ΕΚΛΟΓΕΣ 2023: ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΜΕ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ;

Έκαναν το Σύνταγμα κουρελόχαρτο, παραβίασαν ασύστολα όλους τους νόμους, ακόμα κι αυτούς που οι ίδιοι ψήφισαν, κυβέρνησαν με πρωτοφανή αλαζονεία κι ευνοιοκρατία, διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα.

Οι εκλογές της 21ης Μαΐου είναι μια καθοριστική μάχη για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Από το αποτέλεσμά τους θα εξαρτηθεί αν θα παραμείνει μια κοινοβουλευτική Δημοκρατία ή αν θα γίνει, με συνοπτικές διαδικασίες, κάτι μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας.

Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, όχι όμως για ασυνέπεια. Στην τετραετία που πέρασε εργάσθηκε νυχθημερόν για την υλοποίηση των προεκλογικών της υποσχέσεων.

Υποσχέθηκε καθεστώς αστυνομοκρατίας και το έπραξε στο ακέραιο. Η αστυνομική βαρβαρότητα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, από το 1974, ενώ η ΕΥΠ, διευθυνόμενη προσωπικά από τον Μητσοτάκη, παρακολουθεί τους πάντες: ενοχλητικούς δημοσιογράφους, πολιτικούς της Αντιπολίτευσης, υπουργούς, τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ.

Υποσχέθηκε την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας Παιδείας και της Δημόσιας Υγείας και έχει ήδη υλοποιήσει το πρώτο σκέλος του σχεδίου της: τη δραστική μείωση προσωπικού και, στον τομέα της Υγείας, την άνευ λόγου μεταφορά αρμοδιοτήτων του ΕΣΥ σε ιδιώτες.

Υποσχέθηκε τα πάντα σε «λίγους και εκλεκτούς» και τίποτα στην πλέμπα και το υλοποίησε: οι χαμηλοί μισθοί και οι συντάξεις έχασαν 30%-40% της αγοραστικής τους δύναμης σε μια τετραετία, εξαφανίστηκαν τα δικαιώματα των εργαζομένων, ενώ οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι σημειώνουν κέρδη-ρεκόρ.

Όλα αυτά όμως είναι ακριβώς ό,τι του ζητούσε  η γνωστή ως «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» κοινωνική συμμαχία, αποτελούμενη από τη μεγαλοαστική τάξη, τα ανώτερα στρώματα της μεσαίας αστικής τάξης που μεγαλοπιάνονται και τους μονίμως δυσαρεστημένους μικροεπιχειρηματίες -ιδίως αυτούς που σχετίζονται με τον τουρισμό, αλλά όχι μόνο- οι οποίοι πιστεύουν πως οι εργαζόμενοι  θα έπρεπε να εργάζονται δωρεάν ει δυνατόν δε, αλυσοδεμένοι. Είναι αυτοί που κέρδισαν από τη χρεοκοπία του 2010 και μετά σε βάρος όλων ημών των υπολοίπων, θέλουν να συνεχίσουν να θησαυρίζουν σε βάρος μας και γι' αυτό θα ψηφίσουν ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δαγκωτό. Και δεν είναι λίγοι. Είναι περίπου το 25% του πληθυσμού.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΥΡΙΖΑ

Με αυτά τα δεδομένα είναι προφανές ότι το αποτέλεσμα των εκλογών εξαρτάται από ένα και μόνο πράγμα. Πόσοι από αυτούς που δεν ανήκουν στους ευνοημένους της χρεοκοπίας του ελληνικού Κράτους το 2010 θα πάνε να ψηφίσουν.

Σε αυτό το σημείο γίνεται αισθητή η ανικανότητα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να διατυπώσει ένα λόγο κατανοητό σε όλους αυτούς που βρέθηκαν στο περιθώριο της ζωής -μακροχρόνια άνεργοι, εργαζόμενοι με ωράρια λάστιχο ατελείωτες ώρες και αμειβόμενοι με 300-400 ευρώ το μήνα, οικογένειες που ζουν με τον τρόμο της κατάσχεσης του σπιτιού τους- στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας.

Μολονότι το εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δίνει έμφαση στα προβλήματα της φτωχολογιάς, όλη του η προεκλογική εκστρατεία απευθύνθηκε σε ένα μόνο κομμάτι των χαμένων της κρίσης, τη φτωχοποιημένη μεσαία αστική τάξη.

Η στόχευση αυτή είναι απόρροια μιας χρόνιας ανικανότητας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να μιλήσουν στη φτωχολογιά. Έχουν περάσει εννέα χρόνια από τότε που εντόπιζα αυτή την αδυναμία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (βλ ΤΟ ΠΗΡΑΤΕ ΛΑΘΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΘΑ ΚΑΤΣΕΙ Η ΒΑΡΚΑ ) να επικοινωνήσει με μεγάλο μέρος των πολιτών.

Στα χρόνια που πέρασαν ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε, κέρδισε εκλογές, ηττήθηκε στην αντιπαράθεσή του με τους δανειστές,  κυβέρνησε παρ' όλα αυτά επί τέσσερα και πλέον χρόνια, όμως μυαλό δεν έβαλε.

Παρά το γεγονός ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ισοπεδωτική και καταιγιστική προπαγάνδα της κυβέρνησης και των πετσομπουκωμένων ΜΜΕ εναντίον του δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να δημιουργήσει εναλλακτικούς διαύλους με το κομμάτι της κοινωνίας στο οποίο απευθύνεται, να εξηγήσει γιατί κυβέρνησε όπως κυβέρνησε, να ακούσει την κριτική της κοινωνίας , να χτίσει μια νέα σχέση εμπιστοσύνης μέσα από ένα δύσκολο μεν, απαραίτητο δε διάλογο μαζί της.

Οι 120.000 μέλη που διεκδικεί είναι πανταχού απόντα από τους χώρους που συγκεντρώνονται άνθρωποι στις γειτονιές -π.χ. λαϊκές αγορές-, κι έχουν μηδενική συμμετοχή στις όποιες κινηματικές διαδικασίες αναπτύσσονται σε τοπικό επίπεδο.

Κι αν το 2014 διακατέχονταν από την ακλόνητη πεποίθηση ότι η κοινωνία θα τους ακούσει επειδή «έχουν δίκιο», σήμερα περιορίζονται στο να αναρωτιούνται «γιατί η κοινωνία δεν πείθεται αφού έχουν δίκιο».

Ο λόγος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ - με εξαίρεση τον Τσίπρα, την Τσαπανίδου και μια φούχτα στελεχών μετρημένων στα δάχτυλα- είναι κατανοητός μονάχα από απόφοιτους Πανεπιστημίου.

Μ' αυτά και μ' εκείνα η Αριστερά καθ' όσον τα κουσούρια του ΣΥΡΙΖΑ είναι και όλης της υπόλοιπης Αριστεράς δυστυχώς -ακόμα και το ΚΚΕ, που μέχρι πριν από 20 χρόνια έδινε συστηματικά το παρών στις γειτονιές, πλέον έχει κλειστεί, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις κάποιων μεσαίων στελεχών του στο δικό του μικρόκοσμο- είναι πλέον ανίκανη να επικοινωνήσει με τι φτωχολογιά, την οποία έχει αφήσει έρμαιο στην προπαγάνδα των φανατισμένων ρασοφόρων και των νεοναζί.

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθεί κι ο πολιτικός αυτισμός σύσσωμης της Αριστεράς -το ΠΑΣΟΚ δε μπορεί να λογαριαστεί διότι μοιράζεται με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ την ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων, τους ευνοημένους της κρίσης και για το λόγο αυτό ακόμα κι όταν αποδείχτηκε ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε τον ηγέτη του έκανε ό,τι ήταν εφικτό για να μην πάρει έκταση το σκάνδαλο- , που είναι ανίκανη να κατανοήσει πως εδώ και τέσσερα χρόνια οικοδομείται το θεσμικό πλαίσιο ενός αυταρχικού καθεστώτος.

Ουδείς έλαβε στα σοβαρά τη δήλωση, του 2018, του Βορίδη πως «πρέπει να δημιουργηθεί εκείνο το θεσμικό πλαίσιο «που θα αποτρέπει μια νέα εκλογική νίκη της Αριστεράς».

Ουδείς πήρε στα σοβαρά την υπαγωγή της ΕΥΠ της ΕΡΤ και του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων απ' ευθείας στον πρωθυπουργό.

Σήμερα όμως η ΕΥΠ παρακολουθεί δεκάδες χιλιάδες πολιτών, ενοχλητικούς για την κυβέρνηση και τους εντολείς της δημοσιογράφους, υπουργούς, ακόμα και τη στρατιωτική ηγεσία της χώρας. 

Το Αθηναϊκό Πρακτορείο ειδήσεων, που είναι ο κυριότερος πάροχος ενημέρωσης, ιδίως των περιφερειακών ΜΜΕ, έχει μεταβληθεί σε απροσχημάτιστο προπαγανδιστή  του Μαξίμου, φθάνοντας σε σημείο ακόμα και να αποσιωπά ειδήσεις.

Ουδείς ενοχλήθηκε όταν, με πρόσχημα  τον αποκλεισμό της συμμετοχής του Κασιδιάρη στις εκλογές, ο οποίος έχτισε το κόμμα του μέσα από τη φυλακή με τις ευλογίες της κυβέρνησης -θεωρητικά υπάρχει δρακόντειος έλεγχος των εκτός φυλακής προσώπων που έχουν το δικαίωμα να επικοινωνούν με ένα φυλακισμένο ο Καιδιάρης όμως είχε το «ελεύθερο» της κυβέρνησης να βγάζει από τη φυλακή μηνύματα προς τους οπαδούς του έσω διαδικτύου- δόθηκε στον Άρειο Πάγο το δικαίωμα να αποφασίζει με προκλητικά ελαστικά κριτήρια ποιο κόμμα έχει δικαίωμα να συμμετάσχει στις εκλογές και ποιο όχι. Αύριο, αυτό το πρόδηλα αντισυνταγματικό νομικό πλαίσιο, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον της Αριστεράς.

Πριν μερικές δεκαετίες, για πολύ λιγότερα, θα είχε γίνει κοινή σύσκεψη των ηγετών όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης και θα είχαν συμφωνήσει σε ένα κοινό πλαίσιο κινητοποιήσεων για την προστασία της Δημοκρατίας.

Σήμερα, ο καθένας αρκείται σε υψηλών τόνων καταγγελίες στη Βουλή, τις οποίες όμως, ακριβώς επειδή δεν διαφέρουν από τις συνήθεις καταγγελτικές ανακοινώσεις των κομμάτων της Αντιπολίτευσης στη Βουλή, η κοινωνία δεν παίρνει στα σοβαρά.

Στο μεταξύ, «περίεργα» πράγματα συνέβησαν με την ηλεκτρονική πλατφόρμα υποβολής των συνδυασμών των κομμάτων στον Άρειο Πάγο, την οποία εκπόνησε η εταιρεία SıngularLogıc, που εδώ και 40 χρόνια αναλαμβάνει την έκδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Σύμφωνα με τις καταγγελίες δυο κομμάτων της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ του Νίκου Νικολόπουλου, η πλατφόρμα, επικαλούμενη «σφάλματα» αρνούνταν να αποδεχθεί την υποβολή των συνδυασμών τους. Η διαφορά είναι ότι η μεν Ζωή Κωνσταντοπούλου είχε την ετοιμότητα να κάνει διάβημα στον Άρειο Πάγο και να ζητήσει την προσωπική επέμβαση της υπουργού Εσωτερικών, Καλλιόπης Σπανού, πριν λήξει η προθεσμία της υποβολής των υποψηφιοτήτων, με αποτέλεσμα οι συνδυασμοί της να γίνουν δεκτοί, ο δε Νίκος Νικολόπουλος άργησε να αντιδράσει, με αποτέλεσμα να απορριφθούν οι συνδυασμοί του.

Γεγονός που γεννά εύλογα ερωτηματικά, αν λάβουμε υπ' όψιν ότι η συλλογή και μετάδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων είναι μια ευαίσθητη διαδικασία που δεν σηκώνει «τεχνικά σφάλματα».

Σε αυτό το πλαίσιο και με τα κόμματα της Αριστεράς ανίκανα να συμφωνήσουν σε πέντε πράγματα που τα ενώνουν -χωρίς κανείς να έχει την αξίωση να υποστείλουν τις ιδεολογικές τους διαφοροποιήσεις και, κατά μείζονα λόγο, χωρίς κανείς να τους ζητάει να συμπήξουν εκλογική συμμαχία- οδεύουμε προς μια εκλογική αναμέτρηση στην οποία η αντιπολίτευση θυμίζει την κατάσταση της ιταλικής αντιπολίτευσης στις εκλογές του 1924, τις οποίες κέρδισε ο Μουσολίνι.

Γιάννης Χρυσοβέργης