Να το πιστέψουμε;

Κάτω από άλλες συνθήκες θα έλεγα ότι δεν αξίζει να σχολιαστεί. Επειδή όμως μου το έστειλε ο φίλος μας Δ. Κατσ., λέω να το ανεβάσω με κάθε επιφύλαξη, αναφέροντας αμέσως παρακάτω και την πηγή στο διαδίκτυο.
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης
http://troktiko.blogspot.com/2010/04/blog-post_1632.html
Παραίτηση κυβερνητικού αξιωματούχου σε θέση κλειδί;
Ο Παπανδρέου προσέτρεξε στο ΔΝΤ, επειδή οι Ρώσοι ετοίμαζαν πακέτο βοήθειας 50 δις;"Επειδη θεωρω οτι δεν κρυβεις πραγματα,δεν εισαι διαπλεκομενος φιλε μου troktike ακου.Ειμαι κρατικος λειτουργος-αλλα συνηθως εμεις μιλουμε οταν μας διωχνουν απο τη θεση μας-και επειδη θελω να εχω τη συνηδειση μου ησυχη ως ενα βαθμα θα σου πω οτι η αποψη των περισσοτερων υπουργων και αλλων ειναι οτι ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ....παιζει ΚΑΘΑΡΑ και ΑΝΟΙΚΤΑ το παιχνιδι των ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ.βιαστηκε να προσφυγει στο μηχανισμο στηριξης της ΕΕ και ΔΝΤ επειδη στο τελος του μηνα θα ερχοταν προταση βοηθειας απο την ΡΩΣΙΑ υψους 50 δις ΕΥΡΩ με σταθερο επιτοκιο 4% για παντα και χωρις ανταλλαγματα.Επισης υπαρχει πακετο 60 δις απο την ΚΙΝΑ για επενδυσεις στην Ευρωπη και ενδιαφερον για εξαγοΡα του ΟΣΕ. Ελαβα μερος σε συζητησεις υψηλου επιπεδου και υπηρχε η διαπιστωση οτι με ορισμενες στοχευμενες κινησεις θα λυνοταν το οικονομικο προβλημα της ελλαδος,ομως η ισχυρη αντιδραση του ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ και της ομαδας του δεν αφηνε περιθωρια,ηταν σιγουρη η αιτηση βοηθειας.εγω θεωρω προδοσια και εγκλημα την αποφαση και σε λιγες μερες η παραιτηση μου θα κανει θορυβο.Τωρα ειμαι ανωνυμος αναγνωστης.Πιστευω να το αναρτησεις,αν οχι να εισαι καλα και να με θυμηθεις σε λιγες μερες.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ «ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ» ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Η αυλαία έπεσε! Ο κύβος ερρίφθη! Οι πολέμαρχοι πήραν την απόφασή τους. Η Ιφιγένεια πρέπει να θυσιαστεί για φυσήξει ούριος άνεμος στα πανιά της Ευρώπης. Ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, για να μην τσακιστεί στα βράχια.
Ο Αγαμέμνων (εν προκειμένοις ο έλληνας πρωθυπουργός), είχε έντονες αντιρρήσεις. Κάτι δεν του άρεσε στο χρησμό του Κάλχα. Η πίεση όμως των άλλων βασιλέων (Ευρωπαίων ηγετών) ήταν αφόρητη. Κι η Ιφιγένεια (εν προκειμένοις η ελληνική κοινωνία) οδηγήθηκε στο θυσιαστήριο.
Εδώ σταματούν οι ομοιότητες με την τραγωδία του Ευριπίδη. Πρώτον, διότι ο ίδιος δεν άντεξε στην ιδέα του τόσο παράλογου φόνου και με ένα θαύμα του Δια, έστειλε την Ιφιγένεια ιέρεια στην Ταυρίδα. Δεύτερον, διότι, σε αντίθεση με την Ιφιγένεια, το μόνο φταίξιμο της οποίας ήταν ότι γεννήθηκε κόρη του Αγαμέμνονα, η ελληνική κοινωνία δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Το αντίθετο μάλιστα. Από το 1982 και μετά έκανε ό,τιο περνούσε από το χέρι της για να βρεθούμε σε αυτή την κατάσταση. Τρίτον, διότι ουδείς μπορεί να εγγυηθεί πως η θυσία, με ή χωρίς θαύμα, θα σώσει την Ευρώπη.
Το τι θα συμβεί στην Ελλάδα το έχω ήδη περιγράψει. Έκρηξη της ανεργείας, μαζικές χρεοκοπίες μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, δραστική περιστολή ατομικών ελευθεριών και, στην πιο υγιή περίπτωση, κοινωνική έκρηξη. Στη χειρότερη περίπτωση ένας «Μπερλουσκόπουλος» θα διακηρύξει την κάθαρση από τους «διεφθαρμένους πολιτικούς» και θα επιβάλει, αφού κερδίσει τις εκλογές, προσωπική δικτατορία.
Το ενδεχόμενο η θυσία της Ιφιγένειας να σώσει την παραπαίουσα Ευρώπη δε νομίζω ότι παρηγορεί κανέναν από εμάς, μιας και δεν προβλέπεται να ανήκουμε σε αυτούς που θα «σωθούν». Το ερώτημα όμως είναι αρκεί η θυσία της Ιφιγένειας; Ή θ' ακολουθήσουν κι άλλες Ιφιγένειες (Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία) χωρίς να σωθεί κανείς τελικά;
Στην πραγματικότητα αυτό που αναδεικνύεται είναι η παθογένεια της Ευρώπης του Μάαστριχτ. Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει είναι γυρίσουμε τα ρολόγια στην πρό του Μάαστριχτ εποχή. Και να οδηγηθούμε σε μια νέα ευρωπαϊκή συνθήκη, που θα βάζει τις βάσεις για μια Ευρωπαϊκή Ένωση των πολιτών, της κοινωνικής αλληλεγγύης, των ομοσονδιακών θεσμικών οργάνων. Κλείνοντας οριστικά και αμετάκλητα το κεφάλαιο της Ευρωπαϊκής ένωσης των Κρατών - μελών.
Στην αντίθετη περίπτωση, το τι θα συμβεί μας δίνουν ήδη μια πρόγευση οι πρόσφατες εκλογές στην Ουγγαρία. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που κλήθηκε να εφαρμόσει την ίδια πολιτική που καλείται να εφαρμόσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατ' επιταγή του ΔΝΤ, έπεσε από το 45% πριν τέσσερα χρόνια, στο 19,5%. Το αντικατέστησε η εθνικιστική 52,5% και η φασιστική 16,5% δεξιά. Αν η πρώτη, που ήδη ελέγχει τα 2/3 της Βουλής, φανεί στοιχειωδώς συνεπείς με τις προεκλογικές της διακηρύξεις, η Ουγγαρία θα είναι το πρώτο Κράτος - μέλος της Ένωσης που θα αποχωρήσει στο διάστημα των επόμεων χρόνων. Αν δεν το κάνει, θα το κάνουν οι φασίστες που θα είναι η επόμενη πλειοψηφία.
Το να συμβολυν στα Κράτη - μέλη όσα προαλείφονται στην Ουγγαρία είναι πολύ πιο πιθανό από το να αλλάξει χαρακτήρα η ΕΕ Όμως, επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, καιρός είναι νομίζω να συστρατευτούμε με αυτούς που ονειρεύονται την αλλαγή της Ευρώπης.. Είναι η μόνη σωτηρία.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Απ' το ΠΑΣΟΚ στο χειρότερο.

Εχει αρχίσει ήδη το ξήλωμα του πουλόβερ και το χρονικό μιάς προαναγγελθείσας οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης. Τα κατάφερε τελικά ο Γιωργάκης να τον γράψει κι' αυτόν η ιστορία, όπως τον πατέρα του και τον παππού του.
Τους τελευταίους δύο για την βέβηλη και βδελυρή συμπεριφορά τους απέναντι στο κομμουνιστικό κόμμα - για διαφορετικούς λόγους τον καθ' έναν - και τον ίδιο για τη φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλει να μας γυρίσει στη λίθινη εποχή.
Η αλήθεια, είναι οτι άργησε , αλλά τελικά ξεσκέπασε την πηγαία υποκριτικότητά του με τον πιο αγύρτικο τρόπο, αφού οι πομπώδεις προεκλογικές δηλώσεις του περί αΦθονίας χρημάτων, εννοούσαν προφανώς τα δανεικά του ΔΝΤ, το οποίο ετοιμάζεται να ριχτεί αχόρταγα στη μαρμίτα.
Και ενώ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διολισθαίνει καθημερινά στο φαύλο των εξελίξεων, καταντώντας την χώρα χάντρα στο κομπολόι των κερδοσκόπων και τροφή στη κρεατομηχανή του ΔΝΤ, ο Γιωργάκης απ΄ το γραφικό Καστερόριζο, θρηνολογεί, λέγοντας '' Κάνω ότι μπορώ '' δυστυχώς όμως τα εγκληματικά λάθη που κληρονομήσαμε απ΄την προηγούμενη κυβέρνηση, μας έφεραν σ΄αυτή την κατάσταση
Η δήλωση αυτή, της απαστράπτουσας προσωπικότητας του Γιωργάκη, είναι κατά την γνώμη μου το πομπώδες συμπλήρωμα της ανικανότητάς του.

Χαράλαμπος Κουκάκης

Το χρέος και το θαύμα...

Στον διπλανό πίνακα, ο οποίος απεικονίζει το προς αποπληρωμή δημόσιο χρέος της χώρας για τα χρόνια που έρχονται, μπορούμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Μέσα σε πέντε μόνο χρόνια, αρχής γενομένης από το ενεστώς έτος 2010, θα πρέπει να αναχρηματοδοτήσουμε συνολικά περί τα 130 δις ευρώ των ληξιπρόθεσμων ομολόγων μας.
Αν υπολογιστούν και τα ελλείμματα των ετών αυτών (8,7% επί του ΑΕΠ του 2010 – 5,6% του 2011, 3,3% του 2012 και 3% του 2013 και 2014, αν όλα πάνε κατ’ ευχήν και απολύτως σύμφωνα με το Πρόγραμμα Σταθερότητας) και αν υπολογίσουμε το ΑΕΠ χονδρικά και κατά μέσο όρο στα 290 δις ευρώ ανά έτος, τότε θα χρειαστούμε αυτά τα πέντε χρόνια ακόμα 65 δις ευρώ το λιγότερο και 80 το πιο «ρεαλιστικό»...
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να βγαίνουμε στις αγορές και να δανειζόμαστε περίπου 40 - 45 δις ευρώ κάθε χρόνο.
Για το 2010 τα χρήματα αυτά σε μεγάλο βαθμό, θα τα πάρουμε – αν όλα πάνε καλά (!) – από το «πακέτο» Ε.Ε. – ΔΝΤ κι έτσι δεν θα χρειαστεί να βγούμε στις αγορές που «καίνε» εδώ και καιρό.
Τι θα γίνει όμως τα επόμενα χρόνια;
Το έτος 2011 θα χρειαστούμε ακόμα 40 δις ευρώ.
Η γνώμη μου είναι ότι μόνο με ένα θαύμα παραπλήσιο του Γάμου εν Κανά της Ιουδαίας, θα μπορέσουμε τα να βρούμε…
Γίνονται θαύματα στην εποχή μας;
Ας ελπίσουμε ότι γίνονται.
Και μάλιστα τόσο εντυπωσιακά!..
(Ο πίνακας είναι από τα στοιχεία ΟΔΔΗΧ, http://www.pdma.gr/)

Κώστας Λαγωνικάκος

Ένα σχόλιο πάνω στην ταινία Artherapy

Πριν από 25 περίπου μέρες είδα στον κινηματογράφο την ταινία του Περάκη με τίτλο «Artherapy», που περιγράφει στιγμιότυπα από τη ζωή κάποιων νέων κυρίως καλλιτεχνών, που δραστηριοποιούνται στο κέντρο της Αθήνας.
Απ’όσο κατάλαβα, οι περισσότεροι από αυτούς που εμφανίζονται στην ταινία είναι υπαρκτά πρόσωπα και υποδύονται τους εαυτούς τους. Κάποια στιγμή μάλιστα αναγνώρισα και έναν παλιό φίλο που δεν εμφανίζεται όπως οι άλλοι με το όνομά του αλλά κάνει ένα σύντομο πέρασμα από τη σκηνή.
Το κέντρο της Αθήνας (περιοχή Ομόνοιας, Ψυρρή, Γκάζι), το οποίο αποτυπώνεται σε κάθε σταθμό της ιστορίας με δορυφορικές εικόνες, παρουσιάζεται να έχει δυο όψεις: Η μια πλευρά είναι αυτή που συζητιέται πολύ τα τελευταία χρόνια: η εγκληματικότητα, οι μετανάστες που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι, η διάχυτη εικόνα εγκατάλειψης και υποβάθμισης. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, στο ίδιο αυτό κέντρο, υπάρχει το Εθνικό Θέατρο όπου μια ομάδα νέων παιδιών ετοιμάζει την παράστασή της. Και στα γύρω τετράγωνα, υπάρχει ο ζωγράφος που κάνει γκράφιτι στον τοίχο ενός κτιρίου, η νέα κοπέλα που δουλεύει σε κατάστημα το πρωί και δοκιμάζει συνάμα την τύχη της ως τραγουδίστρια, καθώς και διάφοροι άλλοι που έχουν διάθεση να δημιουργήσουν κάτι και το παλεύουν με τον τρόπο τους. Κάποιοι καταλήγουν στο εξωτερικό, όπου κι’εκεί αναζητούν διεξόδους για καλλιτεχνική δημιουργία.
Ο κόσμος των περιθωριοποιημένων μεταναστών και ο κόσμος των νέων αυτών ανθρώπων είναι μεταξύ τους διακριτοί και ανεξάρτητοι, όμως έχουν και στιγμές δημιουργικής επικοινωνίας, όπως φαίνεται στο τέλος της ταινίας με το στιγμιότυπο όπου Έλληνες και ξένοι μετανάστες συμμετέχουν σε ένα γύρισμα.
«Πεθαίνω σαν πατρίδα» φέρεται να λέει ένας από τους ηθοποιούς στο τέλος της ταινίας. Είναι όμως έτσι; Εμένα η εντύπωση που μου δημιουργείται, ως θεατή, είναι ότι πεθαίνει η Ελλάδα της εθνικής ομογένειας και της ισχυρής κοινωνικής συνοχής. Και ότι η μεταβατική κατάσταση που τώρα ζούμε, με όλα τα προβλήματα και όλες μας τις αγωνίες, ίσως να οδηγήσει μελλοντικά σε ένα πολύμορφο, βιώσιμο και ισορροπημένο κοινωνικό σχηματισμό. Λίγη αισιοδοξία δεν βλάπτει. Και σας συνιστώ να την δείτε την ταινία, αν ακόμα παίζεται.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ ΣΤΟ ΒΕΛΓΙΟ...

Κι ενώ, όπως αναφέρουν πηγές του BBC η χρεοκοπία της Ελλάδας θα είναι ένα από τα δυο θέματα που θα κυριαρχήσουν στην προσεχή σύνοδο του G20, στην καρδιά της Ευρώπης, ένα ιδρυτικό Κράτος - μέλος της ΕΟΚ, οδηγείται, αργά αλλά σταθερά, στην αποσύνθεση. Για το Βέλγιο ο λόγος, που εδώ και μερικά χρόνια, παρά τις συνεχόμενες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, ζει σε συνθήκες συνεχούς κρίσης θεσμών.
Αφορμή για την τελευταία κρίση, που μαίνεται από το 2007, ήταν η άρνηση της περιφέρειας της Φλάνδρας - το Βέλγιο χωρίζεται σε τέσσερις περιφέρειες, χωρισμένες με γλωσσικά κριτήρια, τη γαλλοφωνη Βαλλονία, τη Φλάνδρα που μιλάει μια γλώσσα συγγενική προς τα ολλανδικα, της γερμανόφωνη στο Νότα και τη δίγλωσση των Βρυξελλών - να ανακηρύξει τρεις γαλλόφωνους Δημάρχους, με το αιτιολογικό ότι είχαν χρησιμοποιήσει προεκλογικό υλικό στη γαλλική γλώσσα.
Για να κατανοήσει κανείς τα βαθύτερα αίτια αυτής της κρίσης, πρέπει να ανατρέξει στην ιστορία του Βελγίου. Μιας χώρας που δημιουργήθηκε με την απόσχιση από το Βασίλειο των Κάτω Χωρών, αρχικά των γαλλόφωνων καθολικών και, λίγα χρόνια αργότερα, και των επίσης καθολικών, Φλαμανδών. Όμως στο καθολικό αυτό βασίλειο, ο φλαμανδικός πληθυσμός ήταν σε όλη τη διάρκεια του 19ου και μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα, πολίτες Β' Κατηγορίας. Το Σύνταγμα της χώρας μεταφράστηκε πλήρως στα φλαμανδικά μόλις το 1967.
Ανάλογος ήταν και ο διχασμός της οικονομικής και πολιτισμικής ζωής. Επί 150 χρόνια η βιομηχανική Βαλλονία ήταν προπύργιο των κοινωνικών αγώνων. Η Φλάνδρα αντιθέτως, αγροτική, φτωχή, τροφοδότης με φτηνό εργατικό δυναμικό των σιδηρουργείων της Βαλλονίας, παρέμενε βαθύτατα συντηρητική και προσκολλημένη στο Στέμμα. Η διακοπή της λειτουργίας των ανθρακορυχείων και η συνακόλουθη κρίση της σιδηρουργίας στη δεκαετία του '70, οδήγησε τη Βαλλονία σε μαρασμό. Την ίδια εποχή η Φλάνδρα, χάρη στο λιμάνι της Αμβέρσας, προσήλκυε χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας, που έμελλε να την καταστήσουν, στην αυγή του 21ου αιώνα,μια ανθηρή οικονομία.
Εδώ και δέκα χρόνια, τα μέχρι πρότινος περιθωριακά αποσχιστικά πολιτικά κόμματα της Φλάνδρας, αποκτούν όλο και μεγαλύερη επιρροή. Σήμερα το 40% των Φλαμανδών τάσσεται πλέον αναφανδόν υπέρ της απόσχισης της Φλάνδρας από το Βέλγιο.
Θεωρητικά, οι βελγικοί καυγάδες, που έχουν τις δικές τους σεβαστές ιστορικές καταβολές, ελάχιστα θα έπρεπε να απασχολούν την υπόλοιπη Ευρώπη. Ακόμα και οι πιο ακραίοι Φλαμανδοί, δε ζητούν τίποτα παραπάνω από ένα βελούδινο διαζύγιο. Το οποίο θα ήταν, ενδεχομένως, ήδη γεγονός, αν οι Βρυξέλλες, εκτός από πρωτεύουσα του Βασιλείου του Βελγίου, δεν ήταν επίσης πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ.
Η κοινή λογική θα ήθελε, σε περίπτωση ενός τέτοιου διαζυγίου, η πόλη των Βρυξελλών και η περιφέρειά της να αποτελέσουν μια ανεξάρτητη επαρχία, υπό τον έλεγχο των αρχών της ΕΕ. Τι θα γίνει όμως αν η περιφέρεια των Βρυξελλών, στην οποία κυριαρχούν οι γαλλόφωνοι αν και περιβάλλεται από τη Φλάνδρα, αποφάσιζε να νεωθεί με τη Βαλλονία; Θα αποδεχόταν η Φλάνδρα μια τέτοια επιλογή; Ή θα γινόταν η απαρχή ενός πολέμου μεταξύ Βαλλόνων και Φλαμανδών; Κι αν μια τέτοια επιλογή γινόταν αποδεκτή από τους Φλαμανδούς αναίμακτα, και η Βαλλονία, υπό την πίεση της αδυναμίας της να επιβιώσει αυτόνομα, αποφάσιζε να ενωθεί με τη Γαλλία, αυτό γινόταν δεκτό από τα υπόλοιπα Κράτη - μέλη; ή θα άρχιζε μια διαλυτική διελκυστίνδα για τη μεταφορά της πρωτεύουσας της Ένωσης;
Τα ερωτήματα αυτά θα μπορούσαν να είναι γραφικά και, ευτυχώς, προς το παρόν έτσι φαντάζουν. Όταν όμως :

