Εν μέσω πανηγυρισμών των συγκροτημάτων των ΜΜΕ για τη συγκρότηση της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» πέρασε ασχολίαστο - τυχαίο; δε νομίζω! - το ότι σε διάστημα δέκα ημερών έλαβαν χώρα δυο ταυτόχρονα παλατιανά πραξικοπήματα στα δυο μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, αλλά και το ότι η νέα κυβέρνηση διαθέτει μια επικίνδυνη, για τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις ατομικές ελευθερίες, παντοδυναμία.
Ο μεγάλος νικητής αυτών των δεκαπέντε ημερών είναι το εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Ένας άνθρωπος από «τα σπλάχνα του» είναι στο τιμόνι της χώρας, και θα φροντίσει να διευθετήσει τις πολιτικές αποφάσεις των επομένων μηνών, που όμως θα καθορίσουν το μέλλον της Ελλάδας και των κατοίκων της για τα επόμενα δέκα, τουλάχιστον, χρόνια, κατά τον επωφελέστερο γιοα τα συμφέροντά του τρόπο.
Νικητής είναι και ο Γιώργος Καρατζαφέρης, που έσπασε τον εξοστρακισμό της Ακροδεξιάς κι επέβαλε, για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση, τη συμμετοχή ενός φασιστικού, ρατσιστικού κόμματος στην κυβέρνηση, με συμμετοχή σε νευραλγικά υπουργεία.
Ο αναμφισβήτητα μεγάλος ηττημένος είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Εξαναγκάστηκε σε παραίτηση εν μέσω χλευασμού από τους βουλευτές του κόμματός του, τα ΜΜΕ, το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Είναι πλέον αποσυνάγωγος και εξοβελιστέος από το πολιτικό σύστημα.
Κατά παράδοξο τρόπο ο προσωπικός του διασυρμός, η τελευταία πράξη του οποίου θα αρχίσει με τη δρομολόγηση της διαδικασίας εκλογής νέου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, έγινε σανίδα σωτηρίας για το παραπαίον ΠΑΣΟΚ που, ευρισκόμενο σε ελεύθερη δημοσκοπική πτώση, είχε αρχίσει να αισθάνεται καυτή την ανάσα των ΛΑΟΣ και ΚΚΕ. Ο εξαναγκασμός της ΝΔ να συμμετάσχει στην κυβέρνηση την καθιστά συνυπαίτια των επικείμενων αντιδημοτικών αποφάσεων που επιβάλλει η αποδοχή της απόφασης του Eurogroup της 27ης Οκτωβρίου. Και δημιουργεί εύλογες ελπίδες στην ΠΑΣΟΚική κομματική γραφειοκρατία, ότι ο επιμερισμός της λαϊκής οργής, θα επιτρέψει την επιβίωσή της.
Κατά επίσης παράδοξο τρόπο ο Γιώργος Παπανδρέου ανατράπηκε για μια από τις ελάχιστες σωστές αποφάσεις του στη διάρκεια της θλιβερής, ομολογουμένως, πρωθυπουργικής του θητείας: τη μετατροπή της παροχής ρευστότητας στις τράπεζες σε κοινές μετοχές ιδιοκτησίας του Δημοσίου. Το γεγονός όμως της φορτωμένης με ψεύτικα παχιά λόγια πρωθυπουργίας του, σε συνδυασμό με τον ατυχέστατο τρόπο που διαχειρίστηκε το θέμα του δημοψηφίσματος - με αποτέλεσμα να στρέψει εναντίον του σύσσωμη την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία, την οποία ως εκείνη τη στιγμή το μόνο πράγμα που την ενοχλούσε ήταν η ανικανότητά του να τηρήσει τις υποσχέσεις που της παρείχε - του στέρησε κάθε υποστήριξη.
Ο δεύτερος, αφανής, ηττημένος είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Η μεγαλομανία του και η αρχομανία του τον τύφλωσαν τόσο, όσο χρειάζονταν για να αρνηθεί να συμμετάσχει στο προετοιμαζόμενο από τις ελληνικές τράπεζες και εγχώρια συγκροτήματα ΜΜΕ σχέδιο ανατροπής του Παπανδρέου. Έχοντας επενδύσει όλες του τις ελπίδες για την πρωθυπουργία στη συνέχιση της αποκλειστικής ανάληψης της ευθύνης των αντιδημοτικών αποφάσεων από τον Παπανδρέου δε μπόρεσε να κατανοήσει την αλλγή του ανέμου. Μετά και τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου, τύποις μόνο είναι ηγέτης της ΝΔ. Η πραγματική ηγεσία του κόμματος είνα το δίδυμο Αβραμόπουλου - Δήμα.
Ο μεγάλος ηττημένος όμως είναι τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα σε αυτή τη χώρα. Με την υποστήριξη των 260 βουλευτών που διαθέτει η κυβέρνηση είναι σε θέση να πράξει αυτό που δε μπορούσε να κάνει μια μονοκομματική κυβέρνηση, είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ. Να προχωρήσει στην ψήφιση ειδικών νόμων οι οποίοι θα του επιτρέψουν να αντιμετωπίσει δραστικά κάθε αμφισβήτηση της κοινωνίας, οι αντοχές της οποίας, όπως φάνηκε από τα επεισόδια της 28ης Οκτωβρίου, έχουν αρχίσει να εξαντλούνται. Μπορεί ακόμα να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης, περιστέλλοντας τις συνταγματικά κατοχυρωμένες συνταγματικές ελευθερίες, για όσο καιρό κρίνει σκόπιμο.Κι όλα αυτά, χωρίς απολύτως καμία συνταγματική εκτροπή.
Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, οι δηλώσεις της γγ του ΚΚΕ, αν φυσικά δε λάβει κανείς υπ' όψιν του την κρίση μεγαλείου που τις διέκρινε και την ξύλινη γλώσσα στην οποία έγιναν, αποτυπώνουν απόλυτα τον πραγματικό χαρακτήρα της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Ζητούμενο παραμένει ωστόσο η αντίδραση της κοινωνίας. Θα σκύψει μοιρολατρικά το κεφάλι ή θα οδηγηθεί σε ανοιχτή σύγκρουση με την οικονομική ολιγαρχία και το πολιτικό κατεστημένο; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα εξαρτηθεί από το πόσο μεγάλο είναι το κομμάτι της κοινωνίας που θα έχει να χάσει - ή έτσι θα νομίζει - μόνο τις αλυσίδες του.
Αν είναι μικρό, όπως το 1967, κάποιοι λίγοι θα σαπίσουν στις φυλακές, κάποιοι περισσότεροι που θα ασφυκτιούν, θα μεταναστεύσουν κι οι πολλοί θα υπομείνουν τη μοίρα τους. Αν όμως είναι μεγάλο, θα ζήσουμε ένα νέο εμφύλιο.
Γιάννης Χρυσοβέργης
2 σχόλια:
Μιλώντας για την ελληνική πραγματικότητα, δεν είναι η πρώτη φορά που τραπεζίτης (με την έννοια του επικεφαλής της Τράπεζας Ελλάδας) αναλαμβάνει την πρωθυπουργία. Τραπεζίτες ήταν και ο Κορυζής, ο Τσουδερός και ο Ζολώτας, σε εποχές που το τραπεζικό κεφάλαιο δεν ήταν τόσο ισχυρό και με τόση επιρροή. Και η πολιτεία τους δεν συνδέθηκε με την επβολή κάποιας δικτατορίας.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αν συγκρίνουμε τις εξελίξεις στην Ελλάδα με αυτές της γειτονικής Ιταλίας, το σκηνικό γίνεται πιο ευδιάκριτο: το χρηματιστικό κεφάλαιο, μετά τους κλυδωνισμούς που υπέστη πριν από τρία χρόνια, επιστρέφει δριμύτερο και ορίζει πολιτικές διαχείρισης της κρίσης.
Πάντως τη λύση Παπαδήμου τη βλέπω, κατ'αρχήν, θετικά, διότι δε διακρίνω στον ορίζοντα τίποτα καλύτερο γι'αυτούς τους κρίσιμους μήνες που διανύουμε. Αν η παρούσα κυβέρνηση φέρει σε πέρας επιτυχώς τις εκκρεμότητες σε σχέση με τη ρύθμιση του χρέους και τη δανειοδότηση από το μηχανισμό στήριξης, αυτό θα είναι καλό, προκειμένου να αποφευχθεί μια άτακτη χρεοκοπία με όλες τις αρνητικές της συνέπειες στον πολύ κόσμο.
Το ενδεχόμενο να εκμεταλλευτεί αυτή η κυβέρνηση την ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη που απολαμβάνει προκειμένου να καταστείλει ατομικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, θα ήταν μια οδυνηρή εξέλιξη, δεν το πολυπιστεύω όμως ότι τα πράγματα θα φτάσουν ως εκεί. Δεν έχω υπόψη μου κάποιο ιστορικό προηγούμενο, ή κάποια παρόμοια εξέλιξη σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Γιώργος
Γιώργο θα παρατηρήσεις ότι και οι τρεις, υπήρξαν Πρωθυπουργοί σε στιγμές ανωμαλίας. Ο Κορυζής ήταν ο προτελευταίος πρωθυπουργός της Μεταξικής δικτατορίας. Ο Τσουδερός υπήρξε πρωθυπουργός μιας εξόριστης κυβέρνησης (επιπροσθέτως πριν αναλάβει καθήκοντα στην Τράπεζα της Ελλάδος είχε ήδη πολιτική σταδιοδρομία) ο δε Ζολώτας κλήθηκε να σχηματίσει μια κυβέρνηση διάρκειας τριών μηνών, έως ότου γίνουν οι απαραίτητες πολιτικές διεργασίες έιτε για σχηματισμό μιας μόνιμης κυβέρνησης συνεργασίας μετά από τις επόμενες εκλογές, είτε για μια μονοκομματική κυβέρνησης της ΝΔ.
Η περίπτωση της κυβέρνησης Παπαδήμου έχει ένα κοινό με τις τρεις προηγούμενες. Αναλαμβάνει κι αυτή σε συνθήκες εξαιρετικά ανώμαλες, πολύ περισσότερο από όσο αυτές της κυβέρνησης Ζολώτα, σαφώς λιγότερο από όσο αυτές των κυβερνήσεων Κορυζή και Τσουδερού.
Συμφωνώ απολύτως με τη δεύερη παρατήρησή σου γιατί ίσως είναι το σημαντικότερο γεγονός των τελευταίων ημερών.
Δε μπορώ όμως να δω θετικά την κυβέρνηση Παπδήμου, όταν αυτή απλώς καλείται να πάρει εκείνα τα μέτρα που η προηγούμενη δεν μπορούσε, λόγω της κοινωνικής αντίδρασης. Και το ερώτημά μου είναι πώς θα μπορέσει να τα πάρει χωρίς περιστολή των ατομικών ελευθεριών, κάτι που θα ήταν αδύνατο για την οποιαδήποτε μονοκομματική κυβέρνηση.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου