Κι ένα εξ ίσου ενδιαφέρον άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΓιάννης Χρυσοβέργης
O Στρατός και η Eκκλησία, μπροστάρηδες στους κοινωνικούς αγώνες. Το οξύμωρον της φράσης θα έκανε κάθε αριστερό που σέβεται τον εαυτό του να ανατριχιάσει. Τον τελευταίο καιρό, όμως, ζούμε μέρες αλλόκοτες. «Η φύσις ξελογιάστηκε, της έστριψαν οι βίδες, μπήκαν στους τόπους τα θεριά, και βγήκαν έξω στη στεριά, οι γόπες κι οι μαρίδες», όπως έγραφε το 1880 ο Γιώργος Σουρής στα «Σημεία των καιρών» του.
Ετσι, «πάλης ξεκίνημα, νέους αγώνες» ορκίστηκαν πενήντα περίπου απόστρατοι, οπλισμένοι με Γαλανόλευκες, οι οποίοι εισέβαλαν στο Πεντάγωνο την περασμένη εβδομάδα. Εμπλεοι αγανάκτησης κι αυτοί σαν τους Indignados της πλατείας Συντάγματος διαμαρτύρονται με αυτόν τον τρόπο για την περικοπή των συντάξεών τους. Ενας εξ αυτών, μόλις 47 ετών, δηλώνει, κλαίγοντας σχεδόν, σε ρεπόρτερ που κάλυπτε το «ντου» ότι η σύνταξή του μειώθηκε από 2.700 ευρώ σε 1.700.
Εξίσου δακρύβρεχτη ήταν και η εγκύκλιος του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, ο οποίος καλεί τους πολίτες σε ανυπακοή και όσους δεν μπορούν, να μην πληρώσουν το χαράτσι για τα ακίνητα. Δεσμεύθηκε, μάλιστα, πως «αν σε έναν κόψουν το ρεύμα, εμείς θα το κόψουμε σε όλους τους ναούς. Θα κάνουμε γάμους με κεριά στα χέρια και λειτουργίες με δάκρυα στα μάτια». «Αδικα κι επικίνδυνα» χαρακτήρισε όσα συμβαίνουν ο προστάτης των αδυνάμων μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, κατά τη συνεδρίαση της Ιεραρχίας την περασμένη Τρίτη. Η επωδός των εργασιών ήταν το παράδοξο συμπέρασμα: «Η Eκκλησία δεν έχει χρήματα». Μήπως πρέπει να θεσπιστεί και νέο τέλος για την ενίσχυση της Εκκλησίας; Ισως ακόμη πιο σουρεαλιστική από τη στάση των αποστράτων και της Εκκλησίας ήταν η αντίδραση των κομμάτων της Αριστεράς, ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στο φαινόμενο οικειοποίησης της λαϊκής δυσαρέσκειας από απόστρατους και ιεράρχες. Στην περίπτωση της εισβολής στο Πεντάγωνο, ο Αλέξης Τσίπρας εκτίμησε ότι σήμερα η δημοκρατία δεν απειλείται από απόστρατους αξιωματικούς, αλλά από μία ιδιότυπη πραξικοπηματική πολιτική οικονομικής επιβολής, παρέχοντας έμμεση κάλυψη στους μπαχαλάκηδες του Στρατού. Μετά την πρόσφατη συνάντησή του με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο κ. Τσίπρας είχε, άλλωστε, πει ότι «σε μια περίοδο κοινωνικής διάλυσης, η Αριστερά εντείνει την προσπάθειά της για αλληλεγγύη προς όσους περνούν το κατώφλι της φτώχειας και της εξαθλίωσης». Και πρόσθεσε: «Σύμμαχο σε αυτήν την προσπάθεια θεωρούμε ότι πρέπει να έχουμε και την Εκκλησία, η οποία πρέπει να πρωτοστατήσει στο κοινωνικό της έργο».Είναι άκρως απογοητευτικό αυτό το καιροσκοπικό φλερτ της Αριστεράς με όποιον βρει μπροστά της υπό την σκέπη του λαϊκισμού και της υποτιθέμενης κοινωνικής ευαισθησίας. Οι εκλεκτικές συμμαχίες της Αριστεράς με απόστρατους και εκκλησιαστικούς παράγοντες μόνο με την ποίηση του Σουρή μπορούν να ερμηνευθούν.
 | |
1 σχόλιο:
Νέων Ατακτολογιών σχολιασμός...
