Εν μέσω εξελίξεων οι οποίες έφεραν τη χώρα ακόμα πιο κοντά στο χείλος της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας ένα αμείλικτο ερώτημα τίθεται σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας και, φυσικά, στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων: θα συνεχίσει η χώρα την πορεία της στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή θα χαράξει μια άλλη πορεία;
Από την εποχή της Μεταπολίτευσης και μετά η Ευρώπη θεωρούνταν από το μέσο Έλληνα η κότα με τα χρυσά αυγά που μοίραζε χρήματα χωρίς να ζητάει τίποτα. Εικόνα που είχαν καλλιεργήσει αφ' ενός τα κόμματα - ΝΔ, ΕΔΗΚ, ΚΟΔΗΣΟ, ΚΚΕ εσ. - τα οποία στη δεκαετία του '70 είχαν προωθήσει την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, αφ' ετέρου το ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του '80 όταν μοίραζε επιδοτήσεις χωρίς να ασκεί τον παραμικρό έλεγχο για το πώς δαπανώνταν αυτές. Με συνακόλουθη τη φαντασίωση περί «κουτόφραγκων» που τους τουμπάρουμε οι «ατσίδες και μάγκες και καραμπουζουκλήδες Ελληναράδες».
Το ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι το μάθαμε με πολύ οδυνηρό τρόπο όλοι εδώ και δεκαοκτώ μήνες. Κι έτσι ο κάθε ένας ατομικά, το κάθε κομμα και όλη η ελληνική κοινωνία οφείλουμε μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες να αποφασίσουμε αν θέλουμε η Ελλάδα να συνεχίσει να συμπορεύεται με τους μέχρι χθες «κουτόφραγκους» και σήμερα «κατακτητές» ή αν θα διαλέξει έναν άλλο δρόμο. Το ερώτημα αυτό είναι εξαιρετικά οδυνηρό, διότι ουδέποτε στην ελληνική κοινωνία έγινε μια ουσιαστική συζήτηση για τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΟΚ αρχικά, στην ΕΕ κατόπιν.
Για το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ δεν θα έπρεπε να υπάρχουν διλήμματα. Για το πρώτο η εθνική υπερηφάνεια, η εθνική κυριαρχία και η καθαρότητα της φυλής είναι υπεράνω όλων. Και άπαξ κι όλα αυτά διακυβεύονται οφείλουμε να τραβήξουμε το δρόμο μας χωρίς να έχουμε ανάγκη κανέναν. Γιατί όμως ο ηγέτης του ΛΑΟΣ κι από κοντά ο έτερος στυλοβάτης της καθαρότητας του έθνους, ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος έσπευσαν πανικόβλητοι να εξορκίσουν τον απερχόμενο πρωθυπουργό και τον ηγέτη της ΝΔ να αποτρέψουν την αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη; Μήπως γιατί είναι πολλά τα λεφτά;
Για το ΚΚΕ που πάντοτε κατάγγελλε την ΕΕ ως όργανο του ιμπεριαλισμού και της πλουτοκρατιας τα πράγματα θα έπρεπε να είναι εξ ίσου απλά. Ωστόσο ο οργίλος τρόπος με τον οποίο η Αλέκα Παπαρήγα κατήγγειλε τον εκβιασμό περί «αποβολής από το ευρώ» γεννά ερωτήματα. Μήπως η ΕΕ της πλουτοκρατίας είχε και για το ΚΚΕ κάποια οφέλη; Αν όχι γιατί δεν υπεραμύνθηκε των πλεονεκτημάτων της αποχώρησης από την ευρωζώνη η γγ του ΚΚΕ;
Για τη ΝΔ το πρόβλημα είναι υπαρξιακό. Διότι ναι μεν, από το 1993 και μετά το κόμμα έχει διολισθήσει σε «ανάδελφες» προσεγγίσεις της διεθνούς πολιτικής, οι οποίες έχουν φθάσει σε κατάσταση παροξυσμού από την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της, αλλά δε μπορεί να ξεχάσειμ ο μέσος νεοδημοκράτης ότι ο ιδρυτής αυτού του κόμματος ήταν ο Έλληνας πρωθυπουργός που έκανε τα αδύνατα δυνατά για να φέρει τη χώρα σε ευρωπαϊκή τροχιά.
