ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΑΡΑ ΤΟΥΣ...

«Με την πολιτική που ακολουθεί η Τουρκία οδηγείται σε διεθνή απομόνωση», δήλωσε προχθές βαρύγδουπα ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Μπεγλίτης.

Σήμερα, ο Αμερικανός Πρόεδρος οργάνωνε την πρώτη του συνάντηση με ξένο ηγέτη, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, με τον Τούρκο Πρωθυπουργό. Και με ατζέντα στην οποία, η κρίση Κύπρου - Τουρκίας, στην καλύτερη περίπτωση, δεν κατείχε περίοπτη θέση.

Ο αυτισμός της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι επιλεκτικός και δεν περιορίζεται στα μηνύματα που δέχεται από την ελληνική κοινωνία. Είναι απόλυτος, κι αυτό είναι το χειρότερο.

Στη συνάντηση του Αμερικανού Προέδρου με τον Τούρκο Πρωθυπουργό το κυρίαρχο θέμα ήταν η συνεργασία των δυο μερών για τη μεθόδευση της αποχώρησης του Προέδρου Ασάντ από την εξουσία, με την ελάχιστη δυνατή - μακάρι να ήταν και μηδενική - διαταραχή των ασταθών ισορροπιών της Μέσης Ανατολής και συγχρόνως, με την αποφυγή ενός πολέμου μεταξύ φυλών ή θρησκευτικών δογμάτων, όπως συμβαίνει στη Λιβύη.

Κατανοητή η επιλογή του Αμερικανού Προέδρου να συνδιαλαγεί με την Τουρκία σε αυτή του την προσπάθεια. Η διεθνής κοινότητα δεν έχει στη Συρία την πολυτέλεια να συρθεί πίσω από τις κρίσεις αποικιακού μεγαλείου των Σαρκοζί και Κάμερον, όπως συνέβη στη Λιβύη. Κι ο Αμερικανός Πρόεδρος γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι, ο άλλος στρατηγικός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή, το Ισραήλ, είναι διατεθειμένος να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να δημιουργήσει το απόλυτο χάος.

Υπό αυτούς τους όρους η συνεργασία με την Τουρκία, η οποία είναι ταυτοχρόνως μέλος του ΝΑΤΟ και έχει διαρρήξει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, άρα έχει τα εχέγγυα του αξιόπιστου διαπραγματευτή τόσο για το συριακό καθεστώς όσο και για την ετερόκλητη αντιπολίτευσή του, είναι μονόδρομος για τις ΗΠΑ, που θέλουν, έναντι οιυοδήποτε τιμήματος, να αποφύγουν κάθε νέα στρατιωτική εμπλοκή.

Εξυπακούεται βεβαίως ότι η Τουρκία θα προσπαθήσει να εξαργυρώσει ακριβά αυτή τη συνεργασία της - παρά το γεγονός ότι έχει όσο καμιά άλλη χώρα ανάγκη από πολιτική σταθερότητα στη Συρία, μιας και αυτή θα γίνει η χώρα υποδοχής των προσφύγων σε αντίετη περίπτωση - και το προφανές αντίτιμο που θα επιδιώξει είναι η ακύρωση της από κοινού εκμετάλλευσης Κυπριακής Δημοκρατίας και Ισραήλ των κοιτασμάτων φυσικού αερίου ανατολικά της Κύπρου.

Κανείς δε μπορεί να είναι βέβαιος αν, και σε τι βαθμό, θα επιτύχει αυτό το στόχο της η Τουρκία. Είναι όμως προφανές, ότι δηλώσεις σαν την πρόσφατη του κ. Μπεγλίτη, ακόμα και αν γίνονται για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης - κοινώς να κάνει γαργάρα η κοινή γνώμη το ότι η Ελλάδα δε θα αντιδράσει σε έρευνες της Τουρκίας νοτίως του Καστελόριζου, διότι απλούστατα δεν υπάρχουν χρήματα για καύσιμα των πολεμικών αεροσκαφών, άρα δεν υπάρχει δυνατότητα αποτροπής μιας τέτοιας ενέργειας - είναι εξαιρετικά επικίνδυνες, καθώς μεταφέρουν λάθος μηνύματα στην κοινή γνώμη, που στη συνέχεια εγκλωβίζουν τους πολιτικούς σε αδιέξοδες επιλογές.

Είναι επίσης προφανές ότι η Τουρκία διαθέτει πολύ περισσότερα διαπραγματευτικά χαρτιά από αυτά που είναι σε θέση να υποψιαστεί ο κ. Μπεγλίτης, που από τη θητεία του στο Υπουργείο Εξωτερικών και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, θα έπρεπε να είχε γίνει σοφότερος σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Πολύ περισσότερο που η τακτική «δηλώνω ό,τι μου κατέβει για εσωτερική κατανάλωση», στην οποία υπήρξαν πρωταθλητές τόσο ο Ανδρέας Παπανδρέου όσο και ο ΑντώνηςΣαμαράς, έχει πάντα ολέθριες συνέπειες για τη διεθνή εικόινα της χώρας και την έχει οδηγήσει σε οδηνηρές διπλωματικές ήττες (π.χ. Μακεδονικό, όπου η απόρριψη του Σχεδίου Πινέιρο, που αποδέχονταν οι γείτονες, έχει οδηγήσει στην αναγνώριση των τελευταίων με το συνταγματικό τους όνομα από 125 κράτη μέλη του ΟΗΕ, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα).

Το δυστύχημα είναι πως ο κ. Μπεγλίτης δεν είναι ο μοναδικός υπουργός αυτής της κυβέρνησης που πιστεύει ότι μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει. Το σύνολο των μελών της κυβέρνησης είναι στην κοσμάρα τους - με εξαίρεση το Γιάννη Ραγκούση που, για την επαφή του με την πραγματικότητα, τιμωρήθηκε με υποβάθμιση - κι αυτό έχει καταστροφικές συνέπειες, για τη χώρα, την κοινωνία και τον κοινοβουλευτισμό, μιας και ο κυβερνητικός αυτισμός επιτρέπει εξ ίσου αυτιστικές συμπεριφορές της Αντιπολίτευσης.