Η απόφαση του Κου Παπανδρέου να επεκτείνει τα αντιλαικά μέτρα και σε τάξεις που θα πρέπει να προστατευτούν απ΄την κοινωνική παρακμή, δεν είναι τίποτε άλλο από μιά μορφή σταυροφοριών απέναντι στην εργατική τάξη.
Η σοσιαλίζουσα φρασεολογία των πραιτόρων του ΠΑΣΟΚ είναι μια υποκριτική δημαγωγία, που αποδεικνύει γι΄άλλη μια φορά οτι αυτός ο ψευτο-σοσιαλιστικός συρφετός , το μόνο που εξυπηρετεί είναι πλουτοκρατικά και φεουδαρχικά συμφέροντα. Και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας ,η καλλίτερα της αρπαχτικής αριστοκρατίας, αποσκοπούν στη διεύρυνση του κοινωνικού ρήγματος, στην αποδόμιση του συστήματος κοινωνικής προστασίας και στη δημιουργία ανισοτήτων και ταξικών διαστρωματώσεων.
Κυρίαρχος σκοπός τους είναι η ήττα του εργατικού κινήματος και η ιδιότυπη ομηρία του , μέσα απ΄την εργασιακή εξάρτησή του.
Γι' αυτό πρέπει οι υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου να αντισταθούμε, να αντισταθούμε σ΄αυτή τη σύγχρονη νομεγκλατούρα που το μόνο που ξέρει να απολαμβάνει είναι η ευδαιμονία της καλοπέρασης.
Να αντισταθούμε σ΄όλους αυτούς τους υποτελείς των ξένων συμφερώντων και μονοπωλίων , που προσπαθούν να μας αποδομίσουν προκειμένου να τους δουλεύουμε σαν πειθήνια στρατιωτάκια.
Και φυσικά, όταν μηλώ για αντίσταση, δεν μηλώ περι δικτακτιρίας του προλεταριάτου - αυτά άλλωστε έχουν ξεπεραστεί προ πολλού- μηλώ όμως για σκληρή και αδιάκοπη αντίσταση των συνδικάτων , τα οποία είναι οι γνήσιοι εκφραστές των ευπαθων κοινωνικών ομάδων και που εάν υποταχθούν στην εξουσία των αφεντικών , τότε θα γίνουμε έρμαια ενός συστήματος που παράγει υποτελείς και πληβείους.
Είναι φανερό ότι αυτό που επιχειρούν οι πατρίκιοι της εξουσίας, είναι να γκρεμίσουν συθέμελα τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, γιατί είναι οι μόνες που μπορούν να συσπειρώσουν όλους τους εραζόμενους.
Προκειμένου λοιπόν να μας καταστήσουν απόλυτα εξαρτημένους, προωθούν ένα μοντέλο ερασίας - μεσω της πράσινης βίβλου και της οδηγίας Μπόλκεστάιν- που όχι μόνο καθιστά ομήρους τους εραζόμενους, αλλά αποστερεί κι'από τα ασφαλιστικά ταμεία εκατομμύρια ευρω.
Επειδή λοιπόν ο Κος Παπανδέου έχει ξεπεράσει κατά πολύ την κόκκινη γραμμή της ανεκτικότητάς μας και με την προκρούστια πολιτική του μας οδηγει σ΄εποχές μεσαίωνα , είναι επιτακτική ανάγκη να αντισταθούμε σ' αυτήν την δήθεν δημοκρατία του , που από δημοκρατία των πολλών , κατάντησε δημοκρατία των ολίγων.
Άλλωστε ο Κορνήλιος Καστοριάδης το είχε πει ξεκάθαρα.'' Η πραγματική δημοκρατία έσβησε το 404 πχ και αντικαταστάθηκε απ' τους τριάκοντα τύρρανους''
ΥΣ.επειδή είμαι σίγουρος οτι ο Κώστας και ο Γιάννης δεν θ' αφήσουν με τα σχόλιά τους να πέσει τίποτε κάτω , θα επανέλθω την επομένη σχολιάζοντας τις παθογένειες της αριστεράς.
Χαράλαμπος Κουκάκης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Φυσκά και διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως με τον (πολυγραφότατο) Χαράλαμπο, αλλά by the way που λένε, για ποιό εργατικό κίνημα μιλάς Χαράλαμπε; Για ποιο συνδικαλιστικό κίνημα;
Αυτά έχει φροντίσει να τα εξαφανίσει η ίδια η αριστερά (η επίσημη κι η ανεπίσημη) όλα αυτά τα χρόνια της ευμάρειας και της αφασίας...
Δεν χρειάζεται να πασχίσουν γι αυτό οι... "σοσιαλφασίστες"!...
Κώστας
Φίλτατε Χαράλαμπε φυσικά και δε μπορώ να συμφωνήσω μαζί σου.
Πρώτα απ' όλα για τη φρασεολογία που χρησιμοποιείς (παρεμπιπτόντως την ίδια φρασεολογία χρησιμοποιεί και ο ΣΥΡΙΖΑ). Με παραπέμπει στις ανακοινώσεις της Τρίτης Διεθνούς κατά της Σοσιαλδημοκρατίας στις αρχές της δεκαετίας του '30 (πριν ακόμα ο Δημητρώφ επιβάλει τη στρατηγική των Λαϊκών Μετώπων). Και βέβαια, αν τότε είχε μια αξία και κάποια ουσία, θέμα συζητήσιμο,έκτοτε έχουν περάσει 80 χρόνια και οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Μαζί και η εργατική τάξη.
Για ποιο εργατικό κίνημα μιλάς αλήθεια; Για τους οικοδόμους, στην Ομοσπονδία των οποίων δεν είναι μέλος ούτε ένας αλλοδαπός κι ας είναι το 90% των εργατών - όχι των εργολάβων - αλλοδαποί;
Ή μήπως για τους εργάτες μετάλλου; Πόσες μεταλλουργικές επιχειρήσεις υπάρχουν στην Ελλάδα, πόσο εργατικό δυναμικό απασχολείται σε αυτές και, κυρίως, τι ποσοστό του είναι Έλληνες; Και πάλι, πόσοι αλλοδαποί είναι μέλη των σωματείων της εν λόγω Ομοσπονδίας;
Θα μπορούσα να συνεχίσω με τους κλάδους της κλωστοϋφαντουργίας, του ιματισμού κι ένα σωρό άλλους.
Δεν έχει όμως νόημα. Η εργατική τάξη, ό,τι έχει απομείνει από αυτήν, έχει αλλάξει δραματικά σε σχέση με αυτό που ξέραμε τα χρόνια της Μεταπολίτευσης,πολύ περισσότερο σε σχέση με τη δεκαετία του '30.
Και δίπλα σ' αυτό που έχει απομείνει ως εργατική τάξη υπάρχουν κάποιοι άλλοι, κατά πολύ πολυπληθέστεροι, με πανεπιστημιακά διπλώματα πολλοί από αυτούς, οι οποίοι εργάζονται, συχνά χωρίς ασφάλιση, με αμοιβές των €500 - 700.
Όμως στις διαδηλώσεις οι άνθρωποι αυτοί απουσιάζουν. Και γι αυτό μάλλον δε φταίνε οι «σοσιαλφασίστες». Ή για την ακρίβεια, φταίνε πολύ περισσότερο αυτοί που διατείνονται ότι τους εκπροσωπούν.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Υ.Γ. Ο εκτός εποχής πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ δε με προβληματίζει τόσο, όσο η απώλεια της αίσθησης της πραγματικότητας. Όταν αποκαλείς λαοθάλασσα τις τις 5.000 των μελών του ΠΑΜΕ και τις 2.000 που κατόρθωσαν να μαζέψουν ΑΔΕΔΥ και ΣΥΡΙΖΑ, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Ένας λόγος συνηγορητικός υπέρ του Μπάμπη, αν και με διαφορετική κάπως οπτική.
Εδώ και τριάντα χρόνια ο Νέγκρι μιλούσε για το "διάχυτο προλεταριάτο", ή αλλιώς τον "κοινωνικό προλετάριο", που δεν εντοπίζεται πλέον στις μεγάλες μεταποιητικές μονάδες που κλείνουν ή αυτοματοποιούνται, αλλά στις διευρυνόμενες στρατιές των ανέργων, των υποαπασχολούμενων, των κακοπληρωμένων μεταναστών, ακόμα και των πτυχιούχων των 700 Ευρώ.
Το κοινωνικό αυτό υποκείμενο είναι ευάριθμο, αλλά ανεπαρκώς συνδικαλισμένο και με λίγες δυνατότητες να διεκδικήσει μπλοκάροντας την παραγωγική διαδικασία (ο υπάλληλος της ΔΕΗ μπορεί να κατεβάσει ένα μοχλό και να πιέσει έτσι την εργοδοσία, ο άνεργος δεν μπορεί να κάνει κάτι ανάλογο). Έστω κι'έτσι όμως μπορεί να κατέβει στο δρόμο και να αναστατώσει τους ρυθμούς του μεγάλου αστικού κέντρου-μητρόπολης, όπως έγινε το Δεκέμβριο του 2008. Μπορεί ακόμα, κατά αντικείμενο απασχόλησης, να συνδικαλιστεί και να διεκδικήσει ένα επίσημο νομικό στάτους (όπως πάνε να κάνουν οι κούριερ).
Το δυναμικό αυτού του κοινωνικού υποκειμένου είναι ισχυρό ως καταστροφικό, όπως είδαμε πρόσφατα. Από την άλλη πλευρά, ο τρόπος εκδήλωσής του είναι απρόβλεπτος, ασυντόνιστος και γι'αυτό και συχνά ατελέσφορος. Μπορεί όμως να φέρει σε δύσκολη θέση τους κρατούντες και, με τον τρόπο του, να παράγει πολιτική.
Τώρα βέβαια, μπορεί να με ρωτήσετε "πού το πάω"; Θέλω άραγε να ξαναγίνει η Αθήνα γης μαδιάμ σε μια συγκυρία όπου τη βγάζουμε δεν τη βγάζουμε ως οικονομία και ως οργανωμένο κράτος; Η ειλικρινής μου απάντηση είναι σαφώς όχι. Ωστόσο προσβλέπω σε μια έμπρακτη εκδήλωση της κοινωνικής δυσφορίας με κινητοποιήσεις σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, καθότι άνθρωποι που υποφέρουν υπάρχουν παντού και όχι μόνο εδώ. Κάτι τέτοιο πήγε να γίνει πέρυσι, και δεν αποκλείεται να εκδηλωθεί ξανά, με σκοπό όχι την κατάλυση του κράτους, που δεν νομίζω να είναι λύση, αλλά την άσκηση πίεσης στους κρατούντες για περισσότερη κοινωνική ευαισθησία και όχι μονομερή ενασχόληση με τα έλλείμματα, τα σπρεντ και τα ποσοστά κέρδους. Με αυτήν την έννοια βλέπω θετικά την πρωτοβουλία του Τσίπρα για επαφές με φορείς και κινήματα σε άλλες χώρες της Ευρώπης ώστε η έτσι κι'αλλιώς υπαρκτή κοινωνική δυσφορία να εκφραστεί όσο το δυνατόν περισσότερο διευρυμένα και περισσότερο συντονισμένα.
Αυτά τα λίγα προς το παρόν και επανερχόμαστε, αν υπάρχει διάθεση.
Γιώργος
Την εποχή που ο Νέγκρι μιλούσε για διάχυτο προλεταριάτο, η ιταλική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ένοπλη και μη, είχε βρει τρόπους να προσεγγίσει αυτούς τους ανθρώπους. Η αναπόφευκτη ήττα των Ερυθρών Ταξιαρχιών έσπασε βίαια αυτούς τους δεσμούς. Σήμερα το διάχυτο προλεταριάτο, όπως εύστοχα το αποκαλεί ο Νέγκρι, είναι πολύ περισσότερο αριθμητικά και διάχυτο σε όλη την Ευρώπη. Οι σχέσεις του με την Αριστερά, κοινοβουλευτική και μη, είναι ανύπαρκτες. Αντιθέτως η άκρα Δεξιά σημειώνει αξιοσημείωτη ικανότητα διείσδυσης σε αυτήν την κατηγορία των όλο και περισσότερων ανθρώπων. Το ζητούμενο όμως είναι πώς η Αριστερά θα μπορέσει να επικοινωνήσει με αυτούς τους ανθρώπους, που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί και πολύ θα ήθελε να το πράττει, να ακούσει τα «θέλω» τους και να τα ενσωματώσει, ό,τι από αυτά είναι ενσωματώσιμο, στην πολιτική της. Δυστυχώς σήμερα, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρουνε ούτε που πέφτουν το Ζεφύρι και τα Άνω Λιόσια. Το δε ΚΚΕ, γνωρίζει μεν, αλλά εκεί μιλάει μονάχα με πενηντάρηδες εργολάβους.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου