Ο αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έχει κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένος: η επιχείρηση των κομμάντος πέτυχε, ο Οσάμα μπιν Λάντεν είναι νεκρός κι οι Αμερικανοί πολίτες ικανοποιημένοι. Δικαιολογημένη και η ανησυχία του νέου διευθυντή της CIA Λίον Πανέττα που έσπευσε να δηλώσει πως ο θάνατος του Οσάμα μπιν Λάντεν δε σημαίνει ότι η Αλ Κάιντα έππαψε να υφίσταται. Οι συνθήκες διεξαγωγής της επιχείρησης όμως, πέραν του ότι, για πολλοστή φορά, καταρράκωσαν κάθε έννοια Διεθνούς Δικαιου, εγείρουν πολύ σοβαρά ερωτηματικά γι αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «ισλαμιστικό κίνδυνο».
Είναι πολύ σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Στόχος της επιχείρησης των Αμερικανών καταδρομέων ήταν η εκτέλεση του Οσάμα μπιν Λάντεν και, σε καμιά περίπτωση, η σύλληψή του. Γιατί μια σύλληψη μοιραία θα οδηγούσε σε μια δίκη. Στην οποία πολλά θα λέγονταν.
Και πρώτα απ' όλα θα γινόταν μια απίστευτα ενοχλητική υπενθύμιση για τους Αμερικανούς: ότι λίγες μόλις εβδομάδες πριν την επίθεση της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους, δυο πράκτορες της CIA είχαν συναντήσει, τον επί χρόνια καταζητούμενο ως επικίνδυνο τρομοκράτη Οσάμα μπιν Λάντεν. Κια, μοιραία, θα ετίθετο το ερώτημα, αν η πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ γνώριζε εκ προοιμίου την επικείμενη τρομοκραστική επίθεση. Και, μολονότι η σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας δε φέρει καμιά ευθύνη για όσα συνέβησαν στην πιο μαύρη περίοδο διακυβέρνησης των ΗΠΑ, τουλάχιστον από τις αρχές του 20ου αιώνα, θα πλήττονταν σοβαρά το κύρος της χώρας.
Θα υπενθυμίζονταν επίσης ότι ο Οσάμα μπιν Λάντεν είχε στρατολογηθεί, στις αρχές της δεκαετίας του '80, από τη CIA για να οργανώσει τη διανομή της οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας στους αντισοβιετικούς αντάρτες.
Τέλος, θα ετίθετο και πάλι το ζήτημα του ονείδους για τον ανθρώπινο πολιτισμό που ονομάζεται Γκουαντάναμο.
Ο στόχος επετεύχθη λοιπόν. και μάλιστα χωρίς «παράπλευρες απώλειες», χωρίς λάθη στο σχεδιασμό. Το αν ο Οσάμα μπιν Λάντεν σκοτώθηκε με το όπλο στο χέρι ή δεμένος πισθάγκωνα δεν έχει καμιά απολύτως σημασία για κανέναν άνθρωπο στον κόσμο, πλην των υποστηρικτών της Αλ Κάιντα και των υπεύθυνων της αμερικανικής προπαγάνδας. Αντιθέτως, τα υπόλοιπα ερωτήματα, που αφορούν στο αν και κατά πόσο οι αρχές της χώρας ήταν ενήμερες των αμερικανικών σχεδίων αφορούν όλους τους υπόλοιπους κατοίκους του πλανήτη.
Το πρώτο ερώτημα εγείρεται από την κατηγορηματική δήλωση του του νέου διευθυντή της CIA Λιον Πανέτα στο περιοδικό ΤΙΜΕ, ότι «αν επιχειρούνταν συνεργασία με τις πακιστανικές αρχές, η επιχείρηση θα διέρρεε». Η τόσο σαφής αυτή δήλωση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι αμερικανικές αρχές - και δικαίως - δεν έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στον πακιστανικό κρατικό μηχανισμό και, ιδίως, στις μυστικές υπηρεσίες της χώρας, οι οποίες, όχι μόνο ίδρυσαν και έφεραν στην εξουσία τους Ταλιμπάν, αλλά ακόμα και σήμερα, διατηρούν στενές σχέσεις μαζί τους. Κι η πιο τρανή απόδειξη ότι επ' αυτού οι Aμερικανοί έχουν δίκιο είναι ότι επί πέντε τουλάχιστον χρόνια, ο Οσάμα μπιν Λάντεν ζούσε μέσα τσιμεντένιο οχυρό, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του Πακιστάν και σε απόσταση μικρότερη του ενός χιλιομέτρου από τη Στρατιωτική Ακαδημία της χώρας. Χωρίς ποτέ κανείς να τον έχει ενοχλήσει.
Το δεύτερο ερώτημα αφορά τη θέση του Πακιστάν στον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά των Ταλιμπάν. θεωρητικά είναι συμμαχική χώρα. Στην πράξη όμως, πέραν της απροκάλυπτης εχθρότητας της πλειοψηφίας της πακιστανικής κοινωνίας προς τη Δύση, ο κρατικός μηχανισμός της χώρας, και ιδίως οι μυστικές υπηρεσίες, δεν έπαψαν ούτε στιγμή να προσφέρουν καταφύγιο και βοήθεια στους Ταλιμπάν.
Με τα παραπάνω δεδομένα το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι πως το Πακιστάν είναι τύποις μόνο σύμμαχος της Δύσης. Κι αυτό γεννάει το επόμενο ερώτημα, που σχετίζεται με το, καθόλου ευκαταφρόνητο, γνωστό σε όλους πυρηνικό οπλοστάσιο της χώρας. Τι θ' απογίνει αν οι ψυχοπαθείς δολοφόνοι της Αλ Κάιντα, με την οικονομική υποστήριξη μιας άλλης σύμμαχης προς τη Δύση χώρας, της Σαουδικής Αραβίας. αποκτήσουν τον έλεγχο του πυρηνικού οπλοστασίου της χώρας;
Που με τη σειρά του παραπέμπει σε ένα άλλο ερώτημα: γιατί μια χώρα, που χρηματοδοτεί συστηματικά το πιο ακραίο Ισλαμ, όπως ισχύει για τη Σαουδική Αραβία, να θεωρείται σύμμαχος της Δύσης;
Είναι πασιφανές ότι και ο ισλαμιστικός κίνδυνος για τον πολιτισμό είναι απολύτως υπαρκτός, από τη στιγμή που κάποιοι ψυχοπαθείς, με τη βοήθεια μιας άλλης «συμμάχου της Δύσης» αποκτήσουν πρόσβαση στους απόρρητους κωδικούς του πυρηνικού προγράμματος του Πακιστάν.
Είναι επίσης γνωστό σε όλους ότι, οι φανατικοί ισλαμιστές, έχουν εξαπλωθεί στις τελευταίες τρεις δεκαετίες σαν τα μανιτάρια στο Πακιστάν, χάρη, αποκλειστικά, στην απλόχερη οικονομική ενίσχυση που έλαβαν από τη Σαουδική Αραβία.Υπό τις παραπάνω συνθήκες το ζήτημα του επαναπροσδιορισμού της στάσης όλου του πολιτισμένου κόσμου έναντι του Πακιστάν και της Σαουδικής Αραβίας τίθεται με τρόπο επιτακτικό.
Γιατί ο ισλαμιστικός κίνδυνος δεν προέρχεται από ένα Ιράν, το καθεστώς του οποίου αγωνίζεται να γίνει αποδεκτό στη διεθνή πολιτική σκηνή, αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα την έντονη εσωτερική αμφισβήτηση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, αλλά από τους «πιστούς συμμάχους» της Δύσης, που, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των περιφερειακών τους στρατηγικών, δημιουργούν και γιγαντώνουν μορφώματα επικίνδυνα για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Και, επ' αυτού, δυστυχώς, η Αλ Κάιντα και οι Ταλιμπάν δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορούν να δημιουργήσουν οι δυο αυτοί «πιστοί σύμμαχοι της Δύσης»
Γιάννης Χρυσοβέργης
Υ.Γ. Είναι προφανές ότι, η αμερικανική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, ειδικά από τότε που βελτιώθηκαν οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Ινδία, αντιμετωπίζει με αυξανόμενη καχυποψία το Πακιστάν. Και η δήλωση του διευθυντή της CIA στο ΙΤΜΕ πρέπει να θεωρηθεί αληθής,ακόμα και αν, όπως πιθανολογείται, οι πληροφορίες των Αμερικανών για το καταφύγιο του Οσάμα μπιν Λάντεν, προέρχονταν από κύκλους των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών.
Είναι πολύ σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Στόχος της επιχείρησης των Αμερικανών καταδρομέων ήταν η εκτέλεση του Οσάμα μπιν Λάντεν και, σε καμιά περίπτωση, η σύλληψή του. Γιατί μια σύλληψη μοιραία θα οδηγούσε σε μια δίκη. Στην οποία πολλά θα λέγονταν.
Και πρώτα απ' όλα θα γινόταν μια απίστευτα ενοχλητική υπενθύμιση για τους Αμερικανούς: ότι λίγες μόλις εβδομάδες πριν την επίθεση της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους, δυο πράκτορες της CIA είχαν συναντήσει, τον επί χρόνια καταζητούμενο ως επικίνδυνο τρομοκράτη Οσάμα μπιν Λάντεν. Κια, μοιραία, θα ετίθετο το ερώτημα, αν η πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ γνώριζε εκ προοιμίου την επικείμενη τρομοκραστική επίθεση. Και, μολονότι η σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας δε φέρει καμιά ευθύνη για όσα συνέβησαν στην πιο μαύρη περίοδο διακυβέρνησης των ΗΠΑ, τουλάχιστον από τις αρχές του 20ου αιώνα, θα πλήττονταν σοβαρά το κύρος της χώρας.
Θα υπενθυμίζονταν επίσης ότι ο Οσάμα μπιν Λάντεν είχε στρατολογηθεί, στις αρχές της δεκαετίας του '80, από τη CIA για να οργανώσει τη διανομή της οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας στους αντισοβιετικούς αντάρτες.
Τέλος, θα ετίθετο και πάλι το ζήτημα του ονείδους για τον ανθρώπινο πολιτισμό που ονομάζεται Γκουαντάναμο.
Ο στόχος επετεύχθη λοιπόν. και μάλιστα χωρίς «παράπλευρες απώλειες», χωρίς λάθη στο σχεδιασμό. Το αν ο Οσάμα μπιν Λάντεν σκοτώθηκε με το όπλο στο χέρι ή δεμένος πισθάγκωνα δεν έχει καμιά απολύτως σημασία για κανέναν άνθρωπο στον κόσμο, πλην των υποστηρικτών της Αλ Κάιντα και των υπεύθυνων της αμερικανικής προπαγάνδας. Αντιθέτως, τα υπόλοιπα ερωτήματα, που αφορούν στο αν και κατά πόσο οι αρχές της χώρας ήταν ενήμερες των αμερικανικών σχεδίων αφορούν όλους τους υπόλοιπους κατοίκους του πλανήτη.
Το πρώτο ερώτημα εγείρεται από την κατηγορηματική δήλωση του του νέου διευθυντή της CIA Λιον Πανέτα στο περιοδικό ΤΙΜΕ, ότι «αν επιχειρούνταν συνεργασία με τις πακιστανικές αρχές, η επιχείρηση θα διέρρεε». Η τόσο σαφής αυτή δήλωση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι αμερικανικές αρχές - και δικαίως - δεν έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στον πακιστανικό κρατικό μηχανισμό και, ιδίως, στις μυστικές υπηρεσίες της χώρας, οι οποίες, όχι μόνο ίδρυσαν και έφεραν στην εξουσία τους Ταλιμπάν, αλλά ακόμα και σήμερα, διατηρούν στενές σχέσεις μαζί τους. Κι η πιο τρανή απόδειξη ότι επ' αυτού οι Aμερικανοί έχουν δίκιο είναι ότι επί πέντε τουλάχιστον χρόνια, ο Οσάμα μπιν Λάντεν ζούσε μέσα τσιμεντένιο οχυρό, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του Πακιστάν και σε απόσταση μικρότερη του ενός χιλιομέτρου από τη Στρατιωτική Ακαδημία της χώρας. Χωρίς ποτέ κανείς να τον έχει ενοχλήσει.
Το δεύτερο ερώτημα αφορά τη θέση του Πακιστάν στον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά των Ταλιμπάν. θεωρητικά είναι συμμαχική χώρα. Στην πράξη όμως, πέραν της απροκάλυπτης εχθρότητας της πλειοψηφίας της πακιστανικής κοινωνίας προς τη Δύση, ο κρατικός μηχανισμός της χώρας, και ιδίως οι μυστικές υπηρεσίες, δεν έπαψαν ούτε στιγμή να προσφέρουν καταφύγιο και βοήθεια στους Ταλιμπάν.
Με τα παραπάνω δεδομένα το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι πως το Πακιστάν είναι τύποις μόνο σύμμαχος της Δύσης. Κι αυτό γεννάει το επόμενο ερώτημα, που σχετίζεται με το, καθόλου ευκαταφρόνητο, γνωστό σε όλους πυρηνικό οπλοστάσιο της χώρας. Τι θ' απογίνει αν οι ψυχοπαθείς δολοφόνοι της Αλ Κάιντα, με την οικονομική υποστήριξη μιας άλλης σύμμαχης προς τη Δύση χώρας, της Σαουδικής Αραβίας. αποκτήσουν τον έλεγχο του πυρηνικού οπλοστασίου της χώρας;
Που με τη σειρά του παραπέμπει σε ένα άλλο ερώτημα: γιατί μια χώρα, που χρηματοδοτεί συστηματικά το πιο ακραίο Ισλαμ, όπως ισχύει για τη Σαουδική Αραβία, να θεωρείται σύμμαχος της Δύσης;
Είναι πασιφανές ότι και ο ισλαμιστικός κίνδυνος για τον πολιτισμό είναι απολύτως υπαρκτός, από τη στιγμή που κάποιοι ψυχοπαθείς, με τη βοήθεια μιας άλλης «συμμάχου της Δύσης» αποκτήσουν πρόσβαση στους απόρρητους κωδικούς του πυρηνικού προγράμματος του Πακιστάν.
Είναι επίσης γνωστό σε όλους ότι, οι φανατικοί ισλαμιστές, έχουν εξαπλωθεί στις τελευταίες τρεις δεκαετίες σαν τα μανιτάρια στο Πακιστάν, χάρη, αποκλειστικά, στην απλόχερη οικονομική ενίσχυση που έλαβαν από τη Σαουδική Αραβία.Υπό τις παραπάνω συνθήκες το ζήτημα του επαναπροσδιορισμού της στάσης όλου του πολιτισμένου κόσμου έναντι του Πακιστάν και της Σαουδικής Αραβίας τίθεται με τρόπο επιτακτικό.
Γιατί ο ισλαμιστικός κίνδυνος δεν προέρχεται από ένα Ιράν, το καθεστώς του οποίου αγωνίζεται να γίνει αποδεκτό στη διεθνή πολιτική σκηνή, αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα την έντονη εσωτερική αμφισβήτηση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, αλλά από τους «πιστούς συμμάχους» της Δύσης, που, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των περιφερειακών τους στρατηγικών, δημιουργούν και γιγαντώνουν μορφώματα επικίνδυνα για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Και, επ' αυτού, δυστυχώς, η Αλ Κάιντα και οι Ταλιμπάν δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορούν να δημιουργήσουν οι δυο αυτοί «πιστοί σύμμαχοι της Δύσης»
Γιάννης Χρυσοβέργης
Υ.Γ. Είναι προφανές ότι, η αμερικανική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, ειδικά από τότε που βελτιώθηκαν οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Ινδία, αντιμετωπίζει με αυξανόμενη καχυποψία το Πακιστάν. Και η δήλωση του διευθυντή της CIA στο ΙΤΜΕ πρέπει να θεωρηθεί αληθής,ακόμα και αν, όπως πιθανολογείται, οι πληροφορίες των Αμερικανών για το καταφύγιο του Οσάμα μπιν Λάντεν, προέρχονταν από κύκλους των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών.
7 σχόλια:
"Το αν ο Οσάμα μπιν Λάντεν σκοτώθηκε με το όπλο στο χέρι ή δεμένος πισθάγκωνα δεν έχει καμιά απολύτως σημασία για κανέναν άνθρωπο στον κόσμο, πλην των υποστηρικτών της Αλ Κάιντα και των υπεύθυνων της αμερικανικής προπαγάνδας."
Έχει σημασία για όσους αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχει. Η -καθώς φαίνεται - εξωδικαστική εκτέλεση του Οσάμα Μπιν Λάντεν ή και των άλλων θυμάτων της επιχείρησης, είναι απαράδεκτη. Κανονικά θα πρέπει να καταδικαστεί από όλες τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Μπιν Λάντεν, όπως και ο οποιοσδήποτε άνθρωπος στον κόσμο έχει αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα ακόμα και αν ήταν (που δεν είναι, διότι ευθύνεται για μικρότερο αριθμό νεκρών αμάχων απ' ότι π.χ. ο οποιοσδήποτε πρόεδρος των ΗΠΑ) ο χειρότερος εγκληματίας στον κόσμο. Ο Μπιν Λάντεν είχε καταρχήν το δικαίωμα στη ζωή και στο βαθμό που οι ίδιοι οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ δηλώνουν ότι ήταν άοπλος, δεν είχαν οι κομάντος κανένα δικαίωμα να τον σκοτώσουν. Έπειτα ο Μπιν Λάντεν είχε δικαίωμα σε μια δίκαιη δίκη. Σε μια δίκη όπου θα έπρεπε να έχει το τεκμήριο της αθωότητας και όπου θα έπρεπε να αποδειχθεί με στοιχεία η φερόμενη ηθική του αυτουργία για διάφορα εγκλήματα. Σε μια δίκη που θα είχε μεταξύ άλλων το δικαίωμα να έχει δικηγόρο της αρεσκείας του, δικαίωμα να απολογηθεί (έστω και για να κάνει την προπαγάνδα του). Και βεβαίως μετά τη σίγουρη καταδίκη του, είχε δικαίωμα στη ζωή, δηλαδή να μην του επιβληθεί η θανατική ποινή, και δικαίωμα να έχει αξιοπρεπείς συνθήκες κράτησης, να τον επισκέπτονται οι δικοί του κ.λπ.
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΝ Ο ΜΠΙΝ ΛΑΝΤΕΝ ΣΕΒΟΤΑΝ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οικουμενικά και αποτελούν δικαιώματα και εκείνων που δεν τα σέβονται.
?Γιατί μια σύλληψη μοιραία θα οδηγούσε σε μια δίκη. Στην οποία πολλά θα λέγονταν."
Δε θα οδηγούσε μοιραία σε μια δίκη. Όπως δεν οδήγησαν οι συλλήψεις ή απαγωγές εκατοντάδων άλλων. Οδήγησαν μοιραία στο Γκουαντάναμο ή σε μυστικά κέντρα κράτησης της CIA σε όλον τον κόσμο. Χωρίς δίκη, χωρίς κανένα δικαίωμα για τους κρατούμενους.
Προς ΑΝΩΝΥΜΟ Νο1:
Συμφωνώ μαζί σου. Όμως αυτά ισχύουν εφ' όσον υπάρχει ειρήνη. Ο πόλεμος έχει τη δική του απάνθρωπη λογική και το δικό του απάνθρωπο δίκαιο. Γι αυτό και δεν υπάρχουν «Δίκαιοι» και «άδικοι», πόλεμοι, αλλά μόνο πόλεμοι. Που συνιστούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Στη λογική του πολέμου, που διέπει τέτοιου είδους επιχειρήσεις, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και ένας ζωντανός Οσάμα μπιν Λάντεν ήταν πολύ ενοχλητικός για τις ΗΠΑ και, ίσως όχι μόνο.
Και σε τούτο διαφωνώ με τον ΑΝΩΝΥΜΟ Νο2. Ένας ζωντανός Οσάμα μπιν Λάντεν δε γινόταν να ταφεί σε κανένα Γκουαντάναμο. Ήταν υποχρεωτικό, για λόγους πολιτικού μάρκετινγκ, να δικαστεί. Κι όσο χαλκευμένα κι αν ήταν τα στοιχεία που θα παρουσιάζονταν σε αυτή, όσο κι αν οι δικαστές προσπαθούσαν να μην ειπωθούν όλα αυτά που ενοχλούν, ΑΥΤΑ ΘΑ ΛΕΓΟΝΤΑΝ.
Κι όσο οι πολίτες που θέτουν τα ζητήματα που έθεσε ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ Νο1 θα είναι απελπιστικά λίγοι, τόσο θα υπάρχουν Γκουαντάναμο κι εξωδικαστικές εκτελέσεις.
Γιατί ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ Νο1 έθεσε ένα ζήτημα που επίτηδες δεν έθεσα εγώ, ελπίζοντας πως κάποιος άλλος θα το εγείρει. Κι είμαι χαρούμενος που αυτός ο ΑΛΛΟΣ βρέθηκε.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχει κανείς. Αν διαπράξω ένα κοινό έγκλημα θα μου αφαιρεθεί το δικαίωμα στην ελευθερία. Αν σκοπεύω να σκοτώσω άμαχους σε κάθε ευκαιρία και αν παρ'όλα αυτα έχω γίνει λάβαρο φανατικών, διατρέχω τον κίνδυνο να μου αφαιρέσουν άλλα ανθρώπινα δικαιώματα. Το γεγονός οτι ένας κοινός εγκληματίας έγινε λάβαρο είναι αποκλειστικά σφάλμα το ηλιθίου Μπούς ο οποίος για να συστρατεύσει τις ορδές αμόρφωτων τον ανέδειξε σε μεγάλη απειλή και μαζί του τον κάθε ηλίθιο φασιστοθρησκευόμενο ανάξιο που βρίσκει σε αυτόν, σκοπό ζωής. Στην πορεία ο αθώος πολίτης έχασε πολλά δικαιώματα απέναντι στο κράτος, όπως το δικαίομα στο να πληροφορείται για την αιτιολόγηση των αποφάσεων της κυβέρνησης στο όνομα της εθνικής ασφάλειας, να μήν τον παρακολουθούν στον δρόμο, ακόμα και να μπάινει σε αεροπλάνο με νυχοκόπτες και νερό στην τσάντα του. Βεβαίως και θα πρέπει να απαιτήσουν οι λαοί όλα τα στοιχεία για τον ρόλο του μουσάτου κυρίου στη διεθνή τρομοκρατία και αν βρεθεί οτι είναι αθώος τοτέ ας τημωριθούν οι υπεύθυνοι. Όμως κανείς δεν αμφισβητεί την ενοχή του γιατί το καυχιόταν δημοσίως. Εγώ προσωπικά μετα απο τέτοια ύβρη και απάιχθεια που μου έδειξε (γιατί και έγω συμπεριλαμβάνομαι στους εχθρούς του αφού δεν έχω ακρωτηριάσει την || μου και η κοπέλα μου δεν φοράει ρούχα νίντζα) τα δικαιώματα τα του τα έχω γραμμένα στα @@ μου. Αυτο που με ενδιαφέρει είναι να επανακτήσουν οι πολίτες τα δικαιώματα τους απέναντι στο κράτος που δεν έπρεπε να είχαν χάσει ποτέ, και να μήν ξαναδεί ούτε το ποιο ασήμαντο αξίωμα ενας ηλίθιος λαϊκιστής δημαγωγός όπως ο Μπούς (βέβαια και ο ηλιοκαμμένος κύριος που βγάλανε τώρα πρόεδρο δεν πάει πίσω όπως είδαμε με τα Γουικιλικς).
Κατ' αρχήν Κωνσταντίνε τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αναφαίρετα. Αρχής γενομένης από το δικαίωμα των ανθρώπων στην αξιοπρεπή ζωή.
Το δεύτερο είναι ότι, ναι, αν διαπράξω έγκλημα πρέπει να φυλακιστώ - προσωπικά δεν τρέφω αυταπάτες για τον σωφρονιστικό ρόλο των φυλακών, αν και κάποιοι άνθρωποι, λίγοι είναι αλήθεια, βρήκαν κατά καιρούς τη νηφαλιότητα ΄που δεν είχαν όταν ήταν ελεύθεροι - αλλά ακόμα και ως φυλακισμένος, έχω το δικαίωμα της προστασίας της αξιοπρέπειάς μου.
Το πρόβλημα είναι ότι τα εκατομμύρια των πολιτών των ΗΠΑ, αλλά και Ευρωπαίων πολιτών, στερήθηκαν πλήθος δικαιωμάτων τους γιατί δεν εξεγέρθηκαν όταν παραβιάζονταν τα δικαιώματα - γιτί κι αυτός έχει - ενός ειδεχθούς εγκληματία. Ή ενός ταλαίπωρου, που είχε βρεθεί σε λάθος τόπο τη λάθος στιγμή και του είχαν φορτώσει ό,τι έγκλημα δε μπορούσαν να εξιχνιάσουν.
Και, στην περίπτωση του Οσάμα μπιν Λάντεν, ακόμα και αν δεχθούμε ότι είχε ιδρύσει έναν ιδιωτικό στρατό και είχε κηρύξει τον πόλεμο στις ΗΠΑ - και όχι μονο - άρα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως εχθρικός μαχητής, η παραδοχή και μόνο της αμερικανικής ηγεσίας ότι, τη στιγμή που σκοτώθηκε ήταν άοπλος, συνιστά παραβίαση της Συνθήκης της Γενεύης, που απαγορεύει τη θανάτωση αιχμαλώτων, και χαρακτηρίζεται έγκλημα πολέμου.
Είτε λοιπόν το δούμε από την άποψη ενός πολίτη που πρέπει να δικαστεί για όσα του προσάπτονται, οπότε η κατηγορούσα αρχή πρέπει να ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ πως οι κατηγορίες στέκουν, είτε από την άποψη της αιχμαλωσίας του ηγέτη ενός εχθρικού στρατού, η εκτέλεση του Οσάμα μπιν Λάντεν είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ. Απλώς, δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτό τον πλανήτη που, ευρισκόμενος στη θέση του Αμερικανού Προέδρου, θα έδινε διαφορετική εντολή στους Αμερικανούς καταδρομείς. Κι αυτό όλοι το ξέρουμε.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Γεια σου Γιάννη,
δεν ξέρω αν η τεχνική νομική ορολογία στην περίπτωση που προσωρινά δεν απολαμβάνεις κάποιο από τα δικαιώματα σου είναι «αφαίρεση» ή «αναστολή» του δικαιώματος προς όφελος της κοινωνίας, αλλά δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Αν το σωφρονιστικό σύστημα δεν έχει τα επιθυμητά μακροχρόνια αποτελέσματα, αυτό είναι μάλλον λάθος στην εφαρμογή της ιδέας, η οποία επιτυγχάνει τουλάχιστο την προστασία -για το διάστημα της φυλάκισης- των νομοταγών από τους εγκληματικά παράνομους.
Στην περίπτωση του δικαιώματος στην ζωή, έχουμε ως κοινωνία εξουσιοδοτήσει τον στρατό και την αστυνομία να αναστέλλει αυτό το δικαίωμα έτσι ώστε να μπορέσει να εκπληρώσει το κράτος μια από τις προσταγές του, που είναι η προστασία του πολίτη. Και εκεί γίνονται λάθη στην εκτέλεση. Τώρα αν οι εκλεκτοί δολοφόνοι του στρατού των ΗΠΑ δεν διάβασαν τα δικαιώματα στον κύριο Λάντεν και απλά τον εκτέλεσαν είναι και αυτό λάθος εκτέλεσης/εφαρμογής, αν και καθόλου δεν με ξαφνιάζει. Παρ'όλα αυτά ο κύριος Λάντεν με τις επαγγελματικές του επιλογές έθεσε τον εαυτό του μπροστά στην κάννη. Το αν έδωσε ο ηλιοκαμένος κύριος του λευκού οίκου την οδηγία να μην συλληφθεί αλλά να εκτελεστεί επίσης δεν θα με ξάφνιαζε. Το κράτος των ΗΠΑ ακόμα χρησιμοποιεί την αφαίρεση ζωής για παραδειγματισμό (βλ. απαγχονισμό Χουσεΐν). Δεν αμφισβητώ σε καμία περίπτωση τα δικαιώματα του, όμως υπό αυτές τις συνθήκες η προστασία τους είναι πολύ δύσκολη. Το τελικό αποτέλεσμα, όμως, δηλαδή η παύση δράσης ενός επιτυχημένου φανατικά θρησκευτικού παραστρατιωτικού, ταγμένου ρητά και συνειδητά και έμπρακτα εναντίων των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είναι ευπρόσδεκτο από εμένα. Τα δικαιώματα των πολιτών, νομίζω, και έναντι του κυρίου Λάντεν και έναντι του κράτους είναι σαφώς σημαντικότερα. Αν Ευρωπαίοι θα έπρεπε να βγουν στους δρόμους τότε αυτό που θα έπρεπε να απαιτήσουν είναι η κατάργηση των νόμων που πέρασαν με δικαιολογία την τρομοκρατία. Νόμοι οι οποίοι στερούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως της δίκαιης δίκης και της ανεμπόδιστης πρόσβασης στην πληροφόρηση, όλων. :-)
Πάντα φιλικά,
Κωνσταντίνος Σέρβης
Συμφωνούμε απόλυτα σε ένα πράγμα Κωνσταντίνε. Ότι ο κύριος Μπιν Λάντεν με τις επαγγελματικές του δραστηριότητες έθεσε τον εαυτό του μπροστά στην κάνη.
Από κει και πέρα, μολονότι ο θάνατός του με αφήνει εντελώς αδιάφορο, πιστεύω ακράδαντα ότι η προστασία των δικαιωμάτων μας αρχίζει, είτε μας αρέσει είτε όχι, από την προστασία των δικαιωμάτων του κάθε καθάρματος που αποκαλείται Οσάμα μπιν Λάντεν. Αυτή είναι η πρώτη - και πολλές φορές και η τελευταία - γραμμή άμυνας.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου