ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ: ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Έκτοτε, παρά την ένθεν κακείθεν προπαγάνδα, όλοι οι σχεδιασμοί των εμπλεκομένων έχουν αποτύχει παταγωδώς, και πλέον ουδείς είναι σε θέση να προβλέψει το τέλος του πολέμου.
Ενός πολέμου που έχει ήδη αλλάξει ριζικά όλο τον κόσμο. Η πυρηνική απειλή, μετά από 30 και πλέον χρόνια αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μας, ενώ καλό σενάριο για το μέλλον δεν υπάρχει. Υπάρχουν το κακό, το χειρότερο και το ολέθριο.
ΤΟ ΓΑΪΤΑΝΑΚΙ ΤΩΝ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΩΝ
Όπως συμβαίνει πάντα στους πολέμους, οι σχεδιασμοί των επιτελείων έχουν πάει από την πρώτη μέρα κατά διαβόλου. Ο Πούτιν αψήφησε τις απειλές των Ευρωπαίων για κυρώσεις και εισέβαλε στην Ουκρανία. Το ουκρανικό καθεστώς δεν κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος άμα τη εμφανίσει των ρωσικών θωρακισμένων, όπως βαυκαλίζονταν η Μόσχα. Οι περιβόητες κυρώσεις της Δύσης στη Ρωσία, που θα προκαλούσαν κατάρρευση της οικονομίας της κι ανατροπή του Πούτιν, το μόνο που κατόρθωσαν ήταν να προκληθεί ένας πρωτοφανής πληθωρισμός στην Ευρώπη, που πλήττει όλο και περισσότερο την κοινωνική συνοχή.
Στο μεταξύ ουδείς ενδιαφέρεται σοβαρά για τον τερματισμό της σύγκρουσης. Οι εμπόλεμοι πιστεύουν ότι θα κερδίσουν στο πεδίο της μάχης. Ο ΟΗΕ, από τον οποίο θα περίμενε κανείς να πράξει αυτό που προβλέπει ο καταστατικός του χάρτης και έκανε σε όλους ανεξαιρέτως τους προηγούμενους πολέμους από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, να βρίσκεται σε αδιάκοπη επαφή με τους εμπόλεμους για την εξεύρεση κοινών σημείων από τα οποία θα μπορούσαν να ξεκινήσουν κάποιες διαπραγματεύσεις, λάμπει δια της απουσίας του. Κι η Τουρκία, η μόνη χώρα που συστηματικά συντηρεί επαφές με τους δυο εμπόλεμους, δεν έχει το γεωπολιτικό βάρος το οποίο θα της επέτρεπε να παίξει το διαμεσολαβητικό ρόλο που η ίδια επιθυμεί.
ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Ο πόλεμος παρατείνεται για άγνωστο χρονικό διάστημα. Οι δυο εμπόλεμοι σπαταλούν τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων Ρώσων και Ουκρανών νέων σε επιθέσεις κι αντεπιθέσεις οι οποίες θα ακολουθούν το ρυθμό προμήθειάς τους σε όλο και πιο σύγχρονα όπλα, με πενιχρά αποτελέσματα και, κάποια στιγμή το μέτωπο σταθεροποιείται σε κάποιο σημείο. Τότε, με τη διαμεσολάβηση της Κίνας -μόνο αυτή μπορεί να το πράξει μιας και ο γ.γ. του ΟΗΕ έχει αποποιηθεί το θεσμικό του ρόλο- μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, υπογράφεται κάποια κατάπαυση του πυρός -ούτε καν ανακωχή-, όπως στην περίπτωση του πολέμου της Κορέας πριν από 70 χρόνια. Εξυπακούεται ότι τη γνώμη των Ουκρανών ουδείς θα τη ζητήσει.
Στο μεταξύ στην Ουκρανία δε θα έχει μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα. Ο πόλεμος θα έχει φτωχοποιήσει ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού της Δυτικής Ευρώπης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε κοινωνικές αναταραχές και πολιτική αστάθεια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως πολιτικός οργανισμός, αν δεν έχει διαλυθεί, θα είναι κλινικά νεκρός. Κι η Ρωσία, θα έχει απωλέσει την πολιτική της αυτονομία και θα έχει μετατραπεί σε έναν ελάσσονα σύμμαχο της Κίνας.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Παρά τη δυτική προπαγάνδα ο ρωσικός στρατός καταγάγει στρατηγικής σημασίας νίκες κι ενδεχομένως φτάνει μέχρι το Κίεβο, όπου ο Πούτιν εγκαθιστά μια κυβέρνηση-μαριονέτα. Σε ό,τι αφορά στην Ουκρανία, στη δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία και στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα ισχύει ό,τι και στην προηγούμενη περίπτωση.
Όμως, ο Πούτιν θα έχει καταγάγει άλλη μια νίκη εναντίον της Δύσης κι αυτό θα είναι κίνητρο για να συνεχίσει την επέκτασή του προς δυσμάς. Η απειλή πυρηνικού πολέμου αν κάνει ακόμα ένα βήμα ενδέχεται να μην πιάσει -οπότε θα φθάσουμε χωρίς να το καταλάβουμε στο επόμενο σενάριο- ενώ ταυτόχρονα θα είναι λιγότερο δεκτικός σε κινεζικές πιέσεις.
Στην περίπτωση αυτή θα απαιτηθεί συντονισμένη προσπάθεια Δύσης-Κίνας για να περιορίσουν τον Πούτιν. Μια προσπάθεια που θα προϋποθέτει συνολική ρύθμιση στις διαφορές των δυο πλευρών προς το αμοιβαίο συμφέρον.
Το κακό είναι πως αν η προσέγγιση αυτή ήταν εφικτή για τις στρατιές των ημιμαθών αλαζόνων ηλιθίων που λυμαίνονται τη διπλωματία όλων ανεξαιρέτως των δυτικών χωρών και διαγωνίζονται για το Όσκαρ πολιτικής ανοησίας -για το οποίο ακλόνητο φαβορί είναι η Αναλένα Μπέρμποκ- η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ουδέποτε θα είχε συμβεί.
ΤΟ ΟΛΕΘΡΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Ο ουκρανικός στρατός καταγάγει στρατηγικές νίκες εκδιώκει τους Ρώσους από την Ουκρανία και εισβάλλει στη Ρωσία. Όχι, δεν πρόκειται να ανατραπεί ο Βλαντιμίρ Πούτιν, όπως ονειρεύονται οι ανερμάτιστοι διακινητές της δυτικής προπαγάνδας. Απλώς θα πατήσει το κόκκινο κουμπί, προκαλώντας την αντίστοιχη αμερικανική αντίδραση.
Πάνω από 10.000 πυρηνικές κεφαλές θα εκτοξευθούν κατά των εχθρικών στόχων και, ακόμα κι αν οι αεράμυνες καταστρέψουν το 90% από αυτές -σενάριο εξαιρετικά αισιόδοξο- το υπόλοιπο 10% είναι αρκετό για να σβήσει, περισσότερες από μια φορές, κάθε μορφή ζωής από τον πλανήτη.
Αν τυχόν επιβιώσουν κάποιοι άνθρωποι αυτοί θα βρίσκονται στις εσχατιές του Νοτίου ημισφαιρίου και είναι άγνωστο το αν και το πότε θα κατορθώσουν κάποια στιγμή να οικοδομήσουν κάποιο νέο ανθρώπινο πολιτισμό.
ΚΙ Η ΚΙΝΑ;
Έτσι όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα η Κίνα δεν έχει κανένα λόγο να επιθυμεί τον τερματισμό της σύγκρουσης. Στο διάστημα αυτού του χρόνου, ενώ Αμερικανοί και Ευρωπαίοι προσπαθούν να «ταπεινώσουν την τρισκατάρατη Ρωσία του Πούτιν» η Κίνα χτίζει ανενόχλητη συμμαχίες σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.
Έβαλε στον πάγο την αντιπαράθεσή της με την Ινδία, αφαιρώντας έτσι έναν πολύτιμο εταίρο από την αντικινεζική συμμαχία που είχε κατορθώσει να συγκροτήσει η διακυβέρνηση Ομπάμα στην Άπω Ανατολή, με κύριους πυλώνες την Ιαπωνία, την Ινδία και την Αυστραλία.
Οδηγεί με σταθερά βήματα τη Ρωσία σε σχέση οικονομικής εξάρτησης από αυτήν προσδοκώντας να καλύψει έτσι το έλλειμμα σε πυρηνικές κεφαλές που έχει έναντι των ΗΠΑ.
Διευρύνει την οικονομική της επιρροή σε Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική, ενώ παράλληλα αυξάνει την πίεση προς την Ταϊβάν και, σε μικρότερο βαθμό, την Ιαπωνία, επωφελούμενη του γεγονότος ότι οι ΗΠΑ έχουν συγκεντρώσει την προσοχή τους στην εξουθένωση του Πούτιν.
Και όλα αυτά χωρίς να τίθεται ακόμα σε κίνδυνο η εμπορική της διείσδυση στη Δυτική Ευρώπη.
Είναι λοιπόν σαφές ότι η Κίνα θα παράσχει στη Ρωσία τόση υποστήριξη όση χρειάζεται για να μην ηττηθεί στην Ουκρανία, αλλά όχι αρκετή για να νικήσει τους Δυτικούς. Κι όταν θα κρίνει ότι η μεν Ρωσία είναι επαρκώς εξασθενημένη ώστε να περιέλθει στη ζώνη επιρροής της, οι δε δυτικοί αρκούντως απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, θα μεσολαβήσει μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας για να βρεθεί μια φόρμουλα τερματισμού του πολέμου.
Η ΔΥΣΗ ΚΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ένωσε όσο ποτέ τα τελευταία 30 χρόνια τη Δύση καθιστώντας ηγέτες της τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο και περιορίζοντας όλους τους υπόλοιπους - τη Γαλλία και τη Γερμανία δηλαδή- σε ρόλο θλιβερών κομπάρσων.
Την ίδια στιγμή όμως, ο φορτικός τρόπος με τον οποίο αξίωσε από τον υπόλοιπο κόσμο τη συσστράτευσή του με αυτήν κατά της Ρωσίας έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα.
Η Κίνα, η Ινδία, η Νότια Αφρική -αλλά και σχεδόν όλες οι χώρες της αφρικανικής ηπείρου-, η Βραζιλία, η Αργεντινή, το Μεξικό και τόσες άλλες αρνήθηκαν να στοιχηθούν με τα δυτικά κελεύσματα. Η φράση «έχει περάσει πια η εποχή της αποικιοκρατίας», που πρώτη φορά ακούστηκε από τα χείλη των Κινέζων ιθυνόντων, ακούγεται όλο και πιο συχνά στις πρωτεύουσες των αφρικανικών κι ασιατικών χωρών.
Ενδεικτικό είναι ότι η πρόσφατη πολιτική αλλαγή στη Βραζιλία σε ένα μόνο θέμα δε σήμανε αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας: στην αντιμετώπιση του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα για τη Δύση διότι δεν διαθέτει πλέον το τεχνολογικό πλεονέκτημα που διέθετε το 19ο αιώνα. Το αντίθετο, η Κίνα, πρωτίστως, και η Ινδία πρωταγωνιστούν στην έρευνα και ανάπτυξη των τεχνολογιών αιχμής.
Είναι πιθανόν κάποιοι ηγετικοί κύκλοι, ιδίως στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο - αν λάβουμε υπ' όψιν μια σειρά αποκλινόντων από τη γραμμή της δυτικής προπαγάνδας άρθρων που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στις εφημερίδες Washington Post και Guardian -η μεν πρώτη δημοσίευσε ένα εκτενές άρθρο στο οποίο έθετε το ερώτημα για πόσο καιρό η Δύση μπορεί να στηρίζει στρατιωτικά την Ουκρανία, η δε δεύτερη δημοσίευσε μια έρευνα ανά τον κόσμο για τον τρόπο πρόσληψης της ουκρανικής κρίσης ανά τον κόσμο- να έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται το μέγεθος της παγίδας στην οποία έχει πέσει η Δύση στην Ουκρανία.
Χρειάζεται όμως χρόνος για να μεταβάλλουν την άποψή τους οι ημιμαθείς κι αλαζόνες διεκπεραιωτές της δυτικής διπλωματίας, οι οποίοι νομίζουν ακόμα πως ζούμε το «Τέλος της Ιστορίας» του Φράνσις Φουκουγιάμα. Και χρόνος δεν υπάρχει.
Γιάννης Χρυσοβέργης