• η νέα συντηρητική κυβέρνηση της Ουγγαρίας θέτει - πράγμα πρωτοφανές από την ίδρυση της ΕΟΚ - ζήτημα προτίμησης των «εθνικών επιχειρήσεων» - την ίδια στιγμή το ρατσιστικό ακροδεξιό κόμμα Γιόμπικ, με 16,5% και 46 βουλευτές ζητά την απέλαση από την Ουγγαρία όλων των Εβραίων και των Τσιγγάνων
  
• στην Ιταλία ενας κυβερνητικός εταιρός, η Λέγκα του Βορρά έχει ανάλογο πρόγραμμα,
  
• στη Γερμανία το κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών μεταλλάσεται σε εκφραστή ενός νέου γερμανικού εθνικισμού, που κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα - με την έννοια ότι δεν εκφράζεται πολιτικά ως τετοιος, πλην όμως όμως είναι υπαρκτός σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου λόγου - κι αυτή η μετάλλαξη του επέτρεψε να εκτοξευτεί από τασ ποσοστά του 6%-9% στο 14%
  
• στην Αυστρία η εθνικιστική ακροδεξιά φλερτάρει με το 30% - η προχθεσινή της ήττα στις προεδρικές εκλογές έχει μειωμένη σημασία, αν αναλογιστεί κανείς ότι η συμμετοχή ήταν μόλις 48% έναντι ενός ποσοστού που συνήθως κυμαίνονταν γύρω στο 70%
  
• στην Ολλανδία το ρατσιστικό εθνικιστικό Κόμμα της Ελευθερίας φιλοδοξεί με αξιώσεις να γίνει δεύτερη πολιτική δύναμη της χώρας
  

Ποιός μπορεί να εγγυηθεί ότι η δύσμοιρη κοινή λογική θα πρυτανεύσει σε περίπτωση αποσύνθεσης του Βελγίου;

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΥΛΑ ΣΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ

Αλλά ποια είναι η Σκύλα και ποια η Χάρυβδη;

Το σχετικό απόσπασμα της Οδύσσειας είναι καθημερινά στο νου μου εδώ και τρεις μήνες. Από την ημέρα που για πρώτη φορά έγινε μνεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).
Είναι προφανές ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει και ότι οι επιλογές που έχει είναι οι εξής δυο: η προσφυγή, μιας και οι Ευρωπαίοι εταίροι αρνούνται να γίνουν εγγυητές των απαραίτητων δανείων για την επαναλειτουργία της Οικονομίας στο ΔΝΤ, έστω μέσω αυτού του μεικτού σχήματος που, πολύ αργά και μετά πολλών κόπων και βασάνων, δημιουργήθηκε και η στάση πληρωμών.
Η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης
Από τη στιγμή, που όπως φαίνεται έρχεται πολύ σύντομα, που θα ζητήσουμε ενεργοποίηση του μηχανισμού θα συμβούν τα ακόλουθα.

• Θα απολυθούν περί τις 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Εναλλακτικά ή και ταυτόχρονα, μπορεί να έχουμε νέα μείωση των μισθών των εναπομεινάντων δημοσίων υπαλλήλων, ακόμα και της τάξης του 25%.
• Θα μειωθούν δραστικά οι συντάξεις, χωρίς να αποτραπεί η χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων.
  
• Θα μειωθεί δραστικά η κατανάλωση, με αποτέλεσμα κύμα χρεοκοπιών στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
• Θα υπερδιπλασιαστεί η ανεργία.
  
• Θα μειωθούν, ως συνέπεια του παγώματος της αγοράς, δραματικά τα έσοδα του Κράτους.
• Θα χαθούν εφεξής οι κοινοτικές επιδοτήσεις διότι δε θα υπάρχουν οι πόροι της εθνικής συμμετοχής.
• Θα πάψουν να υφίστανται η Δημόσια Παιδεία και η Δημόσια Υγεία.
• Το ευρώ θα μπει σε μια αέναη διαδικασία υποτιμήσεων έναντι των άλλων νομισμάτων, πράγμα που θα βάλει σε δοκιμασία την ίδια την ύπαρξη της Ευρωζώνης.
  
• Και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα εξόδου από αυτό το φαύλο κύκλο
  

Η στάση πληρωμών
Αν υποθέσουμε ότι επιλέγεται ή, ελλείψει ομοφωνίας και αγκυλώσεων στην ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, επιβάλλεται η στάση πληρωμών θα σμυβούν τα ακόλουθα:

• Θα μειωθούν δραματικά οι αμοιβές των δημοσίων υπάλλήλων.
• Θα μειωθούν δραστικά οι συντάξεις, χωρίς να αποτραπεί η χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων.
• Θα μειωθεί δραστικά η κατανάλωση, με αποτέλεσμα κύμα χρεοκοπιών στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
• Θα υπερδιπλασιαστεί η ανεργία.
• Θα μειωθούν, ως συνέπεια του παγώματος της αγοράς, τα έσοδα του Κράτους.
• Θα χαθούν εφεξής οι κοινοτικές επιδοτήσεις, ως μέρος των κυρώσεων για τη στάση πληρωμών.
• Θα υποβαθμιστούν δραματικά η Δημόσια Παιδεία και η Δημόσια Υγεία.
• Θα υπάρξει βίαιη υποτίμηση του ευρώ.
  
• Θα αρχίσουν διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές για νέους όρους αποπληρωμής του χρέους, λιγότερο επαχθείς.
• Θα χρεοκοπήσουν ΟΛΕΣ οι μεγάλες ελληνικές τράπεζες, που είναι μεταξύ των κύριων κατόχων ελληνικών όμολόγων.
• Και, τέλος, χάρη στην επαναδιαπραγμάτευση της αποπληρωμής του χρέους και της εξοικονόμησης σημαντικών κονδυλίων, μετά από πέντε, δέκα ίσως και είκοσι χρόνια μπορεί να ξαναβγούμε στον αφρό.

Εξετάζοντας τα πράγματα από αυστηρά οικονομική άποψη επιβάλλεται η στάση πληρωμών. Ποιος όμως μπορεί να αξιολογήσει τις γεωπολιτικές συνέπειες μιας τέτοιας απόφασης; Οι ελληνικές τράπεζες που θα χρεοκοπήσουν ελέγχουν το 30% - 50% της χρηματοπιστωτικής δραστηριότητας στα Βαλκάνια. Επομένως η ενδεχόμενη στάση πληρωμών θα προκαλέσει κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος όλων των Βαλκανικών χωρών με συνακόλουθο τη χρεοκοπία των σηματικότερων ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Επιπλέον η βίαιη υποτίμηση του ευρώ θα προκαλέσει τέτοιες εντάσεις στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, που είναι αμφίβολη η επιβίωσή τους.
Και τότε ανοίγει το κουτί της Πανδώρας. Σε αυτό το τρομερό δίλημμα, θέση έχουν πάρει μόνο η Κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η μεν πρώτη έχει καταφανώς επιλέξει το δρόμο του ΔΝΤ. χωρίς να είναι σαφές αν το κάνει γιατί «την παράσυρε το ρέμα» ή γιατί ευελπιστεί ότι πριν ζητήσει ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης θα χτυπήσει το καμπανάκι για τουλάχιστον άλλο ένα Κράτος - μέλος της Ευρωζώνης, οπότε θα επαναδιαπραγματευθεί το ζήτημα με καλύτερους΄όρους.
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι έχει κάνει κάποια εκτίμηση, τόσο των άμεσων προβλημάτων της στάσης πληρωμών, όσο και των γεωπολιτκών τους επιπτώσεων.
Για τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ, το ΚΚΕ και τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Εξ ου και η εκκωφαντική σιωπή τους. Αν όμως κάτι πρέπει να συζητηθεί ευρύτατα στην κοινωνία είναι ακριβώς αυτό:η επιλογή της Σκύλας και της Χάρυβδης. Για να διαλέξουμε τη Σκύλα μας.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Οικονομική ή οικολογική κρίση;

Τι είναι αυτό άραγε που κλονίζει περισσότερο την σύγχρονη κοινωνία και τον ανθρώπινο πολιτισμό μας, η οικονομική ή μήπως η οικολογική κρίση.
Προσπαθώντας να αναλύσω απλά, χωρίς σοφιστείες, την κάθε μιά ξεχωριστά, θα έλεγα, οτι και οι δυο έχουν ένα κοινό παρανομαστή, ''Την αναλγησία και τον ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου''
Κάτω λοιπόν απ' τις ραγδαίες οικονομικές εξελίξεις που δονούν συθέμελα ακόμα και τις πιό ευημερούσες οικονομίες του κόσμου, το πρώτο σημάδι εκφυλισμού του πλανήτη έρχεται απ' την έκρηξη του ηφαιστείου Ειγιαφιελ της Ισλανδίας, που οι επιπτώσεις του έχουν πάρει επιδημητική μορφή στις αεροματαφορές της Ευρώπης - και όχι μόνο .
Πόσο μικρά και ασήμαντα μπορεί να φαντάζουν άραγε τα sprede, τα ομόλογα, το ΔΝΤ, μπροστά στον ορυμαγδό που μπορεί να προκαλέσει η φύση, όταν δεν αντιλαμβάνονται όλοι αυτόι που ασελγούν συστηματικά σε βάρος της, ότι μπορεί μ' ένα βρυχηθμό της να παραλύσουν οικονομικά οι πιό εύρωστες οικονομίες, ή ακόμα - ακόμα να καταρρεύσουν ολόκληροι πολιτισμοί.
Μπορεί να ακούγεται ακραίο, αλλά η ιστορία έχει πολλά τέτοια παραδείγματα.Ο πλανήτης λοιπόν, δείχνει να είναι έρμαιο των μεγάλων ενεργοβόρων βιομηχανιών του κεφελαίου, καθώς και μιας περιδίνησησς μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων (Αμερικής,Ρωσίας,Κίνας,Κορέας,Ινδίας,Πακιστάν)που στην προσπάθειά τους να αναπτύξουν τεχνολογίες που βασίζονται πάνω στην πυρηνική ενέργεια, έχουν απελευθερώσει τεράστιες ποσότητες θερμότητας στο περιβάλλον, δημιουργώντας έτσι καταστροφικά προβλήματα στην ισορροπία του.
Το καμπανάκι έχει κτυπήσει ήδη εδώ και καιρό, αλλά δυστυχώς όλοι αυτοί δείχνουν εξαιρετικά μικρό εδιαφέρον για την αειφορία του πλανήτη, που η υποβάθμισή του θα μας οδηγήσει σταδιακά σε κατάρρευση και οικολογική καταστροφή.
Χαράλαμπος Κουκάκης

ΣΥΜΦΩΝΩ!..

Προσεχώς Έλληνες
Η «ωραιότερη χώρα του κόσμου» έτοιμη για επαναλάβει τη μετανάστευση της δεκαετίας του ’60.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Πάει πια η εποχή που στα σκυλάδικα με τις «προσεχώς Βουλγάρες» σπαταλήθηκαν οι κοινοτικές επιδοτήσεις και οι τελευταίες ευκαιρίες που είχε η χώρα για να χαράξει καινούργια πορεία.

Έχει τελικώς και τα καλά της η περιπέτεια στην οποία έχει μπει η χώρα τους τελευταίους μήνες. Σίγουρα έχουμε γίνει διεθνώς ρεζίλι: εκτός ίσως από τον Μπιν Λάντεν και λίγο πιο πριν τη Μόνικα Λουίνσκι, δεν υπάρχει άλλο θέμα που να έχει συζητηθεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια στα διεθνή ΜΜΕ όσο η οικονομική κατρακύλα της Ελλάδας και η μπαγαποντιά των κυβερνήσεών της. Σίγουρα η συνταγή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που ήδη εφαρμόζεται θα προκαλέσει ύφεση στην οικονομία και κύματα ανέργων. Γενικώς, μας έχουν κοπεί τα φτερά, αλλά υπάρχει και ένα καλό σε όλα αυτά: οι Ελληναράδες έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους.

Πάει πια η εποχή που όλοι μας ζήλευαν γιατί εμείς περνάμε καλά, ενώ οι κουτόφραγκοι δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, οπότε και κλείνονται στο σπίτι: οι Νεοέλληνες με τις δυο και τρεις δουλειές συνειδητοποιούν ξαφνικά ότι, ενώ εργάζονται περισσότερο από τους άλλους Ευρωπαίους, αμείβονται λιγότερο και απολαμβάνουν τις χειρότερες κοινωνικές υπηρεσίες. Πάνε τα μεγαλεία με την «ωραιότερη χώρα του κόσμου» που τη ζήλευαν Βρετανοί και άλλοι ομοφυλόφιλοι. Τέρμα το παραμύθι με τις παλιές καλές εποχές, όταν εμείς είχαμε δάσκαλο τον Σωκράτη και βλέπαμε τα βράδια τραγωδίες του Σοφοκλή, ενώ αυτοί ήταν σκαρφαλωμένοι στα δένδρα και έτρωγαν καρπούς.

Η χαριστική βολή ήρθε από τη γειτονική Τουρκία, με την οποία δεν θέλαμε μέχρι πρότινος να έχουμε σχέση λόγω διαφοράς επιπέδου: τώρα ο τουρκικός Τύπος αναρωτιέται πώς μπορεί να βοηθηθεί ο γείτονας που φαλίρισε, η κυβέρνηση Ερντογάν προσφέρει χείρα βοηθείας προτείνοντας αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών και παρ' όλα αυτά -με την εξαίρεση κάποιων δημοσιευμάτων που έχουν σίγουρα χρηματοδοτηθεί από εμπόρους όπλων- δεν αντιδρά κανείς. Σε λίγο θα μας την πουν και οι «Γυφτοσκοπιανοί», σ' εμάς, τους απόγονους του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες ηρωικές εξαιρέσεις που δυστυχώς κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά. Όπως οι βατραχάνθρωποι που, σε μια επίδειξη του ανώτερου ελληνικού πολιτισμού, βροντοφώναξαν στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου ότι είναι έτοιμοι να γδάρουν ζωντανό τον κάθε Αλβανό. Η δε μεγάλη ψυχρολουσία ήρθε από την Κύπρο, που υποτίθεται ότι είναι αυτή που φυλάει τις Θερμοπύλες: τόσο η δολοφονία ενός εκδότη που είχε υποστηρίξει το όχι στο δημοψήφισμα Ανάν όσο και η εξαφάνιση της σορού του «Τάσσου» Παπαδόπουλου αποδόθηκαν αρχικά σε ανθελληνικούς κύκλους, για να αποκαλυφθεί γρήγορα ότι επρόκειτο για πεζεβέγκηδες που ζητούσαν ριάλια.

Και να φανταστεί κανείς ότι είμαστε ακόμη στην αρχή. Γρήγορα, όλοι αυτοί οι μετανάστες που αντιμετωπίστηκαν σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας θα πάρουν την εκδίκησή τους. Ήδη η Ελλάδα υφίσταται διαρροές: τα καλύτερα μυαλά της χώρας έχουν αρχίσει να την κάνουν για το εξωτερικό και αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι θα αρχίσει μετανάστευση τύπου δεκαετίας του '60. Πάει πια η εποχή που στα σκυλάδικα με τις «προσεχώς Βουλγάρες» σπαταλήθηκαν οι κοινοτικές επιδοτήσεις και οι τελευταίες ευκαιρίες που είχε η χώρα για να χαράξει καινούργια πορεία. Σε λίγο, σε άλλες χώρες, θα έχει «προσεχώς Έλληνες». Γιατί αυτή είναι η μοίρα κάθε νεόπλουτου λαού που, ξεχνώντας το παρελθόν του, υπονομεύει το μέλλον του.

Για την αντιγραφή

Κώστας Λαγωνικάκος

Λόγια ουσίας ή παρηγοριά στον άρρωστο;

Πήρα από έναν φίλο το κείμενο της συνέντευξης του Στίγκλιτς στους Financial Times Deutchland, που ως γνωστόν πιστεύουν ότι η ελληνική οικονομία οδεύει προς χρεωκοπία. Ο Στίγκλιτς δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη επιρροή σε μηχανισμούς λήψης αποφάσεων, ωστόσο καλό είναι να τον ακούσουμε λίγο. Αυτό που εγώ αποκόμισα από τα λεγόμενά του είναι ότι από τεχνική άποψη η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας δεν είναι αναπόφευκτη. Ότι τα οξυμένα προβλήματά της απορέουν σε μεγάλο βαθμό από τη μείωση της εισροής πόρων από τουρισμό και ναυτιλία, λόγω της δυσμενούς διεθνούς συγκυρίας. Και ότι μπορεί η οικονομία της χώρας να ελπίζει σε καλύτερες μέρες, αν το διεθνές περιβάλλον βελτιωθεί.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Συνέντευξη του αμερικανού οικονομολόγου και νομπελίστα Joseph Stiglitz στον επικεφαλής οικονομικό αναλυτή της Financial Times Deutschland, Thomas Fricke και τον Mathias Ohanian δημοσιεύεται στην εφημερίδα.
Σύμφωνα με τη διάγνωση του Stiglitz, στην περίπτωση της Ελλάδας δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος χρεοκοπίας, σε αντίθεση π.χ. με την Αργεντινή στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ναι μεν το ελληνικό δημόσιο χρέος, 130% του ΑΕΠ, είναι πολύ υψηλό. Αλλά σε αντίθεση με τις Η.Π.Α. δεν υπάρχει χρηματοπιστωτική ‘φούσκα’, που να έσκασε και να πρέπει τώρα να ξεπεραστεί.
Αν η Ελλάδα έχει οικονομικά προβλήματα, τότε αυτά είναι συνέπεια της παγκόσμιας κρίσης, που πλήττει δύο σημαντικούς τομείς της χώρας: τη ναυπηγική και τον τουρισμό. Αντίθετα με μια σοβαρά απειλούμενη από χρεοκοπία χώρα, υπάρχουν πολλές πιθανότητες για την Ελλάδα να βελτιωθεί η κατάσταση και στους δύο αυτούς τομείς μέσω της ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας.
Ο Stiglitz δήλωσε πεπεισμένος ότι η Ελλάδα με χαμηλότερα επιτόκια δεν θα είχε πρόβλημα αναχρηματοδότησης του χρέους της. Αιτία για την κλιμάκωση της κρίσης είναι κατά την άποψή του και οι κερδοσκοπικές επιθέσεις των χρηματαγορών, που τροφοδοτήθηκαν τους προηγούμενους μήνες από τις επιφυλάξεις των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης, και κυρίως της γερμανικής κυβέρνησης, να δώσουν σαφείς υποσχέσεις στήριξης της Ελλάδας.
«Αν οι εταίροι της Ευρωζώνης είχαν ξεκαθαρίσει γρήγορα ότι δεν θα επιτρέψουν με κανέναν τρόπο τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, τα επιτόκια δεν θα είχαν αυξηθεί τόσο πολύ», δήλωσε ο Stiglitz. Συνακόλουθα, η κατάσταση δεν θα είχε οξυνθεί τόσο.
Στο μέλλον οι κυβερνήσεις θα πρέπει να πνίγουν εν τη γενέσει τους τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. «Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να καταστήσουν σαφές ότι είναι έτοιμες να σπεύσουν σε βοήθεια, αν οι αγορές αντιδρούν τόσο παράλογα και στοιχηματίζουν σε χρεοκοπίες κρατών», τόνισε ο νομπελίστας οικονομολόγος.
Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που παραστεί ανάγκη ‘ενέσεων’ ρευστότητας, οι Γερμανοί δεν θα επιβαρυνθούν αναγκαστικά. Αντίθετα, η Γερμανία θα τοκίσει τα χρήματα με τα συνηθισμένα γερμανικά επιτόκια και με ένα επιπλέον ποσοστό. Σ’ αυτή την περίπτωση λοιπόν οι Γερμανοί θα κερδίσουν κιόλας και η Ελλάδα θα μπορέσει να χρηματοδοτηθεί με πιο ευνοϊκούς όρους απ’ αυτούς που ισχύουν τώρα στην αγορά.
Διαφορετικά η Ευρωζώνη και η Γερμανία κινδυνεύουν με ένα σκληρό οικονομικό χτύπημα: Αν δεν σταματήσουν οι χρηματοπιστωτικές αναταράξεις, εκτός από την Ελλάδα μπορεί να έχουν προβλήματα και άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Επειδή πολλές οικονομικές προγνώσεις παραπέμπουν σε υστέρηση των ρυθμών ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας εντός του τρέχοντος έτους, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη χειρότερη περίπτωση και πάλι σε ύφεση, δήλωσε ο Stiglitz.
Μακροπρόθεσμα οι χώρες της Ευρωζώνης θα πρέπει επειγόντως να δημιουργήσουν ένα είδος ταμείου αλληλεγγύης, που θα είναι έτοιμο να βοηθήσει χώρες που δέχονται πιέσεις από τις αγορές, αν και κατά βάση είναι αρκετά υγιείς, ώστε να αποφύγουν τη χρεοκοπία, κατέληξε ο Stiglitz.

Η πραγματική σημασία της λέξης απαγορευμένη τους είναι...

΄΄Αναρχια πάντα ταπεινωμένη, καταραμένη, ποτε δεν σε κατάλαβαν
Εγινες τρόμος αυτής της εποχής.
Δυάλυση κάθε τάξης φωνάζουν πως είσαι, κι' αγώνας κι΄ατελείωτοι φόνοι.
Ω'άστους να φωνάζουν, αυτούς που δεν πόθησαν να βρούν την αλήθεια, πίσω απο μια λεξη
Ετσι κι' αλλιώς η πραγματική σημασία της λέξης, απαγορευμένη τους είναι.
'' john Henry Mackay''
Αποφάσησα να ξεκινήσω έτσι, γιατί τον τελευταίο καιρό επιχειρέίτε απ' τους πατρίκιους της εξουσίας, μιά άνεφ προηγουμένου ποινικοποίηση του αναρχο-εξουσιαστικού κινήματος, με απότερο σκοπό την εξουδετέρωση του μοναδικού ίσως γνήσιου ριζοσπαστικού κινήματος, που ενστερνίζεται μια ελευθεριακή κοινωνία.
Αυτή η κατασκευασμένη, άθλια,φασιστική και υποβόσκουσα μεθόδευση των εξουσιαστών να αντιστρέψουν τους όρους της τρομοκρατίας, και από εξουσιαστική τρομοκρατία να την παρουσιάζουν ώς αντιεξουσιαστική τρομοκρατία, έχει συμμάχους και υποστηριχτές τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης και τους πληρωμένους κονδυλοφόρους δημοσιογράφους, οι οποίοι τελουν διατεταγμενη υπηρεσία.
Επειδή λοιπόν πιστεύω στην ανεμπόδιστη έκφραση του λόγου και στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών (γι' αυτό άλλωστε δημιουργήσαμε αυτό το blog), νιώθω την ανάγκη να Κράξω όλους αυτούς τους φτηνούς υπαλληλίσκους της ενημέρωσης, που παρουσιάζουν συλλήβδην όλους τους αντιεξουσιαστές ως εκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Τους Κράζω, όχι μόνο για την τρομολαγνεία που επιβάλουν στην τηλεόραση το τελευταίο διάστημα, παρουσιάζοντας την χώρα μας σαν τον προμαχώνα της τρομοκρατίας,αλλά κυρίως του Κράζω γιατί παρουσιάζουν όλους τους αναρχικούς ως κακοποιά στοιχεία, χωρίς κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο με στοχευμένη ροπή προς τη βία και την καταστροφή.
Θ'ήθελα λοιπόν να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα, μπορεί πολοί απο εμάς να αυτοπροσδιορίζονται αναρχικοί, όμως, καμιά αναρχική ιδεολογία - στο όνομα του αντάρτικου πόλης- δεν οπλίζει το χέρι κάποιων αναγκέφαλων ψευτοπαλικαράδων να τα βάλουν με μικρά, απροστάτευτα και αθώα μεταναστόπουλα.
Ωστόσο, δεν θα διαφωνήσω οτι τέτοιοι υπάρχουν στον χώρο, όμως ,αυτή η μορφή δράσης τους δεν εκπορεύεται απ' τις αρχες της αναρχικής φιλοσοφίας. Οι περισσότεροι από δαύτους που αρέσκονται να θεωρούν τους εαυτούς τους εμπροστοφυλακή του κινήματος, η συμπεριφορά τους είναι εντελώς ασύμβατη με αυτά που πρεσβεύει η φιλοσοφία του Αναρχισμού.
Διερωτώμαι λοιπόν , τί είναι αυτό που καθορίζει την συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων.
Την απάντηση την έχει εν μέρη δώσει ο David Graeder στο βιβλίο του '' Η ανθρωπολογια ενός αναρχικού'' που πιστεύει ότι η ανθρωπολογία του καθ' ενός από μας, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την ιδεολογική του πλατφόρμα και τις πράξεις του.
Πάρα ταύτα, χωρίς την παραμικρή διάθεση προπαγανδισμού της βίας και κρατώντας τις αναρχικές απόψεις που εκφράζω για τον εαυτό μου, θα έλεγα ότι αυτή η μορφή ένοπλης πάλης που υιοθετούν πολλές οργανώσεις, προκειμένου να συγκρουστούν με το κράτος, με βρίσκει σφόδρα αντίθετο. Κατά την άποψή μου και σύμφωνα με την προσωπική μου ανθρωπολογία, η επαναστατική διαμαρτυρία μιας οργάνωσης με πιο μαχητικό χαρακτήρα, δεν στοχεύει 15χρονα παιδια και μπατσάκους των 700 ευρω, αλλά τους πατριάρχες του συστήματος που η αυθάδης συμπεριφορά τους και ο άκρατος πατερναλισμός τους, έχει σαν αποτέλεσμα την ατροφία των θεσμών και την μετάβαση σε μια κατ' επίφαση Δημοκρατία.
Έχετε τα κότσια...... εκεί μάλιστα να σας παραδεχθώ....

Χαράλαμπος Κουκάκης

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ: ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ ΚΙ ΕΒΑΛΕ ΤΗ ΜΠΛΟΥΖΑ ΤΟΥ ΑΛΛΙΩΣ

Οι αθρόες προσλήψεις των τελευταίων ημερών θέτουν πάλι επί τάπητος ένα προβληματισμό που, σε άλλο blog, είχα διατυπώσει πριν δεκαπέντε μήνες. Το ερώτημα που έθετα τότε επιτακτικά ήταν το εξής: Υπάρχει εναλλακτική δημοκρατική διαχείριση της Δημόσιας Ασφάλειας;
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετονόμασε το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης σε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Η ονομασία αυτή οφείλει να σημαίνει ότι το υπουργείο αυτό διέπεται πλέον από μια διαφορετική φιλοσοφία. Φροντίζει να αισθάνεται ο πολίτης ασφαλής χωρίς όμως τα όργανα της τάξης να παραβιάζουν τη συνταγματική νομιμότητα.
Έξι μήνες μετά μπορούμε πλέον να κάνουμε μια πρώτη αποτίμηση του κατά πόσο γίνεται μια ουσιαστική προσπάθεια διαφορετικής διαχείρισης του ζητήματος της Δημόσιας Ασφάλειας.
Πράξη πρώτη: Μαζικές προσαγωγές εκατοντάδων διαδηλωτών στη ΓΑΔΑ κατά τη διαδήλωση της επετεί του Πολυτεχνείου. Η αποτελεσματικότητα του μέτρου δεν αμφισβητείται. Τα επεισόδια ήταν περιορισμένα. Δεδομένου όμως ότι οι εκατοντάδες των συλλήψεων έγιναν χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιο επεισόδιο - ούτε καν υποψία επεισοδίου - τί γίνεται με τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία του συνέρχεσθαι; Κι αν αυτό που προείχε ήταν η αποτροπή επεισοδίων έναντι οιουδήποτε τιμήματος γιατί η ΕΛΑΣ δεν προβαίνει σε ανάλογες μαζικές συλλήψεις πριν τη διεξαγωγή ποδοσφαιρικών αγώνων;
Πράξη δεύτερη: Όταν αποκαλύπτονται ξυλοδαρμοί μεταναστών σε δυο αστυνομικά τμήματα κάποιοι αστυνομικοί τίθενται σε διαθεσιμότητα και ξεκινούν διαδικασίες πειθαρχικής τους δίωξης. Το ίδιο γίνεται και όταν αστυνομικοί συλλαμβάνουν νεαρό που είχε βγει από το σπίτι του με τις πυτζάμες για να πετάξει τα σκουπίδια και, «λόγω φάτσας», βαφτίζεται από κάποιους αστυνομικούς αναρχικός και μάλιστα κουκουλοφόρος που πέταγε ανύπαρκτες μολότωφ. Πράγμα που επιτρέπει στο ΛΑΟΣ να προσάψει στο Χρυσοχοΐδη την κατηγορία του «ουραγού του Τσίπρα». Γιατί όμως δεν ακολουθείται η ίδια λογική όταν νεαρός δάσκαλος της κολύμβησης συλλαμβάνεται, πάλι «λόγω φάτσας», σε διαδήλωση που δε συμμετείχε και, παρά την ύπαρξη δέκα αυτοπτών μαρτύρων και πλούσιου φωτογραφικού υλικού που αποδεικνύει τους ισχυρισμούς του, αυτός παραπέμπεται με το μισό ποινικό κώδικα; Εδώ βεβαίως υπάρχει πολύ σοβαρό ζήτημα με την ανακρίτρια, αλλά οι σχέσεις αστυνομικού και δικαστικού παρακράτους είναι θέμα, υποχρεωτικά, άλλης ανάρτησης.Τι έπαθε λοιπόν η δημοκρατική ευαισθησία του Υπουργού; Λιποθύμησε από υπερβολική δόση;
Πράξη τρίτη: Η διμοιρία του Λιμενικού Σώματος κραύγαζε ρατσιστικά συνθήματα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Το θέμα πάει να κλείσει με τη διαθεσιμότητα του διμοιρίτη. Ο οποίος δεν ήταν αυτός που έδινε το παράγγελμα, ασχέτως αν, ως διμοιρίτης, έχει αντικειμενικ΄λη ευθύνη για τη συμπεριφορά των ανδρών του. Ο Υπουργός όφειλε εφ΄όσον δεν κινήθηκε αυτεπάγγελτα ο εισαγγελέας - πάλι ο εναγγαλισμός δικαστικού και αστυνομικού παρακράτους - να ζητήσει ο ίδιος τη δίωξη των ανδρών της διμοιρίας με βάση τις διατάξεις του αντιρατσιστικού νόμου, για τα συνθήματα που φώναζαν, για απείθια, επειδή εκτελούσαν τα παραγγέλματα πολίτη και όχι του διμοιρίτη τους, και για μύρια όσα. Αντ' αυτού σιγή ασυρμάτου. Κι όμως η συγκεκριμένη ενέργεια φλερτάριζε στενά με αυτό που στρατιωτικός ποινικός κώδικας αποκαλεί «στάση».
Πράξη τέταρτη: Η ΕΛΑΣ ανακοινώνει εν χορδαίς και οργάνοις τη σύλληψη ενός ολόκληρου πυρήνα μελών του Επαναστατικού Αγώνα. Μιας οργάνωσης η δράση της οποίας έχει δείξει πως διαθέτει πλούσιο οπλοστάσιο και μεγάλες ποσόστητες εκρηκτικών. Και πια είναι τα φοβερά και τρομερά πειστήρια της δράσης των «τρομοκρατών»; Τα κείμενα των προκηρύξεων του Επαναστατικού Αγώνα που βρέθηκαν στον υπολογιστή του Νίκου Μαζιώτη - και πάλι τίθεται το ερώτημα σε τι μορφή βρέθηκαν, word οπότε υπάρχει έντονη υπόνοια της συμμετοχής του στη σύνταξή τους ή pdf οπότε κάλλιστα μπορεί να είναι κατεβασμένα από το διαδίκτυο - το μόνο που συνιστούν είναι αποχρώσες ενδείξεις, ενδεχομένως και αποδείξεις για το ότι ο ίδιος - που τον παρακολουθούσε σε 24ωρη βάση η αντιτρομοκρατική από την αποφυλάκισή του το 2001 - είναι μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Και δεν αποδεικνύουν τίποτα για τη σύντροφό του και τους άλλους τέσσερις. Εκτός της εμφυλιακής χωροφυλακίστικης λογικής «θα σε τυλίξω σε μια κόλλα χαρτί κι άντε ν' αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας». Αντιπαρέρχομαι φυσικά το γεγονός ότι δόθηκα στη δημοσιότητα ονόματα και φωτογραφίες κατά παράβαση της συνταγματικά κατοχυρωμένης αρχής του τεκμηρίου της αθωότητας.
Και πάνω στην τούρλα του Σαββάτου η Αντιτρομοκρατική είχε το θράσος να μας παρουσιάσει τρία φρικιά και μια μαμά φρικιό ως μέλη της Συνομωσίας των Πυρήνων της Φωτιάς επειδή κατείχαν πασχαλιάτικες τρακατρούκες. Μόνο που αυτή τη φορά τη γελιοποίησε ο ανακριτής, που αρνήθηκε να δεχθεί πως συντρέχουν λόγοι εφαρμογής της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας και τους παρέπεμψε στον εισαγγελέα Πρωτοδικών και σε τακτικό ανακριτή για πλημελήματα. Ας ελπίσουμε ότι οι δυο τελευταίο δε θα τους κρίνουν προφυλακιστέους.
Πριν από λίγους μήνες δημοσιογραφικές πληροφορίες θέλουν να ζήτησε ο Πρωθυπουργός από τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη τα ακόλουθα: «Δε με νοιάζει αν πότε - πότε θα καίγεται ένα πολυτελές αυτοκίνητο. Εκείνο που θέλω είναι να μη σφάζουν ανήμπορους γέρους στον ύπνο τους». Δεν γνωρίζω αν η φράση αυτή ειπωθηκε πράγματι από τον Πρωθυπουργό. Αν ειπώθηκε συμπυκνώνει τις προτεραιότητες που οφείλει να έχει μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση σε θέματα Δημόσιας Ασφάλειας. σε κάθε περίπτωση όμως οι προτεραιότητες του κ. Χρυσοχοΐδη είναι άλλες. Κι όσο περνάει ο καιρός καθιστά τον τίτλο του ψευδεπίγραφο. Και όλα δείχνουν ότι οδεύει στο κατηφορικό μονοπάτι του Βύρωνα Πολύδωρα. Ο οποίος κατέληξε καταγέλαστος.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Σοβαρότητα: Πόσο την αντέχουμε;

Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες πολλά και διάφορα για την προοπτική της χώρας μας να προσφύγει σε αυτό το ιδιότυπο «ταμείο» το οποίο έχει συγκροτήσει – όχι και τόσο λειτουργικά είναι η αλήθεια – η Ε.Ε και το eurogroup. Κάποιοι διαρρηγνύουν ήδη τα ιμάτιά τους φωνάζοντας «γιατί αργούμε; Όσο πιο γρήγορα πάμε εκεί, τόσο το καλύτερο»… Και ασκούν τη σχετική, θορυβώδη κριτική στην κυβέρνηση.
Άλλοι βέβαια υποστηρίζουν ότι «δεν πρέπει να προσφύγουμε σε αυτό το ιδιότυπο ΔΝΤ, το οποίο επιφυλάσσει κι άλλα επώδυνα μέτρα, αλλά πρέπει με ίδιες δυνάμεις να το αποφύγουμε»…
Οι μεν πρώτοι δεν λαμβάνουν υπ’ όψη τους ότι για να προσφύγουμε στο «ταμείο» αυτό, θα πρέπει πρώτα ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ να μην μπορούμε να δανειστούμε από τις αγορές τα χρήματα που χρειαζόμαστε και έπειτα, θα πρέπει να γίνει δεκτό το αίτημά μας ΟΜΟΦΩΝΑ από το eurogroup… Δεν μπορούμε δηλαδή όποτε μας καπνίσει να πάμε και να πούμε γεια σας, ήρθαμε, κατεβαίνετε τα λεφτά…
Οι δεύτεροι φαίνεται να αγνοούν την οικτρή πραγματικότητα… Ή καλύτερα, να την ξορκίζουν στον απήγανο. Και βέβαια θα ληφθούν κι άλλα οδυνηρά μέτρα. Και βέβαια, είτε εμπλακεί το ΔΝΤ είτε όχι, είτε προσφύγουμε στην «ύστατη λύση» είτε όχι, θα πρέπει να γίνουν τεράστιες αλλαγές στη λειτουργία του κράτους και ευρύτερα, στην οικονομική μας διάρθρωση. Τα όσα έχουν προταθεί μέχρι τώρα, ακόμα και η προοπτική μιας «εσωτερικής υποτίμησης» δεν θα πρέπει να αποκλείονται, στη φάση που έχει προχωρήσει η ασθένεια στο σώμα του ασθενή…
Για αυτό θα πρέπει να είναι όλοι επιφυλακτικοί και η όποια κριτική ασκείται, θα πρέπει να ασκείται με σοβαρότητα.
Εκτός κι αν ακόμα και αυτή την περίοδο, όπου πραγματικά παίζεται το μέλλον της χώρας, η ανευθυνότητα και ο νεοελληνικός σαχλαμαρισμός δεν εννοεί να εγκαταλείψει ούτε καν τις «βαρύγδουπες» αναλύσεις στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων…
Κώστας Λαγωνικάκος

ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ;

Το ερώτημα μέχρι πριν από λίγους μήνες φάνταζε περισσότερο ως υπόθεση εργασίας για θεωρίες συνομωσίας ευρωσκεπτικιστών. Η διαχείριση της ελληνικής χρεοκοπίας όμως σε ευρωπαϊκό επίπεδο το θέτει εκ των πραγμάτων. Ο τρόπος με τον οποίο τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα χειρίζονται το θέμα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο αδιανόητο: τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Διότι αυτή τη στιγμή δυο είναι οι εναλλακτικές λύσεις για την Ελλάδα. Η πρώτη είναι να ζητήσει την εφαρμογή του Ευρωπαϊκού σχεδίου διάσωσης, που, μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δίνει καθοριστική γνώμη για τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη στην αμερικανική κυβέρνηση. Η δεύτερη είναι να κηρύξει η Ελλάδα πτώχευση ως μέλος της Ευρωζώνης. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση - στη δεύτερη άμεσα και βίαια, στην πρώτη μεσοπρόθεσμα και, πιθανόν, πιο ήπια - εκλείπει ο λόγος ύπαρξης του ευρώ και στην κατάρρευση αυτή συμπαρασύρεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Διότι βεβαίως, η παρούσα κυβέρνηση δεν πρόκειται να κηρύξει στάση πληρωμών αφού πρώτα αποχωρήσει από το ευρώ, όπως πολύ θα ήθελαν το ΚΚΕ, ο Λαφαζάνης, κάποιοι πολιτικοί παράγοντες των Βρυξελλών και, βέβαια, η γερμανική και η ολλανδική κυβέρνηση.
Ποιοι λοιπόν θέλουν την αποδόμηση της ΕΕ; Πολλοί, στη συντριπτική τους πλειονότητα Ευρωπαίοι. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
Στα πενήντα δυο χρόνια της ύπαρξής της, η ΕΕ (πρώην ΕΟΚ), βασίστηκε σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο. Το μεγάλο κεφάλαιο απέκτησε μια μεγάλη εσωτερική αγορά για καταναλωτικά προϊόντα και υπηρεσίες, που διευκόλυναν τη γρήγορη ανάπτυξή του. Τα μεσαία αστικά στρώματα και η εργατική τάξη της Ευρώπης, συναίνεσαν προσβλέποντας, σε συμμετοχή στα οφέλη αυτής της αγοράς αφ' ενός, ελπίζοντας ότι η οικονομική ενοποίηση θα απέτρεπε τους πολέμους στη Γηραιά Ήπειρο αφ' ετέρου. Το κοινωνικό αυτό συμβόλαιο τηρήθηκε ως το 1990, με μεγάλο κερδισμένο την παραδοσιακά κοσμοπολίτικη ευρωπαϊκή μεσαία αστική τάξη. Η οποία, εκτός της θεαματικής βελτίωσης των εισοδημάτων της, αύξησε την επιρροή της στο πολιτικό γίγνεσθαι, μέσω της συνεχώς διογκούμενης και με ολοένα μεγαλύτερες δυνατότητες επηρεασμού πολιτικών αποφάσεων γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Σε σημείο που αισθάνθηκε μεγαλύτερη εγγύτητα συμφερόντων με το μεγάλο κεφάλαιο και διέρρηξε την κοινωνική και πολιτική της συνεργασία με την εργατική τάξη.
Οι κοινωνικές αυτές εξελίξεις αποτυπώθηκαν πολιτικά στις Ευρωπαϊκές συνθήκες, αρχής γενομένης από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, και στη φιλελεύθερη μεταστροφή των σοσιαλδημοκρατικών κομματων, που αποξενώθηκαν με ταχείς ρυθμούς από την εργατική τους βάση. Στην άσκηση της κοινωνικής πολιτικής οι φοροελαφρύνσεις προτάθηκαν ως αντίδοτο στην περικοπή των κοινωνικών δαπανών, οι οποίες περικόπτονταν εν ονόματι της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας.
Μέσα από τη διαδικασία αυτή η εργατική τάξη, που, βοηθουσών της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και των νέων τεχνολογιών και της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας που οι τελευταίες προκάλεσαν, μετατρτάπηκε σε υποπρολεταριάτο, μακροχρόνια ανέργων και περιστασιακά απασχολούμενων. Απέστρεψε το βλέμμα από τη σοσιαλδημοκρατία και τα κομμουνιστικά κόμματα -αυτά πλήρωσαν το τίμημα της μεσοαστικοποίησης των κομματικών τους στελεχών - και στράφηκε προς την ευρωφοβική ακροδεξιά.
Προς την ευρωφοβική ακροδεξιά στράφηκαν και τα μικροαστικά στρώματα (μικροκαταστηματάρχες, μικρές μεταποιητικές επιχειρήσεις) που είδαν τις επιχειρήσεις τους να βουλιάζουν «κατ' επιταγήν των Βρυξελλών», όπως ψευδώς διέδιδαν τα κόμματα της κεντροδεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας που διαχειρίζονταν τις πολιτικές τύχες των Κρατών -μελών για να μην αναλάβουν το πολιτικό και κοινωνικό κόστος των αλλαγών.
Όμως, ούτε και το μεγάλο κεφάλαιο θέλει πλέον την επιβίωση της Ευρωπαϊοκής Ένωσης. Αφού απέτυχε να καταστήσει συνταγματική αρχή της Ένωσης την απόλυτη απουσία κοινωνικής πολιτικής (Ευρωσύνταγμα) και διαπίστωσε ότι η πενιχρή ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του δημιουργεί προβλήματα, προωθεί την απόλυτη απαξίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι αν η λάμψη του «παγκόσμιου χωριού» έχει αρχίσει να θαμπώνει στα μάτια της μεσαίας αστικής τάξης, η οποία βλέπει την ΕΕ ως σανίδα σωτηρίας των κοινωνικών της προνομοίων, είναι ακόμα πιο απαστράπτουσα για το μεγάλο κεφάλαιο.
Υπό αυτές τις συνθήκες το μέλλον την Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλέον αβέβαιο, ή μάλλον προδιαγεγραμμένο. Οι πάντες πρέπει πλέον να αρχίσουν να σκέπτονται τι θα κάνουν όταν θα συμβεί το αδιανόητο. Που, όπως μας έδειξε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ( επίσης αδιανόητη) θα έχει τραγικές συνέπειες.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τσιπουροποσία versus spreadολογίας!

«Γιαννακής ψυχομαχά
Βαριά κείτεται..»
λέει ένα μεσαιωνικό τραγούδι στην ηπειρώτικη εκδοχή του. Αν στη θέση του Γιαννακή βάλουμε την Ελληνική οικονομία, αποτυπώνουμε θαρρώ παραστατικά την όλη κατάσταση των τελευταίων έξι μηνών.
Άγρια σφαγή!..
Η spreadολογία πάει κι έρχεται. Στα παράθυρα και στις στήλες των εφημερίδων σχετικοί αλλά και παντελώς άσχετοι μηρυκάζουν καθημερινά διάφορα σενάρια, προτείνουν λύσεις από τις πιο εφικτές μέχρι και τις πλέον απίθανες, ενώ ο λαός βλέπει το σκοτεινό αδιέξοδο να τον πλακώνει και μέχρις στιγμής ησυχάζει ανήσυχα…
Τη συνέχεια του δράματος δεν την ξέρουμε, δεν την ξέρει κανείς. Μόνο η λαϊκή σοφία επιβεβαιώνεται σε τέτοιες περιπτώσεις:
«Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος»…

Η μετακίνησή μου τις ημέρες του Πάσχα από την Αθήνα στην Καβάλα με έκανε θαρρώ πιο σοφό, μέρες που είναι. Πρώιμο Πάσχα, αλλά με ελάχιστη «έξοδο» από τις πύλες της καθημερινότητάς.

Συγκριτικά με άλλες χρονιές, οι εθνικοί δρόμοι ήταν άδειοι. Ο κόσμος για πρώτη φορά μετά ίσως από πολλές δεκάδες χρόνια σκέφτηκε σοβαρά πόσο θα του στοίχιζε μια πασχαλινή έξοδος μετά οβελία και συμπαρομαρτούντων στην γενέτειρα γη ή και αλλαχού. Μόνο η τιμή της βενζίνης έχει διπλασιαστεί σε σχέση με το Πάσχα του 2009 και τα διόδια καίνε.
Ταξιδεύω πάντα με το ΚΤΕΛ, λόγω αεροπλανοφοβίας και ΙΧφοβίας.
Για πρώτη φορά τα λεωφορεία της γραμμής ήταν ασφυκτικά γεμάτα στην πορεία μου προς Καβάλα και αντιστρόφως. Κι όχι οι συνήθεις ηλικιωμένες κυρίες κι οι φοιτητές, άντε και μερικοί μετανάστες, αλλά και πολλοί Ελληναράδες άνω των τριάντα, που φυσικά διαθέτουν ΙΧ αλλά προτίμησαν το «φτηνό» αλλά κουραστικό μέσο… Ανάγκα και θεοί πείθονται…
Στην Καβάλα, μερικές βόλτες στην πόλη μου επιβεβαίωσαν ότι κι εκεί τα ίδια με εδώ: Ένα στα τέσσερα – περίπου – μαγαζιά του κέντρου κλειστά, με το «ενοικιάζεται» να κιτρινίζει κολλημένο στην βρόμικη από τα καυσαέρια τζαμαρία. Λιγοστός κόσμος στη «βόλτα»… Καταστηματάρχες να «βαράνε μύγες», αν και τέτοια εποχή, ούτε και μύγες υπάρχουν…
Γκρίνια μπόλικη και φόβος… Πολύ φόβος γι αυτό που έρχεται και που πάντα το ένστικτο του καθημερινού ανθρώπου της αγοράς το συλλαμβάνει πριν καταφτάσει…

Δύσκολες εποχές που μάλλον δεν έχουμε ζήσει, τουλάχιστον οι νεώτερες γενιές. Αλλά πάντα υπάρχει η πρώτη φορά.
Πιστεύω ότι οι περισπούδαστες αναλύσεις δεν θα μας κάνουν σοφότερους, ούτε θα μας αποκαλύψουν το μέλλον.
Τι χρειάζεται;
Αισιοδοξία, αδέρφια.
Μπορεί να τα κάναμε σκατά, αλλά εμείς πάντα ελπίζουμε.
Κι είναι κι αυτό το «αθάνατο νερό», το ελληνικότατο τσιπουράκι:
Πίνουμε λιγάκι απ’ αυτό και ο Ζορμπάς έρχεται και κάνει κατάληψη στο θυμικό μας.
Εξ άλλου αυτό μας κάνει και διαφέρουμε από τους κουτόφραγκους:

Πνίγουμε τα spread μας στο "αθάνατο νερό" κι από δω παν κι οι άλλοι!
Δεν είναι και λίγο!..

Κώστας Λαγωνικάκος

Απειλές κατά του Β. Πισσία

Τον Βαγγέλη τον Πισσία τον γνωρίζουμε, από τη συμμετοχή του σε μια δική μας υπόθεση. Το νέο είναι ότι η ενασχόλησή του με το παλαιστινιακό ζήτημα έχει ενοχλήσει κάποιους και τώρα αντιμετωπίζει απειλές. Παρακάτω αναρτώ το δελτίο τύπου της συλλογικότητας "ένα καράβι για τη Γάζα", στην οποία δραστηριοποιείται. Ελπίζοντας ότι θα αποφευχθούν τα χειρότερα, δεν θα πρέπει να αδιαφορήσουμε για την περίπτωσή του.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Δελτίο τύπου

Την Κυριακή 4/4, στις 12:05 το μεσημέρι, άγνωστος τηλεφώνησε στον Βαγγέλη Πισσία, συντονιστή της Πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα», και του απεύθυνε στα αγγλικά την εξής απειλή: «Θα πληρώσεις, υποστηρίζεις τους τρομοκράτες ισλαμιστές μπάσταρδε». Το πρωί της Δευτέρας 5/4 το αυτοκίνητο του Β. Πισσία βρέθηκε σπασμένο. Για τα δύο γεγονότα έγινε διάβημα προς τις Αρχές.
Η Πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα» καταγγέλλει την απειλή «λόγω και έργω» αναφέροντας ότι η μέθοδος είναι γνωστή, χαρακτηρίζει το κράτος από το οποίο εκπορεύεται, που έχει ανάλογα εγκληματικά προηγούμενα, όπως η ανατίναξη του πλοίου αντίστοιχης αποστολής, το 1988 στη Λεμεσό, καθώς και η δολοφονία του Riad Hamad, στελέχους του Free Gaza Movement, τον Μάρτιο του 2008 στο Κολοράντο των ΗΠΑ. Επίσης, η πολύ πρόσφατη δολοφονία Παλαιστίνιου αξιωματούχου στο Ντουμπάϊ, που αποτέλεσε διεθνές διπλωματικό και πολιτικό σκάνδαλο. Αντίστοιχες απειλές όμως δέχθηκαν και στελέχη του Free Gaza Movement πρόσφατα στις ΗΠΑ.
Από την πλευρά μας αυτό που έχουμε να δηλώσουμε είναι ότι οι μέθοδοι αυτές δεν μας φοβίζουν, η διεθνής αυτή αποστολή ήδη έχει μπει σε ρότα και δεν γυρίζει πίσω, το εγχείρημα αυτό δεν είναι έργο ενός ή δύο-τριών ανθρώπων, αλλά ενός ολόκληρου κινήματος αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό και ματαιοπονούν όσοι επιχειρούν με απειλές και ατομική τρομοκρατία να ακυρώσουν την αποστολή. Βασικό ζητούμενο για εμάς είναι να φτάσει ομαλά η ανθρωπιστική βοήθεια στη Λωρίδα της Γάζας, της οποίας τα θαλάσσια σύνορα πρέπει να είναι ελεύθερα σε μια από χιλιετίες ελεύθερη Μεσόγειο.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι στη χώρα όπου ζούμε, τόσο οι άνθρωποι που υπηρετούν έναν ανθρωπιστικό σκοπό και υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα των Παλαιστινίων, όσο και τα μέσα που διατίθενται γι’ αυτό τον σκοπό -πλοία στην προκειμένη περίπτωση- αγορασμένα από το υστέρημα του αλληλέγγυου στην Παλαιστίνη ελληνικού λαού, δεν μπορούν να απειλούνται. Οι απειλές εναντίον Ελλήνων πολιτών που συμμετέχουν στο εγχείρημα και οι όποιες πράξεις τυχόν τις συνοδεύουν, αποτελούν ταυτόχρονα αμφισβήτηση της κυριαρχίας της χώρας από ξένη δύναμη.

Δικαιοσύνη και «ψευδείς ειδήσεις»

Αναρτώ ένα άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Γιάννης Χρυσοβέργης

Δικαιοσύνη και «ψευδείς ειδήσεις»
Tου Πασχου Μανδραβελη
Η ελληνική Δικαιοσύνη έχει μια περίεργη ιστορία με τη «διασπορά ψευδών ειδήσεων, που προκαλούν ανησυχία στους πολίτες». Κατ' αρχήν οι διώξεις γίνονται επιλεκτικά. Η κατηγορία για διασπορά ψευδών ειδήσεων έχει πάντα ιδεολογικό πρόσημο. Παράδειγμα: το 1992 καταδικάστηκαν κάποια νεαρά άτομα, επειδή διέσπειραν την «ψευδή είδηση» για το Μακεδονικό. Για την ακρίβεια δεν διέσπειραν καμιά είδηση. Απλώς είπαν την αντιδημοφιλή (τότε) άποψή τους, αυτή που σήμερα είναι η επίσημη θέση του κράτους. Γι' αυτήν και δεκάδες άλλες αποφάσεις που καταπάτησαν θεμελιώδη δικαιώματα Ελλήνων πολιτών, το δικαστικό σώμα δεν έκανε ποτέ την αυτοκριτική του. Αλλά δεν δέχεται καν κριτική. Οι δικαστές υποχρεώνουν την ελληνική κοινωνία στη σιωπή.
Κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δικαιοσύνης και αυτό δεν πιστοποιείται μόνο από το παραδικαστικό κύκλωμα, η έρευνα για το οποίο δεν πήγε στο αναγκαίο βάθος. Πιστοποιείται και από τη δίωξη μελών της «Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας» που κατέθεσαν κατά του κ. Κώστα Πλεύρη στην διαβόητη δίκη για το βιβλίο του «Εβραίοι. Ολη η Αλήθεια».
Σε εκείνη τη δίκη ο κ. Πλεύρης ορθώς αθωώθηκε, παρά τα ψεύδη που διασπείρει με το βιβλίο του, ψεύδη που πιθανώς να προκαλέσουν ανησυχία σε κάποιους αφελείς πολίτες. Υπάρχουν κάποιες ενστάσεις για το σκεπτικό της απόφασης (για παράδειγμα, δικαστής χαρακτήρισε το βιβλίο «επιστημονικό έργο», αλλά μάλλον αυτό έχει να κάνει με το έλλειμμα παιδείας και των Ελλήνων δικαστών) όμως η αθώωση μπορεί να λογιστεί στα συν της ελευθερίας του λόγου.
Μπορεί όμως, το δικαίωμα του κ. Πλεύρη να λέει την ρατσιστική άποψή του (π.χ. «Εβραίος και άνθρωπος είναι έννοιες αντιφατικές, δηλαδή η μία αποκλείει την άλλη») να κατοχυρώθηκε από την Δικαιοσύνη, αλλά δεν εξασφαλίστηκε για τους κατηγόρους του. Τα μέλη της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας αντέδρασαν οξύτατα στην απόφαση του δικαστηρίου και τώρα κατηγορούνται για... διασπορά ψευδών ειδήσεων. Κι αυτοί δεν διέσπειραν καμιά είδηση. Ασκησαν σφοδρή κριτική στους δικαστές και σε μια απόφασή τους.
Η ελληνική Δικαιοσύνη νοσεί. Την ασθένειά της πιστοποιούν οι απανωτές καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ειδικά η «Katrami c. Grece» (2005) θα τους είναι εξαιρετικά χρήσιμη για την δίκη της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας που ξεκινά στις 12 Απριλίου. Η εν λόγω υπόθεση αφορούσε «εξύβριση δικαστικού λειτουργού». Μία δημοσιογράφος δημοσίευσε σε επαρχιακό περιοδικό άρθρο σχετικά με τη δικαστική πορεία ποινικής υπόθεσης στην οποία κατηγορουμένη ήταν η αδελφή της. Το άρθρο κατονόμαζε τον ανακριτή της υπόθεσης ως υπεύθυνο για λάθη και παρατυπίες και τον χαρακτήριζε «επίορκο» και «Καραγκιόζη». Μετά την υποβολή μήνυσης από τον δικαστικό λειτουργό, τα ελληνικά δικαστήρια την καταδίκασαν για εξύβριση σε ένα χρόνο φυλάκιση. Οι δικαστές του Στρασβούργου καταδίκασαν την Ελλάδα γι' αυτή την απόφαση, διαπιστώνοντας ότι ο Ελληνας δικαστής δεν έκανε διάκριση μεταξύ «αξιολογικών κρίσεων» και «πραγματικών γεγονότων».
Μόνο για θέματα ελευθερίας της έκφρασης υπάρχουν στο Στρασβούργο πέντε καταδίκες της ελληνικής Δικαιοσύνης τα τελευταία τρία χρόνια! Μήπως πρέπει οι δικαστές μας να αρχίσουν να τις διαβάζουν; Είναι κρίμα να διασύρεται και δι' αυτού του τρόπου η χώρα.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Τέτοιες μέρες συνηθίζουμε να ανταλλάσσουμε ευχές! Αυτό προτίθεμαι να κάνω και εγώ. Μόνο που οι ευχές αυτές θα είναι διαφορετικές. Κι ας πούμε ότι θα είναι και, λίγο ανορθόδοξες.
Εύχομαι, κατ' αρχή σε όλους τους πρόσφυγες από το Αφγανιστάν και τις άλλες εμπόλεμες ζώνες, που αναζήτησαν καταφύγιο σ' αυτό τον τόπο να βρουν, επιτέλους την ασφάλεια και την ειρήνη που τόσο ποθούν. Χωρίς τα παιδιά τους να τα κομματιάζουν οι βόμβες των επικίνδυνων ηλιθίων. Χωρίς να τους ξυλοκοπούν χάριν γούστου διεστραμμένοι ένστολοι, που έγιναν αστυνομικοί μόνο και μόνο γιατί ήθελαν μια δουλειά στην οποία «ο πελάτης έχει πάντα άδικο». Χωρίς να κινδυνεύουν από τα δίποδα κτήνη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και των παραφυάδων της.
Εύχομαι σε όλα τα παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα να αποκτήσουν σύντομα μια ιθαγένεια, ένα διαβατήριο, να αποκτήσουν επιτέλους μια πατρίδα, με την έννοια ενός τόπου στον οποίο έχουν ρίζες και δικαιώματα. Ένα δικαίωμα που, δυστυχώς, ο νόμος που προώθησε η κυβέρνηση στη Βουλή δεν κατοχυρώνει σε όλα.
Εύχομαι σε όλους αυτούς, Έλληνες και ξένους, που προσπαθούν να επιβιώσουν εργαζόμενοι σε κινέζικα ωράρια, χωρίς καμιά ασφάλιση, με αμοιβές πολύ χαμηλότερες των συλλογικών συμβάσεων, να πάψουν να είναι πρόβατα επί σφαγήν και να διεκδικήσουν τη θέση στον ήλιο που τους αξίζει.
Εύχομαι στους εκπαιδευτικούς να αποφασίσουν, επιτέλους, να διεκδικήσουν μια Παιδεία, η οποία δε θα παράγει αναλφάβητους πτυχιούχους, αλλά ανθρώπους ικανούς να σκέφτονται, να κρίνουν, να επιλέγουν το δρόμο της ζωής τους.
Εύχομαι στους γιατρούς και τους νοσηλευτές της Δημόσιας Υγείας να αποφασίσουν, επιτέλους, να αναλάβουν τις ευθύνες τους έναντι της υπόλοιπης κοινωνίας και να διεκδικήσουν, πρώτοι αυτοί, μια Δημόσια Υγεία άξια να φέρει αυτό το όνομα.
Εύχομαι....
Πολλά παρόμοια θα μπορούσα να ευχηθώ, αλλά σημασία δεν έχει να ευχόμαστε. Σημασία έχει να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας απέναντι στον εαυτό μας και στους υπόλοιπους. Και να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.

Γιάννης Χρυσοβέργης