ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΩΝ ΥΠΟΚΛΟΠΩΝ ΚΙ Η ΚΡΙΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο καταιγισμός των αποκαλύψεων σχετικά με το σκάνδαλο των υποκλοπών προκάλεσε, έστω και καθυστερημένα, την αντίδραση πλήθους ανθρώπων οι οποίοι μέχρι πρόσφατα είτε αδιαφορούσαν για το αντιδημοκρατικό όργιο της κυβέρνησης είτε την υπερασπίζονταν με φανατισμό.

Το ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ουδεμία σχέση έχουν -κάποιοι είχαν μια χαλαρή σχέση στην περίοδο της νιότης τους, αλλά μακριά από τους «ακραίους»- με την Αριστερά, ακόμα δε περισσότερο με το ΣΥΡΙΖΑ, δε μας επιτρέπει, δυστυχώς, να μιλάμε για ένα δημοκρατικό μέτωπο εν τη γενέσει.

Αντιθέτως, υπάρχουν σοβαροί λόγοι που καθιστούν αμφίβολο αν η με μεγάλη καθυστέρηση αφύπνιση των, κατά τα λοιπά, αξιοσέβαστων αυτών ανθρώπων θα συμβάλει στην αποτροπή του κατήφορου της χώρας προς ένα αυταρχικό καθεστώς μαφιοκρατίας, στα πρότυπα της Ρωσίας, της Τουρκίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας.

ΓΕΜΙΣΑΜΕ «ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΑ»;

Τι το κοινό έχουν ο ομότιμος καθηγητής του Συνταγματικού δικαίου, Νίκος Αλιβιζάτος, ο θεωρητικός και αρχιτέκτονας του ΑΝΤΙ-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, Ευάγγελος Βενιζέλος, ο συμπαθής μεν, για την αδιαμφισβήτητη εντιμότητά του, διαβόητος δε για την πρωτοφανή έλλειψη πολιτικού αισθητηρίου και γι' αυτό αποτυχημένος ως πρωθυπουργός, Γεώργιος Παπανδρέου,  ο απόστολος του νεοφιλελευθερισμού στην ελληνική δημοσιογραφία, Πάσχος Μανδραβέλης, ο συντηρητικός εκδότης κι ευρωβουλευτής, Γιώργος Κύρτσος κι οι βουλευτές της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Κώστας Τζαβάρας και Όλγα Κεφαλογιάννη; 

Με εξαίρεση τους άρρωστους προπαγανδιστές του μητσοτακικού καθεστώτος ουδείς μπορεί να καταλογίσει στα παραπάνω πρόσωπα συμπόρευση με το ΣΥΡΙΖΑ, πολύ περισσότερο που -με εξαίρεση το Γιώργο Κύρτσο ο οποίος σε πρόσφατο άρθρο του πρότεινε συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ για την ανατροπή του μητσοτακικού καθεστώτος- ουδείς εξ αυτών τολμά να διανοηθεί το άνοιγμα, έστω, πολιτικού διαλόγου με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Προοίμιο κατάρρευσης μητσοτακικού καθεστώτος;

Η ευαισθητοποίηση προσωπικοτήτων που, χωρίς να κινούνται στο χώρο της Αριστεράς, έχουν συνδέσει, οι περισσότεροι από αυτούς,  το όνομά τους με την προάσπιση των θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για το όργιο των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων και πρακτικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έχει την αξία της.  Καταρρίπτει, για κάθε καλόπιστο πολίτη, την καθεστωτική προπαγάνδα περί «ανύπαρκτων σκανδάλων» και «σκευωριών του ΣΥΡΙΖΑ».

Εντούτοις, όσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο, ούτε  το σκάνδαλο των υποκλοπών, ούτε η χιονοστιβάδα των οικονομικών και πολιτικών σκανδάλων που ξεσπούν τους τελευταίους μήνες με ρυθμό ένα την ημέρα -Πάτσης, Χειμάρρας, Θεοδωρικάκος- είναι από μόνα τους επαρκή για να εξασφαλίσουν την ήττα του μητσοτακικού καθεστώτος στις κάλπες.

Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις -ως προς τις οποίες έχουμε κάθε λόγο να είμαστε δύσπιστοι μιας και την τελευταία δεκαετία σχεδόν όλες δίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ συστηματικά δυο έως τρεις ποσοστιαίες μονάδες λιγότερες από αυτές που παίρνει στην κάλπη, για να μη μιλήσουμε για το φιάσκο του Δημοψηφίσματος-, τα θέματα της διαφθοράς -ιδίως αυτά των Πάτση και Χειμάρρα- και των υποκλοπών θα είναι οι δεύτεροι, μετά από την ακρίβεια παράγοντες καθορισμού της ψήφου πολύ υψηλού ποσοστού ψηφοφόρων (σε κάθε περίπτωση πάνω από το 50% όσων απαντούν).

ΤΟ ΑΝΤΙ-ΣΥΡΙΖΑ ΜΕΤΩΠΟ

Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ κέρδισε τις εκλογές το 2019 υποσχόμενη την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας, υγείας και συντάξεων, την κατάργηση κάθε προστασίας στην εργασία, την άρση κάθε περιβαλλοντικού και φορολογικού περιορισμού στους «επενδυτές» και τη δραστική περιστολή των ατομικών ελευθεριών. 

Χάρη σε αυτό το προεκλογικό πρόγραμμα κατόρθωσε να συμπήξει μια ευρεία κοινωνική συμμαχία  αποτελούμενη από τη μεγαλοαστική τάξη, τα ανώτερα μεσοαστικά στρώματα που μεγαλοπιάνονται και τους μονίμως δυσαρεστημένους μικροεπιχειρηματίες που πιστεύουν πως οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις τους θα έπρεπε να εργάζονται δωρεάν. Και με αυτό το προεκλογικό πρόγραμμα πήρε το 39,85% των ψήφων, ενώ, οφείλουμε να διαπιστώσουμε, παρόμοιες αντιλήψεις κυριαρχούσαν και στο εκλογικό σώμα των όμορων κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, της Ελληνικής Λύσης και της Χρυσής Αυγής.

Το ΑΝΤΙ-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που συγκροτούσαν οι ψηφοφόροι των κομμάτων αυτών είχε ως συνεκτικό ιστό αυτό το μείγμα ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού και κρατικού αυταρχισμού που πρεσβεύει η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και είναι απόρροια μιας τριακονταετούς προπαγάνδας της ιδιωτικής τηλεόρασης, η οποία εξυμνούσε τον απόλυτο ατομισμό, τη φοβία απέναντι σε οτιδήποτε είναι διαφορετικό,  τη βλαχογκλαμουριά, την ακραία ημιμάθεια με προεξάρχοντες τους τηλεοπτικούς παρουσιαστές.

Τέσσερα χρόνια μετά είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπάθησε να τηρήσει στο ακέραιο τις προεκλογικές της υποσχέσεις σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς. 

Αυτό σημαίνει ότι ο κύριος όγκος του εκλογικού σώματος που την τίμησε με την ψήφο του θα είχε κάθε λόγο να ανανεώσει την εμπιστοσύνη του προς αυτή. Η αστυνομική βαρβαρότητα, τα απίστευτα οικονομικά σκάνδαλα, η χωρίς προσχήματα εύνοια σε έναν πολύ συγκεκριμένο κλειστό κύκλο ολιγαρχών, η φίμωση της ενημέρωσης, ακόμα και το σκάνδαλο των υποκλοπών ήταν απότοκα των προεκλογικών υποσχέσεων της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και ουδόλως απασχολούσαν το εκλογικό της σώμα.

 Όλα λοιπόν έδειχναν ότι οι επικείμενες εκλογές θα ήταν ένας υγιεινός περίπατος για την κυβέρνηση και σε αυτό βοηθούσε η ανόητα ηθικολογική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, που εστίαζε στα οικονομικά σκάνδαλα των εκλεκτών της  αντί να ασχολείται με τις κοινωνικές συνέπειες της πολιτικής της  και, κυρίως, να προσπαθεί να βρει ένα τρόπο για να πείσει τα θύματά της -τα οποία δείχνουν όλο και λιγότερη εμπιστοσύνη στον κοινοβουλευτισμό διότι πλέον δεν πιστεύουν ότι η κοινοβουλευτική Δημοκρατία μπορεί να τους εξασφαλίσει μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή- ότι προτίθεται να αποκαταστήσει τις αδικίες. 

Ο ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ΑΝΑΚΑΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΤΡΑΠΟΥΛΑ

Την τράπουλα ανακάτεψε το ξέσπασμα του πληθωρισμού. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πιστή τους ολιγάρχες εντολείς της, χειρίστηκε το πρόβλημα με αποκλειστικό γνώμονα τη μεγιστοποίηση των κερδών τους. Όμως η διαχείριση αυτή πλήττει πλέον σημαντικά και ένα κομμάτι της εκλογικής βάσης του ΑΝΤΙ-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, που πλέον δε μπορεί να ικανοποιήσει τις οικονομικές του προσδοκίες.

Όμως, μολονότι φουσκώνει η δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση ακριβώς εξ αιτίας της πολιτικής της διαχείρισης του πληθωρισμού, επειδή το κόστος της ενέργειας γίνεται κάθε μέρα και πιο δυσβάσταχτο για όλο και περισσότερα νοικοκυριά, τα ενοίκια αγγίζουν πλέον τις τιμές του τέλους της δεκαετίας του 2000 και το κόστος της διατροφής κάθε μέρα και ακριβότερο, ενώ οι μισθοί είναι οι μισοί των αντίστοιχων του 2009, δεν είναι σαφές ότι η δυσαρέσκεια αυτή θα μεταφραστεί σε ψήφο κατά της κυβέρνησης. Διότι είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να μεταφραστεί και σε μαζική αποχή από τις εκλογές.

Το κλειδί λοιπόν για να σταματήσει ο κατήφορος του πολιτικού συστήματος προς μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό προσωπείο, όπως στην Τουρκία, το Ιράν, τη Ρωσία, την Ουγγαρία και την Πολωνία, είναι η οικονομία.

Τα κάθε λογής σκάνδαλα που έχουν αποκαλυφθεί -το εξωφρενικότερο όλων μέχρι στιγμής, ισότιμο σε βαρύτητα με αυτό των τηλεφωνικών υποκλοπών, είναι αυτό του Θεοδωρικάκου και του γιου του- θα λειτουργήσουν επικουρικά υπέρ του σχηματισμού μιας δημοκρατικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, μόνο εφ' όσον τα κόμματα της Αριστεράς και, κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, κατορθώσουν να πείσουν όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς θα βγάλουν το μήνα ότι αξίζει τον κόπο να πάνε μέχρι την κάλπη. Και το στοίχημα αυτό δεν είναι εύκολο.

Γιάννης Χρυσοβέργης