Αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή -για την Ελλάδα- κατάσταση, περιτριγυρισμένοι από στρατιές πανικόβλητων κι ανεύθυνων, που είναι εξ ίσου επικίνδυνοι, εκτεθειμένοι σε κάθε λογής θεωρίες συνωμοσίας και στην παραπληροφόρηση, προσπαθούμε όλες και όλοι να οργανώσουμε την επιβίωσή μας σε συνθήκες κατ' οίκον κράτησης.
Κι αν οι προβλέψεις των ειδημόνων για τις οικονομικές επιπτώσεις αυτής της κατάστασης προς το παρόν ελάχιστα διαφέρουν από αυτές των αστρολόγων και συναφών επαγγελμάτων, εξ ίσου άγνωστες είναι οι ουλές που θα αφήσει στις κοινωνικές μας συμπεριφορές, στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών.
Σε κατ' οίκον κράτηση και σε πλήρη σύγχυση το σύνολο
του πληθυσμού λοιπόν, τρεις εβδομάδες και κάτι μέρες αφ' ότου ο COVID-19 ή
κορωνοϊός επισκέφθηκε και τη χώρα μας εν μέσω παγκόσμιας πανδημίας.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, ότι οι μέρες που ζούμε είναι η χαρά του κάθε υποχόνδριου, του κάθε φασίστα, του κάθε εθισμένου σε θεωρίες συνωμοσίας.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι, στο όνομα του Δημοσίου συμφέροντος, έχουμε απεμπολήσει όλες ανεξαιρέτως τις ατομικές και πολιτικές μας ελευθερίες.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η πολιτική αντιπαράθεση -αυτή η στοιχειώδης προϋπόθεση για να υπάρχει, έστω και κατ' όνομα, Δημοκρατία- έχει εκλείψει. Αψευδής μάρτυς τα δελτία ειδήσεων στις τηλεοράσεις που άλλο θέμα δεν έχουν εκτός από την εξέλιξη της επιδημίας.
Ακόμα πιο κραυγαλέα είναι η απουσία επιστημονικού διαλόγου, ως προς το αν η στρατηγική αντιμετώπισης της επιδημίας είναι η ενδεδειγμένη ή όχι. Όλοι οι καθ' ύλην αρμόδιοι επιστήμονες έχουν συνταχθεί με τη στρατηγική που επέλεξε η κυβέρνηση. Αν μη τι άλλο, σε άλλες χώρες αυτός ο διάλογος υπάρχει και σε αυτόν εμπλέκονται όλοι όσοι μπορούν να τον παρακολουθήσουν.
Θα μπορούσε εύλογα κάποιος να παρατηρήσει ότι, έτσι κι αλλιώς, η στρατηγική που επελέγη είναι η μόνη που θα επιτρέψει στο καθημαγμένο από την οικονομική κρίση και τις νεοσυντηρητικές ιδεοληψίες Εθνικό Σύστημα Υγείας να αντιμετωπίσει την κρίση κι ότι, προς ώρας, καμιά άλλη στρατηγική δεν έχει αποδειχτεί καλύτερη. Όμως αυτό το συμπέρασμα, δεν είναι προϊόν διαλόγου, δεν έχει διατυπωθεί καν, μονάχα το ψελλίζουν δεξιά κι αριστερά κάποιοι δημοσιογράφοι, κι αυτό είναι πρόβλημα.
«ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ»
Πόσες φορές δεν ακούστηκε η φράση αυτή τις τελευταίες μέρες, από τα στόματα αρμοδίων και μη, αρχής γενομένης του πρωθυπουργού της χώρας;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από προπαγανδιστική άποψη η φράση είναι πετυχημένη, κατάφερε να τρομοκρατήσει τον πληθυσμό. Άλλωστε την έχουν χρησιμοποιήσει και σε άλλες χώρες.
Πόσο σωστό είναι όμως να συγχέει κανείς τον πόλεμο -την οργανωμένη βία μεταξύ κρατών ή, σε περίπτωση εμφυλίου, μεταξύ διαφορετικών εθνικών, θρησκευτικών ή κοινωνικών ομάδων- με μια επιδημία, έναν καταστροφικό σεισμό ή μια φονική πυρκαγιά;
Ο πόλεμος απαιτεί να «καταστρέψεις τον εχθρό», ποιος είναι ο εχθρός όμως σε μια επιδημία, σε ένα σεισμό, σε μια πυρκαγιά; Τα θύματα; Αυτοί τους οποίους πρέπει να περιθάλψεις και να τους βοηθήσεις να ορθοποδήσουν;
Και στην περίπτωση της επιδημίας, αν την αντιμετωπίσεις με όρους πολέμου, τα θύματα μετατρέπονται αυτόματα σε «εχθρούς». Ο ασθενής στο νοσοκομείο, ο συγγενής του στην καραντίνα, γίνονται αυτόματα «επικίνδυνοι για την επιβίωσή μας».
Και τι θα συμβεί αν παρ' όλες τις προσπάθειες η επιδημία ξεφύγει από κάθε έλεγχο; Ποιος θα αποτρέψει το λιντσάρισμα θυμάτων; Όσοι νομίζουν ότι «αυτά δε γίνονται», καλό θα ήταν να μελετήσουν αυτή την παράπλευρη πτυχή των επιδημιών του παρελθόντος.
«ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ»
Μένουμε λοιπόν στα σπίτια μας κλεισμένοι, αντιμέτωποι με μια τηλεόραση -δημόσια και ιδιωτική- που μας βομβαρδίζει με ειδήσεις τρόμου, αριθμούς νεκρών και κρουσμάτων, οδηγίες χρήσιμες και μη, χωρίς να τολμάμε ν' αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε τ' αγαπημένα μας πρόσωπα, με τα οποία μοιραζόμαστε την ίδια στέγη.
«Ας γίνει αυτός ο εγκλεισμός μια ευκαιρία να συσφίξουμε και πάλι τις σχέσεις των μελών της οικογένειας», μας προτρέπουν κάποιοι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας.
Πώς όμως να συσφίξεις τις σχέσεις σου με το σύντροφό σου, με τα παιδιά σου, όταν από παντού βομβαρδίζεσαι από την εντολή: «κρατάτε απόσταση ασφαλείας ενάμισι μέτρου»; Πώς να ανοίξεις στον άλλον την καρδιά σου αν «πρέπει να κρατάς απόσταση ασφαλείας»;
Ναι, είναι ευκαιρία να δεθεί η συντροφική σχέση περισσότερο, προϋπόθεση όμως γι' αυτό είναι να κλείσουμε τ' αυτιά μας στο φόβο. Ν' αποφασίσουμε πως ό,τι γίνει θα το περάσουμε μαζί, και να αφήσουμε κατά μέρος τις «αποστάσεις ασφαλείας», της καθημερινότητας και του μυαλού μας.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Άραγε πώς θα είναι η επόμενη μέρα; θα βγούμε όλοι από τα σπίτια μας να γιορτάσουμε την ελευθερία που ανακτήσαμε, θ' αγκαλιάσουμε και φιλήσουμε φίλους γνωστούς και γείτονες, θα στήσουμε γιορτές στις πλατείες;
Ή θα μιλάμε στους ανθρώπους από απόσταση, χωρίς να τολμάμε καν να τους σφίξουμε το χέρι, χωρίς να τολμάμε να τους κοιτάξουμε στα μάτια; Και πόσο καιρό θα μας μείνουν αυτά τα κουσούρια; Δύσκολο να το προβλέψει κανείς.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Αν στα χωριά, ό,τι κι αν γίνει οι πόρτες των σπιτιών είναι πάντα ανοιχτές, στα αστικά κέντρα δε χρειάζονται επιδημίες. Ήτανε προ πολλού ερμητικά κλειστές. Οι πόρτες αυτές πρέπει να ξανανοίξουν. Να δώσουμε ένα χέρι βοήθειας στο γείτονα που είναι μόνος του, που μπορεί να είναι άρρωστος αλλά κανείς να μην το ξέρει, που μπορεί να έχει χίλια δυο άλλα προβλήματα.
Το τέλος της επιδημίας πρέπει να μας βρει να ζούμε σε γειτονιές αλληλεγγύης. Έτοιμους να στήσουμε γιορτές, να ξεφαντώσουμε, όπως θα κάναμε στο καρναβάλι.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε πίσω τα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα που μας αφαιρέθηκαν για, υπαρκτούς είναι η αλήθεια, λόγους δημοσίου συμφέροντος.
Γιατί η εξουσία κι η ολιγαρχία θα έχουν γλυκαθεί και θα μετέλθουν όλων των μέσων για να μην ανακτήσουμε τα δικαιώματά μας.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου