Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ολοκλρώνεται η «μεγαλειώδης» διαδήλωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στο πλαίσιο της 24ωρης γενικής απεργίας που είχαν εξαγγείλει. 15.000 άνθρωποι όλοι κι όλοι (5.000 σκάρτοι με το ΠΑΜΕ και κάτι λιγότερο από 10.000 με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ). Κι όλα αυτά ενώ η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ανακοινώσει - κατόπιν εντολής του Διευθυντηρίου Ευρ. Επιτροπής - ΔΝΤ - νέα μέτρα μείωσης των συντάξεων και αύξησης της έμμεσης φορολογίας.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Πού είναι τα πλήθη που διαδήλωναν κατά των νόμων Γιαννίτση και Πετραλιά; Ποιος φταίει γι αυτό; Απλά τα ερωτήματα, δύσκολες όμως οι απαντήσεις.
Ας αρχίσουμε όμως με μια διαπίστωση. Στις δυο διαδηλώσεις - του ΠΑΜΕ και της ΓΣΕΕ - περίσσευαν τα άσπρα και γκρίζα μαλλιά και οι φαλάκρες. Και ήταν «είδη ουσιώδη εν ανεπαρκεία», όπως λένε κι οι οικονομολόγοι, της γης οι κολασμένοι. Αναφέρομαι στους νέους και στους μετανάστες, που εργάζονται, ανασφάλιστοι, σε γολογοθαϊκά ωράρια, για μισθούς των €500 - 700. Από την άλλη, περίσσευαν οι τίτλοι συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων (δε θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι αντιστοιχούσε περίπου μια οργάνωση σε κάθε 10 διαδηλωτές).
Στην πραγματικότητα, αυτοί που διαδήλωναν ήταν οι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Μόνο αυτοί εκπροσωπούνται, εδώ και πολλά χρόνια, στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και, αυτοί είναι που τώρα, βλέπουν τα δικαιώματά τους να ψαλιδίζονται.
Όσο για τους κολασμένους της γης, αυτοί ούτως ή άλλως δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Οι άτολμες προσπάθειες της κυβέρνησης Σημίτη, να βάλει κάποιους κανόνες στην εργασιακή ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα, σαμποταρίστηκαν από όλους όσοι όφειλαν να τις στηρίξουν αφ' ενός και να απαιτήσουν να είναι πιο τολμηρές αφ' ετέρου. Αναφέρομαι στα κόμματα και στις οργανώσεις της Αριστεράς, στη ΓΣΕΕ, στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Κι όταν κάποιοι από αυτούς που δεν έχουν δικαιώματα εξεγέρθηκαν, η συμπαράσταση όλων των παραπάνω ήταν περιστασιακή και για την τιμή των όπλων ή για να διαπιστωθεί αυτάρεσκα ότι «εμείς είμαστε οι καλοί, το κακό ΠΑΣΟΚ φταίει για όλα».
Ποιος δε θυμάται, την άρνηση του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης να συνδράμει τους μετανάστες εργάτες γης πριν από δέκα χρόνια, όταν αυτοί απήργησαν διεκδικώντας αξιοπρεπέστερες αμοιβές και ασφάλιση στον ΟΓΑ; (αντιθέτως την ίδια εποχή ο Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Βόλου είχε συμπαρασταθεί από την πρώτη στιγμή στους εργάτες γης του Βελεστίνου).
Ποιος συμπαραστάθηκε στους εργάτες γης της Μανωλάδας όταν η «περήφανη αγροτιά» τους πλάκωνε στο ξύλο και τους διαπόμπευε, γιατί είχαν τολμήσει να διεκδικήσουν αύξηση στο μεροκάματο (αμείβονταν με το εξωφρενικό ποσό των €3 την ημέρα από το οποίο παρακρατούνταν ένα μέρος ως ενοίκιο για τις τρώγλες στις οποίες του στοιβάζουν);
Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση του Βελεστίνου και το αξιοθαύμαστο - αλλά εκ των πραγμάτων μικρής εμβέλειας - έργο του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι: ΚΑΝΕΙΣ. Γι αυτό και σήμερα απουσίαζαν οι μετανάστες από τη διαδήλωση.
Σε ό,τι αφορά στους γηγενείς νέους με τις θλιβερές αμοιβές τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Γαλουχήθηκαν με υπερβολικές δόσεις τηλοψίας. Έχουν δει χιλιάδες ώρες τηλεοπτικών σειρών από τις οποίες έμαθαν ότι όποιος δε ζει μεσα στη χλιδή χωρίς να χρειάζεται να εργάζεται είναι «μαλάκας». Οι γονείς τους τους εμφύσησαν την άποψη ότι η μόνο επαγγελματική αποκατάσταση είναι «μια θέση στο Δημόσιο». Μ' αυτά τα όνειρα έχουν μεγαλώσει όλοι όσοι σήμερα είναι κάτων των 35 χρόνων.
Η όποια απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα είναι, κατά συνέπεια, «μεταβατική» μέχρι να βρεθεί «μια θέση στο Δημόσιο». Ακόμα κι αν αυτή είναι με σύμβαση ορισμένου χρόνου και άθλιο μισθό. Γιατί αργά η γρήγορα «θα έρθει η μονιμοποίηση».
Οι άνθρωποι αυτοί δε διεκδικούν τα θεσμοθετημένα δικαιώματά τους ακριβώς γιατί πιστεύουν βαθιά μεσ' στην καρδία τους ότι «σύντομα η ζωή θα τους χαμογελάσει». Δε διαδηλώνουν γιατί δεν είναι "in". Και δε διεκδικούν γιατί «θα βρεθεί κάποια άκρη». Γιατί η διεκδίκηση δικαιωμάτων δεν είναι μέρος ούτε της παιδείας τους, ούτε των οικογενειακών τους αξιών.
Απομένει η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα: γιατί σήμερα διαδήλωσαν υποδεκαπλάσιοι άνθρωποι από αυτούς που είχαν διαδηλώσει κατά των νόμων Πετραλιά και Γιαννίτση;
Απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν έχω. Διαισθάνομαι μονάχα ότι οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα έχουν προεξοφλήσει - κακώς - το αδιέξοδο της κινητοποίησης. Επιπρόσθετα έχουν συνηθίσει, πολλοί από αυτούς, να εκμεταλλεύονται τις χαλαρές εργασιακές συνθήκες για να ασκούν παράλληλες επαγγελματικές δραστηριότητες, από τις οποίες έχουν σημαντικά και αφορολόγητα εισοδήματα. Κι αυτό μειώνει τη διάθεσή τους για διεκδικήσεις.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Τι συμβαίνει λοιπόν; Πού είναι τα πλήθη που διαδήλωναν κατά των νόμων Γιαννίτση και Πετραλιά; Ποιος φταίει γι αυτό; Απλά τα ερωτήματα, δύσκολες όμως οι απαντήσεις.
Ας αρχίσουμε όμως με μια διαπίστωση. Στις δυο διαδηλώσεις - του ΠΑΜΕ και της ΓΣΕΕ - περίσσευαν τα άσπρα και γκρίζα μαλλιά και οι φαλάκρες. Και ήταν «είδη ουσιώδη εν ανεπαρκεία», όπως λένε κι οι οικονομολόγοι, της γης οι κολασμένοι. Αναφέρομαι στους νέους και στους μετανάστες, που εργάζονται, ανασφάλιστοι, σε γολογοθαϊκά ωράρια, για μισθούς των €500 - 700. Από την άλλη, περίσσευαν οι τίτλοι συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων (δε θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι αντιστοιχούσε περίπου μια οργάνωση σε κάθε 10 διαδηλωτές).
Στην πραγματικότητα, αυτοί που διαδήλωναν ήταν οι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Μόνο αυτοί εκπροσωπούνται, εδώ και πολλά χρόνια, στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και, αυτοί είναι που τώρα, βλέπουν τα δικαιώματά τους να ψαλιδίζονται.
Όσο για τους κολασμένους της γης, αυτοί ούτως ή άλλως δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Οι άτολμες προσπάθειες της κυβέρνησης Σημίτη, να βάλει κάποιους κανόνες στην εργασιακή ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα, σαμποταρίστηκαν από όλους όσοι όφειλαν να τις στηρίξουν αφ' ενός και να απαιτήσουν να είναι πιο τολμηρές αφ' ετέρου. Αναφέρομαι στα κόμματα και στις οργανώσεις της Αριστεράς, στη ΓΣΕΕ, στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Κι όταν κάποιοι από αυτούς που δεν έχουν δικαιώματα εξεγέρθηκαν, η συμπαράσταση όλων των παραπάνω ήταν περιστασιακή και για την τιμή των όπλων ή για να διαπιστωθεί αυτάρεσκα ότι «εμείς είμαστε οι καλοί, το κακό ΠΑΣΟΚ φταίει για όλα».
Ποιος δε θυμάται, την άρνηση του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης να συνδράμει τους μετανάστες εργάτες γης πριν από δέκα χρόνια, όταν αυτοί απήργησαν διεκδικώντας αξιοπρεπέστερες αμοιβές και ασφάλιση στον ΟΓΑ; (αντιθέτως την ίδια εποχή ο Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Βόλου είχε συμπαρασταθεί από την πρώτη στιγμή στους εργάτες γης του Βελεστίνου).
Ποιος συμπαραστάθηκε στους εργάτες γης της Μανωλάδας όταν η «περήφανη αγροτιά» τους πλάκωνε στο ξύλο και τους διαπόμπευε, γιατί είχαν τολμήσει να διεκδικήσουν αύξηση στο μεροκάματο (αμείβονταν με το εξωφρενικό ποσό των €3 την ημέρα από το οποίο παρακρατούνταν ένα μέρος ως ενοίκιο για τις τρώγλες στις οποίες του στοιβάζουν);
Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση του Βελεστίνου και το αξιοθαύμαστο - αλλά εκ των πραγμάτων μικρής εμβέλειας - έργο του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι: ΚΑΝΕΙΣ. Γι αυτό και σήμερα απουσίαζαν οι μετανάστες από τη διαδήλωση.
Σε ό,τι αφορά στους γηγενείς νέους με τις θλιβερές αμοιβές τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Γαλουχήθηκαν με υπερβολικές δόσεις τηλοψίας. Έχουν δει χιλιάδες ώρες τηλεοπτικών σειρών από τις οποίες έμαθαν ότι όποιος δε ζει μεσα στη χλιδή χωρίς να χρειάζεται να εργάζεται είναι «μαλάκας». Οι γονείς τους τους εμφύσησαν την άποψη ότι η μόνο επαγγελματική αποκατάσταση είναι «μια θέση στο Δημόσιο». Μ' αυτά τα όνειρα έχουν μεγαλώσει όλοι όσοι σήμερα είναι κάτων των 35 χρόνων.
Η όποια απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα είναι, κατά συνέπεια, «μεταβατική» μέχρι να βρεθεί «μια θέση στο Δημόσιο». Ακόμα κι αν αυτή είναι με σύμβαση ορισμένου χρόνου και άθλιο μισθό. Γιατί αργά η γρήγορα «θα έρθει η μονιμοποίηση».
Οι άνθρωποι αυτοί δε διεκδικούν τα θεσμοθετημένα δικαιώματά τους ακριβώς γιατί πιστεύουν βαθιά μεσ' στην καρδία τους ότι «σύντομα η ζωή θα τους χαμογελάσει». Δε διαδηλώνουν γιατί δεν είναι "in". Και δε διεκδικούν γιατί «θα βρεθεί κάποια άκρη». Γιατί η διεκδίκηση δικαιωμάτων δεν είναι μέρος ούτε της παιδείας τους, ούτε των οικογενειακών τους αξιών.
Απομένει η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα: γιατί σήμερα διαδήλωσαν υποδεκαπλάσιοι άνθρωποι από αυτούς που είχαν διαδηλώσει κατά των νόμων Πετραλιά και Γιαννίτση;
Απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν έχω. Διαισθάνομαι μονάχα ότι οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα έχουν προεξοφλήσει - κακώς - το αδιέξοδο της κινητοποίησης. Επιπρόσθετα έχουν συνηθίσει, πολλοί από αυτούς, να εκμεταλλεύονται τις χαλαρές εργασιακές συνθήκες για να ασκούν παράλληλες επαγγελματικές δραστηριότητες, από τις οποίες έχουν σημαντικά και αφορολόγητα εισοδήματα. Κι αυτό μειώνει τη διάθεσή τους για διεκδικήσεις.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου