Σε ρυθμό τάνγκο

Τρισήμισυ η ώρα το μεσημέρι, στον π(ρ)εζόδρομο της Τοσίτσα. Στη μια πλευρά, αυτήν του Πολυτεχνείου, βλέπει κανείς τους άστεγους και τους ναρκομανείς να περιφέρονται, ως μη έχοντες πού την κεφαλήν κλίναι. Στην απέναντι πλευρά, αυτήν του Μουσείου, το σκηνικό είναι διαφορετικό. Άσπρες πλαστικές καρέκλες και τραπεζάκια έξω. Έκθεση φωτογραφίας με θέμα την υποβάθμιση των Εξαρχείων. Και στο δρομάκι έξω από την είσοδο του Μουσείου, μερικά ζευγάρια χορεύουν υπό την υπόκρουση μουσικής τάνγκο. Σε ένα από τα κομμάτια ακούγεται και η φωνή του Κάρλος Γκαρδέλ, που αποχαιρετάει, όλος νοσταλγία, την πάμπα. Κάπου εκεί στα πέριξ, συναντάω και δυο φίλους από το Δίκτυο, που απ’ότι φαίνεται συμμετέχουν σε αυτήν την πρωτοβουλία, που διοργανώνεται από τους αρχαιολόγους και από τους υπαλλήλους του Υπουργείου Πολιτισμού.

Δυο κόσμοι απέναντι ο ένας από τον άλλο, ωστόσο κάποιοι περνούν τη νοητή διαχωριστική γραμμή. Και βάλτε τώρα στο μυαλό σας τη σκηνή που είδα με τα μάτια μου, να χορεύει το ζευγάρι ένα αισθησιακό τάνγκο και, ακριβώς από δίπλα τους, να περνάει το πρεζόνι με ένα απλανές βλέμμα. Σκέφτομαι πως αυτό θα μπορούσε να εμπνεύσει μια θεατρική παράσταση με τίτλο «χρεοκοπία α λα Αργεντινή», ή ακόμα, «το τελευταίο ταγκό στον Τιτανικό».

Εν πάση περιπτώσει, βρίσκω αξιέπαινη αυτήν την πρωτοβουλία για τη διοργάνωση εκδηλώσεων στον πεζόδρομο της Τοσίτσα, για το διάστημα από 1/10 ως 7/10. Έχει μουσική, θέατρο, συναντήσεις και δωρεάν ξεναγήσεις στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Βλέπετε, δεν είναι εύκολο να ξεπεράσουμε τα στραβά που μας ταλαιπωρούν (ναρκωτικά, ανεργία, φτώχεια και όλα τα συμπαρομαρτούντα). Θα ήταν όμως λάθος να κλειστούμε στο σπίτι μας και να φοβόμαστε να ξεμυτίσουμε μήπως και μας την πέσει κανένα πρεζόνι που θέλει τη δόση του, ή κανένας ταλαίπωρος ανέστιος μετανάστης, που είναι ικανός για το χειρότερο προκειμένου να επιβιώσει. Ο δρόμος μας ανήκει και θα τον περπατήσουμε κατά πώς το συνηθίζαμε χρόνια τώρα. Και με την ελπίδα ότι τελικά ο Τιτανικός δεν θα βουλιάξει...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης