Το θεμελιώδες έλλειμμα της οικονομίας

Του Πασχου Μανδραβελη
Αν φέτος όλα τα πράγματα πάνε καλά, η Ελλάδα θα έχει έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών περί τα 20 δισ. ευρώ. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι, αφού καταναλώσουμε τη δική μας παραγωγή, φάμε τα λεφτά των εξαγωγών, ξοδέψουμε ό,τι άφησαν οι τουρίστες, όσα έφερε η ναυτιλία, όσα εμβάσματα έστειλαν οι Ελληνες του εξωτερικού, όσες επιδοτήσεις πήραμε από την Ε.Ε. κ.ά., θα χρειαστούμε άλλα 20 δισ. ευρώ για να διατηρήσουμε το σημερινό επίπεδο διαβίωσης.
Πού θα βρεθούν αυτά τα λεφτά; Από τον εξωτερικό δανεισμό· κυρίως κρατικό, αλλά και ιδιωτικό. Οπότε έχει εν μέρει δίκιο ο κ. Καρατζαφέρης, ο οποίος διακηρύσσει ότι προτιμά να πεινάσουμε (εμείς, όχι αυτός) για να διατηρήσουμε την κατά τον ίδιο «εθνική ανεξαρτησία». Αν κάνουμε στάση πληρωμών, πρέπει να βρούμε 20 δισ. για να αναπληρώσουμε αυτά που δεν θα μπορούμε να βρούμε από τις αγορές ή τις άλλες χώρες της Ε.Ε. Κι αυτά τα 20 δισ. δεν πάνε μόνο σε αυτοκίνητα και iPad. Xρειάζονται για να αγοράζουμε ένα εκατομμύριο τόνους σιτηρά και 500.000 τόνους καλαμπόκι κατ’ έτος. Ενα δισεκατομμύριο ευρώ δίνουμε για εισαγωγές κρέατος και 13,5 δισ. δώσαμε το 2010 για αγορές πετρελαιοειδών. Ακολουθώντας «φιλολαϊκές» πολιτικές όλα αυτά τα χρόνια και δίνοντας φθηνά το πετρέλαιο θέρμανσης, δημιουργούσαμε αντικίνητρα για εξοικονόμηση ενέργειας (π.χ. μόνωση σπιτιών) ή για υποκατάσταση του πετρελαίου από εναλλακτικές πηγές (γεωθερμία, ήλιος, αέρας).
Σύμφωνα με την απάντηση που έδωσε στον ευρωβουλευτή του Συνασπισμού κ. Δημήτρη Παπαδημούλη ο τότε επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων κ. Χοακίν Αλμούνια, το 2005 η Ελλάδα κάλυπτε το 57,5% των ενεργειακών της αναγκών από το πετρέλαιο, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Ε.Ε. των 27 (που έχει και πολλές βόρειες χώρες) ήταν 36,7%. Και το πιο τραγικό δεν είναι αυτό. Είναι ότι την εποχή των εύκολων, δανεικών και παχέων αγελάδων (2000 - 2005) η Ε.Ε. μείωσε την εξάρτησή της από το πετρέλαιο κατά μία ποσοστιαία μονάδα, ενώ η Ελλάδα την αύξησε ισόποσα!
Παραγωγή και κατανάλωση
Το πρόβλημα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών λύνεται με δυόμισι τρόπους. Ο πρώτος είναι να αυξήσουμε την παραγωγή στο επίπεδο της κατανάλωσής μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει κατ’ ανάγκη να παράγουμε ό,τι καταναλώνουμε· η παραγωγή σιταριού, για παράδειγμα, γίνεται πολύ πιο φθηνά στις αχανείς εκτάσεις της Ουκρανίας ή του Καναδά, σε σχέση με τα μικρά χωράφια της Ελλάδος. Σημαίνει όμως ότι πρέπει να παράγουμε άλλα πράγματα, που θα εξάγουμε και με τα λεφτά των εξαγωγών να αγοράζουμε όσα εισάγουμε. Μπορούμε επίσης να υποκαταστήσουμε εισαγωγές· η κατανάλωση π.χ. πετρελαίου μπορεί να μειωθεί δραστικά με μικρές επενδύσεις μόνωσης στις κατοικίες ή τη χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας.
Σήμερα, όμως, η ελληνική οικονομία είναι προσανατολισμένη στην παραγωγή υπηρεσιών προς αλλήλους. Ακόμη κι αν οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες δικηγόροι, μηχανικοί, διαφημιστές, δημοσιογράφοι, λογιστές, μικρέμποροι κ.λπ. παρήγαν άριστες υπηρεσίες, στο τέλος της ημέρας θα έπρεπε, να φάνε, να ντυθούν, να ζεσταθούν. Αν δεν υπάρχει η παραγωγική βάση της οικονομίας που να στηρίξει τον τομέα των υπηρεσιών, ο τομέας των υπηρεσιών δεν μπορεί να φτιάξει από τον αέρα προϊόντα. Εκτός αν αυτός είναι εξωστρεφής, φέρνει δηλαδή λεφτά απ’ έξω, όπως είναι στην Ελλάδα ο τουρισμός και η ναυτιλία.
Δυστυχώς, τα άφθονα δανεικά που εισέρρεαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δημιούργησαν την ψευδαίσθηση ότι ο τομέας των εσωτερικών υπηρεσιών μπορεί να διογκώνεται εσαεί χωρίς να χρειάζεται κανείς να παράγει είτε πραγματικά προϊόντα είτε υπηρεσίες προς εξαγωγή. Η δε στροφή μεγάλου μέρους του παραγωγικού πληθυσμού στον τομέα των εσωστρεφών υπηρεσιών δημιούργησε επιπλέον εμπόδια στην πραγματική παραγωγή.
Υπηρεσίες και διαφθορά
Ετσι, για να επιβιώνει και να ακμάζει ο τεράστιος αυτός τομέας των υπηρεσιών έπρεπε να μετέρχεται δύο τρόπους. Ο πρώτος ήταν η διαφθορά και ο δεύτερος η νομοθετημένη απομύζηση εισοδημάτων από τους πολίτες. Ο μικρέμπορος έπρεπε να φοροδιαφύγει («δεν βγαίνει αλλιώς το μαγαζί»), ο γιατρός να συνταγογραφήσει περισσότερο, ο φαρμακοποιός να έχει νομοθετημένο υψηλό ποσοστό κέρδους, ο δικηγόρος να παρίσταται ακόμη κι εκεί όπου δεν χρειάζεται ώστε να εισπράττει το παράβολο, ο μηχανικός να εκδίδει αζημίως και υποχρεωτικώς για τους πολίτες πιστοποιητικά που κανείς δεν κοιτά, δεν ελέγχει και κανείς δεν χρειάζεται κ.ο.κ.
Με άλλα λόγια, οι Ελληνες πολίτες υποχρεωτικώς χρηματοδοτούσαν αυτή την τεράστια αγορά εσωτερικών υπηρεσιών από την ύπαρξη ενός δαιδαλώδους συστήματος κλειστών επαγγελμάτων.
Το πρόβλημα όμως ήταν ότι όλα αυτά –διαφθορά, παράβολα, πιστοποιητικά κ.λπ., που χρησίμευαν μόνο για να συντηρούνται οι στρατιές δικηγόρων, φαρμακοποιών, μηχανικών, δημοσιογράφων κ.ά.– ήταν επιπλέον εμπόδια για όσους ήθελαν πραγματικά να παράγουν είτε για την εσωτερική είτε για την εξωτερική αγορά.
Το αποτέλεσμα ήταν να συρρικνώνεται κι άλλο ο παραγωγικός τομέας, να δημιουργείται ανεργία, η οποία αντιμετωπιζόταν με τη διόγκωση του τομέα των υπηρεσιών· είτε με προσλήψεις στο κράτος είτε με επιπλέον κρατική «προστασία» άλλων κλάδων υπηρεσιών. Το επιπλέον κράτος και η επιπλέον «προστασία» του τομέα των υπηρεσιών δημιουργούσε νέα εμπόδια στην υγιή επιχειρηματικότητα κ.ο.κ. Ο φαύλος κύκλος φρέναρε απότομα, μόλις έκλεισε ο τροφοδότης λογαριασμός του συστήματος, δηλαδή τα δανεικά από τις αγορές. Και σήμερα δανειζόμαστε (ελέω Μνημονίου), αλλά όχι τόσο, όσο τουλάχιστον χρειάζεται για να αναπαραχθεί και να διογκωθεί το μοντέλο.
Ετσι τώρα η ελληνική οικονομία έχει μπει στο ήμισυ τής κατά Σουμπέτερ δημιουργικής καταστροφής. Επειδή λείπει η άπλετη ρευστότητα που προσέφεραν τα δανεικά, τα μικρομάγαζα κλείνουν. Ολος ο τομέας αυτών των εξωτικών υπηρεσιών ξεφουσκώνει (αυτή η χώρα έχει 26 καταγεγραμμένες εταιρείες δημοσκοπήσεων!) και απομένει το δεύτερο κομμάτι, να γίνει δηλαδή αυτή η καταστροφή δημιουργική. Εδώ όμως μπαίνει η εγκληματική ολιγωρία της κυβέρνησης, η οποία αντί να απελευθερώσει την οικονομία, όλη μέρα κοσκινίζει. Ετσι, η χώρα ζει την αναγκαία καταστροφή ολόκληρων κλάδων, αλλά δεν έχει την ελευθερία ανάταξής της. Κι αυτό, επειδή διάφοροι συνδικαλιστές εκβιάζουν και έμφοβοι υπουργοί υποκύπτουν.
Υποτίμηση: εντός, εκτός και επί τα αυτά
Ο δεύτερος τρόπος εξισορρόπησης του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών είναι αυτός που ζούμε τώρα. Είναι η μείωση της κατανάλωσης στο επίπεδο της παραγωγής μας. Το έλλειμμα των 20 δισ. αναγκαστικά θα μηδενιστεί. Είτε σε μία μέρα διά της χρεοκοπίας είτε σταδιακά με τη μείωση των δανεικών. Οχι μόνο των κρατικών, αλλά και των ιδιωτικών. Ηδη πολλές ελληνικές εταιρείες έχουν προβλήματα στις εξωτερικές αγορές· οι εγγυητικές επιστολές ελληνικών τραπεζών δεν γίνονται δεκτές και ξένες τράπεζες δεν δανείζουν ελληνικές επιχειρήσεις, επειδή φοβούνται ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει.
Αυτός είναι ο κατήφορος που ζούμε σήμερα και το πρόβλημα είναι ότι, αντί να φρενάρουμε, τον επιταχύνουμε. Οι συντεχνίες παλεύουν δυναμικά για μεγαλύτερα κομμάτια της συρρικνούμενης πίτας (χαρακτηριστική είναι η απεργία των δικηγόρων για να συντηρήσουν την υποχρεωτική παράστασή τους ακόμη και εκεί όπου δεν χρειάζονται), ενώ πολλάκις ο αγώνας τους επιφέρει σημαντικά πλήγματα στους μόνους τομείς που φέρνουν λεφτά στην οικονομία, δηλαδή στον τουρισμό και στη ναυτιλία. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν μπαίνει σε τροχιά αυξημένης παραγωγικότητας, αλλά οι καθημερινές διαμαρτυρίες ροκανίζουν την όποια εξωστρέφεια της οικονομίας.
Τέλος, ο μισός τρόπος που προαναφέραμε για την εξισορρόπηση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών είναι αυτός που συνήθως κάνουν όλες οι χώρες. Καταλήγουν κάπου στο ενδιάμεσο της διαφοράς· υφίστανται κάποια αναγκαστική μείωση της κατανάλωσης, αλλά το στοίχημά τους είναι να καλύψουν όσο μεγαλύτερη διαφορά μπορούν διά της αυξημένης παραγωγής. Σ’ αυτό συμβάλλουν όλοι. Η κυβέρνηση απελευθερώνοντας την οικονομία, η αντιπολίτευση στηρίζοντας (και ουχί χαιρετώντας τους διάφορους Θύμιους), οι εργαζόμενοι υπογράφοντας νέα κοινωνικά συμβόλαια για την επόμενη μέρα της οικονομικής ανάκαμψης κ.λπ. Στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν ανεβάζουμε την παραγωγή για να συναντήσει όσο πιο ψηλά γίνεται την κατιούσα κατανάλωση, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε για να παράγουμε λιγότερο, με δευτερογενή συνέπεια η κατανάλωση να συναντήσει την παραγωγή ακόμη πιο χαμηλά από τα σημερινά επίπεδα.
Παλιότερα υπήρχε κι ένας τρίτος δρόμος για να διορθωθούν τα χάλια στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Η υποτίμηση του νομίσματος. Αυτό μείωνε αφανώς την κατανάλωση. Μπορεί όλοι να έπαιρναν ακέραιους τους ονομαστικούς μισθούς, μόνο που αυτοί οι μισθοί αγόραζαν λιγότερα προϊόντα. Οχι μόνο τα εισαγόμενα, αλλά και τα εγχώρια που χρειάζονταν για την παραγωγή τους εισαγόμενες πρώτες ύλες (π.χ. πετρέλαιο). Οι διάφοροι όψιμοι φίλοι της δραχμής (κυρίως αυτοί που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και περιμένουν μια εθνική καταστροφή για να αγοράσουν φθηνά) αποκρύπτουν ότι τα συναλλαγματικά παιγνίδια βοηθούν βραχυπρόθεσμα την οικονομία αλλά χαντακώνουν μακροπρόθεσμα τους εργαζόμενους.
Ο προσφιλής σε όλους Πολ Κρούγκμαν έγραφε στις 5 Μαΐου 2010: «Ακόμη και με αναδιάρθρωση του χρέους, η Ελλάδα θα έχει μεγάλο πρόβλημα, αναγκασμένη να εφαρμόσει έντονη λιτότητα –προκαλώντας βαθιά ύφεση– μόνο και μόνο για να μειώσει το πρωτογενές έλλειμμα, χωρίς τους τόκους. Το μοναδικό πράγμα που θα περιόριζε την ανάγκη για λιτότητα, ο μόνος δρόμος για την ανάπτυξη είναι περισσότερες εξαγωγές, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν στην Ελλάδα πέσουν δραματικά τα κόστη και οι τιμές σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη». Αυτό λέγεται εσωτερική υποτίμηση και αν, όπως προέβλεψε ο Κρούγκμαν, αποτύχει κι αυτή, τότε δεν απομένει παρά η κανονική υποτίμηση, αλλά εκτός ευρώ.
Διαβάστε
- Γεώργιος Οικονόμου, Ισαάκ Σαμπεθάι, Γεώργιος Συμιγιάννης, «Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Αιτίες ανισορροπιών και προτάσεις πολιτικής», εκδ. Τράπεζα της Ελλάδος.

Για την αντιγραφή
Κ.Λ.

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ: Το όνειδος των μαθητικών παρελάσεων

Αύριο, για άλλη μια φορά, χιλιάδες μαθητές θα ντυθούν σα ρεσεψιονίστ και σερβιτόροι ξενοδοχείων για να παρελάσουν μπροστά σε Υπουργούς, Δημάρχους, παππάδες και χωροφύλακες.

Οι οποίοι, στις δεκάρικες δηλώσεις τους που θα ακολουθήσουν, θα εξάρουν «το υψηλόν εθνικόν  φρόνημα της ελληνικής νεολαίας», ενώ χιλιάδες «εθνικώς υπερήφανων» γονέων θα βιντεοσκοπούν την παρέλαση .

Αύριο, η «Αριστερά» και η  «προοδευτική διανόηση» θα πανηγυρίζουν για το «ΟΧΙ του Λαού» στους «δωσίλογους του Μνημονίου». 

Αύριο, για άλλη μια φορά, η χώρα θα θυμίζει κάτι από τη ναζιστική Γερμανία, τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν ή τη Βόρειο Κορέα, αλλά κανείς δε θα νοιάζεται γι αυτό.

Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν για το μοναδικό, στη σύγχρονη Ευρώπη, αλλά και στις περισσότερες χώρες του κόσμου - με εξαίρεση την Κούβα, τη Βόρειο Κορέα και, πιθανώς, την Κίνα - φαινόμενο των μαθητικών παρελάσεων. 

Ας σταθούμε κατ' αρχήν στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι μαθητικές παρελάσεις στην Ελλάδα εισήχθησαν από το Μεταξά, σε μια εποχή που μεσουρανούσαν η ναζιστική και η φασιστική βαρβαρότητα στην Ευρώπη, ενώ στην ΕΣΣΔ, καλλιεργούνταν η προσωπολατρεία του «πατερούλη» Στάλιν και οδηγούνταν στο εκτελεστικό απόσπασμα, με συνοπτικές διαδικασίες, όλοι οι επιζώντες πρωτεργάτες της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Ας σταθούμε επίσης στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η τυχόν άρνηση ενός μαθητή να συμμετάσχει στη «διμοιρία παρελάσεως» συνεπάγεται αυτόματα τον στιγματισμό του ως «ανθέλληνα» και την περιθωριοποίησή του στο σχολικό περιβάλλον (παλιότερα τέτοιου είδους συμπεριφορές μπορούσαν να επισύρουν ακόμα και «δια παντός αποβολήν από το σχολείον»). Πριν λίγα μόλις χρόνια δε, εκπαιδευτικός η οποία, επικαλούμενη λόγους συνείδησης, αρνήθηκε να συνοδέψει τη διμοιρία παρελάσεως σε παρέλαση, υπέστη απίστευτες πειθαρχικές διώξεις,. στις οποίες ελάχιστοι «προοδευτικοί», «Αριστεροί» ή «επαναστάτες» συνδικαλιστές του κλάδου της της συμπαραστάθηκαν.

Ας σταθούμε ακόμα στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η εκπαίδευση σε στρατιωτικούς βηματισμούς, η ομοιόμορφη στολή συνιστούν απόπειρες καταστολής της ατομικής προσωπικότητα των νέων και τη διαπαιδαγώγησή τους στην τυφλή υποταγή της εξουσίας.

Ας σταθούμε και στο επίσης αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι κάθε χρόνο χιλιάδες οικογένειες υποχρεώνονται να αγοράσουν για τα παιδιά τους πανάκριβα ρούχα, που στη συνέχεια θα φορεθούν ελάχιστα έως καθόλου, προκειμένου να συμμετάσχουν τα τελευταία σε αυτήν την πασαρέλα παρουσία των «τοπικών αρχών».

Για όλα αυτά, στην Ελλάδα της κρίσης και της αμφισβήτησης των πάντων, όπως και παλιότερα στην Ελλάδα του νεοπλουτισμού και της «γκλαμουριάς», κανείς δε βρίσκει μια κουβέντα να πει. Οι «Αριστεροί επαναστάτες» όμως και οι «προοδευτικοί διανοούμενοι» δεν μπορούν να ξοδεύουν το χρόνο τους σε αυτά τα «δευτερεύοντα» ζητήματα, προσπαθούν να καταχωνιάσουν όσο πιο βαθιά γίνεται σταα κομματικά τους σεντούκια την όποια κριτική στις αμυντικές δαπάνες διατύπωσε «λανθάνουσα» η γλώττα τους και διαγκωνίζονται με το ΛΑΟΣ και τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ σε εθνικοπατριωτικές πλειοδοσίες.

Οι μαθητικές παρελάσεις, δείγμα κι αυτές της βαθιάς απέχθειας ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας προς κάθε έννοια ελευθερίας, θα συνεχίσουν να προκαλούν «ρίγη εθνικού ενθουσιασμού». Το ότι κάποιες από αυτές ματαιώνονται γιατί δεν θα υπάρχει επαρκής αστυνομική δύναμη για να προστατεύσει τις «αρχές» από τα γιαουρτώματα και τις βιαιοπραγίες μιας κοινωνίας σε νευρική κρίση δεν είναι παρήγορο.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ποιός φοβάται το κούρεμα

Αναρτώ, από το Protagon.gr άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη σχετικά με το τι σημαίνει κούρεμα του Δημοσίου χρέους. Με την επισήμανση ότι υπάρχει σύγχυση ως προς το ποσοστό του χρέους το οποίο θα υποστεί κούρεμα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

"Τι θα σημάνει ένα μεγάλο κούρεμα για τον πολίτη και την χώρα;" Αυτό το ερώτημα έχει σχεδόν αντικαταστήσει την "καλημέρα". Λογικό είναι: Δυο χρόνια τώρα, μέσες άκρες, πολιτικοί και opinion makers μας λένε ότι η διαγραφή μέρους του ελληνικού δημοσίου χρέους (γιατί αυτό σημαίνει "κούρεμα") θα ήταν εθνική καταστροφή. Τώρα που οι ίδιοι, θέλοντας και μη, συζητούν αυτή την εξέλιξη ως αναπόφευκτη, ο κόσμος φοβάται ότι η καταστροφή τελικά ήρθε.

Επειδή η αγωνία είναι διάχυτη, θα πάω κατ´ ευθείαν στο δια ταύτα:

1. Το κούρεμα ήταν αναπόφευκτο από τον Γενάρη του 2010.

2. Η καθυστέρησή του επί δυο σχεδόν χρόνια ζημίωσε την Ελλάδα, φτώχυνε τον μέσο έλληνα, καθυστέρησε την μεταρρυθμιστική διαδικασία στην χώρα μας, συρρίκνωσε ακόμα και μέρος του υγιούς παραγωγικού ιστού, και έβαλε την Ευρώπη σε μια διαδικασία αποδόμησης που απειλεί την Ήπειρό μας. Ακόμα πιο σημαντικό, η διετής καθυστέρηση σημαίνει ότι, αντί η ελληνική κυβέρνηση να χρησιμοποιεί το κούρεμα ως διαπραγματευτικό χαρτί με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, σήμερα παρακολουθεί τις διαπραγματεύσεις μεταξύ άλλων μερών που θα προσδιορίσουν το ύψος και την μορφή του κουρέματος και ερήμην των ελληνικών συμφερόντων.

3. Το ύψος του κουρέματος θα κυμανθεί μεταξύ του 60% και του 80%, ανεξάρτητα από το νούμερο που θα ανακοινωθεί αύριο. Μην ξεχνάμε ότι την 21η Ιουλίου είχε αποφασιστεί ότι τα ομόλογα δεν θα κουρευτούν ως προς την ονομαστική τους αξία αλλά απλώς θα επιμηκυνθεί η διάρκεια τους στα 30 χρόνια. Το κούρεμα του 21% που λέγαμε ότι προέκυψε τότε υπολογίστηκε "διαχρονικά", λαμβάνοντας υπ´ όψη τις απώλειες τόκων από την επιμήκυνση. Η διάφορα με το νέο κούρεμα είναι ότι θα κουρευτεί και η ονομαστική αξία. Όπερ μεθερμηνευόμενο, μια διαγραφή του μισού της ονομαστικής αξίας των ομολόγων αντιστοιχεί, διαχρονικά, σε πάνω από 85% κούρεμα.

4. Αν το κούρεμα μπορούσε να γίνει χωρίς να έρθει πακέτο με άλλες εξελίξεις, τότε όσο μεγαλύτερο τόσο καλύτερα για την Ελλάδα και τους έλληνες. Όπως και στην περίπτωση της General Motors η οποία κούρεψε το 90% του χρέους της, το 2009, για να καταφέρει να ξανασταθει στα πόδια της, το κούρεμα δίνει στον υπερχρεωμένο την ευκαιρία της ανάκαμψης.

Οπότε; Το κούρεμα είναι αναπόφευκτο, πρέπει να είναι μεγάλο (για να έχει νόημα) και οι επιπτώσεις του στην ζωή μας, εδώ που φτάσαμε μετά από την διετή  καθυστέρηση, εξαρτάται από το πακέτο εξελίξεων μέσα στο οποίο θα μας έρθει. Ας δούμε τις πιο σημαντικές από αυτές:

Α. Επίπτωση στις τράπεζες: Εξ αρχής, όσοι μας έλεγαν ότι ένα κούρεμα θα ήταν καταστροφικό, επιχειρηματολογούσαν πως θα έπληττε τις τράπεζες (που είναι εκτεθειμένες πράγματι παρά πολύ στο δημόσιο χρέος της χώρας). Ο κόσμος άκουγε αυτό το επιχείρημα, φοβόταν για τις καταθέσεις του, και έτσι απευχόταν το μεγάλο κούρεμα. Άποψη μου ήταν και παραμένει ότι οι τράπεζες είναι πτωχυμένες ανεξάρτητα του κουρέματος και πως όσο πιο γρήγορα επανακεφαλαιωποιηθούν από το EFSF τόσο το καλύτερο. Όσο για τις καταθέσεις, παραμένουν ασφαλείς όσο υπάρχει το ευρωσύστημα και η Γερμανία δεν φεύγει από αυτό. Άρα, το μέγεθος του κουρέματος δεν απειλεί τις καταθέσεις παρά μόνο το δικαίωμα των τραπεζιτών να παραμείνουν στο τιμόνι τραπεζών που πτωχεύσαν υπό την πρωτοκαθεδρία τους. Συμβουλή: Μην αφήνετε τους τραπεζίτες να σας πείθουν πως τα συμφέροντα τους ταυτίζονται με τα δικά σας. Εκείνοι έχουν λόγο να τρέμουν το κούρεμα. Οι καταθέτες όχι.

Β. Επίπτωση στα ασφαλιστικά ταμεία: Πράγματι, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι και αυτά εκτεθειμένα στο ελληνικό δημόσιο χρέος και μια μεγάλη διαγραφή του τελευταίου θα εντείνει τα μεγάλα προβλήματα που ήδη αντιμετωπίζουν. Θα μου επιτρέψετε όμως να πω ότι η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών  ταμείων θα εξαρτηθεί από την τιθάσευση της ύφεσης. Όσο η απασχόληση μειώνεται, μειώνονται οι εισφορές και τα ταμεία οδηγούνται στην πτώχευση ακόμα και χωρίς κούρεμα. Με απλά λόγια, δεδομένου ότι το κούρεμα είναι αναγκαία, αν και όχι ικανή, συνθήκη για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα, το επιχείρημα εναντίον του κουρέματος για χάρη των ταμείων δεν στέκει.

Γ. Επίπτωση στην Ιταλία και στην Ισπανία: Μην ξεχνάμε ότι η ανόητη συμφωνία της 21ης Ιουλίου έριξε στον Καιάδα της Κρίσης τις δυο αυτές χώρες βάζοντας την ευρωζώνη στην τελική ευθεία της αποδόμησης. Το ερώτημα λοιπόν που πρέπει να μας απασχολεί πάνω από όλα αφορά τον αντίκτυπο που θα έχει το νέο ελληνικό κούρεμα στην βιωσιμότητα του Ιταλό-ισπανικου χρέους. Δυο είναι τα σημεία που μας καίνε, ως έλληνες. Πρώτον, η ισχυρή πιθανότητα να προσπαθήσει η Γερμανία να  καταστήσει το ελληνικό κούρεμα τόσο κακό ως προηγούμενο, ώστε να μην περάσει από το μυαλό των Ιταλών ότι ένα δικό τους κούρεμα θα ήταν μια λύση για την γειτονική χώρα. Δεύτερον, η επικείμενη συμφωνία να είναι τόσο σαθρή όσο εκείνη του Ιουλίου που να πυροδοτήσει μια νέα, εκρηκτικότερη φάση της Κρίσης που θα οδηγήσει την ευρωζώνη σε περιπέτειες που δεν θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανασάνει, όπως θα έπρεπε, από το κούρεμα.

Συμπερασματικά, να μην φοβόμαστε το κούρεμα και να μην θεωρούμε ότι όσο πιο μεγάλο τόσο χειρότερα για εμάς. Το κούρεμα έπρεπε να έχει γίνει πριν δυο χρόνια, ή τουλάχιστον να το έχουμε χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό μέσο. Τι θα σημάνει τώρα πια για την καθημερινότητα του πολίτη δεν εξαρτάται από το ποσοστό που θα ανακοινωθεί. Εξαρτάται (1) από τον αντίκτυπο που θα έχει στην Ιταλία και στις Γάλλο-γερμανικές τράπεζες και (2) από το κατά πόσον οι πλεονασματικές χώρες θα προσπαθήσουν να συνδέσουν το κούρεμα με μέτρα που στόχο δεν θα έχουν την βελτίωση της ελληνικής οικονομίας αλλά νέες τιμωρίες για τους έλληνες προς παραδειγματισμό των Ιταλών. Για αυτό τον λόγο, έστω και στην ύστατη αυτή στιγμή καλώ την κυβέρνηση να διανοηθεί, για πρώτη φόρα, να πει ένα μεγάλο ΌΧΙ. Μόνο έτσι το κούρεμα θα δώσει στην χώρα, αντί να της κόψει κι άλλο την, ανάσα που τόσο έχει ανάγκη.

Η σιωπή πριν την καταιγίδα...

Αντιγράφω, από την ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟ το παρακάτω σχόλιο που προσυπογράφω ανεπιφύλακτα. Κρίμα που ο συντάκτης του δε θέλησε να το υπογράψει κιόλας.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Αύριο κληρώνει. Για τα όνειρά μας, για τις ελπίδες μας. Για τις προσδοκίες μας σε μια αξιοπρεπή ζωή από την εργασία μας.

Κυριολεκτικά "κληρώνει", αφού από την ελληνική πλευρά δεν υπάρχει -το ξέρουμε πια- συνομιλητής. Οι μοιραίοι ΓΑΠ και Βενιζέλος, παρακολουθούν από την κερκίδα τις διαμορφούμενες αποφάσεις για την δυσμένεια των οποίων έχουν αποκλειστικά την ευθύνη. Τάχουμε πει και ξαναπεί. 

Η διαχείρισή τους υπήρξε καταστροφική. Έπνιξαν κάθε ευκαιρία να μπούμε σε τροχιά ανάκαμψης επειδή έκαναν τον διαιτητή ανάμεσα στις αγαπημένες τους συντεχνίες και την τρόικα, επειδή ανέβαλαν μέχρι θανάτου κάθε διαρθρωτική μεταρρύθμιση, επειδή ξέσπαγαν στο παρά πέντε κάθε δόσης κατά των μισθωτών και της χρεοκοπημένης μεσαίας τάξης με φόρους και περικοπές, επειδή αδιαφόρησαν για την εκπόνηση ή υιοθέτηση οποιασδήποτε εναλλακτικής πρότασης.
Κρατικοδίαιτοι μπήκαν στην κρίση, κρατικοδίαιτοι βγαίνουν από την διαχείριση. Πάνε να σώσουν το πελατειακό τους κράτος χρεοκοπώντας το λαό, πάνε να σώσουν το "σύστημα" καταδικάζοντας τη χώρα για μια δεκαετία ακόμα στην ύφεση. Προσλαμβάνουν ειδικούς φρουρούς, εξαιρούν ιεράρχες και στρατιωτικούς, δίνουν καταφύγιο στους δικούς τους εδώ κι εκεί στα υπουργεία, παραγγέλνουν φρεγάτες. Εκεί είναι το μυαλό τους και πουθενά αλλού.

Την ίδια ώρα στην Ευρώπη κυριαρχούν δυσοίωνες σκέψεις. 

Αντί για την ενοποίηση κυριαρχεί ο γερμανικός εγωισμός. 

Αντί για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης κυριαρχεί το δυνατό έθνος κατά των αδυνάτων και οι πολιτικοί ρεβανσιστές κατά των οπαδών της αναδιανομής του εισοδήματος και της ανάπτυξης ανάμεσα σε Βορρά και Νότο.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο λαός μας, καλείται να υποστεί το μαρτύριο της σταγόνας, τον αργό θάνατο, την απομόνωση για να μην μολύνει ο ελληνικός ιός την "υγιή" κεντρική Ευρώπη. Παγιδευμένος θεσμικά στις συνταγματικές ρυθμίσεις του δικομματισμού, παγιδευμένος πολιτικά από ένα ακατάλληλο και πελατειακό πολιτικό προσωπικό, κουρασμένος από το καθημερινό freak show των επίσης κρατικοδίαιτων ΜΜΕ, ψάχνει τρόπο να εκτονώσει την αγωνία του αλλά κυρίως να ανακτήσει κάποια επιρροή στις εξελίξεις. 

Όπως λέει και ο Α. Γιάνναρος., στο fb "Είπαμε ότι μια κακή λύση(ευρωπαικό σχέδιο) είναι καλύτερη από μία μη λύση (χρεοκοπία). Άν είναι όμως να επαναλάβουμε το παράδειγμα της Αμερικής και να επωμιστούμε οι φορολογούμενοι τα βάρη από τις κρατικοποιήσεις των τραπεζών και να ζήσουμε μια λιτότητα διαρκείας για να την βγάλουνε καθαρή οι αεριτζήδες συυγγώμη αλλά εγώ δεν υπογράφω την καταδίκη μου.Το κράτος δεν είναι εταιρία με κέρδη και ζημιές, αλλά απαρτίζεται από ανθρώπους." 

Ή ο Κ. Ανδρέου σε σχόλιό του: "Εγώ αν είναι να μπούν επίτροποι χωρίς δημοκρατική-συνταγματική κάλυψη, θα προτιμήσω την επιστροφή στην δραχμή. Θεωρώ σαχλαμάρες, αυτά τα σχέδια. Η μόνη εκχώρηση κυριαρχίας, που με βρίσκει σύμφωνο είναι αυτή σε μια Πολιτική-Οικονομική οντότητα, στις Ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης. Τίποτε λιγότερο. Απέναντι σε οτιδήποτε άλλο, προτιμώ την Ελλάδα της δραχμής. Μιa ΕΕ με κράτη μη-κράτη, με κράτη-προτεκτοράτα, είναι μια εχθρική ΕΕ."

Προφανώς η έγκριση των όποιων αποφάσεων της ΕΕ για την Ελλάδα, δεν μπορεί πια να θεωρείται δεδομένη από τους Έλληνες -και δεν μιλώ για την "Βουλή των Ελλήνων", μιλώ για τον λαό. Και όχι μόνο από τους εξ αρχής αντιμνημονιακούς, δεξιούς και αριστερούς - που έβαλαν πλάτη για να μην εφαρμοστεί τίποτα από τα καλά του μνημονίου-, ούτε τους ελληναράδες του ανάδελφου έθνους που επιβουλεύονται οι προτεστάντες σταυροφόροι, αλλά, και από τους φίλους της Ευρώπης και οπαδούς των δίκαιων μεταρρυθμίσεων. Προφανώς η αντοχή έχει εξανεμισθεί και η υπομονή έχει εξαερωθεί. 

Χωρίς ισχυρή αναπτυξιακή διέξοδο, κανένα νέο σενάριο συνεχιζόμενου μαρτυρίου λιτότητας και φτώχειας χωρίς προοπτική δεν θα γίνει αποδεκτό. Καλύτερα πραγματικά να τινάξουμε στον αέρα λιτότητες και πελατειακό κράτος μαζί, και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας, παρά να ανεχόμαστε άλλο να παραμένουμε ανάμεσα στη σκύλα μιας καταστροφικής διαχείρισης και την χάρυβδη μια δεσποτικής εποπτείας χωρίς νομιμοποίηση πέραν της ισχύος.

Οι εκλογές έρχονται, αφού οι 180 ψήφοι δεν θα βρεθούν και η Βενιζελική παραδοχή της ανάγκης τους ισοδυναμεί με αναγγελία αποχώρησης. Και παρότι στοιχίζουν ακριβά σε τέτοιες συνθήκες είναι οι μόνη εκδοχή που θα αποσυμφορήσει, έστω και εικονικά, έστω και σαν ευκαιρία, την ασφυξία που όλοι νοιώθουμε στον λαιμό μας. 

Και πράγματι, είναι μια ευκαιρία ο "σοφός" λαός να απαλλαγεί από τις αυτοδυναμίες και τον δικομματισμό και να επιβάλλει πολυκομματικές κυβερνήσεις για την συνέχεια - όποια κι αν είναι αυτή. 

Ακόμη κι εκείνη της Αργεντινής...

Γιατί από το ολότελα καλή κι η ...στάση πληρωμών. 

Οπότε Ευρωπαίοι, προσοχή τι αποφασίζετε - αν στηριζόσαστε στις διαβεβαιώσεις του Μπένυ απλά θα χάσετε την Ελλάδα. Και πολλά άλλα μαζί...

Αν πνίξετε το όνειρο της Ενωμένης Ευρώπης στην πρόσκαιρη γερμανική ισχύ, αν αντί για ελπίδα γίνετε ζυγός το πιθανότερο είναι να ξυπνήσετε πρόωρα τα εθνικά αντανακλαστικά Και ως γνωστόν "του Έλληνος ο τράχηλος..."

Ένας φανατικός οπαδός της Ενωμένης Ευρώπης των Λαών

ΤΟ ΚΚΕ, ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ «ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ»

Την περασμένη εβδομάδα, για δεύτερη φορά στα χρονικά της μεταπολίτευσης, το ΚΚΕ ανέλαβε την προστασία της Βουλής από τις επιθέσεις της εξαγιρωμένης νεολαίας. Γεννώντας πολλά ερωτηματικά σε φίλους κι εχθρούς κι αποσπώντας εύσημα και προβολή από τους «ορκισμένους αντικομμουνιστές» του συγκροτήματος Αλαφούζου.

Η πρώτη φορά που το ΚΚΕ ανέλαβε αυτό το ρόλο ήταν κατά τη διετία 1979 - 1980, όταν οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων άρχισαν να γυρνούν την πλάτη στις πανίσχυρες τότε ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ και ΠΑΣΠ με αποτέλεσμα το πρώτο κύμα καταλήψεων πανεπιστημιακών σχολών στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Και τότε είχε αναλάβει η ΕΣΑΚ-Σ (πρόγονος του ΠΑΜΕ για τους νεώτερους) με τις ομάδες κρούσης της, γνωστές ως ΚΝΑΤ, να τιθασεύσει το εξεγερμένο φοιτηταριό με μεθόδους δανεισμένες από την ακροδεξιά ΕΚΟΦ  της περιόδου 1958 - 1964: βίαιες διαλύσεις φοιτητικών συνελεύσεων, ξυλοδαρμοί «αντιφρονούντων» φοιτητών, οργανωμένες επιθέσεις τραμπούκων της ΕΣΑΚ-Σ στις διαδηλώσεις των υπό κατάληψη σχολών, βανδαλισμοί σε κατηλειμμένες σχολές... Αποκορύφωμα αυτής της συμπεριφοράς ήταν η βίαιη εκκένωση του κατειλημμένου από διαδηλωτές Πολυτεχνείου, την επάυριο της 17ης Νοεμβρίου 1980, όταν τα ΜΑΤ  δολοφόνησαν δυο διαδηλωτές και τραυμάτισαν βαριά εκατοντάδες άλλους. Επί 48 ώρες, το Πολυτεχνείο και οι γύρω δρόμοι ήταν αποκλεισμένοι από εκατοντάδες φουσκωτούς της ΕΣΑΚ-Σ  που απαγόρευαν την πρόσβαση σε αυτό ακόμα και σε διδακτικό προσωπικό του ιδρύματος και απαιτούσαν επίδειξη ταυτότητας για να επιτρέψουν τη διέλευση των περιοίκων.

Την περασμένη Πέμπτη το ΠΑΜΕ ανέλαβε, σαν άλλοτε να προστατεύσει την αστική νομιμότητα, που τόσο χλευάζει, για λογαριασμό της Αστυνομίας, από εκατοντάδες - ίσως να υπερέβαιναν του 1000 - εξαγριωμένους νέους. Ενδεικτικό ήταν ότι τα ΜΑΤ, κάθε φορά που οι εξαγριωμένοι νέοι - ας μου επιτρέψουν οι αναγνώστες να μη χρησιμοποιήσω τον όρο Αναρχικοί από σεβασμό στον Αναρχισμό - υποχρέωναν τους ουλαμούς του ΠΑΜΕ σε υποχώρηση, δημιουργούσαν «φράγμα πυροβολικού» με χημικά, για να επιτρέψουν στους τελευταίους να ανασυνταχθούν και να αντεπιτεθούν. Το βράδυ, στη Βουλή το ΚΚΕ είχε δικαίωμα στις φιλοφρονήσεις του Βαγγέλη Βενιζέλου και ο Μάκης Μαΐλης δικαίωμα σε ενα μακροσκελή μονόλογο στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, υπό τα επιδοκιμαστικά κουνήματα κεφαλιών των παρουσιαστών.

Το 1979 ήταν κατανοητή η αντίδραση του ΚΚΕ. Η νομιμοποίησή του μετά τη Μεταπολίτευση, δεν ήταν αποτέλεσμα της επιτυχούς πολιτικής του δράσης, αλλά ένα προσωπικό πολιτικό δώρο του Κωνστραντίνου Καραμανλή. Η Μεταπολίτευση δεν είχε ακόμα σταθεροποιηθεί, κι επομένως μπορεί κανείς να αντιληφθεί εύκολα ότι το ανεξέλεγκτο εκείνη την εποχή φοιτηταριό προκαλούσε ρίγη φόβου στην ηγεσία του ΚΚΕ, που θεωρούσε υπαρκτό  τον κίνδυνο ενός πραξικοπήματος.

Άραγε ανάλογες σκέψεις πρυτάνευσαν και την περασμένη Πέμπτη; Κανείς δεν μπορεί να το αποκλείσει, αν αναλογιστεί τον τρόμο με τον οποίο αντέδρασε η ηγεσία του εν λόγω κόμματος στις 5 Μαΐου του 2010, όταν οι ψηφοφόροι του είχαν πάρει τοις μετρητοίς τις εμπρηστικές δηλώσεις της τελευταίας και είχαν επιχειρήσει να εισβάλουν στη Βουλή. Από την ημέρα εκείνη το ΚΚΕ φρόντιζε αντί διαδηλώσεων να κάνειο επαναστατική γυμναστική με «υγιεινές βόλτες στο Υπουργείο Εργασίας», όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος διαδήλωνε μπροστά στη Βουλή.

Η στάση αυτή, σε συνθήκες κατάρρευσης του κρατικού μηχανισμού, θα μπορούσε να είναι θεμιτή και αποδεκτή αν δεν έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με το γράμμα και το πνεύμα του πολιτικού λόγου του ΚΚΕ. Αν δηλαδή, αντί να ωμνύουν στο Στάλιν και στο Ζαχαριάδη και να καθυβρίζουν τον κοινοβουλευτισμό, τον αποδέχονταν ευθαρσώς  ως πλαίσιο της πολιτικής δραστηριότητας του κόμματός τους.

Ακόμα και με την παρούσα πολιτική τους φιλολογία, θα μπορούσε να δείξει κανείς κατανόηση γι αυτή τη στρατιά των βολεμένων κομματικών στελεχών στις ποικιλόμορφες και ποικιλώνυμες κομματικές επιχειρηματικές δραστηριότητες που «επαναστάσεις στα όνειρά τους αναζητούν». Σε τελική ανάλυση δε διαφέρουν σε τίποτα από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας.

Είναι όμως μονάχα ο φόβος μιας εκτροπής; Ή μήπως υπάρχουν κι άλλοι λόγοι; Μήπως για παράδειγμα, κάποιες από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του ΚΚΕ, δεν είναι και πολύ καθαρές; Μήπως κάποιες αμφίβολης νομιμότητας συναλλαγές, όπως η αγορά σε υπολειμματική αξία του πρώην κτιρίου της Γενικής Ασφάλειας στη Μπουμπουλίνας από το Κράτος το 1990 και η μεταπώλησή του στο Υπουργείο Πολιτισμού το 1992 σε τιμές αγοράς και οι αγοραπωλησίες μετοχών της ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΑΕ δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου που θα έκανε τα κόκκαλα των Μακρονησιωτών να τρίζουν; Μήπως η κυβέρνηση έχει κάποια στοιχεία και τα αξιοποιεί επιλεκτικά;  Εύλογη η ένσταση ότι όλα αυτά είναι αστήρικτες θεωρίες συνομωσίας. Απλώς, όταν κάπου υπάρχει καπνός, πρέπει να ψάξει κανείς τη φωτιά και στο βίο και την Πολιτεία του ΚΚΕ τα τελυταία δέκα - δώδεκα χρόνια υπάρχει πολύς, μα πάρα πολύς καπνός.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Για τα γεγονότα της 20ης Οκτωβρίου

Παρακάτω αναρτώ ανακοίνωση του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, σε σχέση μετα γεγονότα της περασμένης Πέμπτης.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Να τελειώνουμε με την κυβέρνηση και με το Μνημόνιο


Η μεγαλειώδης συμμετοχή των εργαζόμενων και της νεολαίας στην απεργία και τα απεργιακά συλλαλητήρια της 19ης και 20ης Οκτώβρη απέδειξε ότι η κυβέρνηση έχει κλείσει τον πολιτικό κύκλο της. Στο βαθμό που η λαϊκή αντίσταση και η γενικευμένη ανυπακοή συνεχιστούν, το οριστικό τέλος της είναι θέμα χρόνου. Οφείλουμε όμως να υπογραμμίσουμε ότι η τελική πτώση της καταρρέουσας κυβέρνησης δεν ταυτίζεται κατ' ανάγκη με την αναίρεση της κοινωνικής λεηλασίας που έχει επιφέρει το Μνημόνιο. Για να πάρουμε πίσω όσα μας έχουν αρπάξει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, θα χρειαστούμε μια συνεκτική στρατηγική λαϊκής κοινωνικής αντιπολίτευσης, καθώς και τακτικές δρόμου που θα συνδυάζουν τη μαζικότητα με τη μαχητικότητα.

Ειδικά για τα γεγονότα της 20ης Οκτώβρη έχουμε να παρατηρήσουμε ότι το ΚΚΕ επέδειξε για μια ακόμα φορά λογικές καθεστωτισμού και «ιδιοκτησίας» του κινήματος, στήνοντας μπροστά στη Βουλή ζώνη αποκλεισμού των υπόλοιπων διαδηλωτών, μεταξύ των οποίων κι εργατικών σωματείων, τα οποία πρωτοστατούν στους αγώνες της περιόδου. Ωστόσο, η στάση του ΚΚΕ επ' ουδενί δικαιολογεί τις βάρβαρες επιθέσεις διαδηλωτών του αναρχικού μπλοκ με μολότοφ και πέτρες εναντίον διαδηλωτών του ΠΑΜΕ. Πέρα από την αυτονόητη ηθική απαξία τους, τέτοιες ενέργειες λειτουργούν διαλυτικά για το κίνημα, ενισχύουν το συντηρητισμό και υποδαυλίζουν την αναρχοφοβική προβοκατορολογία. Πρέπει επίσης να υπενθυμίσουμε ότι ο αναρχικός χώρος πολύ συχνά επιδεικνύει τις ίδιες ακριβώς «ιδιοκτησιακές» λογικές για τις οποίες εγκαλεί τώρα το ΚΚΕ.

Η έκφραση των θερμών συλλυπητήριων προς την οικογένεια του Δημήτρη Κοτζαρίδη δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από την παρατήρηση ότι Κοτζαρίδης πέθανε αγωνιζόμενος για έναν καλύτερο κόσμο.

Παρά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από 153 διαπλεκόμενους, ο αγώνας θα συνεχιστεί. Με ενίσχυση των λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές καθώς και των πρωτοβάθμιων σωματείων, με ξετύλιγμα σε όλη τη χώρα εκστρατειών πολιτικής ανυπακοής «Δεν Πληρώνω», με τη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης, καθώς και με το συντονισμό των επιμέρους αντιστάσεων, έχουμε τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε ένα καινούργιο κοινωνικό τοπίο. Ο μόνος τρόπος που έχουμε για να επιβιώσουμε, είναι να φτάσουμε τη λαϊκή αντίσταση ως το τέλος, ως την εξέγερση και την ανατροπή.

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα (Κίνηση Αθήνας)

Θέματα » Όταν κηδέψουμε τη μεταπολίτευση θα βρεθούν συγγενείς να την κλάψουν;

Αναδημοσιεύω από το Protagon.gr μια εξαιρετική ανάλυση του καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Νίκου Μαραντζίδη για την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Δεν μπορώ ωστόσο να συμφωνήσω και με την διαπίστωσή του για «χρεοκοπία του εθνολαϊκισμού».

Και μόνο το πλήθος των ελληνικών σημαιών και οι πύρινοι εθνικοπατριωτικοί λόγοι που καταχειροκροτούνται από το κοινό πολυπληθών συγκεντρώσεων θα έπρεπε να είχε κλονήσει τις βεβαιότητες του κ. καθηγητή.  Ο οποίος βλέπει, δικαίως, τους οπαδούς της μετατροπής της χώρας σε Βόρειο Κορέα, οι οποίοι, σημειωτέον, σήμερα ανέλαβαν την προστασία του Κοινοβουλίου για λογαριασμό της Αστυνομίας,  αδυνατεί όμως να δει το πολύ πιο σοβαρό κίνδυνο - καθόσον είναι πλέον πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία - του ολοκληρωτισμού της Ελλλάδος Ελλήνων Χριστιανών με σφραγισμένα σύνορα και γελωτοποιούς κυβερνήτες. 

Κι όλα αυτά με την υποστήριξη όλων αυτών που δεν έχουν να πληρώσουν το λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος, που δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν το ενοίκιο των €250, που δεν έχουν χρήματα ν' αγοράσουν ένα κιλό φασόλια. Και οι οποίοι μέρα με τη μέρα αυξάνονται.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Η μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε από πολλούς, ως η πλέον ευτυχής περίοδος της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Από πολλές απόψεις μπορεί να συμφωνήσει κανείς. Καταρχήν υπήρξε μια περίοδος ειρηνική. Για σκεφθείτε το: ο 20ος αιώνας επιφύλαξε στη χώρα δύο παγκόσμιους πολέμους,  δύο βαλκανικές συρράξεις, δύο πολέμους με την Τουρκία και δύο φορές το αιματηρό βίωμα του εμφύλιου διχασμού. Καθόλου άσχημα! Αν έπρεπε να κάνουμε τη διαίρεση θα έβγαινε μία τουλάχιστον ένοπλη σύρραξη κάθε δέκα χρόνια. Μπορούμε με ανακούφιση να σκεφτούμε, πως από  τον τελευταίο πόλεμο του ελληνισμού, πέρασαν τριάντα επτά χρόνια. Μία ολόκληρη γενιά δεν έχει  καμιά μνήμη πολέμου• ευτυχώς!

Πέραν αυτών, η μεταπολίτευση υπήρξε μια περίοδος δημοκρατικής ομαλότητας. Μας αρέσει ή όχι, ο δικομματισμός που απέτυχε παταγωδώς σε πολλά άλλα, πέτυχε για τρεις δεκαετίες να διατηρήσει ένα επίπεδο πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας. Ενσωματώνοντας αιτήματα και κοινωνικές δυνάμεις μέσα στους δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς, και λειτουργώντας με κεντρομόλο τρόπο, ο δικομματισμός κατάφερε να περιορίσει τις επικίνδυνες συγκρούσεις. Απλώς αυτό έγινε με λάθος τρόπο.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως, παρά τις όποιες θετικές συνεισφορές του, το σύστημα που γέννησε και εξέθρεψε η μεταπολίτευση χρεοκόπησε. Πρόκειται, όμως, όχι απλά για την κατάρρευση ενός κομματικού συστήματος, αλλά για την κατάρρευση της κυρίαρχης πολιτικής ιδεολογίας της μεταπολίτευσης: του εθνολαϊκισμού.

Ο εθνολαϊκισμός ως πολιτική ιδεολογία, τόσο στην αριστερόστροφη εκδοχή του, όσο και στη δεξιόστροφη, όπως αυτός μεταλλάχθηκε μετά τη δεκαετία του 1990 και 2000,  θεμελιώθηκε σε μια αφήγηση του παρελθόντος, πλαισιώθηκε από μια κοινωνιολογική ανάγνωση του παρόντος και  υποστηρίχτηκε από μια μιντιακού υπόβαθρου μαζική κουλτούρα και κοινωνική ψυχολογία.

Κατασκευάζοντας ένα αφηγηματικό κολλάζ από ασύνδετες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, ο εθνολαϊκισμός,  πέτυχε να δημιουργήσει μια συνεκτική ιστορική αφήγηση: του ανάδελφου και αιώνια αδικημένου ελληνικού λαού, θύματος των επιδιώξεων των μεγάλων δυνάμεων. Για το χάλι μας λοιπόν έφταιγαν πρωτίστως οι ξένοι.

Κοινωνιολογικά, ο εθνολαϊκισμός, ανέδειξε τη διάκριση μεταξύ προνομιούχων και μη προνομιούχων. Συσπείρωσε  έτσι φαντασιακά το 90% των Ελλήνων σε μια ανύπαρκτη αλλά πολύ βολική κοινωνική κατηγορία. Όλοι αισθάνονταν πως ήταν από την πλευρά των αδικημένων.

Ψυχολογικά, στηρίχτηκε στην εύκολη συγκίνηση και τον εύπεπτο συναισθηματισμό. Η τηλεόραση συνέβαλε τα μέγιστα σε αυτό. Λέξεις κλειδιά: πάθος,  οργή και αγανάκτηση. Το κοινό στοιχείο των πλαστικών σημαιών που ανέμιζαν τα εκατομμύρια των οπαδών μερικά χρόνια νωρίτερα με τις αμέτρητες μούντζες που πέφτουν τώρα με κατεύθυνση τη βουλή; ο ανορθολογισμός.

Θεμελιώδες στον εθνολαϊκισμό υπήρξε το πρόταγμα του εξισωτισμού, στοιχείο απαραίτητο της κοινωνίας της επαγγελίας των απανταχού λαϊκιστών. Όλοι, λοιπόν, έπρεπε να είναι ίσοι• όχι όμως απέναντι στο νόμο αλλά απέναντι στις επιδιώξεις τους. Όλοι, για παράδειγμα, θα έπρεπε να χτίζουν όπου θέλουν, να παρκάρουν όπου βρουν,  να μπουν στο πανεπιστήμιο και βέβαια όλοι να το τελειώσουν.

Επειδή όμως, ο εθνολαϊκισμός είχε ως πρότυπό του την κοινωνία της αφθονίας και όχι αυτήν της αυτάρκειας (έτσι όπως εμφανιζόταν για παράδειγμα στις κομμουνιστικές χώρες) ο εξισωτισμός απόκτησε χυδαία χαρακτηριστικά. Ο νεοπλουτισμός έγινε όχι απλώς τρόπος αλλά στόχος ζωής.   Κατά συνέπεια, αυτό που έγινε αντιληπτό ως κοινωνικό κράτος ήταν ένας συνδυασμός κορπορατιστικού κρατισμού και  ξεχειλωμένου κεϋνσιανισμού. Με απλά λόγια, κοινωνικό κράτος για τον εθνολαϊκισμό σήμαινε, «Τσοβόλα δώστα όλα», ή  «όλα τα λεφτά, όλα τα κιλά».

Μέσα από αυτό το πρίσμα μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε γιατί η περίοδος διακυβέρνησης του Μητσοτάκη ή αυτή του Σημίτη υπήρξαν εντελώς παράταιρες και αταίριαστες με το κλίμα της μεταπολίτευσης, και λιθοβολήθηκαν εκ των υστέρων από σημαντικά τμήματα της κοινωνίας. Αν και οι δύο διακυβερνήσεις είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά, στυλ και άλλες προτεραιότητες, είχαν αναμφίβολα ένα κοινό στοιχείο: τον σαφή προσανατολισμό των ηγετών τους σε αντίθετη πορεία σε σχέση με τον κυρίαρχο εθνολαϊκισμό.

Σήμερα ο εθνολαϊκισμός της μεταπολίτευσης βρίσκεται σε παράκρουση. Χρειαζόμαστε άμεσα ένα μέτωπο λογικής, όχι για να στηρίξουμε την κυβέρνηση αλλά για να οικοδομήσουμε ένα υγιές δημοκρατικό αύριο. Παρατηρώ τις αποκρουστικές εκδηλώσεις βίας, τις άθλιες καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, την ακόμη πιο άθλια ρητορική των δυνάμεων του εθνολαϊκισμού, που εκτός από τις κραυγές του τύπου «δεν βγαίνουν τα νούμερα», δεν ακούω κάτι συγκεκριμένο (με εξαίρεση βέβαια τις δυνάμεις του ολοκληρωτισμού που έχουν ως όραμα τη Βόρειο Κορέα). Κατανοώ πως ο εθνολαϊκισμός όχι μόνο δεν έχει να προτείνει τίποτε για να βγούμε από την κατάσταση που αυτός μας έβαλε αλλά είναι σαν να μας λέει: αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων. Ας μην του κάνουμε το χατίρι ως κοινωνία να τον ακολουθήσουμε στο γκρεμό.

Προλεταριακός διεθνισμός

Στο «Ριζοσπάστη» της Τρίτης δημοσιεύτηκε ένα κείμενο συμπαράστασης εργατικών οργανώσεων από διάφορες χώρες, που χαιρετίζουν τις κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ και καταλήγουν ως εξής:


Εκφράζουμε την υποστήριξη και την αλληλεγγύη μας στη 48ωρη απεργία που θα σταματήσει η παραγωγή και θα αδειάσουν οι χώροι εργασίας. Εμπνεόμαστε από τα συνθήματα που φωνάζετε στις διαδηλώσεις: "Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά".

Παρακάτω μπορείτε να δείτε τη λίστα των οργανώσεων:

1. Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία 2. Πορτογαλία - Ομοσπονδία Μεταφορών 3. Βενεζουέλα - Γενική Συνομοσπονδία (CCCV) 4. Ελ Σαλβαδόρ - Γενική Συνομοσπονδία (STINOVES) 5. Ιράκ - Γενική Συνομοσπονδία (FWCUI) 6. Περού - Γενική Συνομοσπονδία (CGTP) 7. Δυτική Σαχάρα - Γενική Συνομοσπονδία (UCTSARIO) 8. Αλγερία - Ομοσπονδία (SNAPEST) 9. HΠΑ - Καλιφόρνια (UNION BARRIO) 10. Ιράν - Γενική Συνομοσπονδία (WHI) 11. Χώρα Βάσκων - Γενική Συνομοσπονδία (LAB) 12. Χιλή - Ομοσπονδίες Μεταφορών και ΟΤΑ 13. Λίβανος - Ομοσπονδία Οικοδόμων 14. Πόρτο Ρίκο - Γενική Συνομοσπονδία (UTIER) 15. Καταλονία - Γενική Συνομοσπονδία (CSC) 16. Πακιστάν - Γενική Συνομοσπονδία (PLF) 17. Ισπανία - Ομοσπονδία Συνταξιούχων (CSU) 18. Σουδάν - Γενική Συνομοσπονδία (SWTUF) 19. Κογκό - Γενική Συνομοσπονδία (MUSHETO) 20. Ινδία - Γενική Συνομοσπονδία (CITU) 21. Νιγηρία - Ομοσπονδία Τουρισμού (NUHPSW) 22. Βιετνάμ - Γενική Συνομοσπονδία (VGCL) 23. Φιλιππίνες - Γενική Συνομοσπονδία (KATIPUNAN) 24. Ουρουγουάη - Ομοσπονδία Μεταφορών (ASCOT) 25. Σρι Λάνκα - Γενική Συνομοσπονδία (ACTUF) 26. Μαρόκο - Γενική Συνομοσπονδία (ODT) 27. Βραζιλία - Γενική Συνομοσπονδία (CTB) 28. Δημοκρατία Κεντρικής Αφρικής - Γενική Συνομοσπονδία (ODSTC) 29. Παραγουάη - Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (CSPP) 30. Αργεντινή - Ομοσπονδία Δασκάλων 31. Παναμάς - Γενική Συνομοσπονδία (CNTP) 32. Γουιάνα - Γενική Συνομοσπονδία (GAWU) 33. Μπαγκλαντές - Γενική Συνομοσπονδία (JSFB) 34. Βουλγαρία - Γενική Συνομοσπονδία (CGSBB) 35. Συρία - Γενική Συνομοσπονδία (GFTU) 36. Κύπρος - Γενική Συνομοσπονδία (PEO - KTOEOS) 37. Καμπότζη - Γενική Συνομοσπονδία (CUF) 38. Κολομβία - Ομοσπονδία Επισιτισμού (ASDECCOL) 39. Μεξικό - Γενική Συνομοσπονδία (MENDOZA.AT) 40. Ονδούρα - Γενική Συνομοσπονδία (FUTH) 41. Παλαιστίνη - Γενική Συνομοσπονδία (GUPW) 42. Nότια Αφρική - Ομοσπονδία Τύπου (CEPPWAWU) 43. Ινδονησία - Γενική Συνομοσπονδία (CWPA) 44. Νεπάλ - Γενική Συνομοσπονδία (ANTUF) 45. Κένυα - Ομοσπονδία Λιμενεργατών (CDU) 46. Σενεγάλη - Γενική Συνομοσπονδία (UTS) 47. Λιθουανία - Επιτροπή Εργατικής Πρωτοβουλίας 48. Γουατεμάλα - Γενική Συνομοσπονδία (UNSITRAGUA) 49. Σιέρα Λεόνε - Γενική Συνομοσπονδία (TUC-SL) 50. Αίγυπτος - Ομοσπονδία Μεταλλωρύχων - Ανθρακωρύχων (GTUMQ) 51. Αγιος Μαυρίκιος - Γενική Συνομοσπονδία (MSCSA)

Εύλογο είναι να υποθέσει κανείς ότι το ψήφισμα υπογράφτηκε από οργανώσεις που πρόσκεινται σε «αδελφά» ως προς το ΚΚΕ κόμματα. Έστω κι’έτσι όμως, προκαλεί συγκίνηση το ότι κάποιοι εργαζόμενοι από το Ιράκ ή από το Κογκό έχουν το χρόνο να νιαστούν για τα δικά μας βάσανα. Και ίσως αυτός είναι ο λόγος που η παραπάνω λίστα, μαζί με το μικρό απόσπασμα του ψηφίσματος αλληλεγγύης, αναρτήθηκε και στο athens.indymedia, που το αντιεξουσιαστικό του στίγμα απέχει παρασάγκας από αυτό των ΚΚΕδων. Στα δύσκολα επιβάλλεται να συμπορευόμαστε...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Τριάντα χρόνια μετά από την εκλογική νίκη που το έφερε για πρώτη φορά στην εξουσία και του εξασφάλισε την πολιτική κυριαρχία για δυο και πλέον δεκαετίες, το ΠΑΣΟΚ, από δική του και μόνο υπαιτιότητα, οδηγείται, σίγουρα για μακρύ χρονικό διάστημα, στο πολιτικό περιθώριο. Η τριακονταετία αυτή όμως είναι πλούσια, τόσο σε ουσιαστικές πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, όσο και σε απίστευτα οικονομικά σκάνδαλα. Επίσης συνοδεύτηκε από την εκτόξευση στα ύψη του δημοσίου χρέους, αλλά και των αμυντικών δαπανών. Σήμερα, κι ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών επιθυμεί - αν ήταν δυνατόν - το ΠΑΣΟΚ να τεθεί εκτός νόμου, μια αποτίμηση αυτής της τριακονταετούς συμβολής του είναι μάλλον χρήσιμη. 

Η οκταετία 1981-1989 σημαδεύτηκε από την προσωπικότητα του ιδρυτή του κόμματος, Ανδρέα Παπανδρέου. Αυταρχικός σε βαθμό που περιφρονούσε κάθε δημοκρατική διαδικασία, ανασφαλής σε σημείο που του ήταν αδύνατο να αποδεχθεί την παραμικρή έκφραση επιφύλαξης από τους συνεργάτες του - ο μόνος που, για άγνωστους λόγους ήταν ανεκτός ήταν ο Κώστας Σημίτης - καλλιεργούσε την προσωπολατρεία με τρόπο που παρέπεμπε στον Περόν και στο Μουσολίνι. Εντελώς φυσιολογικά, στο προσωπικό του περιβάλλον κυριάρχησαν άνθρωποι δουλοπρεπείς, χωρίς προσωπική άποψη και οράματα.

Η ίδια οκταετία σημαδεύτηκε επίσης από την αναμόρφωση του οικογενειακού κώδικα, που πρόσφερε για πρώτη φορά στη γυναίκα ίσα δικαιώματα,  τη θέσπιση της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών, που λειτούργησε ως ασπίδα προστασίας των χαμηλών εισοδημάτων, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, που, με όλες τις αδυναμίες του, προσέφερε για πρώτη φορά, δωρεάν περίθαλψη σε αυτούς που δεν είχαν χρήματα για να πληρώνουν αλμυρές αμοιβές σε γιατρούς. Επίσης μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των μαθητών ανά σχολική αίθουσα (από 40-45, φθάσαμε στους 16-25), ασχέτως αν αυτό οι εκπαιδευτικοί δεν το αξιοποίησαν δεόντως.