Η διαφωνία μας από την αρχή της υπογραφής του Μνημονίου ήταν δεδομένη. Όχι γιατί δε χρειαζόταν -τουναντίον, επιβάλλονταν - κάποιο Μνημόνιο, μια συμφωνία δηλαδή μεταξύ Κυβέρνησης και δανειστών για το τι μέλοι γενέσθαι, ώστε να μη χαθούν τ' αυγά και τα πασχάλια. Αλλά γιατί η μορφή του Μνημονίου, ο τρόπος που θα επιμερίζονταν τα βάρη στην Ελλάδα και οι δεσμεύσεις των δανειστών και της ΕΕ εμπεριείχε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το σπέρμα της αποτυχίας του. Και δε νιώθω καθόλου χαρούμενος που δικαιώθηκα, όπως καθόλου χαρούμενη δεν ένιωσε και η Κασσάνδρα.
Το πρώτο μου σχόλιο αφορά τη δεύτερη προϋπόθεση επιτυχίας του Μημονίου που έθεσες: «να υπήρχε έναν αναπτυξιακό ευρωπαϊκό περιβάλλον».
Μα ακριβώς επειδή αυτό το περιβάλλον δεν υπήρχε, έπρεπε να υπάρξει ειδική πρόβλεψη δημιουργίας τοπικού αναπτυξιακού περιβάλλοντος. Η οποία δεν υπήρξε. Άρα, το Μνημόνιο ήταν, εξ αρχής, κατά 50% τουλάχιστον, λάθος.
Το δεύτερό μου σχόλιο αφορά την πρώτη προϋπόθεση που έθεσες: «να υπήρχε μια στοιχειώδης υποστήριξη των στόχων του από τον ελληνικό λαό και τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις».
Είσαι πολύ άδικος με τον ελληνικό λαό. Αν ρίξεις μια ματιά στις δημοσκοπήσεις από τον Οκτώβριο του 2009, μέχρι το Δεκέμβριο του 2010, θα δεις ότι ο ελληνικός λαός έδωσε πίστωση 15 ολόκληρων μηνών στην Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό προκύπτει τόσο από την πρόθεση ψήφου - μόλις πριν από έξι μήνες πήρε κεφάλι η ΝΔ - όσο, κυρίως, από τα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων, που έδειχναν με σαφήνεια την προσδοκία των πολιτών να αποδώσουν τα μέτρα που είχαν ληφθεί.
Κι αυτό, παρ' όλο που, ήδη από το Γενάρη του 2010 ήταν γνωστό ότι ο Γιώργος Παπανδρέου γνώριζε - γιατί είχε ενημερωθεί τόσο από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, όσο και από τους αρμόδιους κοινοτικούς επιτρόπους από τον Ιούλιο του 2009 - την ακριβή κατάσταση των οικονομικών της χώρας. Τι περισσότερο δηλαδή έπρεπε να κάνουν οι πολίτες; Κατάπιαν το ψέμα και εμπιστεύτηκαν την εκλεγμένη κυβέρνηση.
Το ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έδωσαν ούτε μια μέρα πίστωση χρόνου στην κυβέρνηση δε θα έπρεπε να σε σοκάρει, γιατί γι αυτό υπάρχει η Αντιπολίτευση. Τα περί εθνικής ενότητας είναι μπούρδες, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλο τον κόσμο. Κάθε κόμμα, όπου γης, εκφράζει συμφέροντα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων και μιας συγκεκριμένης κομματικής γραφειοκρατίας. Κι αυτά τα συμφέροντα υπάρχει περίπτωση να μπουν στην άκρη μόνο σε περίπτωση πολεμικής σύρραξης. Και τότε όχι πάντα.
Βεβαίως, σε χώρες με πάγιο εκλογικό σύστημα απλής αναλογικής, όπου καμιά κομματική γραφειοκρατία δε μπορεί να ελέγξει, εκ των πραγμάτων, τον κρατικό μηχανισμό, αυτές έχουν συνηθίσει στο διάλογο, είτε πρόκειται απλώς να παζαρέψουν υπουργικές καρέκλες, είτε πρόκειται να λάβουν αποφάσεις σε σοβαρά θέματα. Κι εκεί μπορούν να υπάρξουν συγκλίσεις κι αποκλίσεις. Αλλά στην Ελλάδα, κόμματα και κοινωνία, ωμνύουν στις κομματικές αυτοδυμναμίες. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.
Αυτά προς το παρόν. Αναμένω με περίσσειο ενδιαφέρον τις επόμενες ατακτολογίες σου.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου