Σε ένα δημοψήφισμα στο οποίο συμμετείχε το 62,5% του εκλογικού σώματος - στις τελευταίες εκλογές η συμμετοχή ήταν 87,5% -οι Ισλάνδοί απέρριψαν τη συμφωνία της κυβέρνησης - συμμαχία Σοσιαλδημοκρατών και Οικολογικής Αριστεράς - με το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ολλανδία σχετικά με την καταβολή αποζημιώσεων στις εν λόγω χώρες, λόγω της κατάρρευσης, το 2008, της ισλανδικής τράπεζας ICEBANK. Κατάρρευση που είχε οδηγήσει στη χρεοκοπία την ίδια την Ισλανδία. Τότε η βρετανική και η ολανδική κυβέρνηση είχαν αποζημιώσει τους πολίτες τους, αλλά και τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, που είχαν καταθέσεις στην ICEBANK, απαιτώντας στη συνέχεια από την κυβέρνηση της Ισλανδίας να τις αποζημιώσει.
Οι πιέσεις που ασκήθηκαν στην κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών - Αριστεράς, που προέκυψε από τις εκλογές που έγιναν μετά τη χρεοκοπία της Ισλανδίας, ήταν του ύφους, του ήθους και της έντασης αυτών που ασκούνται από τον περασμένο Νοέμβριο στη δική μας κυβέρνηση. Η συμφωνία που καταψηφίστηκε προέβλεπε ότι, για τα προσεχή οκτώ χρόνια, οι Ισλανδοί θα απεμπολούσαν το 25% του μισθού τους για την αποπληρωμή των αποζημιώσεων.
Η σημασία του δημοψηφίσματος είναι συμβολική καθώς, υπό την κοινωνική πίεση, ο Πρόεδρος της χώρας είχε αρνηθεί να υπογράψει την κύρωση της συμφωνίας. Πράγμα που επέτρεψε στην κυβέρνηση να διαπραγματευτεί το θέμα εξ αρχής. Ήδη οι νέες διαπραγματεύσεις προβλέπουν μια πολύ πιο μακροχρόνια διαδικασία αποπληρωμής, με πολύ μικρότερες κοινωνικές επιπτώσεις.
Πέραν αυτού αναδεικνύεται ένα άλλο ζήτημα:ότι όταν η αντίδραση σε κάποια αντικοινωνικά μέτρα έχει συγκεκριμένους στόχους και συγκεκριμένη στρατηγική μπορεί και να επιτύχει.
Κι εδώ ξαναρχίζει ο διάλογος για την εμμονή με την τελετουργία του αγώνα, αντί της ενασχόλησης με την επιτυχία του αγώνα, που διακατέχει την Αριστερά (θα δεχθώ ότι για τις «πουλημένες» ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αυτό είναι βολικό).
Όλες αυτές τις ημέρες ουδείς, από την Αριστερά, έχει ασχοληθεί με το στοιχειώδες:να συζητήσει με τους πολίτες, να προτείνει έξυπνους τρόπους αντίδρασης, να επιδιώξει τη μετουσίωση της οργής σε στόχο. Όλοι περιμένουν τη γενική απεργία της Πέμπτης, η οποία υποχρεωτικά θα έχει επιτυχία μιας και θα απεργούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, για να βαφτίσουν λαοθάλασσα - μπορεί και να είναι - τους διαδηλωτές, να επιδοθούν σε διαγωνισμό αντικυβερνητικής κορώνας και να πάνε πίσω στα σπίτια τους, με τη συνείδησή τους ήσυχη και τους ψηφοφόρους τους ικανοποιημένους. Και ουδείς φυσικά θα ασχοληθεί με την απουσία από τη διαδήλωση, αυτών ακριβώς που θα αντιμετωπίσουν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης. Αυτών που ζουν με λιγότερα από €20.000 το χρόνο και είναι πολλοί. Όσο για την αντιμετώπιση των αντικοινωνικών οικονομικών μέτρων, αρκεί που καταγγείλαμε τον «κακό καπιταλισμό». Τα υπόλοιπα «θα έρθουν μόνα τους».
Γιάννης Χρυσοβέργης
Οι πιέσεις που ασκήθηκαν στην κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών - Αριστεράς, που προέκυψε από τις εκλογές που έγιναν μετά τη χρεοκοπία της Ισλανδίας, ήταν του ύφους, του ήθους και της έντασης αυτών που ασκούνται από τον περασμένο Νοέμβριο στη δική μας κυβέρνηση. Η συμφωνία που καταψηφίστηκε προέβλεπε ότι, για τα προσεχή οκτώ χρόνια, οι Ισλανδοί θα απεμπολούσαν το 25% του μισθού τους για την αποπληρωμή των αποζημιώσεων.
Η σημασία του δημοψηφίσματος είναι συμβολική καθώς, υπό την κοινωνική πίεση, ο Πρόεδρος της χώρας είχε αρνηθεί να υπογράψει την κύρωση της συμφωνίας. Πράγμα που επέτρεψε στην κυβέρνηση να διαπραγματευτεί το θέμα εξ αρχής. Ήδη οι νέες διαπραγματεύσεις προβλέπουν μια πολύ πιο μακροχρόνια διαδικασία αποπληρωμής, με πολύ μικρότερες κοινωνικές επιπτώσεις.
Πέραν αυτού αναδεικνύεται ένα άλλο ζήτημα:ότι όταν η αντίδραση σε κάποια αντικοινωνικά μέτρα έχει συγκεκριμένους στόχους και συγκεκριμένη στρατηγική μπορεί και να επιτύχει.
Κι εδώ ξαναρχίζει ο διάλογος για την εμμονή με την τελετουργία του αγώνα, αντί της ενασχόλησης με την επιτυχία του αγώνα, που διακατέχει την Αριστερά (θα δεχθώ ότι για τις «πουλημένες» ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αυτό είναι βολικό).
Όλες αυτές τις ημέρες ουδείς, από την Αριστερά, έχει ασχοληθεί με το στοιχειώδες:να συζητήσει με τους πολίτες, να προτείνει έξυπνους τρόπους αντίδρασης, να επιδιώξει τη μετουσίωση της οργής σε στόχο. Όλοι περιμένουν τη γενική απεργία της Πέμπτης, η οποία υποχρεωτικά θα έχει επιτυχία μιας και θα απεργούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, για να βαφτίσουν λαοθάλασσα - μπορεί και να είναι - τους διαδηλωτές, να επιδοθούν σε διαγωνισμό αντικυβερνητικής κορώνας και να πάνε πίσω στα σπίτια τους, με τη συνείδησή τους ήσυχη και τους ψηφοφόρους τους ικανοποιημένους. Και ουδείς φυσικά θα ασχοληθεί με την απουσία από τη διαδήλωση, αυτών ακριβώς που θα αντιμετωπίσουν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης. Αυτών που ζουν με λιγότερα από €20.000 το χρόνο και είναι πολλοί. Όσο για την αντιμετώπιση των αντικοινωνικών οικονομικών μέτρων, αρκεί που καταγγείλαμε τον «κακό καπιταλισμό». Τα υπόλοιπα «θα έρθουν μόνα τους».
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου