Η αποχή μου από τις δημοσιεύσεις στη διάρκεια ενός καλοκαιριού πυκνού σε γεγονότα οφείλονταν αφ' ενός σε υπερκόπωση, αφ' ετέρου στην απέχθειά μου προς δηλώσεις της μορφής «εγώ τα έλεγα».
Όμως η ζωή συνεχίζεται κι η συμβολή όλων μας στον πολιτικό διάλογο και στην πολιτική αντιπαράθεση είναι επιβεβλημένη. Επιστρέφω λοιπόν «εις τας αιπάλξης, αφοιδός αρθωγραφόν», όπως θα έγραφε και ο αείμνηστος Μποστ.
Πέρασαν δυομισι μήνες από τη μέρα που έκανα την προηγούμενη ανάρτηση στο διαδικτυακό μας αυτό καφενείο. Απουσία χωρίς προηγούμενο στα τεσσεράμισι χρόνια της ύπαρξης του ΑΤΑΚΤΟΥ ΛΟΓΟΥ.
Ένας προφανής λόγος της μακράς αυτής απουσίας ήταν η ανάγκη μου για ανάπαυση, καθώς είχα φτάσει στα όρια της υπερκόπωσης.
Ο δεύτερος λιγότερος προφανής λόγος είναι η επιβεβαίωση, στη διάρκεια αυτού του καλοκαιριού, πολλών προβλέψεων για τις οποίες πολύ θα επιθυμούσα να είχα διαψευσθεί πανηγυρικά. Το να υπενθυμίσω ότι τα είχα προβλέψει δε μου προκαλούσε ποτέ την παραμικρή ικανοποίηση, προς τι λοιπόν να γράψω;
Η απαγόρευση της αναμετάδοσης από τη ΝΕΡΙΤ της ομιλίας του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για πρώτη φορά από τη δεκαετία του '70, που οδήγησε στην παραίτηση του διευθύνοντος συμβούλου της ΝΕΡΙΤ Αντώνη Μακρυδημήτρη και του αναπληρωτή του Ροδόλφου Μορώνη - και οι δυο Νεοδημοκράτες εξ απαλών ονύχων - είναι το κερασάκι στην τούρτα μιας διαδικασίας αποκλεισμού από τα ΜΜΕ κάθε φωνής που «τολμά» να διαφοροποιείται από την πρωθυπουργική «μοναδική αλήθεια», η οποία είχε ξεκινήσει ήδη από το μεσοδιάστημα των δυο εκλογικών αναμετρήσεων του 2012 και κορυφώθηκε με το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ.
Μόλις μια εβδομάδα πριν, με σκηνικό και πάλι τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, είχαμε γίνει μάρτυρες ενός πρωθυπουργικού παραληρήματος αντί ομιλίας, το επιστέγασμα του οποίου ήταν πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εχθρός του Έθνους. Και φαίνεται πως ακόμα είμαστε μονάχα στην αρχή μιας επίθεσης προς την αντιπολίτευση χωρίς όρια και σεβασμό στις επιταγές του συνταγματικού χάρτη της χώρας. Μακάρι να αποτύχουν.
Τις ίδιες ακριβώς ημέρες, στο χώρο της Υγείας, συνέβησαν δυο γεγονότα μοναδικά ως προς τον κυνισμό που τα διέπει.
Το πρώτο ήταν η ανακοίνωση του ΕΟΠΥΥ για διακοπή της κάλυψης μιας σειράς διαγνωστικών εξετάσεων, πολύτιμων για την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου: του τεστ Παπ για γυναίκες κάτω των 21 ετών και της μαστογραφίας για γυναίκες κάτω των 40 ετών. Το μήνυμα είναι σαφές: δικαίωμα στην πρόληψη του καρκίνου έχουν μόνο οι πλούσιοι. Οι άλλοι...
Παράλληλα με νόμο που ψηφίστηκε από το τμήμα διακοπών της Βουλής, η διαχείριση των οικονομικών πόρων όλων των νοσοκομείων περιέρχεται σε μια ανώνυμη εταιρεία που δρα «με αυστηρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια». Το ότι προσωρινά το σύνολο των μετοχών αυτής της εταιρείας θα ανήκει στο Δημόσιο δεν έχει καμιά σημασία. Το πρωταρχικό πλέον θα είναι κερδοφορία της εταιρείας όχι η παροχή υπηρεσιών υγείας στους πολίτες.
Πιο πριν μέσα στο καλοκαίρι με το νόμο για τα δάση νομιμοποιήθηκαν οι καταπατήσεις και επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς να γίνει το ίδιο με τους καταπατητές του αιγιαλού, μέσω του αντίστοιχου νομοσχεδίου, που, προς το παρόν, έχει αποσυρθεί.
Εκτός συνόρων, στο Κυπριακό συμβαίνει αυτό που πλείστες φορές έχει επισημανθεί. Η ελληνοκυπριακή και, κατ' επέκταση, η ελληνική ηγεσία καλούνται να επιλέξουν μεταξύ μιας θεσμοθετημένης διχοτόμησης του νησιού κατά μήκος της πράσινης γραμμής, στην καλύτερη περίπτωση, σε μια λύση πολύ επαχθέστερη του Σχεδίου Ανάν στη χειρότερη (το Σχέδιο Ανάν παραμένει, κατά την ταπεινή μου άποψη, αφ' ενός η καλύτερη προσφορά που ο διεθνής παράγων πρότεινε ποτέ στους Ελληνοκύπριους, αφ' ετέρου η δικαιότερη πρόταση λύσης του Κυπριακού).
Στην Ουκρανική κρίση επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι φόβοι: η Ουκρανία πλέον, χάρη στους αλαζονικούς χειρισμούς των ηγετών της ΕΕ, μετατράπηκε σε μια δεύτερη Κύπρο, στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα δεύτερο Βιετναμ μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, στη χειρότερη.
Σε κάθε περίπτωση, η ηγεσία της ΕΕ πρόσφερε στον Πούτιν την ευκαιρία που αυτός έψαχνε μανιωδώς προκειμένου να βάλει τέλος στα τελευταία ψύγματα Δημοκρατίας που ακόμα υπάρχουν στη Ρωσία.
Επίσης, με δεδομένη την προφανή ανικανότητά της να διαχειριστεί μια διεθνή κρίση που μόνη της δημιούργησε, απεμπολεί την πολιτική της αυτοτέλεια έναντι των ΗΠΑ, που με τόσους κόπους είχε χτίσει στα τελευταία 25 χρόνια.
Την ίδια στιγμή η Μέση Ανατολή βυθίζεται σε ένα θρησκευτικό πόλεμο χωρίς έλεος μεταξύ σιιτών και σουνιτών, απέναντι στον οποίο ΕΕ και ΗΠΑ αδυνατούν να διαμορφώσουν μια στρατηγική.
Η μόνη χώρα με στρατηγική σε αυτή την κρίση είναι το Ισραήλ. Και η στρατηγική αυτή είναι απλή: εξόντωση των Παλαιστινίων και καταστροφή κάθε οργανωμένης κρατικής οντότητας στα σύνορά του.
Τις επόμενες ημέρες το αποτέλεσμα του αμφίρροπου δημοψηφίσματος στη σκωτία για την απόσχισή της από το Ηνωμένο Βασίλειο θα δρομολογήσει εξελίξεις που μπορεί να αποβούν καθοριστικές για την επιβίωση της ΕΕ.
Καλό φθινόπωρο
Γιάννης Χρυσοβέργης
