Μια άλλη συζήτηση περί κρίσης

Την ώρα που ο Γιάννης παρακολουθούσε την εκδήλωση των πράσινων για την ελληνική οικονομική κρίση, εγώ ήμουνα στο στέκι των μεταναστών και παρακολουθούσα μια άλλη συζήτηση για το ίδιο όμως θέμα, με εισηγητή τον Γιάννη το Μηλιό. Παρακάτω παρουσιάζω συνοπτικά το τι ειπώθηκε.
Ο εισηγητής από την αρχή έδειξε πως δεν βλέπει την Ελλάδα ως ακραία ή εξαιρετική περίπτωση και στάθηκε στα δημοσιονομικά προβλήματα που παρουσιάζονται σε οξυμένη μορφή και σε άλλες μεγάλες οικονομίες (π.χ. Ιαπωνία: 250% δημόσιο χρέος). Είπε επίσης ότι ειδικά για την Ευρώπη η παρούσα κρίση, αιχμή της οποίας συγκυριακά είναι το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα, αναδεικνύει τη θεμελιώδη αδυναμία της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης: ενιαίο νόμισμα, όχι όμως ενιαία ευρωπαϊκή τράπεζα που να δανείζει τα ενδιαφερόμενα κράτη και να συντονίζει με τον τρόπο της την ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική. Εκτίμησε μάλιστα ότι αυτό που έκαναν οι ΗΠΑ στη δεκαετία του’30, με τη δημιουργία της FED, πιέζεται εκ των πραγμάτων να το κάνει η Ευρώπη σήμερα. Και ότι στη συνάντηση του Eurogroup, που έγινε στα μέσα του Φεβρουαρίου, ήδη καταστρώθηκαν κάποια σχέδια συντονισμού της οικονομικής πολιτικής με αφορμή την ελληνική περίπτωση, ανεξάρτητα από μετέπειτα αποστασιοποιήσεις και αντιθέσεις που εκδηλώθηκαν μεταξύ κρατών.
Στη συνέχεια στάθηκε στην ελληνική πραγματικότητα και υποστήριξε ότι η διαχείριση της κρίσης, πέρα από τη σοβαρότητα του δημοσιονομικού προβλήματος, εμπεριέχει ένα σαφές ταξικό πρόσημο που εκδηλώνεται στην εισοδηματική πολιτική και στις περικοπές κρατικών δαπανών. Και πιο συγκεκριμένα, ισχυρίστηκε ότι από ένα εναλλακτικό πακέτο μέτρον που θα συνδύαζε δραστική περικοπή των αμυντικών δαπανών και φορολόγηση μέσω ΦΠΑ επιχειρηματικών δραστηριοτήτων που εξακολουθούν να είναι στο απυρόβλητο (ιδιωτικά σχολεία, ιδιωτικά κέντρα υγείας και δραστηριότητες ναυτιλιακών εταιριών), θα μπορούσε να εισρεύσει στα κρατικά ταμεία ένα ποσό 6 δις, μεγαλύτερο δηλαδή από αυτό που προσπαθεί τώρα η κυβέρνηση να εξασφαλίσει μέσω σκληρής λιτότητας. Σε αυτό το σημείο εγώ έκανα λίγο το συνήγορο του διαβόλου και του είπα ότι το εφοπλιστικό κεφάλαιο διατηρεί ή εύκολα μεταφέρει ένα μεγάλο μέρος του πλούτου του στο εξωτερικό, οπότε είναι δύσκολη υπόθεση η φορολόγησή του. Ωστόσο ο εισηγητής επέμεινε ότι έστω κι’έτσι, οι ναυτιλιακές επιχειρήσεις διατηρούν συμφέροντα και δραστηριότητες στον ελλαδικό χώρο και είναι τεχνικά δυνατή η αποτελεσματική φορολόγησή τους (εκεί σταμάτησα την παρέμβασή μου γιατί δεν μπορούσα να μιλήσω περισσότερο για τεχνικά ζητήματα).
Σε ερώτηση άλλου συμμετέχοντα για το τι μέλλον μπορεί να έχει μια οικονομία σαν την ελληνική που «δεν παράγει τίποτα», ο Μηλιός πάλι διαφώνησε και επικαλέστηκε τον τομέα των μετάλλων, των βιομηχανικών ορυκτών, των πετρελαιοειδών και βέβαια των υπηρεσιών, που τώρα βέβαια περνούν κρίση, όμως στα τελευταία δέκα χρόνια συντέλεσαν στην αύξηση του ΑΕΠ κατά 50%, άσχετα αν «εμείς δεν είδαμε τίποτα τέτοιο» λόγω της ανισοκατανομής του παραχθέντος πλούτου.
Τέλος, διατύπωσε την εκτίμηση ότι γύρω στο Πάσχα θα εμφανιστεί σε πιο συγκεκριμένη μορφή ένα σχέδιο στήριξης της ελληνικής οικονομίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οψόμεθα…
Βρήκα ενδιαφέρουσες κάποιες πλευρές της εισήγησής στου, κυρίως ως προς το ζήτημα των εναλλακτικών πηγών εξασφάλισης πόρων, που έχουν σαφώς μια αριστερή πολιτική διάσταση και αξίζει τον κόπο να αναδειχθούν.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης.