Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

ΤΟ ΚΚΕ, ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ «ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ»

Την περασμένη εβδομάδα, για δεύτερη φορά στα χρονικά της μεταπολίτευσης, το ΚΚΕ ανέλαβε την προστασία της Βουλής από τις επιθέσεις της εξαγιρωμένης νεολαίας. Γεννώντας πολλά ερωτηματικά σε φίλους κι εχθρούς κι αποσπώντας εύσημα και προβολή από τους «ορκισμένους αντικομμουνιστές» του συγκροτήματος Αλαφούζου.

Η πρώτη φορά που το ΚΚΕ ανέλαβε αυτό το ρόλο ήταν κατά τη διετία 1979 - 1980, όταν οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων άρχισαν να γυρνούν την πλάτη στις πανίσχυρες τότε ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ και ΠΑΣΠ με αποτέλεσμα το πρώτο κύμα καταλήψεων πανεπιστημιακών σχολών στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Και τότε είχε αναλάβει η ΕΣΑΚ-Σ (πρόγονος του ΠΑΜΕ για τους νεώτερους) με τις ομάδες κρούσης της, γνωστές ως ΚΝΑΤ, να τιθασεύσει το εξεγερμένο φοιτηταριό με μεθόδους δανεισμένες από την ακροδεξιά ΕΚΟΦ  της περιόδου 1958 - 1964: βίαιες διαλύσεις φοιτητικών συνελεύσεων, ξυλοδαρμοί «αντιφρονούντων» φοιτητών, οργανωμένες επιθέσεις τραμπούκων της ΕΣΑΚ-Σ στις διαδηλώσεις των υπό κατάληψη σχολών, βανδαλισμοί σε κατηλειμμένες σχολές... Αποκορύφωμα αυτής της συμπεριφοράς ήταν η βίαιη εκκένωση του κατειλημμένου από διαδηλωτές Πολυτεχνείου, την επάυριο της 17ης Νοεμβρίου 1980, όταν τα ΜΑΤ  δολοφόνησαν δυο διαδηλωτές και τραυμάτισαν βαριά εκατοντάδες άλλους. Επί 48 ώρες, το Πολυτεχνείο και οι γύρω δρόμοι ήταν αποκλεισμένοι από εκατοντάδες φουσκωτούς της ΕΣΑΚ-Σ  που απαγόρευαν την πρόσβαση σε αυτό ακόμα και σε διδακτικό προσωπικό του ιδρύματος και απαιτούσαν επίδειξη ταυτότητας για να επιτρέψουν τη διέλευση των περιοίκων.
Την περασμένη Πέμπτη το ΠΑΜΕ ανέλαβε, σαν άλλοτε να προστατεύσει την αστική νομιμότητα, που τόσο χλευάζει, για λογαριασμό της Αστυνομίας, από εκατοντάδες - ίσως να υπερέβαιναν του 1000 - εξαγριωμένους νέους. Ενδεικτικό ήταν ότι τα ΜΑΤ, κάθε φορά που οι εξαγριωμένοι νέοι - ας μου επιτρέψουν οι αναγνώστες να μη χρησιμοποιήσω τον όρο Αναρχικοί από σεβασμό στον Αναρχισμό - υποχρέωναν τους ουλαμούς του ΠΑΜΕ σε υποχώρηση, δημιουργούσαν «φράγμα πυροβολικού» με χημικά, για να επιτρέψουν στους τελευταίους να ανασυνταχθούν και να αντεπιτεθούν. Το βράδυ, στη Βουλή το ΚΚΕ είχε δικαίωμα στις φιλοφρονήσεις του Βαγγέλη Βενιζέλου και ο Μάκης Μαΐλης δικαίωμα σε ενα μακροσκελή μονόλογο στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, υπό τα επιδοκιμαστικά κουνήματα κεφαλιών των παρουσιαστών.
Το 1979 ήταν κατανοητή η αντίδραση του ΚΚΕ. Η νομιμοποίησή του μετά τη Μεταπολίτευση, δεν ήταν αποτέλεσμα της επιτυχούς πολιτικής του δράσης, αλλά ένα προσωπικό πολιτικό δώρο του Κωνστραντίνου Καραμανλή. Η Μεταπολίτευση δεν είχε ακόμα σταθεροποιηθεί, κι επομένως μπορεί κανείς να αντιληφθεί εύκολα ότι το ανεξέλεγκτο εκείνη την εποχή φοιτηταριό προκαλούσε ρίγη φόβου στην ηγεσία του ΚΚΕ, που θεωρούσε υπαρκτό  τον κίνδυνο ενός πραξικοπήματος.
Άραγε ανάλογες σκέψεις πρυτάνευσαν και την περασμένη Πέμπτη; Κανείς δεν μπορεί να το αποκλείσει, αν αναλογιστεί τον τρόμο με τον οποίο αντέδρασε η ηγεσία του εν λόγω κόμματος στις 5 Μαΐου του 2010, όταν οι ψηφοφόροι του είχαν πάρει τοις μετρητοίς τις εμπρηστικές δηλώσεις της τελευταίας και είχαν επιχειρήσει να εισβάλουν στη Βουλή. Από την ημέρα εκείνη το ΚΚΕ φρόντιζε αντί διαδηλώσεων να κάνειο επαναστατική γυμναστική με «υγιεινές βόλτες στο Υπουργείο Εργασίας», όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος διαδήλωνε μπροστά στη Βουλή.
Η στάση αυτή, σε συνθήκες κατάρρευσης του κρατικού μηχανισμού, θα μπορούσε να είναι θεμιτή και αποδεκτή αν δεν έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με το γράμμα και το πνεύμα του πολιτικού λόγου του ΚΚΕ. Αν δηλαδή, αντί να ωμνύουν στο Στάλιν και στο Ζαχαριάδη και να καθυβρίζουν τον κοινοβουλευτισμό, τον αποδέχονταν ευθαρσώς  ως πλαίσιο της πολιτικής δραστηριότητας του κόμματός τους.
Ακόμα και με την παρούσα πολιτική τους φιλολογία, θα μπορούσε να δείξει κανείς κατανόηση γι αυτή τη στρατιά των βολεμένων κομματικών στελεχών στις ποικιλόμορφες και ποικιλώνυμες κομματικές επιχειρηματικές δραστηριότητες που «επαναστάσεις στα όνειρά τους αναζητούν». Σε τελική ανάλυση δε διαφέρουν σε τίποτα από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας.
Είναι όμως μονάχα ο φόβος μιας εκτροπής; Ή μήπως υπάρχουν κι άλλοι λόγοι; Μήπως για παράδειγμα, κάποιες από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του ΚΚΕ, δεν είναι και πολύ καθαρές; Μήπως κάποιες αμφίβολης νομιμότητας συναλλαγές, όπως η αγορά σε υπολειμματική αξία του πρώην κτιρίου της Γενικής Ασφάλειας στη Μπουμπουλίνας από το Κράτος το 1990 και η μεταπώλησή του στο Υπουργείο Πολιτισμού το 1992 σε τιμές αγοράς και οι αγοραπωλησίες μετοχών της ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΑΕ δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου που θα έκανε τα κόκκαλα των Μακρονησιωτών να τρίζουν; Μήπως η κυβέρνηση έχει κάποια στοιχεία και τα αξιοποιεί επιλεκτικά;  Εύλογη η ένσταση ότι όλα αυτά είναι αστήρικτες θεωρίες συνομωσίας. Απλώς, όταν κάπου υπάρχει καπνός, πρέπει να ψάξει κανείς τη φωτιά και στο βίο και την Πολιτεία του ΚΚΕ τα τελυταία δέκα - δώδεκα χρόνια υπάρχει πολύς, μα πάρα πολύς καπνός.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Δεν υπάρχουν σχόλια: