Letterhead counts

Έλαβα προχθές τη χαρμόσυνη ειδοποίηση. Εγκρίθηκε η δημοσίευση του άρθρου που είχα στείλει σε ένα έγκριτο διεθνές περιοδικό γεωπληροφορικής. Το νέο το γιόρτασα με ένα καραφάκι ούζο, που μου είχε δώσει ένας φοιτητής πριν από μερικούς μήνες.

Βλέπετε δε μου είναι πάντα εύκολο να δημοσιεύω σε «καλά» περιοδικά και μου έχει τύχει αρκετές φορές να συναντήσω την απόρριψη. Μια φορά μάλιστα αντάλλαξα βαριές κουβέντες με έναν ανώνυμο κριτή που ισχυρίστηκε ότι επιχειρώ να εμφανίσω υπερτιμημένη την ερευνητική μου προσπάθεια (oversell the story ήταν η έκφραση που χρησιμοποίησε, κοινώς «πουλάω φύκια για μεταξωτές κορδέλες»). Του έδωσα μια τσουχτερή απάντηση, που είχε ως αποτέλεσμα να απορριφθεί η εργασία μου.

Σε αυτό το σημείο θυμάμαι την ιστορία που είχα ακούσει από έναν ομότιμο καθηγητή γενετικής, που στα χρόνια που δούλευε σε ένα φημισμένο βορειοαμερικάνικο πανεπιστήμιο μπορούσε να δημοσιεύσει τη δουλειά του όπου ήθελε. Και ο ίδιος άνθρωπος, με το ίδιο ερευνητικό προφίλ, όταν έγινε καθηγητής σε ελληνικό πανεπιστημιακό ίδρυμα, συνάντησε συχνά την απόρριψη, από τους ίδιους εκδότες που πριν ανταποκρίνονταν ευνοϊκά. Βλέπετε με το που θα δει ο κριτής στην επικεφαλίδα του κειμένου της εργασίας το όνομα του ιδρύματος που εργάζεται ο συγγραφέας, μπορεί αυτόματα να προκαταληφθεί θετικά ή αρνητικά για την ποιότητα της ερευνητικής δουλειάς. Όταν λοιπόν οι αγγλοσάξωνες λένε ότι letterhead counts, επισημαίνουν ακριβώς αυτή τη νοοτροπία του να αξιολογείται η εργασία (ή και η συστατική επιστολή) με κριτήριο το ποιά είναι η ιδιότητα του συγγραφέα, και κυρίως σε ποιόν φορέα είναι αυτός ενταγμένος.

Αυτή η νοοτροπία έχω την αίσθηση ότι είναι περισσότερο διαδεδομένη στις ανθρωπιστικές επιστήμες και λιγότερο στην κοινότητα των θετικών επιστημόνων. Εδώ μια πρωτότυπη δουλειά μπορεί να τύχει ευμενούς αποδοχής από τους ειδικούς, ακόμα και αν ο συγγραφέας δεν έχει ιδιαίτερα σημαντικές ακαδημαϊκές περγαμηνές. Μόνο που ο βαλκάνιος ερευνητής που δουλεύει στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας θα συναντήσει σαφώς περισσότερες δυσκολίες ως προς την αποδοχή της δουλειάς του απ’όσο ο αγγλοσάξωνας που βρίσκεται στο ΜΙΤ.

Η επιτυχία όμως, όταν έρχεται μετά από επίμονη δουλειά υπό αντίξοες συνθήκες, είναι ιδιαίτερα «γλυκιά» και επιβάλλεται να γιορταστεί με ένα ουζάκι. Στο κάτω κάτω για κάτι τέτοια αξίζει να ζούμε και να προσπαθούμε...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης