ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΝΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕΙ

Ανήκω σε αυτούς που θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό το φόβο απέναντι σε φρικαλεότητες σαν αυτές των Βρυξελλών σήμερα ή της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι.

Θεωρώ όμως πρωταρχικής σημασίας να ελέγξουμε το φόβο μας και να θυμηθούμε πως, αν για να νικήσουμε το Ισλαμικό Κράτος και τους ομοίους του γίνουμε σαν αυτούς, οι νικητές θα είναι αυτοί και οι ηττημένοι εμείς.

Είμαι από αυτούς που εδώ και χρόνια είχαν καταγγείλει τους κάθε λογής τζιχαντιστές ως ισλαμική εκδοχή του ναζισμού.

Γι' αυτό και κατανοώ απόλυτα το φόβο των συμπολιτών μου, αλλά και των πολιτικών, που δηλώνουν ρητά πως είμαστε σε πόλεμο με το Ισλαμικό Κράτος (και με την ξεχασμένη Αλ-Κάιντα θα συμπλήρωνα και με πλήθος άλλων τζιχαντιστικών οργανώσεων δεξιά κι αριστερά σε Ασία, Αφρική, αλλά και μέσα στην Ευρώπη).

Θα ήμουν ψεύτης αν ισχυριζόμουν ότι δεν τρομάζω στην ιδέα πως μπορεί, από τη μια στιγμή στην άλλη, αγαπημένα μου πρόσωπα, να περάσουν από την ύπαρξη στην ανυπαρξία επειδή κάποιος πειραγμένος αποφάσισε να ανατιναχτεί μαζί τους (η ιδέα του να είμαι εγώ θύμα με τρομάζει πολύ λιγότερο).

Όμως ακόμα πιο πολύ με τρομάζει να βλέπω να αντιμετωπίζεται ένα πολιτικό πρόβλημα - οι τζιχαντιστές που σκορπούν το θάνατο στην Ευρώπη δε γεννήθηκαν στη Βαγδάτη, στο Αλγέρι ή στη Δαμασκό, αλλά στο Λονδίνο, στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες - με στρατιωτικούς όρους.

Ακόμα πιο πολύ με τρομάζει να βλέπω μέχρι προχθές προοδευτικούς ανθρώπους να υποκύπτουν στο φόβο και να απαιτούν την έκπτωση από ατομικά και πολιτικά δικαιώματα «γιατί έχουμε πόλεμο».

Ακόμα πιο πολύ με τρομάζει να βλέπω τους ανθρώπους αυτούς, που μέχρι πριν λίγα χρόνια έδιναν μάχες για τη διεύρυνση της δημοκρατίας, σήμερανα χρησιμοποιούν τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα με τη χριστιανική ακροδεξιά του Όρμπαν, του Καζύνσκι, της Λεπέν και όλων των ομοίων τους για να υπερασπιστούν την περιστολή της.

Ακόμα πιο πολύ με τρομάζει η ιδέα πως για να «νικήσουμε την τρομοκρατία των τζιχαντιστών», πρέπει να υποκύψουμε στην τρομοκρατία της χριστιανικής ακροδεξιάς, του «Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια», του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

 Δε δήλωσα ποτέ «ειδικός» σε θέματα στρατηγικής, όμως το μικρό μου μυαλουδάκι λέει πως, τον «πόλεμο» δεν τον κερδίζουν ούτε αυτοί που έχουν άγνοια κινδύνου, ούτε οι τρομοκρατημένοι, αλλά αυτοί που κάτορθώνουν να ελέγξουν το φόβο τους.

Θυμάμαι τη φράση του Ζωρζ Κλεμανσώ «ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να τον αφήσουμε στους στρατιωτικούς» και βλέπω με τρομερή ανησυχία την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία να σκέπτεται με στρατιωτική στενομυαλιά.

Πολύ περισσότερο που πρόκειται για την ίδια ακριβώς πολιτική ηγεσία η οποία, με το πρόσχημα της «περιστολής της σπατάλης των χρημάτων των φορολογουμένων» και της «βελτίωσης της ανταγωνιστηκότητας», δημιούργησε πολυπληθή γκέττο στις παρυφές των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, τα οποία γεννούν μουσουλμάνους και χριστιανούς ναζί σε μαζική παραγωγή. Εκεί όπου μοναδική προοπτική είναι η μακρόχρονη ανεργία κι ο κοινωνικός αποκλεισμός.

Ξέρω ότι τα γκέττο που χρειάστηκαν 25 συναπτά έτη για να δημιουργηθούν δε μπορούν να σβήσουν από το χάρτη δια μαγείας. Γιατί σε αυτά έχουν διαμορθωθεί εξουσίες οργανωμένου εγκλήματος που θα πολεμήσουν λυσσαλέα κάθε προσπάθεια κοινωνικής ένταξης των φτωχοδιάβολων που κατοικούν εκεί.

Ξέρω ότι γι' αυτό θα χρειαστούν, δυστυχώς, και στρατιωτικήςς φύσης μέτρα. Όμως ο πόλεμος θα είναι πολιτικός, θα είναι μακροχρόνιος και θα τελειώσει με νίκη ή με ήττα για πολλές δεκαετίες των αξιών της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Αλληλεγγύης στην Ευρώπη. Εκεί από όπου ξεκίνησε δηλαδή.

Γιάννης Χρυσοβέργης