Επιπλέον η οκταετία 1981-89 σημαδεύτηκε από την αναγνώριση της ΕΑΜικής αντίστασης, που αποκατέστησε όχι μόνο τους αγωνιστές της, αλλά και τα παιδιά και τα εγγόνια τους που ζούσαν επί δεκαετίες ως πολίτες με μειωμένα δικαιώματα - με παράπλευρη απώλεια το όργιο της απονομής συντάξεων αντιστασιακού σε ανθρτώπους που γεννήθηκαν το 1950 - και το σπάσιμο των στεγανών που είχαν καταστήσει την πρόσληψη στη Δημόσια Διοίκηση και, κυρίως, την ένταξη στα σώματα Ασφαλείας και τις Ένοπλες Δυνάμεις αποκλειστικό προνόμιο των μοναρχοφασιστών, με αποτέλεσμα να εκλείψει πλέον ο κίνδυνος στρατιωτικού πραξικοπήματος - μόνο στη διάρκεια του 20ου αιώνα η Ελλάδα γνώρισε 10 πραξικοπήματα.

Αντιθέτως οι οικονομικές επιδόσεις της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπήρξαν απογοητευτικές. Η οκταετία 1981 - 1989 σημαδεύτηκε από την εκτόξευση σε δυσθεώρητα ύψη των εξοπλιστικών δαπανών, την κατασπατάληση των κοινοτικών επιδοτήσεων στη γεωργία με τρόπο που δεν έχει όμοιο στην Ευρώπη, τη μετατροπή των γεωργικών συνεταιρισμών και των ΟΤΑ  σε εστίες απίστευτης διαφθοράς. Επίσης συνοδεύτηκε από την αποβιομηχάνιση της χώρας, καθώς οι μεν βιομήχανοι αρνήθηκαν να αποδεχτούν ότι εφεξής έπρεπε να μάθουν να συνδιαλέγονται με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και έκλειναν μαζικά τα εργοστάσια η δε κυβέρνηση, αντί να ανασυγκροτήσει τις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις που κρατικοποίησε και να τις πουλήσει σε ιδιώτες που θα ήθελαν να τις λειτουργήσουν, τις μετέτρεψε σε επέκταση του Δημόσιου τομέα.

Καταστροφικές ήταν τέλος οι επιδόσεις της ΠΑΣΟΚικής διακυβέρνησης στην εξωτερική πολιτική, η οποία βασίστηκε στο δίπολο «αντι-αμερικανικές και αντι-τουρκικές κορώνες για εσωτερική κατανάλωση και χωρίς όρους αποδοχή των απόψεων των Δυτικών Συμμάχων».

Η τετραετία της αντιπολίτευσης 1989 - 1993 βαρύνεται με την εγκληματική εθνικιστική πολιτική προσέγγιση του Μακεδονικού, που απέτρεψε την ευρωπαϊκή λύση του πακέτου Πινέιρο - με αποτέλεσμα πλέον περισσότερες από 120 χώρες να έχουν αναγνωρίσει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα -  κι επέτρεψε στον Αντώνη Σαμαρά ν' αποκτήσει πολιτική υπόσταση.

Η επόμενη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ 1993 - 2004, πιστώνεται με μια σειρά σημαντικών μεταρρυθμίσεων όπως η θέσπιση του ΑΣΕΠ, που περιόρισε σημαντικά τις ρουσφετολογικές προσλήψεις στο Δημόσιο, η ίδρυση των ανεξάρτητων Αρχών, από τις οποίες η πιο επιτυχής είναι αναμφίβολα ο ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ, η ίδρυση του ΣΔΟΕ, το οποίο, παρά τα δικαιολογημένα ράμματα που υπάρχουν για τη γούνα του είχε αναμφίβολα βάλει φραγμούς στη φοροδιαφυγή.

Στην περίοδο αυτή έγιναν σημαντικά βήματα για την τιθάσευση του πληθωρισμού και του δημόσιου χρέους και, ιδίως από την κρίση των Ιμίων και μετά, για πρώτη - και δυστυχώς τελευταία στην Ιστορία του ελληνικού Κράτους - φορά ασκήθηκε εξωτερική πολιτική με αρχή μέση και τέλος. Επίσης η διακυβέρνηση Σημίτη πέτυχε δυο στόχους που επιθυμούσε διακαώς σύσσωμη - τα ποσοστά αποδοχής ήταν άνω του 95% - η ελληνική κοινωνία: την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και την επιτυχή διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Ταυτόχρονα, τα φαινόμενα αλαζονείας των κυβερνητικών στελεχών, που ήδη ήταν εμφανή από το 1985 και μετά, ξεπερνούν κάθε όριο, με αποτέλεσμα σκανδαλώδεις περιπτώσεις πλουτισμού υπουργών, όπως ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ο Τάσος Μαντέλης.

Σήμερα το ΠΑΣΟΚ, καθοδηγούμενο από ανθρώπους ανίκανους να αφουγκραστούν την κοινωνία, οδηγείται στο πολιτικό περιθώριο.  Το πρόβλημα είναι ότι η περιθωριοποίηση αυτή αφήνει ένα πολιτικό κενό, που δεν φαίνεται ότι θα καλυφθεί σύντομα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Εσύ με ποιόν είσαι;

Το άρθρο που ακολουθεί είναι του Σταύρου Θεοδωράκη και δημοσιεύτηκε στο Protagon.gr

Το αναδημοσιεύω γιατί περιέχει μια σειρά από καίριες επισημάνσεις. Δε μπορώ όμως να πω ότι συμφωνώ και με το συμπέρασμά του.

Πρώτον γιατί το γκρέμισμα είναι πάντα εύκολο, το χτίσιμο όμως δύσκολο.

Δεύτερον γιατί αυτό που γκρεμίζεται είναι η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Με το Εθνικό Σύστημα Υγείας, που παρά τις κραυγαλέες ελλείψεις του παρέχει υπηρεσίες υγείας στους πολλούς που δεν έχουν να πληρώνουν πανάκριβα ιδιωτικά θεραπευτήρια, με τα σχολεία των 16 - 25 μαθητών στην τάξη ασχέτως αν οι εκπαιδευτικοί δεν αξιοποίησαν όπως έπρεπε αυτή τη δυνατότητα, με μια χωρίς προηγούμενο άνοδο του βιοτικού επιπέδου, ακόμα κι αν αυτή μας έφερε να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας. Και, το σημαντικότερο, με τη μοναδική περίοδο στην Ιστορία του Ελληνικού Κράτους, που το ποιος θα κυβερνάει αποφασίζονταν από τον ελληνικό λαό και μόνο από αυτόν. 

Αν επιθυμούμε η Νέα Ελλάδα που θα χτιστεί να είναι καλύτερη, όλα αυτά πρέπει να τα κρατήσει. Γιατί αλλιώς, οι Μπερλουσκόπουλοι είναι πολλοί στη γωνία.

Γιάννης Χρυσοβέργης 

Με ποιόν είσαι; Εσένα ρωτάω που τώρα διαβάζεις. Είσαι με τους πολιτικούς ή είσαι με τους συνδικαλιστές; Μην προσπαθήσεις να υπεκφύγεις με απαντήσεις του τύπου «εξαρτάται» γιατί δεν έχουμε πολύ χρόνο. Στην κάλπη άλλωστε δεν ρίχνεις το ημερολόγιο σου –ποιοι με πίκραναν και γιατί – ρίχνεις μόνο ένα ψηφοδέλτιο. Επανέρχομαι λοιπόν. Με ποιόν είσαι; Είσαι με τους πολιτικούς που οδήγησαν τη χώρα στην χρεωκοπία; Ή είσαι με τους συνδικαλιστές που υπερασπίζονται τα προνόμια των συντεχνιών τους;

Για να σε βοηθήσω να επιλέξεις, θα περιηγηθούμε για λίγο στα δύο στρατόπεδα. Από εδώ λοιπόν οι πολιτικοί. Αυτοί που ανέλαβαν να διαχειριστούν ένα από τα πιο προνομιακά οικόπεδα του πλανήτη και το κατάντησαν ντροπή του δυτικού κόσμου. Ξέρω τι θα πείτε. Ότι δεν φταίνε το ίδιο όλοι οι πολιτικοί. Σωστό. Την κύρια ευθύνη την έχουν οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Αυτοί που διαχειρίστηκαν κυβερνητική εξουσία δηλαδή. Τα υπόλοιπα κόμματα όμως τόσες δεκαετίες τι έκαναν; Πότε το μικρό αγαπημένο σου κόμμα, σου είπε κάτι συγκεκριμένο για όλα αυτά που σήμερα ζεις; Για τα χρέη, τα δάνεια, την κατάρρευση; Για την μειωμένη παραγωγή και την αυξημένη κατανάλωση; Για να γίνω και εγώ λίγο λαϊκιστής: Ποιό κόμμα μίλησε ποτέ για τα κρυμμένα δισεκατομμύρια της Ελβετίας;

Όλοι χρησιμοποίησαν τη θέα που τους προσφέρει η Βουλή για να δουν μέχρι που μπορούν να επεκτείνουν τη δική τους εξουσία. Τα υπόλοιπα δεν τους ενδιέφεραν. Δεν ήθελαν να γίνουν δυσάρεστοι; Ήταν ανίκανοι να δουν τα σημάδια; Το συμπέρασμα δεν αλλάζει. Κανένας– αριστερός, δεξιός ή κεντρώος - δεν μας είπε για όλα αυτά που ζούμε. Και κάτι «τρελοί» που κάτι ψέλλισαν, διώχτηκαν αμέσως από τους «μηχανισμούς».  Το ότι επιπλέον τα κυβερνητικά κόμματα έκαναν όλες τις λάθος κινήσεις και βούλιαξαν ακόμη περισσότερο τη χώρα, ναι αυτό αφορά τα κόμματα εξουσίας. Δεν είμαστε λοιπόν με το πολιτικό σύστημα. Αλλά αυτό ήταν εύκολο.

Πάμε τώρα στους συνδικαλιστές. Να δούμε πρώτα ποιοι είναι επικεφαλής. Κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας είναι όλοι αυτοί που τώρα έχουν βγει στους δρόμους και μας καλούν σε συστράτευση. Μέχρι να ξεσπάσει η κρίση είχαν ελευθέρας σε όλα τα πολιτικά θεάματα. Στα υπουργικά σαλόνια έπιναν και έτρωγαν. Και στα κομματικά συνέδρια «αντάλλασαν» τις ψήφους τους με προνόμια και θέσεις. Έδιναν και ένα «κόκκαλο» στην «αριστερή αντιπολίτευση» και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Δείτε αν θέλετε και τις επιχορηγήσεις των συνδικάτων από το κράτος. Άδικα έπεσε όλη η ρετσινιά στην ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ, «άτοκα δάνεια» έπαιρνα τα ισχυρά συνδικάτα. Αυτός ήταν ο κανόνας. Όχι μόνο για την εποχή που «λεφτά υπήρχαν» αλλά και τώρα με την τρόικα. Η μεγαλύτερη κυριακάτικη εφημερίδα αποκάλυψε (στις 9 Οκτωβρίου) ότι το σωματείο των εφοριακών πήρε τον Δεκέμβριο του 2010 έκτακτη ενίσχυση αρκετών εκατομμυρίων ευρώ. Και δεν είναι βέβαια μόνο τα λεφτά. Ο Γιώργος Κύρτσος δημοσιοποίησε ενδιαφέροντα στοιχεία για το πώς προσλήφθηκαν στους δήμους τα κορυφαία στελέχη της ΠΟΕ ΟΤΑ. Ποιους πολιτικούς είχαν «φίλους», ποιους δημάρχους είχαν συγγενείς και σε ποια γραφεία δούλευαν (όχι, στην αποκομιδή των σκουπιδιών δεν ήτανε). Και τώρα τους ακούς να μαλώνουν στα «παράθυρα» για το ποιό ΠΑΣΟΚ είναι καλύτερο. Το δικό τους ή του Βενιζέλου; Λες και η κοινωνία είναι υποκατάστημα του ΠΑΣΟΚ. Και δεν είναι μόνο τα λεφτά και τα ρουσφέτια είναι και τα αιτήματα. Οι (προστάτες του λαού) δικηγόροι απεργούν όχι γιατί στη χώρα δεν υπάρχει δικαιοσύνη αλλά γιατί ανοίγει το κλειστό τους επάγγελμα. Οι (προστάτες των παιδιών μας) καθηγητές κάνουν στάση εργασίας στα σχολεία που σταματούν οι καταλήψεις... 

Εν ολίγοις λοιπόν και για να τελειώνουμε, τα στρατόπεδα δεν είναι δύο. Δεν είναι από εδώ οι πολιτικοί και από εκεί οι συνδικαλιστές. Το στρατόπεδο είναι ένα. Το παλιό σύστημα εξουσίας. Στο κάδρο είναι μαζί οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές. Σαν μέγγενη λειτούργησαν, όλα  αυτά τα χρόνια, στο σώμα της κοινωνίας. Ναι ξέρω τι θα μου πεις αναγνώστη μου. Μόνο αυτοί; Όχι, είναι και δημοσιογράφοι (επί αυτού θα τα πούμε αναλυτικά τις επόμενες μέρες), επιχειρηματίες (αυτοί που κερδοσκόπησαν με τα κρατικά έργα), διανοούμενοι και καλλιτέχνες (που έγιναν γελωτοποιοί στην αυλή της εξουσίας)… Α, να μη ξεχάσω και τους δεσποτάδες που ευλογούσαν τόσα χρόνια τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό.  Και είναι αστεία η προσπάθεια των «συνδαιτυμόνων» της εξουσίας να εμφανίζονται αντιστασιακοί τώρα που το σκάφος βουλιάζει. «Μαζί τα φάγατε» λοιπόν και «μαζί θα πέσετε». Βεβαίως κάποια από τα πρόσωπα του παλιού συστήματος –κάποιες εξαιρέσεις τέλος πάντων-  θα φανούν χρήσιμοι στη νέα Ελλάδα. Όπως όμως συμβαίνει με τις παλιές οικοδομές. Να πάρουμε ένα  παράθυρο, ένα αγκωνάρι , τα μάρμαρα… τα υπόλοιπα υλικά όμως θα είναι καινούργια. Αλλιώς «νέα Ελλάδα» δεν θα υπάρξει.

               

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝ: Μια κριτική ματιά

Σε συνθήκες ακραίας οικονομικής κρίσης προϋπόθεση για να παίξει τον κοινωνικό του ρόλο ένα αριστερό κόμμα - όπως ισχυρίζεται ότι είναι ο ΣΥΝ - είναι να έχει κατανοήσει τα αίτιά της, να έχει αποφασίσει σε ποιο πλαίσιο θα εντάσσονται οι λύσεις που προτείνει και οι τελευταίες να είναι συμβατές με τις διακηρυγμένες ιδεολογικές και πολιτικές του αρχές. 

Κατά μείζονα λόγο που, καθώς η χώρα οδηγείται σε ακραία ακυβερνησία, υπάρχει περίπτωση κάποιος να κληθεί να ασκήσει διακυβέρνηση μόνο και μόνο επειδή έφαγε στο κεφάλι μια άδεια υπουργική πολυθρόνα, που κάποιος άλλος πέταξε από ένα παράθυρο, κι οι παρόντες στο περιστατικό τον κάθισαν σε αυτή.

Οι απόψεις που διατύπωσε για την αντιμετώπιση της κρίσης στη Γιορτή της Νεολαίας του ΣΥΝ ο Αλέξης Τσίπρας ήταν οι ακόλουθες:

«Αντί λοιπόν για το χαράτσι σε μισθωτούς συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους που υποτίθεται ότι θα μαζέψει 1,5 δις, να θεσμοθετηθεί μια εισφορά στο 1% επί του τζίρου των μεγάλων επιχειρήσεων που πέρυσι ήταν πάνω από 200 δις και θα μαζέψει περισσότερα.

Αντί για την αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση στο εξωφρενικό 23%, να μπει φόρος εφοπλιστών σε κάθε ένα από τα 4000 πλοία τους, που θα αποφέρει 2 δις (500.000 ανά πλοίο)

Αντί για το χαράτσι στα ακίνητα ακόμα και στις πιο μικρές ιδιοκτησίες που υποτίθεται ότι θα μαζέψει 2,5 δις, να μπεί εισφορά στις μεγάλες ακίνητες περιουσίες στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό μπορεί να αποφέρει 4 δις.

Αντί να μειωθεί το αφορολόγητο στις 5000 ευρώ να μπει έκτακτη εισφορά σε κινητές περιουσίες, καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές, που υπερβαίνουν τις 100.000 ευρώ κατ’ άτομο.

Και όσο για τη σπατάλη του κράτους. Αυτή θα αναζητηθεί στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Με δραστική μείωση ενοικίων που πληρώνουν οι δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί.

Με την κατάργηση και όχι την επέκταση των συμβάσεων παραχώρησης σε διαπλεκόμενους που έχουν πληρωθεί δρόμους 3 και 4 φορές χωρίς να τους έχουν ολοκληρώσει.»

Η πρώτη παρατήρηση αφορά τη φύση των προτάσεων. Όλες διαπνέονται από τη λογική των έκτακτων εισφορών. Πρόκειται για την ίδια λογική που διαπνέει τα όποια μέτρα έχει πάρει η κυβέρνηση και τα οποία, ΔΙΚΑΙΩΣ, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έχει κατακεραυνώσει στη Βουλή. Και η οποία ξεκινά από την ομολογία της αδυναμίας - ή έλλειψης βούλησης - εφαρμογής ένος κοινωνικά δίκαιου και αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος.

Η δεύτερη παρατήρηση αφορά το ότι ο Αλέξης Τσίπρας, στην εν λόγω ομιλία του, δε βρήκε να πει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ για τις αμυντικές δαπάνες, που στον προϋπολογισμό του 2012 ανέρχονται σε € 6 δισ. τα μισά από τα οποία είναι για αγορές νέων οπλικών συστημάτων. Γιατί αλήθεια; 

Λιγότερο ευγενικός υπήρξε, είναι η αλήθεια, με την εκκλησιαστική περιουσία, αν και βρήκε μόλις μιση φράση να αφιερώσει - πριν από το απόσπασμα που έχουμε παραθέσει - στο σκανδαλώδες φορολογικό καθεστώς που διέπει την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η τρίτη παρατήρηση αφορά την πρόταση προβλέπει επιβολή εισφοράς επί του τζίρου μεγάλων επιχειρήσεων. Κατ' αρχήν ο τζίρος, όσο ψηλός και αν είναι, δε συνεπάγεται αυτόματα και κερδοφορία. Αν λοιπόν η εισφορά επιβληθεί σε ζημιογόνες επιχειρήσεις, πολύ απλά δε θα εισπραχθεί. Μπορεί δε, σε αρκετές περιπτώσεις, να οδηγήσει σε λουκέτα και πρόσθετες απολύσεις. Θα προτείνει τότε ο ΣΥΝ την κρατικοποίηση των επιχειρήσεων αυτών;

Η επόμενη παρατήρηση αφορά στην πρόταση για φορολόγηση του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Κατ' αρχήν ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να αγνοεί ότι οι ελληινικής ιδιοκτησίας ναυτιλιακές επιχειρήσεις έχουν την έδρα τους στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη ή στη Σιγκαπούρη. Κι ότι γι αυτό ακριβώς το λόγο ΔΕΝ ΥΠΟΒΑΛΛΟΥΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ στην Ελλάδα. Ούτε κι απασχολούν πλέον Έλληνες ναυτικούς. Με τη Βρετανία και τις ΗΠΑ  δε υπάρχει συμφωνία αποφυγής της διπλής φορολόγησης. Αν υποθέσουμε ότι επιβάλλεται ο φόρος που προτείνει, απλώς θα μηδενιστούν τα υπό ελληνική σημαία πλοία. Πράγμα όμως που, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν πια Έλληνες ναυτικοί, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Έσοδα πάντως σίγουρα δε θα έρθουν από αυτή την πρόταση.

Ασαφές είναι επίσης το πώς θα μπορέσει να φορολογηθεί η μεγάλη ακίνητη περιουσία Ελλήνων στο εξωτερικό. Πρώτον γιατί η περιουσία αυτή πληρώνει ήδη φόρους, στις χώρες που βρίσκεται, άρα, στις περισσότερες των περιπτώσεων, εμπίπτει στις συμφωνίες περί αποφυγής της διπλής φορολογίας. Ακόμα και σε συνθήκες της δεκαετίας του '80, όταν ο έλεγχος της κίνησης των κεφαλαίων ήταν τεχνολογικά εφικτός, τέτοιες προτάσεις δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστούν. Κατά μείζονα λόγο σήμερα, που η πρόοδος της τεχνολογίας έχει διευκολύνει απίστευτα την κίνηση των κεφαλαίων.

΄Οσο για την πρόταση περί δραστικής μείωσης των ενοικίων που πληρώνουν δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί, μάλλον κομίζει γλαύκα εις Αθήνας γιατί αυτό ακριβώς σκέπτεται να κάνει η κυβέρνηση με ειδική νομοθετική ρύθμιση. 

Προτάσεις σαν αυτές μπορεί να χαροποιούν το στενό κομματικό ακροατήριο σε συνθήκες πανηγυρικης ολοκλήρωσης μιας κομματικής γιορτής, δεν απαντούν όμως στις ανάγκες της κοινωνίας, ούτε βοηθούν το κόμμα να βρει αποτελεσματικές μεθόδους προστασίας των χαμηλών εισοδημάτων. Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά (πολιτική) σύντροφοι, θα σας έλεγε η μακαρίτισσα Βίκυ Μοσχολιού.

Γιάννης Χρυσοβέργης