ΠΙΟΤΕΡΟ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ» ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ
Η συχνότητα με την οποία στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ αξιώνουν συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία «μέχρι την ανατροπή του Πούτιν», καθώς κι η αβασάνιστη υιοθέτηση της φρασεολογίας τους από τον πρόεδρο Μπάϊντεν συνιστούν το μεγαλύτερο κίνδυνο να ξεφύγει ανεξέλεγκτα η κατάσταση.
Ο Πούτιν δεν είναι ούτε Σαντάμ Χουσεΐν ούτε ούτε Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, διαθέτει 5.700 πυρηνικές κεφαλές, κι αν την εμπρηστική αυτή φρασεολογία των Αμερικανών «προοδευτικών» και των Δυτικοευρωπαίων μιμητών τους, την ενστερνιστεί με τον ανάλογο φανατισμό κι η δυτική κοινή γνώμη θα οδηγηθούμε σε πυρηνικό όλεθρο.
Ο ΠΟΥΤΙΝ «ΧΡΗΣΙΜΟΣ» ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
Όταν τη νύχτα των προεδρικών εκλογών του 2016, παρά το γεγονός ότι η Χίλαρι Κλίντον είχε πάρει τρία εκατομμύρια ψήφους παραπάνω, εξελέγη ο Ντόναλντ Τραμπ, το επιτελείο των Δημοκρατικών έσπευσε να κατηγορήσει το Ρώσο πρόεδρο για επηρεασμό του εκλογικού αποτελέσματος μέσω μαζικής παραγωγής ψευδών ειδήσεων.
Κατά μείζονα λόγο που, τρεις πολιτείες στις οποίες η Κλίντον έχασε με λιγότερο από μια ποσοστιαία μονάδα διαφορά, Μίσιγκαν, Πενσυλβάνια και Ουισκόνσιν, ήταν παραδοσιακά προπύργια του Δημοκρατικού Κόμματος, ιδίως οι δυο πρώτες.
Τι το κοινό είχαν; Μα την ύπαρξη μιας πολυπληθούς λευκής εργατικής τάξης, χτυπημένης από την ανεργία που προκάλεσε η μεταφορά των αμερικανικών βιομηχανικών μονάδων στην Άπω Ανατολή, και η οποία ζει υπό το κράτος του τρόμου ότι θα χάσει τα σπίτια που με χίλιους κόπους και βαρύ δανεισμό απέκτησε, και στην οποία το πρόγραμμα της Δημοκρατικής υποψήφιας δεν είχε τίποτα να προτείνει (μάλιστα σε στενό κύκλο, δυστυχώς όμως γι' αυτήν διέρρευσε, η Κλίντον τους αποκαλούσε loosers).
Ο Τραμπ αντίθετα, τους υπόσχονταν την επιστροφή της βιομηχανίας στις ΗΠΑ, μια υπόσχεση που του απέφερε εκατοντάδες χιλιάδες κρίσιμων ψήφων, μολονότι δεν έκανε τίποτα για να την υλοποιήσει.
Με δυο λόγια, εδώ και έξι χρόνια, το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ έχει βρει στο πρόσωπο του Πούτιν έναν βολικό «κακό», που «φταίει για ό,τι συμβαίνει στον ουρανό και στη γη»
Ο ΠΟΥΤΙΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝΤΑΜ ΧΟΥΣΕΪΝ ΟΥΤΕ ΣΛΟΜΠΟΝΤΑΝ ΜΙΛΟΣΕΒΙΤΣ
Η επικίνδυνη αυτή ρητορική δεν είναι ούτε καινούρια ούτε πρωτότυπη. Είναι πανομοιότυπη με αυτή που είχαν χρησιμοποιήσει οι Δυτικοί στη δεκαετία του '90 κατά των Σαντάμ Χουσεΐν και Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.
Μόνο που τα περιβόητα «πυρηνικά» και «χημικά» όπλα του Σαντάμ Χουσεΐν ήταν παραμύθια της Χαλιμάς, όπως αποδείχθηκε πανηγυρικά με τα τη δεύτερη εισβολή στο Ιράκ και την ανατροπή του.
Μόνο που τα περιβόητα «πυρηνικά» και «χημικά» όπλα του Σαντάμ Χουσεΐν ήταν παραμύθια της Χαλιμάς, όπως αποδείχθηκε πανηγυρικά με τα τη δεύτερη εισβολή στο Ιράκ και την ανατροπή του.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν αντιθέτως διαθέτει πυρηνικά όπλα. Και μάλιστα πολλά. Το ένα δέκατο από αυτά φτάνει για να εξαφανίσει κάθε ζωή στον πλανήτη για αιώνες. Κι έχει καταστήσει σαφές ότι αν η δυτική υποστήριξη στην Ουκρανία υπερβεί ένα όριο -το οποίο είναι η συμμετοχή στον πόλεμο νατοϊκών δυνάμεων- θα τα χρησιμοποιήσει.
Το γεγονός δε ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και το Ηνωμένο Βασίλειο εργαλειοποιούν την ουκρανική κρίση για την επίτευξη ενός βραχυπρόθεσμου στόχου, την εξαφάνιση της ούτως ή άλλως αναιμικής, αυτόνομης πολιτικής παρουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αδιαφορώντας, όπως όλα δείχνουν, για τις επιπτώσεις αυτής της πολιτικής, πολλαπλασιάζει τον κίνδυνο του πυρηνικού ολέθρου, είτε εξ αιτίας κάποιου ατυχήματος, είτε διότι, για πολλοστή φορά, δε πάρουν σοβαρά υπ' όψιν τους τον Πούτιν.
Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΥΤΙΚΟΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΑΝΤΙΒΑΡΟΥ
Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που Αμερικανοί αξιωματούχοι διολισθαίνουν σε έναν πολεμοκάπηλο βερμπαλισμό. Έχουν υπάρξει μάλιστα ακόμα χειρότερες εποχές, όπως ήταν η περίοδος της προεδρίας του Ρόναλντ Ρέηγκαν, όταν ο μεν πρόεδρος των ΗΠΑ «χαριτολογούσε» μπροστά στο ανοιχτό, εν αγνοία του φυσικά, μικρόφωνο της Αμερικανικής Δημόσιας Ραδιοφωνίας δηλώνοντας σοβαρά-σοβαρά ότι «σε πέντε λεπτά θα διατάξω πυρηνική επίθεση στην ΕΣΣΔ», ενώ ο υπουργός Εξωτερικών του, ο Αλεξάντερ Χαίηγκ, σοβαρολογούσε μιλώντας για «ενδεχόμενο περιορισμένο πυρηνικό πόλεμο» στην Ευρώπη.
Τότε όμως οι δηλώσεις αυτές είχαν προκαλέσει τις οργίλες αντιδράσεις όλων των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών, ενώ στους δρόμους και στις πλατείες των ευρωπαϊκών πόλεων εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών διαδήλωναν υπέρ της αμοιβαίας αποκλιμάκωσης της πυρηνικής έντασης.
Σήμερα, οι λιγοστοί που τολμούν να μιλήσουν για σύγκρουση δυτικού και ρωσικού ιμπεριαλισμού με επίδικο την Ουκρανία, ή έστω, υιοθετούν μια μετρημένη στάση σαν αυτή του 98χρονου μετρ της, κυνικής είναι η αλήθεια, διπλωματίας Χένρι Κίσσιντζερ ( https://www.naftemporiki.gr/story/1866057/kisingker-i-oukrania-na-paraxorisei-edafi-sti-rosia-gia-na-teleiosei-o-polemos ) χαρακτηρίζονται αυτόματα «πράκτορες του Πούτιν» κι εξοστρακίζονται από το δημόσιο διάλογο.
Ακόμα χειρότερα, οι μοναδικοί ευρωπαίοι πολιτικοί που τολμούν να προσπαθήσουν, αν μη τι άλλο, να ανοίξουν ένα δίαυλο διαλόγου με τη Ρωσία είναι οι εξής δυο: ο Εμμανουέλ Μακρόν κι ο Μάριο Ντράγκι.
Όσο για την υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας, της χώρας που εδώ και μισό αιώνα φρόντιζε με επιτυχία να διατηρεί ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές των σχέσεων της Ρωσίας με τη Δύση ανοιχτούς διαύλους διαλόγου, την Αναλένα Μπέρμποκ, αυτή υπερακοντίζει σε υστερικές κραυγές -προσωπικά αδυνατώ να χαρακτηρίσω πολιτικό λόγο τις δηλώσεις της- τους πλέον ακραίους Πολωνούς πολιτικούς (οι οποίοι, τουλάχιστον, έχουν και κάποια ελαφρυντικά λόγω του παρελθόντος των Ρωσσοπολωνικών σχέσεων).
Η απάθεια της δυτικοευρωπαϊκής κοινής γνώμης εξηγείται από ένα πολύ απλό γεγονός. Οι πολιτικοί και οι πολίτες που είχαν ζήσει τη φρίκη του πολέμου έχουν εκλείψει. Οι άνθρωποι στη γηραιά ήπειρο που έζησαν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, που είδαν τις φωτογραφίες των θυμάτων της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και τους σημάδεψαν για όλοι τους τη ζωή, διάγουν τη δέκατη δεκαετία της ζωής τους.
Στη θέση τους υπάρχουν πολίτες και πολιτικοί οι οποίοι, τις μόνες εικόνες πολέμου που έχουν, είναι αυτές των ηλεκτρονικών παιγνιδιών. Οι πόλεμοι που μαίνονται δεξιά κι αριστερά δεν τους αγγίζουν «αυτά συμβαίνουν στην Αφρική και στην Ανατολή» (στην οποία Ανατολή περιλαμβάνονται και τα Βαλκάνια και η πρώην ΕΣΣΔ).
Αυτό εξηγεί και τα μειωμένα αντανακλαστικά απέναντι στον κίνδυνο του πυρηνικού πολέμου κι αυτός είναι ο λόγος που, βοηθούντος ενός άλλοτε υποβόσκοντος κι άλλοτε ανοιχτού ρατσισμού απέναντι στους «άξεστους ανατολίτες», υπάρχει κίνδυνος οι δυτικοί πολιτικοί να πέσουν θύματα της ρητορικής τους περί «ολοκληρωτικής ήττας κι ανατροπής του Πούτιν» και, «μοιραίοι κι άμοιροι αντάμα», να διολισθήσουν σε ένα πυρηνικό όλεθρο.
Γιάννης Χρυσοβέργης
11 σχόλια:
Οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Βρετανίας έχουν όντως υιοθετήσει την επικίνδυνη ρητορική για ανατροπή του Πούτιν.
Υπάρχει όμως αντίστοιχη ρητορική από τη γερμανική κυβέρνηση και τη Μπάερμποκ; Φλερτάρει η γερμανική κυβέρνηση ή οι Πράσινοι, με την αποστολή ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στην Ουκρανία, που όντως αποτελεί "κόκκινη γραμμή" για πυρηνική απάντηση της Ρωσίας; Μέχρι στιγμής, τα μόνο σημεία που βλέπω να πλειοδοτούν οι Πράσινοι στη Γερμανία, είναι ο αποτελεσματικός εξοπλισμός της Ουκρανίας και το πλήρες εμπάργκο στο ρωσικό αέριο και πετρέλαιο.
Ίσως αυτό δείχνει ότι και οι Γερμανοί Πράσινοι συντάσσονται κατά βάθος με τους Ντράγκι και Μακρόν, παρά τους υψηλότερους τόνους της ρητορικής τους. Πολλά από τα Πράσινα στελέχη που είχαν δώσει τις αντιπυρηνικές μάχες της δεκαετίας του 1980 (όπως η Ρεμπέκα Χαρμς), είναι ακόμη ενεργά και ζωντανά: δύσκολο να ισχύει γι' αυτούς ότι δεν ξέρουν τι θα σήμαινε πυρηνικός πόλεμος. Η τωρινή διαφορετική τους στάση, μάλλον επηρεάζεται από το ότι θεωρούν την Ουκρανία Ευρώπη, και όχι "Ανατολή". Η εισβολή του Πούτιν σε μια ευρωπαϊκή χώρα είναι γι' αυτούς το Αδιανόητο, που χρειάζεται να αντιμετωπιστεί χωρίς πυρηνική κλιμάκωση, αλλά πάντως άμεσα και αποτελεσματικά.
Σε κάθε περίπτωση είμαι υποχρεωμένος να επισημάνω ότι: 1. Το 2001 ή 2002, με υπουργό Εξωτερικών το Γιόσκα Φίσερ και με δική του πρόταση, τροποποιήθηκε το γερμανικό Σύνταγμα για να επιτρέπεται στο γερμανικό στρατό να συμμετέχει σε αποστολές στο εξωτερικό. Στο Αφγανιστάν εν προκειμένω. 2. Το 2022, με υπουργό Εξωτερικών την Αναλένα Μπέρμποκ και πλήρη υποστήριξη από το κόμματων Πράσινων, εγκρίνεται ένα θηριώδες εξοπλιστικό πρόγραμμα 100 δισεκατομμυρίων ευρώ του γερμανικού στρατού, ενός από τους αρτιότερους οπλικά και τεχνολογικά στην Ευρώπη. δε θα σταθώ στο ότι «συγκριτικά με το αντίστοιχο εξοπλιστικό της Ελλάδας είναι πολύ λιγότερο», όπως μου είπε ο Νίκος Χρυσόγελος, διότι το επιχείρημα αυτό δε μου λέει τίποτα. 3. Ως υπουργός Εξωτερικών της χώρας που επί 50 χρόνια ήταν ο δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, η κυρία Μπέρμποκ όφειλε να είναι πολύ προσεκτική στις δημόσιες τοποθετήσεις της και να μη ρίχνει λάδι στη φωτιά. Κι επειδή ΔΕΝ ΤΗ ΘΕΩΡΩ ΗΛΙΘΙΑ, της καταλογίζω πολεμοκαπηλεία. 4. Το ότι η Ρέμπεκα Χαρμς είναι ακόμα παρούσα στο Πράσινο Κόμμα της Γερμανίας δε μου λέει και πολλά. Κι επειδή οι έννοιες «Ευρώπη» και «Ανατολή» είναι πολιτικές και όχι γεωγραφικές, αδυνατώ να αναγνωρίσω στο ουκρανικό καθεστώς περισσότερη δημοκρατία από αυτή του ρωσικού. Δεν είναι βέβαια προσωποπαγές, όπως αυτό του Πούτιν, όμως: Την επαύριο της βίαιης ανατροπής -δεν καθαιρέθηκε από τη Βουλή της χώρας- του ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥ προέδρου Γιαννουκόβιτς, η νέα κυβέρνηση απαγόρευση τη χρήση της ρωσικής γλώσσας (τη μητρική γλώσσα το 45% του πληθυσμού δηλαδή) στη δημόσια διοίκηση καθώς και τη διδασκαλία της, γεγονός που έδωσε στον Πούτιν το πρόσχημα να προσαρτήσει την Κριμαία και να ενορχηστρώσει το αποσχιστικό κίνημα των ανατολικών επαρχιών. Είναι δικαίωμα των Γερμανών Πράσινων να πιστεύουν και να πράττουν ό,τι θέλουν. Όχι όμως να βαφτίζουν και το κρέας ψάρι.
Γιάννης Χρυσοβέργης
1. Κι όμως ο Γιανουκόβιτς καθαιρέθηκε το 2014 από την ουκρανική Βουλή. Στο λήμμα για την αφεντιά του, στη Βικιπαίδεια https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82#cite_note-15 διαβάζουμε ότι "ο Γιανουκόβιτς εγκατέλειψε το Κίεβο και κατέφυγε στο Χαρκίβ, αρνούμενος να παραιτηθεί και χαρακτηρίζοντας "πραξικόπημα" τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Μετά από αυτό, το Κοινοβούλιο κήρυξε τον Γιανουκόβιτς έκπτωτο και στη θέση του ανέλαβε χρέη προέδρου ο πρόεδρος της βουλής Αλεξάντερ Τουρτσίνοφ, μέχρι τις έκτακτες προεδρικές εκλογές".
2. Με την εισβολή στην Ουκρανία, η Γερμανία παρέδωσε άτυπα στη Γαλλία και την Ιταλία τον ρόλο του διαύλου Ρωσίας-Δύσης. Κύριος λόγος ήταν η μεγάλη ενεργειακή εξάρτηση από το ρωσικό αέριο, που περιόριζε εκ των πραγμάτων το διαπραγματευτικό της βάρος. Ακόμη και η Ρωσία, όμως, θεωρεί ότι η γερμανική πολιτική εξακολουθεί να ευθυγραμμίζεται με Γαλλία-Ιταλία: ενδεικτικά θα επικαλεστώ αρθρογραφία από φιλορωσικά σάιτ, όπως http://www.defenddemocracy.press/the-leaders-of-france-germany-and-italy-favor-negotiations-to-end-ukraine-war/
3. Οι Γερμανοί Πράσινοι έχουν αποκηρύξει τον Φίσερ ήδη από το 2013, όταν δεν τον κάλεσαν καν ως απλό προσκεκλημένο στις εκδηλώσεις για τα 40 χρόνια τους στη Βουλή. Πολύ περισσότερο που ο τότε πρωθυπουργός του, ο Σρέντερ, παρέμεινε υψηλόμισθος υπάλληλος της Γκαζπρόμ (δηλαδή του ρωσικού κράτους) και μετά την εισβολή.
4. Σε συνθήκες επιθετικού πολέμου δίπλα ακριβώς στα σύνορά της και πιθανόν αύριο μέσα σε αυτά (η κρατική ρωσική τηλεόραση έχει ήδη αναφερθεί σε στρατιωτικά σενάρια για τις Βαλτικές χώρες), η Ε.Ε. είναι δυστυχώς αναγκασμένη είτε να επενδύσει σε δικό της στρατό είτε να στηρίζεται όλο και περισσότερο στις ΗΠΑ. Τα 100 δις ευρώ του Σολτς εγκρίθηκαν μόνο ΔΥΝΗΤΙΚΑ, ως μαγιά για πιθανό ευρωστρατό.
5. Τα προβλήματα δημοκρατίας στην Ουκρανία είναι υπαρκτά, αν και σε πορεία βελτίωσης μέχρι την εισβολή, αλλά δεν καταλαβαίνω σε τι συνδέονται με όσα έγραψα. Στον περιορισμό πάντως των Ρωσικών ως επίσημης γλώσσας, πρωτοστάτησαν οι Ρωσόφωνοι Ουκρανοί. Πρόεδρος της χώρας είναι ρωσόφωνος, ο Ζελένσκι. Η ενταξιακή πορεία προς την Ε.Ε., αν προχωρήσει, θα βοηθήσει και σε αυτό.
6. Στην Ελλάδα η Ρωσία υποστήριζε πάντα, για δικά της συμφέροντα φυσικά, όσους θέλουν να κρατήσουν ανοικτά τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό: αυτό της εξασφάλιζε και τη θετική ματιά των εγχώριων εθνικιστών. Οι υπόλοιποι, όμως, δεν έχουμε καθόλου λόγους να την κρίνουμε με την ίδια επιείκεια.
7. Πυρηνικός πόλεμος θα είναι τα επόμενα χρόνια πολύ πιθανότερος, αν η ρωσική εισβολή οδηγήσούσε σε "αδιαμφισβήτη επιτυχία" του Πούτιν και έβαζε τον ίδιο ή άλλους σε πειρασμό να ξαναχρησιμοποιήσει τα ίδια εργαλεία.
Θα απαντήσω σε εκείνα τα σχόλιά σου που άπτονται της ουκρανικής κρίσης.
1. Το ουκρανικό κοινοβούλιο καθαίρεσε μεν το Γιαννουκόβιτς, όμως δεν είχε επιτραπεί στους βουλευτές του κόμματός του, το μεγαλύτερο της Βουλής τότε αλλά χωρίς την πλειοψηφία, να παραστούν στη συνεδρίαση. Είναι μια λεπτομέρεια που είχε γραφεί στον διεθνή τύπο την εποχή εκείνη.
2. Το defenddemocracy.press, ακριβώς επειδή είναι ρωσόφιλο, καλό είναι να το αντιμετωπίζουμε με πολλές επιφυλάξεις σε ό,τι γράφει. Παρ' όλα αυτά, αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, συνιστά πολιτική αυτοκτονία της Γερμανίας και η ευθύνη γι' αυτήν βαρύνει ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ την Αναλένα Μπέρμποκ.
3. Δε γνωρίζω τους λόγους για τους οποίους οι Γερμανοί Πράσινοι αποκήρυξαν το Φίσερ και δε με αφορούν. Δικό τους το κόμμα, όποιον θέλουν προσκαλούν, κι όποιον θέλουν διαγράφουν.
4. ΟΛΟΙ οι πόλεμοι ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΙ. Απλώς σε θέση άμυνας βρίσκεται ο ασθενέστερος. Προσωπικά τους χωρίζω σε πολέμους που μια χώρα θα μπορούσε να είχε αποφύγει και σε πολέμους που δε θα μπορούσε. Η Ουκρανία θα μπορούσε να είχε αποφύγει αυτόν τον πόλεμο αν δεν είχε αποσυρθεί από την ειρηνευτική διαδικασία του Μινσκ κι αν δεν είχε υποβάλει αίτημα ένταξης στο ΝΑΤΟ.
Επιπλέον, το αφήγημα της δημιουργίας «Ευρωπαϊκού Στρατού είναι εξόχως αντιπαραγωγικό. Πλαίσιο αμυντικής συνεργασίας των ευρωπαϊκών χωρών με τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Νορβηγία ΥΠΑΡΧΕΙ, είναι λειτουργικό και ονομάζεται ΝΑΤΟ.
Απαντάω εδώ στα σημεία 5-7, διότι δε χωρούσαν σε ένα σχόλιο.
5. Έχω πολύ σοβαρούς λόγους για να αμφιβάλλω ως προς το ότι η ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ θα διασφαλίσει τα δικαιώματα του ρωσόφωνου πληθυσμού της. Ο λόγος; Στις τρεις βαλτικές χώρες, όταν απέκτησαν την ανεξαρτησία τους, ποσοστό 20%-40% του πληθυσμού της κάθε μιας είχε μητρική γλώσσα τη ρωσική, ανάμεσά τους και άνθρωποι εγκατεστημένοι σε αυτές για τρεις και τέσσερις γενιές.Οι άνθρωποι αυτοί, όχι μόνο δεν έχουν το δικαίωμα να διδάσκονται τα παιδιά τους τη μητρική τους γλώσσα, αλλά δεν έχουν καν το δικαίωμα να αποκτήσουν την ιθαγένεια της χώρας στην οποία ζουν. Το αποτέλεσμα; σε 30 χρόνια ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί στο μισό. Κι επειδή έχω γίνει πολλές φορές δαχτυλοδεικτούμενος επειδή υπερασπίζομαι το δικαίωμα, των Μακεδόνων, των Τούρκων και κάθε άλλης μειονότητας να διδάσκεται τη μητρική της γλώσσα στην Ελλάδα, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να χρησιμοποιώ δυο μέτρα και δυο σταθμά.
6. Η παρατήρησή σου αυτή αποδεικνύει ότι δεν κατανόησες το άρθρο μου και βολεύεσαι με το να χαρακτηρίζεις ρωσόφιλο όποιον δε συμμερίζεται το ουκρανικό σου αφήγημα. Για την περίπτωση που δεν έχεις διαβάσει παλαιότερη αρθρογραφία μου οφείλω να σου επισημάνω ότι έχω κατ' επανάληψη καταγγείλει τον αρνητικό ρόλο της Ρωσίας τόσο στο Κυπριακό όσο και στο Μακεδονικό ζήτημα. Και δεν γινόμαστε επιεικείς με κάποιον όταν προσπαθούμε να καταλάβει πώς σκέφτεται για να προσαρμόσουμε την πολιτική μας απέναντί του. αν ο στόχος μας είναι μια ειρηνική συνύπαρξη -με όλες τις αντιπαραθέσεις που αναπόφευκτα θα δημιουργούνται από τις συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ όσων ανήκουμε στο Δυτικό στρατόπεδο και της Ρωσίας- οφείλουμε να σκεφτόμαστε: α)Τι φόβους γεννά η πολιτική μας στη ρωσική κοινωνία; β) Ανεξαρτήτως αν οι φόβοι της εδράζονται σε πραγματικά η φαντασιακά γεγονότα, τι μπορούμε να της δώσουμε ώστε να τους καταλαγιάσουμε; γ) Ποιους φόβους, δικαιολογημένους η μη, προκαλεί στις δικές μας κοινωνίες η Ρωσία; δ) Τι θα διεκδικήσουμε από αυτή για να καθησυχάσουμε τις κοινωνίες μας; ε) Ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές μας η υπέρβαση των οποίων σημαίνει πόλεμο; Σε αυτά τα ερωτήματα απαντά ένας ΣΟΒΑΡΟΣ υπουργός Εξωτερικών, και στη βάση τους χτίζει τη διαχείριση μιας ανταγωνιστικής χώρας. Η Αναλένα Μπέρμποκ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠ' ΌΛΑ ΑΥΤΑ. Πολλαπλασιάζει τους φόβους της γερμανικής κοινωνίας με τις υστερικές κραυγές της, με τρόπο που όταν θα πρέπει να καθίσουμε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τη Ρωσία -γιατί κάποια στιγμή πρέπει να γίνει κι αυτό- η γερμανική κοινή γνώμη θα είναι ριζικά αντίθετη σε αυτό και θα αντιδράσει βίαια. βεβαίως η κυρία Μπέρμποκ θα συνεχίσει να είναι η δημοφιλέστερη πολιτικός στη Γερμανία. Όπως ήταν κι ο Σαμαράς το 1992 στην Ελλάδα.
7. Το πώς θα αποφευχθεί ένας πυρηνικός πόλεμος το εξηγώ στο προηγούμενο σημείο, εκεί που αναφέρω τι πρέπει να κάνει ένας υπουργός Εξωτερικών, που φέρει επάξια αυτόν τον τίτλο. Elementary Watson.
Η συζήτηση είναι ενδιαφέρουσα, αλλά ο χρόνος μου εξαιρετικά περιορισμένος.
1. Το 2013-4, η ουκρανική κοινωνία επαναστάτησε επειδή ο Πούτιν επέβαλε στον Γιανουκόβιτς να ματαιώσει την υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης με ΕΕ, που ο ίδιος είχε διαπραγματευτεί και οριστικοποιήσει. Για την Ουκρανία, όμως η σύνδεση με την Ε.Ε. ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου, καθώς η οικονομία της είχε πληγεί αναλογικά περισσότερο από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ (καθώς τις υπηρεσίες της δεν χρειαζόταν πια ούτε η Ρωσία) και δεν είχε ούτε δικό της αέριο για να ανακάμψει όπως η Ρωσία με την άνοδο των τιμών του μετά το 2003. Το να κατηγορούμε μια λαϊκή επανάσταση για... συνταγματικές παρατυπίες, οκτώ χρόνια μετά, δεν δίνει απαντήσεις: το σημαντικό είναι ότι, από τότε, η επιρροή των φιλορωσικών κομμάτων έχει πέσει από το 40-50% στο 17%. Ακόμη κι αν συνυπολογίζονταν οι ψήφοι της Κριμαίας και των δύο Λ.Δ., το πολύ να έφτανε το 25%. Ο κόσμος που μετακινήθηκε μόνιμα, ήταν οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί: Ο σημερινός ουκρανικός εθνικισμός είναι αποτέλεσμα των ρωσικών κινήσεων του 2013-4, και όχι το αντίθετο.
2. Αμφιβάλλω σοβαρά, κατά πόσο η Ουκρανία θα απέφευγε τον πόλεμο παραμένοντας απλώς στις διαδικασίες του Μινσκ και αποφεύγοντας τα αιτήματα για το ΝΑΤΟ. Για το δεύτερο, αρκούσε η Ρωσία να συνεννοηθεί με τον γαλλογερμανικό άξονα για να εμμείνει στο βέτο που είχε ασκήσει το 2008: θα έπρεπε όμως σε αντάλλαγμα να δώσει εγγυήσεις ασφάλειας προς την Ουκρανία, κάτι που δεν φαίνεται να συζητούσε. Για τις διαδικασίες του Μινσκ, η παροχή αυτονομίας ήταν κάτι που θα χρειαζόταν να συμφωνηθεί με τους αντάρτες: σίγουρα οι προτάσεις τους ήταν στο πλαίσιο που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από μια χώρα πρόσφατα ακρωτηριασμένη από ξένη δύναμη, απλώς γιατί επέμεινε να συνδεθεί με την Ε.Ε.;
Συνεχίζω σε επόμενο σχόλιο.
3. Στη ρωσική κοινωνία, η πολιτική της Δύσης (ιδιαίτερα της Ε.Ε.) ελάχιστους φόβους φαίνεται να γεννούσε. Ο Κ. Ράπτης είχε δημοσιεύσει τον Ιανουάριο σοβαρή ανάλυση για μια παράλληλη δημοσκόπηση και στις δύο χώρες, όπου η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δεν έβλεπε πόλεμο. Η εισβολή γέννησε αρχικά στη Ρωσία ευρεία επιδοκιμασία (κυρίως στις μεγαλύτερες ηλικίες), αλλά όχι ενθουσιασμό. Στη Δύση, η ρωσική εισβολή γέννησε άμεση ανησυχία ότι τερματίζεται το ταμπού του ανοικτού πολέμου που ίσχυσε από το 1945, ανατρέπεται όλη η μεταπολεμική τάξη και ότι η Ρωσία απαγορεύει σε μια σειρά χώρες να ανήκουν στοιχειωδώς στις κοινωνίες τους: το μόνο που μπορεί να καθησυχάσει τις κοινωνίες στην Ε.Ε., είναι επιστροφή στις γραμμές του 2014-21 με αναγνώριση του δικαιώματος της Ουκρανίας να επιδιώξει ένταξη στην Ε.Ε. χωρίς να να κινδυνεύει από νέα ρωσική επίθεση. Σε αντάλλαγμα, μπορεί να προσφερθεί στη Ρωσία η συνδιαμόρφωση μιας νέας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας, που θα αφήνει γύρω της στρατιωτικά ουδέτερα εδάφη.
4. Η ρωσική ελίτ φαίνεται να έχει, απέναντι στη Δύση, διαφορετικούς φόβους: ότι η Δύση δεν σέβεται το "δικαίωμα" των κυβερνήσεων να παραμένουν στην εξουσία ανεξάρτητα από τη λαϊκή ψήφο. Οι λευκορωσικές εκλογές του 2020 και η ηθική στήριξη της Δύσης στις διαδηλώσεις για τη νοθεία, έδειξαν στον Πούτιν ότι ακόμη και η πιο πιστή του κυβέρνηση είναι "επισφαλής": μια επανένωση Ρωσίας-Ουκρανίας-Λευκορωσίας θα απομάκρυνε τον κίνδυνο αυτό, και θα αποκαθιστούσε συμβολικά την παλιά αυτοκρατορία. Επιπλέον ανησυχία για τη ρωσική ελίτ, είναι η ενεργειακή μετάβαση της Ε.Ε. (που θα στερούσε από τη Ρωσία κρίσιμους πόρους), αλλά και ο παράγοντας χρόνος: οι νεότερες γενιές Ρώσων είναι ολιγάριθμές, δεν κάνουν "αρκετά" παιδιά και, επιπλέον, δεν νοσταλγούν την αυτοκρατορία. Για τις ανησυχίες αυτές, η Ευρώπη ελάχιστα πράγματα μπορεί να κάνει. Ο Πούτιν λοιπόν επιχείρησε να κάνει ό,τι και ο Μπισμαρκ με τη γερμανική ενοποίηση, ταπεινώνοντας την Ε.Ε. όπως το Β' Ράιχ τη Γαλλία: προφανής διαφορά είναι ότι τη γερμανική ενοποίηση τη διεκδικούσαν ήδη γενιές Γερμανών, ενώ οι Ουκρανοί διεκδικούσαν ακριβώς το αντίθετο. Αν θυμόμαστε τι ακολούθησε την περίοδο 1870-1945, είναι φανερό το άμεσο ζωτικό συμφέρον της Ε.Ε. να αποτρέψει μια νέα Αλσατία Λωραίνη.
Συνεχίζω και σε τρίτο σχόλιο.
5. Για τη Μπάερμποκ τώρα: μόλις χθες, Σολτς και Πούτιν είχαν ήδη την πρώτη τηλεφωνική τους συνομιλία, χωρίς αντιδράσεις ούτε από τη Μπάερμποκ ούτε από τη γερμανική κοινή γνώμη. Κάθε συμφωνία ειρήνευσης θα περάσει από τη Μόσχα, το Κίεβο, τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον, όχι όμως από το Βερολίνο: αντίθετα λοιπόν με τον Σαμαρά του 1992, οι δηλώσεις της Μπάερμποκ δεν δυσκολεύουν κανέναν απολύτως συμβιβασμό. Διευκολύνουν όμως την αναγκαία κοινωνική αποδοχή των αναπόφευκτων θυσιών για την απεξάρτηση της Γερμανίας από το ρωσικό αέριο, περιορίζοντας τα περιθώρια του AfD να κάνει λαϊκιστική προπαγάνδα. Επιπλέον αποκλείουν την επάνοδο της Ρωσίας στο καθεστώς του προνομιακού προμηθευτή, μετά την άρση των κυρώσεων. Επιπλέον, καλά κάνει η Μπαερμποκ που θυμίζει ότι η Ρωσία δεν είχε την αξιοπιστία που θα χρειαζόταν για να αναγορευτεί από την Ε.Ε. σε στρατηγικό ενεργειακό εταίρο, όπως έκαναν μέχρι τον πόλεμο το CDU και το SPD, καθώς αυτό ήταν από τα βασικά σημεία διαφωνίας των Πράσινων μαζί τους, και είχαν δεχθεί γι' αυτό σφοδρότατες επιθέσεις προεκλογικά. Για τη συνολικότερη στάση των Πράσινων, δες εδώ https://prasinoi.gr/greens4ukraine2029/ την τοποθέτηση του Λάμπερτς στο ευρωκοινοβούλιο, τοποθέτηση που αποκλείεται να γράφτηκε χωρίς συνεννόηση (και) με το γερμανικό ΥΠΕΞ.
6. Στα στρατηγικά ερωτήματα που θέτεις, προσωπικά βλέπω ότι υπάρχουν απαντήσεις: επιλογή (και από τη Γερμανία) της εξ αρχής ενθάρρυνσης των ρωσοουκρανικών διαπραγματεύσεων, με παράλληλη πρακτική συμβολή στην ανάσχεση της στρατιωτικής επίθεσης πριν παγιωθούν δεδομένα που θα εμποδίζουν μόνιμα την ειρήνη. Οι κόκκινες γραμμές της Ρωσίας για τον πυρηνικό πόλεμο φαίνεται να έχουν και αυτές εκ των προτέρων διασταυρωθεί από τη Δύση, αν κρίνουμε από τις επίσημες ρωσικές τοποθετήσεις για Σουηδία-Φινλανδία και για τον εξοπλισμό της Ουκρανίας. Το θέμα είναι κατά πόσο η Ρωσία του Πούτιν είναι σε θέση να πάρει υπόψη τις κόκκινες γραμμές της Δύσης ότι τα σύνορα δεν αλλάζουν με πόλεμο, ότι οι αυτοκρατορίες δεν παλινορθώνονται στρατιωτικά και ότι, τελικά, ακόμη και οι αυτοκρατορίες δεν μπορούν να επιτρέπουν στον εαυτό τους περισσότερα από όσα κάνουν σήμερα οι ΗΠΑ στην Κούβα, τη Βενεζουέλα και τη Νικαράγουα.
Για τα υπόλοιπα, απλά δεν έχω άλλο χρόνο.
Προς Unknown (Θα προτιμούσα να υπήρχε μια ταυτότητα αντί του άγνωστος αλλά έστω).
1. Ισχύει το ότι η εξέγερση του 2013-14 έγινε επειδή ο Γιαννουκόβιτς χωρίς καμιά λογική εξήγηση, ακύρωσε την υπογραφή της συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ που ο ίδιος είχε διαπραγματευτεί μετά από ρωσικές πιέσεις. Το ποια ήταν όμως τις ημέρες εκείνες η επιρροή των φιλορωσικών κομμάτων δε μπορούμε να το ξέρουμε διότι ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΕΚΛΟΓΕΣ. το δε κόμμα του Γιαννουκόβιτς τέθηκε εκτός νόμου ευθύς μετά τη διαφυγή του από το Κίεβο και πριν ξεσπάσει η υποκινημένη από τους Ρώσους εξέγερση στα ανατολικά.
2. Την ευθύνη της κατάρρευσης μιας ειρηνευτικής διαδικασίας τη φορτώνεται όποιος αποχωρεί από αυτή. Αυτός είναι η Ουκρανία. Όλα τα υπόλοιπα είναι εικασίες.
3. Θεωρώ αυθαίρετο τον ισχυρισμό ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ δεν προκαλούσε φόβους στη ρωσική κοινωνία. Αν αυτό ίσχυε ποτέ δε θα είχε ανέλθει ο Πούτιν στην εξουσία. Έχεις δίκιο όμως αναφερόμενος στους φόβους που ξύπνησε στη Δύση η ρωσική εισβολή.
4. Ουδείς σοβαρός άνθρωπος αμφισβητεί το ότι η Ρωσία έχει ένα αυταρχικό καθεστώς με κοινοβουλευτικό μανδύα Παρεμπιπτόντως, η ενοποίηση της Γερμανίας έγινε δια πυρός και σιδήρου και δεν ήταν παλλαϊκό αίτημα όλων των Γερμανών.
5. Με ανακουφίζει το γεγονός ότι ο Γερμανός καγκελάριος πήρε στα χέρια του την ευθύνη της εξωτερικής πολιτικής της χώρας του. το ότι η κυρία Μπέρμποκ δε βγήκε στα κάγκελα, οφείλεται απλώς στο ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ανάρμοστο για τα γερμανικά πολιτικά ήθη.
6. Κόκκινη γραμμή της Δύσης ότι τα σύνορα δεν αλλάζουν με πόλεμο; Ας σοβαρευτούμε. Σε πόσες χώρες έχουμε εισβάλει και τις έχουμε καταστήσει ΜΗ ΧΩΡΕΣ, μέσα στην τελευταία 30ετία; Ενδεικτικά μόνο: Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Τα 3 χθεσινοβραδινά σχόλια ήταν και αυτά από εμένα, τον Γιάννη Παρασκευόπουλο. Απλώς ήταν από άλλον υπολογιστή, που με έβγαζε Ανώνυμο.
Ο διάλογός μας νομίζω ότι κατά βάση έχει ολοκληρωθεί. Μερικές μόνο διευκρινίσεις:
1. Η σύγκριση για την εξέλιξη της φιλορωσικής επιρροής στην Ουκρανία, αφορά το άθροισμα των φιλορωσικών κομμάτων στις εκλογές του 2010, και σε εκείνες του 2019.
2. Την επέκταση του ΝΑΤΟ, μέχρι το 2021 οι ΗΠΑ την άφηναν απλώς ανοικτή για το μέλλον, Γαλλία και Γερμανία την απέκλειαν. Δεν νομίζω λοιπόν ότι αυτό προκαλούσε φόβους στη ρωσική κοινωνία. Αν πάλι εννοούμε τη ΝΑΤΟίκή επέκταση στην Κεντρική Ευρώπη, το 1999, ο Πούτιν ήταν τότε ήδη πρωθυπουργός και επίσημος διάδοχος του Γέλτσιν: στην εξουσία τον έφερε η αποτυχία των φιλοδυτικών να διαχειριστούν τη μετάβαση, όχι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ.
3. Η γερμανική ενοποίηση του 1870 αφορά κυρίως την ιστορία. Αποτελούσε όμως ήδη αίτημα των φιλελεύθερων επαναστάσεων του 1848, που ειχαν συγκροτήσει και βραχύβια παγγερμανική συνέλευση. Δια πυρός και σιδήρου, επιβλήθηκε στη Γαλλία.
4. Η επικοινωνία Γαλλίας και Ιταλίας με τον Πούτιν, γίνεται από Μακρόν και Ντράγκι, απευθείας με τον Πούτιν. Μου φαίνεται μάλλον αυτονόητο που το ίδιο έγινε και με τον Σόλτς. Δεν επικοινωνώ με τη Μπάερμποκ, αλλά υποψιάζομαι ότι μάλλον την ίδια γνώμη έχει κι εκείνη. Δεν θυμάμαι, άλλωστε, να έχουν ανακοινωθεί προσφατες διπλωματικές επαφές του Λαβρωφ με Ευρωπαίους ομολόγους του.
5. Σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Λιβύη, τα σύνορα ΔΕΝ άλλαξαν (υποκρισία μεν, αλλά...). Από αυτές, κοινή θετική θεση της Δύσης υπήρξε μόνο για το Αφγανιστάν. Οι Γερμανοί Πράσινοι (που τους συζητάμε τώρα) διχάστηκαν για το Αφγανιστάν και εναντιώθηκαν για το Ιράκ και τη Λιβύη: ειδικά για την τελευταία, με θυμάμαι να φτιάχνω βιαστικά τροπολογίες για ψήφισμα στο ευρωκοινοβούλιο, με κατεπειγουσα συνεννόηση Τρεμόπουλου-Μπυτικόφερ.
Γιάννη με συγχωρείς για την καθυστερημένη μου απάντηση.
Μερικές διευκρινίσεις και από την πλευρά μου:
1. Η σύγκριση του αποτελέσματος των εκλογών του 2010 με αυτές του 2019 είναι ανάλογη της σύγκρισης των μήλων με τις μπανάνες για δυο λόγους: α) Το 2010 στις εκλογές συμμετείχε το εκλογικό σώμα της Κριμαίας και των αποσχισθεισών επαρχιών της Ανατολικής Ουκρανίας. Αυτό το εκλογικό σώμα δε συμμετείχε στις εκλογές του 2019. β) το κατ' εξοχήν φιλορωσικό κόμμα, αυτό του Γιανουκόβιτς, είναι εκτός νόμου από το 2014.
2. Το τι νομίζεις εσύ κι εγώ για τη ρωσική κοινωνία δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Εγώ σημειώνω την ευκολία με την οποία κυριάρχησε ο Πούτιν στη Ρωσία - κερδίζοντας εκλογές που, μέχρι τη στιγμή κατά την οποία έγινε παντοδύναμος ήταν αδιάβλητες, εργαλειοποιώντας την εκ Δυσμών απειλή.
3. Μπορεί η γερμανική ενοποίηση να ήταν αίτημα των Γερμανών φιλελευθέρων από το 1848, την υλοποίησε όμως ο Μπίσμαρκ στη δεκαετία 1860-1870 με καθόλου ειρηνικό τρόπο. Ο πόλεμος με τη Γαλλία έγινε όταν η τελευταία διακήρυξε την υποστήριξή της προς το απρόθυμο να ενωθεί υπό την πρωσική ηγεσία βασίλειο της Βαυαρίας.
4. Η Μπέρμποκ δεν έχει επικοινωνήσει με το Λαβρόφ, απλούστατα διότι δεν πιστεύει πως έχει κάτι να συζητήσει μαζί του. Έχει εντελώς διαφορετική πολιτική ατζέντα και, για το λόγο αυτό, προσαρμόζει τα όσα λέει σε αυτά που χαϊδεύουν τα αυτιά του μέσου Γερμανού.
5. Όταν μου λες ότι σε Λιβύη, Ιράκ και Αφγανιστάν ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ και αγνοείς ότι το Ιράκ τελούσε υπό ξένη στρατιωτική κατοχή ως το 2017, το Αφγανιστάν ως το 2021 και η Λιβύη είναι εδώ και 11 χρόνια μια μη χώρα -ναι μεν έχει μια διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση η οποία όμως ελέγχει μονάχα την πρωτεύουσα ενώ η υπόλοιπη χώρα είναι στο έλεος ιδιωτικών μισθοφορικών στρατών- κάτι δεν πάει καλά.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου