ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΓΚΑΚΗΣ: Ο ΑΚΟΥΡΑΣΤΟΣ ΜΑΧΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Το φετινό καλοκαίρι μας άφησαν πολλοί άνθρωποι που όμοιούς τους δύσκολα βρίσκεις στις μέρες μας. 

Μετά τον Αναστάσιο Πεπονή και το Λεωνίδα Κύρκο, έφυγε, πλήρης ημερών και, κυρίως, έργου, ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης.

Τον θυμάμαι στις φωτογραφίες, που η λογοκρισία επέτρεπε να δημοσιευτούν, από τη δίκη της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ, το 1970, στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών. Περιστοιχισμένος από τους χωροφύλακες, ευθυτενής, είχε έναν τρόπο να μοιράζει ελπίδα ακόμα κι όταν δε μιλούσε. Θυμάμαι ακόμα τη χαρά που νιώσαμε όταν η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας - το 1972 αν θυμάμαι καλά - μεθόδευσε τη φυγάδευσή του στη Γερμανία.

Τον συνάντησα σε ένα αμφιθέατρο της Νομικής το 1983. Ήταν πια Υπουργός Δικαιοσύνης, είχε ήδη περάσει, εν μέσω γκρίνιας ακόμα και στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ, την κατάργηση της θανατικής ποινής και είχε καταθέσει το νομοσχέδιο που θα αντικαθιστούσε τον περιβόητο «νόμο περί τεντιμποϊσμού». Κάποιες διατάξεις του νομοσχεδίου δεν αρέσανε στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά της εποχής. Κάμποσες εκατοντάδες άτομα, μεταξύ των οποίων κι η αφεντομουτσουνάρα μου, είχαμε μαζευτεί σ' ένα μικρό αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής για να συζητήσουμε πώς θ' αντιδράσουμε. Μέχρι που μάθαμε ότι ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης μιλούσε για την κατάργηση της θανατικής ποινής και το δικαίωμα στο πολιτικό άσυλο στο αμφιθέατρο που ήταν ακριβώς από πάνω μας. Αποφασίσαμε να πάμε να του ζητήσουμε εξηγήσεις. Και μας τις έδινε. Επί τρεις και πλέον ώρες απαντούσε σε ερωτήσεις και απόψεις, αδιαφορώντας για τον επιθετικό τους τόνο, αδιαφορώντας για το ότι μια εκ των πραγμάτων πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση είχε τελειώσει πριν αρχίσει. Οι απαντήσεις του, άλλες πειστικές, άλλες όχι, σίγουρα όχι για όλους, ήταν σε κάθε περίπτωση επαρκείς για να μην πραγματοποιηθεί δεύτερη συζήτηση κατά του νόμου του.

Τον ξανασυνάντησα  στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης του είχε στείλει ενημέρωση για τις επαναλαμβανόμενες διώξεις, για το ίδιο αδίκημα - αυτό της ανυποταξίας - του Λάζαρου Πετρομελίδη. αποφάσισε να έρθει στη δίκη μάρτυρας υπεράσπισης. Δε θα ξεχάσω ποτέ το δέος που κατέλαβε τους στρατοδίκες όταν τον αντίκρυσαν, δε θα ξεχάσω τον τρόπο με τον οποίο κατεδάφισε το κατηγορητήριο. ΄Ηρεμα, απλά, χωρίς κορώνες αλλά και χωρίς να αποδέχεται την παραμικρή έκπτωση στις αξίες για τις οποίες είχε αγωνιστεί και τις οποίες είχε διδάξει σε χιλιάδες φοιτητών, μεταξύ των οποίων ήταν και οι στρατοδίκες που δίκαζαν.

Γιάννης Χρυσοβέργης