Ο Ήλιος και ο Λόγος...

Επανειλημμένα ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει τονίσει ότι:
... «για την κατάσταση της οικονομίας μας φταίμε εμείς οι ίδιοι και κατά συνέπεια εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να πάρουμε μέτρα ώστε να αναταχθεί η οικονομία μας »…
Κι όμως… Παρόλο που σε ορισμένες κρίσεις αυτοκριτικής όλοι οι εγχώριοι αναλυτές και εν γένει δημοσιολογούντες, παραδέχονται ότι αυτό αποτελεί μια μεγάλη κι αναμφισβήτητη αλήθεια, τον τελευταίο καιρό, αναλογιζόμενοι προφανώς τις οδυνηρές συνέπειες μιας τέτοιας παραδοχής, ήγουν τα… μέτρα που θα πρέπει να παρθούν (οδυνηρά χωρίς καμιά αμφιβολία), κάνουν «άπωσον» και αρχίζουν δειλά – δειλά να μηρυκάζουν παραδοξολογίες του τύπου αυτών που μηρυκάζει εδώ και δεκαετίες το ΚΚΕ και τα τελευταία χρόνια και ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή:
- φταίνε οι κακοί ευρωπαίοι που δεν μας… συγκράτησαν, όταν εμείς ξοδεύαμε αλόγιστα από δω και από εκεί και μετά τους παρουσιάζαμε πλαστά στοιχεία
- φταίνε οι «κακές, αιμοδιψείς» αγορές, που ανεβάζουν τα spreads δανεισμού μας στα ουράνια
- φταίει η «κακιά» Αγκέλα Μέρκελ που δεν συναινεί στον ασφαλή δανεισμό μας από την Ε.Ε.
- φταίει ο «κακός» ευρωπαίος τραπεζίτης Τρισέ, που ανακοίνωσε ότι από το τέλος του ενεστώτος έτους η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα δεν θα δέχεται τα ομόλογά μας
- φταίνε οι αγγλοσαξονικές «φυλλάδες» που γράφουν κατά παραγγελία για τα χάλια μας και μας χλευάζουν…

Η τροπή που έχει πάρει η συζήτηση για την πτώχευση εν τοις πράγμασι, του Ελληνικού δημοσίου, θυμίζει συζητήσεις καφενείου τη δεκαετία του ’60, σε φτωχογειτονιές όπως το Πέραμα, ή τη Δραπετσώνα, όπου η καζαντζιδική «άπονη κοινωνία» ευθύνεται για την κακομοιριά μας, όπου ο τερατόμορφος καπιταλισμός κατατρώγει τις σάρκες των λαών και όπου οι αδηφάγοι καπιταλιστές απομυζούν με σαδιστική μανία τους λιγοστούς χυμούς του εργαζόμενου, τον οποίο αμείβουν με ένα ξεροκόμματο… Ωραία όλα αυτά για ταινίες και για τραγούδια… Ωραία ακόμα κι όταν ονειρευόμαστε ένα κόσμο «άλλονε», άλλα…
…Αλλά όταν όλα αυτά, λίγο – πολύ, τα κάνουμε παντιέρα μπροστά σε μια ευρωπαϊκή κοινή γνώμη που μας ακούει και μας διαβάζει άναυδη, τότε, υποπτεύομαι ότι όσα μέτρα κι αν πάρουμε, όσες θυσίες κι αν κάνουμε, πάλι κάποτε στην ίδια θέση θα βρεθούμε… Γιατί ο κατά τα άλλα θεσπέσιος μεσογειακός ήλιος μας, λειώνει κι εξατμίζει, ως φαίνεται, με τις χρυσές αχτίδες του που λάμπουν εδώ χειμώνα – καλοκαίρι, τον απαραίτητο παγερό ορθολογισμό – προνόμιο των πάλαι ποτέ βελανιδοφάγων βορείων εταίρων μας…

Αποτέλεσμα: Αδυνατούμε ως ψυχοσύνθεση να αντιληφθούμε τι ακριβώς είναι αυτό που λέμε «καπιταλισμός», τι ακριβώς είναι «παγκοσμιοποίηση» και τι «νεοφιλελευθερισμός»…
Επειδή όμως, ακόμα κι αν πάρουμε την γενναία απόφαση να βγούμε από το «καταραμένο» ευρώ και να μπουκάρουμε πάλι στα γνώριμα σπήλαια της δραχμούλας, πάλι με τις «κακές αγορές» θα έχουμε να κάνουμε,
Επειδή επίσης καθεστώτα α λα Χότζα πλέον δεν γίνονται αποδεκτά ούτε από πυροβολημένους μαοϊκούς
Θα πρέπει να πάρουμε όλοι μια βαθιά ανάσα και να πέσουμε στη θάλασσα, μπας και μάθουμε να κολυμπάμε, έστω και τώρα, ποτέ δεν είναι αργά…
Τα υπόλοιπα μπορούμε να τα συζητάμε χαμηλόφωνα… στο παραγώνι…
Κώστας Λαγωνικάκος