Της µιας δραχµής τα γιασεµιά

Το άρθρο γνώμης του Παύλου Τσίμα που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ του Σαββάτου 28 Μαΐου και προσφέρεται για πλούσιο προβληματισμό ως προς το τι πρέπει να γίνει.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Πόση λιτότητα µπορεί να δεχτεί µια οικονοµία σε ύφεση χωρίς να συνθλιβεί; Πόση «εµπιστοσύνη των αγορών» µπορεί να κερδίσει µια υπερχρεωµένη χώρα, υποβάλλοντας τον εαυτό της σε εξαντλητική αφαίµαξη; Και πώςείναι σωστό να συµµαζεύει τα ελλείµµατά της µια χώρα; Με περισσότερους φόρους ή µε περικοπή δαπανών;

Αυτή η συζήτηση δεν διεξάγεται µόνο στα ελληνικά. ∆ιεξάγεται σε όλες τις γλώσσες του κόσµου. Και διχάζει ∆ηµοκρατικούς και Ρεπουµπλικανούς στην Αµερική, Συντηρητικούς και Εργατικούς στη Βρετανία, µνηµονιακούς και αντιµνηµονιακούς στην Ελλάδα...

Σε αυτόν τονδιεθνή διάλογο, οι φωνέςτωναναλυτών, που επιµένουν να κρατούν ζωντανή την κεϊνσιανή σοφία, ακούγονται ως βάλσαµο στα βάσανά µας. Οι προφήτες της λιτότητας είναι ηλίθιοι! φωνάζει οΚρούγκµαν. Οι κυβερνήσεις υποτάχθηκαν στις αγορές και εκλιπαρούν την «εµπιστοσύνη» τους, σαν να µη διδάχθηκαν τίποτε από την κρίση και τις αιτίες της! γράφει ο Στίγκλιτς. Και όλοι τους συνιστούν ενίσχυση της δηµόσιας δαπάνης, αντί περικοπών, για να βγούµε σώοι από την κρίση.

∆ιαβάζουµε κι εµείς εδώ, στη µικρή γωνιά µας, αυτούς τους φιλιππικούς κατά της λιτότητας και αναθαρρούµε. Να, λοιπόν, που το λένε και οι σοφότεροι των σοφώντης οικονοµικής επιστήµης: το Μνηµόνιο είναι λάθος. Μας καταδικάζει σε συρρίκνωση και κοινωνική µιζέρια, την ώρα που θα έπρεπε να κινητοποιούνται δηµόσιοι πόροι για να ξεβαλτώσουν µια οικονοµία, από την οποία τα ιδιωτικά κεφάλαια φεύγουν τρέχοντας.

Αλλά, δυστυχώς, οι προφήτες µαςσπεύδουν να µας απογοητεύσουν: η Ελλάδα είναι άλλο, µια µοναδική στον κόσµο περίπτωση χρόνιας δηµοσιονοµικής ανευθυνότητας, γράφει ο Κρούγκµαν. Η Ελλάδα εξαιρείται, λέει και ο Στίγκλιτς. Η χώρα αυτή δηµιουργούσε πρωτογενή ελλείµµατα ακόµη και στα χρόνια που είχε ρυθµούς ανάπτυξης πάνω από 4%!

Είχα θέσει το ίδιο ερώτηµα και στους δύο νοµπελίστες, και στον Στίγκλιτς και στον Κρούγκµαν: αν, λοιπόν, η µικρή ελληνική οικονοµία διπλασίασε µέσα σε λίγα χρόνια τη µη παραγωγική δηµόσια δαπάνη της, πιάστηκε µόνη της, από εγκληµατική αµέλεια των κυβερνήσεών της, στο δόκανο του υπερδανεισµού και είναι υποχρεωµένη τώρα να συµµαζέψει τα δηµόσια ελλείµµατα, κατά παράβαση του χρυσού κεϊνσιανού κανόνα «όχι λιτότητα σε καιρό ύφεσης», µε περικοπές και φόρους που παράγουν ύφεση, δυστυχία και – τελικά – διόγκωση του χρέους, τι άλλη λύση µάς δίδεται; Τι µπορούµε να κάνουµε, αφού ούτε πόρους να κινητοποιήσουµε διαθέτουµε ούτε µπορούµε να επιστρέψουµε στη δραχµή και να την υποτιµήσουµε (αφού αυτό θα σήµαινε επιστροφή στην εποχή των σπηλαίων);

Και οι δύο µου έδωσαν την ίδια απάντηση: µπορείτε να κάνετε ένα µόνο πράγµα. Να φωνάξετε, να πιέσετε, να απαιτήσετε από τον κ. Τρισέ και την κ. Μέρκελ να ελευθερώσουν επενδυτικούς πόρους για την ελληνική οικονοµία, να εφαρµόσουν ένα µίνι σχέδιο Μάρσαλ για την αιµοδότηση της ελληνικής οικονοµίας. Και να τους εξηγήσετε ότι µόνο αν σας βοηθήσουν να ξεκολλήσετε και να αναπτυχθείτε, θα µπορέσετε να τους ξεπληρώσετε τα χρέη σας, θυµίζοντάς τους ότι το ίδιο έκαναν και οι Αµερικανοί έναντι των Ευρωπαίων µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο.

Αν δεχτούµε ως αυτονόητα σωστή την απάντησηαυτή, τότε το συµπέρασµα είναι εξίσου αυτονόητο: η µόνη µας ελπίδα είναι να κρατηθούµε εντός ευρωπαϊκού πλαισίου, ακόµη κι αν στην Ευρώπη σήµερα επικρατεί λάθος συνταγή, ακόµη κι αν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες πορεύονται περιδεείς και τυφλέςσε λάθος δρόµο. Να κρατηθούµε εντός – και να διαπραγµατευτούµε ξανά και ξανά. Γιατί εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου, πόροι δεν διατίθενται. ∆ιατίθενται µόνο της µιας δραχµής τα παλιά γιασεµιά...

Και αυτός, ακριβώς, είναι ο θανάσιµος κίνδυνος που µας απειλεί: οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, δέσµιες των εκλογικών τους φόβων και του λαϊκισµού που τις κυκλώνει, να προχωρήσουν, προκειµένου να αποφύγουν την «επέκταση της µόλυνσης», στον εξοστρακισµό µας – ηθικό, πολιτικό και, εν τέλει, οικονοµικό και νοµισµατικό. Κι όχι επειδή δεν καταφέρνουµε να πιάσουµε τους άπιαστους δηµοσιονοµικούς στόχους που µας έθεσαν. Μα επειδή βλέποντας από κοντά, σε έναν στενό συγχρωτισµό, τις πολιτικές µας ελίτ, τους πήρανε – δυστυχώς για εµάς – χαµπάρι...

Χασάπικο

Θα ήθελα κι'εγώ να πω κάτι για τις πολύ ενδιαφέρουσες καθημερινές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, όμως κρίνω σκόπιμο να περιμένω για λίγες μέρες. Προς το παρόν, ανεβάζω ένα τραγουδάκι για τον Στρος Καν, σε ρυθμό χασάπικου, που το έγραψαν και το εκτελούν, οικογενειακώς, κάποιοι φίλοι μου. Στο βίντεο (βλ. παρακάτω σύνδεσμο) θα δείτε και τα δυο ανιψάκια μου, που, ποιός ξέρει, ίσως κάποτε να διαγράψουν τη δική τους τροχιά στο λαϊκό πάλκο.

http://www.youtube.com/watch?v=KigP-V8WxOw

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΟΙ ΔΥΟ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Από την περασμένη Τετάρτη ένα πλήθος διαδηλωτών οι «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ» συγκεντρώνονται κάθε βράδυ στην Πλατεία Συντάγματος. Κάθε βράδυ και περισσότεροι. Με τις μέρες όμως, το ετερόκλητο αυτό πλήθος έχει αρχίσει να διαφοροποιείται απεικονίζοντας γλαφυρά δυο τάσεις της ελληνικής κοινωνίας. Η πρώτη, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη απηχεί την ιδεολογικοποίηση της αντι-πολιτικής. Η δεύτερη, κάτω από τα σκαλιά της πλατείας, μπροστά στο συντριβάνι, συζητά διαρκώς για το τι πρέπει ν' αλλάξει εδώ και τώρα. Κι η μια κι η άλλη αριθμούν πολλές χιλιάδες διαδηλωτών. Κυρίαρχη σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής η πρώτη, «άγνωστη» μέχρι πριν λίγες ημέρες η δεύτερη, πολύ σύντομα θα βρεθούν αντιμέτωπες.

Άγνωστος Στρατιώτης: Ένα ετερόκλητο πλήθος, αποτελούμενο από ανθρώπους κάθε ηλικίας, αν και οι νέοι είναι σαφώς πλειοψηφία, περιφέρονται, συζητούν και, κυρίως, φωνασκούν. Φύρδην μίγδην και, κυρίως, χύδην, συναγελάζονται Ελληναράδες με τη σημαία στους ώμους, παλαιοκομμουνιστές, χουλιγκάνοι και μισθοφόροι των ΠΑΕ, αλητήριοι της Πλατείας Εξαρχείων ξελαρυγγιάζονται βρίζοντας πολιτικούς και πολιτική και φασκελώνοντας τη Βουλή.Ένα παχύ στρώμα από πλαστικά μπουκάλια, μεταλλικά κουτάκια και κάθε λογής σκουπίδια έχει καλύψει το οδόστρωμα.
Συντριβάνι: Οι γύρω πρασιές έχουν καταληφθεί από δεκάδες σκηνών. Ο χώρος πεντακάθαρος, καθώς σε κάθε γωνιά υπάρχουν σακούλες σκουπιδιδιών, ενώ δεκάδες εθελοντών φροντίζουν να μαζεύουν αμέσως ό,τι πετούν οι απρόσεχτοι. σε μια γωνιά ένα ιατρείο. Και στη μέση ένα πολύχρωμο, νεαρό σε ηλικία πλήθος, συζητάει με πάθος για τα πράγματα που «πρέπει να αλλάξουν εδώ και τώρα».
Λίγο αριστεροί, λίγο αναρχικοί, λίγο οικολόγοι, λίγο όλα μαζί. Ο λόγος τους ευθύς, άτεχνος, αλλά συναισθηματικός, θίγει όλα τα κακώς κείμενα κι αναζητά άμεσες λύσεις, Οι λιγοστοί μεσήλικες βετεράνοι του αριστερισμού και του αναρχισμού, ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μεσ' στο γάλα, λόγω ηλικίας και ξύλινης γλώσσας.
Η συνέλευση αρχίζει κάθε βράδυ γύρω στις 20.00, την ίδια ώρα με τα δελτία ειδήσεων και συνεχίζεται αδιάκοπα ως τις 01.00 - 02.00. Οι ομιλητές διαδέχονται ο ένας τον άλλο στο μικρόφωνο με, πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα, οικονομία λόγου και σεβασμό των άλλων ομιλητών. Και, κυρίως, ακούνε.
Είναι ειρηνικοί, χωρίς να δηλώνουν ειρηνιστές, γιατί έχουν βαλθεί να βρουν τρόπους να χτίσουν από ερείπια μια δημοκρατική, γι αυτούς, κοινωνία. Οι ιδέες πέφτουν βροχή, από τα πιο απλά πρακτικά θέματα μέχρι το πώς μπορούν να εφαρμοστούν πρακτικές άμεσης δημοκρατίας στη διακυβέρνηση μιας χώρας. Συζητούν πολιτικά αντί να πολιτικολογούν, τραγουδούν, ερωτεύονται κι ονειρεύονται.
Περιδιαβαίνοντας ανάμεσά τους δε μπόρεσα παρά να νιώσω ανάμικτα συναισθήματα ζήλειας και χαράς. Ζήλειας γιατί έχουν περάσει τριάντα χρόνια από τότε που έπαψα να ονειρεύομαι. Και χαράς γιατί, μετά από 25 ολόκληρα χρόνια, μια νέα γενιά Αριστερών εισβάλλει στη σκηνή. Χωρίς οργανικές σχέσεις με τα κόμματα και τα αποκόμματα της, κατ' ευφημισμόν, Αριστεράς, χωρίς να έχουν ξοδέψει ατέλειωτες ώρες σε ενδοκομματικές ίντριγκες και μικροπρέπειες, είναι εκεί για να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει.
Οι δυο αυτές παράλληλες διαδηλώσεις εκπροσωπούν δυο τάσεις της ελληνικής κοινωνίας. Κυρίαρχη, μέχρι σήμερα σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής η πρώτη, ευχάριστα πολυπληθής και δημιουργική η δεύτερη, εκπροσωπούν η μεν πρώτη την Ελλάδα της μιζέριας η δε δεύτερη την Ελλάδα που θέλει να δημιουργήσει.
Οι πρώτοι αναζητούν ένα Führer που, ως άλλος Αη -Γιώργης θα «σκοτώσει το τέρας» και θα τους «σώσει». Οι δεύτεροι «φοβούνται όλ' αυτά που θα γίνουν γι αυτούς χωρίς αυτούς» και διεκδικούν θεσμικά πλαίσια στα οποία θα έχουν φωνή.
Είναι προφανές ότι οι δυο αυτές τάσεις πολύ σύντομα θα συγκρουστούν μετωπικά. Η Ελλάδα της μιζέριας, της μετριότητας και του ωχαδελφισμού, ήταν πάντα αλλεργική απέναντι στους δημιουργικούς ανθρώπους. Είτε τους εξόντωνε, είτε τους εξόριζε. Το ίδιο θα επιχειρήσει και τώρα.
Οι πιθανότητες να επικρατήσει είναι συντριπτικά υπέρ της. Γιατί δεν έχει κανένα ενδοιασμό να μετέλθει την κτηνώδη βία, γιατί έχει την υποστήριξη των ΜΜΕ - όλα τα επίσημα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα και συγκροτήματα τύπου αυτούς προβάλλουν, ενώ για τους άλλους έχουν επιβάλει σιγή ασυρμάτου - γιατί τρέφουν και τρέφονται από το διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό που ελεεινολογούν κι από τους κάθε λογής παρακρατικούς μηχανισμούς.
Στη σύγκρουση αυτή, που δεν είναι απαραίτητο να έχει ως πεδίο την Πλατεία Συντάγματος, αργά ή γρήγορα, είτε μας αρέσει είτε όχι, θ' αναγκαστούμε να πάρουμε θέση. Και θα κριθούμε γι αυτήν.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ.

1. Η κατάσταση αυτή στο Σύνταγμα δε μπορεί να συνεχιστεί για καιρό. είμαι βέβαιος πως τις επόμενες μέρες, είτε το επίσημο Κράτος, είτε κάποιος παρακρατικός μηχανισμός, θα δημιουργήσει μια κρίση βίας, προκειμένου να φέρει τα πράγματα εκεί που τον βολεύει: στη δημιουργία κλίματος βίας και χάους. Γιατί αν δε συμβεί αυτό, τότε ο χρόνος θα αρχίσει να μετράει αντίστροφα για την Κυβέρνηση.
2. Οι κατασκηνωτές του συντριβανιού αποφάσισαν να σπάσουν το εμπάργκο των ΜΜΕ δημιουργώντας το δικό τους διαδικτυακό ραδιόφωνο. ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
   

Paranoia!

Όπως μας πληροφορεί σήμερα η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ σε σχετικό ρεπορτάζ, το υπουργείο Υγείας, με απόφασή του ...αναστέλει επί 20ήμερο (τουλάχιστον!) την επιβολή προστίμων σε "άτακτους καπνιστές", αυτούς δηλαδή που συλλαμβάνονται καπνίζοντες σε κλειστούς δημόσιους χώρους, καθώς και των προστίμων στους υπεύθυνους των χώρων αυτών.
Ο λόγος;
Μέχρι τώρα οι ελεγκτές που έχουν την αρμοδιότητα να επιβάλλουν αυτά τα πρόστιμα, έχουν εισπράξει άπειρες μηνύσεις και αγωγές από τους "άτακτους" παρανομούντες, για αντισυναταγματική επιβολή προστίμου, έτσι ώστε να έχει τελειώσει στην ουσία κάθε προσπάθεια ελέγχου, μπροστά στο φόβο του να κατασκηνώσουν οι ελεγκτές στα δικαστικά γραφεία και τις δικαστικές αίθουσες!..
Το υπουργείο προωθεί μια διάταξη νόμου, με την οποία να επιβάλλεται το καινοφανές νομικά, "ακαταδίωκτο" των ελεγκτών! έτσι ώστε να παύσουν να μηνύονται!..

Αν όλα αυτά αληθεύουν, απορώ, ποια μεγαλύτερη απόδειξη χρειάζεται κανείς, ότι η Ελλάδα έχει περάσει πλέον στο χώρο των "ακυβέρνητων πολιτειών"...

Κ.Λ.

Η ελληνική εκδοχή των "indignados" εν δράσει...

Λες και ξαφνικά θίχτηκε το ρωμέικο φιλότιμό μας, μετά την προχθεσινή φήμη (;) ότι στην περίφημη πια Puerta Del Sol στη Μαδρίτη φωνάχτηκε το σύνθημα «σιγά, μη ξυπνήσουμε τους Έλληνες», και αμέσως η ελληνική εκδοχή των “indignados” έκανε την εμφάνισή της στις μεγάλες πλατείες της χώρας.

Νέοι, μεσήλικες, ηλικιωμένοι, γυναίκες, μωρά και παιδιά… Όλα θύμιζαν ένα απογευματινό υγιεινό περίπατο πέριξ των τσολιάδων του αγνώστου στρατιώτη, όπου σχεδόν κανένα σύνθημα δεν ακούστηκε, μόνο κάποιες μούντζες κάθε τόσο στόχευαν – τι άλλο; - το ελληνικό κοινοβούλιο. Τα ίδια και στη Σαλονίκη στον Πύργο το Λευκό και στην Πάτρα…

Ήδη πολλοί έχουν αρχίσει να εκθειάζουν αυτή τη νεοφανή εκδήλωση, που λέγεται ότι θα συνεχιστεί και σήμερα και ίσως και τις επόμενες ημέρες. Λένε ότι επιτέλους οι Έλληνες αντιδρούν! Ότι «παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους» και διάφορα παρόμοια ηρωικά και αγωνιστικά. Κι όλα αυτά ειρηνικά, χωρίς μολότοφ και σπασίματα, χωρίς ούτε καν ένα χαρτάκι πεταμένο κάτω!..

Σύμφωνοι…

Αλλά, τι ακριβώς εκφράζουν όλοι αυτοί που συγκεντρώθηκαν χθες;

Τι ακριβώς τους συνδέει και προβαίνουν σε μια τέτοια διαμαρτυρία;

Πολύ φοβάμαι ότι το μόνο που τους συνδέει είναι μια στείρα και ανώφελη οργή κατά «των πολιτικών»…

Πρόκειται για ένα ετερόκλητο πλήθος δημοσίων υπαλλήλων, κρατικοδίαιτων, ανέργων, νέων χωρίς προοπτική, συνταξιούχων, νοικοκυρών, ελεύθερων επαγγελματιών και επιχειρηματιών χωρίς διαφαινόμενο μέλλον…

Καθένας από αυτούς νοιώθει να πλήττεται από τα μέτρα της κυβέρνησης και να εξοργίζεται για το ότι έχουμε φτάσει εδώ που φτάσαμε.

Πρόκειται για γενικώς διαμαρτυρομένους, γενικώς εξοργισμένους, γενικώς αγανακτισμένους…

Από τις χθεσινές συγκεντρώσεις έλλειπε τελείως η πολιτική. Μάλιστα αυτό χαιρετίστηκε ως μια «υγιής αντίδραση» προς τα κόμματα και τους πολιτικούς.

Ναι, αλλά και η έλλειψη πολιτικού λόγου, είναι κι αυτό πολιτικό φαινόμενο.

Που παράγει και θα παράξει στο μέλλον τα δικά του αποτελέσματα.

Να δούμε και τη συνέχεια.

Αν και είμαι προσωπικά, κουμπωμένος με τέτοιες απολίτικες αντιδράσεις, που αφήνουν χώρο σε κάθε μπουμπούκι να ανθίσει.

Επισημαίνω απλώς ότι ναι, το facebook είναι ένα υπέροχο εργαλείο διαλόγου και άμεσης αντίδρασης αν χρειάζεται. Αλλά δεν υποκαθιστά με κανένα τρόπο την πολιτική. Δεν αποτελεί πολιτικό εργαλείο.

Το πιο πιθανό είναι να εκτραπεί αυτή η διαμαρτυρία όσον ου πω… Αν συνεχιστεί…

Κ.Λ.

Διαχωρισμός θέσης

Το περασμένο Σάββατο, στη λαϊκή αγορά της Καλλιδρομίου, έπεσε στα χέρια μου μια προκήρυξη από ανθρώπους του αντιεξουσιαστικού χώρου, όπου κατήγγειλε την ομάδα που με τις ενέργειές της τραυμάτισε τρεις ανθρώπους, μια βδομάδα πριν (14 Μαΐου). Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε, χωρίς σχόλια από την πλευρά μου, το κείμενο της προκήρυξης.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

Το Σάββατο 14 Μαΐου, στις 12.00 το μεσημέρι, κάποιοι επιτέθηκανστο ΑΤ Εξαρχείων που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τη Λαϊκή Αγορά της Καλλιδρομίου, στην οποία εκείνη την ώρα βρίσκονταν εκατοντάδες εργαζόμενοι και κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής. Κατά τη διάρκεια της αποχώρησής τους, πυρπόλησαν στη γωνία Καλλιδρομίου και Χαριλάου Τρικούπη μια μοτοσικλέτα ασφαλιτών που λίγο αργότερα εξερράγη. Αποτέλεσμα αυτής της "εμπνευσμένης" ενέργειας ήταν ο τραυματισμός τριών ανθρώπων που εκείνη την ώρα εργάζονταν ή ψώνιζαν στηλαϊκή αγορά, με τον έναν απ'αυτούς να νοσηλεύεται στην εντατική.
Καταδικάζουμε απερίφραστα τις πράξεις όσων, όπως και σε αυτή την περίπτωση, έχουν επιδοθεί σε ένα γαϊτανάκι βίας στην περιοχή των Εξαρχείων, βίας που χάνει τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής αντι-βίας και στρέφεται κατά της ίδιας της κοινωνίας. Τέτοιου είδους ενέργειες ενισχύουν τη γενικευμένη κατάσταση φόβου και τρόμου που επικρατεί, αι δεν μπορούν παρά να λειτουργούν παραλυτικά για τις όποιες κοινωνικές αντιστάσεις και κινήσεις αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης.
Είναι προφανές ότι αυτή η κατάσταση γενικευμένου κοινωνικού κανιβαλισμού που καλλιεργείται εν μέσω κρίσης ενισχύει πάνω από όλα το ίδιο το κράτος. Του δίνει τη δυνατότητα να περάσει τον οδοστρωτήρα των αντικοινωνικών μέτρων, εντείνοντας την κρατική καταστολή. Την ίδια στιγμή, οι φασιστικές συμμορίες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να εξαπολύσουν, με την ανοχή του κράτους,τα δολοφονικά χαρακτηριστικά τους πογκρόμ με θύματα δεκάδες μετανάστες, αλλά και τις επιθέσεις τους σε κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις.
Αντί να οικοδομούμε μέρα με τη μέρα, μέσα από την κατάκτηση της εμπιστοσύνης, αντι-θεσμούς και δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης και αντίστασης, βυθιζόμαστε σε μια κατάσταση γενικευμένου πολέμου όλων εναντίον όλων που ευνοεί αποκλειστικά και μόνο τον συντηρητισμό και την εξουσία. Δίνει άλλοθι στην πολιτική ελίτ, η οποία έχει απαξιωθεί πλήρως στη συνείδηση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας, να ξαναβρεί ερείσματα για την εκ νέου νομιμοποίησή της που θα της επιτρέψει να επιβάλει την κοινωνική πτώχευση.
Δηλώνουμε απερίφραστα ότιπαρόμοιες πρακτικές και λογικές τις θεωρούμε εξουσιαστικές, μιλιταριστικές και εν τέλει ολοκληρωτικές.
Απέναντι στην κρατική καταστολή, τα ρατσιστικά πογκρόμ, το αντικοινωνικό έγκλημα και την τυφλή βία, εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε μέσα από τιςαντιστάσεις και τους αγώνες μας, μια κοινωνία της ισότητας, της αλληλεγγύης, της συμμετοχής και της αυτοοργάνωσης.

Αντιεξουσιαστική Κίνηση (Αθήνας)

Αυτόνομο Στέκι

Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων

Πρωτοβουλία για την Αυτοοργάνωση στην Εκπαίδευση

Σκόρος

Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις ΜΚΟ

Σύντροφοι-Συντρόφισσες

ΣΚΙΡΤΙΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ, ΑΛΗΘΙΝΗΣ, ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η είδηση από την Ισπανία κανονικά θα έπρεπε να είναι η χωρίς προηγούμενο ήττα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που σημείωσε τη χειρότερη επίδοση που έχει σημειώσει ποτέ σε αυτοδιοικητικές εκλογές. Η εισβολή όμως στο πολιτικό σκηνικό του κινήματος ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το δεξιό Λαϊκό Κόμμα και η Ενωμένη Αριστερά κατόρθωσαν να προσελκύσουν μόλις το 40% των ψήφων που έχασαν οι Σοσιαλιστές, δείχνουν ότι κάτι πολύ πιο σοβαρό συμβαίνει. Που δεν αφορά μόνο την Ισπανία.

Οι διαδηλώσεις που οργάνωσε, μέσω των, γνωστών πλέον για την αποτελεσματικότητά τους, μηχανισμών κοινωνικής δικτύωσης, στις 15 Μαΐου - μια εβδομάδα πριν από τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές - το έως τότε περιθωριακό στο εσωτερικό και παντελώς άγνωστο στο εξωτερικό κίνημα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ, άφησαν εμβρόντητο σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο με τη συμμετοχή σε αυτές. Και όλη την υπόλοιπη Ευρώπη κατάπληκτη. Δεν είμαστε δα και συνηθισμένοι σε διαδηλώσεις με αίτημα τη ριζική αλλαγή του πολιτκού σκηνικού. Αυτά, στα μυαλά ημών των «πολιτισμένων» Ευρωπαίων είναι «τριτοκοσμικά θέματα». Μπορούν να συμβούν, περιβεβλημένα με μια άχλυ ρομαντισμού, στη Λατινική Αμερική και, περιβεβλημένα με μπόλικη δόση ανησυχίας μην τύχει κι επωφεληθούν οι ισλαμιστές, στην Ασία ή στην Αφρική. Ενώ εδω, στην Ευρώπη, έχουμε Δημοκρατία...
Ποιοι είναι όμως αυτοί οι απρόσκλητοι επισκέπτες; «Είμαστε καθημερινοί άνθρωποι, που ξυπνάμε το πρωί για να πάμε στις δουλειές μας, στο σχολείο, ή για να ψάξουμε για δουλειά» γράφει η διακήρυξή τους.
Δε διεκδικούν κάποια ιδεολογική ταυτότητα, ωστόσο οι διεκδικήσεις τους είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής όλων των διεκδικήσεων της Αριστεράς μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: «Οι προτεραιότητες κάθε πολιτισμένης κοινωνίας πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η ελεύθερη πρόσβαση στον πολιτισμό, η βιώσιμη οικολογικά ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία του ατόμου... Η λειτουργία του οικονομικού και πολιτικού μας συστήματος δεν εξυπηρετεί αυτούς τους σκοπούς και είναι εμπόδιο στην πρόοδο της ανθρωπότητας... Πλουτίζει λίγους, φτωχαίνει τους πολλούς, κατασπαταλά φυσικούς πόρους, καταστρέφει τον πλανήτη, δημιουργεί ανεργία κι ανικανοποίητους καταναλωτές»
Το κατηγορητήριό τους κατά του πολιτικού συστήματος είναι βαρύ: «Δημοκρατία σημαίνει διακυβέρνηση από το λαό. Στη χώρα αυτή οι περισσότεροι πολιτικοί δε μας ακούνε καν. Αντί να είναι η φωνή μας στα θεσμικά όργανα ακούν μόνο τη φωνή των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων κι έχουν αδράξει την εξουσία μέσω της κομματικής δικτατορίας του αμετακίνητου Λαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (συγχώνευση των τίτλων των δυο κομμάτων).»
Και καταλήγουν: «Είμαστε ανώνυμοι, όμως όλος αυτός ο μηχανισμός, που γεννάει ανισότητα, αδικία και βία, την οποία απορρίπτουμε, δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς εμάς... Επιβάλλεται μια ηθική επανάσταση. Είμαστε άνθρωποι, κι όχι προΐόντα της αγοράς».
Θα μπορούσε να ήταν μια κοινή διακήρυξη προοδευτικών καθολικών, σοσιαλδημοκρατών, οικολόγων, κομμουνιστών και αναρχικών, μιας και συνυπάρχουν σε αυτήν και δένονται αρμονικά όλα αυτά τα ιδεολογικά ρεύματα. Κι όμως, η επίσημη Αριστερά, είτε ως Ενωμένη Αριστερά, είτε ως Πράσινοι, είτε ως Αναρχική Ομοσπονδία, είτε ως συνδικάτα, ήταν απούσα από τις διαδηλώσεις αλλά και από την κατασκήνωση χιλιάδων ανθρώπων στις κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων, που ακολούθησε τις διαδηλώσεις και συνεχίζεται ακόμα. Δείγμα αμηχανίας, απέναντι σε χιλιάδες ανθρώπων που, επικαλούμενοι τις αξίες της, τη στέλνουν αδιάβαστη.
Σημάδι των καιρών επίσης, ενώ η Αστυνομία απομάκρυνε δερόμενους τους κατασκηνωτές την πρώτη νύχτα, το μεν Λαϊκό Κόμμα υπόσχονταν να υλοποιήσει όλες τις διεκδικήσεις της διακήρυξης, το δε Σοσιαλιστικό Κόμμα, παραγκώνιζε από την ιστοσελίδα του την επίσημη διακήρυξή του για να φιλοξενήσει αυτή της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΩΡΑ.
Πόσο θ' αντέξει, πώς και πόσο θα επηρεάσει αυτό το κίνημα τα πολιτικά τεκταινόμενα της Ισπανίας στο άμεσο και στο μεσοπρόθεσμο μέλλον είναι άγνωστο ακόμα. Όμως, επιτέλους κάτι κινείται, προβάλλει οράματα και διεκδικήσεις, κι αν ακόμα δεν ξέρει πώς θα διεκδικήσει τα «θέλω» του ορθώνει ένα άλλο όραμα στο ρατσισμό, στο φασισμό, την τυφλή βία. Κι αυτό είναι ελπιδοφόρο.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. 1 Δίπλα στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ συμμετέχουν στις κατασκηνώσεις διεκδίκησης αλλαγής του πολιτικού σκηνικού και πλήθος άλλων άτυπων κι οργανωμένων συλλογικοτήτων, με σημαντικότερη τους ΝΕΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΛΛΟΝ.
Υ.Γ. 2 Παράλληλα στην Ιταλία, στις 15 και 16 Μαΐου έγιναν δημοτικές εκλογές. Που έφεραν, για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια, έναν υποψήφιο της Αριστεράς να διεκδικεί με αξιώσεις το Δήμο του Μιλάνου, φέουδο του Καβαλιέρε. Ο Αριστερός υποψήφιος, μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος αλλά με αριστερό πρόγραμμα και στόχο να αξιοποιήσει τους πόρους του Δήμου για την προστασία των θυμάτων της οικονομικής κρίσης, πήρε 48%, έναντι 41% της εκλεκτής του Μπερλουσκόνι. Αντίθετα στη Νάπολη, αυτό το ανέκαθεν προπύργιο της Αριστεράς - και της Καμόρα - ο πιστός στην επίσημη γραμμή του Δημοκρατικού Κόμματος υποψήφιός της, με τους καλούς τρόπους, τα ακριβά κοστούμια και το προσαρμοσμένο στις επιταγές της αγοράς πρόγραμμα - καλή ώρα υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ - ήρθε τρίτος σε ψήφους και αποκλείστηκε από το δεύτερο γύρο.

ΟΤΑΝ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΥΙΟΘΕΤΕΙ ΑΚΡΟΔΕΞΙΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ ΖΩΗΣ...

Τα τελευταία χρόνια, όσοι περάσαμε από την Αριστερά - είτε αποστασιοποιηθήκαμε, είτε ζούμε και δρούμε ακόμη στις παρυφές της - γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες της συνεχούς έκπτωσης των πολιτισμικών αξιών της και του ιδεολογικού της λόγου, σε σημείο ενστερνισμού ακροδεξιών στάσεων ζωής. Και δυστυχώς η έκπτωση αυτή δε συντελείται μονάχα από τους πυρομανείς της Πλατείας Εξαρχείων και τη Σέχτα Επαναστατών. Συμβάλλουν ουσιαστικά σε αυτήν και μέλη των κομμάτων της Κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στην ελληνική κοινωνία.