Εξ ίσου υπαρξιακό είναι το πρόβλημα και για το ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, ανεξαρτήτως του αν ο Λαφαζάνης και οι περί αυτόν ζητούν επιτακτικά την αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, το εκλογικό του σώμα, μεσοαστικό στη συντριπτική του πλειοψηφία, έχει δει σημαντικά οφέλη από την ευρωπαϊκή περιπέτεια της Ελλάδας. Κι έχει πολλά να χάσει από τυχόν αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Οπότε καλείται το κόμμα να ορίσει μια στρατηγική για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη με κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και να θέσει εκείνες τις κόκκινες γραμμές πέρα από τις οποίες θα αποφασίσει να διεκδικήσει την αποχώρηση από αυτή. Ή να αποφασίσει ότι τέτοιες κόκκινες γραμμές δεν υπάρχουν.
Για το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Συμμαχία δεν υπάρχει δίλημμα. η απάντηση είναι μια και μόνη. Ευρωπαϊκή προοπτική έναντι οιουδήποτε τιμήματος. Οι άνθρωποι που ηγούνται αυτών των κομμάτων είναι όλοι απόφοιτοι των ακριβότερων ιδιωτικών σχολείων της Ελλάδας και των ακριβότερων αμερικανικών και βρετανικών πανεπιστημίων, δεν έχουν πάει ποτέ στη δουλειά στριμωγμένοι σε ένα σαράβαλο λεωφορείο που περνάει όποτε του καπνίσει, δεν έχουν ψάξει για δουλειά, δεν έχουν ζήσει την ανεργία, δεν έχουν υποχρεωθεί να βγάλουν το μήνα τους με μερικές εκατοντάδες ευρώ. Δεν ξέρουν, κι ούτε μπορούν να αντιληφθούν τι σημαίνου όλα αυτά. Γι αυτούς το να μειώσεις το μισθό αυτού που ζει με €5000 το μήνα κατά 33% και αυτού που ζει με το ίδιο ποσό έξι μήνες επίσης κατά 33% δεν έχει διαφορά.
Όσο για τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, οι οποίοι τώρα που, αναγκαστικά, τους κόπηκαν οι παχυλές επιδοτήσεις και ανακάλυψαν ξανά ότι ΕΟΚ και ΝΑΤΟ είναι το ίδιο συνδικάτο αυτοί δεν έχουν κανένα δίλημμα. Εντός ή εκτός του ευρώ θα είναι με τη λαμογιά.
Το δίλημμα είναι πολύ σοβαρό όμως για τη Δημοκρατική Αριστερά και τους Οικολόγους - Πράσινους. Η ευρωπαϊκή προοπτική, όπως και η κοινωνική δικαιοσύνη, συνστούν βασικούς πυλώνες της ιδεολογίας και της πολιτικής στρατηγικής των κομμάτων αυτών. Η εκπόνηση από μέρους τους στρατηγικών για την πραγμάτωση της στρατηγικής τους αλλά και ο καθορισμός κόκκινων γραμμών, πέρα από τις οποίες θα αποφασίσουν να πορευτούν εκτός ευρωπαϊκής προοπτικής, διατηρώντας όμως το ευρωπαϊκό πολιτισμικό κεκτημένο είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για τα δυο αυτά κόμματα.
Σε κάθε περίπτωση, τόσο η παραμονή στο ευρώ όσο και η συντεταγμένη αποχώρηση από αυτό, έχουν κάποια σημαντικά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα ως λύσεις. Η επιλογή της μιας ή της άλλης πρέπει, επιτέλους, να είναι αποτέλεσμα πολιτικού διαλόγου, συνεκτίμησης πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων της κάθε μιας λύσης και, κυρίως, πολιτικών προτεραιοτήτων του κάθε κόμματος. Αλλά πρέπει επιτέλους σε όλα αυτά όλοι να παρουν θέση.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου