Σιόρ Διονύσης και Χατζηαβάτης...

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε πριν ακριβώς δύο χρόνια, τον Ιανουάριο του 2008, στο interna-corporis, ένα άλλο blog... Είναι ίσως χρήσιμο να θυμηθούμε τι λέγαμε τότε, που ακόμα εμαίνετο η νεοδημοκρατική λαίλαψ επί των κεφαλών μας...)

Το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, έχει την αφετηρία του στην συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή ενοποίηση.Είκοσι περίπου χρόνια μετά την είσοδό μας στην τότε ΕΟΚ, επί πρωθυπουργίας Σημίτη, κληθήκαμε πια στα σοβαρά, να μετάσχουμε στο στενό πυρήνα αυτής της ενοποίησης, που αν τελικά ολοκληρωθεί, θα αποτελεί το σημαντικότερο πολιτικό γεγονός στην ιστορία της Ευρώπης ανά τους αιώνες...
Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. αποτελούσε επιλογή του πλέον προοδευτικού κομματιού της ελληνικής αστικής τάξης και φυσικά του εκσυγχρονιστικού ρεύματος, που κατ'εξοχήν εκπροσωπεί ο Κ. Σημίτης.
Δεν νομίζω όμως ότι ήταν επιλογή συνολικά του ελληνικού λαού. (Όπως δεν νομίζω ότι ήταν επιλογή του λαού και η είσοδός μας στην ΕΟΚ).
Η συμμετοχή μας στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης μπορεί να έφερε και να φέρνει χειροπιαστά ωφέλη στην οικονομία μας, όμως σιγά -σιγά άρχισε να καταδεικνύει με τραγικό τρόπο τα ασυμμάζευτα χάλια του (ανατολίτικου) κράτους, την έλλειψη σύγχρονων θεσμών και - κυρίως - την παντελή έλλειψη ευρωπαϊκής κουλτούρας σε ένα μεγάλο (πλειοψηφικό) κομμάτι του ελληνικού λαού.
Οι όποιες - λίγες - αλλαγές προσπάθησε να επιφέρει στην οκταετία του ο Σημίτης προσέκρουσαν σε μια παγιωμένη με τα χρόνια αντίληψη για την εξουσία, το κράτος και την πολιτική που είναι - δυστυχώς - ευρύτατα διαδεδομένη και βαθύτατα ριζωμένη στη νοοτροπία του νεοέλληνα.
Η αντίληψη αυτή έχει ως θεμέλιά της:
α) Την ιστορική παρεξήγηση ότι το "κράτος" σαν θεσμός και σαν ζωντανός συνεκτικός δεσμός μιας κοινωνίας είναι ένα σύνολο εχθρικών επεμβάσεων στην παραδοσιάκη, "κλέφτικη" αντίληψη του νεοέλληνα. Μαθημένος για πάνω από τριακόσια χρόνια να ζει και να δημιουργεί μέσα στα πλαίσια ενός ανεκτικού, χαλαρού κρατικού μηχανισμού (αυτόν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), ουδέποτε συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι, μετά την Απελευθέρωση θα πρέπει να δημιουργήσει το δικό του, σφιχτό και λειτουργικό κράτος που πιεστικά, αρχικά οι Βαυαροί και μετέπειτα οι Αγγλογάλλοι, τον πίεσαν να συγκροτήσει. Οι παντοειδείς έξωθεν επεμβάσεις σε ένα λαό που ποτέ του δεν "πρόλαβε" να εκπαιδευτεί πολιτικά, ανάμεσα σε συνεχείς συγκρούσεις, πολέμους και εθνικές ταλαιπωρίες δύο αιώνων, έφεραν ένα μίζερο αποτέλεσμα, μια κρατική συγκρότηση μιξοευρωπαϊκή - μιξοανατολίτικη, που βάσισε την επιρροή του στο "ρουσφέτι" και την υποκρισία.
β) Ο, θρησκευτικής επιρροής, ιδιότυπος κοινωνικός συντηρητισμός, που πηγάζει από την βαθύτερη ουσία της Ορθοδοξίας, του πλέον αποκομμένου και αυτόνομου κομματιού της συνολικής χριστιανικής κοινότητας.
Και για όσα χρόνια είχαμε την πολυτέλεια να συμμετέχουμε στην ΕΟΚ απολαμβάνοντας τα αναμφισβήτητα ωφέλη του "νέου, φτωχού συγγενή", τις επιδοτήσεις, τα Μ.Ο.Π. τα "πακέτα Ντελόρ" κλπ, χωρίς από την άλλη να εργαζόμαστε για τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας, όλα πήγαιναν καλά. Το ΠΑΣΟΚ που κυριάρχησε αυτή την περίοδο μπόρεσε και ανέδειξε νέες οικονομικές δυνάμεις, ανέβασε το οικονομικό επίπεδο των κατώτερων τάξεων και δημιούργησε αρκετές νέες υποδομές. Σήμερα μιλάμε για τα "χρυσά χρόνια του Ανδρέα", όμως είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι αν δεν είχαμε τα ωφέλη από τη συμμετοχή μας στην ΕΟΚ, τέτοια χρόνια δεν θα ζούσαμε ποτέ.
Η βαθύτερη αυτή συντηρητική νοοτροπία του νεοέλληνα μπόρεσε και συνδέθηκε αρμονικά με τη μεταπολιτευτική έκρηξη των νέων, αριστερών κινημάτων και κυρίως με τον ιδιότυπο "τρίτο δρόμο" του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, μέσα από μια αιτιολογημένη αλλά υπερβολική "πατριωτική ρητορία". Η κατοπινή, ραγδαία εισβολή της παγκοσμιοποίησης ταμπούρωσε πίσω από τους χοντρούς, αδιαπέραστους τοίχους του "πατριωτισμού" μας την συντριπτική πλειοψηφία ενός λαού που και πάλι δεν είχε προλάβει να συναντηθεί με τα σύγχρονα ρεύματα της οικονομίας και των κοινωνικών δομών της Ευρώπης. (Παρόλο ότι από την Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα ζούμε το πλέον ειρηνικό και δημιουργικό κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού έθνους).
Ο ελληνικός λαός δοκίμασε, όχι χωρίς επιφυλάξεις και υποψία, τον εκσυγχρονιστικό δρόμο του Κ. Σημίτη, σε μια περίοδο όπου το πολιτικό κενό δεν του επέτρεπε άλλες επιλογές. Η χώρα βρέθηκε σχεδόν χωρίς να το καταλάβει στην "καρδιά" της Ευρώπης και το νόμισμά της άλλαξε κυριολεκτικά εν μια νυκτί, χωρίς αντιδράσεις, αλλά με μουρμούρες. Ο Σημίτης ήξερε ότι το θαύμα δεν κρατάει πολύ... Ενδιαφέρθηκε να θεμελιώσει τις - όσες - αλλαγές μπόρεσε να επιφέρει και αδιαφόρησε (η μάλλον παραιτήθηκε άδοξα) για μια πιο συγκροτημένη πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ χρεώθηκε τις συνέπειες αυτής της πολιτικής, που δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να συνεχίσει. Και χρεώθηκε - αρχικά - τις αρνητικές συνέπειες, όπως συμβαίνει συνήθως στην ιστορία.
Διαφθορά, διαπλοκή, επιδείνωση των οικονομικών μεγεθών και τα πρώτα ίχνη φτώχειας και αδιεξόδων για αρκετούς έλληνες, κυρίως μεγάλης ηλικίας και χαμηλής μόρφωσης.
Η επάνοδος στην εξουσία του άλλου κόμματος, της Ν.Δ., μοιραία σηματοδότησε την αντίδραση απέναντι στην πολιτική του εκσυγχρονισμού, εκφράζοντας έτσι, με τον πιο αυθεντικό τρόπο, τα τραγικά αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας.
Στα λόγια και στις εμφανείς προθέσεις η Ν.Δ. υποκρίνεται την "ευρωπαϊκή" παράταξη. Κοκορεύεται σε κάθε ευκαιρία ότι "την Ελλάδα έβαλε στην ΕΟΚ ο Κ.Καραμανλής", αλλά στην ουσία υποκλίνεται με ανακούφιση στη νεοελληνική ασυναρτησία...
Ο Καραμανλής, σαν άλλος καραγκιοζοπαίχτης, εμφανίζει στη σκηνή πότε τη σκιά του "Σιορ Διονύση", πότε του "Χατζιαβάτη", προσπαθώντας απλά να παρατείνει την παραμονή στην εξουσία μιας παράταξης που δυστυχώς για όλους, ήρθε να κυβερνήσει χωρίς ίχνος οράματος και συγκροτημένη πολιτική.
Η "λαϊκή δεξιά", κι οι "νεοφιλελεύθεροι", συνωθούνται φύρδην - μύγδην στην κυβέρνηση και με μοναδικό μπούσουλα τους δημοσκόπους, υποκρίνονται ότι μας κυβερνούν, ενώ εμείς παριστάνουμε ότι τους πιστεύουμε. Το μοιραίο αποτέλεσμα της κρίσης σε τελικό στάδιο, είναι η (πολιτική) αφασία...
Κι όλα αυτά στην πιο κρίσιμη περίοδο της ευρωπαϊκής ενοποίησης...
Σε κάθε βήμα της, η κυβέρνηση, όποτε θυμάται ότι κάτι πρέπει επιτέλους να κάνει, πέφτει μοιραία και αναπότρεπτα πάνω σε αξεπέραστα εμπόδια. Κάθε της βήμα ανακαλύπτει κι έναν απαρχαιωμένο θεσμό, ένα "δουκάτο της διαφθοράς", ένα μικρό "βασίλειο της λαμογιάς", του νεοέλληνα. Είναι να γελάει κανείς παρακολουθώντας έναν "εσμό λαμόγιων" να προσπαθεί να κυβερνήσει ένα "λαό λαμόγιων" και τελικά να μη μπορεί να το καταφέρει, για τον απλούστατο λόγο ότι τώρα πια......δεν είμαστε καθόλου μόνοι!
Ο Κ. Σημίτης θα πρέπει να κρυφογελάει με τα παθήματα του "εσμού" αυτού, που παριστάνει το πολιτικό κόμμα. Μπορεί να μην μπόρεσε να ολοκληρώσει τις αλλαγές που περιλάμβανε στο δικό του, εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα, αλλά όσες κατάφερε να "περάσει", λειτουργούν σήμερα σαν τεράστιες, ασφυκτικές λαβίδες απέναντι σε όποια άτακτη απόπειρα πισωγυρίσματος επιχειρεί μέσα στην απόγνωσή της η Ν.Δ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πρωτεύοντα λόγο τώρα πια στο περιεχόμενο της εσωτερικής νομοθεσίας, το οποίο πρέπει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ να εναρμονίζεται με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, σε πολύ μεγάλο μέρος του συνολικού νομοθετικού έργου που παράγουν τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κοινοβούλια.
Οι ευρωπαίοι τώρα πια δεν αστειεύονται. Κυβερνούν. Μας κυβερνούν... Είναι πιστεύω απλά, θέμα χρόνου...
Η ελληνική κοινωνία έχει δύο μόνο επιλογές:
1. Να παραμείνει στην Ε.Ε και να εκσυγχρονιστεί
2. Να φύγει από την Ε.Ε και να αναζητήσει την τύχη της στο ενδιαφέρον διεθνές περιβάλλον της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Κι επειδή η δεύτερη επιλογή αποκλείεται για προφανείς λόγους, απομένει η πρώτη.
Είμαστε καταδικασμένοι από τα πράγματα κάποια στιγμή, να ορθολογικοποιήσουμε τις επιλογές μας. Όσο κι αν αντιστέκεται η ελληνική κοινωνία, κάποτε θα πρέπει να στρέψει το βλέμμα σε όσα γίνονται προς τα δυτικά της, εκεί όπου (αναγκαστικά) ανήκει...
Αυτό φυσικά δεν μπορεί - και δεν θέλει - να το κάνει η Ν.Δ.
Κάποιοι στον πανικό τους και στην απόγνωσή τους, βλέποντας το έδαφος πάνω στο οποίο έκτιζαν όλα αυτά τα χρόνια τις (οικονομικές) αυτοκρατορίες τους, να κινείται, ωθούνται προς λάθρες πολιτικές μεθοδεύεις που αν επιτευχθούν θα περιπλέξουν ακόμα περισσότερο την ήδη πλέον τραγική κατάσταση.
Τι απομένει;
Μα, τι άλλο; Το ΠΑΣΟΚ...
Αυτό το γνωρίζει ο Παπανδρέου πολύ καλά. Ξέρει ότι αυτός εκπροσωπεί στη χώρα μας το δυτικό της μέλλον (ο ίδιος μάλιστα επιλέγει να εκπροσωπεί το πλέον προοδευτικό κομμάτι της δυτικής κουλτούρας στη χώρα μας).
Ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα κληθεί να κυβερνήσει. Το ζήτημα είναι πόσο γρήγορα θα συμβεί αυτό.
Το σίγουρο επίσης είναι ότι για να συμβεί αυτό, θα πρέπει η κοινωνία μας να "πιάσει πάτο".
Και δε νομίζω ότι - τώρα πια - απέχει πολύ από αυτό...

Κώστας Λαγωνικάκος