Αφορμή για το σημείωμα αυτό μου έδωσε ένα e-mail που έλαβα από το φίλο και, για περισσότερο από μια δεκαετία, συναγωνιστή Νάσο Θεοδωρίδη, μέλος του ΣΥΝ. Παραλήπτης δεν ήμουν μόνο εγώ, αλλά ένας κατάλογος πολλών εκατοντάδων ανθρώπων, γι αυτό και το δημοσιοποιώ.
«ΜΠΡΑΒΟ στους κατοίκους του Αργοστολίου, που έδιωξαν το ΣΔΟΕ "κλωτσηδόν"...
Είναι η δεύτερη φορά που γίνεται αυτό στην Κεφαλονιά.
Οι εισπρακτικοί μηχανισμοί δεν μαζεύουν χρήματα για το καλό μας, αλλά για τη διεφθαρμένη παγκόσμια τραπεζοκρατία..
Αυτή τη στιγμή κλείνουν τα ΤΕΙ, κλείνουν νοσοκομεία, κλείνουν τη ζωή μας, για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι. Κάτι τέτοιο δεν είναι ανεκτό.
Τα ψέματα τέλειωσαν.
Πάνω από 50 άτομα μαζεύτηκαν στο μαγαζί που πήγε η ΣΔΟΕ για έλεγχο, κι έγινε χαμός....Οι εφοριακοί βάλανε κάτω το κεφάλι και φύγανε..
Πίσσα και πούπουλα...».
Αυτό που δεν έγραφε το e-mail, αλλά το δημοσίευσε ο ΗΜΕΡΗΣΙΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ της Πάτρας - χρειάζεται βέβαια επιβεβαίωση, λόγω της έξης ημών των δημοσιογράφων να «κάνουμε τα στοιχειά στιχάκια» όπως έλεγε ο Βολφ Μπίρμαν - είναι ότι οι «ηρωικοί» 50 έμποροι έδειραν ανηλεώς τους 3 υπαλλήλους του ΣΔΟΕ.
Αυτό που δε λαμβάνει υπ' όψιν του ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι ότι οι τρεις υπάλληλοι του ΣΔΟΕ πήγαν για να βεβαιώσουν φορολογικές παραβάσεις, κοινώς να αντιμετωπίσουν τη φοροδιαφυγή, την πάταξη της οποίας, κατά τα λεγόμενά τους, διακαώς επιθυμούν και αυτός και το κόμμα του και δικαίωςμ εγκαλούν την κυβέρνηση για την ύποπτη «ανικανότητά» της να την αντιμετωπίσει.
Αυτό που επίσης δε λαμβάνει υπ' όψιν του ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι ότι για να υπάρχουν αξιοπρεπή δημόσια σχολεία, για να υπάρχουν νοσοκομεία και κέντρα υγείας τα οποία θα φέρουν επάξια το όνομά τους, για να παίρνει ο εργαζόμενος, που δε φοροδιαφεύγει γι αυτό και δε μπορεί να πληρώσει ιδιώτες γιατρούς, ραντεβού με το γιατρό του ΙΚΑ σε δυο-τρεις ημέρες και όχι μετά από εβδομάδες ή μήνες, για να υπάρχουν δημόσιες συγκοινωνίες άξιες να φέρουν αυτό το όνομα, χρειάζονται δημόσια έσοδα. Κι ότι τα έσοδα αυτά πρέπει να τα εισπράττουν εφοριακοί.
Αυτό που επίσης αρνείται να λάβει υπ' όψιν του ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει επειδή - και το φαινόμενο πήρε μορφή επιδημίας επί κυβέρνησης Καραμανλή με την εσκεμμένη αποχή της από την είσπραξη φορολογικών εσόδων - μικροί και μεγάλοι ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής, φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν ασύστολα.
Και βεβαίως αισθάνεται υπερήφανος για τη στήριξη μιας ακροδεξιάς (γιατί περιέχει άσκηση βίας) και αντικοινωνικής συμπεριφοράς.
Σε οποιαδήποτε άλλη γωνιά της Ευρώπης, τον κάθε Νάσο Θεοδωρίδη, μέλος Αριστερού κόμματος, που θα διατύπωνε δημόσια τέτοιες απόψεις θα τον είχε καλέσει για εξηγήσεις η επιτροπή δεοντολογίας του κόμματός του. Θα μπορούσε να παρατηρήσει επίσης κανείς ότι, εφ' όσον ο Νάσος Θεοδωρίδης δεν είναι επίσημος εκπρόσωπος του ΣΥΝ, δεν είναι σωστό να ψέγει κανείς το κόμμα για τις προσωπικές απόψεις ενός μέλους του. Δυστυχώς όμως οι απόψεις του Νάσου Θεοδωρίδη είναι, λίγο ακραίες πιθανόν, μιας τάσης που τείνει να γίνει κυρίαρχη στο πλαίσιο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι η τάση αυτή συνίσταται στην υιοθέτηση κάθε αντικοινωνικού συντεχνιακού συμφέροντος, στο όνομα πάντα του αγώνα ενάντια στην πλουτοκρατία.
Έτσι, αντί να αντιπαραθέσει στους εκάστοτε κυβερνητικούς Μαυρογυαλούρους και στους τσιφλικάδες των κάμπων μια αριστερή προοδευτική πρόταση για τη γεωργική παραγωγή, υιοθέτησε το σύνθημα των δεύτερων «ΟΛΑ ΤΑ ΚΙΛΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ».
Με την ίδια ευκολία υιοθέτησε τα συνθήματα των φορτηγατζήδων, που το περασμένο καλοκαίρι παρέλυσαν τη χώρα, κλείνοντας τους εθνικούς δρόμους με ελληνικές σημαίες και εικονίσματα, γιατί προσπάθησε η κυβέρνηση, χωρίς ιδιαίτερη ζέση δυστυχώς, να βάλει τέλος στα μικρά και μεγάλα καρτέλ των οδικών μεταφορών, αντί να μπει στον κόπο να διατυπώσει μια εναλλακτική, απέναντι και στους φορτηγατζήδες και στην κυβέρνηση. πρόταση.
Καταψήφισε, με διάφορες φούσκες ενυπωσιασμού περί προστασίας της μικρής ιδιοκτησίας, το νομοσχέδιο για τον περιορισμό της δόμησης στις προστατευόμενες περιοχές NATURA. Αγνοώντας προκλητικά το ότι όλα τα αδελφά κόμματα στην Ευρώπη έχουν πρωτοστατήσει στους αγώνες για την απαγόρευση της δόμησης έξω από τους οικισμούς.
Και, το χειρότερο όλων, συμπαρατάχθηκε με τη μαφία των οικοπεδοφάγων στην Κερατέα, οι οποίοι έφτασαν στην ένοπλη βία - από τις μολότοφ ως τα πολυβόλα η διαφορά είναι ποσοτική και όχι ποιοτική - για να εμποδίσουν την κατασκευή ενός ΧΥΤΑ - δε θα σταθώ στο ότι οι ΧΥΤΑ είναι παρωχημένοι, γιατί λίγες εκατοντάδες μέτρα από το σημείο που δεν ήθελαν να γίνει ο ΧΥΤΑ, για λόγους, τάχατες, προστασίας του παρακείμενου αρχαιολογικού χώρου, λειτουργεί η παράνομη χωματερή του πρώην Δήμου Κερατέας - εν ονόματι της αντίδρασης «στα σχέδια των εργολάβων». Δεν έχουν πει ούτε μια λέξη όμως τώρα που η ίδια μαφία τα έχει βρει με εργολάβο καύσης σκουπιδιών, που θέλει να κατασκευάσει μονάδα η οποία θα εισάγει, μέσω του λιμανιού του Λαυρίου και σκουπίδια από το εξωτερικό. Με ό,τι αυτό θα σημάνει για το περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων της περιοχής, και όχι μόνο.
Όχι, οι απόψεις του Νάσου Θεοδωρίδη δεν είναι «ακραίες και γραφικές». Δυστυχώς συμπλέουν απόλυτα με τις απόψεις του κόμματός του. Κι είναι πραγματικά κρίμα, στον πολιτικό χώρο που, επί μισό και πλέον αιώνα, ήταν στην Ελλάδα ο φορέας κάθε νεωτεριστικής ιδέας, να διαπιστώνεται τέτοια πολιτισμική έκπτωση και τέοια σύμπλευση με αντικοινωνικές και ακροδεξιές συμπεριφορές.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Άφησα ασχολίαστο το γεγονός ότι ο Νάσος Θεοδωρίδης, μολονότι αντιρρησίας συνείδησης, υπερασπίζεται με τόση ζέση την κτηνώδη βία, γιατί απλούστα οι άνθρωποι αλλάζουν. Κι όπως - και έχει συμβεί πολλες φορές - επαγγελματίες στρατιωτικοί αηδιάζουν και λιποτακτούν γιατί δεν αντέχουν να υπηρετούν άλλο την κτηνώδη βία, κι αυτό είναι σεβαστό από την Αριστερά, έτσι κι ένας αντιρρησίας συνείδησης έχει δικαίωμα να γίνει στρατόκαυλος.

ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ...

Τώρα, είκοσι και πλέον χρόνια μετά, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι εννοούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με κείνη την περίφημη φράση του περί «απέραντου φρενοκομείου».

Ας πάρει κάποιος για παράδειγμα την πρόσφατη δημοσκόπηση της Public Issue για τον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ…

Το 69% των ερωτηθέντων θέλει… επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους και… μείωσή του!

(Κι εγώ θα ήθελα να είμαι νέος, όμορφος και λαχταριστός, αλλά…)

Επίσης, το 62% αποφαίνεται ότι το Μνημόνιο έβλαψε τη χώρα και μόνο ένα 15% πιστεύει το αντίθετο.

(Ενώ οι μέχρι πρόσφατα πολιτικές του «δώσε και μένα μπάρμπα» ήταν λουκούμι…)

Το 98% των ερωτηθέντων αποδίδει την ευθύνη για το δημόσιο χρέος στις ελληνικές κυβερνήσεις. Ακολουθούν οι κερδοσκόποι με 89%, οι ελληνικές τράπεζες με 70%, οι μεγάλες χώρες της Ε.Ε. με 67%, οι ξένες τράπεζες με 60%. Στο ερώτημα «τι φταίει για το έλλειμμα και το χρέος», το 33% απαντά οι πολιτικοί, το 21% οι κυβερνήσεις, ακολουθούν η κακοδιαχείριση και η διαφθορά (13%), ενώ ένα 11% αποδίδει ευθύνες στους ίδιους τους Έλληνες.

(Δηλαδή φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς…)

Όμως με τέτοια συλλογική παρανόηση ( ή παράνοια αν προτιμάτε) πώς θα πάει μπροστά το πράμα;

Όχι δύσκολο, έτσι ήταν πριν ένα χρόνο, όταν τα αντίστοιχα ποσοστά υπολείπονταν καμιά εικοσαριά μονάδες από τα σημερινά.

Μάλλον πλησιάζει το αδύνατο…

Και συνεπώς, το μοιραίο…

(Άντε και καλά σαράντα αδικημένοι και κατατρεγμένοι συνέλληνες!)

Κ.Λ.

ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ...

Την εβδομάδα που πέρασε γίναμε, κάθε μέρα, μάρτυρες κρουσμάτων ακραίας βαρβαρότητας. Το ένα πιο αποκρουστικό από το άλλο, όλα μαζί, συνθέτουν το ψηφιδωτό μιας εξαχρειωμένης κοινωνίας, που τρώει τις σάρκες της αρνούμενη να διεκδικήσει κάτι καλύτερο.

Βαρβαρότητα 1η: Το πρωί της Δευτέρας 9 Μαΐου άγνωστοι σφάζουν έναν άνδρα, που ετοιμάζεται να μεταφέρει την ετοιμ΄πογεννη γυναίκα του στο μαιευτήριο, για να του πάρουν μια βιντεοκάμερα.
Βαρβαρότητα 2η: Οι πρωινοί τηλεοπτικοί αστέρες αποδίδουν το έγκλημα, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ένδειξη, σε μετανάστες.
Βαρβαρότητα 3η: Επιδεικνύοντας ύποπτη ετοιμότητα, οι συμμορίτες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ επιδίδονται σε ένα 24ωρο πογκρόμ μεταναστών, υπό τις επευφημίες χιλιάδων «έντιμων πολιτών» και την ευμενή απάθεια της Αστυνομίας. Ο απολογισμός, δεκάδες σοβαρά τραυματίες, όλοι μετανάστες, στα νοσοκομεία και ένας 24χρονος από το Μπαγκλαντές δολοφονημένος. Οι «ευαίσθητοι» τηλεοπτικοί αστέρες δε βρήκαν μια λέξη να πουν γι αυτό το όνειδος. Άλλωστε τα θύματα «δεν ήταν άνθρωποι, σκυλάραπες ήταν».
Βαρβαρότητα 4η: Χωρίς τον παραμικρό λόγο, χωρίς καν κάποιο πρόσχημα, η Αστυνομία επιτίθεται στην πιο ειρηνική διαδήλωση της τελευταίας τριετίας στέλνοντας δεκάδες πολιτών στα νοσοκομεία με τραύματα στο κεφάλι. Ένας από τους τραυματίες, πέντε μέρες μετά, ακόμα χαροπαλεύει κι αν επιζήσει, κανείς δε μπορεί να προβλέψει τι μόνιμες βλάβες θα έχει. Η κυβέρνηση «αντιδρά» θέτοντας σε διαθεσιμότητα τέσσερις άνδρες των ΜΑΤ, τους οποίους ερασιτεχνικό βίντεο κατέγραψε να δέρνουν ανηλεώς πεσμένους στο έδαφος διαδηλωτές. Ούτε και γι αυτό το όνειδος βρήκαν να πουν κάτι οι «ευαίσθητοι» τηλεοπτικοί αστέρες.
Βαρβαρότητα 5η: Σαββατο πρωί, μια από τις συμμορίες των Εξαρχείων επιτίθεται στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς με βόμβες μολότοφ. Κατά την υποχώρησή τους, βάζουν φωτιά σε μια αστυνομική μοτοσικλέτα, παρκαρισμένη δίπλα στον πάγκο μιας ανθοπώλιδος της λαϊκής. Για είναι βέβαιοι για το αποτέλεσμα, ανοίγουν το σωληνάκι της βενζίνης της μοτοσικλέτας. Η μοτοσικλέτα εκρήγνυται και προκαλεί βαριά εγκαύματα στην ανθοπώλιδα και σε δυο άνδρες που έσπευσαν να τη βοηθήσουν. Ο ένας από αυτούς χαροπαλεύει. Οι σύγχρονοι Νέρωνες έχουν κάθε λόγο να επιχαίρουν. Έκαψαν και πάλι τρεις ανθρώπους ζωντανούς. Όμως, οι δυο τουλάχιστον δε θα πεθάνουν. Μισές δουλειές.
Βαρβαρότητα 6η και πιο αποκρουστική. Πριν ακόμα οι τρεις τραυματίες μεταφερθούν στο νοσοκομείο, πελάτες της Λαϊκής αρχίζουν να λεηλατούν τα λουλούδια της τραυματισμένης γυναίκας. Μάταια ο Νίκος Μυλωνας από τους Οικολόγους Πράσινους, κι ο Τάσος Κορωνάκης από το ΣΥΝ, που έτυχε να είναι αυτόπτες μάρτυρες του συμβάντος, προσπαθούν να προστατέψουν το εμπόρευμα της γυναίκας. «Αυτη, τώρα, Θεός σχωρέσ' την» τους απαντούν οι « καλοί άνθρωποι» αφοπλιστικά.
Παρόμοια μαρτυρία και από την Αντιδήμαρχο Αθήνας για θέματα Παιδείας Νέλλη Παπαχελά, από το πογκρόμ της περασμένης Τρίτης: «Αφού οι Χρυσαυγίτες έδειραν τους μετανάστες υπαίθριους πωλητές στην Πλατεία Βικτωρίας, έσπευσαν οι ντόπιοι να λεηλατήσουν το εμπόρευμά τους. σε πέντε λεπτά δεν υπήρχε τίποτα».
Οι πλιατσικολόγοι πάντα υπήρχαν στην ελληνικοί κοινωνία. Ήδη, από το Δεκέμβρη του 2008, είδαμε κατ' επανάληψη, μετά από τους, δικαίως, εξοργισμένους πιτσιρικάδες που έσπαγαν τα μαγαζιά του κέντρου, να εισβάλουν σε αυτά κάτι καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες και να διαγουμίζουν ό,τι είχε απομείνει όρθιο.
Για να μη μιλήσουμε για τις χιλιάδες των «αγνών Ελλήνων πατριωτών» που όρμησαν και λεηλάτησαν σπίτια και καταστήματα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων, όταν το 1943 τους μάζεψαν οι Ναζί για να τους στείλουν στα στρατόπεδα εξόντωσης.
Μόνο που τότε, δίπλα σε αυτά τα αρπακτικά, υπήρχε και μια άλλη κοινωνία, που έδινε τη μάχη της επιβίωσης βασισμένη στην αλληλεγγύη. Σήμερα τι υπάρχει; Υπάρχουν αναμφίβολα οι μηχανισμοί αλληλεγγύης προς τους μετανάστες που έχουν στήσει κάποιοι άνθρωποι από την Αριστερά με πολύ μεράκι και κόπο. Υπάρχουν μια σειρά από ΜΚΟ που πραγματοποιούν ένα αξιέπαινο έργο βοήθειας προς ομάδες κοινωνικά αποκλεισμένων ανθρώπων. Όμως όλα αυτά δε φτάνουν πια. Η ανεργία καλπάζει, οι άνθρωποι που όταν πλησιάζει στο τέλος ο μήνας δυσκολεύονται να βρουν χρήματα ακόμα και για φαΐ αυξάνουν αλματωδώς, η δημιουργία ευρύτερων μηχανισμών κοινωνικής αλληλεγγύης είναι επιτακτικό καθήκον για - ποιον άλλον; - την Αριστερά. Μόνο που δυστυχώς αυτή αναλώνεται σε ομφαλοσκοπήσεις κι επαναστατικές ονειρώξεις, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στα χορτάτα αρπακτικά.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Μέτρο ριζοσπαστικότητας

Γύρω στις 12 το μεσημέρι, εκεί που έπινα καφέ στο σπίτι, άκουσα κρότους να έρχονται από το δρόμο. Δεν έδωσα σημασία, όταν όμως κατηφόρισα προς τη λαϊκή αγορά της Καλλιδρομίου κατάλαβα ότι κάτι σοβαρό είχε συμβεί. Πολλοί αστυνομικοί συγκεντρωμένοι, πυροσβεστικά οχήματα, μαυρισμένη η είσοδος του αστυνομικού τμήματος και μυρωδιά καμμένου στον αέρα. «Σαν να ξεπληρώνεται το γραμμάτιο της περασμένης Τετάρτης, με τα επεισόδια στο Σύνταγμα» ήταν η πρώτη μου σκέψη. Αυτά όμως που είδα στη συνέχεια μου προξένησαν και άλλες, μαύρες σκέψεις. Καμένες μοτοσυκλέτες στη Μαυρομιχάλη και στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη και Καλλιδρομίου. Η ομάδα των αναρχικών που επιτέθηκε αρχικά στο αστυνομικό τμήμα, στράφηκε και σε άλλους στόχους, μάλλον στο βρόντο (κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά). Και από την έκρηξη στο ντεπόζιτο της μοτοσυκλέτας στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη και Καλλιδρομίου, τρεις άνθρωποι που βρισκόντουσαν εκεί κοντά υπέστησαν σοβαρά εγκαύματα. «Παράπλευρες απώλειες στα πλαίσια του σκληρού και ανελέητου ταξικού αγώνα», θα μπορούσε ίσως να ισχυριστεί αυτός που είχε τη φαεινή ιδέα να κάψει τη μοτοσυκλέτα. Και στο κάτω κάτω, «τί σκ... επαναστάτες είμαστε αν δεν τα κάνουμε λίμπα»;
Εδώ και πεντακόσια χρόνια η επιστημονική σκέψη βασίζεται σε μετρήσιμες ποσότητες. Και η ευημερία μιας χώρας από το ποσό των αγαθών που παράγει. Ακόμα και την ευτυχία, υπάρχουν άνθρωποι που την προσδιορίζουν στη βάση του πόσα αντικείμενα κατέχουν. Αυτή η λογική «πραγμοποίησης» του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, που τόσο εύστοχα σχολιάστηκε πρώτα από τον Λούκατς και αργότερα από τη Σχολή της Φρανκφούρτης, φαίνεται πως δεν αφήνει ανέγγιχτους ακόμα και κάποιους που θέλουν να μάχονται τον καπιταλισμό. Το πόσες καταστροφές προκαλεί μια ενέργεια, μπορεί να λειτουργήσει ως μέτρο του πόσο επαναστατική η ριζοσπαστική είναι. «Η βία αποτελεί αυταξία», είχε πει στην τηλεόραση ένας «αντιεξουσιαστής» κατά τη διάρκεια του ταραγμένου Δεκέμβρη του 2008. Όσοι συμμερίζονται κάτι τέτοιο, λογικό είναι μετρούν αυτήν την "αξία" με βάση το ύψος των καταστροφών. Ο Μαρκουζιανός μονοδιάστατος άνθρωπος σε όλη του τη φρίκη.
Και μια σκέψη ακόμα: Τις μέρες των ταραχών στα Εξάρχεια και στο Σύνταγμα, σε άλλες γειτονιές του κέντρου, ομάδες μιας άλλης πολιτικής κουλτούρας, που εμφορείται από τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό, άσκησαν βία σε μελαμψούς μετανάστες και έστειλαν δεκάδες στο νοσοκομείο, ίσως και ένα νεκρό. Εκεί που έφτασαν τα πράγματα, θα είμαι ευχαριστημένος, τρόπος του λέγειν, αν στη γειτονιά μου εκδηλωθεί μόνο η βία των αναρχικών και δεν εισβάλει η πολύ πιο απάνθρωπη βία των ρατσιστών και των κάθε λογής φασιστοειδών. Το μη χείρον βέλτιστον...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Συχαίνομαι όλο αυτό το εξουσιαστικό σκυλολόι από όποια παράταξη κι' αν προέρχεται, είτε είναι απ' το ΠΑΣΟΚ (κυρίως απ' αυτό) είτε απ' την ΝΔ, είτε απ' το ΛΑΟΣ, είτε ακόμα ακόμα και απ' τα κόμματα της αριστεράς (κομμουνιστικά και ριζοσπαστικά) της οποίας παρότι τρέφω έναν απέραντο σεβασμό για το ηρωικό και δυναμικό παρελθόν της, η αδικαιολόγητη απουσία της απ' την σημερινή λέλαπα που μας επιβάλει η χαζο-χαρούμενη ορτινάτσα των διεθνών πλουτοκρατών, την καθιερώνει σε ρόλο κομπάρσου β κατηγορίας.

Οι όποιες (σπάνιες) απόπειρές της να εξωστρακίσει το ομοιογενές ζεύγος του δικομματισμού και να διμηουργήσει μιά άλλη συνισταμένη, έχουν αποτύχει οικτρά, όχι μόνο γιατί ο δικομματισμός έχει αποδείξει - διαχρονικά - οτι μπορεί να ξεπεράσει τον κοκό του εαυτό, αλλά γιατί όπως έγραψε ο Γιάννης Χρυσοβέργης σ' ένα σχόλιο μιάς παλαιότερης ανάρτησής μου, οτι έχει καταφέρει να μην την πέρνουν στα σοβαρά.

Δυστυχώς γι' αυτή έχει μάθει να λειτουργεί πάντα ώς ''παρένθεση'' και το ιδεολογικό της φετίχ είναι να προσηλυτίσει κομματικό ακροατήριο των οποίων θα διαχειρίζεται και θα ελέγχει απόλυτα την αγανάκτηση, τον θυμό και την δυσαρέσκειά τους απέναντι στον παταρναλισμό των κυβερνήσεων.

Σ' αυτή την μοναδική κομματική μυσταγωγία, οι μόνοι ακηδεμόνευτοι που το κομματικό τους ευαγγέλιο δεν τους υπαγορεύει με πόση ένταση θα εκφράζουν την οργή τους, είναι οι Αναρχικοί.

Είναι οι μόνοι που '' μέσα στο αρχιπέλαγος της σύγχυσης που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο ακτιβισμό'' όπως έλεγε ο Murray Bookchin, η συμπεριφορά τους δεν χαρακτηρίζεται από μια ελευθεριάζουσα παθητικότητα , αλλά από μια ελευθεριακή ενεργητικότητα.

Είναι οι μόνοι που μέσα απ' τον ακραίο ριζοσπαστισμό και την ένοπλη πάλη ( εαν χρειαστεί) αντιστέκονται στην αυθαιρεσία των κυβερνήσεων σε αντίθεση με την βαριεστημένη και καλοβολεμένη γενιά των boby boomers.

Και ενώ η ενώτητα των κομμάτων της αριστεράς ( τα οποία διαχρονικά ήταν οι πιό γνήσιοι εκφραστές του θυμού της κοινωνίας) θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα πολιορκητικό κριό καταφέρνοντας ισχυρότατο πλήγμα στον δικομματισμό, ο κατακερματισμός και οι άκρως απογοητευτικές επιδόσεις τους δεν έχει απλά τραυματίσει την αξιοπιστία της, αλλά διευκολύνει τα σχέδια του πιό ακραίου εκφραστή του νεοφιλελευθερισμού προκειμένου να εκπληρώσει το χρέος που έχει απέναντι στην υπερ-εθνική ελίτ και την συμμορία των αγορών, για να βγάλει την χώρα στο σφυρί.

Ποιός το περίμενε άραγε, ότι αυτός ο άνθρωπος με την ομολογουμένως νοητική του αδυναμία μέσα από την ''υποτίθεται'' αντισυμβατική του συμπεριφορά και το λαικό προφίλ του ( θυμίζω τις θέσεις του για την αποποινικοποίηση της ινδικής κάναβης και το σφουγγάρισμα των δημοσίων χώρων) θα γινόταν Πρωθυπουργός και θα αναλάμβανε τον ρόλο του ύπατου αρμοστή στη χώρα μας.

Ο δικομματισμός λοιπόν , έχει αποδείξει οτι όχι μόνο κρίση δεν περνά, αλλά μπορεί και επιβιώνει αλλάζοντας την επιδερμίδα του σαν την σαύρα δημιουργώντας νέες συνισταμένες.

Η ΝΔ κινείται στον μεσαίο χώρο. προσπαθώντας ( μάταια κατά την γνώμη μου) να αποβάλει οτι νοσηρό την χαρακτηρίζει όλα αυτά τα χρόνια, και το ΠΑΣΟΚ κινείται προς τα δεξιά σηκώνοντας την σημαία του φιλελευθερισμού.

Αυτή η εναλλαγή των αστικών κομμάτων στην εξουσία καταδικνύει ξεκάθαρα οτι η διαδρομή τους είναι ομόκεντρη, η πορεία τους ισουψεις, οι ιδέες τους συγκλίνουσες και η συμπεριφορά τους αλλαζωνική.

Παρόλο που σ' όλες τις δημοσκοπίσεις οι πολίτες απαντούν ( σε ποσοστό πάνω από 65%) οτι ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ είναι ικανη να προσφέρει κάτι καινούργιο στο τόπο, η σταδιακή μείωση της απήχησης των κομμάτων της αριστεράς, που αδυνατούν να εμπνεύσουν και να συνεγείρουν τον λαό, σπρώχνει τους ψηφοφόρους και πάλι στην αγκαλιά των μεγάλων κομμάτων.

Οι λόγοι πολοί, από την μιά η γιουροβίζιον προσωπικότητα του Συνασπισμού με τις ένα σωρό συνιστώσες και απ' την άλλη ο ξύλινος λόγος και οι γερασμένες απόψεις του ΚΚΕ που έχουν πάψει να διατυπώνουν ριζοσπαστικό πρόταγμα και να παράγουν ενεργούς πολίτες, καθιστούν τα κόμματα της αριστεράς μικρούς και άφοβους παίκτες.

Χαράλαμπος Κουκάκης

ΠΕΡΙ ΟΣΑΜΑ ΜΠΙΝ ΛΑΝΤΕΝ

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Ρόμπερτ Φισκ. Δημοσιεύτηκε στις 3 Μαΐου στη βρετανική εφημερίδα THE INDEPENDENT.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ: ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Η υπογραφή του περιβόητου πλέον Μνημονίου πριν ένα χρόνο, πυροδότησε μια χωρίς προηγούμενο πολιτική πόλωση στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η οποία, αντί να προκαλέσει μια αύξηση της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά, προκάλεσε την εξάτμηση των τελευταίων ψυγμάτων αξιοπιστίας της πολιτικής. Κι αυτό σε μια στιγμή που, η πολιτική, και η ενεργός συμμετοχή των πολιτών σε αυτή, είναι όσο ποτέ απαραίτητη. Γιατί η έξοδος από την κρίση απαιτεί πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις. Κι όμως, οι μεν πολιτικοί σχηματισμοί αρνούνται πεισματικά να παραγάγουν πολιτική, η δε κοινωνία αρνείται πεισματικά να παρέμβει στα τεκταινόμενα.

Η απώλεια της κυβερνητικής αξιοπιστίας είναι απολύτως δικαιολογημένη. Κέρδισε τις εκλογές με σύνθημα τη διαχείριση της κρίσης - κανείς δεν τολμούσε τότε να μιλήσει για χρεοκοπία - προστατεύοντας τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Και έπραξε ακριβώς το αντίθετο. Ανέδειξε το να μην κηρύξει η χώρα πτώχευση σε ζήτημα εθνικής επιβίωσης και επέβαλε μια οικονομική πολιτική - η αδυναμία της να διαπραγματευτεί επ' αυτού με τους δανειστές οφείλεται στο ότι στόχος της δεν ήταν η προστασία των χαμηλών εισοδημάτων αλλά η αντί πάσης θυσίας αποφυγή της πτώχευσης - ακριβώς αντίθετη από αυτή που είχε υποσχεθεί προεκλογικά και για την οποία είχε λάβει πολιτική εντολή.
Ταυτόχρονα απέτυχε παταγωδώς στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και, τη στιγμή ακριβώς που αναζητά απελπισμένα €50 δισεκατομμύρια μέσω νέων περικοπών μισθών συντάξεων και ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας σε μια πενταετία, την ίδια στιγμή προγραμματίζει για το ίδιο χρονικό διάστημα εξοπλιστικά προγράμματα €20 δισεκατομμυρίων.
Εξ ίσου δικαιολογημένη είναι και η απώλεια της αξιοπιστίας της Αντιπολίτευσης. Το σύνολο των αντιπολιτευόμενων κομμάτων - με εξαίρεση τις νεόκοπες Δημοκρατική Αριστερά και Δημοκρατική Συμμαχία και τους Οικολόγους Πράσινους - επιδίδονται σε «αντικατοχικές» κορώνες και σε διατυπώσεις «μαγικών συνταγών», χωρίς να κάνουν καν τον κόπο να αναζητήσουν κοινά σημεία μεταξύ των προτάσεών τους, χωρίς βρχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους.
Κι όσο μεγαλύτερη είναι η πολιτική τους πενία, τόσο πιο υστερικές είναι οι κραυγές τους στη Βουλή και στα τηλεοπτικά πλατό. Η απίστευτη δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Π. Λαφαζάνη στη Βουλή για το Θανάση Βέγγο (μας δείχνει το δρόμο για να νικήσουμε την νεοαποικιοκρατία) - βλαξ, τυμβωρύχος ή συνδυνασμός των δυο άραγε; - είναι κορυφαίο, αλλά δυστυχώς όχι το μόνο, δείγμα αυτής της σχιζοφρενικής κατάστασης.
Το μείζον πρόβλημα όμως παραμένει το διαζύγιο της κοινωνίας με την πολιτική. Η μοναδική συντεταγμένη της αντίδραση σε όσα συμβαίνουν ήταν μια διαδήλωση - πριν ένα χρόνο ακριβώς - στη διάρκεια της οποίας κάηκαν ζωντανοί τρεις άνθρωποι μπροστά στα αδιάφορα μάτια χιλιάδων διαδηλωτών που απαιτούσαν «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Μια διαδήλωση πολυπληθέστατη - περισσότεροι από 200.000 ήταν οι διαδηλωτές εκείνη την ημέρα - χωρίς ουσιαστικές διεκδικήσεις και συγκεκριμένες απαιτήσεις από την κυβέρνηση.
Κι ύστερα ακολούθησαν καμιά δεκαριά άχρωμες, άοσμες και άγευστες «γενικές απεργίες» της ΓΣΕΕ, στις οποίες συμμετείχαν μονάχα οι δημόσιοι υπάλληλοι και, υποχρεωτικά, οι υπάλληλοι των καταστημάτων που βρίσκονταν στο διάβα των πορειών. Οι τελευταίες μάζευαν, εκτός από το έμμισθο προσωπικό του ΚΚΕ - 5.000 άνθρωποι, ούτε ένας περισσότερος, ούτε ένας λιγότερος - μερικές δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών, που βάδιζαν σιωπηλοί, σιγοκουβεντιάζοντας μεταξύ τους για τα επερχόμενα δεινά, παγερά αδιάφοροι για τα συνθήματα που φώναζαν οι ντουντούκες.
Θα άξιζε τον κόπο να θυμηθούμε πώς αντέδρασε η ισλανδική κοινωνία στη χρεοκοπία της χώρας που προκλήθηκε από τη χρεοκοπία δυο μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών. Εκτός του ότι έστειλαν στο σπίτι της την κυβέρνηση, εκτός του ότι αξίωσαν, και πέτυχαν, να παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη ο τότε Πρωθυπουργός, εκτός του ότι επέβαλαν στη νέα κυβέρνηση να πάρει μέτρα για να μη χάσουν τα σπίτια τους όσοι βρίσκονταν σε αδυναμία πληρωμής δόσεων λόγω ανεργίας, απερριψαν με δημοψηφίσματα δυο συμφωνίες της κυβέρνησης με την Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο για καταβολή αποζημιώσεων στις εν λόγω χώρες. Βεβαίως και στην Ισλανδία, επιδίδονται στο άθλημα της εκτόξευσης αυγών κατά πολιτικών, αλλά τουλάχιστον η κοινωνία δρα. Και η δράση της αυτή δίνει και κάποιο νόημα - είτε μας αρέσει είτε όχι - στις εκτοξέύσεις αυγών, κάτι που υπερβαίνει τον αγνό χουλιγκανισμό.
Αυτό, που ένα χρόνο μετά την υπογραφή του Μνημονίου αναδεικνύεται περίτρανα είναι ότι η οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδας ήταν απόρροια της, προϋπάρχουσας, κοινωνικής χρεοκοπίας. Αν η απαξίωση της πολιτκής ήταν απότοκη της ανικανότητας των πολιτικών δυνάμεων να σταθούν στο ύψος των περιστάεων, νέες πολιτκές δυνάμεις θα είχαν αναδειχθεί και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που αποδείχθηκε δυο φορές ανίκανη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, θα είχε παραγκωνιστεί. Τίποτα από αυτά δεν έχει συμβεί.
Η πολυπληθέστατη μεσαία αστική τάξη της χώρας, αντικατέστησε την αυτάρεσκη αλαζονεία του νεόπλουτου, με την οποία συμπεριφέρονταν εδώ και είκοσι χρόνια, με τη χωρίς όρια κατανάλωση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων και το φασιστικό χουλιγκανισμό. Που εκδηλώνεται σε βάρος των πιο αδύναμων ομάδων των κατοίκων αυτής της χώρας, όπως οι μετανάστες - αυτοί δηλαδή που συνέβαλαν στο γρήγορο πλουτισμό της επειδή εργάζονταν για μεροκάματα πείνας - οι Ρομά - πάντα εύκολος αποδιοπομπαίος τράγος - οι ολιγαριθμότεροι οπαδοί της αντίπαλης ποδοσφαιρικής ομάδας, και πάει λέγοντας.
Όσο για τη την έξοδο από την κρίση, η κοινωνία αποδεικνύει ότι είναι ανίκανη να παραγάγει τα απαραίτητα αντισώματα και τις πολιτικές εξόδου. Οπότε καταναλωνουμε τη μιζέρια μας, «περιμένοντας τους Βαρβάρους»

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ.
1 Η μεν Δημοκρατική Συμμαχία έχει πολιτική, απαιτεί μια ακόμα πιο αποκρουστική εφαρμογή της ασκούμενης από την κυβέρνηση πολιτικής. Η Δημοκρατική Αριστερά, δείχνει να αντιλαμβάνεται την ανάγκη εξεύρεσης νέων πολιτικών εργαλείων για τη διαχείριση της κρίσης, όμως, προς το παρόν, περιορίζεται σε ευχολόγια. Όσο για τους Οικολόγους Πράσινους, αυτοί διατύπωσαν, σε ανύποπτο χρόνο - στη συνέντευξη που παραχώρησαν στη ΔΕΘ τον περασμένο Σεπτέμβριο - την πιο συνεκτική αντιπολιτευτική πρόταση που έχει ακουστεί. Θύματα όμως του φετιχισμού των διαδικασιών καθώς είναι, πρώτοι αυτοί την έθαψαν - για μερες η ομιλία του Γιάννη Παρασκευόπουλου δεν είχε αναρτηθεί ούτε καν στην ιστοσελίδα του κόμματος.
2. Τα χουλιγκάνια που τα έκαναν γης μαδιάμ στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας ήταν καλοντυμένοι μεσοαστοί, όχι οι γνωστοι «ανεγκέφαλοι»

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΟΣΑΜΑ ΜΠΙΝ ΛΑΝΤΕΝ ΚΑΙΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ

Ο αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έχει κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένος: η επιχείρηση των κομμάντος πέτυχε, ο Οσάμα μπιν Λάντεν είναι νεκρός κι οι Αμερικανοί πολίτες ικανοποιημένοι. Δικαιολογημένη και η ανησυχία του νέου διευθυντή της CIA Λίον Πανέττα που έσπευσε να δηλώσει πως ο θάνατος του Οσάμα μπιν Λάντεν δε σημαίνει ότι η Αλ Κάιντα έππαψε να υφίσταται. Οι συνθήκες διεξαγωγής της επιχείρησης όμως, πέραν του ότι, για πολλοστή φορά, καταρράκωσαν κάθε έννοια Διεθνούς Δικαιου, εγείρουν πολύ σοβαρά ερωτηματικά γι αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «ισλαμιστικό κίνδυνο».

Είναι πολύ σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Στόχος της επιχείρησης των Αμερικανών καταδρομέων ήταν η εκτέλεση του Οσάμα μπιν Λάντεν και, σε καμιά περίπτωση, η σύλληψή του. Γιατί μια σύλληψη μοιραία θα οδηγούσε σε μια δίκη. Στην οποία πολλά θα λέγονταν.
Και πρώτα απ' όλα θα γινόταν μια απίστευτα ενοχλητική υπενθύμιση για τους Αμερικανούς: ότι λίγες μόλις εβδομάδες πριν την επίθεση της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους, δυο πράκτορες της CIA είχαν συναντήσει, τον επί χρόνια καταζητούμενο ως επικίνδυνο τρομοκράτη Οσάμα μπιν Λάντεν. Κια, μοιραία, θα ετίθετο το ερώτημα, αν η πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ γνώριζε εκ προοιμίου την επικείμενη τρομοκραστική επίθεση. Και, μολονότι η σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας δε φέρει καμιά ευθύνη για όσα συνέβησαν στην πιο μαύρη περίοδο διακυβέρνησης των ΗΠΑ, τουλάχιστον από τις αρχές του 20ου αιώνα, θα πλήττονταν σοβαρά το κύρος της χώρας.
Θα υπενθυμίζονταν επίσης ότι ο Οσάμα μπιν Λάντεν είχε στρατολογηθεί, στις αρχές της δεκαετίας του '80, από τη CIA για να οργανώσει τη διανομή της οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας στους αντισοβιετικούς αντάρτες.
Τέλος, θα ετίθετο και πάλι το ζήτημα του ονείδους για τον ανθρώπινο πολιτισμό που ονομάζεται Γκουαντάναμο.
Ο στόχος επετεύχθη λοιπόν. και μάλιστα χωρίς «παράπλευρες απώλειες», χωρίς λάθη στο σχεδιασμό. Το αν ο Οσάμα μπιν Λάντεν σκοτώθηκε με το όπλο στο χέρι ή δεμένος πισθάγκωνα δεν έχει καμιά απολύτως σημασία για κανέναν άνθρωπο στον κόσμο, πλην των υποστηρικτών της Αλ Κάιντα και των υπεύθυνων της αμερικανικής προπαγάνδας. Αντιθέτως, τα υπόλοιπα ερωτήματα, που αφορούν στο αν και κατά πόσο οι αρχές της χώρας ήταν ενήμερες των αμερικανικών σχεδίων αφορούν όλους τους υπόλοιπους κατοίκους του πλανήτη.
Το πρώτο ερώτημα εγείρεται από την κατηγορηματική δήλωση του του νέου διευθυντή της CIA Λιον Πανέτα στο περιοδικό ΤΙΜΕ, ότι «αν επιχειρούνταν συνεργασία με τις πακιστανικές αρχές, η επιχείρηση θα διέρρεε». Η τόσο σαφής αυτή δήλωση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι αμερικανικές αρχές - και δικαίως - δεν έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στον πακιστανικό κρατικό μηχανισμό και, ιδίως, στις μυστικές υπηρεσίες της χώρας, οι οποίες, όχι μόνο ίδρυσαν και έφεραν στην εξουσία τους Ταλιμπάν, αλλά ακόμα και σήμερα, διατηρούν στενές σχέσεις μαζί τους. Κι η πιο τρανή απόδειξη ότι επ' αυτού οι Aμερικανοί έχουν δίκιο είναι ότι επί πέντε τουλάχιστον χρόνια, ο Οσάμα μπιν Λάντεν ζούσε μέσα τσιμεντένιο οχυρό, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του Πακιστάν και σε απόσταση μικρότερη του ενός χιλιομέτρου από τη Στρατιωτική Ακαδημία της χώρας. Χωρίς ποτέ κανείς να τον έχει ενοχλήσει.
Το δεύτερο ερώτημα αφορά τη θέση του Πακιστάν στον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά των Ταλιμπάν. θεωρητικά είναι συμμαχική χώρα. Στην πράξη όμως, πέραν της απροκάλυπτης εχθρότητας της πλειοψηφίας της πακιστανικής κοινωνίας προς τη Δύση, ο κρατικός μηχανισμός της χώρας, και ιδίως οι μυστικές υπηρεσίες, δεν έπαψαν ούτε στιγμή να προσφέρουν καταφύγιο και βοήθεια στους Ταλιμπάν.
Με τα παραπάνω δεδομένα το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι πως το Πακιστάν είναι τύποις μόνο σύμμαχος της Δύσης. Κι αυτό γεννάει το επόμενο ερώτημα, που σχετίζεται με το, καθόλου ευκαταφρόνητο, γνωστό σε όλους πυρηνικό οπλοστάσιο της χώρας. Τι θ' απογίνει αν οι ψυχοπαθείς δολοφόνοι της Αλ Κάιντα, με την οικονομική υποστήριξη μιας άλλης σύμμαχης προς τη Δύση χώρας, της Σαουδικής Αραβίας. αποκτήσουν τον έλεγχο του πυρηνικού οπλοστασίου της χώρας;
Που με τη σειρά του παραπέμπει σε ένα άλλο ερώτημα: γιατί μια χώρα, που χρηματοδοτεί συστηματικά το πιο ακραίο Ισλαμ, όπως ισχύει για τη Σαουδική Αραβία, να θεωρείται σύμμαχος της Δύσης;
Είναι πασιφανές ότι και ο ισλαμιστικός κίνδυνος για τον πολιτισμό είναι απολύτως υπαρκτός, από τη στιγμή που κάποιοι ψυχοπαθείς, με τη βοήθεια μιας άλλης «συμμάχου της Δύσης» αποκτήσουν πρόσβαση στους απόρρητους κωδικούς του πυρηνικού προγράμματος του Πακιστάν.
Είναι επίσης γνωστό σε όλους ότι, οι φανατικοί ισλαμιστές, έχουν εξαπλωθεί στις τελευταίες τρεις δεκαετίες σαν τα μανιτάρια στο Πακιστάν, χάρη, αποκλειστικά, στην απλόχερη οικονομική ενίσχυση που έλαβαν από τη Σαουδική Αραβία.Υπό τις παραπάνω συνθήκες το ζήτημα του επαναπροσδιορισμού της στάσης όλου του πολιτισμένου κόσμου έναντι του Πακιστάν και της Σαουδικής Αραβίας τίθεται με τρόπο επιτακτικό.
Γιατί ο ισλαμιστικός κίνδυνος δεν προέρχεται από ένα Ιράν, το καθεστώς του οποίου αγωνίζεται να γίνει αποδεκτό στη διεθνή πολιτική σκηνή, αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα την έντονη εσωτερική αμφισβήτηση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, αλλά από τους «πιστούς συμμάχους» της Δύσης, που, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των περιφερειακών τους στρατηγικών, δημιουργούν και γιγαντώνουν μορφώματα επικίνδυνα για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Και, επ' αυτού, δυστυχώς, η Αλ Κάιντα και οι Ταλιμπάν δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορούν να δημιουργήσουν οι δυο αυτοί «πιστοί σύμμαχοι της Δύσης»

