Νίλντα

Δε ζητούσε πολλά από τη ζωή της. Έναν άνθρωπο μόνο για να τη στηρίζει και ένα παιδί. Και έλαχε ο άνθρωπός της να είμαι εγώ.

Από την αρχή η σχέση μας ήταν με προβλήματα. Στα πρώτα χρόνια, ανησυχία εξαιτίας του ότι έμενε στη χώρα χωρίς χαρτιά. Αγώνας για μια άδεια παραμονής, μαζί με το τρέξιμο για το βιοπορισμό. Κι’εκεί που ξεκινούσα την πανεπιστημιακή μου καριέρα και λέγαμε πως ανασάναμε, ανέκυψε η αρρώστεια στα μάτια και η απώλεια του μεγαλύτερου μέρους της όρασης. Μεγάλη στενοχώρια και πρακτική διάλυση της οικογένειας για δυόμιση χρόνια, λόγω της αναγκαστικής της παραμονής στις Φιλιππίνες για θεραπεία. Μετά επανασύνδεση και επιστροφή σε κάποια ομαλότητα που όμως δεν κράτησε πολύ. Νέα προβλήματα υγείας και για τους δυο μας.

Έδειξε καρτερικότητα από την πλευρά της και προσπαθούσε να διατηρήσει το χιούμορ της και την καλή της διάθεση. «Έχω πίστη στο Θεό» μου είχε πει και «προσπαθώ να μην τρελλαθώ». Και αυτήν την πίστη και την καλή διάθεση προσπάθησε να την κρατήσει μέχρι το τέλος.

Μας ήταν ξαφνικός ο θάνατός της όμως, κακά τα ψέμματα, ο οργανισμός της είχε αποδυναμωθεί. Να δεχτούμε άραγε ότι τουλάχιστον τώρα βρήκε την ησυχία της; Όσο για μένα και την Αιμιλία, έχουμε ακόμα ζωή μπροστά μας να πορευτούμε, με όλες τις ελπίδες, τις αγωνίες και τις όμορφες αναμνήσεις μας από τον άνθρωπο με τον οποίο μοιραστήκαμε τη ζωή μας για πολλά χρόνια.

Καλό ταξίδι καλή μου. Και δε θα σε ξεχάσουμε.

Μπομπ Ντύλαν. Για το κατευώδιο...

https://www.youtube.com/watch?v=db94u6R7pLk

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης    

ΣΥΝΝΕΦΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΕ ΟΣΜΗ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ

Στη διάρκεια των τελευταίων δυο ετών οι ελληνοτουρκικές σχέσεις κατρακύλησαν στην προ του καλοκαιριού του 1999 κατάσταση.

Το ενδεχόμενο ενός «θερμού επεισοδίου» γίνεται ολοένα μεγαλύτερο κι ο κίνδυνος να κακοφορμίσει και να εξελιχτεί σε πόλεμο διόλου αμελητέος.

Η ελληνική κι η κυπριακή κυβέρνηση εισπράττουν τα επίχειρα της υπερτίμησης του «όπλου των υδρογονανθράκων» και των μύθων με τους οποίους βαυκαλιζόμαστε, δεκαετίες τώρα, Έλληνες κι Ελληνοκύπριοι. 

Στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας FINANCIAL TIMES  δημοσιεύεται ένα ενδιαφέρον άρθρο, στο οποίο διατυπώνεται η εκτίμηση πως στην Ανατολική Μεσόγειο τείνει να διαμορφωθεί μια αντιτουρκική συμμαχία, με στόχο, σε πρώτη φάση, τον αποκλεισμό της Τουρκίας από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία δυο χρόνια, τόσο η κυβέρνηση Σαμαρά, όσο και οι κυβερνήσεις Χριστόφια - Αναστασιάδη δεν έκρυψαν ούτε στιγμή την πρόθεσή τους, μέσω της προσέγγισης με το Ισραήλ, σε πρώτη φάση, και με την Αίγυπτο, μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου της χώρας από το Στρατό, στη συνέχεια, για αποκλεισμό της Τουρκίας από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων.

Η μεν κυβέρνηση Σαμαρά είδε σε αυτή τη στρατηγική  την ευκαιρία μιας ρεβάνς για την άτακτη ανάκρουση πρύμνας και την εγκατάλειψη σε μια νύχτα του «εθνικοπατριωτικού σχεδίου» για ανακήρυξη ΑΟΖ - χωρίς την παραμικρή προηγούμενη διαβούλευση με την Τουρκία - στο Αιγαίο, το Μάρτιο του 2013, όταν ο υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ ενημέρωσε τον Αλέξη Τσίπρα ότι τέτοια ενέργεια θα προκαλούσε «τη βίαιη αντίδραση της Τουρκίας».

Οι δε κυβερνήσεις των Χριστόφια - Αναστασιάδη είδαν σε αυτή τη στρατηγική τη χρυσή ευκαιρία να επιβάλουν στην Τουρκία μια λύση του Κυπριακού κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των Ελληνοκυπρίων.

Κινούμενοι Έλληνες και Ελληνοκύπριοι σε αυτή την κατεύθυνση αγνόησαν προκλητικά, τόσο τα οικονομικά δεδομένα, όσο και τις προθέσεις της αμερικανικής διπλωματίας σχετικά με την εκμετάλλευση των επίμαχων κοιτασμάτων.

Επίσης αγνόησαν προκλητικά τις δυνατότητες αντίδρασης της Τουρκίας και το δυσμενή, πρωτίστως λόγω της χρεοκοπίας και των δυο χωρών, γι' αυτές στρατιωτικό συσχετισμό δυνάμεων καθώς, σε περίπτωση σύρραξης, το ενδεχόμενο να είναι καθηλωμένη στο έδαφος η μισή ελληνική πολεμική αεροπορία, ελλείψει καυσίμων, ανταλλακτικών και πυρομαχικών είναι παραπάνω από πιθανό (βλ. Η ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΟΙ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ και ΚΥΠΡΙΑΚΟ: ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΧΑΜΗΛΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΥΣ)

Ως προς τα οικονομικά δεδομένα ήταν εξ αρχής σαφές ότι η οικονομικότερη μεταφορά του αερίου της ανατολικής Μεσογείου στην Ευρώπη είναι με αγωγό στην ξηρά μέσω Τουρκίας. Και για το λόγο αυτό η προτιμότερη για τις εταιρείες που έχουν πάρει τα δικαιώματα εξόρυξης.

Αντ' αυτού η κυπριακή κυβέρνηση έδωσε προτεραιότητα στην κατασκευή σταθμού υγροποίησης στην Κύπρο, έως ότου, πριν δεκαπέντε μέρες, εκπρόσωπος της κοινοπραξίας που έχει αναλάβει τις έρευνες για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου εξήγησε, στη Λευκωσία ότι οι γνωστές ποσότητες αερίου δεν επιτρέπουν μια τόσο ακριβή επένδυση. 

Έκτοτε Αθήνα και Λευκωσία επιδίδονται σε ασκήσεις επί χάρτου με παρανοϊκά σενάρια, είτε για κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού από την Κύπρο στην Κρήτη και από εκεί στην ηπειρωτική Ελλάδα, είτε για κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού μέχρι την Αίγυπτο, όπου υπάρχουν μονάδες υγροποίησης αερίου.

Ως προς τις προθέσεις της αμερικανικής διπλωματίας, η δήλωση του Αμερικανού αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν, που παραθέτει το σχετικό άρθρο της FINANCIAL TIMES είναι ενδεικτική: «Εμπεριέχει (το φυσικό αέριο) την υπόσχεση για ενίσχυση της σταθερότητας και της ευημερίας, μέσα από τη συνεργασία του Ισραήλ, της Τουρκίας, της Ελλάδας, της Κύπρου και, ελπίζουμε, μια μέρα, και του Λιβάνου...επίσης έχει τη δυνατότητα να ενισχύσει την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης». 

Σε αυτό το πλαίσιο είναι σαφές πως η μόνη πιθανή πολιτική αντίδραση των ΗΠΑ - και όχι μόνο - σε μια ελληνοτουρκική κρίση, θα είναι μια πολιτική ίσων αποστάσεων. Εξ ου και η σύμπνοια προς αυτή την κατεύθυνση, του ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ, του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ και, φυσικά, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Σε ό,τι δε αφορά στους στρατιωτικούς συσχετισμούς, η κατάσταση για τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είναι γνωστή κι ανάλογη της κατάστασης των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων το 2002, όταν χρεοκοπημένη ήταν η Τουρκία.

Υπό αυτές τις συνθήκες η προώθηση ενεργειών που μοιραία θα προκαλούσαν την έντονη αντίδραση της Τουρκίας, μηδέ των στρατιωτικών μέσων εξαιρουμένων, προσκρούει σε κάθε έννοια λογικής. 

Εκτός κι αν η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση πιστεύουν ότι θα «καθαρίσουν» το Ισραήλ και η Αίγυπτος για πάρτη τους, πράγμα που, στην καλύτερη των περιπτώσεων, συνιστά αφέλεια. Διότι, μπορεί οι Αιγύπτιοι στρατοκράτες να έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με την Τουρκία, όμως η επιχειρησιακή ικανότητα των δυνάμεών τους περιορίζεται σε καθήκοντα εσωτερικής καταστολής. Όσο για το Ισραήλ, θέλει πολλή φαντασία για να πιστεύει κανείς ότι θα διαθέσει στρατιωτικές δυνάμεις σε μια ελληνοτουρκική σύγκρουση.

Τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν ήταν άγνωστο. Όμως τόσο η ελληνική, όσο και η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση, τα αγνόησαν επιδεικτικά, συμπεριφερόμενες ως υπερδυνάμεις. Ογκώδης άγνοια; Θηριώδης βλακεία; Ή μήπως συνδυασμός και των δυο εδραζόμενος στη βαθιά πεποίθηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων ότι είμαστε ο περιούσιος λαός του Θεού;

Σε αυτό το πλαίσιο ο κλονισμός της υγείας του Νίκου Αναστασιάδη, - ενός πολιτικού που, παρά τα σοβαρά του λάθη στο χειρισμό του εν λόγω ζητήματος, είναι μακράν ο σοβαρότερος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας - και η προβλεπόμενη μακρά απουσία του για λόγους υγείας, δεν προοιωνίζει τίποτα το θετικό, μιας και αφήνει μοναδικό παίκτη τον Αντώνη Σαμαρά.

Ο οποίος, στη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας υπήρξε πάντα πρωταθλητής καρπαζοεισπράκτορας. Και όταν μεν πουλάει τζάμπα μαγκιά στην Τρόικα, μπορεί οι συνέπειες να είναι σοβαρές, είναι όμως ανατάξιμες. Αν όμως προκαλέσει πόλεμο, που είναι ικανός να το κάνει, μόνο και μόνο  επειδή θεωρεί εαυτόν σύγχρονο Ελευθέριο Βενιζέλο και για να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία, τα πράγματα γίνονται σοβαρά. Γιατί αυτή τη φορά το τίμημα δε θα είναι παραπάνω φόροι, αλλά νεκροί, πρόσφυγες και, πιθανότατα, σημαντικές εδαφικές απώλειες για την Ελλάδα (η Κυπριακή Δημοκρατία απλώς θα πάψει να υφίσταται).

Εδώ πρέπει να επισημανθεί και ο κίνδυνος η κρίση αυτή να σκάσει στα χέρια της επόμενης κυβέρνησης που, βάσει των δημοσκοπήσεων, θα έχει βασικό κορμό το ΣΥΡΙΖΑ.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα κληθεί να διαχειριστεί, κατά πάσα πιθανότητα ένα δύσκολο διμέτωπο αγώνα. Και ο κίνδυνος να παρασυρθεί από τις βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις περί «περιούσιου λαού του θεού» είναι υπαρκτός, ιδίως στην περίπτωση που θα έχει ως σύμμαχο τους ΑΝΕΛ (πράγμα εξόχως απευκταίο για κάθε λογικό άνθρωπο, αλλά σε αυτές τις συνθήκες όλα γίνονται πιθανά).
Το ότι σε ερώτηση επί του θέματος ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης απάντησε ότι  «απόλυτη προτεραιότητα είναι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» είναι ενθαρρυντικό. Αλλά δε προσφέρεται και για βεβαιότητες, στους επόμενους πολύ ρευστούς μήνες.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΜΗ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

 Παγιδευμένη αφ' ενός στους ευσεβείς της πόθους και στην επικοινωνιακή της πολιτική και αφ' ετέρου στην μη τήρηση όσων έχει δεσμευτεί - με τη συμφωνία του Νοεμβρίου 2012 με την Τρόικα -  η κυβέρνηση, εκλιπαρεί τους δανειστές για πίστωση χρόνου και για επιστροφή της Τρόικας.

Το «success story», σε συνδυασμό με την οργανωμένη αναβλητικότητα στην εφαρμογή των όσων σφαγιαστικών για την κοινωνία μέτρων προέβλεπε ρητά η συμφωνία με την Τρόικα και τα οποία, προσβάλλοντας βάναυσα την κοινή λογική και βιάζοντας την ελληνική γλώσσα είχαν βαφτιστεί «μεταρρυθμίσεις», υπήρξε από τις αρχές του 2013 ο ένας από τους δυο πυλώνες  της πολιτικής της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου (1).  

Όλο αυτό το διάστημα η κυβέρνηση προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο, ωραιωποιώντας οικονομικά μεγέθη που δεν επιδέχονται μακιγιάρισμα - μιας και χάρη σε μια από τις λίγες ορθές επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου, που μετέτρεψε τη χειραγωγούμενη Εθνική Στατιστική Υπηρεσία σε ανεξάρτητη αρχή με την επωνυμία Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), η κυβέρνηση δε μπορεί πλέον να «πειράζει» κατά βούληση τα  στατιστικά στοιχεία - και καθυστερώντας τις οδυνηρές και πολιτικά επιζήμιες αποφάσεις , που αφορούσαν στην πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, στην άρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς, στις αυτόματες περικοπές συντάξεων κ.λ.π.

Έτσι, θριαμβολόγησε για το «πρωτογενές πλεόνασμα», πανηγύρισε έξαλλα την «επάνοδο της χώρας στις αγορές» την περασμένη άνοιξη - μια κίνηση που ήταν λογικό να γίνει, αλλά που, επειδή ακριβώς ήταν δοκιμαστική, δεν έπρεπε να συνοδευτεί από πανηγυρισμούς - προανήγγειλε, εν χορδαίς και οργάνοις, την «πρόωρη έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο» και γιόρτασε, την επιστροφή, μετά από έξι χρόνια ύφεσης, της χώρας στην άνάπτυξη.

Δυστυχώς όμως υπάρχουν κάποιοι αριθμοί, οι οποίοι διέψευδαν οικτρά τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς και ήταν θέμα χρόνου να σπάσει η φούσκα του «success story».

Ας ξεκινήσουμε από τα διαβόητα  «πρωτογενή πλεονάσματα» του 2013, που ανήλθε σε 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ(2) και του 2014, που στο δεκάμηνο Ιανουαρίου Οκτωβρίου άγγιξε τα 2,405 δισεκατομμύρια ευρώ (3). Αυτά περιλαμβάνουν και τα 20 τουλάχιστον δισεκατομμύρια ευρώ των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο, οι οποίες δημιουργήθηκαν στη θητεία αυτής της κυβέρνησης. Και ναι μεν λογιστικά εγγράφονται στο ενεργητικό του κρατικού ισολογισμού, όμως δεν υπάρχουν στα ταμεία του Κράτους.

Ας δούμε τώρα την «επιστροφή στην ανάπτυξη», μετά από έξι χρόνια ύφεσης. Η επιστροφή αυτή συνοδεύεται από αποπληθωρισμό για 20 συνεχόμενους μήνες (4), από μείωση των εξαγωγών και αύξηση των εισαγωγών για 15 συνεχόμενους μήνες (5), από μείωση της βιομηχανικής παραγωγής το Σεπτέμβριο κατά 5,1% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2013 (6), από μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας το Σεπτέμβριο κατά 7,1% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2013 (7), με το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου σταθερά πάνω από το 8%,  και με το 7,4% των παιδιών υποσιτισμένα (8).

Βεβαίως αυξήθηκαν οι τουριστικές αφίξεις κατά 22,3% στην  περίοδο Ιανουαρίου - Σεπτεμβρίου 2014, όμως ο κύκλος εργασιών των τουριστικών επιχειρήσεων αυξήθηκε μόλις κατά 11,1% (9). Επ' αυτού ενδεικτικά είναι και τα στοιχεία της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ) σχετικά με τις επιπτώσεις του τουρισμού στο λιανεμπόριο (10). Με βάση αυτά τα στοιχεία ο κύκλος εργασιών των εμπορικών επιχειρήσεων στις τουριστικές περιοχές μειώθηκε παρά την αύξηση των τουριστικών αφίξεων. Χαρακτηριστικό είναι δε το παράδειγμα της Χαλκιδικής, όπου, ενώ οι αφίξεις αυξήθηκαν κατά 15%, ο κύκλος εργασιών του λιανεμπορίου μειώθηκε κατά 30%.

Είναι επίσης γεγονός ότι η ανεργία έχει σταματήσει να αυξάνεται (11) και δείχνει κάποια πρώτα σημάδια αποκλιμάκωσης (25,9% τον Αύγουστο του 2014, έναντι 27,8% τον Αύγουστο του 2013). Όμως στον αριθμό των ανέργων δεν περιλαμβάνονται οι 50.000 των μακροχρόνια ανέργων, οι οποίοι εντάσσονται στα εξάμηνα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, χωρίς ένσημα, με μόνη παροχή ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη και αντί αμοιβής ένα προνοιακό επίδομα 350-400 ευρώ μηνιαίως (προγράμματα αναμφισβήτητα χρήσιμα, που όμως δε μπορούν να θεωρηθούν απασχόληση). Η απένταξή των ανθρώπων αυτών από τους εργαζόμενους οδηγεί την ανεργία στο 26,9%-27%.

Ακόμα χειρότερες είναι οι προοπτικές αποκλιμάκωσής της. Σύμφωνα με έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας για την Ελλάδα (12), με την αισιόδοξη πρόβλεψη μέσης ετήσιας ανάπτυξης κατά 2%, η ανεργία θα επανέλθει στο προ κρίσης επίπεδο το 2027. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα αν η δημιουργία θέσεων εργασίας αυξάνεται με ετήσιο ρυθμό 1,3% (ο μέσος ευρωπαϊκός ρυθμός της προ της κρίσης δεκαετίας). Στην περίπτωση αυτή η ανεργία θα φθάσει στο προ της κρίσης επίπεδο, μόλις το 2034.

Όλα αυτά τα στοιχεία της πραγματικής οικονομίας προκάλεσαν το σκάσιμο της φούσκας του «success story» και τη δημοσκοπική κατρακύλα των δυο εταίρων της κυβέρνησης.

Δίπλα σε αυτά όμως βρίσκεται και ένα τραγικό τους λάθος. Πίστεψαν ότι η υποστήριξη που, σκανδαλωδώς, τους παρείχαν οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι και τα χτυπήματα στην πλάτη, των Ευρωπαίων ηγετών, σήμαιναν μια χωρίς όρους υποστήριξη και θεώρησαν δεδομένη την πίστωση χρόνου για την μη υλοποίηση των δεσμεύσεων που είχαν αναλάβει έναντι των δανειστών. Πλανήθηκαν πλάνην οικτράν. 

Διότι δεν αντελήφθησαν ότι η υποστήριξη αυτή δεν οφείλονταν σε άλλους λόγους, παρά στο γεγονός ότι είχαν δεσμευτεί να μετατρέψουν την Ελλάδα σε «ειδική οικονομική ζώνη», με μισθούς Κίνας, εργασιακά και ατομικά δικαιώματα Κίνας, περιβαλλοντική προστασία Κίνας. Πίστεψαν πως οι Ευρωπαίοι εταίροι τους θα τους αντιμετώπιζαν ως «δικά τους καθάρματα» (13)

Τώρα οι αντισυμβαλλόμενοί τους απαιτούν, με τίμημα ένα ντροπιαστικό τέλος της πολιτικής σταδιοδρομίας των κυβερνώντων, την εφαρμογή των υποσχέσεών τους.  Και δεν πρόκειται να κάνουν πίσω στην απαίτηση τους, προκειμένου να αρχίσουν τη διαπραγμάτευση με την επόμενη κυβέρνηση, από όσο το δυνατόν πιο χαμηλά. 

 Γιάννης Χρυσοβέργης

Σημειώσεις

(1) Στον δεύτερο πυλώνα της κυβερνητικής πολιτικής, την καλλιέργεια εμφυλιοπολεμικού κλίματος, μέσω της ταύτισης της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την «τρομοκρατία» και της διασποράς, από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ψευδών ειδήσεων σε βάρος της έχουμε αναφερθεί κατ' επανάληψη.

(2) Ανακοίνωση EUROSTAT, 23 Απριλίου 2014.

(3) Ανακοίνωση του ΥΠΟΙΚ, 13 Νοεμβρίου 2014.

(4) Τον Σεπτέμβριο ο αποπληθωρισμός έφθασε το -0,8%. Ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ, 10 Νοεμβρίου 2014.

(5) Τον Σεπτέμβριο οι εξαγωγές μειώθηκαν κατά 8,7% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2013, ενώ οι εισαγωγές αυξήθηκαν κατά 7,4%. Ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ, 7 Νοεμβρίου 2014.

(6)  Ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ, 10 Νοεμβρίου 2014.

(7)  Ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ, 10 Νοεμβρίου 2014.

(8) Ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ, 18 Νοεμβρίου 2014.

(9) Δελτίο Τύπου της Τράπεζας της Ελλάδος, 21 Νοεμβρίου 2014. 

(10) Δελτίο Τύπου ΕΣΕΕ, 9 Σεπτεμβρίου 2014.

(11) Ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ, 13 Νοεμβρίου 2014.

(12) Διεθνής Οργανισμός Εργασίας, Παραγωγικές Θέσεις Εργασίας για την Ελλάδα, σ. 3.

(13) Προσφιλής χαρακτηρισμός του Χένρι Κίσιντζερ για τους κάθε λογής φιλοδυτικούς δικτάτορες της δεκαετίας του '60 και του '70.

Η ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΟΙ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ

Εν μέσω κλιμακούμενης κρίσης στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία επιλέγει την όξυνση στην Κύπρο, προκαλώντας έκδηλη ανησυχία σε ελληνική και κυπριακή κυβέρνηση.
Οι οποίες  αιφνιδιασμένες  αντιδρούν με τρόπο που δείχνει απουσία στόχων και στρατηγικής έναντι της Τουρκίας.

Η τουρκική βίαιη αντίδραση στην έναρξη των ερευνών της κυπριακής κυβέρνησης για υδρογονάνθρακες έπιασε στον ύπνο  τόσο την ελληνική όσο και την κυπριακή πλευρά.
Οι μέχρι τώρα αντιδράσεις των δυο κυβερνήσεων αποδεικνύουν ότι, σε μια περίοδο όπου τα δεδομένα μεταβάλλονται καθημερινά, η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση είχαν βασίσει τη στρατηγική τους σε μια σειρά από λανθασμένες ή υπερεκτιμημένες παραδοχές και στην υποτίμηση της σημασίας της κρίσης στη Μέση Ανατολή.
Η πρώτη από αυτές ήταν πως αρκούσε η ανάθεση των ερευνών για τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων σε ισραηλινά και αμερικανικά συμφέροντα για την αποτροπή μιας βίαιης τουρκικής αντίδρασης.
Η δεύτερη αφορούσε στην πεποίθηση ότι, από τη στιγμή που τα κυπριακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων, έμελλε να συνεισφέρουν σημαντικά  - πράγμα το οποίο μέχρι τώρα μάλλον δεν έχει αποδειχθεί με τρόπο μη αποδεχόμενο αμφισβήτηση - στην ενεργειακή ανεξαρτητοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη Ρωσία, τυχόν παρεμπόδιση της εκμετάλλευσής τους από την Τουρκία θα προκαλούσε την άμεση και έντονη αντίδραση σύσσωμης της Δύσης.
Με αυτές τις δυο παραδοχές η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση πορεύτηκαν σε πλήρη μακαριότητα εδώ και δυο σχεδόν χρόνια, αγνοώντας προκλητικά όλες τις ενδείξεις.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν έλαβε υπ' όψιν της ότι η κατηγορηματική άρνηση των ΗΠΑ να δεχτούν την μονομερή ανακήρυξη ελληνικής ΑΟΖ στο Αιγαίο - η οποία μάλιστα εκδηλώθηκε με τη μορφή «προειδοποίησης» του Αμερικανού υφυπουργού εξωτερικών προς τον Αλέξη Τσίπρα, στη διάρκεια εθιμοτυπικής τους συνάντησης, ότι «τυχόν μονομερής ανακήρυξη ελληνικής ΑΟΖ στο Αιγαίο θα προκαλέσει τη βίαιη αντίδραση της Τουρκίας» - θα μπορούσε να σημαίνει επίσης και την απροθυμία τους να ασκήσουν πίεση στην Τουρκία σε περίπτωση ανάλογης κρίσης στην Κύπρο.
Ακόμα η ελληνική, αλλά και οι κυπριακές κυβερνήσεις των Χριστόφια - Αναστασιάδη, υιοθέτησαν μια στατική άποψη για τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, που τις ήθελε «ψυχρές» λόγω της  «κρίσης των Τουρκοϊσραηλινών σχέσεων». 
Το ότι οι Αμερικανοί δεν χαίρονται για την πολιτική ανεξαρτησία του Ερντογάν δε χωράει αμφιβολία. Όμως από αυτό μέχρι το σημείο να μη βλέπει κανείς ότι ο Ερντογάν όλα αυτά τα χρόνια - με εξαίρεση της άρνησή του, το 2003,  να επιτρέψει τη διέλευση αμερικανικών χερσαίων δυνάμεων από τη χώρα του για να επιτεθούν στο Ιράκ από βορρά - ουδέποτε έχει συγκρουσθεί με τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή, υπάρχει τεράστια απόσταση. Και είναι απορίας άξιο το γιατί, τόσο η ελληνική, όσο και οι κυπριακές κυβερνήσεις, βαυκαλίζονταν όλο αυτό το διάστημα με την πεποίθηση ότι «αν οι Τούρκοι κάνουν τους άγριους θα βρουν μπροστά τους το Ισραήλ και τις ΗΠΑ».
Πολύ χειρότερα δε, αγνόησαν προκλητικά την καταιγιστική κλιμάκωση της κρίσης στη Συρία και στο Ιράκ, με όλες τις ανακατατάξεις που αυτή θα μπορούσε να επιφέρει στη στρατηγική σημασία της μιας ή της άλλης χώρας.
Βρέθηκαν έτσι αμφότερες χωρίς ξεκάθαρη τακτική - για στρατηγική ούτε λόγος να γίνεται - απέναντι στην αποστολή του ερευνητικού σκάφους Barbaros, με τη συνοδεία πλοίων του στόλου στην κυπριακή ΑΟΖ. Τρέμουν ένα θερμό επεισόδιο, διότι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως αυτό, αφ' ενός δεν είναι απίθανο, αφ' ετέρου υπάρχει κίνδυνος ουδείς να το αποτρέψει, αν και ουδείς στη Δύση το επιθυμεί. Και βεβαίως, με δεδομένη την οικονομική κατάσταση Ελλάδας και Κύπρου, η πολιτική έκβαση ενός θερμού επεισοδίου είναι προδιαγεγραμμένη.
Η θέση Ελλάδας και Κύπρου υπό αυτές τις συνθήκες είναι δεινή. Η αντίδραση του νέου γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ στις εκκλήσεις Βενιζέλου για «κατανόηση των ελληνικών θέσεων», μιας και η Ελλάδα «ακόμα και σε συνθήκες κρίσης δαπανά για την άμυνα πολύ παραπάνω από το 2% που ζητά από τα κράτη μέλη η Συμμαχία», ήταν μια παραίνεση  «προς όλα τα μέρη να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση, διότι η Συμμαχία πρέπει να αντιμετωπίσει εξωτερικές απειλές, τη Ρωσία και το Ισλαμικό Κράτος, και πρέπει να είναι ενωμένη».
Στο ίδιο κλίμα, αν και πιο διπλωματικές, ήταν οι αντιδράσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ στις ελληνικές και κυπριακές εκκλήσεις για πιέσεις προς την Τουρκία.
Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται σαφές πως το δίλημμα που τίθεται για την ελληνική και την κυπριακή κυβέρνηση είναι αν θα υποχωρήσουν για να μη γίνει θερμό επεισόδιο ή αφότου γίνει θερμό επεισόδιο.
Είναι επίσης σαφές ότι τα περιβόητα κοιτάσματα της κυπριακής ΑΟΖ κινδυνεύουν να γίνουν από εργαλείο πίεσης προς την Τουρκία θηλειά στο λαιμό της ελληνικής και της κυπριακής κυβέρνησης (Βλ. ΚΥΠΡΙΑΚΟ: ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΧΑΜΗΛΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΥΣ)
Σε αυτό ακριβώς το κλίμα και με την Τουρκία να θέτει ευθέως ζήτημα «είτε συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, είτε θεσμοθέτηση της διχοτόμησης του νησιού», Ελλάδα και Κύπρος καλούνται να προσδιορίσουν ποιο είναι το αποδεκτό όριο απωλειών και τι ακριβώς ανταλλάγματα, ποσοτικά και ποιοτικά, επιθυμούν, στη διαπραγμάτευση για το μέλλον της Κύπρου.
Καλό θα ήταν δε, με δεδομένο ότι η όποια λύση θα είναι πολύ χειρότερη για τους Ελληνοκύπριους από το Σχέδιο Ανάν, που μετά βδελυγμίας απέρριψαν πριν από δέκα χρόνια, να αρχίσει η συζήτηση μήπως η διχοτόμηση με κάποιους όρους, οι οποίοι πρέπει να προσδιοριστούν, είναι μια πιο αποδεκτή λύση.
Βεβαίως, στην περίπτωση της διχοτόμησης οι μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι Τουρκοκύπριοι, μιας και, ανεπαισθήτως και παραδόξως, η Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (που εμείς οι Έλληνες αποκαλούμε «ψευδοκράτος») έχει κατακτήσει περισσότερη και ποιοτικότερη Δημοκρατία από την Τουρκία. Αυτό όμως είναι άλλου παππά Ευαγγέλιο. Και το χειρότερο, μη εκμεταλλεύσιμο από την ελληνοκυπριακή πλευρά. Η «περήφανη απόρριψη» του Σχεδίου Ανάν έχει αφήσει κι εδώ το αποτύπωμά της.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Πολιτικός κινημτογράφος

Η δεκαετία του’70 ήταν μια δεκαετία ριζοσπαστικοποίσης πολλών, νέων κυρίως, ανθρώπων,  που στράφηκαν στην ένοπλη δράση με όλες τις συνέπειες που είχε αυτή η επιλογή, σε διάφορες κοινωνίες και σε διάφορες συνθήκες. Κι’εμείς ζήσαμε και ζούμε ακόμα, σε κάποιο βαθμό, τα δικά μας «μολυβένια χρόνια», για τα οποία ο καθένας μας μπορεί να έχει τη δική του ερμηνεία και να κάνει τη δική του αποτίμηση. Και υπάρχουν ενδιαφέρουσε ταινίες που μπορούν να δώσουν ερεθίσματα για έναν τέτοιο προβληματισμό.

Η «Λέσχη Εκτός Γραμμής», Στρατηγοπούλου 7 & Μαυρικίου, κάπου κοντά στη διασταύρωση Χ. Τρικούπη και Λασκάρεως (κέντρο Αθήνας) διοργανώνει μια σειρά προβολών με ταινίες που αναφέρονται στο ένοπλο κίνημα διαφόρων χωρών και στον τρόπο αντιμετώπισής του από την εξουσία. Κάμποσες από αυτές ίσως να τις έχουμε δει, κάποιες άλλες όχι.  Στον παρακάτω σύνδεσμο υπάρχει το πρόγραμμα των προβολών και γίνεται μια σύντομη παρουσίασή τους. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο να δούμε ορισμένες απ’αυτές.

http://rednotebook.gr/2014/10/politiki-kai-via/?utm_source=Newsletter+Red&utm_campaign=71a5fa9f2f-RSS_EMAIL_CAMPAIGN&utm_medium=email&utm_term=0_8d4a8f2e2

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΟΙ ΚΑΤΡΑΠΑΚΙΕΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΥΡΙΖΑ

Η επιτυχία - και η συνακόλουθη μακρά πολιτική κυριαρχία - ή η αποτυχία με συνοπτικές διαδικασίες - και η εξαφάνιση με ταχείς ρυθμούς από το πολιτικό σκηνικό - της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθούν στους πρώτους τρεις με έξι μήνες της διακυβέρνησής της.

Με μοναδικό κρίσιμο μέγεθος την ικανότητα της νέας κυβέρνησης να διαχειριστεί την εμπόλεμη κατάσταση που θα δημιουργηθεί στο εσωτερικό της χώρας, ενόσω θα διαρκούν οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.

Η εξευτελιστική επιστροφή της κυβέρνησης Σαμαρά στη «νομιμοφροσύνη του Μνημονίου» μετά τις πρόσφατες κατραπακιές από δανειστές και αγορές προσφέρεται για μια σειρά από χρήσιμα συμπεράσματα.

Το πρώτο είναι ότι οι δανειστές δεν παίρνουν στα σοβαρά τις ελληνικές κυβερνήσεις. Έχουν την πεποίθηση πως με την πρώτη καρπαζιά θα βάλουν την ουρά στα σκέλια και θα υπογράψουν λευκά χαρτιά.

Είναι γεγονός ότι η εμπειρία τους δικαιώνει. Από τη «διαπραγμάτευση με το πιστόλι στο τραπέζι» του Γιώργου Παπανδρέου την άνοιξη του 2010, μέχρι την «άρνηση» του υπουργού Οικονομικών Ευ. Βενιζέλου να συναντηθεί με την Τρόικα και τις επί ένα μήνα απελπισμένες εκκλήσεις του προς αυτήν να επιστρέψει στην Ελλάδα το φθινόπωρο του 2011 και  την υπογραφή του δεύτερου Μνημονίου από τον «αντιμηνμονιακό» Αντώνη Σαμαρά, πριν το εγκρίνει η Βουλή, χωρίς πολλές αντιρρήσεις το Γενάρη του 2012, τα παραδείγματα είναι πολλά.

Αν σε αυτά προστεθεί η «εθνικά υπερήφανη», στάση της ελληνοκυπριακής Βουλής, το Μάρτιο του 2013, που μετατράπηκε μέσα σε μια εβδομάδα σε μια εξ ίσου «εθνικά υπερήφανη» αποδοχή του Κυπριακού Μνημονίου, είναι σαφές ότι οι λεονταρισμοί του Μεγαλέξανδρου Σαμαρά όλο το καλοκαίρι για επικείμενες, «μονομερείς πρωτοβουλίες πρόωρης εξόδου από το Μνημόνιο», μάλλον συγκαταβατικά χαμόγελα προκαλούσαν μεταξύ των εκπροσώπων των δανειστών.

Το μόνο ειλικρινές σε όλα αυτά είναι ο σπαραγμός του Μεγαλέξανδρου Σαμαρά, ο οποίος συνειδητοποιεί πως οι ίδιοι άνθρωποι που τον έχρισαν κατ' όνομα πρωθυπουργό - γιατί πραγματικός πρωθυπουργός ήταν ο Γιάννης Στουρνάρας, τον οποίο διαδέχθηκε ο Γκίκας Χαρδούβελης - ετοιμάζονται να τον πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Όμως αυτό είναι άλλου παππά Ευαγγέλιο.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως ο μόνος τρόπος για να αποφασίσουν οι δανειστές να διαπραγματευτούν μια αλλαγή πορείας της Ελλάδας είναι να συμβεί κάτι που θα τους τρομάξει και να τους πείσει ότι αν δεν αποφασίσουν να δώσουν τα καπέλα τους κινδυνεύουν να χάσουν τα κεφάλια τους.
Η υποψία κρίσης της περασμένης εβδομάδας απέδειξε ότι το μοναδικό όπλο μιας ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές παραμένει η απειλή στάσης πληρωμών. Όχι πια λόγω της έκθεσης των ευρωπαϊκών ή άλλων τραπεζών στο ελληνικό χρέος, αλλά λόγω της ασύμμετρης απειλής που μια ελληνική χρεοκοπία αντιπροσωπεύει για τα ιταλικά, τα ισπανικά και, κυρίως, τα γαλλικά ομόλογα.
Το τρίτο συμπέρασμα είναι πως για να πείσει μια ελληνική κυβέρνηση τους δανειστές να διαπραγματευτούν πρέπει από την πρώτη στιγμή να τους πείσει ότι ναι, δεν κολώνει να κηρύξει στάση πληρωμών εντός του ευρώ. Κι ο μόνος τρόπος για να τους πείσει γι αυτό, άρα να αποφύγει την υλοποίηση της απειλής της,  είναι να δείξει πως είναι έτοιμη να τη διαχειριστεί.
Όμως για να γίνει αυτό πρέπει η ελληνική κυβέρνηση, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, να είναι σε θέση να διαχειριστεί επιτυχώς τις συνθήκες οικονομίας πολέμου που θα διαρκέσουν τόσο χρόνο, όσο και οι διαπραγματεύσεις.
Διότι είναι βέβαιο πως κάποιες χιλιάδες πολιτών, που ακόμα διαθέτουν κάποιες καταθέσεις, θα σπεύσουν πατείς με πατώ στις τράπεζες για να τις αποσύρουν. Και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει έτοιμο σχέδιο δράσης για να μείνουν οι καταθέσεις στις τράπεζες. Και πρέπει το σχέδιο αυτό να είναι επιτυχές. 
Διότι είναι βέβαιο πως η εισροή κοινοτικών πόρων θα κοπεί με το μαχαίρι. Παράνομα μεν, αλλά θα κοπεί. Και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει έτοιμο ένα σχέδιο αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης.
Διότι είναι βέβαιο πως οι τουριστικές αφίξεις, για ένα χρόνο τουλάχιστον, θα μειωθούν δραστικά. Κι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι σε θέση να διαχειριστεί τη μείωση του εισερχόμενου συναλλάγματος.
Διότι είναι βέβαιο πως, εξ αιτίας όλων των παραπάνω λόγων και όχι μόνο, θα υπάρξουν ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης, ακόμα και σε τρόφιμα. Κι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πείσει την κοινωνία, με έργα κι όχι με πράξεις, πως οι ελλείψεις αυτές θα είναι παροδικές. 
Επιπλέον πρέπει άμεσα να βρει τρόπο να ταΐσει αυτούς που πεινούν, ώστε ναμην πανικοβληθούν αυτοί που φοβούνται ότι θα πεινάσουν.
Από την επιτυχή αντιμετώπιση όλων των παραπάνω προκλήσεων θα κριθεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να διαπραγματευτεί κάτι καλύτερο με τους πιστωτές της χώρας.
Με την έννοια αυτή  το πρόσφατο  άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη που ζητούσε από το ΣΥΡΙΖΑ να υποσχεθεί αίμα, ιδρώτα και δακρυα ήταν ιδιαίτερα εύστοχο.  
Εξ αιτίας της αποτυχίας του Γιώργου Παπανδρέου να συλλάβει το μέγεθος της κρίσης και να αντιδράσει με τη δέουσα αποφασιστικότητα, υποστήκαμε την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση από την κατάρρευση της Χούντας το 1974.
Τυχόν αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει διάπλατα το δρόμο για την πολιτική κυριαρχία της ακροδεξιάς, είτε με τη μορφή μιας νεοναζιστικής, είτε με τη μορφή μιας στρατιωτικής δικτατορίας.

Γιάννης Χρυσοβέργης 

Συμπαράσταση στη Ντόα

Από ένα email που έλαβα, πληροφορήθηκα για την καμπάνια της Avaaz με αίτημα τη χορήγηση άδειας παραμονής σε μια νεαρή πρόσφυγα από τη Συρία. Λέω να διαβάσουμε το σύντομο κείμενο που ακολουθεί, να μπούμε στη σχετική ιστοσελίδα για πληρέστερη ενημέρωση και, αν συμφωνούμε, να υπογράψουμε.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Στην παρακάτω ηλεκτρονική αίτηση υπογράφουμε για να μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι. Υπογράφουμε επειδή σε αυτό το κορίτσι από τη Συρία οφείλεται ένα πραγματικό θαύμα. Διότι ως κοινωνία της οφείλουμε μια ευκαιρία να πατήσει ξανά γερά στα πόδια της. Υπογράφουμε διότι μονάχα με άδεια παραμονής αυτό το κορίτσι θα μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι της μακριά από την εμπόλεμη και κατεστραμμένη πατρίδα της.

http://fmkritis.wordpress.com/2014/09/27/%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%88%CF%84%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%B1-%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AE/

ΑΠΟ ΤΟ «ΜΑΥΡΟ» ΤΗΣ ΕΡΤ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΗς ΝΕΡΙΤ

Πολύ πιο σοβαρή από την αναίσχυντη λογοκρισία «με εντολή Σαμαρά», που οδήγησε στην παραίτηση τριών υψηλόβαθμων στελεχών της ΝΕΡΙΤ, είναι η εικόνα ενός Πρωθυπουργού εξουσιομανούς και σε κρίση παράνοιας.

Κι ένας τέτοιος άνθρωπος είναι πάντα πολύ επικίνδυνος. Καλό θα είναι λοιπόν η αντιπολίτευση να προετοιμαστεί από τώρα για να αντιμετωπίσει τα χειρότερα. Μήπως και τα αποτρέψει. 

Μια ολόκληρη εβδομάδα πριν από το «επεισόδιο της ΝΕΡΙΤ» η ομιλία του Πρωθυπουργού στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης προβλημάτισε. Ένας πολιτικός λόγος προδικτατορικός, που παρέπεμπε σε ομιλίες βουλευτών της ΕΡΕ στη δεκαετία του '50, και του οποίου η κεντρική ιδέα ήταν ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνιστά εθνικό κίνδυνο. Και αυτό ήταν το στίγμα όλων των ομιλιών του Πρωθυπουργού από εκείνη την ημέρα και μετά.

Στα μισά της περασμένης εβδομάδας  το γραφείο τύπου του Πρωθυπουργού εξέδωσε μια οργίλη ανακοίνωση: «Το άθλιο πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα "Το Ποντίκι", οι εμπνευστές του και όσοι κρύβονται πίσω από τους εμπνευστές του, να γνωρίζουν ότι αυτή η Κυβέρνηση δεν άγεται, ούτε φέρεται, ούτε κάμπτεται από κανέναν».

Εμβρόντητοι οι παραλήπτες αυτού του δελτίου τύπου διαπίστωσαν ότι το επίμαχο πρωτοσέλιδο δεν περιελάμβανε ένα υβριστικό ή συκοφαντικό για το πρόσωπο του Πρωθυπουργού τίτλο, αλλά μια... γελοιογραφία. 

Σε κάποιο αυταρχικό καθεστώς ο διευθυντής του εντύπου κι ο δημιουργός της «ασεβούς» γελοιογραφίας θα συλλαμβάνονταν, θα φυλακίζονταν, ίσως και να εξαφανίζονταν. Σε μια κοινοβουλευτική Δημοκρατία συνηθίζεται ο θιγόμενος να γελάει. Η έκδοση ανακοίνωσης για μια γελοιογραφία συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία. Και ναι μεν είναι γελοία, αλλά όχι για γέλια. Γιατί αναδεικνύει έναν Πρωθυπουργό που έχει χάσει τουλάχιστον την ψυχραιμία του.

Η καταγγελία του διαδικτυακού ΜΜΕ TOC  της Έλλης Στάη, σύμφωνα με την οποία «ο Αντώνης Σαμαράς τηλεφώνησε σε πρόσωπα-κλειδιά στις διοικήσεις κεντρικών ΜΜΕ για να μη μεταδοθεί η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα από τα ιδιωτικά κανάλια», ενώ «ανώτερα κυβερνητικά στελέχη έκαναν τηλεφωνήματα σε εφημερίδες για να υπάρξει επιθετική στάση έναντι της ομιλίας Αλέξη Τσίπρα στα φύλλα της Δευτέρας» δίνει μια άλλη διάσταση στην κυβερνητική παρέμβαση στη ΝΕΡΙΤ.

Ο Πρωθυπουργός αναλαμβάνει προσωπικά την εκστρατεία φίμωσης της αντιπολίτευσης. Στους επόμενους μήνες είναι προφανές ότι το τρίπτυχο «λογοκρισία, παραπληροφόρηση, διασπορά ψευδών ειδήσεων» θα συνιστά την επικοινωνιακή πολιτική της Κυβέρνησης.

Μια τέτοια πολιτική όμως από μόνη της οδηγεί απλώς στη γελοιοποίηση, αν δεν συνοδευτεί από συλλήψεις στελεχών της Αντιπολίτευσης με ψευδείς κατηγορίες, με βία και νοθεία στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Το αν η κυβέρνηση είναι σε θέση να σπρώξει την αυταρχική της κατρακύλα ως τις ακραίες της συνέπειες δεν το γνωρίζουμε. Πιθανότατα όμως θα το επιδιώξει. 

Ευχή όλων μας πρέπει να είναι να πρόκειται για απεγνωσμένες κινήσεις πανικού των απελπισμένων κυβερνώντων. Με τις ευχές όμως πολιτική δε γίνεται. Κι εδώ που φτάσαμε πρέπει να ετοιμαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τα χειρότερα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

 Η αποχή μου από τις δημοσιεύσεις στη διάρκεια ενός καλοκαιριού πυκνού σε γεγονότα οφείλονταν αφ' ενός σε υπερκόπωση, αφ' ετέρου στην απέχθειά μου προς δηλώσεις της μορφής «εγώ τα έλεγα».

Όμως η ζωή συνεχίζεται κι η συμβολή όλων μας στον πολιτικό διάλογο και στην πολιτική αντιπαράθεση είναι επιβεβλημένη. Επιστρέφω λοιπόν «εις τας αιπάλξης, αφοιδός αρθωγραφόν», όπως θα έγραφε και ο αείμνηστος Μποστ.

Πέρασαν δυομισι μήνες από τη μέρα που έκανα την προηγούμενη ανάρτηση στο διαδικτυακό μας αυτό καφενείο. Απουσία χωρίς προηγούμενο στα τεσσεράμισι χρόνια της ύπαρξης του ΑΤΑΚΤΟΥ ΛΟΓΟΥ.

Ένας προφανής λόγος της μακράς αυτής απουσίας ήταν η ανάγκη μου για ανάπαυση, καθώς είχα φτάσει στα όρια της υπερκόπωσης.

Ο δεύτερος λιγότερος προφανής λόγος είναι η επιβεβαίωση, στη διάρκεια αυτού του καλοκαιριού, πολλών προβλέψεων για τις οποίες πολύ θα επιθυμούσα να είχα διαψευσθεί πανηγυρικά. Το να υπενθυμίσω ότι τα είχα προβλέψει δε μου προκαλούσε ποτέ την παραμικρή ικανοποίηση, προς τι λοιπόν να γράψω;

Η απαγόρευση της αναμετάδοσης από τη ΝΕΡΙΤ της ομιλίας του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για πρώτη φορά από τη δεκαετία του '70, που οδήγησε στην παραίτηση του διευθύνοντος συμβούλου της ΝΕΡΙΤ Αντώνη Μακρυδημήτρη και του αναπληρωτή του Ροδόλφου Μορώνη - και οι δυο Νεοδημοκράτες εξ απαλών ονύχων - είναι το κερασάκι στην τούρτα μιας διαδικασίας αποκλεισμού από τα ΜΜΕ κάθε φωνής που «τολμά» να διαφοροποιείται από την πρωθυπουργική «μοναδική αλήθεια», η οποία είχε ξεκινήσει ήδη από το μεσοδιάστημα των δυο εκλογικών αναμετρήσεων του 2012 και κορυφώθηκε με το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ.

Μόλις μια εβδομάδα πριν, με σκηνικό και πάλι τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, είχαμε γίνει μάρτυρες ενός πρωθυπουργικού παραληρήματος αντί ομιλίας, το επιστέγασμα του οποίου ήταν πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εχθρός του Έθνους. Και φαίνεται πως ακόμα είμαστε μονάχα στην αρχή μιας επίθεσης προς την αντιπολίτευση χωρίς όρια και σεβασμό στις επιταγές του συνταγματικού χάρτη της χώρας. Μακάρι να αποτύχουν.

Τις ίδιες ακριβώς ημέρες, στο χώρο της Υγείας, συνέβησαν δυο γεγονότα μοναδικά ως προς τον κυνισμό που τα διέπει.

Το πρώτο ήταν η ανακοίνωση του ΕΟΠΥΥ για διακοπή της κάλυψης μιας σειράς διαγνωστικών εξετάσεων, πολύτιμων για την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου: του τεστ Παπ για γυναίκες κάτω των 21 ετών και της μαστογραφίας για γυναίκες κάτω των 40 ετών. Το μήνυμα είναι σαφές: δικαίωμα στην πρόληψη του καρκίνου έχουν μόνο οι πλούσιοι. Οι άλλοι...

Παράλληλα με νόμο που ψηφίστηκε από το τμήμα διακοπών της Βουλής, η διαχείριση των οικονομικών πόρων όλων των νοσοκομείων περιέρχεται σε μια ανώνυμη εταιρεία που δρα «με αυστηρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια». Το ότι προσωρινά το σύνολο των μετοχών αυτής της εταιρείας θα ανήκει στο Δημόσιο δεν έχει καμιά σημασία. Το πρωταρχικό πλέον θα είναι κερδοφορία της εταιρείας όχι η παροχή υπηρεσιών υγείας στους πολίτες.

Πιο πριν μέσα στο καλοκαίρι με το νόμο για τα δάση  νομιμοποιήθηκαν οι καταπατήσεις και επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς να γίνει το ίδιο με τους καταπατητές του αιγιαλού, μέσω του αντίστοιχου νομοσχεδίου, που, προς το παρόν, έχει αποσυρθεί.

Εκτός συνόρων, στο Κυπριακό συμβαίνει αυτό που πλείστες φορές έχει επισημανθεί. Η ελληνοκυπριακή και, κατ' επέκταση, η ελληνική ηγεσία καλούνται να επιλέξουν μεταξύ μιας θεσμοθετημένης διχοτόμησης του νησιού κατά μήκος της πράσινης γραμμής, στην καλύτερη περίπτωση, σε μια λύση πολύ επαχθέστερη του Σχεδίου Ανάν στη χειρότερη (το Σχέδιο Ανάν παραμένει, κατά την ταπεινή μου άποψη, αφ' ενός η καλύτερη προσφορά που ο διεθνής παράγων πρότεινε ποτέ στους Ελληνοκύπριους, αφ' ετέρου η δικαιότερη πρόταση λύσης του Κυπριακού).

Στην Ουκρανική κρίση επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι φόβοι: η Ουκρανία πλέον, χάρη στους αλαζονικούς χειρισμούς των ηγετών της ΕΕ, μετατράπηκε σε μια δεύτερη Κύπρο, στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα δεύτερο Βιετναμ μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, στη χειρότερη.

Σε κάθε περίπτωση, η ηγεσία της ΕΕ πρόσφερε στον Πούτιν την ευκαιρία που αυτός έψαχνε μανιωδώς προκειμένου να βάλει τέλος στα τελευταία ψύγματα Δημοκρατίας που ακόμα υπάρχουν στη Ρωσία.

Επίσης, με δεδομένη την προφανή ανικανότητά της να διαχειριστεί μια διεθνή κρίση που μόνη της δημιούργησε, απεμπολεί την πολιτική της αυτοτέλεια έναντι των ΗΠΑ, που με τόσους κόπους είχε χτίσει στα τελευταία 25 χρόνια.

Την ίδια στιγμή η Μέση Ανατολή βυθίζεται σε ένα θρησκευτικό πόλεμο χωρίς έλεος μεταξύ σιιτών και σουνιτών, απέναντι στον οποίο ΕΕ και ΗΠΑ αδυνατούν να διαμορφώσουν μια στρατηγική.

Η μόνη χώρα με στρατηγική σε αυτή την κρίση είναι το Ισραήλ. Και η στρατηγική αυτή είναι απλή: εξόντωση των Παλαιστινίων και καταστροφή κάθε οργανωμένης κρατικής οντότητας στα σύνορά του.

Τις επόμενες ημέρες το αποτέλεσμα του αμφίρροπου  δημοψηφίσματος στη σκωτία για την απόσχισή της από το Ηνωμένο Βασίλειο θα δρομολογήσει εξελίξεις που μπορεί να αποβούν καθοριστικές για την επιβίωση της ΕΕ.

Καλό φθινόπωρο

Γιάννης Χρυσοβέργης

Μυρωδιά θάλασσας

“Μυρίζεις τη θάλασσα;” είπε η κυρία στο μικρό παιδί της καθώς περπατούσαν στην παραλία. “Αύριο φεύγουμε και του χρόνου πάλι θα ξαναβρεθούμε εδώ”. Τα λόγια αυτά τα άκουσα καθώς περπατούσα λίγα μέτρα πίσω. Ήταν πριν από δυο χρόνια, τέλος Αυγούστου όπως και τώρα, και ο καθένας μας ετοιμαζόταν να γυρίσει πίσω στη δουλειά και στις υποχρεώσεις. Μελαγχολία και προσαρμογή στους ρυθμούς του χειμώνα.

Εμένα, εκτός από τη δουλειά με περίμεναν και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις. Σοβαρά προβλήματα υγείας, και για μένα και για τη σύζυγο. Αλλεπάλληλες επισκέψεις στα νοσοκομεία και στους γιατρούς. Αγωνία για το πώς θα πάνε τα πράγματα. Ουρές αναμονής για μια εξέταση ή για την έγκριση μιας συνταγής. Αλλά και γνωριμία με άξιους επιστήμονες, που πασχίζουν για το καλύτερο, χωρίς καμια υστερόβουλη απαίτηση, δουλεύοντας σε ιδρύματα που προσπαθούν να κρατήσουν ένα επίπεδο περίθαλψης μέσα σε μια δυσμενέστατη οικονομική συγκυρία. Και η περιπέτεια συνεχίζεται...

Και μαζί με αυτά και κάποιες καλές εξελίξεις που σου δίνουν κουράγιο να συνεχίσεις. Μια επαγγελματική προαγωγή για μένα και μια επιτυχία της κόρης μου στις πανελλαδικές εξετάσεις. Η αίσθηση ότι οι προσπάθειες δεν πάνε χαμένες και μπορούν τα πράγματα να πάνε καλύτερα.

Φέτος μπόρεσα να κάνω κάποιες ήσυχες διακοπές στην ίδια παραλία και να απολαύσω την καλοκαιρινή ραθυμία και τη μυρωδιά της θάλασσας. Ελπίζοντας ότι με περιμένουν ακόμα πολλά τέτοια καλοκαίρια. Οψόμεθα... 

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Έτος 2525

Το 1964, ένας άγνωστος τότε μουσικός, ο Richard Evans, έγραψε ένα τραγούδι που οι στίχοι του μιλούσαν για τις ζοφερές προοπτικές της ανθρωπότητας εξαιτίας της αλόγιστης ανάπτυξης της τεχνολογίας και της κατασπατάλησης των γήινων φυσικών πόρων. Η καλλιτεχνική αυτή δημιουργία έμεινε στα αζήτητα για μια τετραετία και το 1968 ηχογραφήθηκε από μια όχι ιδιαίτερα γνωστή δισκογραφική εταιρία. Ο Evans είχε ήδη φτιάξει ένα συγκρότημα με τον Denny Zager και άλλους και οι δυο τους εμφανίζονταν στα φωνητικά. Ο τίτλος του τραγουδιού ήταν «in the year 2525» και το κομμάτι άρχισε να παίζεται σε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η μεγάλη επιτυχία όμως ήρθε το 1969, όταν η RCA το ηχογράφησε στα δικά της στούντιο και το προώθησε σε όλον τον κόσμο. Κι’εμείς το ακούσαμε ως πιτσιρικάδες. Για να το θυμηθούμε λίγο...

http://www.youtube.com/watch?v=1FgSmdfRUus

Νομίζω πως η RCA έκανε τη σωστή κίνηση στο σωστό χρόνο: από το 1968 είχε παιχτεί στους κινηματογράφους το «2001, η Οδύσσεια του Διαστήματος», του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και ήδη γινόταν πολύς λόγος για της προοπτικές της διαστημικής περιπέτειας και για τις συνέπειές  της στην ανθρώπινη ζωή. Και, ως αποκορύφωμα, στις 20 Ιουλίου του 1969 ο κόσμος είδε από τις τηλεοράσεις την προσελήνωση του Απόλλων 11 και τον πρώτο στην ιστορία αστροναύτη να πατάει πάνω στο σεληνιακό τοπίο. Θαυμασμός για το επίτευγμα, απομυθοποίηση ενός ουράνιου σώματος που επί αιώνες υμνήθηκε ως κάτι το μαγευτικό και απρόσιτο για τα ανθρώπινα μέτρα και προβληματισμός για το πού πάμε ως ανθρωπότητα. Όλα αυτά τα έβγαζαν οι απλοϊκοί, κατά τα άλλα, στίχοι του τραγουδιού και αυτό ίσως εξηγεί το γιατί ο σκοπός του έχει εγγραφεί στη μνήμη μας.

45 χρόνια μετά από την κατάκτηση της Σελήνης και την ευρεία κυκλοφορία του τραγουδιού των Zager και Evans, βρισκόμαστε μάρτυρες μιας εξελισσόμενης κλιματικής αλλαγής, που μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες. Μερικοί λένε ότι η γη δε γλυτώνει την καταστροφή και η λύση είναι η μετανάστευση σε άλλον πλανήτη. Η ίδια η διαστημική τεχνολογία έχει μπει στη ζωή μας με διάφορους τρόπους και οι συγκυρίες το έφεραν να γίνει η μελέτη της δορυφορικής εικόνας το επάγγελμά μου. Όσο για τους Zager και Evans, δεν κατάφεραν να κάνουν άλλη επιτυχία και εδώ και χρόνια έχουν αποσυρθεί από το καλλιτεχνικό κύκλωμα. Ας είναι. Μέσα σε λίγους στίχους τα είπαν όλα...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης  

ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ ΕΦΕΔΡΟΙ: ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΜΕ

Αναδημοσιεύω από τον ιστότοπο του Συλλόγου Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό «Ιντιφάντα» τη δημόσια δήλωση 50 Ισραηλινών εφέδρων που αρνούνται να υπηρετήσουν ξανά στον ισραηλινό στρατό.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Lo-Meshartot και αναδημοσιεύτηκε από την εφημερίδα Washington Post .

Προς όσους θα ανασηκώσουν τους ώμους λέγοντας «σιγά το πράμα» (ξέρω ότι είναι πολλοί αυτοί στους κύκλους των Ελλήνων «επαναστατών») τους υπενθυμίζω ότι αυτοί οι 50 - άμποτε να γίνουν περισσότεροι - με αυτή τους την υπογραφή καταδίκασαν εαυτούς σε πολύμηνες φυλακίσεις.

Επίσης υπενθυμίζω σε όσους αντέδρασαν στις αναφορές μου περί αντιεβραϊκών συναισθημάτων της Αριστεράς στην Ελλάδα σε πρόσφατη ανάρτηση με τίτλο «Το ταμπού του αντιεβραϊσμού στην Ελλάδα», αποστέλλοντάς μου αναλύσεις για τη φύση του σιωνισμού - με τις οποίες οφείλω να σημειώσω ότι συμφωνώ, απλώς θεωρώ ότι ο σιωνισμός σε τίποτα δεν υπολείπεται σε βαρβαρότητα του ελληνικού ή οποιουδήποτε άλλου εθνικισμού - ότι η ταύτιση των Εβραίων ή των Ισραηλινών συλλήβδην με τους σιωνιστές συνιστά αντιεβραϊκό στερεότυπο. 

Στο μόνο που θα συμφωνήσω μαζί τους είναι ότι οι σιωνιστές συνιστούν τη συντριπτική πλειοψηφία των Ισραηλινών. Τόσο πλειοψηφία, όσο πλειοψηφία συνιστούν και στην Ελλάδα οι «ελληναράδες».

Καλή ανάγνωση

 

Γιάννης Χρυσοβέργης 

Όποτε ο ισραηλινός στρατός καλεί τις εφεδρείες – οι οποίες αποτελούνται από πρώην στρατιώτες – υπάρχουν διαφωνούντες, αρνητές και άτομα που βγαίνουν αδικαιολογήτως απόντα μεταξύ των στρατιωτών που καλούνται στον πόλεμο. Τώρα που το Ισραήλ έχει στείλει στρατεύματα στη Γάζα και πάλι, και οι εφεδρείες καλούνται να υπηρετήσουν, δεκάδες αρνούνται να λάβουν μέρος.

Είμαστε πάνω από 50 Ισραηλινοί/ες που ήμασταν κάποτε στρατιώτες και τώρα διακηρύσσουμε την άρνησή μας να είμαστε μέρος των εφεδρειών. Είμαστε αντίθετοι στον Ισραηλινό Στρατό και το νόμο υποχρεωτικής στράτευσης. Εν μέρει, επειδή βρίζουμε την τωρινή στρατιωτική επιχείρηση. Αλλά οι περισσότεροι από τους υπογράφοντες πιο κάτω είναι γυναίκες και δεν θα πολεμούσαν στη μάχη. Για μας, ο στρατός είναι προβληματικός για λόγους πολύ ευρύτερους από την «Επιχείρηση Protective Edge» ή ακόμα και την κατοχή. Λυπούμαστε για τη στρατιωτικοποίηση του Ισραήλ και τις πολιτικές διακρίσεων του στρατού. Ένα παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες συχνά υποβιβάζονται σε χαμηλόβαθμες γραμματειακές θέσεις. Άλλο ένα είναι το σύστημα επιλογής που κάνει διακρίσεις ενάντια στους Μιζραχί (εβραίοι των οποίων οι οικογένειες κατάγονται από αραβικές χώρες) εμποδίζοντάς τους να εκπροσωπούνται δίκαια μέσα στις πιο διακεκριμένες μονάδες του στρατού. Στην ισραηλινή κοινωνία η μονάδα κάποιου και η θέση του καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την επαγγελματική σταδιοδρομία στην μετέπειτα πολιτική ζωή.

Για μας, η τωρινή στρατιωτική επιχείρηση και ο τρόπος με τον οποίο η στρατιωτικοποίηση επηρεάζει την ισραηλινή κοινωνία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Στο Ισραήλ, ο πόλεμος δεν είναι απλώς πολιτική με άλλα μέσα – αντικαθιστά την πολιτική. Το Ισραήλ δεν είναι πια ικανό να σκεφτεί μια λύση σε μια πολιτική σύγκρουση παρά μόνο με όρους σωματικής δύναμης∙ δεν είναι περίεργο που είναι επιρρεπές σε ατέρμονους κύκλους φονικής βίας. Και όταν ρίχνουν τα κανόνια, καμιά κριτική δεν μπορεί να ακουστεί.

Αυτή η έκκληση, για καιρό στα σκαριά, είναι ιδιαιτέρως επείγουσα εξαιτίας της κτηνώδους στρατιωτικής επιχείρησης που λαμβάνει τώρα χώρα στο όνομά μας. Και παρόλο που οι μάχιμοι στρατιώτες είναι γενικά εκείνοι που διεξάγουν το σημερινό πόλεμο, η δουλειά τους δεν θα ήταν δυνατή χωρίς πολλούς διοικητικούς ρόλους στους οποίους πολλοί/ες από εμάς υπηρετήσαμε. Έτσι εάν υπάρχει ένας λόγος να αντιταχθούμε στις πολεμικές επιχειρήσεις στη Γάζα, υπάρχει επίσης ένας λόγος να αρνηθούμε τον ισραηλινό στρατιωτικό μηχανισμό ως σύνολο. Αυτό είναι το μήνυμα αυτής της έκκλησης:

«Ήμασταν στρατιώτες σε ένα ευρύ φάσμα μονάδων και θέσεων στον ισραηλινό στρατό – ένα γεγονός για το οποίο έχουμε μετανιώσει, επειδή, κατά τη θητεία μας, ανακαλύψαμε ότι οι στρατιώτες που δρουν στα κατεχόμενα εδάφη δεν είναι οι μόνοι που εφαρμόζουν τους μηχανισμούς ελέγχου πάνω στις παλαιστινιακές ζωές. Στην πραγματικότητα,ολόκληρος ο στρατός εμπλέκεται. Γι’ αυτόν το λόγο, αρνούμαστε τώρα να συμμετάσχουμε στα εφεδρικά μας καθήκοντα και υποστηρίζουμε όλους όσους αρνούνται όταν καλούνται για θητεία.

Ο ισραηλινός στρατός, ένα θεμελιώδες κομμάτι των ζωών των Ισραηλινών, είναι επίσης η δύναμη που κυριαρχεί πάνω στους Παλαιστίνιους που ζουν στα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1967. Όσο υπάρχει σ’ αυτήν του την τωρινή δομή, ο λόγος και η νοοτροπία μας ελέγχουν: Διαιρούμε τον κόσμο σε καλό και κακό σύμφωνα με τις κατηγορίες που θέτει ο στρατός∙ ο στρατός λειτουργεί ως η κορυφαία αρχή για το ποιος έχει μεγαλύτερη αξία στην κοινωνία και ποιος μικρότερη – ποιος είναι πιο υπεύθυνος για την κατοχή, ποιος επιτρέπεται να εκφράζει την αντίστασή τους και ποιος όχι, και πώς επιτρέπεται να το κάνουν. Ο στρατός παίζει κεντρικό ρόλο σε κάθε σχέδιο δράσης και πρόταση που συζητιέται σε εθνική συζήτηση, κάτι που εξηγεί την απουσία οποιουδήποτε πραγματικού επιχειρήματος για μη-στρατιωτικές λύσεις στις συγκρούσεις που έχει εγκλωβιστεί το Ισραήλ με τους γείτονές του.

Οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας στερούνται τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματά τους. Ζουν κάτω από ένα διαφορετικό νομικό σύστημα από τους εβραίους γείτονές τους. Αυτό δεν είναι σφάλμα αποκλειστικά των στρατιωτών που επιχειρούν σε αυτά τα εδάφη. Αυτοί οι στρατιώτες δεν είναι, έτσι, οι μόνοι που υποχρεούνται να αρνηθούν. Πολλοί από εμάς υπηρετήσαμε σε υποστηρικτικούς ρόλους διαχείρισης και γραφειοκρατίας∙ εκεί ανακαλύψαμε πωςολόκληρος ο στρατός βοηθά στην άσκηση καταπίεσης στους Παλαιστίνιους.

Πολλοί στρατιώτες που υπηρετούν σε μη-μάχιμους ρόλους αρνούνται να αντισταθούν επειδή πιστεύουν ότι οι πράξεις τους, συχνά ρουτινιάρικες και κοινότυπες, απέχουν από τα βίαια αποτελέσματα αλλού. Και πράξεις που δεν είναι κοινότυπες – για παράδειγμα αποφάσεις για τη ζωή ή το θάνατο Παλαιστινίων γίνονται σε γραφεία πολλά χιλιόμετρα μακριά από τη Δυτική Όχθη – είναι απόρρητες, και έτσι είναι δύσκολο να υπάρξει δημόσια συζήτηση γι’ αυτές. Δυστυχώς, δεν αρνηθήκαμε πάντα να εκτελέσουμε τα καθήκοντα που μας ανέθεσαν, και με αυτόν τον τρόπο κι εμείς, επίσης, συμβάλλαμε στις βίαιες πράξεις του στρατού.

Κατά τη διάρκεια της θητείας μας στο στρατό, γίναμε μάρτυρες (ή συμμετείχαμε) στην συμπεριφορά διακρίσεων του στρατού: οι δομικές διακρίσεις εναντίον των γυναικών, που ξεκινούν με την αρχική επιλογή και ανάθεση ρόλων∙ η σεξουαλική παρενόχληση που είναι μια καθημερινή πραγματικότητα για κάποιες από εμάς∙ τα κέντρα απορρόφησης μεταναστών που εξαρτώνται από ένστολη στρατιωτική υποστήριξη. Κάποιοι από εμάς είδαν επίσης από πρώτο χέρι πως η γραφειοκρατία εσκεμμένα διοχετεύει φοιτητές τεχνικούς σε τεχνικές θέσεις, χωρίς να τους δίνει τη δυνατότητα να υπηρετήσουν σε άλλους ρόλους. Μας έθεσαν σε εκπαίδευση ανάμεσα σε ανθρώπους που έμοιαζαν και ακούγονταν όπως κι εμείς, παρά αναμιχθήκαμε και κοινωνικοποιηθήκαμε όπως ισχυρίζεται πως κάνει ο στρατός.

Ο στρατός προσπαθεί να παρουσιάσει τον εαυτό του ως ένα θεσμό που καθιστά δυνατή την κοινωνική κινητικότητα – ένα σκαλοπάτι για την ισραηλινή κοινωνία. Στην πραγματικότητα διαιωνίζει το διαχωρισμό. Πιστεύουμε πως δεν είναι τυχαίο ότι εκείνοι που προέρχονται από οικογένειες μεσαίων και υψηλών εισοδημάτων βρίσκονται σε μονάδες πληροφοριών που αποτελούν την ελίτ, και από εκεί συχνά φεύγουν για να δουλέψουν σε τεχνολογικές εταιρίες με υψηλούς μισθούς. Πιστεύουμε πως δεν είναι τυχαίο πως όταν στρατιώτες από τις μονάδες συντήρησης όπλων ή επιμελητείας λιποτακτούν ή φεύγουν από τον στρατό, συχνά οδηγούμενοι από την ανάγκη να υποστηρίξουν οικονομικά τις οικογένειές τους, αποκαλούνται «κοπανατζήδες». Ο στρατός καθιερώνει μια εικόνα του «καλού Ισραηλινού» που στην πραγματικότητα αντλεί την εξουσία του υποτάσσοντας άλλους. Η κεντρική θέση του στρατού στην ισραηλινή κοινωνία, και αυτή η εξιδανικευμένη εικόνα που δημιουργεί, δουλεύουν από κοινού για να σβήσουν τις κουλτούρες και τους αγώνες των Μιζραχί, των Αιθιόπων, των Παλαιστινίων, των Ρώσων, των Δρούζων, των Υπερ-Ορθόδοξων, των Βεδουίνων, των γυναικών.

Όλοι μας συμμετείχαμε, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, σε αυτήν την ιδεολογία και λάβαμε μέρος στο παιχνίδι του «καλού Ισραηλινού» που υπηρετεί πιστά το στρατό. Σε μεγάλο βαθμό η θητεία μας πράγματι προώθησε τις θέσεις μας σε πανεπιστήμια και την αγορά εργασίας. Κάναμε διασυνδέσεις και επωφεληθήκαμε από τη ζεστή αγκαλιά της ισραηλινής συναίνεσης. Αλλά για τους παραπάνω λόγους, αυτά τα οφέλη δεν άξιζαν το κόστος.

Κατά το νόμο, κάποιοι/ες από εμάς είμαστε ακόμα καταγεγραμμένοι/ες ως μέρος των εφεδρικών δυνάμεων (άλλοι κατάφεραν να κερδίσουν απαλλαγές ή τους δόθηκαν όταν απολύθηκαν), και ο στρατός διατηρεί τα ονόματά μας και τις προσωπικές μας πληροφορίες, όπως και τη νομική δυνατότητα να μας διατάξει να «υπηρετήσουμε». Αλλά δε θα συμμετάσχουμε – με κανέναν τρόπο.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που οι άνθρωποι αρνούνται να υπηρετήσουν στον Ισραηλινό Στρατό. Έχουμε ακόμα και διαφορές στο υπόβαθρο και τα κίνητρα για τα οποία υπογράψαμε αυτήν την επιστολή. Παρόλα αυτά, απέναντι στις επιθέσεις σε εκείνους που αντιστέκονται στην υποχρεωτική στράτευση, υποστηρίζουμε τους αρνητές: τους τελειόφοιτους που έγραψαν μια επιστολή διακήρυξης άρνησης, τους υπερ-ορθόδοξους που διαμαρτύρονται για τον νέο νόμο υποχρεωτικής στράτευσης, τους Δρούζους αρνητές, και όλους εκείνους που η συνείδηση, η προσωπική ή οικονομική κατάσταση δεν τους επιτρέπει να υπηρετήσουν. Υπό το πρόσχημα μιας συζήτησης περί ισότητας, αυτοί οι άνθρωποι αναγκάζονται να πληρώσουν το τίμημα. Όχι πια.»

 Ακολουθούν οι υπογραφές των 50 εφέδρων

Να κάνουμε κάτι για τη Γάζα

Αυτές τις μέρες είμαστε μάρτυρες, για άλλη μια φορά, της επίθεσης του ισραηλινού στρατού στη λωρίδα της Γάζας, που μέχρι τώρα έχει προκαλέσει εκατοντάδες θύματα. Μπορούμε άραγε ως πολίτες να κάνουμε κάτι για να σταματήσει το μακελειό; Ίσως ναι. Η οργάνωση Avaaz καλεί σε αποστολή email σε επιχειρήσεις με αίτημα να αποσύρουν τις επενδύσεις τους από τα κατεχόμενα. Ποιός ξέρει, οι απανταχού ιμπεριαλιστές δεν πολυκαταλαβαίνουν από ηθικές αξίες και ανθρώπινα δικαιώματα, όμως το οικονομικό μποϋκοτάζ μπορεί και να τους τσούξει. Παρακάτω ανεβάζω το κείμενο της Avaaz με το σύνδεσμο για την έκκληση διακοπής επενδύσεων. Άμα συμφωνούμε, ας μπούμε στο κόπο να προσυπογράψουμε.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Καθώς ένα νέο κύμα βίας θερίζει την Παλαιστίνη και το Ισραήλ και μικρά παιδάκια σκοτώνονται, δεν θα ήταν αρκετό να ζητούσαμε απλά ανακωχή. Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε καθοριστική, ειρηνική δράση που θα φέρει τέλος στον εφιάλτη δεκαετιών. 

Οι κυβερνήσεις μας έχουν αποτύχει παταγωδώς -- απ΄τη μια μιλούν για ειρήνη και περνούν ψηφίσματα στον ΟΗΕ, κι απ΄τη άλλη συνεχίζουν μαζί με μεγάλες εταιρίες να στηρίζουν, να εμπορεύονται και να επενδύουν στη βία. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσουμε την αρπαγή της παλαιστινιακής γης, την καθημερινή και μαζική καταπίεση αθώων Παλαιστίνιων οικογενειών, τις ρουκέτες της Χαμάς και το βομβαρδισμό της Γάζας είναι να κάνουμε το οικονομικό κόστος αυτής της σύγκρουσης τόσο υψηλό ώστε να μην τους συμφέρει πλέον να συνεχίσουν.

Είναι γνωστό πως αυτή η τακτική φέρνει αποτελέσματα -- όταν 17 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζήτησαν να σταματήσουν οι επενδύσεις στις παράνομες αποικίες που έχουν χτίσει ισραηλινοί στα παλαιστινιακά εδάφη, σείστηκαν οι Βρυξέλες κι όταν απλοί πολίτες κατάφεραν να πείσουν ένα Ολλανδικό ταμείο συντάξεων, το PGGM, να αποσύρει τις επενδύσεις του, δημιουργήθηκε πολιτική θύελλα. 

Εκ πρώτης όψεως, ίσως να μη φαντάζει ως ο πιο άμεσος τρόπος για να σταματήσουμε τους σκοτωμούς, αλλά η ιστορία μας έχει δείξει πως όταν το οικονομικό κόστος της κατοχής μεγαλώνει, τότε ανοίγει ο δρόμος προς την ειρήνη. Κάνε κλικ για να ζητήσεις από 6 μεγάλες τράπεζες, συνταξιοδοτικά ταμεία κι εταιρίες να αποσύρουν τις επενδύσεις τους απ΄τα κατεχόμενα. Αν ο καθένας και καθεμιά από εμάς συμμετέχουμε στην έκκληση τώρα, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια πραγματικά παγκόσμια κατακραυγή που θα τους αναγκάσει να αποσύρουν τις επενδύσεις τους -- η οικονομία του Ισραήλ θα ταρακουνηθεί κι έτσι θα ανατρέψουμε τα όποια πολιτικά οφέλη επιδιώκονται μέσα απ’αυτή τη διαμάχη:

https://secure.avaaz.org/el/israel_palestine_this_is_how_it_ends_loc/?tNuVncb

Μέσα σε πέντε εβδομάδες, τρεις ισραηλινοί έφηβοι δολοφονήθηκαν στη δυτική όχθη, ένα αγόρι απ΄την Παλαιστίνη πυρπολήθηκε ζωντανό, ένα παιδί Αμερικανικής υπηκοότητας ξυλοκοπήθηκε βάναυσα απ’την ισραηλινή αστυνομία και πάνω από 40 παιδιά της Γάζας έχουν σκοτωθεί από ισραηλινές εναέριες επιθέσεις. Δεν πρόκειται πλέον για το Παλαιστινιακό -- πρόκειται για έναν πόλεμο εναντίων αθώων παιδιών κι ο κόσμος έχει αρχίσει να αναπτύσσει ανοσία στις εικόνες παγκόμιας ντροπής. 

Τα διεθνή ΜΜΕ το παρουσιάζουν λες και είναι μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ίσες, αντιμαχόμενες πλευρές, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Σίγουρα οι επιθέσεις Παλαιστινίων εξτρεμιστών σε αθώους και αμάχους είναι καταδικαστέες και πρέπει να σταματήσουν, αλλά η ρίζα της διαμάχης βρίσκεται αλλού -- στο ξεκλήρισμα και την καταπίεση του Παλαιστινιακού λαού. Αυτή τη στιγμή, το Ισραήλ εισβάλει, καταπατά, χτίζει αποικίες, βομβαρδίζει και ελέγχει το νερό, το εμπόριο και τα σύνορα ενός νόμιμα ελεύθερου κράτους το οποίο έχει αναγνωριστεί απ’τα Ηνωμένα Έθνη. Το Ισραήλ έχει ουσιαστικά μετατρέψει τη Γάζα στη μεγαλύτερη, υπαίθρια φυλακή που υπήρξε ποτέ και την έχει περιφράξει. Τώρα που οι βόμβες πέφτουν βροχή, χιλιάδες οικογένειες είναι παγιδευμένες χωρίς καμία διέξοδο. 

Είμαστε μάρτυρες φρικτών εγκλημάτων πολέμου τα οποία δεν θα γίνονταν ανεκτά οπουδήποτε αλλού στον κόσμο -- γιατί επιτρέπουμε να συμβαίνουν στην Παλαιστίνη; Πριν μισό αιώνα, το Ισραήλ και οι γειτονικές, αραβικές χώρες ήρθαν σε ρήξη κι έτσι το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Η κατοχή εδάφους μετά από πολέμους είναι συχνό φαινόμενο. Αλλά δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε καμία στρατιωτική κατοχή να εξελίσσεται σε τυραννία δεκαετιών. Το μόνο που πετυχαίνει η διαιώνιση αυτής της κατάστασης είναι να πυροδοτεί και να επωφελεί εξτρεμιστές οι οποίοι τρομοκρατούν αθώους πολίτες. Και ποιος την πληρώνει στο τέλος; Η πλειοψηφία των απλών οικογενειών κι απ’τις δυο πλευρές που το μόνο που ζητούν είναι ελευθερία και ειρήνη. 

Το ξέρουμε πως για πολλούς το αίτημα μας προς τις εταιρίες για απόσυρση των επενδύσεών τους απ΄τα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης ίσως ν’ακούγεται μεροληπτικό, ιδίως στην Ευρώπη και στην Αμερική -- αλλά δεν είναι. Πρόκειται για την πιο δραστική, ειρηνική τακτική που μπορεί να φέρει τέλος στον κύκλο βίας, να επιτύχει ασφάλεια για το Ισραήλ κι ελευθερία για την Παλαιστίνη. Η Παλαιστίνη από μόνη της φαντάζει σαν μυρμήγκι μπροστά στη δύναμη και τον πλούτο του Ισραήλ κι αφού το Ισραήλ αρνείται να δώσει τέλος στην παράνομη κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών, ο κόσμος όλος πρέπει να ξεσηκωθεί και να κάνει το κόστος της κατοχής αβάσταχτο. 

Το Ολλανδικό συνταξιοδοτικό ταμείο ABP, επενδύει σε ισραηλινές τράπεζες που χρηματοδοτούν την κατοχή της Παλαιστίνης. Τεράστιες τράπεζες όπως η Barclays επενδύουν σε προμηθευτές όπλων του Ισραήλ και σ’άλλες κατοχικές εταιρίες. Ο κολοσσός πληροφορικής Hewlett-Packard προμηθεύει εξελιγμένα συστήματα παρακολούθησης για τον έλεγχο των κινήσεων των Παλαιστινίων. Κι η Caterpillar παρέχει μπουλντόζες που χρησιμοποιούνται για την κατεδάφιση Παλαιστινιακών σπιτιών κι αγροκτημάτων. Αν όμως δημιουργήσουμε τη μεγαλύτερη κατακραυγή που υπήρξε ποτέ ζητώντας απ΄τις εταιρίες να αποσυρθούν απ΄την περιοχή, θα αποδείξουμε πως η ανθρωπότητα δεν είναι πια συμμέτοχη σ’αυτό το λουτρό αίματος. Ο λαός της Παλαιστίνης και οι προοδευτικοί ισραηλινοί καλούν τον κόσμο να στηρίξει αυτή τη διέξοδο. Ας τους δείξουμε τη συμπαράστασή μας:

https://secure.avaaz.org/el/israel_palestine_this_is_how_it_ends_loc/?tNuVncb

Το κίνημά μας έχει αγωνιστεί για να φέρει ειρήνη, ελπίδα κι αλλαγή ακόμη και στις πιο σκληρές διαμάχες. Αυτό συχνά μας αναγκάζει να παίρνουμε δύσκολες θέσεις για ν’αντιμετωπίζουμε τη ρίζα των προβλημάτων. Εδώ και χρόνια το κίνημά μας ψάχνει για πολιτικές λύσεις σ’αυτόν τον εφιάλτη, αλλά με την αναδίπλωση αυτού του νέου κύκλου αίματος στη Γάζα, ήρθε η στιγμή να προσφύγουμε σε κυρώσεις και οικονομικές συνέπειες ώστε να βοηθήσουμε να τελειώσει ο εφιάλτης για τους ισραηλινούς και τους παλαιστινίους.

Με ελπίδα κι αποφασιστικότητα,

Alice, Fadi, Ben, Laila, Anna, Ricken, Jo, Nell, Mais κι ολόκληρη η ομάδα του Avaaz