ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΤΑΚΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Απαντήσεις στα αγωνιώδη ερωτήματα που πριν πέντε περίπου χρόνια με οδήγησαν στην απόφαση να σιωπήσω δεν έχω δώσει.

Νέες απειλές όμως για τη Δημοκρατία, η διολίσθηση της χώρας με σταθερά βήματα προς ένα πόλεμο με την Τουρκία κι η αφασία με την οποία το πολιτικό προσωπικό αντιμετωπίζει την κλιματική αλλαγή έχουν γεννήσει νέες αγωνίες, τις οποίες επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας.

Αυτές τις αγωνίες μου θα μοιραστώ μαζί σας, θα τις εκθέσω στην κριτική σας, θα τους δώσω την ευκαιρία να γίνουν εφαλτήριο δικής σας δημιουργικής σκέψης ή και δράσης.

Απαντήσεις στα αγωνιώδη ερωτήματα που με οδήγησαν στο REQUIEM πριν τεσσεράμισι χρόνια και στη σιωπή μου στο διάστημα που μεσολάβησε δεν έχω δώσει. 

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο αγώνας για Δημοκρατία εμπεριέχει υποχρεωτικά την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση κι εξακολουθώ να μην έχω μια ολοκληρωμένη πρόταση γι' αυτό.
Στο διάστημα που μεσολάβησε οι αναρτήσεις μου στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ ήταν ελάχιστες και σχεδόν όλες είχαν ως θέμα την κλιμακούμενη ελληνοτουρκική κρίση, μετά από 17 ολόκληρα χρόνια ήρεμων σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών.
Τον τελευταίο χρόνο η φραστική αντιπαράθεση των δυο πλευρών βαίνει κλιμακούμενη, συνοδευόμενη όμως και από σαφείς επιθετικές ενέργειες ένθεν-κακείθεν.
Η συμφωνία μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ για τη μελλοντική κατασκευή του East Med -ενός αγωγού υψηλού κόστους κατασκευής, αμφίβολης οικονομικής βιωσιμότητας και υψηλού περιβαλλοντικού κινδύνου, καθώς θα κινείται κατά μήκος της επαφής της αφρικανικής με την ευρωπαϊκή πλάκα, μια ζώνη υψηλής σεισμικότητας- σηματοδότησε τον αποκλεισμό της Τουρκίας από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου.
Η Τουρκία από την πλευρά της υπέγραψε ένα μνημόνιο διευθέτησης ΑΟΖ με τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης του Φαγέζ Αλ Σαράτζ, αγνοώντας τα όποια ελληνικά δικαιώματα και αποστέλλει Σύρους μισθοφόρους υπό τη διοίκηση Τούρκων αξιωματικών για να προστατεύσουν την κυβέρνηση του τελευταίου από τη στρατιωτική κατάρρευση.
Σε αυτό το εύφλεκτο σκηνικό το ερώτημα δεν είναι αν θα ανάψει μια σπίθα που θα γίνει φωτιά, αλλά πότε θα ανάψει.
Κι ενώ οι καταστροφικές πυρκαγιές στον Αμαζόνιο και στην Αυστραλία, αλλά και οι δικές μας στο Μάτι, μας θυμίζουν ότι η κλιματική αλλαγή είναι εδώ με ολοένα πιο τρομακτική μορφή, είναι προφανές ότι στην Ελλάδα περί άλλα τυρβάζουμε.
Η μεν Αριστερά διακατέχεται, σχεδόν στο σύνολό της, από έναν πρωτοφανή οικολογικό αυτισμό, η δε Δεξιά, αντιμετωπίζει τη βιώσιμη ανάπτυξη ως κότα που γεννάει χρυσά αυγά, με αποτέλεσμα οι όποιες πρωτοβουλίες της να έχουν βαρύτερο οικολογικό αποτύπωμα από αυτό που, θεωρητικά μιλώντας, υποτίθεται ότι επιδίωκαν να μειώσουν.
Και μέσα σ' όλα αυτά πολιτική έκφραση των Οικολόγων δεν υπάρχει, αποκλειστικά από δική τους υπαιτιότητα. Ούτε και είναι εφικτό να υπάρξει, διότι -πράγμα πρωτοφανές πολιτικά- η ελληνική κοινωνία έδωσε στους Οικολόγους όχι μια, αλλά δυο ευκαιρίες. Και τις κλότσησαν. Κι αυτή τη στιγμή, ο μόνος πολιτικός φορέας που εκφέρει κάποια στοιχεία οικολογικού λόγου είναι το νεόκοπο ΜΕΡΑ25, του Γιάνη Βαρουφάκη. Ας ελπίσουμε ότι προϊόντος του χρόνου δε θα προσβληθεί από τον ιό της οικολογικής αφασίας, από τον οποίο πάσχει ανίατα η υπόλοιπη Αριστερά.
Η δεκαετία που πέρασε σημαδεύτηκε επίσης - όχι μονάχα στην Ελλάδα δυστυχώς- από την επιστροφή στο προσκήνιο του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας, του μισογυνισμού. Τα κάθε λογής κοινωνικά αποβράσματα μπορούν χωρίς κόμπλεξ να φτύνουν το φαρμάκι τους, να επιβάλλουν την ατζέντα τους στα ΜΜΕ «διότι πουλάνε», να υπερασπίζονται δημόσια βιασμούς και δολοφονίες γυναικών, να επιβάλουν  ένα σκοταδιστικό θρησκευτικό λόγο στη δημόσια ζωή.
Η εκστρατεία κατασυκοφάντησης της δολοφονημένης Ελένης Τοπαλούδη, η σκανδαλώδης αγόρευση της εισαγγελέως στη δίκη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ κι η εξ ίσου σκανδαλώδη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία  ή στην κατάπτυστη εκστρατεία κατά του δικαιώματος στην άμβλωση, δεν είναι παρά δείγματα της ελληνικής έκφρασης του αυγού του φιδιού.
Κι όλα αυτά με μια κυβέρνηση μέλη της οποίας υπερασπίζονται δημόσια όλες αυτές τις αθλιότητες και η οποία δεν περιορίζεται σε μια ακραία αυταρχική πολιτική: αναζητά μεθόδους, θεσμικές και εξωθεσμικές, «που θα αποτρέψουν στο μέλλον μια νέα κυβέρνηση Αριστεράς» (Γεωργιάδης, Βορίδης, Σαμαράς και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, συνεπικουρούμενες από δυο μαφιόζους που έχουν κυρίαρχο ρόλο μεταξύ της εγχώριας ολιγαρχίας).
Όχι πως δεν συνέβησαν κι άλλα σημαντικά γεγονότα. Η Συμφωνία των Πρεσπών υπήρξε μια υπέροχη στιγμή μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα, καθώς κάτι χιλιάδες λαμόγια που πλούτιζαν επί τριάντα σχεδόν χρόνια πουλώντας πατριωτισμό και Μεγαλέξανδρο ένθεν-κακείθεν των ελληνομακεδονικών συνόρων έχασαν την κότα με τα χρυσά αυγά.
Θετική ήταν επίσης ολοκλήρωση της μετάβασης του ΣΥΡΙΖΑ από την Αριστερά στην Κεντροαριστερά εν μέσω του τρίτου Μνημονίου.  Η κοινωνία έχει ανάγκη από ένα αξιοπρεπές κεντροαριστερό κόμμα. 
Σημειωτέον ότι η διαχείριση από μέρους του της χωρίς όρους συνθηκολόγησης του Ιουλίου του 2015 ξεπέρασε κάθε προσδοκία, ως προς το ότι σε αρκετά θέματα (χαμηλές συντάξεις, εργασιακές σχέσεις, ακραία φτώχεια) περιορίστηκαν σημαντικά οι ζημιές του τρίτου Μνημονίου. 
Στα θετικά είναι αναμφίβολα και η γέννηση ενός νέου κόμματος της Αριστεράς, του ΜΕΡΑ25, το οποίο έρχεται να καλύψει το πολιτικό κενό που άφησε στα Αριστερά του ο ΣΥΡΙΖΑ και, αν κρίνουμε από την παρουσία της κοινοβουλευτικής του ομάδας μέχρι τώρα, το καλύπτει μια χαρά.
Τις σκέψεις και τις αγωνίες μου για τέτοια θέματα θα μοιράζομαι μαζί σας και θα τις εκθέτω στην κριτική σας.

Γιάννης Χρυσοβέργης