ΒΕΡΣΑΛΙΕΣ 1789, ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ 1916, ΑΘΗΝΑ 2013

Η σύλληψη του Μιχάλη Λιάπη για πλαστογραφία και απάτη και ο οχετός αποκαλύψεων του τ. αναπληρωτή διευθυντή εξοπλισμών του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας Αντώνη Κάντα είναι κάτι πολύ χειρότερο από «δυο ακόμα σκάνδαλα».
Αποτελούν δείγματα βαθιάς σήψης ενός πολιτικού καθεστώτος που ετοιμάζεται να καταρρεύσει με πάταγο.
Συμπαρασύροντας στο διάβα του ό,τι βρεθεί μπροστά του.

Η ενασχόληση, παραμονή Πρωτοχρονιάς, με ένα τέτοιο θέμα σίγουρα δεν είναι ευχάριστη. Όλοι έχουμε τη διάθεση να κάνουμε απολογισμούς της χρονιάς που πέρασε, να ονειρευτούμε για τη χρονιά που έρχεται. Δυστυχώς η αμείλικτη πραγματικότητα δε μας το επιτρέπει.
Οι τελευταίες ημέρες του χρόνου υπήρξαν πλήρεις δειγμάτων ενός οριστικού διαζυγίου των ελίτ της χώρας και του πολιτικού συστήματος με την κοινωνία.
Εν μέσω θεαματικής αύξησης των πυρκαγιών σε σπίτια κατά τη διάρκεια της νύχτας, οφειλόμενων σε αυτοσχέδια συστήματα θέρμανσης και των θανάτων από αυτές (μόνο μέσα στο Δεκέμβριο είχαμε έξι νεκρούς), εν μέσω ενός νέφους αιθαλομίχλης που καλύπτει το σύνολο των αστικών κέντρων και το οποίο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις όλων των αρμοδίων, θα έχει απροσδιόριστες, πλην σοβαρές, επιπτώσεις στη Δημόσια Υγεία στα προσεχή χρόνια, ο Υπουργός Οικονομικών απέκλεισε τη μείωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης «για να μη ξοδεύονται χρήματα στη θέρμανση των πισινών». Σε τι διαφέρει αυτή η βαρύγδουπη - καθ' όσον έγινε σε συνέντευξη τύπου με θέμα την αντιμετώπιση του νέφους αιθαλομίχλης - δήλωση με την περίφημη φράση (αφού δεν έχουν ψωμί ας φάνε παντεσπάνι) που αποδίδεται στη Μαρία Αντουανέτα. λίγους μήνες πριν τη Γαλλική Επανάσταση;
Η σύλληψη του Μιχάλη Λιάπη επειδή κυκλοφορούσε το αυτοκίνητό του με πλαστές πινακίδες - τις πραγματικές τις είχε καταθέσει στην Εφορία για να μην πληρώσει τέλη κυκλοφορίας και φόρο πολυτελείας - και ανασφάλιστο είναι ακόμα πιο σοβαρή. Η διαγραφή του, με συνοπτικές διαδικασίες, από τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δεν τη σώζει, όπως η δίωξη του Άκη Τσοχαντζόπουλου με πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν το έσωσε.
Ακόμα χειρότερα, τα καμώματα του εν λόγω υποκειμένου δεν πλήττουν μόνο τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Πλήττουν το σύνολο του κοινοβουλευτικού κόσμου.
Ο Μιχάλης Λιάπης δεν είναι απλώς ένας αλαζόνας πρώην υπουργός που βλέπει πλέον τη Βουλή από την τηλεόραση. Είναι ανιψιός του ιδρυτή της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και θεμελιωτή - με την έννοια ότι  υπήρξε Πρωθυπουργός στα καθοριστικά πρώτα της βήματα - της Β' Ελληνικής Δημοκρατίας. Είναι ο άνθρωπος που βγήκε από το αεροσκάφος του Προέδρου της Γαλλίας μαζί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τη νύχτα της 23ης Ιουλίου 1974. Η αλαζονία του γίνεται αλαζονία του κοινοβουλευτικού συστήματος στα μάτια πολλών απελπισμένων συμπολιτών μας. Η λαμογιά του γίνεται λαμογιά του κοινοβουλευτικού συστήματος στα μάτια των ίδιων ανθρώπων.     
Ο οχετός των αποκαλύψεων του Αντώνη Κάντα για τις μίζες που ο ίδιος εισέπραξε στην εξαετία της θητείας του στη θέση του αναπληρωτή διευθυντή εξοπλισμών του ΥΠΕΘΑ δε συνιστά απλώς σκάνδαλο. Αναδεικνύει κι αποδεικνύει αυτό που εδώ και 25 χρόνια μια χούφτα αντιμιλιταριστών ισχυριζόταν, χωρίς κανείς να θέλει να την ακούσει. Ότι ο χορός των δισεκατομμυρίων για εξοπλιστικά προγράμματα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, που μεταφράζονταν σε ετήσια δαπάνη - ως το 2011 - ίση με το συνολικό κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με την εθνική ασφάλεια, τον περιβόητο «εξ Ανατολών κίνδυνο» ή τις «υποχρεώσεις έναντι της Ατλαντικής Συμμαχίας». Αλλά ήταν μια υπέροχη μηχανή πλουτισμού, μερικών δεκάδων υψηλόβαθμων αξιωματικών των ενόπλων Δυνάμεων, αυτών που συμμετείχαν στις επιτροπές αξιολόγησης των οπλικών συστημάτων, και των πολιτικών προϊσταμένων του υπουργείου. Σε βάρος του συνόλου του ελληνικού λαού φυσικά.
Κοινωνική και πολιτική ελίτ ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Παίρνουν , ελαφρά τη καρδία, μέτρα που καταδικάζουν στη φτώχεια χιλιάδες ανθρώπων για να πετύχουν τον πολυπόθητο στόχο «να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα». Και, παρεμπιπτόντως, σημαντικά κομμάτια τους να αυξάνουν τις προσωπικές τους περιουσίες.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει να κάνεις το μισθό των 750 ευρώ 500, γιατί ποτέ τους δεν έχουν ζήσει με τέτοιους μισθούς.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει να μην έχεις χρήματα για θέρμανση, γιατί πιστεύουν πως όλοι έχουν ιδιωτικές πισίνες.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει να καταργείς ειδικότητες σε επαγγελματικά λύκεια και την ίδια στιγμή να εγκρίνεις τη λειτουργία, μαζικά, ιδιωτικών ΙΕΚ με αυτές τις ειδικότητες, γιατί έχουν σπουδάσει σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει για όσους έχουν ακόμα κοινωνική ασφάλιοση, να απολύεις το 40% των γιατρών του ΙΚΑ, γιατί αυτοί νοσηλεύονται σε πανάκριβα ιδιωτικά θεραπευτήρια.
Και το σημαντικότερο: δε θέλουν να τα κατανοήσουν όλα αυτά. Τους διακρίνει αυτό το εκπληκτικό μείγμα λαμογιάς και ιδεολογικής τύφλωσης που κυριαρχούσαν στις Βερσαλίες, στις παραμονές της 14ης Ιουλίου 1789 και στην Πετρούπολή, στις αρχές του 1917.
Για το λόγο αυτό οι ώρες τους είναι μετρημένες. Κι είναι μεγάλος ο κίνδυνος να συμπαρασύρουν στην πτώση τους και τη Δημοκρατία.Γιατί η αδυναμία της κυβέρνησης να εξασφαλίσει συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης στην κοινωνία - και με αυτό εννοούμε το οικονομικό και θεσμικό πλαίσιο που θα επιτρέπει στους ανθρώπους να ζουν σε ένα πλαίσιο αξιοπρέπειας που ορίζεται από την ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ - μετρέπεται σε κρίση της Δημοκρατίας. Κι εκεί ανοίγει ο δρόμος για κάθε λογής αυταρχικές και ολοκληρωτικές λύσεις.

Καλη χρονιά

Γιάννης Χρυσοβέργης

Μια εκπομπή για την κλιματική αλλαγή και τη διαχείριση ενεργειακών πόρων

 Στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://liveradio.radiobubble.gr/2013/12/antistaseis.html

μπορούμε να ακούσουμε μια συνέντευξη που έδωσε στο radiobubble η καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Columbia και ερευνήτρια στη NASA Ν. Ρωμανού. Στη συνέντευξη αυτή επιχειρείται μια σύνδεση μεταξύ επιστημονικών δεδομένων για τη ρύπανση του περιβάλλοντος και κινηματικής προσέγγισης της ενεργειακής πολιτικής από αριστερή σκοπιά.

