ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΚΡΙΣΗ... ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΚΡΙΣΙΕΣ

Δε θα γράψω για τη γεμάτη κούφια λόγια ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στη Θεσσαλονίκη. Τις υποσχέσεις προς κάθε κατεύθυνση, τη τζάμπα εθνικοπατριωτική μαγκιά, τη βαριά κουβέντα, που εδώ και 18 μήνες μασουλάει σαν τσίχλα, περί «επαναδιαπράγμάτευσης του μνημονίου», όταν κερδίσει τις εκλογές. Και μόνο το ότι το κόμμα του αδυνατεί ν' αυξήσει τα δημοσκοπικά του ποσοστά, ενώ το ΠΑΣΟΚ πέφτει ραγδαία από τη μια δημοσκόπηση στην άλλη, μου αρκεί.

Δε θα γράψω για τους νέους εξοργιστικούς φόρους που επιβάλλει η κυβέρνηση, η οποία με περίσσεια αλαζονεία, απειλεί να «κόψει το ρεύμα» - γιατί όχι και τα οπίσθια μιας και πήρε φόρα; - στις εκατοντάδες χιλιάδες των οικογενειών που αδυνατούν να τους πληρώσουν. Το θλιβερό 16% που δίνουν στο ΠΑΣΟΚ όλες οι δημοσκοπήσεις μου αρκεί.

Δε θα γράψω για τον πολλά βαρύ κι ασήκωτο Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης που, ευθυς μετά την υπογραφή και ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος διακήρυττε, συνάμενος-κουνάμενος όπου στεκόταν κι όπου πατούσε, πως θα το «ακυρώσει με πολιτκή διαπραγμάτευση». Η θλιβερή του εικόνα το βράδυ της Κυριακής, όταν ανέλαβε να ανακοινώσει τα επόμενα φορομπηχτικά μέτρα και τις απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, καθώς και το παραλήρημά του κατά πάντων μου αρκούν.

Δε θα γράψω για τις «αντικαπιταλιστικές» διατριβές της γ.γ. του ΚΚΕ, που είχε ένα αποστομωτικό επιχείρημα για όσους της ζήτησαν τα ρέστα για τις απολύσεις των εργαζομένων της ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ: «η ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ είναι καπιταλιστική επιχείρηση». Γιατί «έξεστι τοις Κλαζομενίοις ασχημονείν». 

Ούτε θα γράψω για τον αλαζονικό και χωρίς περιεχόμενο καταγγελτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί να αποκτήσει κοινωνική απήχηση, τις αντικοινωνικές συμπεριφορές των «ηρωικών ταξιτζήδων», των «ηρωικών νταλικέρηδων», και κάθε άλλης «ηρωικής» συντεχνίας, που χάνει κάθε δίκιο επειδή ακριβώς επιλέγει αντικοινωνικές μεθόδους διεκδίκησης των όποιων αιτημάτων της. 

Θα γράψω για το χαμόγελο των ανθρώπων που έχει χαθεί. Στο δρόμο, στις καφετέριες - παλιά τις λέγαμε καφενέδες - στα μέσα μεταφοράς, στη δουλειά, στα μαγαζιά. 

Γιατί αυτό το χαμένο χαμόγελο, δείχνει βαθιά συλλογική κατάθλιψη. Κι αν ως ένα βαθμό η κατάθλιψη αυτή είναι δικαιολογημένη από την απότομη κατακρήμνιση του εισοδήματος,  η αδυναμία - ή μήπως απουσία βούλησης - των ανθρώπων να την αντιμετωπίσουν, η αδυναμία να αστειαυτούν, να χαμογελάσουν, δείχνει ανθρώπους παραιτημένους από τη διεκδίκηση μιας καλύτερης μοίρας. 

Κι όταν τα άτομα παραιτούνται, όταν αντί να σκεφτούν τι πρέπει να κάνουν, με ποιους θα πάνε και ποιους θ' αφήσουν, σπεύδουν στα φαρμακεία και καταναλώνουν με τις χούφτες τα αγχολυτικά και τα αντικαταθλιπτικά, παραιτείται σύσσωμη η κοινωνία από τη διεκδίκηση ενός μέλλοντος.

Θα γράψω για τους - κάθε μέρα περισσότερους - ανθρώπους, που περιμένουν κάθε μεσημέρι να τελειώσει η λαϊκή αγορά, για να πάνε να μαζέψουν όσα οι μανάβηδες πετούν, γιατί είναι έτοιμα να χαλάσουν κι αν τα πάρουν θα τους χαλάσουν το υπόλοιπο εμπόρευμα. 

Για τους ανθρώπους που περιμένουν έξω από τα συνοικιακά σουπερμάρκετ, λίγο πριν κλείσουν, για να μαζέψουν ληγμένα τυριά, κρέατα, αλλαντικά και ό,τι άλλο τρόφιμο οι υπάλληλοι πάνε στους κάδους των σκουπιδιών.

Θα γράψω για τους άπορους που σχηματίζουν ατελείωτες ουρές, στα συσσίτια των Δήμων και της Εκκλησίας για ένα πιάτο φαγητό κάθε μεσημέρι. Εικόνες άγνωστες σε όσους γεννηθήκαμε μετά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '50, που τις ξέραμε μονάχα από φωτογραφικά λευκώματα του παρελθόντος, και που επιστρέφουν ως εφιαλτική πραγματικότητα.

Θα γράψω για τα νέα παιδιά που εργάζονται ατέλειωτες ώρες, χωρίς ασφάλιση, για ελάχιστα χρήματα, το μεγαλύτερο μέρος από τα οποία παρακρατάται ως φόρος εισοδήματος, ως εισφορές στον ΟΑΕΕ, ως τέλος επιτηδεύματος. Που δε μπορούν να δουν ένα μέλλον σ' αυτή τη χώρα κι ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν κακήν-κακώς, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Θέλω να γράψω για την ανάγκη, σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ετοιμαζόμαστε να πορευτούμε, να χτίσουμε εξωθεσμικούς μηχανισμούς αλληλεγγύης, να ενώσουμε τις λιγοστές δυνάμεις για την αντιμετώπιση των αντιξοοτήτων, να μοιραστούμε τις αγωνίες και τις ελπίδες.
Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να μπορέσουμε να αντισταθούμε στον εξευτελισμό στον οποίο μας ωθούν πολιτικές δυνάμεις για τις οποίες τα κέρδη των λίγων έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από τις ζωές των πολλών.

Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να  παρακάμψουμε μια Αριστερά, η οποία έχει καταληφθεί εξ εφόδου από μια κακοαναθρεμένη κρατικοδίαιτη μεσοαστική τάξη κι αναζητεί επαναστάσεις στα όνειρά της μιας και δεν τολμά να συγκρουστεί με τίποτα που θα έθετε σε κίνδυνο την καταναλωτική της υστερία.

Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να γίνει η χρεοκοπία εφαλτήριο για να χτίσουμε μια κοινωνία ποιοτικής - και όχι υστερικά καταναλωτικής -  ευημερίας, για τους πολλούς.

Γιάννης Χρυσοβέργης