Η ΓΑΡ ΕΥΤΡΑΠΕΛΙΑ ΠΕΠΑΙΔΕΥΜΕΝΗ ΥΒΡΙΣ ΕΣΤΙΝ*

Θα ήταν χίλιες φορές προτιμότερο να είχε περάσει το ρατσιστικό σχόλιο της Βούλας Παπαχρήστου χωρίς τόσο σοβαρές συνέπειες, αλλά να είχε μπει χαλινάρι στις συμμορίες των Χρυσαυγιτών, που από τη νύχτα των εκλογών της 6ης Μαΐου και μετά έχουνστείλει τουλάχιστον 200 ανθρώπους στα νοσοκομεία.

Επειδή όμως κανείς δεν ασχολείται με την παρακρατική δράση των συμμοριών αυτών ο αποκλεισμός της Βούλας Παπαχρήστου βρωμάει ακραία υποκρισία.

«Η γαρ ευτραπελία πεπαιδευμένη ύβρις εστίν». Με την παραπομπή αυτή στο «Περί Νέων» του Αριστοτέλη η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ρένα Δούρου υπερασπίσθηκε τον αποκλεισμό της Βούλας Παπαχρήστου από την ελληνική ολυμπιακή αποστολή για ένα ρατσιστικό σχόλιο που είχε αναρτήσει στο Twitter.

Κι ενώ, με εξαίρεση τους εξ επαγγέλματος πατριώτες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ουδείς αμφισβήτησε το ρατσιστικό χαρακτήρα του σχολίου, πολλοί ήταν αυτοί που χαρακτήρισαν την απόφαση «υπερβολική».

Ουδείς όμως βρέθηκε, δυστυχώς, που να επικρίνει την απόφαση αυτή ως υποκριτική.

Η απόφαση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής είναι υποκριτική, γιατί ελήφθη κατόπιν απαίτησης ενός κυβερνητικού εταίρου, της ΔΗΜΑΡ. Το σχόλιο της Βούλας Παπαχρήστου στο Twitter υπήρχε επί τρεις τουλάχιστον ημέρες, χωρίς κανείς απολύτως να ενοχληθεί.

Η απόφαση είναι υποκριτική, γιατί πλήθος πολιτικών παραγόντων έχουν προβεί σε πολύ χειρότερα ρατσιστικά σχόλια, χωρίς κανείς να τους στηλιτεύσει. 

Ας θυμίσουμε την πομπώδη δήλωση του υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου περί του  «κινδύνου για τη δημόσια υγεία που αντιπροσώπευαν οι οροθετικές αλλοδαπές εκδιδόμενς γυναίκες», λίγες ημέρες πριν τις εκλογές της 6ης Μαΐου.

Κι ας θυμίσουμε ότι, όταν τα στοιχεία που προέκυψαν από τους ελέγχους του ΚΕΕΛΠΝΟ έδειξαν ότι τα τρία τέταρτα των εκδιδομένων οροθετικών γυναικών ήτναν Ελληνίδες, ως δια μαγείας, απαλλείφθηκε η εθνότητα των οροθετικών γυναικών από τα στοιχεία που δίνονταν στη δημοσιότητα. Χωρίς βεβαίως να πάψει ο διασυρμός των ανθρώπινων αυτών ναυαγίων. 

Η απόφαση είναι υποκριτική γιατί, λίγες μόλις ημέρες πριν, είχε διοριστεί Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ο Βασιλικός Επίτροπος στη δίκη της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ στα τέλη του 1968 στη Θεσσαλονίκη. Μεταξύ των «κομμουνιστικών μιασμάτων» που καταδικάστηκαν «για απόπειρα βίαιαης ανατροπής της Εθνικής Κυβερνήσεως» ήταν και ο θείος - αδελφός της μητέρας του - του σημερινού Πρωθυπουργού, ο Παύλος Ζάνας, που καταδικάστηκε σε 10,5 χρόνια φυλακή. Αλλά η ΔΗΜΑΡ δεν είχε δημοκρατικές ευαισθησίες στην περίπτωση αυτή.

Η απόφαση είναι υποκριτική, γιατί όλοι γνωρίζουν πως, εδώ και δυόμισι μήνες, οι επιθέσεις οργανωμένων συμμοριών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, στις οποίες πρωτοστατούν και πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος, έχουν προκαλέσει το σοβαρό τραυματισμό 200 περίπου μεταναστών.

Η Αστυνομία όμως δεν έχει κάνει ούτε μια σύλληψη κι ούτε ένός εισαγγελέα έχει ιδρώσει το αυτί για την παρακρατική δράση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. 

Το αντίθετο, στη μοναδική περίπτωση που υπήρξαν συλληφθέντες, το θύμα καταδικάστηκε, για εξύβριση, σε ποινή βαρύτερη από αυτούς που τον έδειραν και του έσπασαν το μαγαζί. Αλλά το θύμα ήταν «ελεεινός και τρισάθλιος αναρχικός» και, προφανώς, «τους είχε προκαλέσει».

Μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί τι θα είχε συμβεί σήμερα αν οργανωμένες ομάδες μελών του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ, επέδραμαν κάθε βράδυ στα βόρεια ή στα νότια προάστια και έστελναν καθημερινά 4-5 γόνους καλών οικογενειών στο νοσοκομείο.

Η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη θα είχε επιληφθεί αυτεπαγγέλτως του θέματος και θα είχε υποβάλει στη Βουλή αίτημα να τεθεί εκτός νόμου το κόμμα με την παρακρατική δράση. 

Όμως η ελληνική κοινωνία έχει πλεόν εθιστεί και, συχνά, επιδοκιμάζει τη νεοναζιστική βία. Οι καθημερινές επιθέσεις κατά των μεταναστών δεν αποτελούν κάν είδηση για τα ψιλά των εφημερίδων. Οι πολιτικοί της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του ΠΑΣΟΚ θεωρούν επιβεβλημένο να προβαίνουν, κάθε φορά που στριμώχνονται, σε λάβρες δηλώσεις κατά των «λαθρομεταστών». Ακόμα και στην Αριστερά, τα αντανακλαστικά απένταντι στη νεοναζιστική βία παρουσιάζουν δείγματα επικίνδυνης χαλάρωσης.

Αν τίποτα από τα παραπάνω δεν είχε συμβεί, θα μπορούσαμε να συζητάμε αν η τιμωρία της Παπαχρήστου ήταν ορθή ή υπερβολική. Όμως έχουν συμβεί. Κι αυτό καθιστά τη συζήτηση ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.

Γιάννης Χρυσοβέργης

* Το αστείο είναι εκλεπτυσμένη μορφή προσβολής (σε ελεύθερη μετάφραση). Ελπίζω πάντως η Ρένα Δούρου να μη συμμερίζεται την αυστηρότητα των ηθών του μεγάλου δασκάλου της αρχαιότητας (το μόνο μεμπτό για τη ζωή του οποίου είναι πως υπηρξε δάσκαλος του Αλέξανδρου του Β' του Μακεδόνα). Γιατί η ζωή χωρίς αυτή την εκλεπτυσμένη μορφή προσβολής είναι ζωή χωρίς γέλιο, άρα και χωρίς όνειρο, άρα και χωρίς προοπτική.

ΟΙ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ

Δυο παρεξηγήσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που εμείς οι Έλληνες αντιλαμβανόμαστε την κρίση. 

Η πρώτη, αφορά το σύνολο σχεδόν, των συμπολιτών μας και συνίσταται στην πεποίθηση ότι ο κόσμος, ιδιαιτέρως δε η Ευρώπη, μας χρωστά στοδιηνεκές επειδή υπήρξε η Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία.

Η δεύτερη αφορά αποκλειστικά τα στελέχη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και συνίσταται στην πεποίθηση ότι «το ποτάμι πίσω δε γυρνά» κι επομένως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διαλύεται.

Πρόκειται για πλάνες οικτρές, που οδηγούν σε λάθος τακτικές και στρατηγικές με ολέθρια αποτελέσματα.

Ο κόσμος και, ειδικά, η Ευρώπη, δε μας χρωστά πια για την ύπαρξη της Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Το γεγονός ότι οι αρχαιοελληνικοί δημοκρατικοί θεσμοί και η αρχαία ελληνική φιλοσοφία χρησίμευσαν ως ιδεολογική βάση της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού και της σύγχρονης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας δεν δίνει στους αυτοανακηρυχθέντες απογόνους τους, δηλαδή στους Νεοέλληνες, το δικαίωμα να ζητούν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. 

Όχι γιατί οφείλουμε να αποδείξουμε πως δικαίως αποκαλούμε εαυτούς Έλληνες. Το αντίθετο. Μια προσεκτική ανάγνωση των κωμωδιών του Αριστοφάνη οδηγεί και τον πιο ανυποψίαστο αναγνώστη ότι είμαστε γνήσιοι απόγονοι των Αρχαίων Αθηναίων.  Τα ίδια κουσούρια, οι ίδιες μικροψυχίες.

Αλλά γιατί η Ευρώπη έχει πληρώσει το χρέος της προς εμάς και μάλιστα πολύ ακριβά. Το πλήρωσε με τις χιλιάδες των Φιλλελήνων (τουλάχιστον 2000-3000) που άφησαν τα κόκκαλά τους σε αυτό τον τόπο πολεμώντας, ενσυνείδητα και εθελοντικά, στο πλευρό των εξεγερμένων του 1821. Ανάμεσά τους και μερικοί επωνυμοι, όπως ο Λόρδος Μπάυρον και ο κόμης Σανταρόζα.

Επίσης, χάρη στους Φιλλέληνες η Ευρώπη, με διαδικασίες πανομοιότυπες με αυτές που οδήγησαν στην ανεξαρτησία του Κοσόβου - και οι οποίες προκάλεσαν τη φρίκη και την  οργή μας -, απέσπασε από την Οθωμανική αυτοκρατορία ένα τμήμα της για να δημιουργήσει το Βασίλειο της Ελλάδος.
Κι όχι μόνο αυτό. Το προίκισαν με μια εθνική ιδεολογία που έλεγε ότι είναι απόγονος της Αρχαίας Ελλάδας και φρόντισαν να διδάσκεται στα σχολεία μια γλώσσα γειτονική με την ελληνιστική.
Το χρέος της λοιπόν η Ευρώπη προς την Ελλάδα το έχει πληρώσει με το παραπάνω. Και η ενδεχόμενη - και κάθε μέρα πιθανότερη - αποπομπή της χώρας μας από την Ευρωζώνη δε θα είναι πράξη αχαριστίας. Πράξη βλακείας θα είναι. 
Κι αυτό είναι που αδυνατούν να καταλάβουν το σύνολο των πολιτικών ιθυνόντων του κυβερνητικού στρατοπέδου οι οποίοι, ανακαλύπτουν τις τελευταίες εβδομάδες με φρίκη ότι οι Ευρωπαίοι εταιροι δεν είναι διατεθειμένοι να διατηρήσουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. 
Ότι η αλληλεγγύη των εταίρων τους εξαντλήθηκε στην προεκλογική υποστήριξη, που, για δεύτερη φορά στα τελευταία τριάντα χρόνια, πήρε τη μορφή της απροκάλυπτης επέμβασης στα εσωτερικά μιας χώρας (η πρώτη ήταν το 1986, στην Ισπανία, υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ). 
Τώρα ήρθε η ώρα να εφαρμόσουν αυτά που υποσχέθηκαν ξέροντας ότι οι στόχοι ήταν ανέφικτοι. Αυτό όμως ουδόλως ενδιαφέρει τους εταίρους τους, που έχουν βαρεθεί να τους συμπεριφέρονται σαν να ήταν Έλληνες ψηφοφόροι.
Άλλο τόσο πλάνη είναι η εδραιωμένη, μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, ότι «το ποτάμι πίσω δε γυρνά» και πως ό,τι και να συμβεί, στο τέλος θα λειτουργήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και θα μας ακούσουν και θα επαναδιαπραγματευτούν ένα άλλο σχέδιο ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, πιο δίκαιο κοινωνικά.
Υποτιμούν τη σημασία του οικονομικού εθνικισμού που έχει αναπτυχθεί την τελευταία δεκαετία στο σύνολο των Κρατών - μελών της Βόρειας Ευρώπης. Ενός εθνικισμού που επί είκοσι χρόνια τον χάιδεψαν τόσο τα σοσιαλδημοκρατικά όσο και τα συντηρητικά κόμματα των χωρών αυτών και ο οποίος είναι απότοκος της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. 
Με την ίδια ευκολία που οι μηχανισμοί προπαγάνδας έπεισαν το μέσο πολίτη ότι οι οικονομικά ασθενέστεροι είναι «τεμπέληδες» και σπαταλάνε «τον πλούτο που με κόπο δημιουργούν οι εργατικοί άνθρωποι» (κατά προτίμηση επιχειρηματίες ανεξαρτήτως μεγέθους), τον έπεισαν επίσης ότι «οι εργατικοί βόρειοι» δουλεύουν για τους «τεμπέληδες του Νότου» και, κυρίως, για τους «αρχιτεμπέληδες Έλληνες», που ανάμεσα σε  όλα τα άλλα είναι και «σχισματικοί».
Ενός εθνικισμού που τροφοδοτήθηκε επί είκοσι χρόνια από την πάγια δικαιολογία όλων ανεξαιρέτως των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, κάθε φορά που πετσόκοβαν το κοινωνικό κράτος, ότι τάχατες «το επιβάλλουν οι Βρυξέλλες». 
Κι επειδή μια από τις σημαντικότερες δουλειές που έκαναν οι Βρυξέλλες ήταν η κατανομή των κοινοτικών κονδυλίων για την απάλυνση των ανισοτήτων μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών, εντελώς φυσιολογικά, στη συνείδηση του μέσου πολίτη, το πετσόκομα του κοινωνικού κράτους στο Βορρά έγινε για να «ταΐζουμε τους τεμπέληδες του Νότου».
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη και οι ψηφοφόροι του κόμματος αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι η πολιτική επιβίωση της Άγκελα Μέρκελ και των Ολλανδών και Φινλανδών  ομοίων της, περνά μέσα από την τιμωρία της Ελλάδας.
Ότι και μόνο η συζήτηση με την όποια ελληνική κυβέρνηση για ένα νέο σχέδιο, μετά από δυο χρόνια στη διάρκεια των οποίων 100 δισεκατομμύρια των Γερμανών πολιτών - και όχι μόνο - ξοδεύτηκαν, όχι για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας, αλλά για να μη χάσουν χρήματα οι γερμανικές - και όχι μόνο - τράπεζες, θα τους καταστήσει, στα μάτια των ψηφοφόρων τους, αναξιόπιστους.
Βαυκαλιζόμενες από τις πλάνες τους οι πολιτικές ηγεσίες, εκλαμβάνουν τους ευσεβείς τους πόθους ως πραγματικότητα. Κι αυτό θα το πληρώσουμε όλοι.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Δημοκρατίας υπεράσπιση

Αναρτώ, προσυπογράφοντας, ένα κείμενο του Παύλου Αθανασόπουλου στη Μεταρρύθμιση. Σε μια εποχή που η κοινωνία αλοιθωρίζει προκλητικά προς τους νεοναζί, η απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας να ακυρώσει, με πρόσχημα την οικονομική κρίση, τη δεξίωση της επετείου αποκατάστασης της Δημοκρατίας είναι επιεικώς απαράδεκτη.

Βεβαίως τη δημοκρατία την υπερασπίζεται κανείς πρωτίστως υπερασπιζόμενος την κοινωνική συνοχή, συγκρουόμενος με οργανωμένα συμφέροντα, διεκδικώντας νέα δικαιώματα για τον πολίτη και αποτελεσματικότερη και πιο ευέλικτη Δημόσια διοίκηση. Και βεβαίως, σε αυτό το θέμα η συμβολή, τόσο του Προέδρου της Δημοκρατίας όσο και των περισσότερων προσκεκλημένων στην εν λόγω δεξίωση, είναι τουλάχιστον φτωχή.

Σε κάθε περίπτωση, δεξίωση αυτή από την ημέρα που ο παρών Πρόεδρος αποφάσισε να προσκαλεί όσους είχαν φυλακιστεί από τη Χούντα είχε αποκτήσει μια ξεχωριστή αξία. Ακυρώνοντας τη δεξίωση, η Προεδρία της Δημοκρατίας απαξίωσε τους ανθρώπους που είχαν αγωνιστεί για τη Δημοκρατία.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Η απόφαση της Προεδρίας της Δημοκρατίας να ματαιώσει τη γιορτή της Δημοκρατίας στις 24 Ιουλίου, μια γιορτή που τα τελευταία χρόνια γινόταν λιτά και χωρίς έξοδα, ήταν ατυχής στην παρούσα συγκυρία. Σε μια περίοδο που ο ναζισμός γίνεται ξανά πρόβλημα για τη χώρα, δεν επιτρέπεται σε συμβολικό επίπεδο να κάνουμε εκπτώσεις σε πράγματα που σηματοδοτούν τους δημοκρατικούς αγώνες και τη δημοκρατική νομιμότητα. Έρχεται, δυστυχώς, να προστεθεί η ενέργεια αυτή σε ένα γενικότερο κλίμα ισοπεδωτικής απαξίωσης της μεταπολίτευσης, που στο τέλος καταντά απαξίωση της Δημοκρατίας.

Ένας νέος που ακούει όλη αυτή την αντιμεταπολιτευτική φιλολογία, θα νομίζει ότι πριν από το 1974, η Ελλάδα ήταν ένας επίγειος παράδεισος. Κανείς δεν μιλά πια για τις εξορίες, τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, τη βάναυση καταπάτηση και των πιο στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το αστυνομικό κράτος. Κανείς δεν μιλά για τα σκάνδαλα και τις ρεμούλες της δικτατορίας. Κανείς δεν μιλά για τη φτώχεια της πλειοψηφίας του πληθυσμού στο μετεμφυλιακό κράτος. Κανείς δεν μιλά για την αγραμματοσύνη και την αμορφωσιά της δικτατορίας και το πολιτιστικό κιτς του καθεστώτος.

Αποσιωπήθηκε φέτος η 15η Ιουλίου, το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο που άνοιξε το δρόμο στην τουρκική εισβολή. Αλλά, αλήθεια, τι ήταν η μεταπολίτευση; Ήταν το πέρασμα από ένα στρατιωτικό δικτατορικό καθεστώς και από την προδικτατορική περιορισμένη μετεμφυλιακή Δημοκρατία, σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό δημοκρατικό καθεστώς. Γι’ αυτό το στόχο αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν ή και δολοφονήθηκαν κάποιοι άνθρωποι, που σήμερα ορισμένοι προσπαθούν να απαξιώσουν.

Η μεταπολίτευση έδωσε ένα σύγχρονο δημοκρατικό πλαίσιο πολιτικής ζωής. Για τα υλικά με τα οποία γεμίσαμε αυτό το πλαίσιο, ασφαλώς δε φταίει η Δημοκρατία. Είναι γεγονός ότι τα χρόνια που ακολούθησαν τη μεταπολίτευση, θέριεψαν οι πελατειακές σχέσεις, ο λαϊκισμός, ο κρατισμός, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, ο συντεχνιακός συνδικαλισμός, η μικροπολιτική, η πλαστή ευημερία των δανεικών. Παθογένειες που υπάρχουν από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, που είναι σύμφυτες με τον τρόπο συγκρότησής του, που όμως μετά τη μεταπολίτευση, πήραν πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις.

Για όλα αυτά, βέβαια, δεν φταίει το δημοκρατικό πολίτευμα, ούτε βέβαια οι αγωνιστές κατά της δικτατορίας. Φταίει το πολιτικό προσωπικό που κυβέρνησε και οι νοοτροπίες της κοινωνίας και των πολιτών. Άλλος μύθος που καλλιεργείται, είναι ότι τη μεταπολιτευτική Ελλάδα, την κυβέρνησαν οι αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα. Μία μελέτη των βιογραφικών, θα πείσει και τον πιο δύσπιστο ότι η συμμετοχή τους στη δημόσια ζωή, ήταν -ποσοστιαία- πολύ μικρή. Και οι λίγες φωτεινές εξαιρέσεις τών μετά το 1974 περιόδων, οφείλονται σε αυτόν τον κύκλο ανθρώπων.

Είναι βέβαιο ότι η χώρα χρειάζεται ριζική ανασυγκρότηση, πλήρη αλλαγή του οικονομικού, παραγωγικού, κοινωνικού και πολιτικού μοντέλου της. Χρειάζεται ριζική αλλαγή νοοτροπιών. Προσοχή, όμως, μήπως μαζί με τα απόνερα, πετάξουμε και το μωρό. Και το μωρό, είναι η Δημοκρατία.

Οι ναζί Χρυσαυγίτες θεωρούν εξαιρετικά καλό το καθεστώς της 21ης Απριλίου, αν και λίγο λάιτ για τα μέτρα τους, και έχουν διακηρυγμένο στόχο την κατάλυση της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Άλλοι, αριστεροί και δεξιοί, προχωρούν σε μια υπονομευτική αντιπολίτευση με έντονα τα χαρακτηριστικά της υπονόμευσης των θεσμών και της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Αγανακτισμένοι φώναζαν στις πλατείες ότι η χούντα δεν τέλειωσε το ’73 (το ’74 ήθελαν να πουν, αλλά πού όρεξη τώρα να μελετούν την ιστορία… Άλλωστε, δεν έβγαινε και η ρίμα!)… Διάφοροι μοντερνίζοντες, δήθεν φιλελεύθεροι, με παχυλή ιστορική άγνοια, μηδενίζουν ισοπεδωτικά τη μεταπολίτευση. Ανθρωπάκια που κοιτάνε τη δουλειά τους και συνεργάστηκαν με τη χούντα, ή την ανέχθηκαν, περίμεναν χρόνια να πάρουν την ρεβάνς τους. Ας μην τους δικαιώσουμε.

Οι δυνάμεις της ευθύνης και της δημοκρατικής ομαλότητας, όλοι εμείς, ας δώσουμε τη μάχη για τις μεταρρυθμίσεις, τις διαρθρωτικές αλλαγές, την εκ βάθρων αλλαγή της χώρας, την ευρωπαϊκή προοπτική της. Με σεβασμό στη Δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους δημοκρατικούς αγώνες.

Ο «ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ» Κ. ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ Ο ΠΕΡΙΟΔΕΥΩΝ (ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ) ΘΙΑΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ» ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Ένα μήνα μετά τη συγκρότηση της «κυβέρνησης εθνικής προσπάθειας», την παραίτηση τριών υπουργών, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, και τη διάπραξη λαθών ασυγχώρητων σε μαθητή λυκείου, ο άνθρωπος, που τελικά αποδέχτηκε, τη θέση του υπουργού Οικονομικών ρεζιλεύει καθημερινά τον Πρωθυποργό και τους εταίρους του με την ωμή του ειλικρίνεια.

Στον αντίποδα, η αξιωματική αντιπολίτευση παραπαίει μεταξύ του θεσμικού της ρόλου και πολιτικών ατοπημάτων ενός κόμματος του 3%.

Ένα μόλις μήνα μετά τη συγκρότησή της η κυβέρνηση βαθμολογείται με κάτω από τη βάση. Είναι αδιανόητο Πρωθυπουργός, Υπουργός Εξωτερικών και δυο ηγέτες κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση και οι οποίοι ωμνύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας να μη γνωρίζουν ότι στη Σύνοδο Κορυφής τα Κράτη - μέλη εκπροσωπούνται είτε από τον Πρωθυπουργό, είτε από τον Αρχηγό του Κράτους και μόνο από αυτούς.

Είναι αδιανόητο τρεις πολιτικοί αρχηγοί να αγνοούν ένα νόμο που, ορθώς, δυο χρόνια πριν είχαν όλοι μαζί ψηφίσει στη Βουλή, και ο οποίος απαγορεύει την ανάληψη υπουργικών καθηκόντων από ιδιοκτήτη υπεράκτιας εταιρείας. 

Πολύ δε περισσότερο όταν ο επίμαχος υπουργός είναι εφοπλιστής στο επάγγελμα κι είναι γνωστό σε όλους ότι, χρόνια πριν γίνει της μόδας ο τελευταίος μικρομεσαίος φοροφυγάς να είναι ιδιοκτήτης υπεράκτιας εταιρείας, οι εφοπλιστές ήταν αυτοί που χρησιμοποιούσαν τις εν λόγω εταιρείες για τις δραστηριότητές τους.

Απέναντι σε αυτό το μόρφωμα, που μοιάζει περισσότερο με περιοδεύοντα θίασο παρά με κυβέρνηση και που με τα καμώματά του αδυνατεί να εμπνεύσει τη στοιχειώδη εμπιστοσύνη στους πολίτες, ο άνθρωπος που τελικά αποδέχτηκε να αναλάβει τη θέση - ηλεκτρική καρέκλα, ο Γιάννης Στουρνάρας, κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του μιλάει σαν να ήταν υπουργός μιας κυβέρνησης αποφασισμένης να εφαρμόσει, με οποιοδήποτε τίμημα, τη δανμειακή σύμβαση, χωρίς μπούρδες περί επαναδιαπραγματεύσεων και αστερίσκων.

Και βεβαίως αυτή είναι η άποψη του Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος την έχει διατυπώσει κατ' επανάληψη με την ιδιότητα του Προέδρου του ΙΟΒΕ. Το θέμα είναι ότι, όταν αναλαμβάνει το υπουργείο Οικονομικών με την πολιτική εντολή να επαναδιαπραγματευτεί τη δανειακή σύμβαση, οι προσωπικές του απόψεις δεν έχουν καμιά αξία. Οφείλει να έχει τις απόψεις των τριών πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση. 

Αποκορύφωμα αυτης της διγλωσσίας ήταν η άρνησή του να αποκλείσει νέες οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, με το λακωνικό « δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα», που λογοκρίθηκε από την επίσημη δήλωση την οποία μοίρασε στους δημοσιογράφους το Μέγαρο Μαξίμου, όταν λίγα μόλις λεπτά μετά, Βενιζέλος και Κουβέλης διαρήγνυαν τα ιμάτιά τους ισχυριζόμενοι ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν νέες περικοπές μισθών και συντάξεων.

Απέναντι σε αυτή την οργανωμένη κακοφωνία η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι σαφώς κατώτερη των περιστάσεων. Μετά από μια εξαίρετη παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή τις ημέρες των προγραμματικών δηλώσσεων της κυβέρνησης, είχαμε το ατόπημα της άρνησής του να συναντηθεί με τους εκπροσώπους της Τρόικας. Είναι προφανές ότι η συνάντηση αυτή θα κατέληγε σε αδιέξοδο, όμως οφείλουν στο ΣΥΡΙΖΑ να γνωρίζουν ότι, ακόμα και σε περίοδο θερμού πολέμου, κανείς δεν κόβει τις γέφυρες επικοινωνίας με την άλλη πλευρά. Γιατί όλοι γνωρίζουν πως, κάποια στιγμή, θα χρειαστεί διαπραγμάτευση. Και για να γίνει η διαπραγμάτευση χρειάζονται δίαυλοι επικοινωνίας.

Και μπορεί το ευφυολόγημα «αν δε μας θέλουν στην ΕΕ ας μας το πει η Μέρκελ κι όχι οι υπάλληλοί της» να είναι πιασάρικο για την ελληνική κοινωνία, όμως ένας πολιτικός ηγέτης που είναι - εφ' όσον γίνουν οι επόμενες εκλογές - ο αυριανός πρωθυπουργός, πρέπει να συνδιαλέγεται με τους πάντες. Πολύ περισσότερο που θα μπορούσε κάλλιστα, αμέσως μετά από τη συνάντηση, να δώσει μια συνέντευξη τύπου και να τους περνάει γενέες δεκατέσσερις επιτυγχάνοντας το ίδιο ακριβώς επικοινωνιακό αποτέλεσμα.

Τέτοιες συμπεριφορές θα ήταν ανεκτές από τον ηγέτη ενός κόμματος του 3%, δεν επιτρέπονται όμως για τον ηγέτη ενός κόμματος που πριν ένα μήνα τίμησαν με την ψήφο τους το 27% του εκλογικού σώματος.

Σε αυτό το σκηνικό, η δύσκολη διαπραγμάτευση που περιμένει την κυβέρνηση, προκειμένου να πάρει μια προκαταβολή του δανείου 3,1 δισεκατομμυρίων ευρώ τον Αύγουστο για να ελπίζει στην αποφυγή της επίσημης χρεοκοπίας, χωρίς να πετάξει στα σκουπίδια το σύνολο του προγράμματός της, αναδεικνύεται σε τετραγωνισμό του κύκλου. Κατά μείζονα λόγο που, γερμανική, ολλανδική και φινλανδική πολιτική ηγεσία έχουν επενδύσει το πολιτικό τους μέλλον στην «παραδειγματική τιμωρία των τεμπέληδων Ελλήνων».

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΑΝΤΙΟ ΓΕΡΜΑΝΙΑ;

Παραθέτω ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο δυο Γερμανών Πράσινων Ευρωβουλευτών, των Jan Philipp Albrecht, Franziska Brantner. Το αντιγράφω από την Αριστερή Στρουθοκάμηλο, και το προσυπογράφω, με μια και μόνη επιφύλαξη: έχω πειστεί ότι δεν έχουμε πια καιρό να σώσουμε τη Γερμανία και την Ευρώπη. Κι ο καθένας μας, σε όποια χώρα κι αν βρίσκεται, πρέπει να δει τι θα κάνει.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ.  Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Γιώργο Παπασπυρόπουλο για τη μετάφραση και δημοσίευση στην Ελλάδα.

Η φαινομενικά ατέρμονη κρίση της Ευρωζώνης έχει εξελιχθεί σε μια πρωταρχική επιλογή  -  να κάνει η Ευρώπη  ένα άλμα προς τα εμπρός με μια στενότερη πολιτική ένωση, ή να αντιμετωπίσει μία διάλυση του ενιαίου νομίσματος; Δύο γερμανοί Πράσινοι ευρωβουλευτές σκιαγραφούν τις επιπτώσεις της δεύτερης επιλογής, και το πως μπορεί να πραγματοποιηθεί η πρώτη. Η Franziska Brantner και ο Jan Philipp Albrecht είναι ευρωβουλευτές της "Συμμαχίας 90/Οι Πράσινοι". Η Brantner σπούδασε πολιτικές επιστήμες και προέρχεται από τη Βάδη-Βυρτεμβέργη. Στο 29 του ο Albrecht, είναι ο νεότερος γερμανός ευρωβουλευτής και έχει σπουδάσει τεχνολογία των υπολογιστών. Αυτό το άρθρο αρχικά εμφανίστηκε στα γερμανικά στην Taz (εδώ). 

Στις Βρυξέλλες κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί η Γερμανία μόνη ανάμεσα σε όλες τις χώρες, διακινδυνεύει την αποτυχία του ευρωπαϊκού σχεδίου.
Ο συμβιβασμός που διαπραγματεύθηκε η Μέρκελ στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ είναι σαφές ότι δεν αρκεί για να ξεπεραστεί η κρίση. 

Είναι καιρός να ενταθεί η συζήτηση: αφήνουμε την Γερμανία να πέσει μόνη της ή την σώζουμε μαζί με την Ευρώπη;

Το τι βιώνουμε στη Γερμανία αυτή τη στιγμή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια χλιαρή συζήτηση. Κάτω από την ομπρέλα της πλήρους απασχόλησης και της καταγραφής φορολογικών εσόδων μπορούμε προφανώς να χαλαρώσουν οι συζητήσεις μας για το ευρώ. 

Σε συνδυασμό με τη μονόπλευρη αντίληψη ότι οι ίδιοι οι Έλληνες επέφεραν την τύχη τους μέσα από την τεμπελιά τους, ενώ εμείς έπρεπε να εργαστούμε για την επιτυχία μας οι ίδιοι μέσα από την αποτελεσματικότητα, την συγκράτηση των μισθών και τις μεταρρυθμίσεις Σρέντερ, η άνεση αυτής της θέσης μας μάς έχει τυφλώσει σχετικά με την πραγματικότητα. 

Θα πρέπει να είναι το επιτακτικό καθήκον της γερμανικής πολιτικής, αλλά σε κάθε περίπτωση  του Ευρωπαϊκού Κόμματος "Συμμαχία 90/Οι Πράσινοι" να ανοίξουν τα μάτια των ανθρώπων στη Γερμανία στην πραγματικότητα και να απαιτήσουν να περιγράφονται με σαφήνεια οι συνέπειες.

Η πραγματικότητα είναι τόσο επίφοβη όσο και κοινότυπη. 

Η Γερμανία δεν μπορεί να αντέξει μια διάλυση του Ευρώ. Οι χώρες της ΕΕ είναι μακράν οι μεγαλύτεροι καταναλωτές των γερμανικών προϊόντων, πολύ πάνω από την Ασία και τη Βόρεια Αμερική. Εάν το γερμανικό μάρκο εξακολουθούσε να υπάρχει, θα είχε αγρίως ​​ανατιμηθεί εκ νέου εδώ και χρόνια και θα είχε πνίξει τις εξαγωγές μας.
Η κατάρρευση του ευρώ θα κοστίσει στη Γερμανία αμέσως ένα δισεκατομμύριο ευρώ και για τις επόμενες δεκαετίες ανυπολόγιστα ποσά, επίσης. Οι οικονομικές επιδόσεις θα πέσουν αμέσως πάνω από 10%. 

Οι Έλληνες έχουν ελάχιστα ακόμη να χάσουν - εμείς είμαστε που έχουμε! 

Προς το παρόν ...
επωφελούμαστε  ακόμα  από την εισροή κεφαλαίων και τα ιστορικά χαμηλά επιτόκια που έχει γνωρίσει ποτέ η Γερμανία .

Η αιτία της κρίσης δεν είναι πλέον αμφιλεγόμενη
Οι Γερμανοί πολιτικοί πρέπει επιτέλους να είμαστε αρκετά ειλικρινείς για να εξηγήσουμε στους πολίτες ότι το ένα bail-out (διάσωση) μετά το άλλο ή η μια έξοδος από το ευρώ μετά την άλλη θα κοστίσει στον φορολογούμενο περισσότερα από την θεραπεία με την αντιμετώπιση των αιτιών της κρίσης. 

Το ποιες είναι οι αιτίες δεν είναι πλέον ένα θέμα διαφωνίας μεταξύ των οικονομολόγων. Μακροπρόθεσμα, δεν μπορείς να έχεις ένα κοινό νόμισμα χωρίς κοινή δημοσιονομική και οικονομική πολιτική. Διαφορετικά, οι ανισορροπίες θα διαλύσουν την νομισματική ένωση με τον τρόπο που ήδη μπορούμε να δούμε αυτή τη στιγμή. 

Επειδή είναι αντικειμενικά αδύνατον στους λίγους μήνες που απομένουν για τη διάσωση του ευρώ, να αναπληρωθούν τα πάντα όσα λείπουν για την πολιτική ενοποίηση, πρέπει να προχωρήσουμε σε δύο φάσεις.

Ως άμεσο μέτρο, θα πρέπει να δοθούν στην ΕΚΤ όλα τα απαραίτητα μέσα για την αντιμετώπιση της οξείας κρίσης των επιτοκίων και, πρέπει να εγκαθιδρυθούν οι κανόνες για την αυστηρή εποπτεία των τραπεζών. Ταυτόχρονα, η διαδικασία της δημιουργίας μιας δημοκρατικής - οικονομικής - χρηματοπιστωτικής - και κοινωνικής ένωσης στην Ευρώπη πρέπει να ξεκινήσει. 

Δεν χρειαζόμαστε μόνο τα ευρωομόλογα, αλλά μια κοινή φορολογική πολιτική, τη φορολογική εναρμόνιση, το κλείσιμο των φορολογικών παραδείσων, ένα ευρωπαϊκό φόρο ακίνητης περιουσίας για την αποπληρωμή του εθνικού χρέους και ένα προϋπολογισμό της ΕΕ που να είναι αρκετά μεγάλος για την ενίσχυση της συνοχής εντός της Ένωσης. Η Ένωση πρέπει να τεθεί σε μια θέση όπου να μπορεί να αντιδράσει γρήγορα και αποφασιστικά σε καταστάσεις κρίσης. 

Δημοκρατικός έλεγχος, αντί για Ευρωκράτες 

Γι 'αυτό, όμως, χρειαζόμαστε περίπου πέντε φορές το τρέχον ποσό του 1% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Χωρίς αμφιβολία, αυτό απαιτεί τη δέσμευση για μια νέα φάση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. 

Ωστόσο, μια τέτοια δέσμευση θα υπάρξει , μόνο στη βάση μιας γνήσιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Οι εξουσίες της Ευρώπης δεν πρέπει να είναι πλέον στα χέρια των Ευρωκρατών ή των ανεξέλεγκτων εθνικών κοινοβουλίων. Αντ' αυτού οφείλουμε να παράσχουμε στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα περισσότερα δικαιώματα παρέμβασης και στους πολίτες την δημοκρατική κυριαρχία για μια ακόμη φορά. 

Αυτό σημαίνει περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας στους προϋπολογισμούς - αλλά χωρίς απώλεια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. 

Ως εκ τούτου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν πρέπει απλώς να αποκτήσει περισσότερη ισχύ, αλλά θα πρέπει ταυτόχρονα να αποκτήσει μεγαλύτερη δημοκρατική νομιμοποίηση. Η Επιτροπή της ΕΕ, τουλάχιστον ο Πρόεδρός της, θα πρέπει να ορίζεται από τους πολίτες μέσω των ευρωεκλογών. Επιπλέον, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να έχει λόγο σε όλες τις πτυχές της οικονομικής, νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής ως ισότιμος συν-νομοθέτης. 

Ένα πρόσθετο κοινοβουλευτικό όργανο των εθνικών αντιπροσώπων για το Ευρώ, όπως ο Γιόσκα Φίσερ ζητά, μπορεί από την άλλη πλευρά να αποτελέσει κίνδυνο για την ενοποίηση και τη δημοκρατία στην Ευρώπη. 

Τα πλεονεκτήματα της καταστατικής συνέλευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων θα πρέπει να ξεκινήσει τα απαραίτητα βήματα για αυτές τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις πριν από τις θερινές διακοπές. Μέρη αυτού του πακέτου μπορεί να υλοποιηθούν χωρίς προβλήματα μέσα στο ισχύον συμβατικό πλαίσιο, ενώ άλλα απαιτούν τροποποιήσεις της σύμβασης. 

Για το σκοπό αυτό μια ευρωπαϊκή καταστατική συνέλευση, πρέπει να συγκληθεί η οποία θα δημιουργήσει το βασικό πλαίσιο για μια νέα Ευρώπη με τη συμμετοχή όλων των κοινοβουλίων και των κυβερνήσεων καθώς και ένα ευρύ τμήμα της κοινωνίας των πολιτών. 

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα μπορούσε να έχει ήδη θέσει όλα αυτά σε κίνηση εδώ και πολύ καιρό. Παρά το γεγονός ότι εμείς οι Πράσινοι ξεκίνησαμε πράγματι συζητήσεις σχετικά με αυτά τα ζήτηματα, δεν έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής να δείξουμε αρκετή αποφασιστικότητα στην προώθηση της διαδικασίας. 

Είναι πλέον καιρός για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να ανταποκριθεί στις ευθύνες του για τη δημιουργία μιας δημοκρατικής Ευρώπης. Θα πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του όσον αφορά στη διαμόρφωση μιας καταστατικής συνέλευσης. 

Οι συζητήσεις σχετικά με τα βραχυπρόθεσμα μέτρα εκτάκτου ανάγκης αποσπούν την προσοχή μακριά από αυτές τα βαθιά ριζωμένα διαρθρωτικά ζητήματα της Ευρώπης. 

Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι η συνειδητοποίηση ότι η ιστορία της δημοκρατίας και της κρατικής υπόστασης της Ευρώπης βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή.

*από την Green European Journal σε μετάφραση Γ. Παπασπυρόπουλου

Canto General

Το Γενικό Άσμα, όπως αποδόθηκε στα ελληνικά αυτό το έργο των Νερούδα-Θεοδωράκη, δεν το είχα ποτέ ακούσει σε ζωντανή εκτέλεση. Είχα όμως πάρει το δίσκο όπου είχε ηχογραφηθεί εκείνη η ιστορική συναυλία του 1975, στο στάδιο Καραϊσκάκη αν θυμάμαι καλά, και συνήθιζα να ακούω τακτικά τα τραγούδια. Κάπως έτσι άρχισα να γνωρίζω και την ισπανική γλώσσα.

Όταν λοιπόν έμαθα ότι το έργο αυτό θα παρουσιαστεί στο Ηρώδειο, σκέφτηκα ότι ήταν καιρός να το ακούσω ζωντανά. Τρίτη πρωί διαπίστωσα ότι τα εισιτήρια στο ταμείο του φεστιβάλ είχαν σχεδόν εξαντληθεί, όμως ευτυχώς προσφέρθηκε να βοηθήσει την κατάσταση μια φοιτήτριά μου που ήταν εκεί, παρά το ότι την είχα «ταλαιπωρήσει» σε ένα μάθημά μου, όπως μου παραπονέθηκε. 

Την ίδια μέρα το βράδυ έμπαινα στο κατάμεστο Ηρώδειο, όπου έβλεπα κυρίως ανθρώπους της ηλικίας μου, που προφανώς είχαν κι’αυτοί γνωρίσει τα τραγούδια από την εποχή της μεταπολίτευσης. Με το που εμφανίστηκε ο Θεοδωράκης, έπεσε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα από το κοινό, που σηκώθηκε όρθιο. Θερμό χειροκρότημα εισέπραξαν και η Φαραντούρη με τον Πανδή, που οι φωνές τους έχουν συνδεθεί άρρηκτα στη μνήμη μου με τα τραγούδια αυτού του έργου.

Algunas bestias ήταν το πρώτο τραγούδι, όπως και στη συναυλία του 1975. Αναφορά στην παρθένα φύση που ακόμα δεν έχει υποστεί την εισβολή του κατακτητή. Και η συνέχεια επίσης προβλέψιμη. Voy a vivir και los libertadores. Μετά όμως ακολούθησαν το A mi partido, το Amor América και το Lautaro, που δεν υπάρχουν στο δίσκο του 1975 και που δεν τα είχα ακούσει μέχρι τότε. Τέλος, Vegetaciones, United Fruit και América insurrecta με επανέφεραν στα γνωστά ακούσματα.

Και, ανεξάρτητα από τη σειρά των τραγουδιών, η κεντρική ιδέα που αποτέλεσε την κυρίαρχη αριστερή αφήγηση για δεκαετίες: η καταγγελία του βιασμού της φύσης και της ανθρώπινης ζωής από τους Ισπανούς κατακτητές και από τους Βορειοαμερικάνους κεφαλαιοκράτες. Και η εξύμνηση της λαϊκής αντίστασης απέναντι στους εκμεταλλευτές. Οι «ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» του Γκαλεάνο, οι θεωρίες της εξάρτησης του Μπάραν, του Σουίζι, του Σαμίρ Αμίν, του Εμμανουήλ και πολλών άλλων, τα καταγγελτικά συνθήματα για το βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό που ακούγονταν για πολλά χρόνια στις διαδηλώσεις, μιλούν ουσιαστικά την ίδια γλώσσα με αυτήν του Νερούδα. Με αυτήν την έννοια, το Canto General συνδέθηκε με μια πολιτική κουλτούρα και έναν τρόπο σκέψης από τον οποίο ο καθένας μας επηρεάστηκε ή έστω διασταυρώθηκε μαζί του σε κάποια φάση της ζωής του. Δύκολο, ως εκ τούτου, να αγνοήσει κανείς ή να απαξιώσει ένα τέτοιο έργο, ανεξάρτητα από πολιτικές επιλογές ή αισθητικές αναζητήσεις.

Όποιος έχει την υπομονή να ακούσει το κάπως μεγάλο σε διάρκεια και όχι καλά ηχογραφημένο κομμάτι με τίτλο Vegetaciones, μπορεί να μεταβεί στον παρακάτω σύνδεσμο

http://www.youtube.com/watch?v=d7w5RUAb3jg

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Η μικροϊδιοκτησία στο απόσπασμα

Είχα καιρό να επικοινωνήσω με τη θεία μου και την πήρα τηλέφωνο σήμερα το πρωί. Στη σύντομη συζήτηση που είχαμε μου παραπονέθηκε, ως συνήθως, για την υγεία της (είναι πάνω από ογδόντα και όσο να’ναι έχει τα κουσούρια της). Σύντομα όμως αλλάξαμε θέμα.

--Είναι δύσκολα τα πράγματα, θα το βλέπεις κι’εσύ,έτσι δεν είναι; μου είπε με ένα ύφος σαφώς προβληματισμένο

--«Έτσι είναι, αλλά εσένα τί σε απασχολεί; Φοβάσαι μη χάσεις τη δουλειά σου;» της απαντώ κάπως περιπαικτικά, καθότι η κυρία είναι συνταξιούχος μηχανικός του δημοσίου, εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια.

--Όχι αλλά στα δυο διαμερίσματα που νοικιάζω οι ένοικοι έχουν να πληρώσουν εδώ και έξι μήνες. Και τώρα προσπαθώ να πάρω τουλάχιστον τα λεφτά για τα κοινόχρηστα, ώστε να μην πληρώνω κι’από πάνω. Και βέβαια, έχω και τα χαράτσια με την ακίνητη περιουσία και όλα τα σχετικά.

Κατανοητή η έγνοια της θείας. Εδώ τα ακούμπησα εγώ, που όλο κι’όλο έχω ένα διαμέρισμα σε παλιά πολυκατοικία του κέντρου και ένα εξοχικό εξ αδιαιρέτου με το γαμπρό μου. Πόσο μάλλον αυτοί που έχουν κάποια ακίνητα παραπάνω, τα οποία μέχρι πρόσφατα ήταν πηγή εσόδων, αλλά τώρα πια προξενούν οικονομική φύρα.

Στην Αθήνα των δεκαετιών του’50, του’60 και του’70, η αντιπαροχή ήταν σωσμός για πολύ κόσμο που είχε μια μονοκατοικία και μπορούσε να την ανταλλάξει με καινούργια διαμερίσματα. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε ένα στρώμα ιδιοκτητών σχετικά μικρής ακίνητης περιουσίας, πολλοί από τους οποίους ήταν και επαγγελματικά αποκατεστημένοι επιστήμονες ή επαγγελματίες, οπότε εξασφάλιζαν τα υψηλά εισοδήματά τους και την ευημερία τους. Αυτή η μέχρι πρότινος εύρωστη μεσαία τάξη των μικροϊδιοκτητών πλήττεται πλέον από την κρίση και δυσκολεύεται να συντηρήσει την ακίνητη περιουσία της. Οπότε δεν αποκλείεται καθόλου, τα επόμενα χρόνια να επωφεληθούν κάποιοι έχοντες και κατέχοντες, να αγοράσουν όσο όσο απαξιωμένα διαμερίσματα και να αλλάξει άρδην το τοπίο στην ιδιοκτησία ακινήτων και στην κατανομή του πλούτου.

Πριν από λίγα χρόνια, ένας Γερμανός φίλος μου έλεγε ότι στη χώρα του η εκτεταμένη μικροϊδιοκτησία έχει εκλείψει από τα μέσα του 19^ου αιώνα. Και γι’αυτό η γερμανική κοινή γνώμη, τουλάχιστον μέχρι πριν λίγο καιρό, συνήθιζε να λέει ότι «το ελληνικό κράτος είναι φτωχό αλλά οι Έλληνες είναι πλούσιοι». Τώρα φαίνεται πως ήρθε η σειρά μας «να γίνουμε Ευρώπη», μέσα από μια οδυνηρή πορεία πτώσης του βιωτικού επιπέδου και μεταφοράς πλούτου από τους πολλούς που πλήττονται από την οικονομική κρίση στους λίγους ευνοημένους.  

«Να δούμε την κρίση ως ευκαιρία» ακούμε ενίοτε από εκπροσώπους της άρχουσας τάξης. Και όντως, στους δύσκολους καιρούς εμφανίζονται ευκαιρίες. Για τους αετονύχηδες κυρίως...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Μια σύντομη ανάλυση για τις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής της ΕΕ

Αναρτώ ένα άρθρο του Κ. Βεργόπουλου με θέμα τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής της ΕΕ (27 ως 28 Ιουνίου), που δημοσιεύτηκε στην "Εποχή" της Κυριακής 1ης Ιουλίου.


Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Ένα πρώτο βήμα με όρια

του Κώστα Βεργόπουλου

Από τα δύο σημεία των αποφάσεων το σημαντικότερο και πιο σαφές είναι το πρώτο. Το δεύτερο διατηρεί ασάφειες. Το πρώτο είναι ότι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας μπορεί να δανείζει τις τράπεζες απευθείας και δεν θα επιβαρύνεται έτσι το δημόσιο χρέος. Όμως, όπως είπε ο Ραχόι, εάν τα χρήματα πήγαιναν, όπως έως τώρα, στο κράτος θα συνοδεύονταν από ένα μνημόνιο για τη μακροοικονομική διαχείριση της οικονομίας. Διότι το κράτος έπαιρνε το δάνειο. Τώρα δεν τίθενται όροι. Αυτή η θετική εξέλιξη δεν κατανοήθηκε ότι είχε σχεδόν επιτευχθεί από την διαπραγμάτευση, νωρίτερα, της Ισπανίας και σ’ αυτή στηρίχθηκε τώρα η πίεση της Ιταλίας. Δεν είναι μόνο το ποσοτικό στοιχείο, ότι δηλαδή στην αντίθετη περίπτωση θα αυξανόταν το δημόσιο χρέος, αλλά και το ποιοτικό διότι αφαιρείται η δυνατότητα να επιβάλλονται όροι λιτότητας ή γενικώς όροι μακροοικονομικής πολιτικής. Έχουμε να κάνουμε εδώ με ένα πρόβλημα που έχει δημιουργήσει η αλλοπρόσαλλη πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Ενώ ελεεινολογεί το κράτος, στην ουσία σε αυτό βασίζεται.  Η πολιτική του γίνεται μέσω του κράτους, παρά το ότι δεν του έχει καμία εμπιστοσύνη. Αξιώνει από το κράτος να κάνει τις απορρυθμίσεις. Έχουμε  καταλήξει στο εξής παράδοξο. Το κράτος, όπως επισημαίνει ο Στίγκλιτς, είναι χρεοκοπημένο, χρεοκοπημένες είναι και οι τράπεζες. Οι τελευταίες ζητούν από τα χρεοκοπημένα κράτη να δανείζονται για να τις δανείζουν. Γερμανική αντίληψη: να χρεοκοπούν τα κράτη προκειμένου να διασώζουν τις χρεοκοπημένες τράπεζες. Από την άλλη πλευρά, η ΕΚΤ προσφέρει ρευστότητα στις χρεοκοπημένες τράπεζες για να δανείζουν τα κράτη. Ένα σύστημα εντελώς παρανοϊκό. Συγχρόνως, ένας μηχανισμός που βασίζεται στη λιτότητα. Ωστόσο,  οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί δεν διαθέτουν την απαραίτητη ποσότητα χρήματος για να χρηματοδοτήσουν τις τράπεζες ή τα κράτη, πέρα από 500 δισ. ευρώ. Θα διασώζουν ή θα χορηγούν δάνεια με μοχλεύσεις. Αυτό είναι ακόμη πιο παρανοϊκό. Ο ευρωπαϊκός μηχανισμός θα δανείζεται χρήμα από την αγορά για να αντιμετωπίσει την αγορά. Θα έπρεπε όμως να έχει δικούς του πόρους για κάτι τέτοιο.
Το δεύτερο σημείο είναι ότι ο ευρωπαϊκός μηχανισμός θα αγοράζει  κρατικά ομόλογα. Αν  ήταν από την πρωτογενή αγορά, θα ήταν πολύ σωστό μέτρο όμως είναι από την δευτερογενή, όταν δηλαδή έχουν εκδοθεί και κυκλοφορούν τα ομόλογα. Αυτό, τώρα σημαίνει μια ανακούφιση του κράτους που βρίσκεται σε κρίση υπό την πίεση της κερδοσκοπίας, αλλά όχι στο βασικό πρόβλημα του κράτους δηλαδή στη άμεση χρηματοδότηση των δαπανών του. Συνεπώς είναι περιορισμένη η αξία του μέτρου αυτού. Με πολύ «σφιχτό» χέρι δίνεται αυτή η δυνατότητα. Αλλά οπωσδήποτε είναι κάτι που μπορεί να βάλει κάποιο φρένο στην κερδοσκοπία.
Η ελληνική αντιπροσωπία έλαμψε με τη σιωπή της. Ακόμα κι αν αντιλήφθηκε εκεί ότι διανοίγεται και για τη χώρα μας μια δυνατότητα δεν αντέδρασε τελικά, με πολιτική επιλογή  τη γραμμή ότι  «εμείς είμαστε καλά παιδιά». Εκ των υστέρων έκανε μια ανακοίνωση ο πρόεδρος που σημειώνει ότι θα επωφεληθεί και η Ελλάδα...
 Κάποιοι φθάνουν στο σημείο να θεωρούν ότι αυτή η εξέλιξη δεν ωφελεί την Ελλάδα διότι αυτοί έχουν εξασφαλίσει ότι θα διασώζονται στην περίπτωση που η Ελλάδα πτωχεύσει. Ουσιαστικά αυτή η άποψη θεωρεί ότι η πορεία της Ελλάδας είναι δεδομένη, προς την πτώχευση. Όμως, όταν παίρνεται μια απόφαση στη Σύνοδο να μην αφήνουν να γίνονται πτωχεύσεις τραπεζών, ενώ έχει προηγηθεί η ίδια απόφαση για τα κράτη, δεν θα αφήσουν την Ελλάδα να πτωχεύσει. Μπορεί να την πιέζουν να πάρει μέτρα όμως δεν θα την αφήσουν να πτωχεύσει. Κάποιοι λένε ότι τους κοστίζει πάρα πολύ η Ελλάδα. Ωστόσο, ακριβώς γι αυτό, υποστηρίζω, δεν θα την αφήσουν να πτωχεύσει. Αυτά που χρωστά η Ελλάδα είναι πάρα πολλά για να την αφήσουν να σκάσει κανόνι.