Καλή ακρόαση.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης 

Η ΦΑΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΗΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»

Από την πρώτη στιγμή της έκδοσής της η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ διεκδίκησε και πέτυχε σύντομα να γίνει ο εκφραστής της λαϊκής αντιμνημονιακής Δεξιάς.

Αφήνοντας στο απυρόβλητο το πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά αποδομεί κάθε άλλη πολιτική άποψη με επιθέσεις που συχνά φλερτάρουν με τη συκοφαντία.

Έτσι έχει αναδειχθεί, ανεπαισθήτως, σε κυρίαρχο μηχανισμό προπαγάνδας υπέρ της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

Από την πρώτη στιγμή της έκδοσής της η εφημερίδα στήριξε με φανατισμό τον Αντώνη Σαμαρά σε όλη τη διάρκεια της περιόδου της «αντιμνημονιακής» του υστερίας.

Οι επιθέσεις της κατά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όσο ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ακόμα πρωθυπουργός ξέφευγαν συστηματικά από αυτό που θα αποκαλούσαμε πολιτική κοσμιότητα. Ο πολιτικός της λόγος παρέπεμπε στον πολιτικό λόγο των υπερσυντηρητικών εφημερίδων της δεκαετίας του '50.

Όταν, μετά τις εκλογές του Μαΐου 2012 διαφάνηκε ότι η συνεργασία ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, η εφημερίδα αναπροσάρμοσε τη στρατηγική της. Ο Αντώνης Σαμαράς βρέθηκε στο απυρόβλητο. Αντιθέτως δίνονταν συχνά - πυκνά βήμα στους λάτρεις της συνεργασίας της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ με τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, προκειμένου αυτοί να επιτίθενται - με  πρωταθλητή, μακράν, σε αυτό τον αγώνα χυδαιότητας  το Φαήλο Κρανιδιώτη -  κατά αντιπολιτευόμενων και συμπολιτευόμενων πολιτικών δυνάμεων. 

Η εφημερίδα πρωτοστάτησε στην προβολή των χαλκευμένων βίντεο, που παρήγαγε το γραφείο τύπου της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ κατά του ΣΥΡΙΖΑ, και ταυτόχρονα υπερακόντιζε σε αντιμνημονιακές κορώνες.

Παράλληλα, χωρίς την παραμικρή αναφορά στο όνομά της, υιοθέτησε και προώθησε όλη την πολιτική ατζέντα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.  

Στις 18 Σεπτεμβρίου, στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας δεν υπήρχε ούτε χτύπημα της τελευταίας στιγμής στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Την επόμενη δε ημέρα, το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας καταγγέλλει το «σχέδιο εμφυλίου πολέμου που απεργάζεται η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά».

Ήταν οι μέρες κατά τις οποίες οι στενοί συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά - αλλά και καθώς πρέπει φιλελεύθεροι όπως ο Μπάμπης Παπαδημητρίου - που ήθελαν να τελειώνουν αυτή την «παρά φύσιν» συνεργασία με τους σοσιαλιστές και ονειρεύονταν μια συνεργασία με τη ΧΡΥΣΗ  ΑΥΓΗ προσπαθούσαν να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα, ποντάροντας ότι, για μια ακόμη φορά, οι «εθνικοί ενημερωτές» θα παίξουν το παιγνίδι τους.

Στις 20 Σεπτεμβρίου, η καλή μας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, προβάλλει τον «τραγέλαφο» κατά την τήρηση ενός λεπτού σιγής στη Βουλή στη μνήμη του Παύλου Φύσσα και βλέπει 150.000 λαθραίους να περιμένουν «τη στιγμή».

Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 5 Σεπτεμβρίου, η εφημερίδα διαστρέφοντας - δεν ήταν η μόνη άλλωστε - τα όσα είχε αναφέρει η Μαρία Ρεπούση για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, βλέπει «μαχαιριά στην καρδιά του έθνους, τη στιγμή που οι έξαλλοι του ισλάμ απειλούν να τινάξουν στον αέρα την Ευρώπη».

Θα ήταν μισή η περιήγησή μας στη φαιά προπαγάνδα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, αν δε σημειώναμε τις συστηματικές επιθέσεις κατά των φιλελεύθερων μελών της κυβέρνησης (Στουρνάρας - Χατζηδάκης - Μηταράκης κ.λ.π.) ή τις προσωπικές επιθέσεις κατά του Γιώργου Παπανδρέου και του Ευάγγελου Βενιζέλου. Οι οποίες εντάσσονται σε μια ολομέτωπη επίθεση της Σαμαρικής ακροδεξιάς και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ εναντίον κάθε πολιτικής, ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας κατακτήθηκε από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Η φαιά προπαγάνδα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ είναι αποτέλεσμα εκλεκτικών ιδεολογικών συγγενειών ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής Δεξιάς με τους νεοναζί. Αντίστοιχες εκλεκτικές συγγένειες υπήρχαν στη δεκαετία του '30 σε μεγάλα κομμάτια της γαλλικής και, κυρίως, της γερμανικής και αυστριακής κοινοβουλευτικής Δεξιάς. Όπως και τότε, οι εκλεκτικές αυτές συγγένειες λειτουργούν προς όφελος των νεοναζί. 

Είναι επίσης εμπορική στρατηγική, μιας και πρόκειται για το μόνο φύλλο που έχει υιοθετήσει το σύνολο της πολιτικής ατζέντας των νεοναζί, αρνούμενο ταυτόχρονα να ασκήσει την παραμικρή κριτική στη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Είναι λοιπόν το μόνο έντυπο που μπορούν να διαβάσουν οι ψηφοφόροι της. Οι οποίοι, πιθανότατα, είναι πολύ περισσότεροι από όσους θέλουν να μας πείσουν ότι είναι οι, εν πολλοίς, καθοδηγούμενες, δημοσκοπήσεις.

Γιάννης Χρυσοβέργης

 

Μια εκπομπή για το Δεκέμβρη

Πέρασε ήδη μια πενταετία από εκείνον τον ταραγμένο Δεκέμβρη του 2008, που με τον τρόπο του σηματοδοτεί το πέρασμα της ελληνικής κοινωνίας από την εποχή της σχετικής ευμάρειας στην εποχή της οιονομικής δυσπραγίας και της φτώχειας. Καλό είναι ν'ακούσουμε τη συζήτηση που έγινε πριν από λίγες μέρες στο radiobubble για το Δεκέμβρη του 2008 και για την κληρονομιά του. Ιδού ο σύνδεσμος: https://soundcloud.com/idealkrush/6-2008

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Για το Λουί Αλτουσέρ

Στις δεκαετίες του'60 και του'70, το έργο του είχε συζητηθεί ευρέως στους κόλπους της αριστεράς, διεθνώς. Και ως πανεπιστημιακός δάσκαλος επηρέασε νέους ανθρώπους που  χάραξαν τη δική τους πορεία στη μαρξιστική σκέψη (στο νου μου έρχονται ο αείμνηστος ο Πουλαντζάς, καθώς και οι Μπαλιμπάρ και Ρανσιέρ, που παραμένουν ενεργοί διανοητές). Το δοκίμιό του για τους "Ιδεολογικούς Μηχανισμούς" συζητήθηκε αρκετά από κύκλους της ανανεωτικής αριστεράς στην Ελλάδα, κατά το τέλος της δεκαετίας του'70 και τις αρχές του'80. Και το περιοδικό "Θέσεις", που εκδίδεται αδιαλείπτως από το 1982, δεν κρύβει τις ιδεολογικές του επιρροές από την αλτουσεριανή σκέψη. Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον γι'αυτόν το φιλόσοφο έχει αναζωπυρωθεί.

Ευκαιρία λοιπόν να ακούσουμε από τον παρακάτω σύνδεσμο:   ΛΟΥΪ ΑΛΤΟΥΣΕΡ: Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΤΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ την εκπομπή που κάναμε στο radiobubble πριν από καμμια δεκαριά μέρες, μαζί με τον επίκουρο καθηγητή του Παντείου Γ. Φουρτούνη. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Ο «ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ» ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Η διακίνηση μέσω διαδικτύου «αιρετικών ιστορικών ερευνών» οι οποίες είτε  αποδομούν είτε προβάλλουν μια στρεβλή εικόνα προσωπικοτήτων του 20ου αιώνα είναι σύνηθες φαινόμενο. 

Ο νεοναζιστικής έμπνευσης λίβελος κατά του Μαχάτμα Γκάντι που διακινήθηκε στο  Facebook από ανθρώπους οι οποίοι τοποθετούν εαυτούς στην «Επαναστατική Αριστερά», είναι ένα  επεισόδιο που γεννά ερωτηματικά ως προς την ευπιστία τους προς κάθε τι «αιρετικό». 

Ταυτόχρονα όμως αναδεικνύει και το μέγεθος της άγνοιας στην Ελλάδα για τη ζωή και την πολιτική ιδεολογία του Μαχάτμα Γκάντι.  

Το κείμενο κυκλοφόρησε σε αξιοπρεπείς ελληνικές μεταφράσεις από δυο - τρεις ανθρώπους ταυτόχρονα που έδωσαν στη δημοσιότητα, προς επίρρωσιν της ανακάλυψής τους, το σύνδεσμο άρθρου, άλλοι στα γαλλικά και άλλοι στα αγγλικά, το συμπέρασμα του οποίου ήταν ότι ο Γκάντι, τον οποίο οι «φιλελεύθεροι» έχουν αναγάγει σε παγκοσμίου κύρους προσωπικότητα ήταν ένας ποταπός ρατσιστής.

Επειδή με ξένισε η χρήση του όρου «φιλελεύθεροι», καθώς ήταν λίγο παράταιρη με το νόημα που δίνουμε στον όρο στην Ευρώπη, τόλμησα να θέσω στην επαφή μου στο Facebook, μέσω της οποίας έλαβα γνώση του άρθρου, σειρά διευκρινιστικών ερωτημάτων. Το αποτέλεσμα ήταν η εν λόγω κυρία να με χαρακτηρίσει «ναζί» και να με απειλήσει με διαγραφή από τις επαφές της διότι «δε θέλει παρτίδες με ναζί». Της απάντησα ότι δε θα πεθάνω κι από μαράζι και ότι, αν πράγματι δε θέλει παρτίδες με τους ναζί, πρέπει πρωτίστως να ασχοληθεί με τον ναζί που κρύβει μέσα της. 
Εδώ οφείλω να ανοίξω μια παρένθεση. Σχεδόν ταυτόσημη μεταχείριση μου επιφύλαξε άλλη κυρία,  που διατείνεται ότι ανήκει στη «Μεταρρυθμιστική Αριστερά», όταν διατύπωσα ενστάσεις με αφορμή σχόλιό της για τους περίφημους «τζαμπατζήδες» της κυρίας Λένας Διβάνη. Η ανικανότητα διαλόγου δεν είναι λοιπόν πρόβλημα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς - μακάρι να περιορίζονταν σε αυτήν - είναι γενικότερο ζήτημα πολιτικής παιδείας στην Ελλάδα και σε καιρούς κρίσης οι «απόλυτες αλήθειες» του καθενός συχνά προσλαμβάνουν παραληρηματική μορφή. Κλείνω την παρένθεση.
Αφήνοντας κατά μέρος την κυρία που με αποκάλεσε ναζί ασχολήθηκα με το άρθρο με τίτλο The Myth of Mahatma Gandhi. Διαπίστωσα ότι είχε εκδοθεί σε μια σειρά άρθρων υπό τον γενικό τίτλο  "Historical Revisionism – International and Independent Scientific Historical Research", στο διαδικτυακό τόπο ενός εκδοτικού οίκου με την επωνυμία Castle Hill Publishers. Η περιήγηση στον ιστότοπο του εν λόγω οίκου με οδήγησε σε μια σελίδα, σε πολλές γλώσσες όπου διάβασα ότι μεταξύ των βασικών σκοπών του είναι η «προώθηση του δημοσίου διαλόγου γι αυτό που περιγράφεται ως "Ολοκαύτωμα"». Επίσης σκοπός του είναι «η αποκατάσταση της τιμής προσώπων και οργανώσεων που καταδικάστηκαν άδικα για εγκλήματα, τα οποία φέρονται να διαπράχθηκαν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο». Με δεδομένο ότι οι μόνοι οι οποίοι καταδικάστηκαν για εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ναζί, τα σχόλια ως προς την ταυτότητα του εν λόγω εκδοτικού οίκου περιττεύουν.
Θα άξιζε τον κόπο να ασχοληθούμε και με το βιογραφικό του συντάκτη του επίμαχου άρθρου του Arthur Kemp. Μαθαίνουμε από τη βιογραφία του ότι ο «καλός αυτός κυριούλης» γεννήθηκε στη Ροδεσία, έζησε πολλά χρόνια στη Νότιο Αφρική όπου διαγράφτηκε από το Συντηρητικό Κόμμα, όταν το τελευταίο άρχισε διαπραγματεύσεις με το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο για την κατάργηση του Απαρτχάιντ, οι ακαδημαϊκές τους σπουδές περιορίζονται σε ένα Bachelor του Πανεπιστημίου του Κέιπ Τάουν σε θέμα άσχετο με την Ιστορία (Arts with majors in Political Science, International Politics and Public Administration) και ότι διετέλεσε υπεύθυνος εξωτερικής πολιτικής του British National Party, αδελφού κόμματος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Και πάλι τα σχόλια περιττεύουν.
Ας ασχοληθούμε όμως λίγο με το περιεχόμενο των κατηγοριών κατά του Μαχάτμα Γκάντι στο επίμαχο άρθρο. Κατηγορείται ο Μαχάτμα Γκάντι ότι χρησιμοποιεί, αναφερόμενος στους γηγενείς της Νοτίου Αφρικής το χαρακτηρισμό «Κάφροι». Είμαστε υποχρεωμένοι να υπενθυμίσουμε ότι η έννοια της πολιτικής ορθότητας είναι παιδί του γαλλικού Μάη και εισήχθη στα πολιτικά ήθη "δειλά - δειλά", από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και, σε κάθε περίπτωση, ο Γκάντι το 1896 χρησιμοποιεί για τους γηγενείς της Νοτίου Αφρικής τον όρο που χρησιμοποιούν όλοι οι άλλοι γι' αυτούς, υποτιμητικά ή μη: «κάφροι». 
Σίγουρα δεν ήταν ρατσιστές ο Μάνος Λοΐζος κι ο Γιάννης Νεγρεπόντης, όταν το 1967 έγραφαν τα Νέγρικα και σίγουρα δεν μιλούσαν απαξιωτικά για τους Αφροαμερικανούς οι αγωνιστές για ισότητα δικαιωμάτων ανεξαρτήτως χρώματος στις ΗΠΑ της δεκαετίας του '60 όταν μιλούσαν για «Μαύρη Δύναμη». 
Όμως ο συντάκτης του επίμαχου άρθρου καταλογίζει στο Γκάντι αδιαφορία για τη μοίρα των Αφρικανών της Νοτίου Αφρικής. Επ' αυτού έχει δίκιο. Ο Γκάντι, όσο ζούσε στη Νότιο Αφρική, δραστηριοποιούνταν έντονα για τα δικαιώματα της ινδικής παροικίας στη χώρα αυτή και μόνο για αυτά.
Όμως ο Γκάντι ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι αγωνίζεται για κάτι άλλο, πέραν του ινδικού έθνους. Γόνος πλούσιας οικογένειας από ανώτερη κάστα - άλλωστε μόνο ένας νέος από τέτοια οικογένεια μπορούσε να σταλεί για σπουδές στο Λονδίνο - πέρασε όλη του τη ζωή αγωνιζόμενος για τα δικαιώματα των Ινδών. 
Σε αυτό το αυστηρά εθνικό πλαίσιο τάχθηκε με όλη του την ενέργεια υπέρ της ισότητας των δικαιωμάτων όλων των Ινδών ανεξαρτήτως κάστας, υπέρ της χειραφέτησης των γυναικών, υπέρ της ισότητας και της ενότητας ινδουιστών και μουσουλμάνων.
Η επιλογή της μη βίαιης αντίστασης ως μορφής αγώνα κατά των Βρετανών βασίζονταν σε ένα συνδυασμό πραγματιστικής προσέγγισης του συσχετισμού δυνάμεων (δε μπορείς να νικήσεις με στρατιωτικά μέσα μια υπερδύναμη όπως η Μεγάλη Βρετανία) και εσωτερικών φιλοσοφικών αναζητήσεων (ήταν επίσης χορτοφάγος).
Όταν το Κόμμα του Κογκρέσου, πριν την ανεξαρτησία της Ινδίας υιοθέτησε ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα ο Γκάντι απλώς ανέχθηκε αυτή την εξέλιξη.
Η μη βίαιη αντίσταση όμως έχει αποδειχτεί εξαιρετικά αποτελεσματική σε δυο περιπτώσεις. Στον αγώνα των Ινδών για εθνική ανεξαρτησία και στον αγώνα των Αφροαμερικανών των ΗΠΑ για ισότητα δικαιωμάτων. Χωρίς λοιπόν να διαγράφουμε τη συμβολή παράλληλων, μειοψηφικών όμως τάσεων, που και στις δυο περιπτώσεις είχαν επιλέξει τον ένοπλο αγώνα, η επιτυχία αυτών των αγώνων πιστώνεται στις πλειοψηφίες που είχαν επιλέξει τη μη βία ως μέσο. Αυτό σημαίνει ότι το μέσο αυτό έχει πάντα πιθανότητες επιτυχίας.
Αυτό σημαίνει επίσης ότι η μη βία για την Αριστερά, η οποία ευαγγελίζεται ένα κόσμο χωρίς ιεραρχίες και εξουσία, οφείλει να είναι κύριο εργαλείο πολιτικής πάλης.
Τέλος, οφείλουμε να κάνουμε και έναν άλλο διαχωρισμό. Μη βία δε σημαίνει τυπολατρικός σεβασμός της νομιμότητας. Το μποϊκοτάζ των λεωφορείων της Αλαμπάμα, η άρνηση συνεργασίας με τους Βρετανούς, το κάψιμο των προσκλήσεων για κατάταξη από τους ειρηνιστές του Πολέμου του Βιετνάμ, η άρνηση κατάταξης των αντιρρησιών συνείδησης στην Ελλάδα, πριν το δικαίωμα αυτό αναγνωριστεί, ήταν όλα παράνομες πράξεις, με βαριές ποινικές κυρώσεις. Ήταν όμως μη βίαιες πράξεις. Αυτή όμως είναι άλλη συζήτηση.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Αλληλεγγύη στις Φιλιππίνες.

Αρκετές έγνοιες έχουμε με την κατάσταση στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια. Έστω κι'έτσι όμως, μπορούμε  για λίγο να στρέψουμε το βλέμμα μας στις μακρινές Φιλιππίνες, που πλήρωσαν βαρύ τίμημα εξαιτίας της άφρονος περιβαλλοντικής πολιτικής που ασκείται σε παγκόσμια κλίμακα και της  κλιματικής αλλαγής που προκλήθηκε.

Στο παρακάτω κείμενο της οργάνωσης AVAAZ μπορούμε να ενημερωθούμε για την κατάσταση σε αυτή τη χώρα και, ως ελάχιστη κίνηση αλληλεγγύης, να βάλουμε την ηλεκτρονική μας υπογραφή.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης 

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, 

Το μέγεθος της φρίκης που επικρατεί αυτή τη στιγμή στις Φιλιππίνες είναι αδιανόητο. Δέκα χιλιάδες άνθρωποι παρασύρθηκαν από ένα κύμα ύψους 7,5 μέτρων το οποίο το ωθούσαν άνεμοι που έτρεχαν με 300 χιλιόμετρα την ώρα. Μια ολόκληρη πόλη 200.000 κατοίκων μοιάζει τώρα σαν να τις έχουν ρίξει πυρηνική βόμβα. Είναι η χειρότερη θύελλα που έχει καταγραφεί ποτέ στα ανθρώπινα χρονικά και αυτή θα είναι μόνο η αρχή, εάν δεν δράσουμε άμεσα. 
Αυτή τη στιγμή, απεσταλμένοι απ’όλα τα έθνη βρίσκονται σε μια παγκόσμια διάσκεψη για το περιβάλλον και συζητούν για το αν θα διαθέσουν τα δισεκατομμύρια που είχαν υποσχεθεί για να προστατεύσουν τις πιο ευάλωτες χώρες όταν εκείνες πλήττονται από κλιματικές καταστροφές. Ο Υeb Sano, ο επικεφαλής διαπραγματευτής των Φιλιππίνων, μίλησε αυτή τη βδομάδα στη διάσκεψη και με δάκρυα στα μάτια ανήγγειλε ότι ξεκινάει απεργία πείνας μέχρι να επιτευχθεί μια ουσιαστική συμφωνία η οποία θα βοηθήσει την οικογένειά του, τους συμπολίτες του και όλα τα άλλα ευάλωτα έθνη που κινδυνεύουν να πληγούν από τέτοιου είδους ακραία καιρικά φαινόμενα. 
Ο Yeb βρίσκεται ολομόναχος, μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη γραφειοκράτες που δεν κάνουν σχεδόν τίποτα για να βοηθήσουν την κατάσταση. Αν όμως εμείς φέρουμε μέσα στην αίθουσα τη δύναμη των φωνών των 29 εκατομμυρίων μελών του κινήματός μας, μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση και να πιέσουμε τις πλούσιες χώρες, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την καταστροφή του περιβάλλοντος, να πληρώσουν τα σπασμένα. Κάνε κλικ εδώ για να τα καταφέρουμε: 
https://secure.avaaz.org/el/petition/Stand_with_the_Philippines/ 

Ο Yeb Sano, ο διαπραγματευτής των Φιλιππίνων για την κλιματική αλλαγή, πέρασε ώρες προσπαθώντας να μιλήσει με τον αδελφό του στο τηλέφωνο. Τελικά τον βρήκε σε μια ομάδα εθελοντών που μετέφεραν πτώματα ώστε να μπορέσουν τα συνεργία των διαφόρων αποστολών να καθαρίσουν τα συντρίμμια. Μετά απ’αυτόέδωσε έναν απίστευτα γενναίο λόγο στους απεσταλμένους των κρατών που παραβρίσκονται στη διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή, λέγοντας τους: 
«Μιλώ εκ μέρους της αποστολής μου, αλλά κυρίως μιλώ για όλους εκείνους τους αμέτρητους ανθρώπους που δεν μπορούν πλέον να μιλήσουν για τους εαυτούς τους αφού χάθηκαν μέσα στην καταιγίδα. Μιλώ επίσης για τα παιδιά που έχουν μείνει ορφανά από αυτή την τραγωδία. Μιλώ ακόμα για τους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή δίνουν μάχη με τον χρόνο για να σώσουν τους επιζώντες και να ανακουφίσουν τον πόνο των ανθρώπων που επλήγησαν από την καταστροφή. Μπορούμε να λάβουμε δραστικά μέτρα τώρα για να αποτρέψουμε τους καταστροφικούς τυφώνες από το να γίνουν συνήθες φαινόμενο... Αυτό που περνάει η χώρα μου λόγω του ακραίου αυτού κλιματικού φαινομένου είναι παράλογο. Η κλιματική αλλαγή είναι παράλογη. Μπορούμε να σταματήσουμε αυτό τον παραλογισμό. Εδώ και τώρα στη Βαρσοβία.» 
Όταν οι ηγέτες μας εθελοτυφλούν, εμείς οφείλουμε στα θύματα της Χαϊγιάν, και σε όλα τα εν δυνάμει θύματα τέτοιων φαινομένων, να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του. Η κλιματική αλλαγή είναι αυτή που σκότωσε τους ανθρώπους των Φιλιππίνων και πρέπει να τη σταματήσουμε. Αυτό που χρειαζόμαστε απεγνωσμένα για να σώσουμε τον πλανήτη μας είναι μια οικουμενική δέσμευση για χρηματοδότηση των προσπαθειών αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Οι πλούσιες χώρες έχουν ήδη υποσχεθεί εκατομμύρια για αυτή την προσπάθεια! Παρόλα αυτά, μέχρι σήμερα κανένα απ’αυτά τα κονδύλια δεν έχει αποδεσμευτεί, αλλά ήρθε η ώρα να γίνει. Από διαβολική σύμπτωση, ο τυφώνας σάρωσε τις Φιλιππίνες τη στιγμή που συμβαίνει η σύνοδος του ΟΗΕ για το περιβάλλον και αυτή είναι η ευκαιρία μας να φέρουμε ελπίδα μέσα απ’τα συντρίμμια που άφησε. 
Κάνε κλικ παρακάτω για να σταθείς στο πλευρό του Yeb, της πατρίδας του και όλων εκείνων που υπήρξαν ή θα υπάρξουν θύματα της κλιματικής αλλαγής.: 
https://secure.avaaz.org/el/petition/Stand_with_the_Philippines/ 

Ο Yeb έκλεισε την ομιλία του με μια υπόσχεση προς όλους: «Προς συμπαράσταση στους συμπατριώτες μου που αυτή τη στιγμή αγωνίζονται για να βρουν λίγη τροφή και προς τον αδελφό μου που δεν έχει φάει για τρεις ημέρες τώρα, και με όλο το σεβασμό κύριε Πρόεδρε, και χωρίς να θέλω να φανώ ασεβής προς τη θερμή φιλοξενία σας, από αυτή τη στιγμή ξεκινάω εθελοντική απεργία πείνας για το περιβάλλον. Αυτό σημαίνει ότι θα απέχω εθελοντικά από την κατανάλωση τροφίμων κατά τη διάρκεια αυτής της διάσκεψης μέχρι να βρεθεί μια ουσιαστική λύση.» Μαζί, το κίνημά μας ενωμένο, μπορεί να ανταποκριθεί στη έκκληση αυτή και να φέρει ελπίδα στον Yeb, την οικογένειά του και σε όλες τις γενιές των πιο ευπαθών πολιτών του πλανήτη μας. 
Με ελπίδα και αποφασιστικότητα, 

Ο Ricken και όλη η ομάδα του Avaaz 

ΥΓ. Αυτή η εκστρατεία ξεκίνησε από τον Yeb Sano, επικεφαλής διαπραγματευτής των Φιλιππίνων για την κλιματική αλλαγή. Ξεκίνα το δικό σου ψήφισμα σήμερα, πάνω σ’ένα θέμα τοπικό, εθνικό η και διεθνές: http://www.avaaz.org/el/petition/start_a_petition/ 

Περισσότερες πληροφορίες: 

Φιλιππίνες: Σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης χιλιάδες άνθρωποι (Ημερησία)
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26511&subid=2&pubid=113148437

Φιλιππίνες: Νεκροί κάτω από τα ερείπια, σοροί στους δρόμους (Ναυτεμπορική)
http://www.naftemporiki.gr/story/729378

Φιλιππίνες: Πάνω από 10.000 οι νεκροί από τον τυφώνα – γίγαντα (Το Βήμα) 
http://www.tovima.gr/world/article/?aid=538685

Σε απεργία πείνας ο εκπρόσωπος των Φιλιππίνων (Ελευθεροτυπία)
http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=398045

Τυφώνας Χαϊγιάν: αυτό που ανησυχεί πραγματικά τους Φιλιππινέζους είναι η αδιαφορία των πλουσίων χωρών προς την κλιματική αλλαγή - Typhoon Haiyan: what really alarms Filipinos is the rich world ignoring climate change (The Guardian)
http://www.theguardian.com/commentisfree/2013/nov/08/typhoon-haiyan-rich-ignore-climate-change 

Ο τυφώνας Χαϊγιάν ήταν αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής λένε επιστήμονες - Typhoon Haiyan influenced by climate change, scientists say (Sydney Morning Herald) 
http://www.smh.com.au/environment/climate-change/typhoon-haiyan-influenced-by-climate-change-scientists-say-20131111-2xb35.htm

ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Το σύνθημα ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,  ακούγεται 40 χρόνια τώρα. Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και μέχρι πριν από τρία χρόνια, φάνταζε ως αναχρονιστικό. Ακόμα κι οι λίγοι που έσερναν τα βήματά τους στις επετειακές πορείες προς την αμερικανική πρεσβεία ανόρεχτα το φώναζαν.
Φέτος τα πράγματα έμοιαζαν διαφορετικά. Κι οι διαδηλωτές πολύ περισσότεροι ήταν (20.000 κατά την Αστυνομία, 30.000-40.000 κατά δημοσιογραφικές εκτιμήσεις) και το σύνθημα έδειχνε να τους κάνει νόημα.  Πόσο δίκιο είχαν; 
 
Ένα επετειακό ρεπορτάζ για τα 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με έφερε σε επαφή, και πάλι, με ανθρώπους που τότε ήταν μεταξύ των εκατοντάδων πρωταγωνιστών της εξέγερσης.

Η κουβέντα ήρθε, μοιραία, στο σύνθημα ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και στο κατά πόσο αυτό είναι επίκαιρο σήμερα.«Σήμερα είναι άλλες οι προκλήσεις και χρειαζόμαστε άλλα εργαλεία», μου είπε ένας. «Είναι πάντα επίκαιρο», απάντησε κατηγορηματικά ο άλλος.

Τότε το σύνθημα εκείνο συνόψιζε, όσο τίποτε άλλο ίσως, τις προσδοκίες και τις διεκδικήσεις της νεολαίας. Γι' αυτό και ήταν ένα από τα κυρίαρχα συνθήματα της εξέγερσης. Ας μελετήσουμε όμως τα τρία αιτήματα που συνόψιζε στη σημερινή συγκυρία.

ΨΩΜΙ. Αν κανείς μπει στον κόπο να συγκρίνει το σημερινό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ), με το αντίστοιχο του 1973, αφαιρώντας αποπληθωρίζοντάς το ώστε να συγκρίνει όμοια πράγματα, θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι το σημερινό ΑΕΠ είναι αισθητά υψηλότερο από το τοτινό. Αυτό λένε οι αριθμοί και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Το 1973, η κοινωνία ζορίζονταν από την έκρηξη του πληθωρισμού μέσα στο 1973 είχε υπερβεί το 30% και λόγω της πετρελαϊκής κρίσης και λόγω της ανικανότητας των συνταγματαρχών. Οι περισσότεροι άνθρωποι περνούσαν λιγότερο ή περισσότερο δύσκολα. Όμως κανείς δεν πεινούσε, κανείς δεν ήταν άστεγος, κανείς δεν ήταν ανασφάλιστος. Ζητιάνευαν μόνο οι επαγγελματίες ζητιάνοι.

Σήμερα υπάρχουν 20.000-25.000 άστεγοι - οι μετρήσεις δεν είναι απολύτως ακριβείς - υπάρχουν πολύ περισσότερες δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που τρώνε ένα πιάτο φαΐ μέρα παρά μέρα ή μια στις τρεις μέρες και, σύμφωνα με δηλώσεις, στις αρχές Νοεμβρίου, του Προέδρου του ΕΟΠΥΥ, υπάρχουν 3.068.000 άνθρωποι χωρίς κοινωνική ασφάλιση.

Ταυτόχρονα ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού (25% - 30% σύμφωνα με τις στατιστικές) αυγατίζει τον πλούτο του και είναι αποφασισμένο να πολεμήσει μέχρις εσχάτων για την προστασία των προνομίων του, ακόμα κι αν χρειαστεί η δημοκρατική επίφαση, που υπάρχει στη χώρα μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου στις αρχές Νοεμβρίου του 2011, να μετατραπεί σε μια στυγνή δικτατορία, με ή χωρίς κοινοβουλευτικό προσωπείο.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελευθερία της έκφρασης, η Ελευθερία της συνείδησης, από τις αρχές της δεκαετίας του '80 και μέχρι σήμερα κατοχυρώθηκαν και συνεχώς διευρύνονταν. Οι απολύσεις κάποιων δημοσιογράφων, μετά από πιέσεις του διαβόητου Δικτύου 21, λόγω των διαφοροποιήσεών τους από την «εθνική γραμμή» για το Μακεδονικό και η δυσκοιλιότητα του πολιτικού συστήματος να σεβαστεί μειοψηφίες όπως Αντιρρησίες Συνείδησης, Ομοφυλόφιλοι, θρησκευτικές μειονότητες κ.λ.π δεν άλλαζαν σημαντικά τη γενική εικόνα.

Σήμερα όμως κάθε μέρα και περισσότεροι άνθρωποι στερούνται τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα (ένα πιάτο φαΐ κι ένα κρεββάτι για να κοιμηθούν το βράδυ) και τα στοιχειώδη κοινωνικά δικαιώματα (δικαίωμα στην περίθαλψη και στη νοσηλεία) και, κατ' επέκταση, έχουν χάσει κάθε δικαίωμα σε ελευθερία επιλογών. 

Επιπλέον, κυβέρνηση και ανώτατη δικαστική εξουσία παραβιάζουν χέρι - χέρι συστηματικά το συνταγματικό θεσμικό πλαίσιο, με την πρώτη να υποκαθιστά το νομοθετικό έργο της Βουλής με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και τη δεύτερη να καλύπτει τις πράξεις της πρώτης με την επίκληση του Κρατικού Συμφέροντος.

ΠΑΙΔΕΙΑ. Την άφησα τρίτη γιατί όλες οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις από το 1974 μέχρι το 2011, εκλάμβαναν την υποχρέωσή τους για παροχή Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας, ως υποχρέωση να χτίζουν σχολικές αίθουσες, να προσλαμβάνουν κακοεκπαιδευμένους δασκάλους με τους χειρότερους μισθούς σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και να φυτεύουν δεξιά κι αριστερά τμήματα Πανεπιστημίων και ΤΕΙ, στη λογική του «κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο». 

Και σε αυτό συναινούσε σύσσωμη η κοινωνία. Ουδείς ενοχλούνταν για την καθήλωση των δαπανών για την Παιδεία στο χαμηλότερο ποσοστό του ΑΕΠ στην Ευρώπη, ουδείς ενοχλούνταν από τη συνακόλουθη πενία των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών, ουδείς ενοχλούνταν για την απουσία χρηματοδότησης της επιστημονικής έρευνας.

Δημόσια δωρεάν Παιδεία όντως δεν έχουμε πλέον, όμως αυτό δε συνέβη τα τελευταία τρία χρόνια και επ' αυτού η ευθύνη είναι συλλογική, δεν αφορά μόνο τις αντιλήψεις των κυβερνώντων. Και μόνο αν οραματιστούμε ένα νέο εκπαιδευτικό πρότυπο θα την αποκτήσουμε.

Δε μπορώ να μη δώσω δίκιο και στους δυο συνομιλητές μου. Ναι, το σύνθημα είναι πάντα επίκαιρο οι προκλήσεις όμως είναι διαφορετικές.

Κατ' αρχή η υποστήριξη προς τους συνταγματάρχες το 1973 ήταν πολύ χαμηλότερη από την υποστήριξη προς το σημερινό καθεστώς. Βεβαίως πολύ λίγοι έκαναν αντίσταση, ακόμα κι αυτοί που ξεχύθηκαν στους δρόμους εκείνο το τριήμερο λίγοι ήταν σε σχέση με τον πληθυσμό της Αθήνας, ακόμα και σε σχέση με αυτούς που, δέκα μέρες νωρίτερα, είχαν συρρεύσει στο Μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου. Οι περισσότεροι ή «κοιτούσαν τις δουλειές τους» ή φοβούνταν «μην έρθουν οι κόκκινοι και τους πάρουν την περιουσία».

Αυτές οι δυο τελευταίες κατηγορίες συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα, παρ' όλο που κάθε μέρα ξυπνάνε φτωχότεροι. Η βαθειά τους δυσπιστία προς κάθε μορφή κοινωνικής δράσης, ο φόβος ότι «τα πράγματα μπορεί να χειροτερέψουν», τους παραλύουν.

Και οι εκκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ να σπεύσουν μαζικά να τον υπερψηφίσουν δεν τους βοηθούν. οι άνθρωποι αυτοί ή θα απέχουν εφεξής από την εκλογική διαδικασία ή θα εμπιστευτούν την τύχη τους στους νεοναζί.

Τότε η νέα γενιά ασφυκτιούσε, σε μια χώρα που εξασφάλιζε μεν ένα μεροκάματο σε όλους, όμως δεν υπήρχε χώρος για ατομική και συλλογική έκφραση. Σήμερα η νέα γενιά καλείται να δώσει αγώνα επιβίωσης, σε μια χώρα που δε μπορεί να της προσφέρει τίποτα. 

Σε αυτό το πλαίσιο, τη λύση δε θα φέρει μια «Αριστερή Κυβέρνηση» όπως ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, πρώτον γιατί οι άνθρωποι που έχουν την αγωνία της επιβίωσης κατά πάσα πιθανότητα δε θα προσέλθουν στην κάλπη, δεύτερον διότι δεν είναι πλέον αυτονόητο πως οι εκλογές θα γίνουν.

Προϋπόθεση για να υπάρξει μια αλλαγή στη σημερινή κατάσταση καθημερινής εξαθλίωσης είναι ν' αρχίσει μια δουλειά μυρμηγκιού, με χτίσιμο δομών κοινωνικής αλληλεγγύης σε κάθε χώρο όπου υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν. Μέσα από αυτές οι τρομοκρατημένοι συμπολίτες μας που αγωνιούν για την επιβίωσή τους θα αποκτήσουν εμπιστοσύνη στην κοινωνική δράση, μέσα από αυτές θα οραματιστούν μια αλλαγή, μέσα από αυτές θα εκμεταλλευτούν και το τελευταίο ίχνος θεσμικής διεκδίκησης για να αλλάξει η κατάσταση. Μέχρι τότε όμως έχουμε πολύ δρόμο.    

Γιάννης Χρυσοβέργης   

Υ.Γ. Έγραψα πολλά, δε μπορώ όμως να μη σταθώ σε ένα δείγμα πολιτικού αυτισμού σύμπασας σχεδόν της Αριστεράς (εξαιρώ τροτσκιστές και αναρχικούς). Τα συνθήματα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και λοιπές αντιιμπεριαλιστικές κορώνες, που κυριάρχησαν στην πορεία, σε μια εποχή που ο εχθρός είναι κυριολεκτικά εντός των τειχών, δείχνουν ανάγλυφα γιατί τρία χρόνια τώρα το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς, είτε ονειρεύεται Αριστερές κυβερνητικές πλειοψηφίες, είτε παρακολουθεί ως παρατηρητής τα τεκταινόμενα, αδυνατώντας να παρέμβει με τον προνομιακό, μέχρι τώρα, για την Αριστερά τρόπο, τη δημιουργία δομών κοινωνικής αλληλεγγύης. Είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας ανάλυσης της κατάστασης. 

     

 

 

Στη μνήμη του στρατηγού Γκιαπ

Στις αρχές του περασμένου Οκτωβρίου πέθανε ο Βο Γκουγιέν Γκιαπ, ήρωας του πολέμου του Βιετνάμ, στην ηλικία των 102 ετών. Μακρόχρονη και πλούσια σε εμπειρίες ζωή, το δίχως άλλο.
Στο radio bubble, πριν από δυο βδομάδες περίπου, κάναμε μια εκπομπή για το στρατηγό Γκιαπ και τη συμβολή του στην αντίσταση των Βιετναμέζων απέναντι σε Γιαπωνέζους, Γάλλους και Βορειοαμερικάνους. Τη συζήτηση μπορείτε να την ακούσετε από τον παρακάτω σύνδεσμο

https://soundcloud.com/idealkrush/4-in-memoriam

Καλή ακρόαση...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΕΡΤ:ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ (13 Ιουνίου 2013)

«Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα θεσμικής λειτουργίας, πρόβλημα Δημοκρατίας».

Η φράση αυτή ειπώθηκε αναφορικά με το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Και δεν την είπε, ούτε ο «λαϊκιστής» και «προστάτης τρομοκρατών», Αλέξης Τσίπρας, ούτε ο άλλα αντ' άλλων Πάνος Καμμένος, ούτε ο «υπερευαίσθητος» Φώτης Κουβέλης.

Η φράση αυτή, μαζί με βαριές κουβέντες για τον Αντώνη Σαμαρά, ειπώθηκε στη Βουλή από τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Συμφωνούμε απολύτως με τις δηλώσεις που κάνατε εκείνη την ημέρα στη Βουλή κύριε Βενιζέλο.

Γι' αυτό ακριβώς το λόγο συμμεριζόμαστε την άποψη του εκφωνητή της ΕΡΑ, που, χθες στις 5.32 το πρωί, παραλλήλισε την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο με την εισβολή των τανκς στο Πολυτεχνείο το 1973. 

«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχείρεί να το καταλύσει με τη βία», αναφέρει η παράγραφος 4 του ακροτελεύτιου άρθρου 120 του Συντάγματος της Ελλάδας.

Ας θυμηθούμε λοιπόν τι συνέβη εκείνο το απομεσήμερο της 11ης Ιουνίου 2013. Ο κύριος Κεδίκογλου μας ανακοίνωσε ότι «η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ, με τη λήξη του προγράμματος εκείνης της ημέρας. Είχε χαρακτηρίσει τους εργαζόμενους σε αυτή διεφθαρμένους και τους είχε κατηγορήσει ότι την είχαν μετατρέψει σε «όργανο του ΣΥΡΙΖΑ». 

«Έκλεισα την ΕΡΤ διότι δεν προέβαλλε το εθνικό μου έργο», είχε δηλώσει στις 12 Ιουνίου ο Αντώνης Σαμαράς, μιλώντας σε επιχειρηματίες στο Μέγαρο Μουσικής.

Και η ενέργειά του αυτή είχε είχε χαρακτηριστεί από τους ηγέτες των συγκυβερνώντων κομμάτων έκνομη και αντισυνταγματική.

Χθες, λίγες ώρες μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο - εισβολή που από πλευράς κυβέρνησης ήταν αναγκαστική ενέργεια - ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ αναφέρει: «η αποκατάσταση της νομιμότητας, η ελεύθερη και καθολική λειτουργία της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης είναι επιβεβλημένο καθήκον των συντεταγμένων αρχών της πολιτείας για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος».
«Οι μόνοι που αντιδρούν είναι αυτοί που μετέτρεψαν την ΕΡΤ σε παραμάγαζο για την εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων καλύπτοντας μια μικρή μειοψηφία εργαζομένων», συμπληρώνει η ανακοίνωση.
Αν δεχθούμε τα όσα είπε ο κ. Βενιζέλος στις 13 Ιουνίου  2013, η χθεσινή ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ είναι ακατανόητη. Αντιθέτως, είναι απολύτως κατανοητή, σε εφαρμογή του άρθρου 120 του Συντάγματος, η αντίδραση μερίδας των εργαζομένων στην ΕΡΤ να αρνηθούν την υποβολή αιτήσεων στη Δημόσια Τηλεόραση, που ακόμα δεν έχει κατορθώσει να λύσει τα προβλήματα της σύστασής της ως νομικό πρόσωπο, και να συνεχίσουν να εκπέμπουν πρόγραμμα. 
Όπως βαθύτατα σεβαστή είναι και η απόφαση της πλειοψηφίας των εργαζομένων, μετά από ένα μήνα αγώνα, να υποβάλλουν αιτήσεις πρόσληψης στη Δημόσια Τηλεόραση (ΔΤ), που συστάθηκε στο πόδι για να συμμορφωθεί η κυβέρνηση με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.  
Η υπόθεση του κλεισίματος της ΕΡΤ ήταν θέμα όλων μας, όχι μόνο των εργαζομένων της. Ουδείς νομιμοποιείται να τους εγκαλεί διότι δεν συγκρούστηκαν μόνοι τους με την κυβέρνηση (βεβαίως σύντομα οι μισοί από αυτούς θα βρεθούν στο δρόμο με τα γνωστά «αξιοκρατικά» κριτήρια της κυβέρνησης αυτό όμως είναι άλλο θέμα).
Και όταν η κυβέρνηση διαπράττει παρανομία η νομιμότητα αποκαθίσταται μόνο με την επιστροφή στην πρότερη κατάσταση. Η πολιτική διαπραγμάτευση για το αν θα προσληφθούν 1000 ή 2000 εργαζόμενοι στο νέο φορέα που θα φτιαχτεί - όπως είπαμε έχει ακόμα προβλήματα σύστασης ως νομικό πρόσωπο - και το αν θα είναι αρμόδιος για το φορέα αυτό ο, πολλαπλά εκτεθειμένος πολιτικά, Κεδίκογλου ή ο φίλα προσκείμενος προς το ΠΑΣΟΚ Παντελής Καψής συνιστούν παζάρια νομιμοποίησης της παρανομίας.
Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, που μέχρι χθες ήταν στο ραδιομέγαρο της Αθήνας, όπως και αυτοί που συνεχίζουν να βρίσκονται στις εγκαταστάσεις της ΕΤ3 και σε άλλους τοπικούς σταθμούς, όσα λάθη κι αν έκαναν, υπερασπίστηκαν τη δημοκρατική νομιμότητα αντί να μπουν σε παζάρια νομιμοποίησης της παρανομίας και της αυθαιρεσίας.
Πολλοί από αυτούς θα πληρώσουν βαρύ τίμημα μιας μακροχρόνιας ανεργίας, πιθανώς να αναγκαστούν να αλλάξουν επάγγελμα δια παντός. 
Για το λόγο αυτό τους οφείλουμε σεβασμό. Για τον ίδιο λόγο η ΠΑΣΟΚική ανακοίνωση είναι μνημείο  μικρότητας.
Ακόμα κι αν ο παραλληλισμός της εισβολής της Αστυνομίας στο ραδιομέγαρο με την εισβολή των τανκς στο Πολυτεχνείο το 1973 εμπεριέχει μια υπερβολή - και εμπεριέχει - οφείλει να είναι σεβαστός.

Γιάννης Χρυσοβέργης


 

Το παλιό μου παλτό

«Μα επιτέλους, δεν θα φοράω αμπέχωνο για όλη μου τη ζωή», είπε η κυρία στο συνάδελφο που την επέκρινε για τη θέση της απέναντι στην κινητοποίηση των διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Αθηνών και για τη γενικότερη αλλαγή στάσης της απέναντι στο συνδικαλισμό και στην πολιτική, κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Ο διάλογος αυτός διαδραματίστηκε στην προχθεσινή συνέλευση των διδασκόντων της Σχολής Θετικών Επιστημών, όπου ήταν εμφανής η αντιπαράθεση για το κατά πόσον αξίζει να υποστηριχτεί η απεργιακή κινητοποιηση των διοικητικών, μπροστά στον κίνδυνο απώλειας του διδακτικού εξαμήνου και στα προβλήματα που έχουν εμφανιστεί ως προς την ερευνητική δραστηριότητα πολλών διδασκόντων.

Σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει το which side are you on (στίχος από βορειοαμερικάνικο τραγούδι της δεκαετίας του’30). Αν δηλαδή θα πρέπει να νιαστείς πρώτα για τους ανθρώπους που χάνουν τη δουλειά τους, μετά από τους οποίους μάλιστα μπορεί να έρθει και η δική σου σειρά, ή αν θεωρείς πιο σημαντική την εύρυθμη λειτουργία του πανεπιστημίου (όσο εύρυθμη μπορεί να είναι μετά από ένα κύμα απολύσεων, διαθεσιμοτήτων και αποψίλωσης από ανθρώπινο δυναμικό) και την ομαλή διεκπεραίωση των προσοδοφόρων ερευνητικών προγραμμάτων. Ο καθένας μας ας κάνει τη δική του αξιολόγηση...

Την ατάκα για το αμπέχωνο τη θυμάμαι από τη δεκαετία του’80. Ήταν τότε που ο ριζοσπαστισμός των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων είχε υποχωρήσει και μια γενιά που είχε πρωταγωνιστήσει στο αντιδικτατορικό κίνημα είχε ήδη ολοκληρώσει τις σπουδές της και ξεκινούσε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στο πανεπιστήμιο ή σε άλλα επαγγελματικά πεδία. Σε ένα τέτοιο κλίμα αυξανόμενων καταναλωτικών απαιτήσεων και πίστης στη δυνατότητα για ατομική ανέλιξη, το πρόταγμα της συλλογικότητας φάνταζε παρωχημένο και out για πολλούς «ξύπνιους» που θέλησαν να ακολουθήσουν το ρεύμα των καιρών. Παρωχημένη θεωρήθηκε από κάποιους και η δίμηνη απεργία των εκπαιδευτικών το 1997, καθότι «η εποχή της τραγιάσκας και της υψωμένης γροθιάς έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί». Η ειρωνία είναι ότι αυτή η απεργία επέφερε σημαντικές μισθολογικές αυξήσεις, από τις οποίες επωφελήθηκαν κυρίως αυτοί που δεν είχαν καμμια συμμετοχή στην κινητοποίηση και που δεν έχασαν δεκάρα τσακιστή. Και τί πρότειναν αυτοί που απέρριπταν την απεργία και τη συλλογική διεκδίκηση; Τις δημόσιες σχέσεις και την καλλιέργεια επαφών για πρόσβαση στους κύκλους άσκησης εξουσίας και διαχείρισης του πλούτου («όποιος έχει τον τρόπο του μπορεί να τη βολέψει»).

Και φτάνουμε στη μεγάλη κρίση των τελευταίων ετών. Οι ιθύνοντες δε θέλουν ή δεν έχουν τα περιθώρια να συνεχίσουν μια πολιτική επιλεκτικών παροχών σε επί μέρους κατηγορίες μισθωτών. Ακόμα χειρότερα, απειλείται η εργασιακή ασφάλεια που για πολλούς ήταν, μέχρι πρόσφατα, δεδομένη. Κάτω από τέτοιες συνθήκες η  παθητική στάση («τίποτα δε θα καταφέρουμε») και ο ατομικισμός («δεν αφορά εμένα αυτή η ιστορία») είναι ίσως η χειρότερη επιλογή που μπορεί κανείς να ακολουθήσει.

Μήπως λοιπόν είναι καιρός να ξαναφορέσουν το αμπέχωνο όσοι το είχαν στιβάξει κάπου στο πατάρι; Κάτι τέτοιο υπαινίσσεται ο συμπαθής Λάκης Παπαδόπουλος στο «παλιό μου παλτό» που μπορούμε να ακούσουμε αμέσως παρακάτω.

http://www.youtube.com/watch?v=bPOq4vx6D_E

Βέβαια στο συγκεκριμένο τραγούδι κυριαρχεί η νοσταλγία για τις απεμπολημένες ηθικές αξίες και στάσεις ζωής. Ενώ στους δύσκολους καιρούς που περνάμε τώρα, στη θέση της νοσταλγίας εμφανίζεται επιτακτικά η ανάγκη για συλλογική δράση. «Αυτό που ήσουν κάποτε να γίνεις ξανά».

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης 

ΠΟΙΟΙ ΩΦΕΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΩΝ;

Τίποτα δε μπορεί να αποκλειστεί, ωστόσο το πιθανότερο είναι πως δράστες της δολοφονικής επίθεσης στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο είναι τα μέλη κάποιας οργάνωσης αντάρτικου πόλεων, αριστερής ή αντιεξουσιαστικής, ήδη γνωστής ή νέας.

Επίσης δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η επίθεση αυτή έχει δυο κερδισμένους κι έναν μεγάλο χαμένο.

Οι κερδισμένοι είναι η Χρυσή Αυγή, που αποκτά «μάρτυρες», και η κυβέρνηση Σαμαρά, που με την προσφιλή της θεωρία των δυο άκρων θα επωφεληθεί για να προβεί σε νέες προσπάθειες περιστολής δημοκρατικών ελευθεριών. 

Ο χαμένος είναι η ελληνική κοινωνία, που οδηγείται στη δίνη ενός νέου τύπου εμφυλίου πολέμου, με σημαντικές ομοιότητες προς αυτόν που έζησε η Ιταλία στη δεκαετία του '70.

Δε μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, όπως και δε μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο προβοκάτσιας κάποιου παρακρατικού μηχανισμού σε στενή σύνδεση με τη Χρυσή Αυγή. Όμως ακόμα και αν κάτι από αυτά συμβαίνει και, το σημαντικότερο, αποδειχθεί, οι εντυπώσεις μένουν.

Το κέρδος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ από την επίθεση είναι προφανές. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ξεχνιέται. Αποκτούν δικούς τους «μάρτυρες». Και παύουν πλέον να είναι «εγκληματική οργάνωση». Γίνονται θύματα. Εφεξής οι συμμορίτες τους θα μπορούν να δέρνουν και να σκοτώνουν και να επικαλούνται τη «νόμιμη άμυνα». Και ο ισχυρισμός τους αυτός θα έχει κάποια πέραση.

Το, βραχυπρόθεσμο είναι η αλήθεια,  όφελος της κυβέρνησης Σαμαρά είναι επίσης προφανές. Η αγαπημένη της θεωρία των δυο άκρων αποκτά υπόσταση. Πλέον, η οποιαδήποτε κοινωνική αντίδραση μπορεί να βαφτιστεί «τρομοκρατική δραστηριότητα».   

Ενδεικτική των κυβερνητικών διαθέσεων είναι η εισβολή, παρουσία εισαγγελέα, ισχυρής αστυνομικής δύναμης στο σπίτι και στο γραφείο του τέως υπουργού και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Μιχάλη Καρχιμάκη και η κατάσχεση εγγράφων που είχαν χρησιμοποιηθεί για τον κοινοβουλευτικό έλεγχο, σχετικά με τις τηλεφωνικές υποκλοπές της περιόδου 2004-2005, προκειμένου να του απαγγελθούν κατηγορίες για «δημοσιοποίηση απορρήτων κρατικών μυστικών». Το μήνυμα είναι  σαφές. Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος δεν είναι πλέον στο απυρόβλητο, ακόμα κι πρόκειται για βουλευτές που ανήκουν στο «πολιτικά ορθό τόξο».

Χώρια που, ακριβώς τις ημέρες που επρόκειτο να λάβει τέλος  το παραμύθι της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» με τους δανειστές και να ανακοινωθούν τα επόμενα οριζόντια μέτρα, ξαφνικά όλα τα ΜΜΕ - προσοχή, όχι ο κόσμος - θα αρχίσουν να ασχολούνται με άλλα πράγματα.

 Πέρα από το τι θα επιθυμούσε ο καθένας μας όμως το πιο πιθανό είναι πως οι δράστες της δολοφονικής επίθεσης στα γραφεία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι μέλη κάποιας οργάνωσης ανταρτών πόλεων, είτε γνωστής, είτε πρωτοφανέρωτης.

Σε αυτή την περίπτωση η χώρα οδηγείται σε έναν άτυπο εμφύλιο πόλεμο, με πολλές αναλογίες προς αυτόν που έγινε στην Ιταλία στη δεκαετία του '70. Όπου φασιστικές παρακρατικές ομάδες και ένοπλες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, συγκρούονταν μεταξύ τους, με τους κρατικούς μηχανισμούς, ενίοτε δε στοχοποιούσαν ανυποψίαστους πολίτες.

 Τους τελευταίους στοχοποιούσαν συστηματικά οι ακροδεξιές οργανώσεις, όπως στην έκρηξη στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια με τους 80 νεκρούς και τους 200 τραυματίες το καλοκαίρι του 1980 ή η έκρηξη στο εξπρές Ρώμης - Μονάχου με 12 νεκρούς λίγο καιρό πριν. Αλλά δεν είχαν λείψει και οι «παράπλευρες απώλειες» σε αρκετές επιθέσεις των Ερυθρών Ταξιαρχιών. 

Η εμφάνιση τέτοιου είδους ένοπλων οργανώσεων στο χώρο της Αριστεράς, οι οποίες πιθανότατα θα ξεπεράσουν κατά πολύ σε μαζικότητα τις ολιγάριθμες ομάδες που είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα, θα είναι σε σημαντικό βαθμό αποτέλεσμα της οξύτατης οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης που ζει η χώρα.

Σε μικρότερο βαθμό θα είναι αποτέλεσμα συναισθητικής αντίδρασης στη βία των συμμοριών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

Αλλά σε σημαντικό βαθμό θα είναι αποτέλεσμα της αναποτελεσματικής πολιτικής στρατηγικής και τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ (για το ΚΚΕ δεν είναι δυνατό να συζητάει κανείς). Ο οποίος αδυνατεί να προσφέρει στην κοινωνία μια πειστική πρόταση αντίστασης στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται από κυβέρνηση, εγχώριο και ξένο μεγάλο κεφάλαιο.

Οι εξεζητημένα, πολλές φορές, υψηλοί τόνοι δεν μπορούν να κρύψουν την αδυναμία εύρεσης του σωστού μείγματος κοινοβουλευτικής και κοινωνικής δράσης που θα προσφέρει στην κοινωνία ελπίδα όραμα και στόχους.

Είναι γεγονός ότι το στοίχημα αυτό δεν είναι εύκολο για κανένα κόμμα, πολύ περισσότερο για ένα κόμμα που πέρασε μέσα σε λιγότερους από έξι μήνες από το 6% σε δημοσκοπική πρόθεση ψήφου στο 26,9% σε πραγματική ψήφο.

 Και είναι φυσικό, σε τέτοιες περιπτώσεις,η προσπάθεια διεύρυνσης του πολιτικού ακροατηρίου προς πιο συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας να οδηγεί σε «κάθοδο από το τραίνο» κάποιους που την εκλαμβάνουν ως προδοσία.

Εκείνο που δεν είναι φυσικό αντιθέτως είναι να αφήνεται να εννοηθεί πως η κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα έρθει εξ ίσου φυσιολογικά με την πτώση από το δέντρο του ώριμου φρούτου και πως γι αυτό αρκεί να μαϊμουδίζει ο Αλέξης Τσίπρας το στυλ του Ανδρέα Παπανδρέου.

Εκείνο που δεν είναι φυσικό είναι να μην εκπονείται ένα σχέδιο Β' για την περίπτωση  που οι Ευρωπαίοι εταίροι, στην απόφαση μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να ζητήσει γενικευμένη πολιτική επαναδιαπραγμάτευση, απαντήσουν με τον τρόπο που απάντησαν το 2011 στο Βενιζέλο και τώρα στο Σαμαρά: «βρες τα με τους υπηρεσιακούς παράγοντες».

Η πρόσφατη κριτική του Μανώλη Γλέζου στην ηγεσία του κόμματος για τις αδυναμίες του πολιτικού προγράμματος ήταν παραπάνω από εύστοχη.

Από το πώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα απαντήσει - ή δεν θα απαντήσει - στα παραπάνω θέματα, από το αν θα μπορέσει να πείσει μια αγανακτισμένη νεολαία ότι αξίζει τον κόπο να συνταχθεί με ένα εναλλακτικό σχέδιο πολιτικής, θα εξαρτηθεί αν η τάση κάποιων νέων στο χώρο της Αριστεράς να «πάρουν τα όπλα» θα πάρει τη μορφή κοινωνικού φαινομένου ή αν θα παραμείνει περιθωριακό φαινόμενο.

Και, φυσικά, από το αν θα ανοίξει, στις τάξεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μια συζήτηση για την αξία του μη βίαιου κοινωνικού αγώνα. Που δεν ταυτίζεται, όπως στρεβλά πιστεύουν στην ελληνική Αριστερά, με τη νομιμοφροσύνη. Αυτά όμως δυστυχώς στην Ελλάδα είναι «ψιλά γράμματα».

Γιάννης Χρυσοβέργης