ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΑΡΓΗΣΕ... 18 ΜΗΝΕΣ

Εφ' όσον τελικά το δημοψήφισμα που ανήγγειλε ο Πρωθυπουργός για την κύρωση της Συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου πραγματοποιηθεί οι Έλληνες πολίτες - και φυσικά τα ελληνικά κόμματα - θα κληθούν να πάρουν μια πολύ σοβαρή απόφαση: αν η χώρα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη με τίμημα την απεμπόλιση, για δεκαετίες, της λαϊκής κυριαρχίας και την καταδίκη μεγάλου μέρους του πληθυσμού στην πείνα - κυριολεκτικά - ή αν θα χρεοκοπήσει, με πιθανότατη έξοδο από την Ευρωζώνη, και όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά: τα καλύτερα και τα χειρότερα. Σε κάθε περίπτωση, η κατά 18 μήνες καθυστερημένη απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου και γενναία είναι και σωστή. Σε τόσο σοβαρά διλήμματα, το λόγο πρέπει να τον έχει ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΛΑΟΣ.

Οι λυσσαλέες, σε βαθμό υστερίας, αντιδράσεις σύσσωμης της αντιπολίτευσης αλλά και των εκπροσώπων του βαθέος ΠΑΣΟΚ, στην απόφαση του Πρωθυπουργού να προκηρύξει Δημοψήφισμα για την κύρωση της Συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου συνιστούν την πιο οδυνηρή επιβεβαίωση της εκτίμησης αυτού του πολιτικού καφενείου περί ανυπαρξίας πολιτικών θέσεων για τη διαχείριση της κρίσης από μέρους τους. 

Τα διλήμματα που θέτει η κυβέρνηση - αν τελικά τολμήσει να προχωρήσει στο δημοψήφισμα, ή αν δεν πέσει πριν το επιχειρήσει - δεν τα καθιστά η ίδια εκβιαστικά. Είναι εκβιαστικά από μόνα τους, από την πρώτη κιόλας μέρα που έγινε σαφές ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει και το μόνο που απέμενε ήταν η πολιτική διαχείριση της χρεοκοπίας.

Η δυσφορία του πολίτη  απέναντι σε ένα τέτοιο δίλημμα -  θα κληθεί με την ψήφο του να αποφασίσει όχι απλώς ποιο κόμμα θα ασκεί τη διακυβέρνηση στα επόμενα τέσσερα χρόνια, αλλά για την πορεία της χώρας για είκοσι έως τριάντα χρόνια - είναι κατανοητή.

Η οχύρωση όμως των κομμάτων της αντιπολίτευσης πίσω από την, αποδεδειγμένα, χείριστη πολιτική διαχείριση της κυβέρνησης, για να αποφύγουν την έκθεση των δικών τους πολιτικών αντιπροτάσεων στην κρίση των πολιτών είναι ΝΤΡΟΠΗ για όλους: για τα κόμματα, τις ηγεσίες τους, την ίδια τη Δημοκρατία, για τη «γέννηση» της οποίας στην Ελλάδα συνηθίζουμε να επαιρόμαστε Ελληναράδες και μη.

Είναι όμως επίσης γεγονός ότι ο Γιώργος Παπανδρέου όφειλε να είχε πάρει την απόφαση αυτή δεκαοκτώ μήνες πριν. Δεν έπρεπε να επιτρέψει να απωλέσει η κυβέρνησή του κάθε ίχνος αξιοπιστίας και να φθάσει η κοινωνία σε κατάσταση εξέγερσης.

Η κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας στη Συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου είναι προφανής. Δε χρειάζονταν οι δηλώσεις του κ. Σόιμπλε, ο οποίος απλώς είπε τα πράγματα με το όνομά τους. Ούτε να προηγηθούν δυο μήνες διαπραγματεύσεων στις οποίες η ελληνική κυβέρνηση όχι απλώς δεν είχε ενεργό ρόλο με τις προτάσεις της, αλλά ούτε καν της είχε επιτραπεί η συμμετοχή.

Άλλωστε τα σπέρματά της ενυπήρχαν ήδη από το πρώτο Μνημόνιο, του Μαΐου 2010. Κι αυτό ήταν άποψη αρκετών καθηγητών του Συνταγματικού Δικαίου, οι οποίοι είχαν θέσει το ζήτημα της υποχρεωτικής έγκρισής του με πλειοψηφία 3/5. Επομένως δικαιολογούνταν, όχι μόνο το αίτημα της κυβέρνησης για έγκρισή του με αυξημένη πλειοψηφία, αλλά ακόμα και η προσφυγή στον ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΛΑΟ, είτε μέσω δημοψηφίσματος είτε μέσω εκλογών. Με πιο έντιμη πολιτικά στάση - αν αυτό έχει την παραμικρή αξία - την προκήρυξη δημοψηφίσματος.

Το ζήτημα της προσφυγής στις κάλπες εξαρτάται από το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος. Αν ο Λαός αποφασίσει την κύρωση της Συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου ο Γιώργος Παπανδρέου είναι Ο ΜΟΝΟΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ για να κυβερνήσει αυτή τη χώρα. Αν αντιθέτως η λαϊκή ετυμηγορία απορρίψει τη Συμφωνία, τότε ο Γιώργος Παπανδρέου είναι Ο ΠΛΕΟΝ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ  για να κυβερνήσει. Και στην περίπτωση αυτή οι εκλογές είναι μονόδρομος.

Το μοναδικό πρόβλημα της προκήρυξης ενός δημοψηφίσματος στην παρούσα συγκυρία, είναι ότι, εξ αιτίας της απώλειας και του τελευταίου ίχνους αξιοπιστίας της κυβέρνησης, αρκεί αυτή  να υποστηρίξει κάτι για να προκαλέσει την απόρριψή του από την κοινωνία. Και ως προς αυτό, έχουν κάποιο δίκιο οι Ευρωπαϊστές που του προσάπτουν τυχοδιωκτισμό, καθώς προεξοφλούν, μάλλον κακώς, ένα αρνητικό για τη Συμφωνία αποτέλεσμα.

Είναι επίσης γεγονός ότι, μετά από δυο χρόνια κατά τα οποία η κυβέρνηση φλόμωσε την κοινωνία στο ψέμμα, αποδείχτηκε ανίκανη να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να μη θίξει τους εκλεκτούς του πελατειακού συστήματος και ασέλγησε επί των εισοδημάτων μισθωτών και συνταξιούχων, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η Συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου να απορριφθεί μόνο γιατί την υπερασπίζεται η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Σε κάθε περίπτωση όμως ισχύει απόλυτα το «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Εφ' όσον το δημοψήφισμα διεξαχθεί, όλα τα κόμματα θα υποχρεωθούν να σταθούν απέναντι στα υπαρκτά διλήμματα. Κι οι πολίτες θα κληθούν να αναλάβουν την ατομική και συλλογική τους ευθύνη. Αν δε διεξαχθεί διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα. Κι ο ξαφνικός αποκεφαλισμός της στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας ίσως να μην είναι τυχαίος.

Γιάννης Χρυσοβέργης