Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία σηματοδότησε το ξέσπασμα ενός νέου Ψυχρού Πολέμου, που ανεξάρτητα από την έκβαση των μαχών, θα διαρκέσει για δεκαετίες και θα καθορίσει τη ζωή των Ευρωπαίων, και όχι μόνο, για τουλάχιστον μια γενιά.

Ειδικά η Ελλάδα θα κληθεί πολύ σύντομα να επιλέξει, ως προς τη σχέση της με την Τουρκία, να διαλέξει μεταξύ ενός εξαιρετικά επώδυνου συμβιβασμού κι ενός πολέμου με τους πάντες εναντίον της.

Ο «ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΕΝ ΑΙΘΡΙΑ» ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΕΦΤΕ ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία προκάλεσε κατάπληξη σε Αμερικανούς, Βρετανούς και Δυτικοευρωπαίους κι αντιμετωπίστηκε με την οργή αυτού που τον πιάνουν στον ύπνο γεγονότα τα οποία, εν τούτοις, ώφειλε να τα έχει προβλέψει, καθ' όσον ήταν, σε μεγάλο βαθμό, αποτελέσματα δικών του πράξεων και παραλείψεων.

«Ο συνδυασμός αλαζονείας και απουσίας ξεκάθαρης στρατηγικής της Δύσης, πρωτίστως της ΕΕ, πρόσφερε μια εύκολη νίκη στον Πούτιν. Με «παράπλευρη απώλεια» ό,τι έχει απομείνει από τις ατομικές ελευθερίες στη Ρωσία», έγραφα στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ στις 22 Απριλίου του 2014, με αφορμή τα όσα είχαν ακολουθήσει την ανατροπή του ρωσόφιλου εκλεγμένου προέδρου Γιανουκόβιτς στην Ουκρανια  και την ψήφιση νόμων από τη νέα κυβέρνηση που απαγόρευαν τη διδασκαλία της ρωσικής γλώσσας και της χρήσης της στη δημόσια διοίκηση.

Η λογική θα έλεγε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ θα αντλούσαν τα απαραίτητα διδάγματα από τα όσα συνέβησαν, θα καθόριζαν μια συνεκτική πολιτική έναντι της Ρωσίας με σαφείς στόχους και κόκκινες γραμμές, λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι ο αναδυόμενος οικονομικός και στρατιωτικός κύριος αντίπαλος της Δύσης ήταν η Κίνα. Από την αγκαλιά της οποίας έπρεπε με κάθε μέσο να απομακρυνθεί η Ρωσία.

Τίποτα τέτοιο δε συνέβη. Οι πάντες συνέχισαν να χαϊδεύουν τ' αυτιά των ουκρανικών κυβερνήσεων, αγνοώντας τις κόκκινες γραμμές που έθετε ο Πούτιν κι ενώ ήταν ειλημμένη η απόφασή τους ότι η Ουκρανία θα ήταν μόνη της σε περίπτωση ρωσικής εισβολής.

Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΕ ΚΥΡΩΣΕΩΝ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

Οι υστερικές αντιδράσεις που ακολούθησαν τη ρωσική εισβολή κι η ανακοίνωση κυρώσεων στη Ρωσία που δεν έχουν προηγούμενο ούτε στις χειρότερες ώρες του προηγούμενου Ψυχρού Πολέμου και οι οποίες με μαθηματική ακρίβεια δε θα φέρουν αποτέλεσμα -όπως δεν έφεραν αποτέλεσμα οι ανάλογες κυρώσεις στο παρελθόν σε βάρος του Ιράν, του Ιράκ, της Κούβας- είναι η πιο τρανή απόδειξη της επικίνδυνης απουσίας μεσοπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης στρατηγικής του πολιτικού προσωπικού της Δύσης .

