναι πλέον ικανά να είναι κάτι παραπάνω από αμυντικά. Δεν είναι ικανά να πετύχουν καινούριες νίκες και δεν μπορούν να οργανωθούν με τρόπους που να αναπτύσσουν τις ικανότητες των μελών τους. Η πρόκληση τώρα είναι να χτιστεί ένας συνδικαλισμός που θα είναι στην πραγματικότητα μια ταξική οργάνωση, που θα υπερβαίνει την κλαδική ή ανά χώρο δουλειάς οργάνωση και θα οργανώνει τους ανθρώπους σε σχέση με τους πολλούς τρόπους που αυτή η κρίση επιδρά στις ζωές τους.

Μετάφραση:
Γιώργος Μαριάς

ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΕΤΟΧΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ... ΜΙΑ ΖΟΥΓΚΛΑ ΦΟΥΜΑΡΑ


Οι θεωρίες της συνομωσίας πάντα ευδοκιμούσαν στη χώρα που, εκτός από τη «φαιδρά πορτοκαλέα» ανθούν και «φαιδροί άνθρωποι». Με την έννοια αυτή η πρόσφατη μπούρδα, που είδε το φως στο Zougla.gr δε θα έπρεπε να είχε απασχολήσει τους σοβαρούς ανθρώπους που ακόμα προσπαθούν με όπλα την ψυχραιμία και την κοινή λογική να κατανοήσουν τα ακατανόητα που συμβαίνουν τα τελευταία δυο χρόνια.
Εντούτοις, το γεγονός  ότι ολοένα περισσότεροι σοβαροί άνθρωποι, αρχίζουν και παίρνουν στα σοβαρά τα φούμαρα, αλλά και το γεγονός ότι κάποιοι έχουν ήδη βγάλει χρήματα χάρη σε αυτή την απίστευτη ιστορία, μας υποχρεώνει να ασχοληθούμε μαζί της, για να εξηγήσουμε τα αυτονόητα.

Ας δεχθούμε κατ' αρχήν τον ισχυρισμό του κ. Τριανταφυλλόπουλου ότι «η εκκαθάριση της Τράπεζας της Ανατολής ουδέποτε ολοκληρώθηκε» και ότι επειδή οι μετοχές της Banque d'Orient ήταν σε χρυσο και εγγυητής τους ήταν η Τράπεζα της Γαλλίας, δεν ήταν δυνατόν οι μετοχές αυτές να μηδενιστούν.
Σύμφωνα με τον κ. Τριανταφυλλόπουλο «Ο κ. Θεόδωρος Καρυώτης είναι καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Maryland στις ΗΠΑ και διδάσκει Μακροοικονομία, διεθνείς οικονομικές σχέσεις αλλά και μικροοικονομικά. Ανέλαβε να προχωρήσει στην αποτίμηση των μετοχών. Το πόρισμα του είναι κόλαφος. Κάθε μετοχή σε χρυσό της «Τράπεζας της Ανατολής» αποτιμάται σήμερα στα 670 δισ. ευρώ εκάστη. Τουτέστιν μία φορά και μισή τους σημερινού χρέους της Ελλάδας το οποίο ανέρχεται στα 450 δις ευρώ κατά προσέγγιση. Η συνολική αξία των 40 μετοχών πλησιάζει τα 30 τρισ..».
Ας δούμε τι σημαίνουν οι αριθμοί  του κ. καθηγητή, εφ' όσον φυσικά ο τελυταίος είναι υπαρκτό πρόσωπο: Αφού η αξία της κάθε μετοχής είναι 670 δισ. ευρώ,  και δεδομένου ότι με βάση τις ισοτιμίες του χρυσού της Παρασκευής 23 Σεπτεμβρίου η ισοτιμία της ουγγιάς του χρυσού ήταν €1329,3118, προκύπτει ότι η κάθε μετοχή αντιστοιχεί σε 501.764.073 ουγγιές χρυσού. Μεταφρασμένο στο δικό μας μετρικό σύστημα 161.338.555 κιλά χρυσού ή κάτι παραπανω από 161 τόνους χρυσού. Η δε αξία του συνόλου των μετοχών ανέρχεται σε 6500 τόνους χρυσού, ποσότητα που, ενδεχομένως, υπερβαίνει τα συνολικά αποθέματα σε χρυσό της ΕΕ.
Ας προσέξουμε τώρα τη φωτογραφία της μετοχής της Banque d'Orient που δημοσιεύεται στη Zougla.gr. Διαπιστώνουμε ότι η αξία της κάθε μετοχής είναι 125 χρυσά φράγκα, δηλαδή η συνολική αξία των μετοχών είναι 5000 χρυσά φράγκα. Το σύνολο δε του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας είναι 15 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Σύμφωνα με τις σημερινές ισοτιμίες του χρυσού στη Γαλλία το Ναπολεόνι των 20 χρυσών φράγκων (5,80 γραμμαρίων) τιμάται €288,80. Πράγμα που σημαίνει ότι η αξία του συνόλου του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας ανέρχεται σε €21.660.000, η δε αξία των 40 μετοχών της οικογένειας Σώρρα ανέρχεται σε μόλις €72.200.
Άνθρακες ο θησαυρός λοιπόν, μιας και, εφ' όσον δεχθούμε πάντα - πράγμα που δεν ισχύει, μιας και η  Τράπεζα της Ανατολής απορροφήθηκε από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος λόγω χρεοκοπίας - ότι οι μετοχές της Banque d'Orient, πέραν του ενδιαφέροντος που μπορεί να έχουν για τους συλλέκτες του είδους, έχουν και κάποια χρηματιστηριακή αξία.
Παραμένει όμως το σοβαρότατο ερώτημα το γιατί κατά τεκμήριο νουνεχείς άνθρωποι  δίνουν βάση σε τέτοια φούμαρα. Κι όταν σε μια περίοδο που η κοινωνία καλείται να επιστρατεύσει όλη της την ευφυία και την ψυχραιμία για να διασφαλίσει την επιβίωσή της, τόσοι πολλοί σοβαροί άνθρωποι χάνουν σε τέτοιο βαθμό την ψυχραιμία τους, τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα για όλους μας.

Γιάννης Χρυσοβέργης.
ΣΗΜ:  Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στην ανάρτηση έχουν αντιγραφεί από το Zougla.gr