ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟ

Διάβασα σήμερα πολλά αποχαιρετιστήρια κείμενα για το Μανώλη Γλέζο, σχεδόν όλα τους συγκινητικά, πολλά από αυτά θα μπορούσα να τα έχω προσυπογράψει.

Ένας ακόμα αποχαιρετισμός λοιπόν; Τι έχει να μας πει παραπάνω;

Είναι όμως που ο Μανώλης Γλέζος για τον καθένα μας, είτε είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε προσωπικά είτε όχι, ήταν μ' έναν ξεχωριστό τρόπο «δικός μας άνθρωπος».

Γι' αυτό και κανένας αποχαιρετισμός του δεν είναι «ένας ακόμα αποχαιρετισμός».

Ήμουν παιδί, μαθητής του δημοτικού, όταν άκουσα από τη γιαγιά μου να μιλάει για το Μανώλη Γλέζο. Κάπου σε κάποιο περιοδικό -μάλλον στο ΡΟΜΑΝΤΣΟ πρέπει να ήταν- είχα διαβάσει ένα κείμενο για το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας από την Ακρόπολη, χωρίς αναφορά φυσικά σε αυτόν ή στο Λάκη Σάντα, δικτατορία γαρ. «Ο Γλέζος το έκανε. Ένας αριστερός», μου είπε μέσα από τα δόντια της η γιαγιά.

Ύστερα ήρθε η Μεταπολίτευση, η πολιτικοποίηση, η εικόνα του Μανώλη Γλέζου μου έγινε οικεία, συνήθισα να τον βλέπω, δίπλα στον Ηλία Ηλιού και στον Ανδρέα Λεντάκη, να προσπαθούν να ανασυγκροτήσουν την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), μια ΕΔΑ, που όμως είχε χάσει το λόγο ύπαρξής της από τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ -και του ΚΚΕ εσωτερικού- αφ' ενός, και τη δημιουργία του ΠΑΣΟΚ αφ' ετέρου.

Ο Μανώλης Γλέζος άρχισε να τραβάει την προσοχή μου στα τέλη της δεκαετίας του '70, όταν μια σειρά από «καινά δαιμόνια» είχαν αρχίσει να παρεισφρέουν στην ελληνική Αριστερά -φεμινισμός, οικολογία, αντιμιλιταρισμός, αυτονομία, άμεση δημοκρατία κ.λ.π.- και στα οποία οι πολιτικοί, τόσο των παραδοσιακών κομμάτων της Αριστεράς όσο και του ΠΑΣΟΚ, επιδείκνυαν μια εκπληκτική δυσανεξία. 

Όλοι εκτός από το Μανώλη Γλέζο, ο οποίος, από τις στήλες μιας βραχύβιας εφημερίδας -νομίζω ότι ήταν των αδελφών Κουρή, αλλά δεν είμαι σίγουρος, δε θυμάμαι καν το όνομά της- της οποίας είχε αναλάβει τη διεύθυνση υπερασπίζονταν με θέρμη αυτά τα καινά δαιμόνια», στα οποία έβλεπε το μέλλον της Αριστεράς.

Λίγο μετά, το 1980, έπεισε τους συνομηλίκους συντρόφους του στην ΕΔΑ να διατηρήσουν με το αρκτικόλεξο του κόμματος μεν, όμως το όνομα του κόμματος ν' αλλάξει και να γίνει ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, με τη φιλοδοξία, που δεν ευοδώθηκε, να γίνει το κόμμα η πολιτική ομπρέλα των νέων αυτών ιδεών.

Πολύ σύντομα κατάλαβα ότι τα καινά αυτά δαιμόνια ο Μανώλης Γλέζος τα αντιλαμβάνονταν με έναν πολύ προσωπικό τρόπο, πολύ περισσότερο συναισθηματικό και βιωματικό, παρά πολιτικό.

Για το λόγο αυτό και, την πρώτη φορά που ψήφισα, ήμουν ένας από τους 64.000 ψηφοφόρους που τον ανέδειξαν -προσωπικά τον ψήφισα με μονοσταυρία- πρώτο σε ψήφους βουλευτή στην Α' εκλογική περιφέρεια Αθηνών, όπου ήταν υποψήφιος ως συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ, στις εκλογές του 1981. Ήταν ο τρόπος μου να πω στο ΠΑΣΟΚ ότι  ψηφίζω, αλλά δεν είμαι δεδομένος ψηφοφόρος του (άλλωστε τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχα αποχωρήσει από την οργάνωση Νεολαίας του).

Αυτή τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονταν τα καινά δαιμόνια τον έδειξε όταν εξελέγη, το 1986, Πρόεδρος της Κοινότητας Απειράνθου. Τότε το Κοινοτικό Συμβούλιο απλώς επικύρωνε τις αποφάσεις που λαμβάνονταν από τη γενική συνέλευση των κατοίκων. Τότε προώθησε κι ένα φιλόδοξο κι επιτυχημένο εν πολλοίς πρόγραμμα ανασυγκρότησης της τοπικής αγροτικής οικονομίας.

Όλα τα επόμενα χρόνια ο λόγος του έμελλε να είναι εκτός κανόνων και, συμφωνούσες δε συμφωνούσες, για ένα πράγμα ήσουν πάντα σίγουρος: έλεγε αυτό που πίστευε χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω το 2014, όταν μαζί με το συνάδελφο και φίλο Andrés Mourenza πήγαμε στο σπίτι του για μια συνέντευξη για το Ισπανικό Πρακτορείο Ειδήσεων, λίγο μετά την εκλογή του στο Ευρωκοινοβούλιο με 428.000 ψήφους σχεδόν. Μια συνέντευξη ποταμός που κράτησε πάνω από μιάμιση ώρα και μ' έκανε να αισθανθώ σαν να τον γνώριζα από χρόνια πολλά.

«Θα μείνω ένα χρόνο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο», μας είπε. «Θέλω να κάνω ευρωπαϊκό θέμα το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων». 

Αργότερα, ενώ πηγαίναμε με το αυτοκίνητό του προς το κέντρο της Αθήνας μου είπε: «Όταν τελειώσω τα βιβλία που δουλεύω θεωρώ ότι μπορώ να πεθάνω». «Πόσα γράφετε;», τον ρώτησα. «18», ήταν η απάντησή του. Τουλάχιστον τέσσερα από αυτά τα βιβλία έχουν ήδη εκδοθεί.

Αν θα 'πρεπε να αποχαιρετήσω το Μανώλη Γλέζο με κάποιους στίχους νομίζω ότι οι παρακάτω στίχοι από τους Γερόντους, του Γιάννη Ρίτσου (μελοποιήθηκε από το Θάνο Μικρούτσικο και το τραγούδησε η Μαρία Δημητριάδη ΚΑΝΤΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ) τον περιγράφουν τέλεια.

Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη, 

ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη, 

κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους 

που δε σηκώνει τ’ άδικο.

Καλό ταξίδι Μανώλη

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΣΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ...

Αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή -για την Ελλάδα- κατάσταση, περιτριγυρισμένοι από στρατιές πανικόβλητων κι ανεύθυνων, που είναι εξ ίσου επικίνδυνοι, εκτεθειμένοι σε κάθε λογής θεωρίες συνωμοσίας και στην παραπληροφόρηση, προσπαθούμε όλες και όλοι να οργανώσουμε την επιβίωσή μας  σε συνθήκες κατ' οίκον κράτησης.

Κι αν οι προβλέψεις των ειδημόνων για τις οικονομικές επιπτώσεις αυτής της κατάστασης προς το παρόν ελάχιστα διαφέρουν από αυτές των αστρολόγων και συναφών επαγγελμάτων, εξ ίσου άγνωστες είναι οι ουλές που θα αφήσει στις κοινωνικές μας συμπεριφορές, στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών.

Σε κατ' οίκον κράτηση και σε πλήρη σύγχυση το σύνολο του πληθυσμού λοιπόν, τρεις εβδομάδες και κάτι μέρες αφ' ότου ο COVID-19 ή κορωνοϊός επισκέφθηκε και τη χώρα μας εν μέσω παγκόσμιας πανδημίας.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, ότι οι μέρες που ζούμε είναι η χαρά του κάθε υποχόνδριου, του κάθε φασίστα, του κάθε εθισμένου σε θεωρίες συνωμοσίας.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι, στο όνομα του Δημοσίου συμφέροντος, έχουμε απεμπολήσει όλες ανεξαιρέτως τις ατομικές και πολιτικές μας ελευθερίες.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η πολιτική αντιπαράθεση -αυτή η στοιχειώδης προϋπόθεση για να υπάρχει, έστω και κατ' όνομα, Δημοκρατία- έχει εκλείψει. Αψευδής μάρτυς τα δελτία ειδήσεων στις τηλεοράσεις που άλλο θέμα δεν έχουν εκτός από την εξέλιξη της επιδημίας. 

Ακόμα πιο κραυγαλέα είναι η απουσία επιστημονικού διαλόγου, ως προς το αν η στρατηγική αντιμετώπισης της επιδημίας είναι η ενδεδειγμένη ή όχι. Όλοι οι καθ' ύλην αρμόδιοι επιστήμονες έχουν συνταχθεί με τη στρατηγική που επέλεξε η κυβέρνηση. Αν μη τι άλλο, σε άλλες χώρες αυτός ο διάλογος υπάρχει και σε αυτόν εμπλέκονται όλοι όσοι μπορούν να τον παρακολουθήσουν.

Θα  μπορούσε εύλογα κάποιος να παρατηρήσει ότι, έτσι κι αλλιώς, η στρατηγική που επελέγη είναι η μόνη που θα επιτρέψει στο καθημαγμένο από την οικονομική κρίση και τις νεοσυντηρητικές ιδεοληψίες Εθνικό Σύστημα Υγείας να αντιμετωπίσει την κρίση κι ότι, προς ώρας, καμιά άλλη στρατηγική δεν έχει αποδειχτεί καλύτερη. Όμως αυτό το συμπέρασμα, δεν είναι προϊόν διαλόγου, δεν έχει διατυπωθεί καν, μονάχα το ψελλίζουν δεξιά κι αριστερά κάποιοι δημοσιογράφοι, κι αυτό είναι πρόβλημα.

«ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ»

Πόσες φορές δεν ακούστηκε η φράση αυτή τις τελευταίες μέρες, από τα στόματα αρμοδίων και μη, αρχής γενομένης του πρωθυπουργού της χώρας;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από προπαγανδιστική άποψη η φράση είναι πετυχημένη, κατάφερε να τρομοκρατήσει τον πληθυσμό. Άλλωστε την έχουν χρησιμοποιήσει και σε άλλες χώρες.

Πόσο σωστό είναι όμως να συγχέει κανείς τον πόλεμο -την οργανωμένη βία μεταξύ κρατών ή, σε περίπτωση εμφυλίου, μεταξύ διαφορετικών εθνικών, θρησκευτικών ή κοινωνικών ομάδων-  με μια επιδημία, έναν καταστροφικό σεισμό ή μια φονική πυρκαγιά;

Ο πόλεμος απαιτεί να «καταστρέψεις τον εχθρό», ποιος είναι ο εχθρός όμως σε μια επιδημία, σε ένα σεισμό, σε μια πυρκαγιά; Τα θύματα; Αυτοί τους οποίους πρέπει να περιθάλψεις και να τους βοηθήσεις να ορθοποδήσουν;

Και στην περίπτωση της επιδημίας, αν την αντιμετωπίσεις με όρους πολέμου, τα θύματα μετατρέπονται αυτόματα σε «εχθρούς». Ο ασθενής στο νοσοκομείο, ο συγγενής του στην καραντίνα, γίνονται αυτόματα «επικίνδυνοι για την επιβίωσή μας».

Και τι θα συμβεί αν παρ' όλες τις προσπάθειες η επιδημία ξεφύγει από κάθε έλεγχο; Ποιος θα αποτρέψει το λιντσάρισμα θυμάτων; Όσοι νομίζουν ότι «αυτά δε γίνονται», καλό θα ήταν να μελετήσουν αυτή την παράπλευρη πτυχή των επιδημιών του παρελθόντος.

«ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ»

Μένουμε λοιπόν στα σπίτια μας κλεισμένοι, αντιμέτωποι με μια τηλεόραση  -δημόσια και ιδιωτική- που μας βομβαρδίζει με ειδήσεις τρόμου, αριθμούς νεκρών και κρουσμάτων, οδηγίες χρήσιμες και μη, χωρίς να τολμάμε ν' αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε τ' αγαπημένα μας πρόσωπα, με τα οποία μοιραζόμαστε την ίδια στέγη.

«Ας γίνει αυτός ο εγκλεισμός μια ευκαιρία να συσφίξουμε και πάλι τις σχέσεις των μελών της οικογένειας», μας προτρέπουν κάποιοι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας.

Πώς όμως να συσφίξεις τις σχέσεις σου με το σύντροφό σου, με τα παιδιά σου, όταν από παντού βομβαρδίζεσαι από την εντολή: «κρατάτε απόσταση ασφαλείας ενάμισι μέτρου»; Πώς να ανοίξεις στον άλλον την καρδιά σου αν «πρέπει να κρατάς απόσταση ασφαλείας»;

Ναι, είναι ευκαιρία να δεθεί η συντροφική σχέση περισσότερο, προϋπόθεση όμως γι' αυτό είναι να κλείσουμε τ' αυτιά μας στο φόβο. Ν' αποφασίσουμε πως ό,τι γίνει θα το περάσουμε μαζί, και να αφήσουμε κατά μέρος τις «αποστάσεις ασφαλείας», της καθημερινότητας και του μυαλού μας.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Άραγε πώς θα είναι η επόμενη μέρα; θα βγούμε όλοι από τα σπίτια μας να γιορτάσουμε την ελευθερία που ανακτήσαμε, θ' αγκαλιάσουμε και φιλήσουμε φίλους γνωστούς και γείτονες, θα στήσουμε γιορτές στις πλατείες; 

Ή θα μιλάμε στους ανθρώπους από απόσταση, χωρίς να τολμάμε καν να τους σφίξουμε το χέρι, χωρίς να τολμάμε να τους κοιτάξουμε στα μάτια; Και πόσο καιρό θα μας μείνουν αυτά τα κουσούρια; Δύσκολο να το προβλέψει κανείς.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Αν στα χωριά, ό,τι κι αν γίνει οι πόρτες των σπιτιών είναι πάντα ανοιχτές, στα αστικά κέντρα δε χρειάζονται επιδημίες. Ήτανε προ πολλού ερμητικά κλειστές. Οι πόρτες αυτές πρέπει να ξανανοίξουν. Να δώσουμε ένα χέρι βοήθειας στο γείτονα που είναι μόνος του, που μπορεί να είναι άρρωστος αλλά κανείς να μην το ξέρει, που μπορεί να έχει χίλια δυο άλλα προβλήματα.

Το τέλος της επιδημίας πρέπει να μας βρει να ζούμε σε γειτονιές αλληλεγγύης. Έτοιμους να στήσουμε γιορτές, να ξεφαντώσουμε, όπως θα κάναμε στο καρναβάλι.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε πίσω τα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα που μας αφαιρέθηκαν για, υπαρκτούς είναι η αλήθεια,  λόγους δημοσίου συμφέροντος.

Γιατί η εξουσία κι η ολιγαρχία θα έχουν γλυκαθεί και θα μετέλθουν όλων των μέσων για να μην ανακτήσουμε τα δικαιώματά μας.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ

Δυο εκλεγμένες μεν προκλητικά αντιδημοκρατικές δε κυβερνήσεις έχουν ξεκινήσει ένα πρωτοφανή πόλεμο με ανθρώπινα πυρομαχικά.

Με τη βοήθεια των ΜΜΕ, που σε Ελλάδα και Τουρκία ανήκουν, σχεδόν καθ' ολοκληρία, σε φιλικούς προς τις δυο κυβερνήσεις ολιγάρχες, μια από χυδαιότερες προσβολές στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια από την εποχή των ναζί, επικροτείται από την περίτρομη κι αποπροσανατολισμένη πλειοψηφία της κοινής γνώμης και στις δυο χώρες.

Το επίδικο της κόντρας μεταξύ της τουρκικής ολιγαρχίας από τη μια και της ελληνικής και ελληνοκυπριακής από την άλλη είναι γνωστό: οι υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου. Κι ο πόλεμος, με πραγματικά πυρά αυτή τη φορά, έρχεται κάθε μέρα πιο κοντά.

Τα όσα συμβαίνουν εδώ και τρεις μέρες στα χερσαία και θαλάσσια ελληνοτουρκικά σύνορα δεν τα χωράει ανθρώπου νους. Στρατός κι Αστυνομία προσπαθούν με χημικά και πυροβολισμούς -στον αέρα προς το παρόν*- να απωθήσουν πλήθη εξαθλιωμένων, ανδρών γυναικών και παιδιών που προσπαθούν να περάσουν στην Ευρώπη.

Η κυβέρνηση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ -το πρόγραμμά της στη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος ήταν εξ αρχής ήταν ταυτόσημο με αυτό της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, οπότε μάλλον τίτλο τιμής συνιστά αυτό για τον Κυριακούλη Μητσοτάκη και την παρέα του μιας και επιτέλους κάνουν κάτι σωστά- δράττεται της ευκαιρίας να καταργήσει την πρόσβαση στο άσυλο, με το πρόσχημα ότι οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες συνιστούν «απειλή για την εθνική ασφάλεια».

Στα νησιά του Αιγαίου -στων οποίων τις δομές υποδοχής προσφύγων προσπαθούν να επιβιώσουν υποσιτιζόμενοι, με καλοκαιρινά αντίσκηνα για κατάλυμα, χωρίς ντουζιέρες και τουαλέτες, επτά φορές περισσότεροι άνθρωποι από τις διαθέσιμες θέσεις- οι κάτοικοι βλέπουν με τρόμο να επαναλαμβάνεται το 2015, μόνο που αυτή τη φορά η μόνη προοπτική είναι να μετατραπούν τα νησιά τους σε φυλακές.

Στα ίδια νησιά, η Αστυνομία καμώνεται πως δε βλέπει τους φασίστες όταν δέρνουν δημοσιογράφους -ντόπιους και ξένους, δεν κάνουν διάκριση- ή προσωπικό των ΜΚΟ που προσπαθούν να συνδράμουν τους πρόσφυγες και παρεμποδίζουν την αποβίβαση των τελευταίων. 

Ταυτόχρονα, εξ όσων φαίνεται από κάποια βίντεο που κυκλοφορούν, το Λιμενικό Σώμα έχει λάβει εντολές να παρεμποδίζει τις βάρκες να φθάσουν στα νησιά και σε όλες τις ακτές γίνονται σε 24ωρη βάση στρατιωτικές ασκήσεις με πραγματικά πυρά.

Ακόμα κι έτσι, στις τελευταίες 24 ώρες πάνω από 1.200 άνθρωποι έφθασαν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, όπως ανακοίνωσε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, πράγμα που αποδεικνύει το μέγεθος της ανοησίας όσων πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο θα εμποδίσουν τις στρατιές αυτών που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

Τα ΜΜΕ παράτησαν τα Εξάρχεια στην ησυχία τους -το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παππάς- και βρήκαν ένα καινούριο παιγνιδάκι για να πείσουν τον  «φιλήσυχο πολίτη» ότι «απειλείται».

Όπως και στο 1984 του George Orwell ο εχθρός είναι πάντα κάπου μακριά, κανείς δεν ξέρει πού ακριβώς γίνονται οι μάχες, όμως όλοι είναι σίγουροι ότι απειλούνται.

Κι όμως ο πόλεμος είναι για τους υδρογονάνθρακες

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το καθεστώς του Ερντογάν προκάλεσε αυτή την κρίση επειδή τα πράγματα δε βαίνουν κατά το δοκούν γι' αυτό στη Συρία. Όμως δεν επελέγη τυχαία η Ελλάδα γι' αυτό το επικοινωνιακό, από μέρους του, παιγνίδι. Δεν έχει μόνο με την Ελλάδα ευρωπαϊκά σύνορα η Τουρκία. Έχει και με τη Βουλγαρία. Αν ο μοναδικός του στόχος ήταν να εκβιάσει μια υποστήριξη της ΕΕ στα σχέδιά του για τη Συρία το κύμα των προσφύγων θα κατευθύνονταν και προς τη Βουλγαρία.

Είναι προφανές ότι ο στόχος του Ερντογάν, ο οποίος έχει δεδομένο πως ουδείς θα δώσει χείρα βοηθείας στην Αθήνα -πράγμα που, αν εξαιρέσει κανείς κάποιες κενές περιεχομένου δηλώσεις, συμβαίνει πανηγυρικά- είναι να πιέσει την ελληνική κυβέρνηση στο μείζον ζήτημα ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, τον έλεγχο των θρυλούμενων ως σημαντικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου.

Μετά τον πόλεμο δι' αντιπροσώπων στη Λιβύη, Αθήνα και Άγκυρα αντιπαρατίθενται, για πρώτη φορά από το 1996, κατά μήκος της μεθορίου τους, σε ένα αποκρουστικό, απάνθρωπο παιγνίδι με θύματα δεκάδες χιλιάδες εξαθλιωμένων προσφύγων.

Το πρώτο ανθρώπινο θύμα ήδη είναι εδώ, ένα παιδάκι που πνίγηκε το πρωί όταν η βάρκα που το έφερνε ανατράπηκε μόλις βρέθηκε σε ελληνικά νερά -οι εξηγήσεις του Λιμενικού περί συνήθους πρακτικής των προσφύγων για να γίνει διάσωση ελάχιστα πειστικές είναι, αν δει κανείς τη φρίκη και τον τρόμο που είναι ζωγραφισμένα στα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων όταν πατούν το πόδι τους στη στεριά-.

Τα θύματα θα γίνουν πολύ περισσότερα αν δεν πάψουμε να καταπίνουμε αμάσητη την προπαγάνδα των ΜΜΕ, αν δεν αξιώσουμε το σεβασμό των δικαιωμάτων των προσφύγων και την αποσυμφόρηση των νησιών, αν δεν ορθώσουμε ανάστημα στις αυταρχικές πρακτικές που -όπως περίτρανα έδειξαν οι προσαγωγές δεκατετράχρονων επειδή έβλεπαν το JOKER, τα δημόσια ξεβρακώματα παιδιών καλών οικογενειών επειδή κυκλοφορούσαν στα Εξάρχεια και η εισβολή της Αστυνομίας στο σπίτι της οικογένειας Ινδαρέ- στρέφονται εναντίον και των«φιλήσυχων πολιτών».

Όσο για την ελληνοτουρκική μεθόριο, όσο θα συνεχίζεται το αποκρουστικό παιγνίδι προπαγάνδας των κυβερνήσεων Ερντογάν-Μητσοτάκη, σε πρώτη φάση θα γεμίσει με κουφάρια προσφύγων.

Πολύ σύντομα όμως θα γεμίσει και με κουφάρια Ελλήνων και Τούρκων νέων, που θα νομίζουν οι οικογένειές τους  ότι «έπεσαν για την πατρίδα», ενώ θα έχουν πέσει, υπέρ των κερδών των πετρελαιάδων.

Γιάννης Χρυσοβέργης

*Πληροφορίες από την τουρκική κυβέρνηση ότι ένας σύριος πρόσφυγας σκοτώθηκε σήμερα από πυρά του ελληνικού στρατού δεν έχουν επιβεβαιωθεί ακόμα από ανεξάρτητες πηγές. Και όπως σε κάθε πόλεμο, η προπαγάνδα των εμπλεκομένων βασίζεται σε «ειδήσεις» που κανείς δε μπορεί να επιβεβαιώσει.