Από τη στιγμή που η Κίνα, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, δεν έχει καταδικάσει τη ρωσική εισβολή, είναι βέβαιο πως όχι μόνο δε θα εφαρμόσει κυρώσεις κατά της Ρωσίας αλλά θα γίνει και δίαυλος διοχέτευσης στις παγκόσμιες αγορές των εξαγωγών της που δε θα οδεύουν πλέον προς την ΕΕ, οι όποιες οικονομικές κυρώσεις είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο από το ότι ταυτόσημη στάση με της Κίνας κρατάει και η Ινδία -σύμμαχος των ΗΠΑ έναντι της Κίνας-  ενώ δύο κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, η Τουρκία και η Ουγγαρία, έχουν καταστήσει σαφές πως ούτε κι αυτά θα εφαρμόσουν τις κυρώσεις.

Όμως η Κεντρική και Δυτική Ευρώπη εξαρτώνται άμεσα από το ρωσικό φυσικό αέριο και τυχόν διακοπή της ροής του προς αυτές θα προκαλέσει βαρύτατες συνέπειες στις ευρωπαϊκές οικονομίες. 

Πολύ περισσότερο που άμεσες εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν. Ούτε επαρκείς τερματικοί σταθμοί υποδοχής υγροποιημένου αερίου υπάρχουν στα ευρωπαϊκά λιμάνια, ούτε καν επαρκής αριθμός δεξαμενοπλοίων για τη μεταφορά του υπάρχει. Σίγουρα όλα αυτά θα κατασκευαστούν με ταχείς ρυθμούς, όμως δε φτιάχνονται από τη μια μέρα στην άλλη.

Επιπροσθέτως, όπως με ενάργεια ανέλυε πριν μερικές μέρες στο cnn.gr ο Αθανάσιος Κουκάκης, ο πόλεμος στην Ουκρανία θα εκτοξεύσει στα ύψη τις τιμές του σιταριού και του κριθαριού, με ό,τι αυτό σημαίνει για μια σειρά βασικών προϊόντων κατανάλωσης, αλλά και του χαλκού και του νικελίου, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη μεταποίηση .

Στα παραπάνω οφείλουμε να συνυπολογίσουμε το κόστος της θεαματικής αύξησης των αμυντικών δαπανών σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και τις επιπτώσεις τους -επειδή λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν, όπως συνηθίζουν να λένε οι κυβερνώντες- στις κοινωνικές δαπάνες, αλλά και στις επενδύσεις για την πράσινη μετάβαση της οικονομίας και την ψηφιοποίησή της.

ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ, ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ

Ανεξάρτητα από την έκβαση των εχθροπραξιών, ανεξάρτητα από το αν θα υπάρξει ή όχι σε σύντομο χρονικό διάστημα μια κατάπαυση του πυρός, το διαζύγιο της Δύσης με τη Ρωσία είναι οριστικό, για τις επόμενες δεκαετίες τουλάχιστον.

Το άνοιγμα των συνόρων κι η εκτεταμένη διμερής ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων, είχαν δημιουργήσει σε όλους τους λαούς της Ευρώπης μια αίσθηση ασφάλειας, ότι η Ευρώπη δε θα ξαναγίνει θέατρο πολέμου, όπως συνέβη δυο φορές  στη διάρκεια του περασμένου αιώνα, όταν δυο παγκόσμιοι πόλεμοι ξεκίνησαν από εδώ, προκαλώντας 70 εκατομμύρια νεκρών σε όλο τον πλανήτη και ισοπεδώνοντας το σύνολο -μόνο η Ελβετία και η Σουηδία έμειναν αλώβητες- των ευρωπαϊκών χωρών. Το αίσθημα της ασφάλειας ανήκει στο παρελθόν.

Επίσης, είναι προφανές ότι η πολιτική αυτονομία της ΕΕ έναντι των ΗΠΑ, αποτέλεσμα της εξομάλυνσης των σχέσεων της Δύσης με τη Ρωσία με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ανήκει κι αυτή στο παρελθόν. Η ΕΕ καθίσταται πλέον υποχρεωτικά ένας δευτερεύων σύμμαχος των ΗΠΑ, οι οποίες εφ' εξής θα παίρνουν μονομερώς τις όποιες αποφάσεις

Η Κίνα από την πλευρά της έχει κάθε λόγο να επιχαίρει. Η ισχυρή στρατιωτικά Ρωσία οδηγείται στην ασφυκτική αγκαλιά της και μετατρέπεται σε ένα απαραίτητο σύμμαχο έναντι της Δύσης σε μια αντιπαράθεση που μόλις τώρα αρχίζει.

Γεγονός που γεννά σοβαρά ερωτηματικά για την πολιτική οξυδέρκεια της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία επιλέγει ένα διμέτωπο αγώνα κατά Ρωσίας και Κίνας. Επ' αυτού θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι η προσέγγιση των ΗΠΑ με την Κίνα, το 1970, τους επέτρεψε να διαπραγματεύονται στη συνέχεια από θέση ισχύος με την ΕΣΣΔ.

Επιπλέον, οι σχεδιαζόμενες από τη Δύση κυρώσεις σε βάρος της Κίνας, μια πρώτη αίσθηση των οποίων είχαμε στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, αναβάλλονται επ' αόριστον.

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΕΣ ΜΕ ΟΔΥΝΗΡΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Σε αυτό το νέο διεθνές περιβάλλον η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία καλούνται να αναθεωρήσουν εκ βάθρων και με συνοπτικές διαδικασίες την πολιτική τους έναντι της Τουρκίας.

Στο νέο γεωπολιτικό πλαίσιο η Τουρκία καθίσταται μείζονος σημασίας εταίρος στο ΝΑΤΟ, καθώς αυτή θα κληθεί να εμποδίσει την κάθοδο των Ρώσων στη Μεσόγειο σε περίπτωση σύγκρουσης.

Το γεγονός αυτό γεννά αυτόματη κατανόηση όλων των εταίρων του ΝΑΤΟ στις όποιες αξιώσεις της έναντι Ελλάδας και Κύπρου.

Η μεν Ελλάδα θα βρεθεί πολύ σύντομα υπό την ασφυκτική πίεση των υπολοίπων εταίρων στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ για υποχώρηση σε ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ τις τουρκικές απαιτήσεις στο Αιγαίο και θα είναι πανευτυχής αν μπορέσει να αποφύγει την αποστρατιωτικοποίηση του Ανατολικού Αιγαίου και την τοποθέτησή του υπό τουρκική στρατιωτική εποπτεία.

Η δε Κύπρος μετράει πλέον ώρες στην έναρξη μιας χιονοστιβάδας αναγνωρίσεων της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου, αρχής γενομένης από τη Ρωσία.

Η εναλλακτική λύση μιας πολεμικής αναμέτρησης των δυο χωρών με την Τουρκία δε μπορεί να συζητηθεί κι αν προκύψει θα είναι καταστροφική και για τις δυο. Θα λάβει χώρα εν μέσω παντελούς αδιαφορίας των υπολοίπων Δυτικών χωρών οι οποίες αν παρέμβουν θα είναι μονάχα για να αποτρέψουν την ολοσχερή κατάλυση των κρατικών οντοτήτων της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ακόμα χειρότερα, υπάρχει ισχυρό ενδεχόμενο να επιβάλλουν εν μέσω πολεμικής σύρραξης εμπάργκο αποστολής ανταλλακτικών και πυρομαχικών στην Ελλάδα. 

Για το ενεχόμενο στροφής προς τη Μόσχα δε μπορούμε να συζητάμε. Δε ζούμε στο 1987, όταν η Ελλάδα συνόρευε με χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας (Βουλγαρία) γεγονός που είχε επιτρέψει στον Ανδρέα Παπανδρέου να μηνύσει, με πειστικό τρόπο, στη Δύση ότι αν η Τουρκία είναι η πόρτα εισόδου των Σοβιετικών στη Μεσόγειο η Ελλάδα είναι μπαλκονόπορτα.

Τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

Γιάννης Χρυσοβέργης