Στην προχθεσινή μου ανάρτηση είχα επισημάνει ότι η ανακοίνωση των τελευταίων μέτρων συνιστά μια διπλή βαριά πολιτική ήττα της Κυβέρνησης.Είναι πολιτική ήττα διότι βρίσκονται στον αντίποδα του πολιτικού προγράμματος με βάση το οποίο το ΠΑΣΟΚ κλήθηκε να κυβερνήσει. Κι αυτό εξηγεί και την οργή των πολιτών. Αισθάνονται εξαπατημένοι διότι άλλη ήταν η πολιτική εντολή που είχαν δώσει στο ΠΑΣΟΚ.
Οφείλουμε όμως να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα. Η ήττα αυτή δεν αφορά μόνο στην εσωτερική οικονομική πολιτική, όπως φιλάρεσκα εθελοτυφλούν οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Η ήττα αυτή αφορά τη χώρα. Είναι ήττα σε ένα πόλεμο οικονομικής φύσης. Η λαϊκή βούληση υποχρεώθηκε να υποταχθεί στις επιταγές απρόσωπων μηχανισμών, που διοικούνται από ανθρώπους οι οποίοι δε διαθέτουν καμιά λαϊκή νομιμοποίηση και τα μηνιαία εισοδήματα των οποίων είναι πολλαπλάσια των ετησίων εισοδημάτων των εκατομμυρίων ανθρώπων που καταδικάζουν ,«χάριν της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας», σε ανέχεια και, συχνά, σε λιμό.
Επειδή τέτοιες είναι οι διαστάσεις της ήττας, οι ευθύνες της επιμερίζονται στο σύνολο του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας.
Η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της Κυβέρνησης έγκειται στο ότι, δε διέγνωσαν από την αρχή τη σοβαρότητα της επίθεσης, αιφνιδιάστηκαν από αυτή, δε διέθεταν στρατηγική αντιμετώπισης και, όταν ήρθε η ώρα να παίξουν το πόκερ της διαπραγμάτευσης, έπαιξαν με όλα τα φύλλα τους ανοιχτά. Η αλήθεια είναι ότι πραγματικά διαπραγματευτικά χαρτιά δε διέθετε η κυβέρνηση, είχε όμως την ευχέρεια μιας μπλόφας: να απειλήσει με αποχώρηση από το ευρώ και στάση πληρωμών. Αν υποχρεωνόταν η κυβέρνηση να πραγματοποιήσει αυτή την απειλή το αποτέλεσμα θα ήταν γενικευμένη φτώχεια στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα όμως θα κατέρρεαν οι σημαντικότερες βρετανικές, γαλλικές και γερμανικές τράπεζες και μαζί τους και το ευρώ. Κάτι που κανείς δε θέλει στην Ευρώπη. Γι αυτό και η πειστική απειλη εφαρμογής μιας πολιτικής «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλλων» θα είχε αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση δε διανοήθηκε καν να εξετάσει αυτό το ενδεχόμενο, και οδήγησε την κοινωνία, ως πρόβατον επί σφαγήν, στην ήττα.
Η ευθύνη της ΝΔ δε χρειάζεται να αναλυθεί. Εξέθεσε τη χώρα, με τη συνειδητή πολιτική διάλυσης του φοροεισπρακτικού και του εισφοροεισπρακτικού μηχανισμού σε αυτή την επίθεση, και αν η πολιτική της αυτή δεν συνιστούσε τη μείζονα υπόσχεση με την οποία κέρδισε τις εκλογές το 2004 και το 2007, ο τ. Πρωθυπουργός και οι υπουργοί Οικονομίας του θα έπρεπε να είχαν οδηγηθεί σε Ειδικό Δικαστήριο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Υλοποίησαν όμως τις προεκλογικές τους υποσχέσεις κι αυτό τους απαλλάσσει κάθε ποινικής ευθύνης.
Τα κόμματα της Αριστεράς όμως δεν είναι και αυτά άμοιρα ευθυνών. Για να έχει ελπίδες επιτυχίας η μπλόφα στην οποία δεν κατέφυγε η Κυβέρνηση, έπρεπε η Αριστερά να έχει παίξει το δικό της κοινωνικό ρόλο. Έπρεπε να είναι καθημερινά παρούσα στο πεζοδρόμιο απαιτώντας από την κυβέρνηση να γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τα όποια κελεύσματα και να ασκήσει την πολιτική για την οποία είχε εκλεγεί. Θες όμως από πολιτικό κυνισμό - την πεποίθηση ότι η επιτυχία μιας τέτοιας τακτικής δε θα επαλήθευε το ιδεολόγημα περί σοσιαλδημοκρατίας στην υπηρεσία του Κεφαλαίου - θες από φετιχισμό προς την τελετουργία του αγώνα αντί για τον ίδιο τον αγώνα, θες διότι είναι αποκομένη από την πραγματική κοινωνία, θες εξ αιτίας ενός φονικού μείγματος όλων των παραπάνω, ήταν εδώ και μήνες πολιτικά απούσα.
Απομένουν οι ευθύνες της κοινωνίας. Αυτής που εξέλεξε και επανεξέλεξε μια κυβέρνηση που υπόσχονταν την «κατάργηση του ΣΔΟΕ και του ΑΣΕΠ». Αυτής που έχει εκχωρήσει την εκπροσώπησή της στους θεσμικούς της εκπροσώπους, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα ως θεατής της ρωμαϊκής αρένας. Αυτής που, ακόμα και τώρα, που οι θεσμικοί της εκπρόσωποι έχουν αποδειχθεί «ανεπαρκείς» αρνείται να γεννήσει μορφές αυτοοργάνωσης και να διατυπώσει τα δικά της θέλω. Αυτής που «δειλή, μοιραία, κι άμοιρη αντάμα, προσμένει ίσως κάποιο θάμα»
Γιάννης Χρυσοβέργης
Οφείλουμε όμως να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα. Η ήττα αυτή δεν αφορά μόνο στην εσωτερική οικονομική πολιτική, όπως φιλάρεσκα εθελοτυφλούν οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Η ήττα αυτή αφορά τη χώρα. Είναι ήττα σε ένα πόλεμο οικονομικής φύσης. Η λαϊκή βούληση υποχρεώθηκε να υποταχθεί στις επιταγές απρόσωπων μηχανισμών, που διοικούνται από ανθρώπους οι οποίοι δε διαθέτουν καμιά λαϊκή νομιμοποίηση και τα μηνιαία εισοδήματα των οποίων είναι πολλαπλάσια των ετησίων εισοδημάτων των εκατομμυρίων ανθρώπων που καταδικάζουν ,«χάριν της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας», σε ανέχεια και, συχνά, σε λιμό.
Επειδή τέτοιες είναι οι διαστάσεις της ήττας, οι ευθύνες της επιμερίζονται στο σύνολο του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας.
Η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της Κυβέρνησης έγκειται στο ότι, δε διέγνωσαν από την αρχή τη σοβαρότητα της επίθεσης, αιφνιδιάστηκαν από αυτή, δε διέθεταν στρατηγική αντιμετώπισης και, όταν ήρθε η ώρα να παίξουν το πόκερ της διαπραγμάτευσης, έπαιξαν με όλα τα φύλλα τους ανοιχτά. Η αλήθεια είναι ότι πραγματικά διαπραγματευτικά χαρτιά δε διέθετε η κυβέρνηση, είχε όμως την ευχέρεια μιας μπλόφας: να απειλήσει με αποχώρηση από το ευρώ και στάση πληρωμών. Αν υποχρεωνόταν η κυβέρνηση να πραγματοποιήσει αυτή την απειλή το αποτέλεσμα θα ήταν γενικευμένη φτώχεια στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα όμως θα κατέρρεαν οι σημαντικότερες βρετανικές, γαλλικές και γερμανικές τράπεζες και μαζί τους και το ευρώ. Κάτι που κανείς δε θέλει στην Ευρώπη. Γι αυτό και η πειστική απειλη εφαρμογής μιας πολιτικής «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλλων» θα είχε αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση δε διανοήθηκε καν να εξετάσει αυτό το ενδεχόμενο, και οδήγησε την κοινωνία, ως πρόβατον επί σφαγήν, στην ήττα.
Η ευθύνη της ΝΔ δε χρειάζεται να αναλυθεί. Εξέθεσε τη χώρα, με τη συνειδητή πολιτική διάλυσης του φοροεισπρακτικού και του εισφοροεισπρακτικού μηχανισμού σε αυτή την επίθεση, και αν η πολιτική της αυτή δεν συνιστούσε τη μείζονα υπόσχεση με την οποία κέρδισε τις εκλογές το 2004 και το 2007, ο τ. Πρωθυπουργός και οι υπουργοί Οικονομίας του θα έπρεπε να είχαν οδηγηθεί σε Ειδικό Δικαστήριο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Υλοποίησαν όμως τις προεκλογικές τους υποσχέσεις κι αυτό τους απαλλάσσει κάθε ποινικής ευθύνης.
Τα κόμματα της Αριστεράς όμως δεν είναι και αυτά άμοιρα ευθυνών. Για να έχει ελπίδες επιτυχίας η μπλόφα στην οποία δεν κατέφυγε η Κυβέρνηση, έπρεπε η Αριστερά να έχει παίξει το δικό της κοινωνικό ρόλο. Έπρεπε να είναι καθημερινά παρούσα στο πεζοδρόμιο απαιτώντας από την κυβέρνηση να γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τα όποια κελεύσματα και να ασκήσει την πολιτική για την οποία είχε εκλεγεί. Θες όμως από πολιτικό κυνισμό - την πεποίθηση ότι η επιτυχία μιας τέτοιας τακτικής δε θα επαλήθευε το ιδεολόγημα περί σοσιαλδημοκρατίας στην υπηρεσία του Κεφαλαίου - θες από φετιχισμό προς την τελετουργία του αγώνα αντί για τον ίδιο τον αγώνα, θες διότι είναι αποκομένη από την πραγματική κοινωνία, θες εξ αιτίας ενός φονικού μείγματος όλων των παραπάνω, ήταν εδώ και μήνες πολιτικά απούσα.
Απομένουν οι ευθύνες της κοινωνίας. Αυτής που εξέλεξε και επανεξέλεξε μια κυβέρνηση που υπόσχονταν την «κατάργηση του ΣΔΟΕ και του ΑΣΕΠ». Αυτής που έχει εκχωρήσει την εκπροσώπησή της στους θεσμικούς της εκπροσώπους, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα ως θεατής της ρωμαϊκής αρένας. Αυτής που, ακόμα και τώρα, που οι θεσμικοί της εκπρόσωποι έχουν αποδειχθεί «ανεπαρκείς» αρνείται να γεννήσει μορφές αυτοοργάνωσης και να διατυπώσει τα δικά της θέλω. Αυτής που «δειλή, μοιραία, κι άμοιρη αντάμα, προσμένει ίσως κάποιο θάμα»
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου