Το δημοσιεύω αλιεύοντάς το από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, όχι μόνο γιατί η Αγγελική είναι φίλη μας...
Tης Aγγελικης Στουπακη
Οσο οδυνηρή κι αν είναι η κρίση που περνάμε, έχει μια τουλάχιστον θετική παρενέργεια. Πολλοί από εμάς διευρύναμε τις όποιες οικονομικές γνώσεις μας. Αναζητώντας απαντήσεις σε αγωνιώδη ερωτήματα, αναγκαστήκαμε να εντρυφήσουμε στα μυστήρια του διεθνούς οικονομικού συστήματος. Θέλοντας και μη, μάθαμε όρους της χρηματοπιστωτικής ιδιολέκτου - τι είναι τα spreads και τα swaps και άλλα κρυπτογραφικά που κατέκλυσαν τα δελτία ειδήσεων. Και αντικρίσαμε σ’ όλο τους το μεγαλείο τα αβυσσαλέα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας όσο και τις χαοτικές αντιθέσεις της «Ευρωζώνης».
Για τα αίτια της κατάστασης, βέβαια, και τις δυνατότητες διεξόδου ακούγονται οι πιο αντιφατικές απόψεις. Η οικονομία, άλλωστε, δεν είναι «ακριβής» επιστήμη. Πλάι σ’ εκείνους που υποστηρίζουν ότι «για όλα φταίμε εμείς» και κανένας δεν χρωστάει να μας βοηθήσει, υπάρχουν άλλοι που επιμένουν ότι, αν και υπαρκτές, η κακοδιαχείριση, η διαφθορά και η συλλογική ανευθυνότητα δεν είναι τα κύρια αίτια της ξαφνικής μας καταβαράθρωσης, αλλά μόνο η αφορμή για να μας επιτεθούν τα όρνια των κερδοσκόπων. Η έξοδος (ή η εκδίωξη) από την ΟΝΕ ισοδυναμεί για ορισμένους με πτώση στον γκρεμό, ενώ άλλοι τη βλέπουν σαν απόδραση από τον φαύλο κύκλο νομισματικής σταθερότητας - ύφεσης.
Παρόμοιας αντιφατικότητας είναι και τα σχόλια για την ευρωπαϊκή «συμφωνία στήριξης» της Ελλάδας. Το σχέδιο που εγκρίθηκε προχθές χαρακτηρίστηκε «νίκη της Ελλάδας και της Ευρώπης», «συμβιβασμός που σώζει τα προσχήματα δίνοντας μια προσωρινή μόνο ανάσα», «πολύ κακό για το τίποτα». Ο,τι κι αν είναι, τουλάχιστον δεν απαιτούν οι εταίροι μας (και το ΔΝΤ) πρόσθετα σκληρά μέτρα. Φαίνεται ότι τα μέτρα που πήρε η ελληνική κυβέρνηση φθάνουν, προς το παρόν. Πλήττουν ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, επιδεινώνουν την ύφεση, οδηγούν σε αύξηση της ανεργίας. Συμβάλλουν όμως στη νομισματική σταθερότητα, το άγιο δισκοπότηρο της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας. Για χάρη του κάθε θυσία είναι δικαιολογημένη, σύμφωνα τουλάχιστον με εκείνους που δεν την βλέπουν από τη σκοπιά του θυσιαζόμενου.
Για την αντιγραφή (από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ)
Κώστας Λαγωνικάκος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Έτσι ακριβώς είναι. Όταν οι θυσιαζόμενοι δεν έχουν, και δε θέλουν να αποκτήσουν, δική τους φωνή τότε ακούγεται μονάχα η φωνή αυτών που θέλουν θυσίες. Είτε γιατί έχουν την ψευδαίσθηση ότι αυτοί θα τη σκαπουλάρουν, είτε γιατί ανήκουν στην τάξη των θυσιαστών.
Σε τελική ανάλυση το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τα κυβερνητικά μέτρα. Είναι η ουσιαστική απουσία αντίδρασης αυτών που πλήττονται.
Και από αυτή την απουσία αντίδρασης δυο είναι τα δυνατά συμπεράσματα.
Το πρώτο: «Οι θιγόμενοι δε θεωρούσαν τα καταργηθέντα κοινωνικά δικαιώματα σημαντικά για την ευημερία τους»
Το δεύτερο: «Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θάμα».
Και τα δυο έχουν μερίδιο στην αλήθεια.
Υπάρχει όμως και μια διαπίστωση: Δίπλα στους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, το εισόδημα και τα ασφαλιστικά διακαιώματα των οποίων ψαλιδίστηκαν βάρβαρα, στους δημοσιογράφους και τις διάφορες επιστημονικές ομάδες στα ασφαλιστικά ταμεία των οποίων μπήκε χοντρό χέρι, υπάρχουν και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Εκεί, εδώ και είκοσι χρόνια, κυριαρχούν η ανασφάλιστη εργασία, οι αμοιβές κάτω από τις συλλογικές συμβάσεις, τα κινέζικα εργασιακά ωράρια. Γι αυτούς κανείς δε μίλησε όλα αυτά τα χρόνια. Οι ίδιοι δε διεκδίκησαν μια ιθέση στον ήλιο.
Όσο για εμάς τους υπόλοιπους υπήρξαμε, άλος σε μικρότερο κι άλλος σε μεγαλύερο βαθμό συνένοχοι. Είτε γιατί συμμετείχαμε στη γενικευμέμνη διαφθορά και κακοδιαχείριση, είτε γιατί την ανεχθήκαμε.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου