Θα ήθελα κι εγώ να γράψω δυο λόγια για τον Λάμπρο Φούντα, αλλά από άλλη σκοπιά από εκείνη του Μπάμπη, που λάβρος επετέθη κατά του Χρυσοχοϊδη, λες και φταίει αυτός για το αν σιγά – σιγά γίνεται ξανά συνείδηση στην ελληνική κοινωνία ο χαφιεδισμός…
Τελικά φαίνεται ότι το «αντάρτικο πόλης» ή «τρομοκρατία» όπως έχει επικρατήσει να λέμε, έχει ρίζες στη χώρα μας.
Σαράντα σχεδόν χρόνια από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκαν τέτοιες οργανώσεις επί χούντας και οκτώ χρόνια μετά την εξάρθρωση της 17Ν, εξακολουθούν οι συγκρούσεις και το αίμα. Τα όπλα και οι νεκροί, από δω κι από κει.
Τώρα στο χορό, εκτός από τους κλασικούς «μαρξιστές – λενινιστές» της χουντο-μεταπολιτευτικής περιόδου, έχουν μπει και οι αναρχικοί, οι και «αντιεξουσιαστές» λεγόμενοι, οι οποίοι μάλιστα, αν κρίνουμε από τη μεθοδικότητα που εκινείτο ο νεκρός Φούντας, είναι πολύ αρτιότεροι συνωμοτικά και επιχειρησιακά από τους παλαιότερους.
Το γιατί στην Ελλάδα, μπορεί να απαντηθεί αν σκύψουμε λίγο προσεκτικότερα στη σύγχρονη ιστορία μας. Κυρίως στον Εμφύλιο 1946 – 1949 και στην αλαζονεία του νικητή επί ακόμα τριάντα χρόνια από το τέλος του.
Μου έκανε εντύπωση ότι στην περίπτωση του Φούντα δεν συνέβη ό,τι είχε συμβεί επί Κασίμη το 1977, επί Τσουτσουβή το 1985 ή κατά την εξάρθρωση της 17Ν το 2002, όπου σύσσωμος ο ελληνικός, αλλά και ο διεθνής τύπος είχαν τινάξει τα θέματα εκείνα στην κορυφή της επικαιρότητας για μέρες.
Έχει παρέλθει – φευ – η εποχή που οι οργανώσεις αυτές καλύπτονταν από την αχλύ της συνέχειας του «αγώνα» στα όμματα του μέσου πολίτη.
Σήμερα φαντάζουν απογυμνωμένες από την όποια «νομιμοποίηση» πρόσφερε ο μεταπολιτευτικός μύθος.
Στη συνείδηση του μέσου πολίτη καταγράφονται ως μια ενοχλητική υπόθεση και ελάχιστα αγγίζει κάποιες παρυφές της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης οργής κατά του συστήματος.
Υπάρχει όμως ένα ζήτημα εδώ.
Η οργή αυτή μέρα με τη μέρα δυναμώνει. Ιδιαίτερα στη νέα γενιά. Και δυναμώνει όχι μόνο στη χώρα μας, εξ αιτίας των εγγενών παθογενειών του συστήματος, αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη.
Στρατιές ανέργων συσσωρεύονται πλέον στις καρδιές των μεγάλων πόλεων. Πλήθη μεταναστών από την Ασία και την Αφρική ψωμοζητούν μια ζωή καλύτερη από την αθλιότητα των πατρίδων τους. Ακόμα και η περίφημη «μεσαία τάξη», που μέχρι τώρα απολάμβανε μακαρίως μια εύκολη πρόσβαση στα ποικίλα «αγαθά του καπιταλισμού», τώρα αρχίζει να στριμώχνεται στη γωνία και δυσανασχετεί.
Νέα κινήματα φαίνεται να συγκροτούνται, να βρίσκονται στα σκαριά.
Κινήματα καταστροφής κι όχι δημιουργίας. Κινήματα απελπισίας και όχι ελπίδας. Κινήματα βίας και μίσους…
Αν η «μεσαία τάξη» δεν μπορέσει να ανατάξει το σύστημα που φαίνεται να βουλιάζει όλο και πιο πολύ στη νεοφιλελεύθερη μιζέρια, τότε δυστυχώς οδεύουμε προς κοινωνίες με διαλυτικά φαινόμενα.
Και τότε οι ομάδες βίας, οι ένοπλες οργανώσεις, οι συγκρούσεις στους δρόμους, οι λεηλασίες και οι φωτιές θα γίνουν καθημερινή υπόθεση.
Και η «ελληνική εκδοχή» αυτών των κινημάτων θα αποτελεί την ευρωπαϊκή πρωτοπορία.
Πιστεύω ότι υπάρχει καιρός ακόμα.
Υπάρχει και η συνεκτική δύναμη της λογικής.
Στο κάτω – κάτω ο φυσικός προορισμός που κάθε Λάμπρου Φούντα δεν είναι μια σφαίρα στο στήθος για το τίποτα…
Είναι η ίδια η ζωή.
Η ζωή που απεχθάνονται τα κάθε λογής δόγματα…
Κώστας Λαγωνικάκος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Εσύ Κώστα μπορεί να περιμένεις από τη μεσαία τάξη να "ανατάξει το σύστημα", ωστόσο μεσαία τάξη ήταν και ο συχωρεμένος, με εντελώς αντιδιαμετρικές, απ'ότι φαίνεται, προθέσεις.
Η αλήθεια είναι πως πάντα υπήρξαν άνθρωποι από τα μεσοστρώματα που επέλεξαν να θέσουν εαυτούς εκτός συστήματος. Το θέμα όμως είναι τί θα κάνει η μεγάλη μάζα των μεσοστρωμάτων μπροστά στην επιδεινούμενη κρίση. Πρόσφατα, ένας αρθρογράφος στο "Βήμα", επισήμανε πως ίσως η κρίση συντελέσει στο να επανέλθουν στο προσκήνιο ήθη και αξίες που χρόνια τώρα είχαν υποτιμηθεί στη συνείδηση πολλών (εντιμότητα, εργατικότητα, έφεση προς τα γράμματα). Ωστόσο στη φύση, και ίσως και στην κοινωνία, οι περισσότερες διεργασίες δεν είναι αντιστρεπτές. Η οικονομική δυσπραγία δεν θα φέρει πίσω και τις αρετές των φτωχών του παρελθόντος (για τις οποίες δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν όντως υπήρξαν).
Ο πρωθυπουργός είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι σε τρία χρόνια η Ελλάδα θα έχει αλλάξει πολύ. Αυτό πιστεύω κι'εγώ, το θέμα είναι σε ποιά κατεύθυνση.
Γιώργος
Δυο παρατηρήσεις Κώστα. Η πρώτη αφορά στο νέο αντάρτικο πόλης. Σε αντίθεση με τη 17Ν, η οποία προέβαλλε, ακόμα και όταν επιτίθονταν στην αστική τάξη (βλ. ιδεολογήματα περί ΛΜΑΤ), έναν πατριωτικό αντιιμπεριαλιστικό λόγο, που ουδόλως ενοχλούσε τη μεσαία αστική τάξη - αντιθέτως κανάκευε τις εθνικιστικές της ιδεοληψίες - οι νέες οργανώσεις αντάρτικου πόλης στρέφονται ευθέως και εναντίον της τελευταίας. Κάτι που είχαν πράξει όλα τα κινήματα αντάρτικου πόλεων της Δυτικής Ευρώπης - πλην του IRA και της ΕΤΑ.
Η δεύτερη παρατήρησή μου αφορά στα όσα γράφεις περί κινημάτων καταστροφής. Δυστυχώς, κι αυτό είναι νόμος της Ιστορίας, κάθε τι καινούριο αρχίζει με καταστροφή. η Γαλλική Επανάσταση προκάλεσε άπειρες καταστροφές, άφησε όμως παρακαταθήκη στην Οικουμένη τη Δημοκρατία ως τρόπο διακυβέρνησης. Η Παρισινή Κομμούνα και η Οκτωβριανή Επανάσταση μπορεί να μην άφησαν, ως αντιστάθμισμα των αναρίθμητων καταστροφών τους, το Σοσιαλισμό, άφησαν όμως μια σειρά κοινωνικών κατακτήσεων (ψήφο στις γυναίκες, δωρεάν παιδεία, δωρεάν περίθαλψη, κοινωνικά επιδόματα), οι οποίες επέτρεψαν τη γέννηση και την ανάπτυξη στην Ευρώπη μιας πολυάριθμης μεσαίας αστικής τάξης.
Δεν είναι λοιπόν η καταστροφή που πρέπει να μας τρομάζει. Αυτό που τρομάζει εμένα είναι η απουσία ενός οράματος από αυτά τα κινήματα. Πράγμα που σημαίνει απουσία μελλοντικής παρακαταθήκης.
ως προς το τελευταίο ερώτημά σου δε, σχετικά με το αν η μεσαία αστική τάξη θα μπορέσει να προσδώσει ισορροπία στα πράγματα δεν είμαι ιδιαίτερα αισόδοξος. Γιατί και πάλι η Ιστορία μας διδάσκει ότι οι επαναστάσεις γίνονται όταν και η τελευταία ελπίδα μεταρρύθμισης χάνεται. Και η αίσθησή μου είναι ότι στην Ευρώπη και στην Αμερική σπαταλώνται αυτά τα χρόνια οι τελευταίες ευκαιρίες.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου