Δε ζητούσε πολλά από τη ζωή της.
Έναν άνθρωπο μόνο για να τη στηρίζει και ένα παιδί. Και έλαχε ο άνθρωπός της να
είμαι εγώ.
Από την αρχή η σχέση μας ήταν με
προβλήματα. Στα πρώτα χρόνια, ανησυχία εξαιτίας του ότι έμενε στη χώρα χωρίς
χαρτιά. Αγώνας για μια άδεια παραμονής, μαζί με το τρέξιμο για το βιοπορισμό.
Κι’εκεί που ξεκινούσα την πανεπιστημιακή μου καριέρα και λέγαμε πως ανασάναμε,
ανέκυψε η αρρώστεια στα μάτια και η απώλεια του μεγαλύτερου μέρους της όρασης.
Μεγάλη στενοχώρια και πρακτική διάλυση της οικογένειας για δυόμιση χρόνια, λόγω
της αναγκαστικής της παραμονής στις Φιλιππίνες για θεραπεία. Μετά επανασύνδεση
και επιστροφή σε κάποια ομαλότητα που όμως δεν κράτησε πολύ. Νέα προβλήματα
υγείας και για τους δυο μας.
Έδειξε καρτερικότητα από την
πλευρά της και προσπαθούσε να διατηρήσει το χιούμορ της και την καλή της
διάθεση. «Έχω πίστη στο Θεό» μου είχε πει και «προσπαθώ να μην τρελλαθώ». Και
αυτήν την πίστη και την καλή διάθεση προσπάθησε να την κρατήσει μέχρι το τέλος.
Μας ήταν ξαφνικός ο θάνατός της
όμως, κακά τα ψέμματα, ο οργανισμός της είχε αποδυναμωθεί. Να δεχτούμε άραγε
ότι τουλάχιστον τώρα βρήκε την ησυχία της; Όσο για μένα και την Αιμιλία, έχουμε
ακόμα ζωή μπροστά μας να πορευτούμε, με όλες τις ελπίδες, τις αγωνίες και τις
όμορφες αναμνήσεις μας από τον άνθρωπο με τον οποίο μοιραστήκαμε τη ζωή μας για
πολλά χρόνια.
Καλό ταξίδι καλή μου. Και δε θα
σε ξεχάσουμε.
Μπομπ Ντύλαν. Για το κατευώδιο...
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου