Ο Ηρακλής που θα αγαπήσουμε

Οι αθλητικού περιεχομένου αναρτήσεις σπανίζουν στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ. Ίσως γιατί οι συντελεστές του πολιτικού αυτού καφενείου δεν έχουμε επαρκώς εντρυφήσει σε αυτά τα θέματα. Ο φίλος, κι αθεράπευτα ΠΑΟΚτζης, Κώστας Γιαννακίδης, όμως έχει άποψη. από αυτές που θα ήθελα να φιλοξενμούνται. Αντιγράφω λοιπόν τη σχετική του ανάρτηση από το protagon.gr. Καλή ανάγνωση.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Η πρώτη φορά που πήγα στο γήπεδο ήταν σε έναν αγώνα του Ηρακλή με τον Απόλλωνα Αθηνών. Ο μπαμπάς δεν συμπαθούσε τη μεγάλη ομάδα της πόλης και, εκτός των άλλων, τα πράγματα στον Ηρακλή ήταν πάντα πιο ήσυχα. Εκείνη την πρώτη φορά εγώ προσπαθούσα να βρω τον τύπο που μιλάει στο ραδιόφωνο, ο μπαμπάς μου έδειχνε τον Χατζηπαναγή. Λίγα χρόνια αργότερα πήγαινα μόνος στο γήπεδο. Ο μπαμπάς δεν ήταν εκεί. 'Ηταν ο Βασίλης. Και μαζί του μια από τις καλύτερες ομάδες που είδαμε ποτέ στο μίζερο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Τη δεκαετία του '80 ο Ηρακλής έπαιζε πάντα με κόσμο, ειδικά όταν ο ΠΑΟΚ βρισκόταν εκτός έδρας. Κακά τα ψέματα, το ξέρουν και οι «γριές», ήταν ΠΑΟΚτσήδες εκείνοι που γέμιζαν τα τσιμέντα στο Καυτανζόγλειο. ΠΑΟΚτσήδες γεμάτοι τύψεις καθώς ο Γιώργος Παντελάκης, πρόεδρος του ΠΑΟΚ, είχε ουσιαστικά στείλει τον Ηρακλή στη Β' Εθνική, καταγγέλλοντας απόπειρα δωροδοκίας του ποδοσφαιριστή Φιλώτα Πέλιου. Μία χρονιά πέρασε ο Ηρακλής από τη Β' Εθνική και γύρισε στην κατηγορία, διεκδικώντας ως και το πρωτάθλημα που χάθηκε από τη στοιχειωμένη ευκαιρία του Μιτόσεβιτς, στο εντός έδρας παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Ναι, στις αρχές των '80ς βλέπαμε Ηρακλή με Βάσια, Κωφίδη και Λάκη Παπαϊωάννου-θυμάται κανείς καλύτερο κέντρο; Βλέπαμε Ηρακλή γιατί εκεί άργησαν να εμφανιστούν οι ημιάγριοι, το γήπεδο ήταν άνετο και η πόρτα χαλαρή, ως πιτσιρικάς έμπαινες άνετα τσάμπα.

Θα κάνουμε χρόνια να ξαναδούμε τον Ηρακλή ψηλά. Η εποχή του Ρέμου, οι ευκαιριακοί ιδιοκτήτες και οι καιροσκόποι διαχειριστές έστειλαν την ομάδα στη Δ' Εθνική. Είναι λογικό να υποθέσετε ότι ο Ηρακλής οδηγήθηκε στην πλήρη απαξίωση. Δεν θα ήταν λάθος. Όμως δεν πρέπει να είναι και απόλυτο. Ο Ηρακλής υποτίθεται ότι δεν έχει κόσμο-η φιλολογία των σχετικών αστείων είναι τεράστια. Ναι, δεν έχει κόσμο σε σχέση με τους άλλους δύο της πόλης. Όμως στον πυρήνα των οπαδών του βρίσκονται άνθρωποι που δεν αγάπησαν αυτήν την ομάδα για τους τίτλους, αλλά για την κουλτούρα που αντιπροσωπεύει. Αυτή η «εναλλακτική» και ελαφρώς ρομαντική προσέγγιση του ποδοσφαίρου μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για ένα ενδιαφέρον πείραμα. Οι φίλαθλοι της Θεσσαλονίκης-και όχι μόνο του Ηρακλή-ας πάρουν τις τύχες της ομάδας στα χέρια τους. Ας χτίσουν πάνω στα ερείπια, αλλά και στο ισχυρό όνομα του Ηρακλή, μία ομάδα αληθινής λαϊκής βάσης. Ο Ηρακλής είναι η ομάδα που ανέδειξε τον καλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Τώρα μπορεί να γίνει και η ομάδα που θα αγαπήσουν όλοι οι Έλληνες.