ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΝ ΣΩΖΕΤΑΙ

Ακόμα κι αν ο πόλεμος στην Ουκρανία τελειώσει στο επόμενο δευτερόλεπτο έχει ήδη παραγάγει αποτελέσματα που θα καθορίσουν τις ζωές όλων των ανθρώπων του πλανήτη για τις επόμενες δεκαετίες. 

Καθήκον όλων των προοδευτικών ανθρώπων στη Δύση είναι αφ' ενός να οργανώσουμε την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες του πολέμου και σε όσους, ένθεν κακείθεν, αρνούνται να συμμετάσχουν στο έγκλημα κι αφ' ετέρου να δημιουργήσουμε από το μηδέν ένα νέο κίνημα Ειρήνης. 

Στην ακραία εποχή που έχουμε εισέλθει η μόνη ρεαλιστική πολιτική είναι αυτή της διεκδίκησης «ουτοπικών» λύσεων.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι βέβαιο πως είναι χειρότερος σε ανθρώπινες απώλειες από αυτόν στην Υεμένη -για να αναφερθούμε σε έναν «ξεχασμένο» από τα δυτικά ΜΜΕ πόλεμο μεταξύ περιφερειακών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής, στον οποίο όμως τα θύματα έχουν «λάθος» χρώμα δέρματος και «λάθος» θρησκεία-.

Ούτε είναι και η πρώτη φορά που κάποιοι σύμμαχοι της Δύσης συγκρούονται στρατιωτικά με ρωσικές  δυνάμεις -βλ. πόλεμο στο Αφγανιστάν στη δεκαετία του '80-.

 Είναι όμως χωρίς καμιά αμφιβολία απείρως πιο επικίνδυνος, διότι μια από τις δυο εμπλεκόμενες χώρες - η Ρωσία- έχει δηλώσει ρητά ότι «αν απειληθεί η υπόστασή της» -φράση που μεταφράζεται «αν η Δύση επέμβει στον πόλεμο με στρατιωτικές δυνάμεις»- δε θα διστάσει να προσφύγει στη χρήση πυρηνικών όπλων.

Παρά το γεγονός ότι η ρωσική προειδοποίηση έχει ληφθεί πολύ σοβαρά υπ' όψιν -τόσο οι ΗΠΑ όσο και το ΝΑΤΟ ρητά και με κάθε ευκαιρία αποκλείουν στρατιωτική εμπλοκή της συμμαχίας στην Ουκρανία-  οι πολιτικές προτεραιότητες έχουν αλλάξει δραματικά. 

Σε όλη την Ευρώπη οι κυβερνήσεις ανακοινώνουν θηριώδεις αυξήσεις στρατιωτικών δαπανών -η σημαντικότερη αυτή της Γερμανίας-, οι παραβιάσεις των στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών στην Πολωνία και στην Ουγγαρία, που είχαν οδηγήσει στον αποκλεισμό των εν λόγω χωρών από το Ταμείο Ανάκαμψης δεν ενοχλούν πλέον κι ο αποκλεισμός ακυρώθηκε, η ελευθερία της έκφρασης πλήττεται σε ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ με την απαγόρευση λειτουργίας των ρωσικών ΜΜΕ, ενώ δυο σημαντικές κατακτήσεις του οικολογικού κινήματος, η εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας και η στροφή προς μια βιώσιμη γεωργία, μπαίνουν στον πάγο με συνοπτικές διαδικασίες. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί η πιθανότητα επισιτιστικής κρίσης, καθώς η Ρωσία και η Ουκρανία είναι οι σημαντικότεροι προμηθευτές της Ευρώπης σε δημητριακά και ηλιέλαιο.

Απέναντι σε αυτές τις προκλήσεις οι προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική δεν είναι δυνατόν να περιοριστούν σε μια στείρα καταγγελία της σύγκρουσης του δυτικού με τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Επιβάλλεται να συντονίσουμε τις όποιες δυνάμεις μας για την αντιμετώπιση των παραπάνω προκλήσεων δρομολογώντας συγκεκριμένες δράσεις.

ΚΑΘΗΚΟΝ ΠΡΩΤΟ: ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Οι δηλώσεις αλληλεγγύης προς τον «ηρωικό λαό» της Ουκρανίας γίνονται με ρυθμό πολυβόλου και σε καθημερινή βάση εδώ και ένα μήνα από την ευρωπαϊκή και αμερικανική πολιτική ηγεσία. Εντούτοις, ούτε ένας από τους όψιμους υπερασπιστές της αυτοδιάθεσης των λαών δεν έχει ανακοινώσει έστω κι ένα ευρώ πρόσθετες δαπάνες για την υποδοχή, στέγαση, σίτιση και κοινωνική ένταξη των 3,5 εκατομμυρίων Ουκρανών προσφύγων στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι γυναίκες και ανήλικα παιδιά.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν αφεθεί στην τύχη τους και, προς το παρόν, οι μόνες διαθέσιμες δομές είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν δημιουργηθεί για τη στέγαση των Σύριων προσφύγων. Στην πραγματικότητα το βάρος της υποδοχής και της συντήρησης των νέων προσφύγων πέφτει στις πλάτες των 10 περίπου εκατομμυρίων Ουκρανών μεταναστών στις χώρες της Ευρώπης.

Η συγκρότηση πρωτοβουλιών αλληλεγγύης προς τα θύματα του πολέμου  και η άσκηση πολιτικής πίεσης για τη διάθεση κονδυλίων προκειμένου, εκτός από ένα ξεροκόμματο ψωμί κι ένα ράντζο σε σκηνές της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, να αποδεσμευτούν πόροι για την αξιοπρεπή υποστήριξη των προσφύγων, είναι πρωταρχικό καθήκον όλων των προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη.

ΟΙ «ΠΡΟΔΟΤΕΣ» ΕΧΟΥΝ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ

Παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς της ένθεν κακείθεν κρατικής προπαγάνδας χιλιάδες νέοι άνθρωποι αρνούνται έμπρακτα τη συμμετοχή τους στον πόλεμο, αγνοώντας τις προσκλήσεις για κατάταξη στο στρατό. Οι άνθρωποι αυτοί, τόσο στη Ρωσία, όσο και στην Ουκρανία, στην καλύτερη περίπτωση βρίσκονται αντιμέτωποι με πολύχρονες ποινές φυλάκισης -15 χρόνια στη Ρωσία, 12 χρόνια στην Ουκρανία- και στη χειρότερη με εξωδικαστικές εκτελέσεις, πράγμα πολύ συχνό σε περιόδους πολέμου.

Είναι γεγονός πως είναι πρακτικά αδύνατο να δημιουργήσουμε δίκτυα διαφυγής αυτών των ανθρώπων από τις χώρες τους. Μπορούμε όμως να αποτρέψουμε την απέλαση σε τρίτες χώρες των Ρώσων ανυπότακτων που θα καταφέρουν να φθάσουν ως την Ευρώπη και την παράδοση, σιδηροδέσμιων, στο ουκρανικό καθεστώς των λιγότερων αριθμητικά αλλά υπαρκτών Ουκρανών αρνητών στράτευσης.

«ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ; ΟΧΙ ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΠΟΛΕΜΟΥ

Με αυτόν τον επιγραμματικό τίτλο η έγκυρη ενημερωτική ιστοσελίδα για ευρωπαϊκά θέματα EURACTIV σχολίασε την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να άρει τον αποκλεισμό της Πολωνίας και της Ουγγαρίας από το Ταμείο Ανάκαμψης, κύρωση που είχε επιβληθεί στις εν λόγω χώρες για την παραβίαση στοιχειωδών ατομικών ελευθεριών.

Όμως οι παραβιάσεις των δημοκρατικών ελευθεριών δεν περιορίζονται πλέον στην Πολωνία και στην Ουγγαρία. Με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς καν να υπάρξουν νομοθετικές ρυθμίσεις, απαγορεύτηκε σε όλη την ΕΕ και στον Καναδά η λειτουργία των ρωσικών τηλεοπτικών και διαδικτυακών μέσων (Russia Today, Sputnik κ.α.) με το πρόσχημα ότι επιδίδονται σε ρωσική προπαγάνδα, πράγμα που ισχύει μεν, δεν παύει να συνιστά ακραία παραβίαση του άρθρου 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου η οποία, υποτίθεται, ότι συνιστά πυλώνα των Συνταγμάτων ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ των δυτικών χωρών.

Επιπλέον, σε πολλές χώρες  τέθηκε υπό διωγμό η ρωσική κουλτούρα -το Φεστιβάλ των Καννών απαγόρευσε τη συμμετοχή ταινιών Ρώσων δημιουργών, στην Ελλάδα με απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού απαγορεύτηκε σειρά παραστάσεων των μπαλέτων Μπαλσόι-.

Δεν έχουμε το δικαίωμα  να παρατηρούμε απαθείς το στραγγαλισμό ελευθεριών κατακτημένων με δεκαετίες αγώνων στο όνομα της «αντιμετώπισης της ρωσικής προπαγάνδας» αν δε θέλουμε σε ένα προσεχές μέλλον, κάθε ενοχλητική άποψη να βρίσκεται αντιμέτωπη με κατηγορητήρια κατασκοπείας υπέρ της Ρωσίας.

Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Οι θηριώδεις αυξήσεις των στρατιωτικών προϋπολογισμών που, η μια μετά την άλλη, ανακοινώνουν οι ευρωπαϊκές χώρες θέτει το σύνολο της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής υπό τη συνεχή ομηρεία της βιομηχανίας οπλικών συστημάτων (κάτι που στην Ελλάδα μόνο την τελευταία δεκαετία μειώθηκε, χάρη στη χρεοκοπία της χώρας). 

Χώρες με μακρά παράδοση πολιτικής ουδετερότητας, όπως η Σουηδία που έχει συμπληρώσει πάνω από δυο αιώνες χωρίς εμπλοκή σε κάποιον από τους πολέμους που ερήμωσαν την ευρωπαϊκή ήπειρο, και της οποίας η ευημερία πρωτίστως σε αυτή την ουδετερότητα οφείλεται, ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν αυτό το τόσο επωφελές γι' αυτές πολιτικό δόγμα.

Κάθε πτυχή της πολιτικής, από τη διπλωματία μέχρι τη γεωργία, τις δαπάνες για την παιδεία, την υγεία, τα κοινωνικά επιδόματα, τον πολιτισμό και τον τουρισμό, γίνεται υποτελής στα κελεύσματα του στρατιωτικοβιομηχανικού λόμπι.

Ο αγώνας ενάντια στην παράκρουση της κούρσας των εξοπλισμών είναι αγώνας για την προστασία της  Δημοκρατίας. Απέναντι στην πολεμοχαρή φιλολογία πρέπει να αντιτάξουμε ένα πολιτικό λόγο υπέρ της ύφεσης, της μείωσης των εξοπλισμών.

Για κάθε μείωση των κοινωνικών προϋπολογισμών να δείχνουμε την ισόποση αύξηση των στρατιωτικών προϋπολογισμών. Μόνο έτσι έχουμε ελπίδες να απονομιμοποιήσουμε  αυτή την υστερία που, ανά πάσα στιγμή, μπορεί από ατύχημα να οδηγήσει στον πυρηνικό όλεθρο.

Η ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΘΥΜΑΤΑ

Από τα πρώτα μέτρα που ανακοινώθηκαν σε ευρωπαϊκό επίπεδο «για την αντιμετώπιση των συνεπειών της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία» ήταν η βάφτιση της πυρηνικής ενέργειας σε «πράσινη» και το πάγωμα του προγράμματος περάσματος στη βιώσιμη γεωργία.

Αν η αντίδραση σε όλες τις προηγούμενες πτυχές της νέας δυστοπικής πραγματικότητας είναι εξαιρετικά δύσκολη, εδώ οι δυσκολίες πολλαπλασιάζονται από το γεγονός ότι το κόμμα των Γερμανών Πράσινων, που εκ των πραγμάτων έχει περισσότερο εκλογικό βάρος από όλα τα υπόλοιπα Πράσινα Κόμματα της Ευρώπης, έχει πετάξει στα σκουπίδια τις ειρηνιστικές του ρίζες και πρωτοστατεί στην πολεμική υστερία.

ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ ΣΤΟ ΦΟΝΟ ΔΕ ΘΑ ΜΑΣ ΕΧΕΤΕ

Ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει ούτε δίκαιος είναι για κάποιο από τους εμπλεκόμενους, ούτε, πολύ περισσότερο, αναπότρεπτος. Στις προσεχείς δεκαετίες ο πλανήτης θα ζει έναν διαρκή ακήρυκτο παγκόσμιο πόλεμο, όπου ένα τυχαίο γεγονός θα είναι πάντα πιθανό να εξελιχτεί σε πυρηνικό ολοκαύτωμα.

Την πραγματικότητα αυτή δε μπορούμε να την αλλάξουμε. Ούτε μπορούμε να αλλάξουμε και το γεγονός ότι οι μεγάλες πληθυσμιακά και οικονομικά χώρες, θα ασκούν ιμπεριαλιστική πολιτική, τουλάχιστον σε ένα ορατό πολιτικό μέλλον. Μπορούμε όμως να αγωνιστούμε για να περιοριστεί, μεσοπρόθεσμα, η ένταση μεταξύ των υπερδυνάμεων  και να δημιουργηθούν οικουμενικά αποδεκτές ασφαλιστικές δικλείδες που θα την καθιστούν λιγότερο επικίνδυνη για τη ζωή στον πλανήτη.

Στην ακραία εποχή που έχουμε εισέλθει η μόνη ρεαλιστική πολιτική είναι αυτή της διεκδίκησης «ουτοπικών» λύσεων.

Γιάννης Χρυσοβέργης

 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία σηματοδότησε το ξέσπασμα ενός νέου Ψυχρού Πολέμου, που ανεξάρτητα από την έκβαση των μαχών, θα διαρκέσει για δεκαετίες και θα καθορίσει τη ζωή των Ευρωπαίων, και όχι μόνο, για τουλάχιστον μια γενιά.

Ειδικά η Ελλάδα θα κληθεί πολύ σύντομα να επιλέξει, ως προς τη σχέση της με την Τουρκία, να διαλέξει μεταξύ ενός εξαιρετικά επώδυνου συμβιβασμού κι ενός πολέμου με τους πάντες εναντίον της.

Ο «ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΕΝ ΑΙΘΡΙΑ» ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΕΦΤΕ ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία προκάλεσε κατάπληξη σε Αμερικανούς, Βρετανούς και Δυτικοευρωπαίους κι αντιμετωπίστηκε με την οργή αυτού που τον πιάνουν στον ύπνο γεγονότα τα οποία, εν τούτοις, ώφειλε να τα έχει προβλέψει, καθ' όσον ήταν, σε μεγάλο βαθμό, αποτελέσματα δικών του πράξεων και παραλείψεων.

«Ο συνδυασμός αλαζονείας και απουσίας ξεκάθαρης στρατηγικής της Δύσης, πρωτίστως της ΕΕ, πρόσφερε μια εύκολη νίκη στον Πούτιν. Με «παράπλευρη απώλεια» ό,τι έχει απομείνει από τις ατομικές ελευθερίες στη Ρωσία», έγραφα στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ στις 22 Απριλίου του 2014, με αφορμή τα όσα είχαν ακολουθήσει την ανατροπή του ρωσόφιλου εκλεγμένου προέδρου Γιανουκόβιτς στην Ουκρανια  και την ψήφιση νόμων από τη νέα κυβέρνηση που απαγόρευαν τη διδασκαλία της ρωσικής γλώσσας και της χρήσης της στη δημόσια διοίκηση.

Η λογική θα έλεγε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ θα αντλούσαν τα απαραίτητα διδάγματα από τα όσα συνέβησαν, θα καθόριζαν μια συνεκτική πολιτική έναντι της Ρωσίας με σαφείς στόχους και κόκκινες γραμμές, λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι ο αναδυόμενος οικονομικός και στρατιωτικός κύριος αντίπαλος της Δύσης ήταν η Κίνα. Από την αγκαλιά της οποίας έπρεπε με κάθε μέσο να απομακρυνθεί η Ρωσία.

Τίποτα τέτοιο δε συνέβη. Οι πάντες συνέχισαν να χαϊδεύουν τ' αυτιά των ουκρανικών κυβερνήσεων, αγνοώντας τις κόκκινες γραμμές που έθετε ο Πούτιν κι ενώ ήταν ειλημμένη η απόφασή τους ότι η Ουκρανία θα ήταν μόνη της σε περίπτωση ρωσικής εισβολής.

Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΕ ΚΥΡΩΣΕΩΝ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

Οι υστερικές αντιδράσεις που ακολούθησαν τη ρωσική εισβολή κι η ανακοίνωση κυρώσεων στη Ρωσία που δεν έχουν προηγούμενο ούτε στις χειρότερες ώρες του προηγούμενου Ψυχρού Πολέμου και οι οποίες με μαθηματική ακρίβεια δε θα φέρουν αποτέλεσμα -όπως δεν έφεραν αποτέλεσμα οι ανάλογες κυρώσεις στο παρελθόν σε βάρος του Ιράν, του Ιράκ, της Κούβας- είναι η πιο τρανή απόδειξη της επικίνδυνης απουσίας μεσοπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης στρατηγικής του πολιτικού προσωπικού της Δύσης .

Από τη στιγμή που η Κίνα, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, δεν έχει καταδικάσει τη ρωσική εισβολή, είναι βέβαιο πως όχι μόνο δε θα εφαρμόσει κυρώσεις κατά της Ρωσίας αλλά θα γίνει και δίαυλος διοχέτευσης στις παγκόσμιες αγορές των εξαγωγών της που δε θα οδεύουν πλέον προς την ΕΕ, οι όποιες οικονομικές κυρώσεις είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο από το ότι ταυτόσημη στάση με της Κίνας κρατάει και η Ινδία -σύμμαχος των ΗΠΑ έναντι της Κίνας-  ενώ δύο κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, η Τουρκία και η Ουγγαρία, έχουν καταστήσει σαφές πως ούτε κι αυτά θα εφαρμόσουν τις κυρώσεις.

Όμως η Κεντρική και Δυτική Ευρώπη εξαρτώνται άμεσα από το ρωσικό φυσικό αέριο και τυχόν διακοπή της ροής του προς αυτές θα προκαλέσει βαρύτατες συνέπειες στις ευρωπαϊκές οικονομίες. 

Πολύ περισσότερο που άμεσες εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν. Ούτε επαρκείς τερματικοί σταθμοί υποδοχής υγροποιημένου αερίου υπάρχουν στα ευρωπαϊκά λιμάνια, ούτε καν επαρκής αριθμός δεξαμενοπλοίων για τη μεταφορά του υπάρχει. Σίγουρα όλα αυτά θα κατασκευαστούν με ταχείς ρυθμούς, όμως δε φτιάχνονται από τη μια μέρα στην άλλη.

Επιπροσθέτως, όπως με ενάργεια ανέλυε πριν μερικές μέρες στο cnn.gr ο Αθανάσιος Κουκάκης, ο πόλεμος στην Ουκρανία θα εκτοξεύσει στα ύψη τις τιμές του σιταριού και του κριθαριού, με ό,τι αυτό σημαίνει για μια σειρά βασικών προϊόντων κατανάλωσης, αλλά και του χαλκού και του νικελίου, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη μεταποίηση .

Στα παραπάνω οφείλουμε να συνυπολογίσουμε το κόστος της θεαματικής αύξησης των αμυντικών δαπανών σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και τις επιπτώσεις τους -επειδή λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν, όπως συνηθίζουν να λένε οι κυβερνώντες- στις κοινωνικές δαπάνες, αλλά και στις επενδύσεις για την πράσινη μετάβαση της οικονομίας και την ψηφιοποίησή της.

ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ, ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ

Ανεξάρτητα από την έκβαση των εχθροπραξιών, ανεξάρτητα από το αν θα υπάρξει ή όχι σε σύντομο χρονικό διάστημα μια κατάπαυση του πυρός, το διαζύγιο της Δύσης με τη Ρωσία είναι οριστικό, για τις επόμενες δεκαετίες τουλάχιστον.

Το άνοιγμα των συνόρων κι η εκτεταμένη διμερής ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων, είχαν δημιουργήσει σε όλους τους λαούς της Ευρώπης μια αίσθηση ασφάλειας, ότι η Ευρώπη δε θα ξαναγίνει θέατρο πολέμου, όπως συνέβη δυο φορές  στη διάρκεια του περασμένου αιώνα, όταν δυο παγκόσμιοι πόλεμοι ξεκίνησαν από εδώ, προκαλώντας 70 εκατομμύρια νεκρών σε όλο τον πλανήτη και ισοπεδώνοντας το σύνολο -μόνο η Ελβετία και η Σουηδία έμειναν αλώβητες- των ευρωπαϊκών χωρών. Το αίσθημα της ασφάλειας ανήκει στο παρελθόν.

Επίσης, είναι προφανές ότι η πολιτική αυτονομία της ΕΕ έναντι των ΗΠΑ, αποτέλεσμα της εξομάλυνσης των σχέσεων της Δύσης με τη Ρωσία με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ανήκει κι αυτή στο παρελθόν. Η ΕΕ καθίσταται πλέον υποχρεωτικά ένας δευτερεύων σύμμαχος των ΗΠΑ, οι οποίες εφ' εξής θα παίρνουν μονομερώς τις όποιες αποφάσεις

Η Κίνα από την πλευρά της έχει κάθε λόγο να επιχαίρει. Η ισχυρή στρατιωτικά Ρωσία οδηγείται στην ασφυκτική αγκαλιά της και μετατρέπεται σε ένα απαραίτητο σύμμαχο έναντι της Δύσης σε μια αντιπαράθεση που μόλις τώρα αρχίζει.

Γεγονός που γεννά σοβαρά ερωτηματικά για την πολιτική οξυδέρκεια της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία επιλέγει ένα διμέτωπο αγώνα κατά Ρωσίας και Κίνας. Επ' αυτού θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι η προσέγγιση των ΗΠΑ με την Κίνα, το 1970, τους επέτρεψε να διαπραγματεύονται στη συνέχεια από θέση ισχύος με την ΕΣΣΔ.

Επιπλέον, οι σχεδιαζόμενες από τη Δύση κυρώσεις σε βάρος της Κίνας, μια πρώτη αίσθηση των οποίων είχαμε στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, αναβάλλονται επ' αόριστον.

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΕΣ ΜΕ ΟΔΥΝΗΡΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Σε αυτό το νέο διεθνές περιβάλλον η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία καλούνται να αναθεωρήσουν εκ βάθρων και με συνοπτικές διαδικασίες την πολιτική τους έναντι της Τουρκίας.

Στο νέο γεωπολιτικό πλαίσιο η Τουρκία καθίσταται μείζονος σημασίας εταίρος στο ΝΑΤΟ, καθώς αυτή θα κληθεί να εμποδίσει την κάθοδο των Ρώσων στη Μεσόγειο σε περίπτωση σύγκρουσης.

Το γεγονός αυτό γεννά αυτόματη κατανόηση όλων των εταίρων του ΝΑΤΟ στις όποιες αξιώσεις της έναντι Ελλάδας και Κύπρου.

Η μεν Ελλάδα θα βρεθεί πολύ σύντομα υπό την ασφυκτική πίεση των υπολοίπων εταίρων στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ για υποχώρηση σε ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ τις τουρκικές απαιτήσεις στο Αιγαίο και θα είναι πανευτυχής αν μπορέσει να αποφύγει την αποστρατιωτικοποίηση του Ανατολικού Αιγαίου και την τοποθέτησή του υπό τουρκική στρατιωτική εποπτεία.

Η δε Κύπρος μετράει πλέον ώρες στην έναρξη μιας χιονοστιβάδας αναγνωρίσεων της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου, αρχής γενομένης από τη Ρωσία.

Η εναλλακτική λύση μιας πολεμικής αναμέτρησης των δυο χωρών με την Τουρκία δε μπορεί να συζητηθεί κι αν προκύψει θα είναι καταστροφική και για τις δυο. Θα λάβει χώρα εν μέσω παντελούς αδιαφορίας των υπολοίπων Δυτικών χωρών οι οποίες αν παρέμβουν θα είναι μονάχα για να αποτρέψουν την ολοσχερή κατάλυση των κρατικών οντοτήτων της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ακόμα χειρότερα, υπάρχει ισχυρό ενδεχόμενο να επιβάλλουν εν μέσω πολεμικής σύρραξης εμπάργκο αποστολής ανταλλακτικών και πυρομαχικών στην Ελλάδα. 

Για το ενεχόμενο στροφής προς τη Μόσχα δε μπορούμε να συζητάμε. Δε ζούμε στο 1987, όταν η Ελλάδα συνόρευε με χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας (Βουλγαρία) γεγονός που είχε επιτρέψει στον Ανδρέα Παπανδρέου να μηνύσει, με πειστικό τρόπο, στη Δύση ότι αν η Τουρκία είναι η πόρτα εισόδου των Σοβιετικών στη Μεσόγειο η Ελλάδα είναι μπαλκονόπορτα.

Τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΕΠΑΝΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΤΑΚΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Μετά από πολύ καιρό αρθρογραφώ και πάλι στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ.

Λίγο η μεγαλύτερη ευχέρεια χρόνου που μου επιτρέπει να διατυπώνω τις σκέψεις μου πιο επεξεργασμένες από τα τσαπατσούλικα κείμενα που έγραφα τα τελευταία χρόνια στο φατσοβιβλίο, λίγο το ότι τις τελευταίες εβδομάδες η ζωή μας έχει αλλάξει δραματικά, οριστικά κι αμετάκλητα κι απαιτεί νέες μεθοδολογίες σκέψης πήρα τη απόφαση να ξαναρχίσω  να γράφω εδώ.

Θέλω να σας διαβεβαιώσω όλες και όλους ότι θα συνεχίσω να  διατυπώνω αντιδημοφιλείς απόψεις και μη εντασσόμενες σε κομματικά και λοιπά καλούπια, τιμώντας το όνομα αυτού του blog και τους τρεις συνοδοιπόρους με τους οποίους ξεκινήσαμε.

Οι δυο κουράστηκαν στο δρόμο κι ο τρίτος έφυγε νωρίς.

Θέλω επίσης να σας διαβεβαιώσω ότι  το blog θα είναι πάντα ανοιχτό στις κριτικές σας, στα σχόλια και στα σχολιανά σας εφ' όσον τηρείτε τους κανόνες που είχαμε θέσει όταν το ιδρύσαμε.

Καλώς σας βρήκα και πάλι

Γιάννης Χρυσοβέργης