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Είναι προφανές ότι, η αμερικανική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, ειδικά από τότε που βελτιώθηκαν οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Ινδία, αντιμετωπίζει με αυξανόμενη καχυποψία το Πακιστάν. Και η δήλωση του διευθυντή της CIA στο ΙΤΜΕ πρέπει να θεωρηθεί αληθής,ακόμα και αν, όπως πιθανολογείται, οι πληροφορίες των Αμερικανών για το καταφύγιο του Οσάμα μπιν Λάντεν, προέρχονταν από κύκλους των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών.

Χωρίς σχόλια

Ιδανικές φωνές κι'αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας-
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβήνει.

Κ. Καβάφης. "Φωνές".

Για την αντιγραφή

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ... ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΒΕΣΠΑ;

Μια παραπάνω νεκρολογία; Ένας παραπάνω αποχαιρετισμός; Και τι μ' αυτό; Επειδή όμως, όπως τόσο γλαφυρά μας λέει ο Λορέντζος Μαβίλης στη «Λήθη», κάθε άνθρωπος που φέυγει - και έτυχε να έχουμε μια γνώμη γι αυτόν - γίνεται μαζί του παρελθόν ένα κομάτι της δικής μας ζωής, κι αυτό είναι που μας θλίβει, γι αυτό κι ό,τι θα γραφτεί για το Θανάση Βέγγο αξίζει. Γιατί οι άνθρωποι της γενιάς μου μεγάλωσαν μ' αυτόν. Και γιατί, μπορεί μεγάλος ηθοποιός να μην έγινε, είχε όμως δυο ανεκτήμητες αρετές. Η πρώτη ήταν η σεμνότητα. Η δεύτερη ήταν πως κατόρθωσε να γίνει η κινηματογραφική απεικόνιση του Καραγκιόζη. Με τη διαφορά ότι ήταν πάντα αξιοπρεπής.

Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς από το Θανάση Βέγγο;
Την απίστευτη κι αξιολάτρευτη παρωδία του Τζέιμς Μποντ με το Φαλακρό Πράκτορα 000; Με την ευρηματικότατη αντιπαράθεση στον υπεράνθρωπο πράκτορα των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών Σον Κόνερι, του αθεράπευτα γκαφατζή και καρπαζοεισπράκτορα κι αντισεξουαλικού φαλακρού πράκτορα ΘΒ;
Ή μήπως τον αξιοπρεπή αγωνιστή ενάντια στις αντιξοότητες της ζωής, του ανθρώπου που προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή, τη δική του και αυτών που αγαπάει, αλλά που κάποια στιγμή τσακίζει, των ταινιών «Ξένοιαστος παλαβιάρης», «Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ», και «Θανάση πάρε τ' όπλο σου»;
Ή μήπως τον αντιήρωα, που οι συνθήκες τον φέρνουν στην πρώτη γραμμή της αντίστασης, των ταινιών «Ψηλά τα χέρια Χιτλερ», «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση» και «Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας»; Όπως τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που αποκαλούμε «ήρωες»΄.
Ή μήπως τον άνθρωπο που δε μπορεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα του «Από πού πάνε για τη Χαβούζα» και, κυρίως, του «Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι»; (Η σκηνή με το κόψιμο του πατσά στο πατσατζίδικο απέναντι από τη γωνία που ο ήρωάς μας κάνει απεργία πείνας είχε προκαλέσει εντονες αντιπαραθέσεις - στα όρια του ομηρικού καυγά - στην τότε παρέα μας)
Ή μήπως τον ύστερο Βέγγο του «Όλα είναι Δρόμος» του Παντελή Βούλγαρη, αλλά και των ερμηνειών του στους Αχαρνής και στην Ειρήνη του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο;
Αν εξαιρέσουμε τις ταινίες του Πράκτορα 000, όπου κυριαρχεί το στοιχείο της καρικατούρας, οι χαρακτήρες που υποδύεται ο Θανάσης Βέγγος είναι καθημερινοί άνθρωποι, που δε θέλουν μπλεξίματα, που προσπαθούν να βελτιώσουν τη ζωή τους, που ζουν σεμνά κι αθόρυβα. "Δουλεύω με το ένστικτο, δεν έχω κανένα ταλέντο, μόνο αυτή τη φάτσα. Εδώ είνα αποτυπωμένη όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία, όλος ο πόνος του ασήμαντου Έλληνα", είχε πει σε κάποια από τις λιγοστες συνεντεύξεις που είχε δεχτεί να παραχωρήσει.
Σε ευχαριστούμε Θανάση για το γέλιο που μας πρόσφερες απλόχερα, για τους «τόσο δικούς μας» χαρακτήρες που ενσάρκωσες, για τη σεμνότητα και το ήθος σου.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Το ότι ο Θανάσης Βέγγος πέρασε δυο χρόνια (1948 - 1950) στο κολαστήριο της Μακρονήσου ασφαλώς δεν είναι τυχαίο.

La folie en tête

Σάββατο απόγευμα κατηφόρισα την Πειραιώς με το μηχανάκι, έστριψα στην Ιερά Οδό και πήγα στην Ταινιοθήκη, όπου προβάλλεται το έργο του Πίτερ Γουότκινς για την Κομμούνα του Παρισιού. Απ’όσο κατάλαβα ο Γουότκινς είναι μια αιρετική φυσιογνωμία, που δυσκολεύτηκε να βρει παραγωγούς για τις ταινίες του, εξ αιτίας του ότι η θεματολογία του ενοχλούσε τόσο αυτούς που έχουν το χρήμα, όσο και μερίδα του φιλοθεάμονος κοινού. Όταν για παράδειγμα το 1971 γύρισε στις ΗΠΑ το Punishment Park, όπου η χώρα παρουσιαζόταν ως ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο εξοντώνονται οι αιρετικές φωνές, επόμενο ήταν να εισπράξει από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης το χαρακτηρισμό του κομμουνιστή και να φύγει άρον άρον για την Ευρώπη.
Και η ταινία για την Κομμούνα γυρίστηκε με μεγάλη καθυστέρηση και πολύ κόπο, γιατί δεν ήταν εύκολο να βρεθεί χρηματοδότης. Εδώ που τα λέμε, έχουν γυριστεί ταινίες για τη γαλλική, τη ρωσική ή τη μεξικανική επανάσταση, για να αναφέρουμε κάποια παραδείγματα, όμως για την Κομμούνα του Παρισιού δεν έχω υπόψη μου καμμιά κινηματογραφική παραγωγή, εκτός από το έργο του Γουότκινς.
Η ταινία διαρκεί έξι ώρες, ωστόσο μπορεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Γυρίστηκε σε μια μεγάλη αποθήκη κάπου στο Παρίσι και όλοι οι ηθοποιοί ήταν ερασιτέχνες. Πολλοί από αυτούς ήταν ξένοι μετανάστες χωρίς χαρτιά.
Παρακολουθώντας το έργο, διέκρινα τέσσερα επίπεδα αφήγησης: Το πρώτο επίπεδο είναι η εξιστόρηση αυτών καθαυτών των γεγονότων. Το δεύτερο είναι το πώς τα μέσα ενημέρωσης προσέλαβαν, αλλά και εξακολουθούν να προσλαμβάνουν, αυτήν την εξέγερση των προλεταριοποιημένων στρωμάτων του Παρισιού. Το τρίτο επίπεδο είναι η διαπλοκή του παρελθόντος με το παρόν, καθώς οι ηθοποιοί τη μια στιγμή αναπαριστάνουν το ιστορικό γεγονός και την αμέσως επόμενη στιγμή μιλούν για το σήμερα και συγκρίνουν το τότε με το τώρα. Τέλος, στο τέταρτο επίπεδο, ο κάθε ηθοποιός μιλάει για το πώς προσέγγισε το ρόλο του και τί ερεθίσματα του έδωσε η ίδια η εμπειρία του γυρίσματος της ταινίας.
Στο τέλος του έργου ακούγεται το τραγούδι με τίτλο Le Temps des cerises, που, αν και μιλάει για τον έρωτα που μπορεί να σημαδέψει μια ανθρώπινη ζωή, κατά έναν περίεργο τρόπο συνδέθηκε με την εμπειρία της Κομμούνας. Οι νέες κοπέλες που στο τραγούδι φέρονται να έχουν «την τρέλα στο κεφάλι» (la folie en tête), θα μπορούσαν να είναι και οι εξεγερμένοι κομμουνάροι, που κι’αυτοί κουβαλούσαν τη δική τους μούρλια.
Σε κάποιο διάλειμμα, που ήμουνα στο πεζοδρόμιο της Ιεράς Οδού, άκουσα ένα δυνατό «μπαμ» να έρχεται από την κατεύθυνση της Ομόνοιας. Και όταν, μετά την προβολή, ανηφόριζα την Πειραιώς, μύρισα κάτι καμμένο στην ατμόσφαιρα. «Άρχισαν τα προεόρτια εν όψει Πρωτομαγιάς», σχολίασα ράθυμα και με κάποια δυσφορία. Αμέσως μετά όμως μου ήρθε στο νου το τραγουδάκι της ταινίας και σκέφτηκα: «πειράζει που και αυτοί που αμόλησαν τη μπόμπα θέλουν να έχουν την τρέλλα στο κεφάλι, όπως οι κομμουνάροι και οι ερωτευμένοι;». Διαχρονικό το ερώτημα, διαχρονικά και τα κίνητρα μιας εξέγερσης. Για να ακούσουμε τώρα το τραγούδι...

http://www.youtube.com/watch?v=ncs4WlWfIZo


Γιώργος Αιμ. Σκιάνης